(WN) สืบล่าหาผู้ใช้ศาสตร์ความตาย 10

     ยามอาทิตย์คล้อยต่ำ เห็นสีแดงก่ำบนท้องฟ้าทิศตะวันตก ลูเซียน่าวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามายังห้องของรัถ

“ท่านรัถคะ มีการตอบสนองของพลังเวทที่รุนแรงที่คฤหาสน์ของคานค่ะ คิดว่ากำลังประกอบพิธีกรรมอยู่……”

“หมายความว่ายังไง ทำไมถึงกลายเป็นเริ่มพิธีกรรมตอนนี้ มีสัญญาณเตือนมาก่อนงั้นเหรอ”

     รัถถามลูเซียน่าด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ไม่ทราบค่ะ แต่ที่แน่ ๆ คือมีการประกอบพิธีกรรมที่ใช้เวทมนตร์ระดับสูงอยู่พอสมควรในคฤหาสน์ของคานค่ะ กำไลที่ท่านรัถมอบให้ลูน่าจังกำลังตอบสนองต่อพลังเวทที่รุนแรง ซึ่งไม่ใช่ระดับที่ใช้ในการฝึกฝนหรือทดลองค่ะ หากเป็นพิธีกรรมที่เปลี่ยนให้กลายเป็นผีดูดเลือดหรือราชาอมตะ ก็ต้องรีบหยุดก่อนที่จะสายเกินแก้ค่ะ”

     แม้แต่สีหน้าเรียบเฉยตามปกติของลูเซียน่าก็เลือนหายไป ฉายเป็นสีหน้าร้อนรนเช่นกัน

     กำไลข้อมือที่รัถให้ลูน่าเป็นของขวัญนั้น เป็นอุปกรณ์เวทที่ตอบสนองต่อพลังเวทที่รุนแรงและแจ้งให้ลูเซียน่าทราบถึงความผิดปกติ แม้ขอบเขตที่สามารถตรวจจับได้จะคลอบคลุมระยะพื้นที่หนึ่งเมือง แต่นั่นก็ถือเป็นของที่ใช้ได้แล้ว

“จิ๊ คิเลียน!”

     รัถเรียกคิเลียน

“ครับ”

     คิเลียนที่รอรับคำสั่งอยู่ใกล้ ๆ คุกเข่าลง

“เตรียมอุปกรณ์มิธริล! จัดไว้สองชุดสำหรับฉันกับแก น้ำศักดิ์สิทธิ์ก็เอามาให้หมด! เราจะไปปราบผีดูดเลือดกัน!”

“รับทราบครับ”

     คิเลียนรีบดำเนินการทันที

“ท่านรัถ ท่านตั้งใจจะไปกันแค่สองคนเหรอคะ”

     ลูเซียน่าจ้องหน้ารัถ

“ยัยโง่ เธอก็ต้องไปด้วยสิ! แต่ไม่จะมีคนอื่นอีก เดี๋ยวมีเหยื่อเพิ่มขึ้นโดยไม่จำเป็น แล้วก็ เอากระจกนั่นมาด้วย”

“กระจกบานนั้นเหรอคะ เอาไปโดยพลการได้เหรอคะ”

“ไม่มีปัญหา เพราะเดี๋ยวมันก็จะกลายเป็นของฉันอยู่แล้ว”

“……เข้าใจแล้วค่ะ”

     ลูเซียน่ากล่าวแล้วถอยออกไปเพื่อเตรียมตัว

“ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย”

      รัถกัดริมฝีปากอย่างแรง

──

     ไม่นานนัก ทั้งสามคนก็ขี่ม้าถลาออกไปจนใกล้กับคฤหาสน์ของคาน

     รอบคฤหาสน์ยังคงเงียบเชียบเช่นเคย ไม่มีใครสัญจรไปมา ซึ่งใครที่ว่าหมายถึงมนุษย์

“นี่มันอะไรกัน กูลเยอะขนาดนี้!”

     รัถส่งเสียงดัง ตรงนั้นมีกูลจำนวนมากราวกับจะล้อมคฤหาสน์

     รูปร่างของกูลมีหลากหลาย ทั้งชาย หญิง เด็ก และคนชรา แต่ทุกตัวต่างก็เดินหลังงอดูเคลื่อนไหวลำบากพลางส่งเสียงครวญครางอย่างโกรธแค้น

“คงออกมาจากสุสานน่ะค่ะ แต่ว่านี่มันก็…”

     ลูเซียน่าทำหน้าเหยเกเช่นกัน ตอนนี้เธอกำลังสวมเสื้อคลุมสีดำของนักเวทและใช้ผ้าคลุมใบหน้าครึ่งล่าง ในมือถือไม้เท้าด้ามยาวที่ประดับอัญมณีขนาดใหญ่อยู่ตรงปลาย

“ไม่คิดจะปกปิดเรื่องที่เป็นผู้ใช้ศาสตร์ความตายแล้วสินะ!”

     รัถตระหนักได้ว่ากูลเหล่านี้เป็นเพียงตัวถ่วงเวลาไม่ให้เข้าไปขัดขวางพิธีกรรม

“ถ้ากลายเป็นราชาอมตะ อนาคตจะเป็นยังไงก็คงไม่สนแล้วละมั้งคะ”

     ลูเซียน่ากล่าว หากเป็นผีดูดเลือดก็ยังพอรับมือได้ แต่ราชาอมตะเป็นปิศาจแข็งแกร่งดังที่กล่าวไว้ในตำนาน ต้องเตรียมการในการปราบอยู่พอสมควร ระหว่างนั้น คานก็คงหนีไปที่ไหนสักแห่งแล้ว

“ผีถึงป่าช้าก็ไม่มีทางเลือก เราจะฝ่าเข้าไป คิเลียน แกไปคุ้มกันพี่สาวซะ”

“ครับ!”

“ช้าก่อนค่ะท่านรัถ ฉันจะเปิดให้ก่อนค่ะ”

     ลูเซียน่าหยุดรัถที่กำลังจะชักดาบพุ่งเข้าไป จากนั้นก็เริ่มร่ายเวท

     คาถาเวทมาจากภาษาโบราณที่ชนเผ่าอาซูราเคยใช้กัน ซึ่งรัถและคิเลียนไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร แต่เห็นว่าอัญมณีบนไม้เท้าที่ลูเซียน่ากำลังถืออยู่เริ่มมีแสงสว่างขึ้นเรื่อย ๆ

    เมื่อมันสว่างจ้า ลูเซียน่าก็ชี้ไม้เท้าไปยังกูล แล้วเวทก็เริ่มทำงาน

     เปลวไฟสีแดงที่พุ่งออกมาจากไม้เท้าห้อมล้อมกูลที่ล้อมรอบคฤหาสน์ไว้ได้ในรวดเดียว

“เฮ้ย เปลวไฟนั่นคงจะไม่เผาคฤหาสน์ไปด้วยหรอกใช่ไหม”

     รัถแสดงสีหน้ากังวลเล็กน้อย

“ถ้าทำแบบนั้นได้ เรื่องก็คงจะง่ายกว่านี้ค่ะ”

     ลูเซียน่ายิ้มด้วยสายตา

“เพราะเราต้องช่วยลูน่าจัง แถมเปลวไฟระดับนั้นก็ทำลายข่ายอาคมที่ปกคลุมคฤหาสน์ไว้ไม่ได้ด้วยค่ะ”

“งั้นก็ดี ไปกัน!”

     รัถ คิเลียน และลูเซียน่าก้าวเข้าไปในบริเวณคฤหาสน์โดยไม่สนใจกูลที่กำลังถูกไฟคลอกและส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดรวดร้าว

──

     ทันทีที่ทั้งสามผ่านประตูรั้วเข้ามา ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออก และสเกเลตันสามตัวก็โผล่ออกมาจากด้านใน

     ในมือพวกมันถือเคียวขนาดใหญ่ที่มีด้ามยาวราว ๆ หอก

“แย่ที่สุด……มันคือกริม รีปเปอร์ค่ะ ไม่ใช่แค่สเกเลตันธรรมดา แต่เป็นอันเดดระดับสูง ดูเหมือนคานจะเป็นผู้ใช้ศาสตร์ความตายระดับสูงอย่างที่คิดไว้เลยนะคะ”

     ลูเซียน่าเตือน

“สุดท้าย มันก็เป็นโครงกระดูกอยู่ดีไม่ใช่รึไง!”

     รัถตั้งท่าถือดาบไว้ข้างลำตัวแล้วพุ่งเข้าไปหากริม รีปเปอร์ตัวหนึ่งอย่างว่องไว

     คิเลียนคอยสนับสนุนรัถและเตรียมรับมือกับการเคลื่อนไหวของกริม รีปเปอร์ตัวอื่นๆ ๆ

     ส่วนลูเซียน่าเองก็เริ่มร่ายเวทอีกครั้ง

“สำเร็จ!”

     รัถฟาดฟันกริม รีปเปอร์ในแนวนอน ทว่าโครงกระดูกที่ไม่พูดไม่จาตัวนั้นใช้ด้ามเคียวรับไว้ได้อย่างง่ายดาย

     รัถที่คาดการณ์ไว้แล้วเปลี่ยนท่าเป็นฟันเฉียงทันทีโดยไม่รีรอ

     กริม รีปเปอร์ยกเคียวขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อรับดาบที่เล็งมายังไหล่ แต่รัถกลับเล็งไปยังแขนที่ยกขึ้น

     เขาพลิกดาบอย่างว่องไวโดยอาศัยแค่การเคลื่อนไหวของมือ แล้วตัดข้อมือทั้งสองข้างของกริม รีปเปอร์ขาด

“ยอดเยี่ยมมากครับ!”

     คิเลียนที่กำลังต่อสู้กับกริม รีปเปอร์ตัวหนึ่งตะโกนแสดงความยินดี ส่วนกริม รีปเปอร์อีกหนึ่งตัวกำลังถูกเวทมนตร์ของลูเซียน่าสกัดไว้

     โครงกระดูกที่ข้อมือขาดและสูญเสียเคียวทอดสายตาไปยังปลายแขนที่หายไปเหมือนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

     จังหวะนั้นเอง รัถก็ฟันที่กะโหลกศีรษะของมัน

     พร้อมทั้งยังตรวจสอบสถานการณ์ของกริม รีปเปอร์ตัวอื่นด้วยสายตาเพียงอย่างเดียวในเสี้ยววินาที แล้วฟันไปที่ขาข้างหนึ่งของกริม รีปเปอร์ซึ่งกำลังต่อสู้อยู่กับคิเลียน

     จากนั้นก็ตรงไปหากริม รีปเปอร์ที่ลูเซียน่ากำลังต่อสู้ด้วย

     คิเลียนจัดการกับกริม รีปเปอร์ที่ขาขาดจนสูญเสียการทรงตัวอย่างรอบคอบ

     กริม รีปเปอร์ที่ถูกเวทมนตร์ของลูเซียน่าสกัดไว้ไม่สามารถรับมือกับการโจมตีของรัถที่เข้ามาจากด้านข้างได้ จึงถูกฟันลำตัวขาดจนครึ่งบนร่วงลงมาที่พื้น

     ลูเซียน่ารีบรุดไปยังลำตัวครึ่งบนนั้น เหยียบกะโหลกของมัน แล้วบดขยี้ด้วยส้นรองเท้า

“ตราบใดที่ยังเหลือหัวอยู่ กริม รีปเปอร์ก็จะฟื้นคืนชีพได้อีกค่ะ ดังนั้นกรุณาทำให้หัวกะโหลกแตกด้วยนะคะ”

     ลูเซียน่ากล่าวอย่างยิ้มแย้ม

“……งั้นเหรอ”

     รัถกับคิเลียนทำให้กะโหลกแตกตามที่เธอบอกโดยใช้ดาบ

(ทำไมต้องใช้ส้นเท้าเหยียบด้วย? ใช้ไม้เท้าก็ได้แท้ ๆ)

　พลางคิดเช่นนั้น

──

     ทั้งสามคนก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ แต่ภายในนั้นเงียบสงบ ไม่ได้ยินเสียงใดแม้แต่อย่างเดียว

     เพราะลูน่าคอยทำความสะอาดอยู่ตลอดเวลา ด้านในจึงสะอาดสวยงาม จนไม่น่าเชื่อว่ากำลังมีการประกอบพิธีกรรมที่มืดมนอยู่

“ตรงไหน?”

     รัถเอ่ยถามลูเซียน่า

“ใต้ดินค่ะ ฉันสัมผัสได้ถึงพลังเวทจากด้านล่าง”

“บันไดลงอยู่ไหน”

“น่าจะอยู่ในห้องของคานค่ะ เพราะสถานที่ประกอบพิธีกรรมลับสำหรับนักเวทมักจะเป็นที่ที่ส่วนตัวที่สุดค่ะ”

     รัถและอีกสองคนตรวจสอบห้องต่าง ๆ ทีละห้อง

     ห้องอาหาร ห้องสมุด ห้องรับรอง ห้องรับแขก ทุกห้องล้วนสะอาดสวยงาม

(ขยันจริงๆ)

     แม้จะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แต่รัถก็ยังชื่นชมการทำงานของลูน่า

     ในคฤหาสน์ของคาน มีเพียงลูน่าคนเดียวที่ทำงานบ้าน มันเป็นเรื่องยากมากที่จะดูแลภายในคฤหาสน์ที่มีขนาดใหญ่เช่นนี้ให้สะอาดอยู่เสมอ

     ในที่สุดก็พบห้องที่น่าจะเป็นห้องส่วนตัวของคานซึ่งอยู่ด้านในสุดของชั้นหนึ่ง

     มีเพียงห้องนี้เท่านั้นที่มีหนังสือและสิ่งของต่าง ๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรวางเรี่ยราดกระจัดกระจายราวกับขยะไร้ค่า

     คงเป็นเพราะคานปฏิเสธไม่ให้ลูน่าทำความสะอาดห้องนี้ห้องเดียว

“ที่นี่เหรอ”

     รัถมองไปรอบห้อง ดูเผิน ๆ ก็ไม่เห็นอะไรที่เหมือนกับบันไดลงไปด้านล่าง

“ส่วนใหญ่บันไดจะถูกซ่อนไว้พวกหลังชั้นหนังสือค่ะ เป็นกลไกที่จะตอบสนองต่อพลังเวทของเจ้าของห้องเท่านั้น.…..”

     ทันทีที่ได้ยินคำพูดของลูเซียน่า รัถก็ฟันชั้นหนังสือจนล้มครืน

     ชั้นหนังสือที่ติดตั้งกลไกให้เลื่อนโดยใช้เวทมนตร์ในยามปกติ ได้พังทลายลงและเผยให้เห็นบันไดที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง

“รีบไปกัน!”

     รัถเตะซากชั้นหนังสือให้พ้นทาง แล้วกระโดดลงไปยังบันไดด้านล่างอย่างไม่ลังเล

     คิเลียนและลูเซียน่าก็ตะลีตะลานรีบตามไปติด ๆ

     บันไดเบื้องหน้าไม่มีแม้แต่แสงสว่าง มีเพียงความมืดมิดรออยู่