[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ 9 สาวมหาลัยแนวเพื่อนสมัยเด็กรู้สึกหึงหวง

มุมมองของโคมิ

 

วันหยุดฤดูร้อนของชีวิต
 

บางครั้งชีวิตในรั้วมหาลัยของญี่ปุ่นจะถูกเรียกแบบนั้น เพราะมันสอบเข้ายาก แต่จบง่าย ยกเว้นวิทยาลัยอาชีวศึกษากับมหาลัยที่เน้นไปทางสายวิทย์ แต่โดยรวมแล้ว มหาลัยส่วนใหญ่มักจะเป็นแบบนั้น

 

มหาลัยที่ชั้นสอบเข้าก็นับว่าใกล้เคียง “วันหยุดฤดูร้อนของชีวิต” เหมือนกัน ตราบใดที่ไม่ทำตัวแย่ก็เรียนจบได้ไม่มีปัญหาอะไร นักศึกษาที่ดิ้นรนพยายามทำคะแนนดี ๆ ก็มีไม่กี่คนหรอก

 

และการที่มันถูกเรียกว่า “วันหยุดฤดูร้อนของชีวิต” เลยทำให้นักศึกษาสนุกกับการใช้ชีวิตในมหาลัยกันเต็มที่

 

“ผู้ชาย!!! ยังหาไม่ได้สักคนเลยอะ!!”

 

มิซูโฮะที่นั่งข้างชั้น เป็นพวกสนุกกับการหาความรักล่ะ

 

“นี่ก็สองเดือนแล้วนะตั้งแต่ที่เข้ามหาลัย จริง ๆ เราควรจะมีสักคนสองคนแล้วไม่ใช่เหรอ?”

 

“เธอคาดหวังสูงไปแล้ว”

 

มิซูโฮะสะบัดผมทวินเทลอันเป็นเอกลักษณ์ไปมา

 

“ไม่อะ! นี่น่ะเป็นชีวิตมหาลัยอันล้ำค่าของเราเลยนะ! เราต้องไปเดทและสนุกเยอะ ๆ สิ”

 

“นี่ เลิกพูดเสียงดังจะได้มั้ยเนี่ย..”

 

“สำหรับพวกมือใหม่แล้ว เราจะนัดบอดกันแน่นอน ข้าน้อยหวังว่าท่านโคมิจะมาเข้าร่วมด้วยนะขอรับ”

 

“โทษนะ เธอเป็นใครเหรอ?”

 

เพราะอากาศร้อนแน่ ๆ เลยเพี้ยนแบบนี้

 

แต่จริง ๆ เธอก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้ว

 

ขณะที่ชั้นคิดอยู่นั้น จู่ ๆ มิซูโฮะก็หันหัวและผมทวินเทลมาที่ชั้น

 

อะไรน่ะ? น่ากลัวชะมัด

 

“นี่ โคมิ เธอนะมีเรื่องปกปิดจากชั้นสินะ”

 

“เอ๊ะ? มะ-ไม่มั้งงง..”

 

“ไม่ยะ ปิดบังเห็น ๆ ! แล้ว…”

 

มิซูโฮะชี้นิ้วมาที่ชั้น

 

“หนุ่มหล่อคนนั้นที่เข้าคลาสกับเธอ เป็นใครน่ะ?”

 

“อึก..”

 

ใช่ ชั้นมีเรื่องปิดบังอยู่

 

“มะ-มีด้วยสิน้าาา..”

 

“กะแล้วเชียว อยู่ ๆ เล่นบอกว่าเข้าคลาสด้วยกันไม่ได้แล้วนะ พอไปถามคนอื่น ๆ ก็ตอบกลับมาว่า “อยู่ ๆ โคมิก็เลิกเข้าคลาสพร้อมเรา”น่ะ”

 

เพราะชั้นไม่ได้เข้าคลาสกับใครเลย จะโดนจับได้ก็ไม่แปลกหรอก

 

“ชั้นก็เลยแอบดูที่มุมห้องเรียน…อะไรล่ะนั่น หนุ่มหน้าหล่อนี่นา??? แถมเธอที่นั่งข้าง ๆ ก็ดูคลั่งรักเขาด้วย???”

 

“มะ-ไม่ได้คลั่งรักสักหน่อย!”

 

“ไม่อะ คลั่งรักเห็น ๆ ส่วนใหญ่ก็ชอบทำหน้าแบบนั้นกันทั้งนั้นแหละ”

 

นี่ชั้นชัดเจนขนาดนั้นเลยสินะ…เริ่มรู้สึกอายแล้วสิ

 

“อืมเอาเถอะ เธอจะแนะนำให้ชั้นรู้จัก ใช่มั้ย?”

 

“เอ่อ..คือ..”

 

ชั้นกะแล้วล่ะว่าต้องเป็นแบบนี้ ผู้ชายมีน้อยจะตาย แถมเขายังไม่ได้เป็นของชั้นด้วย มาซาโตะน่ะ หน้าตาดีแถมเพอร์เฟคทุก ๆ ด้านเลย ตรงสเปคเลยล่ะ ถ้าคนอื่นรู้ว่ามาซาโตะเป็นคนยังไง คงต่อแถวกันเพื่อขอเดทด้วยแน่ ๆ

 

ต้องไล่ออกไปให้หมด

 

เพราะแบบนั้นแหละ การที่ชั้นได้เจอกับเขานับว่าเป็นปาฏิหาริย์ ไม่สิ โชคชะตาเลยล่ะ

 

พูดจริงนะ การได้เจอกันแบบนี้น่ะ แม้แต่ในมังงะยังแทบไม่เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ

 

“คุณโคมิคะ???”

 

“อะ โทษที โทษที”

 

จะมาเหม่อไม่ได้ เธออยากรู้กับจักเขาสินะ ทำไงดี?

 

แต่จริง ๆ ชั้นตัดสินใจได้แล้วล่ะ

 

“ขอโทษนะ คงบอกไม่ได้หรอก”

 

“เอ๋?! ทำไมล่ะ? ไหนบอกว่าจะแบ่งข้อมูลผู้ชายกันไม่ใช่เหรอ”

 

“ขอโทษนะ!”

 

“….”

 

ชั้นก้มหัวสองมือประสานกัน ราวกับจะตัดคำพูดของมิซูโฮะ

 

ใช่ ตามที่มิซูโฮะพูดนั่นแหละ เราสัญญากันไว้แล้ว

 

ในตอนนั้น ชั้นไม่คิดว่าตัวเองจะยึดติดกับคน ๆ นึงมากขนาดนี้ แถมชั้นไม่คิดจะเดทกับใครเลยด้วย

 

แต่ตอนนี้มันคนละเรื่องเลย

 

“ชั้นขอโทษจริง ๆ แต่ชั้นไม่อยากยกมาซาโตะให้ใครทั้งนั้น นี่พูดจริงนะ”

 

เป็นครั้งแรกที่ชั้นรู้ตัวว่านี่คือความรัก

 

และชั้นจะไม่ยกให้ใครทั้งนั้น

 

“เฮ้อ….ถ้าเธอก้มหัวให้ขนาดนั้น ชั้นจะทำอะไรได้อีกล่ะ”

 

“ขอโทษ…แล้วก็ขอบคุณนะ”

 

“แต่! เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน เธอต้องส่งข้อมูลผู้ชายคนอื่น ๆ ให้ชั้นนะ แนะนำให้ชั้นรู้จักเขาด้วย!”

 

“อะฮะฮะ..ชั้นจะพยายามนะ”

 

อย่างที่คิด เธอเป็นคนดีจริง ๆ

 

ถ้าบังเอิญชั้นมีโอกาสได้รู้จักกับผู้ชายคนอื่นนอกจากมาซาโตะ ชั้นจะแนะนำให้เธอรู้จักแน่นอน

 

หลังจากแยกกับมิซูโฮะแล้ว ชั้นเดินเข้าห้องที่เรียนคาบสอง

 

“หืมม? มาซาโตะยังไม่มาเหรอ?”

 

ปกติเขาจะมาก่อนเวลาเรียนประมาณ 15 นาที แต่ตอนนี้เขายังไม่มาเลย

 

“งั้นจองที่นั่งไว้ให้แล้วกัน”

 

ชั้นเข้าไปในห้องที่เกือบโล่ง และเดินไปยังที่นั่งแถวหลัง

 

ชั้นจองที่นั่งโดยใช้กระเป๋าทับไว้

 

มาซาโตะจะนั่งตรงนี้

 

แค่คิดแบบนั้นก็ทำให้ชั้นเผลอยิ้มที่มุมปาก

 

“ส่งข้อความไปหาดีกว่า”

 

ชั้นนั่งลงและเปิดมือถือ

 

เราแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อกันทันทีที่ชั้นบอกว่าอยากส่งพวกรูปงานวิชาต่าง ๆ นา ๆ ให้ แล้วเขาก็ตอบตกลงทันทีเลย

 

ตลกตัวเองที่กังวลไม่เข้าเรื่องจริง ๆ

 

ถ้าส่งสติกเกอร์หัวใจด้วยจะน่าขนลุกมั้ยนะ…แต่นั่นมาซาโตะนะ เขาคงไม่ว่าอะไรหรอก

 

สิ่งนึงที่ชั้นได้รู้หลังจากใช้เวลากับมาซาโตะหนึ่งเดือนคือ เขาเป็นคนอัธยาศัยดีจนน่าตกใจเลยล่ะ แต่เหมือนจะดีเกินไปจนน่าเป็นห่วง

 

ชั้นกลัวว่า ถ้าเขาอัธยาศัยดีแบบนี้ ก็คงประมาทเวลาเจอผู้หญิงคนอื่น ๆ

 

แต่เพราะแบบนั้นชั้นถึงสนิทกับเขาได้ง่าย ๆ พอสนิทกันแล้ว และจะจีบเขาจริง ๆ จัง ๆ ชั้นก็อดกังวลไม่ได้

 

แค่คิดว่ามีพวกกะ—ี่มาฉวยโอกาสจากความใจดีนั่น ก็ทำให้ชั้นสั่นไม่หยุดแล้วล่ะ

 

(ชั้นต้องปกป้องเขา)

 

เพราะแบบนั้น เวลาที่เขาอยู่ในมหาลัยชั้นจะปกป้องเขาไว้ และใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด

 

ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนดึงชั้นกลับมา ชั้นเลยหยิบมือถือขึ้นมา

 

เป็นข้อความจากมาซาโตะ ส่งสติกเกอร์รูปแมวขอบคุณกลับมา

 

แม้แต่ตอนนี้ก็ยังน่ารัก…ไม่ต้องห่วงนะ ชั้นจะปกป้องนายเอง

 

พอเริ่มเรียนประมาณ 10 นาที มาซาโตะก็มา

 

เขาเข้าห้องจากประตูด้านหลัง แล้วมองรอบ ๆ น่ารักจังแหะ

 

ชั้นโบกมือให้เขาเห็น

 

พอเขาเห็นชั้นแล้ว ก็เดินมาหา

 

อืม วันนี้เสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูดีเหมือนกัน

 

มาซาโตะรสนิยมดีใช้ได้เลยนะเนี่ย

 

“ขอบคุณมากนะโคมิ ช่วยไว้ได้จริง ๆ”

 

“นิชิชิ…เพื่อนายแล้ว ถือว่าเล็กน้อยน่า”

 

เราเรียกชื่อจริงกันแล้ว แถมได้เข้าคลาสด้วยกันอีก

 

สำหรับชั้นแล้ว ทุก ๆ วันเหมือนดั่งฝัน แต่นี่ก็ผ่านไปเดือนนึงแล้ว

 

ถึงเวลาขั้นต่อไปแล้วสินะ?

 

(สถานการณ์แบบนี้น่าจะพอเป็นประโยชน์บ้าง)

 

ชั้นเช็ดเหงื่อพลางมองไปที่เขาที่กำลังหยิบเครื่องเขียนออกมา

 

ชั้นรักเขา

 

แต่ถ้าสารภาพรักตอนนี้ อาจจะโดนปฏิเสธ

 

ชั้นน่ะอยากได้เขามาเป็นแฟน เพราะงั้นจะพลาดไม่ได้

 

ทุกอย่างต้องมีขั้นตอน และที่ชั้นต้องทำตอนนี้คือสนิทกับเขามากขึ้นอีก

 

ซึ่งวิธีที่เร็วที่สุด…คือการเดท

 

ตัดสินใจแล้ว

 

พอชั้นใจเย็นและมีสมาธิฟังที่อาจารย์สอน ชั้นก็ดึงที่แขนเสื้อของมาซาโตะ

 

“นี่ ไหน ๆ ชั้นก็อุตส่าห์จองที่นั่งให้นายแล้ว เที่ยงนี้เราไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?”

 

ตรงเกินไปมั้ยเนี่ย?

 

แต่ถ้าชั้นไม่พูดแบบนี้ เขาคงไม่รู้ตัว

 

“เอิ่ม ขอโทษนะ วันนี้ชั้นทำงานน่ะ”

 

อึก… กะไว้อยู่แล้วล่ะ ศุกร์ที่แล้วเขาก็พูดแบบนี้เหมือนกัน

 

ไม่เป็นไร ยังพอมีทางอื่น

 

“อืมม หมายความว่านายทำงานทุกวันศุกร์เหรอ มาซาโตะ?”

 

“ใช่”

 

“งั้นเหรอ แล้วถ้าเป็นจันทร์หน้าล่ะ?”

 

“อา ได้สิ”

 

“เย้!”

 

เย้!! นัดเดทล่ะ!! ชั้นดีใจจนเผลอชูกำปั้นขึ้นมา ช่วยไม่ได้นี่เนอะ? 

 

จากนั้นชั้นก็เริ่มวางแผนเดทในหัว

 

วันจันทร์เรามีเรียนหกคาบ เลิกประมาณ 5 โมง

 

ชั้นจะจองโต๊ะที่ร้านไหนดี?

 

เอาเป็นร้านเล็ก ๆ ข้างสถานีดีมั้ย?

 

ถ้าไปดูหนังด้วยอาจจะใช้เวลาเยอะเกินไป

 

คาราโอเกะก็น่าสนใจ

 

พยายามนึกสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้กับสถานีที่ทำให้มาซาโตะมีความสุขที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

 

จนไม่ได้สนใจเนื้อหาที่อาจารย์สอนอยู่แม้แต่นิดเดียว

 

“นี่”

 

“…?”

 

ตอนนั้นเองมาซาโตะเรียกชั้นเบา ๆ

 

อ๊ะ ชั้นไม่ได้สนใจเรื่องที่เรียนเลย ถ้าเขาถามขึ้นมา จะตอบยังไงดี?

 

แต่..

 

“เป็นแบบนี้จะดีเหรอ แทนที่จะมาเข้าคลาสกับชั้น สู้เข้าคลาสกับเพื่อนไม่ดีกว่าเหรอ?”

 

“หืมม? ไม่อะ เพื่อนน่ะไว้ค่อยเจอกันที่ชมรมก็ได้”

 

หมายความว่าไงน่ะ

 

ไม่ใช่นะ ชั้นอยากเข้าคลาสกับนาย ใช้เวลาอยู่กับนายนะ

 

ความรู้สึกขุ่นมัวเริ่มก่อตัวในใจ

 

คำพูดต่อมายิ่งทำให้ชั้นไม่สบายใจมากขึ้นกว่าเดิม

 

“ถ้างั้น เธอจะเข้าคลาสพร้อมเพื่อนเป็นครั้งคราวก็ได้นะ ชั้นคนเดียวไม่เป็นไรหรอก”

 

ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?

 

ห้วงอารมณ์ด้านลบหมุนวนในใจชั้น แม้แต่ชั้นเองก็ตกใจเหมือนกัน

 

“ทำไมล่ะ?”

 

“เอ๊ะ? ไม่สิ โคมิ คือชั้นแค่คิดน่ะ ก็แบบ เธออาจะรู้สึกอยากเข้าคลาสกับเพื่อนบ้างอะไรแบบนี้ไง~”

 

“นายไม่อยากเข้าคลาสกับชั้นเหรอ มาซาโตะ? หรือว่านายอยากเข้าคลาสกับสาวอื่นแทน?”

 

ชั้นไม่ได้อยากพูดอะไรอย่างนั้นเลย

 

ความรู้สึกด้านลบยังคงเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

“ไม่ไม่ไม่! ไม่ใช่สักหน่อย นี่พูดจริงนะคือชั้นซาบซึ้งมากที่ได้เข้าคลาสกับคนสวยอย่างเธอนะ โคมิ ชั้นคงไม่ดีใจมากไปกว่านี้แล้ว อีกอย่างชั้นไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจากเธอนะ”

 

คะ-คนสวยเหรอ?

 

เขาเรียกชั้นว่าคนสวยงั้นเหรอ?

 

“คะ-คนสวย? จริงเหรอ? นายคิดอย่างงั้นเหรอ?  ชั้นน่ารักเหรอ มาซาโตะ?”

 

“ใช่ เธอน่ะน่ารัก เธอควรมั่นใจในตัวเองนะ”

 

ชั้นดีใจสุด ๆ

 

จู่ ๆ ใจชั้นก็รู้สึกอบอุ่นนุ่มฟูขึ้นมา

 

“งั้นเหรอ ฮิฮิ ชั้นน่ารักสินะ”

 

ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย ว่าถูกคนแบบนายบอกว่าน่ารักจะทำให้รู้สึกดีขนาดนี้

 

ดีจริง ๆ ที่ชั้นพยายามพัฒนาตัวเอง

 

จากนั้นชั้นก็นึกถึงคำพูดของมิซูโฮะที่ว่าไว้เมื่อเช้า

 

――ชั้นน่าจะเป็นพวกคลั่งรักจริง ๆ นั่นแหละ

 

พอหมดคาบสามมาซาโตะก็กลับบ้าน

 

ชั้นดูเขาเดินออกจากมหาลัยไป จากนั้นชั้นก็ไปห้องที่เรียนคาบสี่

 

ระหว่างที่เดิน ชั้นนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคาบสอง

 

(ชั้นไม่ได้อยากพูดแบบนั้นเลย)

 

แม้แต่ชั้นเองก็ไม่เข้าใจ

 

แค่คิดว่ามาซาโตะอยากไปอยู่กับคนอื่นก็ทำให้ชั้นรู้สึกหึงหวงขนาดนี้

 

(มาซาโตะเป็นคนดีขนาดนี้ แต่ชั้นกลับ…)

 

ชั้นเกลียดตัวเองจริง ๆ กระทั่งตอนนี้ ถ้ามาซาโตะบอกว่าอยากไปเดทกับผู้หญิงคนอื่น ชั้นคงจะรู้สึกแบบเดิม

 

คงคิดประมาณว่า ‘นี่ชั้นยังไม่ดีพอเหรอ?’

 

ชั้นตกหลุมรักเป็นครั้กแรก และรู้สึกสนุกในทุก ๆ วัน

 

――แต่เป็นครั้งเลยที่ชั้นเก็บความรู้สึกเอ่อล้นนี้ไว้ไม่ได้

 

ต้องระวังแล้ว ถ้าเกิดเขาเกลียดชั้นขึ้นมา ชั้นคงทำใจไม่ได้แน่ ๆ

 

ก็ชั้น――เป็นผู้หญิงขี้หึงนี่นา

Favorite