เธอนั่งลงข้าง ๆ ผมและยิ้มอย่างน่ารักเหมือนดอกซากุระบานเต็มที่ ไม่ใช่ว่าผมนั่งผิดที่หรอกนะ แต่ผมกับชิโนมิยะซังนั่งข้าง ๆ กันอยู่แล้ว
ที่นั่งนี้ถูกตัดสินด้วยการจับสลากในวันที่เราเริ่มปีที่ 2 ซึ่งเป็นวันแรกที่เราได้เจอคุณครูและเพื่อนร่วมชั้นใหม่ และตอนนั้นผมยังจำสายตาอิจฉาและความไม่พอใจของเพื่อนร่วมชั้นได้อยู่เลย
“ชุดเมดเหรอคะ? กระโปรงสั้นจังเลยนะคะ อ๊ะ ตรงหน้าอกมีรูปแมวอยู่ด้วย น่ารักจังเลยค่ะ!”
“อ-อืม… ใช่…”
ผมปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองเบาๆ พร้อมพูดออกไป การที่ชิโนมิยะซังเห็นมันเป็นเรื่องที่แย่มาก เธอเป็นสาวผู้ศักดิ์สิทธิ์และเหมือนเจ้าหญิงจริงๆ การใส่ชุดเมดกระโปรงสั้นที่ตรงกลางอกเป็นรูปแมวและมีร่องอกเล็กน้อยนั้นไม่น่าจะเหมาะสมเลย
“ทาคุมิ! นี่นายทำอะไรกับชิโนมิยะซังเนี่ย!?”
“ไม่ได้นะ! ถ้าเจ้าหญิงใส่ชุดเมดแบบนั้นได้ ทุกคนคงตายกันหมดแน่!”
“อันโนะ!! อย่ามาทำให้ริโนอะซังเสียหายสิ!!”
ทั้งที่ควรจะกลับที่นั่งของตัวเอง อาราตะและพวกเพื่อนที่เคยอยู่รอบๆ ชิโนมิยะซังก็เดินมาหาและพูดเสียงดังใส่ ถึงผมจะผิด แต่ก็ไม่ควรมาฆ่ากันแบบนี้สิ..
“ทุกคนคะ โปรดสงบสติอารมณ์เถอะค่ะ อันโนะคุงไม่ได้ทำอะไรผิดเลยค่ะ…”
“ไม่ใช่นะ! ไม่มีชุดไหนที่ไม่เหมาะกับริโนอะซังหรอก แต่ชุดเมดที่เปิดเผยผิวขนาดนั้นไม่ดีแน่! ต้องเลือกชุดที่ดูเรียบร้อยกว่านี้!”
“และยิ่งไปกว่านั้น การดูชุดแบบนั้นในโรงเรียนมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรพูดถึง! ทาคุมิง นายแย่ที่สุดเลย!”
ถึงแม้ผมจะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่การถูกด่าว่าอย่างนี้ทำให้หัวใจของผมรู้สึกเหมือนจะแตกสลายออกเป็นล้าน ๆ ชิ้นเลย ผมอยากจะเถียงกลับ แต่เนื่องจากเกรงใจชิโนมิยะที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ผมเลยไม่ทำ
เหตุผลที่ผมไม่กล้าพูดอะไร เพราะทุกคนที่อยู่ตรงนี้ล้วนเป็น “สมาชิกชมรมแฟนคลับชิโนมิยะ ริโนอะซัง” การเข้าร่วมชมรมนี้ไม่ยากเลย เพียงแค่ต้องมีความตั้งใจในการปกป้องรอยยิ้มของชิโนมิยะซังเท่านั้น
“ทาคุมิ… อย่าบอกนะว่านายมองชิโนมิยะซังแบบนั้น?”
“จะบ้าหรอ!”
ผมตอบทันทีให้เพื่อนที่ถามเสียงแข็ง พวกนายนั่นแหละมองชิโนมิยะซังในทางนั้น แต่ผมก็ไม่ได้พูดต่อ เพราะในชมรมนี้มีการแอบถ่ายชิโนมิยะแล้วแชร์ภาพกันในบางครั้ง ซึ่งมีเฉพาะสมาชิกที่ได้รับการคัดเลือกเท่านั้นที่ได้เห็น ฉันเองก็เคยรู้เรื่องนี้จากอาราตะ
แม้ว่าการแอบถ่ายเป็นสิ่งที่ผิด แต่การที่เธอมีแฟนคลับและสำหรับเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง มันก็ถือว่าไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่
“อันโนะคุงไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกค่ะ ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะคะ การพูดว่าชุดน่ารักมันเป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ?”
ในขณะที่ทุกคนยังคงอารมณ์ร้อน ชิโนมิยะซังก็พูดด้วยท่าทางงอนนิดหน่อยเพื่อให้ทุกคนทำตามคำขอของเธอ
“อ-อันที่จริง ฉันก็ชอบชุดเมดเหมือนกันค่ะ! ช่วงนี้มีชุดเมดน่ารักๆ ให้เลือกซื้อเยอะแยะเลยนะคะ!”
“แล้วเจ้าหญิงชอบใส่ชุดแบบไหนคะ?”
“ถ้าอย่างนั้น งานเทศกาลโรงเรียนครั้งหน้าคงต้องเป็นคาเฟ่เมดแล้วล่ะค่ะ!”
เมื่อชิโนมิยะซังพูดเรื่องนั้นออกมา สถานการณ์ก็เปลี่ยนแปลงไปทันที เพื่อน ๆ ก็เริ่มหันไปสนใจเรื่องชุดที่ชิโนมิยะซังใส่แทน ผมก็เลยโล่งอก
“ใกล้ถึงเวลาที่จะเริ่มการประชุมตอนเช้าแล้วค่ะ ทุกคนกลับที่นั่งเถอะค่ะ”
หลังจากที่บรรยากาศเริ่มคลายลง ชิโนมิยะซังก็พูดทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้ม และทุกคนก็แยกย้ายกลับไปที่นั่งของตัวเอง
“อ่า… ขอโทษจริงๆ ค่ะ ที่ทำให้ลำบากไป ขอโทษนะคะอันโนะคุง คุณโอเคไหมคะ?”
“ไม่หรอก… ฉันเองก็ต้องขอโทษ ขอบคุณมากนะ เธอช่วยฉันไว้ได้จริงๆ”
ชิโนมิยะซังพูดอย่างรู้สึกผิด ผมตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มให้ แม้ว่าที่จริงแล้วเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
“เอ… อันโนะคุง ชอบชุดเมดเหรอคะ?”
“… เอ๋?”
“หรือชอบแค่ชุดเมดและกระโปรงสั้น หรือไม่ก็น่าสนใจแค่ตรงที่เห็นช่องว่างระหว่างอกเหรอคะ?”
“อะ… อะไรนะ!?”
เมื่อคำว่า “ช่องว่างระหว่างอก” ออกจากปากของชิโนมิยะซัง ผมตกใจจนพูดไม่ออก บางทีเธออาจจะเป็นคนที่ไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะอ่อนโยนเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
“อ๋อ… งั้นก็คือ อันโนะคุงเป็นคนที่เก็บความชอบไว้สินะ?”
“โอเค เข้าใจแล้ว! เดี๋ยวฉันปิดปากเลยนะ!!”
“ฮ่าฮ่า ดีค่ะ ชอบแบบนี้นะคะ อันโนะคุงเป็นคนที่ตอบกลับได้เร็วดีเหมือนกันค่ะ”
“เป็นเกียรติที่ได้รับคำชื่นชมจากคุณนะครับ เจ้าหญิง”
ชิโนมิยะซังพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข และผมก็ยักไหล่แล้วตอบกลับอย่างเหมาะสม เธอเป็นเหมือนเด็กที่เจอของเล่นหายาก จะพูดได้ว่าเขาเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิงเลยระหว่างคุยกับผมและเพื่อนร่วมชั้น
อย่างไรก็ตาม “เจ้าหญิง” ไม่ใช่คำเปรียบเทียบ พ่อของชิโนมิยะเป็นแพทย์ประจำคลินิก ส่วนแม่ของเธอเป็นประธานบริษัท Aparallel Brands และบ้านของเธอหรูมาก สร้างขึ้นในทำเลดีใจกลางเมือง
“…ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงซักหน่อยค่ะ”
ชิโนมิยะซังตอบคำพูดสบาย ๆ ของผมอย่างกะทันหันและเริ่มพึมพำด้วยน้ำเสียงงอน ๆ ที่โดดเดี่ยว
“เป็นอย่างงั้นหรอกหรอ?”
บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ และผมสงสัยว่าควรจะทำตัวยังไงเมื่อเสียงกระดิ่งแจ้งการประชุมตอนเช้าดังขึ้น และในเวลาเดียวกันนั้นประตูก็เปิดออกด้วยเสียงกริ่ง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
