(WN)เจ้าหญิงโรงเรียนผู้ที่เผยด้านที่น่าอายให้ผมเพียงคนเดียว 3 ครูประจำชั้นขี้แกล้ง

「อ๊ะๆ! ทุกคน อรุณสัวสดิ์นะ! เริ่มเรียน homeroom กันเถอะ!!」

ครูประจำชั้นสาว───ผู้หญิงวัยยี่สิบกลางๆ ที่เพิ่งมาทำงานในปีนี้───คุณซากุระซาวะ มิโกะ วิ่งเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยพลังและมีความตื่นเต้นกว่าทุกคน ครูใหม่ที่เต็มไปด้วยพลังงานและรอยยิ้มที่ไม่เคยหายไป เป็นเรื่องดีที่ครูมีพลังบวกขนาดนี้ แต่เธอชอบทำผิดพลาดเล็กน้อยๆ จนโดนครูรุ่นพี่ดุอยู่บ่อยๆ

รูปร่างของเธอดูเด็กมากจนเหมือนจะเป็นนักเรียนมัธยมมากกว่าคุณครู และถึงแม้จะมีท่าทางเหมือนเด็ก แต่ก็ยังมีส่วนที่โดดเด่นและสมส่วน ทำให้เธอมีเสน่ห์ในอีกแง่หนึ่ง และมีคนสนใจเธอในทางอื่นเหมือนกัน… ได้ยินมาจากไอโง่สุดน่ารัก (เพื่อนสนิท) ของผมนั่นเอง

「แต่ก่อนอื่นนะ! ครูอยากจะพูดอะไรกับนักเรียนคนหนึ่งหน่อยน่ะ!」

อาจารย์มิโกะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเป่าลมออกมา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดุดัน ตอนนี้คงจะมีใครบางคนที่ทำอะไรผิดจนโดนเตือนกันอยู่แล้ว

「วันนี้เวรคุณอันโนะ ทำไมไม่ไปเอาบันทึกประจำวันมาล่ะ?」

「…อ๊ะ!」

ชื่อของผมถูกเรียกแล้วทำให้ทั้งห้องเรียนหันมามองผมทันที ขอโทษที ผมมัวแต่เพลินกับการดูรูปของยูซุฮะซังไปหน่อยน่ะ

「อ๊ะ? ไม่ได้ละนะ! ทำแบบนี้ไม่สมกับเป็นเธอเลย! เป็นบทลงโทษนะ วันนี้ต้องเขียนบันทึกให้ละเอียดนะ! ห้ามย่อด้วยค่ะ!」

「มันไม่ยุติธรรมเลย…」

「ไม่ได้! นี่คือการตัดสินใจของฉัน! ต้องเขียนใหม่จนกว่าอาจารย์จะพอใจนะ!」

「ผมแค่ลืมไปเอาบันทึกประจำวันมาเอง อาจารย์อย่าใช้อำนาจในทางที่ผิดได้ไหมครับ..」

ยิ่งเห็นคุณชิโนมิยะยิ้มกลิ้งไปมา ยิ่งทำให้หงุดหงิดเลย

「จะทำอะไร? ถ้าจะทำอะไรกับอาจารย์เหรอ? งั้นเอาการบ้านสองเท่าไปแทนไหม?」

「…เข้าใจแล้วครับ」

ครูมิโกะยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ ยิ่งทำให้ผมไม่มีทางเลือก ต้องยอมรับคำสั่งนี้ไป ผลก็คือหลังเลิกเรียนจะต้องอยู่ทำการบ้านเพิ่มด้วย

「น่าสงสารนะคะ บทลงโทษที่ดูเหมือนจะมาจากการดูรูปลามกเมื่อเช้า โชคดีนะคะ อันโนะคุง」

「…เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นเวรวันนี้?」

「อ้าว จำไม่ได้หรอกค่ะ」

ผมแอบมองเธอด้วยสายตาเต็มไปด้วยข้อสงสัย แต่ชิโนมิยะซังตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนจะทำเป็นไม่รู้เรื่อง และหลบคำถามของผม หรือจริง ๆ แล้ว ชิโนมิยะ ริโนอะ ชอบแกล้งคนอื่นแบบนี้หรอ? ทุกคนดูเหมือนจะหลงใหลในภาพลักษณ์ของเธอ แต่บางทีเธออาจจะไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่คิดก็ได้

「อีกอย่าง วันพรุ่งนี้ฉันเองเป็นคนเวรประจำวันนะคะ รอดูว่าอันโนะคุงจะเขียนอะไรในบันทึกอยู่นะ」

「รู้สึกเหมือนเธอแกล้งฉันใช่มั้ย!? ทำไมไม่บอกล่วงหน้า!?」

「เพราะคิดว่าจะสนุกดีค่ะ… มันไม่ดีหรอ?」

「ฮือ…!」

ผมรู้สึกหงุดหงิดที่เธอพูดแบบนั้นโดยที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่ แม้เธอจะทำตัวน่ารักจนทำให้ไม่มีคำพูดตอบกลับได้ แต่ก็ยังไม่มีทางที่ผมจะปฏิเสธได้ หากเธอทำให้ผมรู้สึกผิดสักนิด แฟนคลับของเธอคงจะฆ่าผมแน่ ๆ

「คุยกับอันโนะคุงก็สนุกดีนะคะ มีเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ กันก็ดีเหมือนกันค่ะ”

「…ช่วยอ่อนโยนกันหน่อยสิ」

ผมบ่นเบาๆ และหันหน้าหนีเพื่อเบี่ยงการสนทนานี้ไป หลังจากที่เธอแกล้งจนไม่สามารถต่อต้านได้ และยังคงสงสัยว่าผมถูกหลอกให้ตกเป็นเหยื่อหรือเปล่า

「อันโนะคุง! จะเริ่มเขียนบันทึกได้รึยัง?」

「เอ๊ะ..?」

อาจารย์ทิ้งระเบิดใส่โดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้ผมกรีดร้องอยู่ในใจ วันนี้ผมจะได้กลับบ้านแน่นะวิ?

＊＊＊＊＊

「อืม… ยังมีจุดที่แก้ได้อยู่บ้างเล็กน้อย แต่วันนี้จะปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน!」

จริงๆ คาดเดาเอาไว้แล้วว่าอาจจะต้องใช้เวลานาน แต่อาจารย์มิโกะก็อนุมัติให้ผมกลับบ้านล้างจานได้ หลังจากที่ต้องทำซ้ำหลายครั้งจนเริ่มไม่รู้แล้วว่าตัวเองเขียนอะไรไปบ้าง

「อันโนะคุง! นอนหลับเพียงพอไหม? ดูเหมือนจะเหนื่อยมากเลยนะ」

「…ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ」

การนอนหลับไม่ค่อยเพียงพอในช่วงนี้เนื่องจากต้องทำงานตลอดเวลา ทั้งถ่ายรูปยูซุฮะซังและการตัดต่อภาพ จึงไม่ค่อยได้พักผ่อนมากนัก ถึงแม้จะเคยชินกับชีวิตแบบนี้แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่ดี

「ดีแล้วค่ะ! แล้วอันโนะคุงรู้สึกยังไงบ้างกับการเรียนในปีนี้? ตอนนี้คงตามทันได้รึยัง?」

「เอ่อ… ก็คงพอได้ครับ แต่ว่าปีสองแค่เริ่มต้นเอง ก็ยังบอกได้ยากอยู่」

การเรียนในปีสองยังใหม่มากสำหรับผม ดังนั้นก็ยังไม่มั่นใจนัก แต่ที่โชคดีคือไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองตามไม่ทันในห้องเรียน

「ได้ยินมาว่าเมื่อปีที่แล้วคุณเคยหลับในห้องเรียนบ่อยๆ แต่ปีนี้ก็ดูดีขึ้นแล้วนะ เพราะมีฉันอยู่นี่แหละ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่า!!」

…ห้องพักครูยังมีอาจารย์อยู่นะครับ ช่วยพูดเบา ๆ หน่อยสิ

ความจริงแล้วเวลาผมหลับผมจะนึกถึงตอนที่ยูซึฮะซังมีงานถ่ายรูปเมื่อวันก่อน แล้วผมก็ใช้เวลาทั้งคืนในการตัดต่อรูป

สิ่งที่ผมจะสื่อคือมันเป็นงานของผม แม้แต่นักเรียนที่อายุต่ำกว่าเกณฑ์ยังต้องทำตามกำหนดเวลา

「ประมาณนั้นแหละ แล้วอีกอย่าง ฉันสงสัยว่าสาเหตุที่เธอไม่ค่อยหลับก็เพราะผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ คนนั้นรึป่าว?」

「อะไรนะครับ?」

「อย่ามาทำเป็นไขสือหน่อยเลยหน่า มีริโนอะจังสุดสวยที่ทำให้เด็กที่ร้องไห้อยู่หายร้องไห้ได้มานั่งอยู่ข้าง ๆ นาย นายก็ไม่น่าจะหลับได้นะ เพราะเป็นผู้ชายไง! ผู้ชายนั่นแหละ!」

「อืม ๆ 」อาจารย์มิโกะพูดพร้อมพยักหน้าซ้ำ ๆ ด้วยสีหน้าที่พึงพอใจ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมชื่อของชิโนมิยะซังถึงโผล่มาได้เนี่ย? แล้วทำไมเธอถึงกลายเป็นเหตุผลที่ผมไม่หลับล่ะ…

「ก็แบบว่า เวลามีสาวน่ารัก ๆ มานั่งข้าง ๆ เนี่ยทำให้เราตื่นตัวตลอดเวลาใช่ไหมล่ะ ไม่มีเวลามาเอื่อยเฉื่อยหรอกนะ!」

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะทีคิดในใจว่าอยากให้อาจารย์หยุดพูดอะไรแบบ “นี่ไม่ใช่เวลามากินไผ่นะ!” [TLN: ประโยคนี้คือมีมญี่ปุ่นครับ ส่วนใหญ่ใช้กับรูปแพนด้าที่ขึ้นชื่อว่าชอบกินไผ่ ประโยคนี้แปลว่าคุณเจอบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมาก และสำคัญพอที่จะทำให้แพนด้าหยุดกินไผ่แล้วหันมาทำสิ่งนี้ได้]

「ไม่ใช่อย่างงั้นนะครับอาจารย์ ถ้าไม่มีชิโนมิยะซังผมก็ยังจะไม่หลับอยู่ครับ」

ยุซึฮะซังถามผมว่าทำไมใช้เวลาตัดต่อรูปนานจัง ผมก็เลยเร่งทำให้เร็วขึ้น ผมอธิบายเหตุผลกับอาจารย์ไป

「เป็นนักเรียน งานหลักคือการเรียนนะ ทำงานเร็วน่ะมันดี แต่ถ้ามันทำให้ละเลยการเรียนไปล่ะก็ อาจารย์ก็ไม่ค่อยแนะนำหรอกนะ อย่าทำแบบนั้นอีกด้วย」

อาจารย์เป็นห่วงผมมาก และยังกังวลว่าผมจะฝืนตัวเองเกินไปจนร่างกายอ่อนเพลียอีกด้วย และบอกผมว่าถ้าผมเป็นแบบนั้นเขาจะไม่ให้ผมทำงานเป็นช่างถ่ายภาพอีก ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ระวังกับการแบ่งเวลาตลอด

「จริง ๆ อาจารย์อยากจะถามมากกว่านี้นะ แต่วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน ขอบคุณความเมตตาของอาจารย์ด้วยล่ะ!」

「อาจารย์ควรหยุดขุดคุ้ยความลับของนักเรียนเพราะอยากรู้นะครับ…」

「ช่วยไม่ได้นี่นา ก็อาจารย์คิดถึงความเป็นวัยรุ่นของตัวเองอยู่ และการได้อยู่กับมันเป็นไม่กี่อย่างที่อาจารย์ชอบหรอกนะ! ถ้ามีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ก็บอกได้เลยไม่ต้องเกรงใจ」

「ไม่ใช่แล้วครับ ผมไม่ได้มีความรัก แล้วก็อย่าใช้ผมเพื่อฆ่าเวลาสิครับอาจารย์…」

「อย่าพูดจาโหดร้ายแบบนั้นสิ” อาจารย์พูดในขณะที่เธอจับไหล่ผมและเขย่าอย่างรุนแรง เป็นครูจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย?

「อาจารย์ไม่มีเรื่องจะคุยกับผมแล้วใช่ไหมครับ? ผมจะได้กลับบ้านสักที」

「เดี๋ยว! คุยกับอาจารย์อีกแปปนึงสิ! มาหาอะไรทำฆ่าเวลากันเถอะ!」

「ทำงานและกลับบ้านดี ๆ นะคร้าบ」

อาจารย์มิโกะเริ่มอาละวาดคล้ายเด็กที่งอแงอยากได้ขนมในซุปเปอร์มาเก็ต และถ้าเธอไม่หยุด ผมคิดว่าเธอน่าจะซวยได้…

「อันโนะคุงใจร้ายที่สุด! ถ้านายยังทำแบบนี้นะ อย่าหวังเลยว่าถ้าทำข้อสอบฉันได้ 100 คะแนนเต็มจะได้เกรดดี ฉันจะใส่ 1 คะแนนให้ดู!」

「เฮ้ ครูใหม่ คุณกำลังใจอำนาจในทางที่ผิดอยู่นะ」

「ใครกันแน่ที่ใหม่! นั่งลงเดี๋ยวนี้! ฉันจะเทศนาแก!」

「คุณนั่นแหละที่จะโดนเทศนา อาจารย์ซากุระซาว่า」

ผมบอกแล้วนะครับอาจารย์  อารจารย์ใหญ่โกรธจนได้ พร้อมกับวางมือบนไหล่อาจารย์และยิ้มแบบฝืน ๆ

「อ่า เอ่อ มันมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยค่ะ…」

「ไม่มีข้อแม้ตั้งแต่เริ่มต้นครับ ก่อนที่จะขยับปาก ทำงานให้เสร็จก่อนนะครับ」

ผมรู้สึกเหมือนได้เห็นวิธีการรับมือกับอาจารย์มิโกะ โดยการที่พูดก่อนและไม่เปิดช่องว่างให้เขาได้พูดโต้แย้ง

「อันโนะคุง ทุกอย่างโอเคแล้วล่ะ กลับบ้านได้เลย ระวังในการเดินทางระหว่างกลับบ้านด้วยนะ」

「ครับ ขอบคุณครับ ถ้าอย่างงั้น เจอกันพรุ่งนี้นะครับอาจารย์ซากุระซาว่า」

「เฮ้ ทรยศครูประจำชั้นแบบนี้ใจร้ายจังงงงงงงงงงงงง」

ผมไม่สนใจอาจารย์มิโกะที่ยื่นมือออกมาอย่างหมดหวังราวกับขอความช่วยเหลือ และโค้งคำนับครูใหญ่แล้วออกจากห้องพักครูไป

───────────────────────────────────────────────

TLN: ตอนหน้าจะเข้าเนื้อหาหลักแล้วนะครับ