[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ 11 เด็กสาวมอปลายผู้ชื่นชอบวรรณกรรมกับความใฝ่ฝัน

มุมมองของชิโอริ

 

ดูเฉิ่ม จืดชืดจัง

 

นั่นเป็นความรู้สึกส่วนใหญ่ของคนที่อยู่รอบตัวชั้น

 

ชั้นก็ไม่ได้เกลียดความรู้สึกนั้นหรอก มองว่าดีซะด้วยซ้ำ

 

ตอนนี้ชั้นก็อยู่มอห้าแล้ว

 

ก่อนเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย ชั้นก็เคยคิดนะว่า “ชั้นคงหาแฟนได้มั้ง?” แต่ความฝันก็พังในพริบตา

 

โรงเรียนชั้นเป็นแบบสหศึกษา ก็พอมีผู้ชายอยู่บ้าง

 

แต่จะถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มละ 6 คน ในแต่ละชั้นเรียนจะมีเพียง 1 กลุ่ม รวมทั้งหมด 3 กลุ่ม

 

ซึ่งก็สามารถพูดคุยกับพวกเขาได้

 

แต่มีแค่พวกผู้หญิงกลุ่มท็อปเท่านั้นแหละที่ได้คุยกับพวกเขา

 

ไม่สิ ต้องบอกว่ายัยพวกนั้นพยายามกั๊กพวกผู้ชายไว้คนเดียวมากกว่า โรงเรียนสหศึกษาก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ

 

ชั้นที่จืดจางเลยหมดสิทธิ์

 

(เอาเถอะ ชั้นไม่สนใจอยู่แล้ว)

 

ชั้นคิดพลางมองไปรอบ ๆ

 

พวกผู้ชายในห้องน่ะ ถ้าหน้าตาดีหน่อยนึงจะวางมาดราวกับว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า บางคนก็ซกมก น้ำหนักก็เยอะ ไม่น่ามีเสน่ห์เลยแม้แต่นิดเดียว

 

แต่ที่ยังยิ้มได้ เพราะยังมีสาว ๆ อยู่รอบตัวนั่นแหละ

 

(เยอะขนาดนั้นคงไม่ต้องมีชั้นหรอก)

 

อีกอย่าง

 

(ชั้นยังมีเจ้านี่)

 

ชั้นหยิบหนังสือออกจากใต้โต๊ะ หน้าปกถูกห่อไว้ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเป็นหนังสืออะไร แต่นี่น่ะคือหนังสือสำหรับผู้หญิงล่ะ

 

ชั้นชอบแนวแฟนตาซี ตัวละครใสซื่อบริสุทธิ์ พระเอกก็เท่…เพราะแบบนั้นแหละนางเอกเลยตกหลุมรักเขา ตัวละครในเรื่องช่างงดงามจริง ๆ

 

ชั้นคิดแบบนั้นพลางมองไปยังกลุ่มในห้องที่คุยกันอยู่

 

(เฮ้อ..ก็นะ..ความเป็นจริงมันห่วยแตกแบบนี้แหละ)

 

ตราบใดที่ชั้นยังมีเจ้านี่ ชั้นก็ไม่สนหรอก ท่ามกลางบรรยากาศในห้องที่มีชีวิตชีวา ชั้นนั่งเงียบที่มุมห้องจมปลักอยู่กับเรื่องราวในจินตนาการ

 

“กลับมาแล้วค่า~”

 

ชั้นมักจะกลับบ้านทันทีที่เลิกเรียน เพราะตัวชั้นจืดจางมากแม้ตอนเข้ากิจกรรมชมรม

 

“ยินดีตอนรับกลับนะ ชิโอริ”

 

พอชั้นทักทายเสร็จ ก็เดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง

 

วันนี้เล่นเกมดีกว่า ไอ้ที่เรียกว่าวิชวลโนเวลอะไรนั่นน่ะ ตราบใดที่หนุ่มหล่อล้อมรอบชั้น แค่นั้นก็มีความสุขแล้วล่ะ

 

“เดี๋ยวก่อนสิ ชิโอริ”

 

“อะไรเหรอคะ?”

 

แม่มาหยุดไว้ แต่ชั้นอยากเล่นเกมแล้วนะ…

 

“นี่ลูก..มีเพื่อนหรือมีแฟนบ้างเปล่า?”

 

“เอ๊ะ? อยู่ ๆ ทำไมถึงถามล่ะ หนูไม่มีหรอกนะ”

 

“วัยนี้เนี่ยควรมีแฟนได้แล้วนะ คุยกับผู้ชายบ้างก็ยังดี”

 

เอาอีกแล้ว เพราะว่าผู้ชายมีน้อย ชั้นเลยได้ยินเรื่องนี้หลายรอบแล้วล่ะ

 

“ค่า~ค่า~จะพยายามนะคะ”

 

“ให้ตายสิ อะ จริงด้วย ลูกบอกว่าอยากเข้ามหาลัยนั่น ใช่มั้ย?”

 

“เอ๊ะ? ก็ใช่อยู่หรอก…?”

 

สอบเข้ามหาลัย ชั้นเพิ่งอยู่มอห้าเลยยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่ก็พอมีมหาลัยที่เล็งอยู่ ที่มหาลัยนั่นมีสิ่งอำนวยความสะดวกเยอะแถมห้องสมุดก็ใหญ่ด้วย

 

สอบเข้าอาจจะยากหน่อย แต่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

 

“คนรู้จักของแม่น่ะ เขาพอจะรู้จักคนที่เข้ามหาลัยนั่นด้วยนะ แม่เลยกะจะจ้างให้มาติวลูกน่ะ”

 

“เอ๋~ ไม่เอาอ่ะ”

 

ติวเตอร์เหรอ? ไม่เอาด้วยหรอก

 

ชั้นติวเองได้ มีเวลาเหลือเฟือ เพราะชั้นไม่มีเพื่อนหรือเข้ากิจกรรมชมรมเลย…น่าเศร้าชะมัด

 

เข้าสังคมก็ไม่เก่ง

 

“โธ่ ลองดูก่อนน่า เดี๋ยวแม่จะเรียกมาวันเสาร์นะ เพราะงั้นอย่าไปไหนนะ!”

 

“อึก..แต่หนูไม่อยากได้ซะหน่อย งั้นหนูจะปฏิเสธดี ๆ แล้วกัน โอเคนะ?”

 

“ถ้าลูกไม่ชอบก็ปฏิเสธได้เลย”

 

“แล้วจะยิ้มแบบนั้นทำไม มันน่าขนลุกนะ”

 

ปฏิเสธได้สินะ

 

จากนั้นชั้นก็เข้าห้อง โดยไม่คิดอะไรมาก

 

พอถึงวันเสาร์ ชั้นก็อ่านหนังสืออยู่ในห้องตามปกติ

 

หนังสือที่อ่านเป็นนิยายรักมีฉากวาบหวิวนิดนึง อึก พวกพระเอกจะดีเกินไปแล้ว..! ทั้งเท่ แข็งแกร่ง แถมยังใจดีสุด ๆ อีกต่างหาก เทวดาชัด ๆ แต่นี่เป็นเรื่องแต่ง เพราะงั้นไม่แปลกหรอก

 

อยากให้มีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกจริง ๆ ผู้ชายที่ชั้นเจอก็มีแค่คนที่โรงเรียนไม่ก็คนดังที่ออกทีวี

 

ชีวิตจริงเป็นยังไง ชั้นรู้แก่ใจดี

 

“ชิโอริ! แม่พาติวเตอร์มาแล้วนะ! ออกมาได้แล้ว”

 

“…ค่า”

 

รู้สึกแย่แทนติวเตอร์คนนั้นชะมัด แต่คงต้องขอให้กลับไปล่ะนะ ชั้นรีบเก็บนิยายที่อ่านเข้าชั้นหนังสือ

 

ชั้นยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย เพราะเมื่อเช้ามีเรียน พวกเสื้อผ้ากับเกมกระจัดกระจายนิดหน่อย คงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง สภาพตัวเองก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

 

เสียงประตูค่อย ๆ เปิดเข้ามา ชั้นถอนหายใจและมองไปที่ประตู…

 

กลับต้องเบิกตากว้างด้วยความตะลึง

 

“เอ่อ สวัสดีนะ ชิโอริซัง”

 

สมองชั้นหยุดประมวลผล ที่ตรงนั้นมีหนุ่มหล่อยืนอยู่ล่ะ

 

“เอ๊ะ?”

 

ชั้นเผลอทำมือถือตก

 

เอ๊ะ? ทำไมถึงมีผู้ชายอยู่ตรงนี้ล่ะ?

 

เฮะ?

 

“เขาชื่อคาตะซาโตะ มาซาโตะคุงนะ เป็นติวเตอร์ที่แม่จ้างมา หล่อใช่มั้ยล่ะ? ทักทายเขาหน่อยสิชิโอริ”

 

…

 

ชั้นใช้เวลาคิดเพียงเสี้ยววินาที

 

ก็รู้ตัวทันทีว่าต้องทำอะไร

 

“ขอเวลา”

 

“เอ๊ะ?”

 

“ขอเวลาสักครู่นะคะ!!!”

 

ชั้นผลักแม่ออกจากห้อง และบอกติวเตอร์ที่อยู่ข้างหลังแม่ว่าอย่าเพิ่งเข้ามา และปิดประตู

 

เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว!!!!

 

ไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย!!

 

เดี๋ยวนะ ติวเตอร์เป็นผู้ชายหรอกเหรอ?!

 

“ทำอะไรอยู่น่ะ ชิโอริ~?”

 

“หนูไม่ยกโทษให้แน่..!!!!”

 

แอบยิ้มอยู่แน่ ๆ ! ตั้งใจให้เป็นแบบนี้สินะ..! หนูฟ้องพ่อแน่ว่าแอบไปที่บอยบาร์น่ะ..!

 

อย่างแรกต้องปิดชั้นหนังสือนี่ด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาว จะให้เห็นหนังสือพวกนี้ไม่ได้!!!

 

พวกเกมก็ด้วย

 

เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายก็เหมือนกัน ชั้นเก็บกวาดห้องด้วยความเร็วแสง จากนั้นก็ยืนส่องกระจก ชั้นหายใจถี่ ๆ พร้อมใจที่เต้นรัว

 

ที่สำคัญกว่านั้นผู้ชายตะกี้นี้

 

(เท่ไปเลยไม่ใช่รึไง???)

 

ชั้นจำรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั่นได้ เขาสูงราว ๆ 175 ซม. ผมสีดำที่เซตไว้ก็ดูดีเหมือนกัน

 

เหมือนกับ…

 

(เหมือนกับพระเอกในนิยายเลยนี่นา…!)

 

หน้าชั้นร้อนผ่าว เพราะไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ชั้นหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้ตัวเองใจเย็น

 

“ขอโทษที่ให้รอค่ะ”

 

จากนั้นชั้นก็เปิดประตู อย่างที่คิดเป็นผู้ชายจริง ๆ ด้วย

 

“เอ่อ ขอโทษนะ เหมือนว่าจะเข้าใจผิดสินะ?”

 

“ไม่ไม่ไม่ไม่ ไม่หรอกค่ะ! ความผิดแม่ชั้นเองค่ะ”

 

จากนั้นชั้นก็ให้เขาเข้ามา

 

ทำไงดี ทำไงดี? มีหนุ่มหล่ออยู่ในห้องล่ะ

 

“ช-เชิญค่ะ”

 

ชั้นเลื่อนเก้าอี้ให้เขานั่ง เป็นเก้าอี้ที่ใช้นั่งเวลาอ่านหนังสือ ส่วนชั้นนั่งที่เตียงแทน

 

“ขอโทษนะ แล้วก็ขอบคุณมาก”

 

“ไม่หรอกค่ะ”

 

เย็นไว้ตัวชั้น เขาหล่อก็จริง แต่อย่าโดนรูปลักษณ์หลอกสิ นั่นน่ะเป็นคนที่แม่พามาเชียวนะ อาจจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ก็ได้

 

ชั้นไม่หลงกลหรอก ชั้นน่ะแยกความเป็นจริงกับนิยายออกนะ

 

“อืมม..งั้นวันนี้มาคุยกันก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะให้ชั้นเป็นติวเตอร์สอนเธอดีมั้ย แบบนี้เป็นไง?”

 

“เอิ่ม เอางั้นก็ได้ค่ะ” ชั้นพูดพลางคิดในใจ เสียงเบายังกะเสียงยุงบินแน่ะ ใช้น้ำเสียงปกติไม่ได้เลย

 

“ว่าตามกันจริงมันก็กระทันหันไปนิดนึงนะ เพราะงั้นจะปฏิเสธก็ได้ แต่บอกกันตรง ๆ คงลำบากใจ ให้แม่บอกแทนหลังจากที่ชั้นไปแล้วก็ได้นะแบบนั้นน่าจะง่ายกว่า ใช่มั้ย?”

 

…

 

เดี๋ยว อะไรน่ะแปลกชะมัด???

 

ไม่ใจดีไปหน่อยเหรอ???

 

ถ้าเขาพูดคำว่า “ซาบซึ้งซะเถอะ” เหมือนพวกผู้ชายในห้องเรียนแบบนี้ก็ไม่นับว่าแปลกแล้วสินะ?

 

ไม่ ยังหรอก ชิโอริ อย่าโดนหลอกนะ เขาอาจจะเล่นละครทำนิสัยดี เพื่อให้ได้งานก็ได้นะ

 

แต่เดี๋ยวนะ เขาก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะปฏิเสธก็ได้น่ะ? ยังไงเนี่ย

 

“ทำไมถึงอยากเข้ามหาลัยชั้นเหรอ ชิโอริซัง? ”

 

“เอ่อ คือ มีสิ่งอำนวยความสะดวกเยอะ แถมห้องสมุดก็ใหญ่น่ะค่ะ”

 

“เห~ ชิโอริซังชอบอ่านหนังสือสินะ”

 

หยุดนะ! อย่ายิ้มเป็นประกายแบบนั้นนะ!

 

นี่มันหล่อเกินร้อยชัด ๆ ?!

 

ท่าทางที่เรียบง่าย แต่ก็ทำให้ใจเต้นได้

 

“ก็นิดหน่อยค่ะ”

 

“อืม งั้นเหรอ ห้องสมุดมันก็ใหญ่จริง ๆ นั่นแหละ แล้วชอบอ่านหนังสือแบบไหนเหรอ?”

 

…

 

แย่ล่ะ เอาไงดี?

 

ไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย ถ้าบอกไปว่าชอบแนวแฟนตาซีไม่ก็แนวโรมานซ์ เขาคงไม่ยอมรับชั้นแน่นอน 180%

 

ถ้างั้นตัวเลือกที่เซฟมากที่สุด..

 

“วรรณกรรมคลาสิกมั้งคะ”

 

“โห สุดยอด ชั้นน่ะไม่ค่อยชินกับสไตล์การเขียนแนวนี้เท่าไหร่ ก็เคยอ่านเรื่องดัง ๆ อยู่บ้าง แต่ไม่ได้อ่านมากขนาดนั้น”

 

โกหกค่ะ ขอโทษนะคะ ชั้นเองก็แทบไม่ได้อ่านแนวนั้นเหมือนกัน

 

แย่ละ เขาแทบจะสมบูรณ์แบบเลย เขาต้องมีข้อเสียบ้างสิ

 

อ๊ะ จริงด้วย! ถ้าสาวจืดอย่างชั้นทำตัวเสียมารยาทใส่ น่าจะดึงธาตุแท้ออกมาได้

 

ก็รู้สึกแย่อยู่หรอก แต่นี่ก็เพื่ออนาคตตัวเองนะ..!

 

พอตัดสินใจแบบนั้น ชั้นจึงพูดเรื่องเสียมารยาทออกมา

 

“…คุณจะปฏิเสธเรื่องติวให้ชั้นก็ได้นะคะ คุณคาตะซาโตะ”

 

“…? ทำไมล่ะ?”

 

“คุณคงไม่สบายใจที่ต้องมาติวให้สาวจืดอย่างชั้นใช่มั้ยล่ะคะ? คงอยากจะไปติวให้คนที่น่ารักกว่านี้ คุณเองก็คงมีตัวเลือกถมเถเลยใช่มั้ยล่ะ คุณคาตะซาโตะ”

 

ชั้นนี่มันแย่จริง ๆ

 

แต่ว่า! นี่ก็เพื่อตัวเองนะ!

 

ชั้นค่อย ๆ มองสีหน้าเขา พร้อมความรู้สึกผิดในใจ

 

จากนั้น..

 

คุณคาตะซาโตะก็ยิ้มและส่ายหัว

 

“ไม่เลย นั่นไม่สำคัญหรอกนะ ไม่เกี่ยวกันเลย เธอพยายามสอบเข้ามหาลัยชั้นใช่มั้ยล่ะ? ถ้าเธออยากจะติวกับชั้น ชั้นก็พร้อมจะสนับสนุนเต็มที่ อีกอย่าง–”

 

“ชิโอริซังน่ะสวยจะตาย ตอนเจอกันตะกี้นี้ ก็รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ นะ”

 

…เอ่อ

 

ราวกับว่าพระเอกในนิยายจุติมาที่นี่เพื่อมาเจอกับชั้นเลย

 

ถ้าให้พูดง่าย ๆ ชั้นชอบเขาซะแล้วสิ

Favorite