[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก 3 การเกิดใหม่ของสีดำ – ยมทูตและเจ้าหญิงอำมหิต

โน้ตจากผู้แต่ง : เรื่องดำเนินต่อจาก Prologue นะ

(ว่าแต่ นี่ฉันมาคิดเรื่องอะไรน่าอายอยู่คนเดียวแบบนี้เฉยเลยแฮะ)

หาหนทางในการใช้ชีวิตของตัวเองน่ะ มันเป็นเป้าหมายของฉันเมื่อ 10 ปีก่อนนู่น

แต่ว่านะ ฉันบอกได้เลยว่าเพราะตอนนี้ฉันต้องอยู่กับปัจจุบัน ฉันกลับคิดเรื่องอะไรที่มันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรเลยขึ้นมาแบบนี้ซะได้

ฉันไม่เชื่อในพระเจ้าหรอก แล้วโลกนี้ก็ไม่ได้อยู่ข้างเดียวกับฉันด้วย เรื่องพวกนั้นน่ะฉันรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว

เพราะมันแน่อยู่แล้วล่ะ ฉันถูกบีบบังคับมาตั้งแต่ตอนที่เกิดมาพร้อมกับผมสีดำแล้ว ฉันก็ไม่ควรจะไปคาดหวังลมๆ แล้งๆ ถึงเรื่องในอนาคตเลย

อีกอย่าง ฉันก็เชื่อใจคนรอบตัวไม่ได้เลย เพราะมันเกิด[b]เรื่องนั้น[/b]ขึ้นมา

ก็นะ แบบนั้นแหละถึงได้เข้าตาท่านโนอะเข้า แล้วฉันก็อยู่ที่นี่แล้วตอนนี้

“คุโระ เหม่อน่ะ”

“เอ๊ะ? อา โทษทีนะ พอดีนึกถึงเรื่องสมัยก่อนขึ้นมาน่ะ”

ฉันกับสแตกำลังเดินฝ่าป่าไม้ตรงไปที่เป้าหมายของพวกเรากัน

เพราะสแตอุ้มตุ๊กตาเอาไว้อยู่ตลอด มือของนึงของเธอก็เลยจะใช้งานไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรใหญ่โตเลย เพราะเธอขยับตัวได้อย่างไหลลื่นเลยล่ะ

“เรื่อง สมัยก่อน? เรื่องอีกโลกเมื่อชาติก่อนเหรอ?”

“เปล่า ไม่ใช่ตรงนั้นหรอก ก็ มีด้วยนิดนึงนะ แต่หลักๆ ก็นึกถึงตอนที่ท่านโนอะเก็บฉันมานั่นแหละ”

“อ๋า”

สแตพยักหน้าให้อย่างเข้าอกเข้าใจ

“ฉันก็ จำได้เหมือนกัน ถ้าคุณหนูไม่เก็บมา คงตายไปแล้ว”

“ฉันก็เหมือนกัน ไม่สิ ผู้รับใช้คนสนิทของท่านโนอะทุกคนก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันหมดเลยนี่นา”

สแตที่แสดงอารมณ์สีหน้าไม่เก่งเท่าไหร่ยังหน้าแดงนิดๆ แล้วก็ยิ้มหน่อยๆ ทุกครั้งเลยล่ะเวลาที่เธอพูดถึงท่านโนอะขึ้นมา

ก็นะ เพราะอะไรไม่รู้ ฉันเองก็ให้ค่ากับคนคนนั้นยิ่งกว่าชีวิตของฉันเองเหมือนกัน

ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวหรอก เพื่อนๆ ของฉันทุกคนที่ถูกท่านโนอะช่วยชีวิตเอาไว้ซักทางนึงก็คิดแบบนี้

เพราะแบบนั้นแหละ ฉันถึงได้ยอมรับฟังคำสั่งอันไร้เหตุผลของคนคนนั้นแบบนี้ไงล่ะ

“โอ๊ะ เห็นแล้วล่ะ สแต ฉันจะเข้าไปเจรจาก่อน เพราะงั้น ถอยหลังไปนิดนึงนะ”

“อือ”

พวกเราเดินออกมาพ้นป่าแล้ว ก็มาดักหน้าก่อนที่กองทหารหลายร้อยคนจะเดินขบวนกันมาถึงนิดหน่อย

ในเวลาแบบนี้ คนที่อยู่ในแนวหน้าจะทั้งแข็งแกร่งทั้งสุดยอดเลยล่ะ มันเป็นวิธีการที่มีประสิทธิภาพสูงสุดแล้ว

“ต้องขออภัยในความไม่สะดวก แต่ช่วยหยุดเดินขบวนซักครู่ด้วยนะคะ”

“…พวกแกเป็นใคร”

คนที่อยู่ในแนวหน้าเป็นลุงคนนึงที่ให้บรรยากาศเหมือนทหารผ่านศึกที่มีผมสีน้ำเงินเถิกขึ้นไปจากหน้าผากของตัวเองแล้ว

บางที เขาอาจจะระแวงพวกเราที่ออกมากันตามลำพังก็ได้ ก่อนที่เขาจะหยุดเท้ากึก

“ขอบคุณสำหรับการตัดสินใจอย่างชาญฉลาดนะคะ”

“นี่อยู่ในกำมือของอาณาจักรงั้นเรอะ? ส่งคนออกมาแค่ 2 คน แถมยังเป็นเด็กผู้หญิงด้วย คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย บอกความต้องการมา”

“ถ้าอย่างนั้น เพราะนายเหนือหัวของฉันไม่ชอบการอ้อมค้อม ฉะนั้น จะขอพูดโดยสรุปเลยนะคะ ถอนกำลังกลับไปเสียตอนนี้เลย ถ้าทำแบบนั้นแต่โดยดี เราจะไม่เอาชีวิต”

ฉันพูดอย่างสุภาพมากแล้วนะ

แต่ว่า ชายผมน้ำเงินคนนั้นก็จ้องเขม็งมาหาฉันจนเส้นเลือดดำปูดขึ้นมาให้เห็นได้เลย

“ยัยหนู ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้หรอก แต่นี่พวกแกแค่ 2 คน คิดจะสู้กับทหาร 500 คนเรอะ?”

“ใช่แล้วค่ะ”

“แล้วคิดว่าจะชนะได้รึไง?”

“คำสั่งจากนายเหนือหัวของฉัน สั่งให้กำจัดพวกคุณให้หมด แต่ว่า ถ้าพวกคุณอยากจะถอนกำลังกลับไป ฉันคิดว่าแบบนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่ชีวิตของท่านไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย ฉันมั่นใจว่าท่านจะต้องเข้าใจได้แน่นอน แล้วนี่ก็เป็นความเมตตาจากฉันด้วย”

“……ขอค้าน คุโระ แบบนั้นยุ่งยากแย่”

“สแต เงียบก่อนซักนาทีได้หรือเปล่า?”

“…คุโระ? สแต?”

คนที่อยู่ข้างๆ ชายผมน้ำเงินคนนั้น ที่เหมือนจะเป็นเลขาของเขาก็ดูจะนึกอะไรเกี่ยวกับชื่อของพวกเราขึ้นมาได้

แล้วทันใดนั้น เขาก็หน้าซีดเผือดเลย

“ผ- ผมสีดำ… ตาสีดำ… ผ้าคลุมสีดำ… เครื่องประดับผมสีทอง…

ถ- แถม ผมสีฟ้า ตาสีม่วง ผ้าคลุมสีฟ้า สร้อยโชคเกอร์สีทอง กับตุ๊กตาน่าขนลุกนั่น…!

ห- ห- หัวหน้า เจ้าพวกนั้น… ‘ยมทูต’ กับ ‘เจ้าหญิงอำมหิต’ ครับ! พวกนักเวทย์ที่ทำงานภายใต้โนอามารี เทียไลท์โดยตรง! เมื่อครึ่งปีก่อน ในศึกที่ราบเซรัทเซ พวกนั้นแค่ 5 คนก็กวาดล้างทหารของจักรวรรดิกว่าหมื่นคนจนหมดไม่เหลือได้! แถมนี่ยังก็มีอยู่ตั้ง 2 คนแล้วด้วย!”

ดูเหมือนว่าจะมีบางคนรู้ว่าพวกเราเป็นใครด้วยสินะ

แถมยิ่งแย่กว่านั้นอีก หมอนั่นดันพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดกับสแตเข้าให้แล้ว

“หัวหน้า! เจอกับพวกนั้นน่ะเลวร้ายสุดๆ แล้ว! ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง! รีบ-”

“{ไนท์แมร์เวิร์สท์ (ฝันร้ายแห่งสูญสิ้น)}”

“ถอย-…”

แล้วนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้ายของชายคนนั้น

ร่างของชายคนนั้นไหลตกจากหลังม้า ร่างสั่นชักเกร็งไปทั้งตัว ก่อนจะหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวอีก

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ยังกับว่าได้เห็นความน่ากลัวที่มีอยู่ในโลกทั้งใบซัดเข้าใส่ในคราวเดียว

เสียชีวิตจากอาการช็อก ถูกทำให้เห็นฝันร้ายยังกับนรกบนดินที่ยาวนานยังกับจะเกิดต่อไปจนชั่วฟ้าดินสลายในชั่วพริบตา จนเลือกที่จะตายเพื่อหนีจากมันไปให้พ้นๆ เลยดีกว่า

เวทมนตร์ของสแตน่ะ เชี่ยวชาญในการควบคุมสติการรับรู้ของคนอื่นแบบนี้นี่แหละ

“…สแต เราตกลงกันไว้ว่ายังไง ต่อให้แนวโน้มที่อีกฝ่ายจะถอยกลับไปมันจะน้อยก็ตาม แต่ถ้าเธอเริ่มเปิดฉากไปแล้ว อีกฝ่ายก็จะถอยกลับไปไม่ได้แล้วนะ”

“ทางนั้นเริ่มก่อน บอกว่าโกราสึเกะน่าขนลุก”

“ไม่ใช่แบบนั้น หมอนั่นก็ผิดจริงนั่นแหละ แต่เธอก็ต้องใจเย็นด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

“ดูถูกเพื่อนฉัน คนนั้นผิด”

“อ่า โธ่เอ๊ย เด็กคนนี้นี่นะ…”

หมอนั่นน่ะซวยเอง ดันพูดคำที่สแตเกลียดที่สุด นอกจากคำปรามาสท่านโนอา ออกมาตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกแบบนี้น่ะ

แต่ว่านะ แบบนี้มันก็…

“หึ! ว่าแล้วเชียวว่ามันจะเป็นยังงี้! แต่ก็ยืนยันได้แล้วล่ะว่าเป็นยมทูตกับเจ้าหญิงอำมหิตแน่นอน เส้นผมชั้นต่ำนั่นมันก็บอกอยู่แล้ว ไม่รู้หรอกนะว่าแกใช้เวทมนตร์ได้ยังไง แต่ถ้าเราฆ่าพวกแกได้ กองทัพเราต้องได้งบเพิ่มแบบพุ่งทะยานแน่!

พวกแกทุกคน! ยึดกลยุทธ์เดิมไว้ไม่มีอะไรเปลี่ยน! ฆ่าเจ้าพวกนี้ซะ แล้วเอาหัวของโนอามารี เทียไลท์ไปถวายให้ฝ่าบาทให้ได้!”

“““โโโโโโโโอ้!!”””

นั่นแหละ มันก็จะออกมาอีหรอบนี้เนี่ยสิ

แต่ว่า บ้าบิ่นดีจริงๆ เลยนะ

“…สแต เมื่อกี้พวกนั้นว่ายังไงนะ?”

“จะฆ่าคุณหนู”

“เพราะงั้น พวกมันจะได้อะไร?”

“โทษประหาร”

“ใช่แล้ว ตอบได้ดีมาก”

คิดไม่ถึงเลยนะว่าพวกนั้นจะประกาศออกมาอย่างเปิดเผยขนาดนี้ว่าจะทำร้ายท่านโนอะต่อหน้าพวกเราแบบนี้เลยน่ะ

“เริ่มจากแกก่อนเลย! เจ้ายมทูตตต!”

ไอ้ลุงเวรนี่คงจะกระสันอยากลงโลงมากเลยสินะ

“{เดธ (มรณา)}”

เวทมนตร์ของฉันเข้าโอบล้อมรอบอีกฝ่าย

แล้วตาลุงนั่นที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าก็ร่วงหัวทิ่มจากหลังม้า ลงมานอนแผ่ที่พื้นเลย

“……เอ๊ะ?”

“ห- หัวหน้า? หัวหน้า!”

“ก- แกทำอะไรลงไปน่ะฮะ!?”

“ต้องยังหายใจอยู่สิ! กลับมาเร็วเข้า…”

“ตายไปแล้วล่ะ สัมผัสกับเวทมนตร์ของฉันแบบนั้นเลยนี่”

“บ้ามาก วิ่งเข้าใส่คุโระตรงๆ เลย”

“อืก…”

“ก- แกนะแก มาทำกับหัวหน้า-”

“{เดธ (มรณา)}”

เวทมนตร์ของฉันพรากเอาชีวิตของคนที่จับดาบอยู่ไปอีก 1 คน

“สแต คงจะช่วยไม่ได้แล้วล่ะ เป็นไปตามที่ท่านโนอะต้องการเลย เราจะกวาดล้างพวกมันให้เหี้ยน เริ่มจากควบคุมบางคนซะก่อนเลย”

“อือ {ฟอลซ์เมมโมรี่ (ปลอมแปลงความทรงจำ)}”

พอสแตร่ายเวทออกไป ก็มีเหตุชุลมุนเริ่มเกิดขึ้นตรงใจกลางของกองทหารทันทีเลย

“กุอ้าาา!?”

“พ- พวกแก ทำพวกเดียวกันทำไมน่ะฮะ!”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทหารบางส่วนในกลุ่มนั้นก็เริ่มหันไปฟันใส่พรรคพวกของตัวเองแทน

{ฟอลซ์เมมโมรี่} ของสแตน่ะ เป็นเวทมนตร์ที่จะฝังความทรงจำปลอมที่สแตสร้างขึ้นมาใส่เป้าหมายได้

ตอนนี้ พวกนั้นคิดว่าตัวเองเป็นสายลับของท่านโนอะที่แฝงตัวเข้ามาในกองทัพของศัตรูไปแล้ว

“บ้าเอ๊ย! นี่แกเป็นสายลับของศัตรูงั้นเรอะ!”

“ข้าจะลากพวกแกตามข้าไปให้ได้! เพื่อท่านโนอามารี!”

“อ- ไอ้เจ้านี่ เก่งชะมัด-… อ้าาา!”

ขนาดถูกล้อมเอาไว้ พวกนั้นก็สู้สุดชีวิตโดยไม่สนใจร่างกายของตัวเองเลย

นี่ล่ะความน่ากลัวของขอบเขตพลังของเวทมนตร์ที่สแตใช้

ไม่ใช่ควบคุมอย่างเดียว แต่ทั้งควบคุม ทั้งเสริมให้พวกนั้นแข็งแกร่งเข้าไปอีก

ด้วยการฝังความทรงจำของทหารผ่านศึกมากมายหลายคนที่สแตขโมยมาก่อนหน้านี้โดยที่ไม่ทำให้มันดูผิดธรรมชาติ แล้วก็บังคับเพิ่มทักษะของเป้าหมายเข้าไปอีก

“วุ่นวายโกลาหลกันแบบนี้ ก็แทบจะเป็นฝูงจลาจลซะแล้ว งั้นก็มารีบจบมันเลยดีกว่า {ชู้ตดาร์ก (กราดกระสุนทมิฬ)}”

ทรงกลมสีดำเล็กๆ ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 1 เซน เกือบๆ ร้อยลูกปรากฏขึ้นมารายล้อมรอบตัวฉัน

พอยิงออกไปใส่พวกศัตรูที่เข้ามา คนที่โดนยิงใส่ก็เป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกตัดเชือก พวกนั้นก็ร่วงลงไปกับพื้น แล้วก็ไม่มีทางจะลุกกลับขึ้นมาได้อีกเป็นครั้งที่ 2 แล้ว

เวทมนตร์ของฉันเป็นเวทที่ควบคุมความตาย

วิธีใช้งานก็ยังมีอีกหลายวิธีเลย แต่นี่เป็นวิธีการเก็บกวาดพวกปลาซิวปลาสร้อยที่มีประสิทธิภาพสูงสุดแล้ว

{ชู้ตดาร์ก} คือเวทง่ายๆ อย่างการยิงลูกบอลเวทมนตร์จำนวนนับไม่ถ้วนออกไปเท่านั้นเอง ลูกบอลเวทมนตร์ที่มีคำสาปมรณะของฉันอยู่น่ะนะ

ถึงความเป็นไปได้ที่จะทำให้ตายทันทีจะต่ำกว่าเวทมนตร์ที่ธรรมดาที่สุดแล้วก็แข็งแกร่งที่สุดในสายอย่าง {เดธ} ก็เถอะ แต่กับพวกที่ความต้านทานต่ำแค่นี้ โดนเข้าไปก็ตายแน่นอนอยู่แล้วล่ะ

คนประมาณ 100 คนที่อยู่ในระยะเวทมนตร์ของฉันตายหมดแล้ว เหลืออีก 400 คน

ปัญหาของเวทมนตร์ของฉันคือขอบเขตความสามารถค่อนข้างจะแคบอยู่นิดหน่อย ถ้าเป็นในด้านนี้ ฉันจะแพ้สแตอยู่นะ

“สแต คุมพวกคนในแนวหลังด้วยแล้วใช่มั้ย?”

“อือ ฝังความทรงจำของลูเชียสเอาไว้ แต่ได้สุดแค่ 3 คน”

“ไม่เป็นไร แค่เป็นความทรงจำของลูเชียสนี่ก็พอแล้วล่ะ”

ถ้าฝังความทรงจำของเขาไปแล้ว ไม่ว่าเดิมจะมีความแข็งแกร่งอยู่เท่าไหร่ มันก็เหมือนกับการเปลี่ยนจากทหารเกณฑ์ดาดดื่นเป็นสุดยอดนักสู้ชั้นแนวหน้าได้เลยล่ะ

“ตอนนี้ที่แนวหลังคงจะตื่นตระหนกกันแล้วล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ ดูท่าทางจะจบเร็วนะเนี่ย”

“อือ กลับบ้านเร็ว ให้คุณหนูชมด้วย”

จากนั้น พวกเราก็อ้อมไปที่ด้านหลังของกองทหารนี่

ก็ ฉันว่าพวกมันตายไปเกินครึ่งแล้วล่ะนะ