[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก 27 บทที่ 2 ความทรมานของสีฟ้า – ยกเครื่อง

“เอาล่ะ ก่อนอื่นเลย เราต้องทำอะไรซักอย่างกับชุดนั่นของเธอก่อนล่ะนะ”

ท่านโนอะมองดูที่สแต แล้วก็พูดออกมาแบบนั้น

แน่นอนล่ะ สภาพโดยรวมของสแตตอนนี้เรียกได้เลยว่ารุ่งริ่ง ไม่ใช่สภาพที่เหมาะจะออกจากสลัมไปเดินอยู่ในเมืองได้เลย

“งั้นเริ่มจากการจัดการแบบฉุกเฉินไปก่อนแล้วกันนะ {เพอริฟายไลท์ (แสงชำระล้าง)}”

ตอนนั้น ท่านโนอะก็ร่ายเวทมนตร์

แสงจางๆ เข้าคลุมร่างของสแตมาจากส่วนศีรษะ แล้วไม่นาน พอแสงเลือนหายไป เนื้อตัวของสแตก็สะอาดหมดจดไปจนถึงเส้นผมแต่ละเส้นของเธอเลย

“เท่านี้ก็น่าจะออกมาเดินเล่นได้แล้ว ไปซื้ออะไรในร้านเสื้อผ้ากันซะก่อนดีกว่านะ คุโระ พอจะรู้หรือเปล่าว่าที่ไหนมีเสื้อผ้าของเด็กขายบ้าง?”

“เดี๋ยวฉันนำทางให้เอง โปรดเดินตามมาเลยค่ะ”

“ถ้างั้นก็ขอฝากด้วยนะ”

ฉันนำทั้ง 2 ของไปที่ร้านขายเสื้อผ้าใกล้ๆ ตามที่ท่านโนอะสั่ง จากการที่ฉันคุ้นเคยกับสภาพพื้นที่ของเมืองนี้แล้วผ่านการเดินดูไปมาระหว่าง 2-3 วันที่ผ่านมา

ทางสแต ถึงเธอจะยังงงอยู่ เธอก็เดินตัวติดกับฉันเลย

ตอนที่พวกเรามาถึงที่ร้านขายเสื้อผ้ากันเนี่ย ขอข้ามตรงที่พวกเขาตกใจท่านโนอะ (ผมสีทอง), ฉัน (ผมสีดำ) แล้วก็สแต (ผมสีฟ้า) ไปแล้วกันน่า เพราะเรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้วล่ะนะ

“แบบนี้เป็นไงบ้างคะ ฉันว่าชุดพริ้วๆ นี่ต้องเหมาะกับเธอแน่ๆ เลย”

“คุโระ เธอนี่ไม่เข้าใจซะเลยนะ เด็กผู้หญิงแบบนี้เนี่ยต้องใส่อะไรที่ดูมืดหม่นซักหน่อยสิถึงจะเข้า”

“ไม่ค่ะๆ ชุดกระโปรงผ้ากันเปื้อนแบบดั้งเดิมสิคะดีเลย”

“ไม่ล่ะ ยังไงก็ต้องโกธิคโลลิต้าสิ”

“อา เอ๊ะ เออ……”

ฉันกับท่านโนอะเถียงกันว่าชุดแบบไหนจะเข้ากับสแตได้ดีกว่ากัน

ส่วนสแตก็กำลังลนลานทำอะไรไม่ถูก

“ท่านโนอะคะ ฉันกำลังคิดว่า”

“อะไรเหรอ?”

“ทำไมไม่ให้เธอลองใส่ทั้ง 2 ชุดไปเลยล่ะคะ?”

“บังเอิญจังเลยนะคุโระ ฉันก็กำลังคิดแบบนั้นอยู่พอดีเลย ขอโทษนะ ผู้ดูแล เราจะขอใช้ห้องลองชุดซักหน่อย พอจะได้มั้ย? แล้วก็ ถ้ามีพนักงานหญิงซักคนเข้าไปช่วยใส่เสื้อผ้าให้เธอด้วยก็จะดีมากเลย”

“ด- ได้ค่ะ! รับทราบแล้วค่ะ!”

“……เออ”

สแตยังประมวลเรื่องราวทุกอย่างไม่ได้เลย เธอก็โดนลากเข้าไปในห้องลองชุดซะแล้ว ในนั้น เธอก็ได้ลองชุดนั้นชุดนี้มากมาย รวมทั้งชุดกระโปรงผ้ากันเปื้อนกับชุดโกธิคโลลิต้าด้วย

“…ท่านโนอะ”

“…ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร”

“นี่มันออกจะ น่ารักเกินไปแล้วมั้ยคะ…”

“อือ เสี่ยงจะถูกพวกโลลิค่อนมาฉกตัวหรือลักพาตัวไปมากเลยล่ะ… ต้องหยุดเอาไว้ซะแล้วสิ”

ทั้งฉันทั้งท่านโนอะต่างเห็นพ้องต้องกัน และก็มาจบตรงทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุดอย่างชุดกระโปรงเรียบๆ

และเราก็ลงเอยด้วยการซื้อชุดที่ให้สแตลองไปเกือบครึ่งด้วยเหมือนกัน

◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆

“จะว่าไป เริ่มชักจะหิวขึ้นมาแล้วสิ แถวนี้มีที่ไหนไปได้บ้างเนี่ย?”

“ฉันเลือกร้านที่คิดว่าท่านโนอะน่าจะชอบเอาไว้แล้วค่ะ หนึ่งในนั้นอยู่ฝั่งตรงข้ามจากที่นี่เอง จะลองไปที่นั่นดูมั้ยคะ?”

“ฉันชอบตรงที่เธอคิดเผื่อเรื่องพวกนี้เอาไว้อย่างน่าตกใจแบบนี้มากเลยล่ะ คุโระ มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันคาดว่าจะได้จากเด็กๆ แบบเธอเลยน่ะนะ”

ที่ต่อมาที่เราเข้าไปกันก็คือร้านอาหาร

ก็เหมือนเดิมนะ ขอข้ามเรื่องเสียงวิพากษ์วิจารณ์เรื่องสีผมไปเลย พวกเรานั่งกันที่โต๊ะริมชานระเบียง ดึงดูดความสนใจจากผู้คนมาไม่น้อยเลย

“ก็แน่อยู่แล้วล่ะนะคะ พวกเราไม่มีใครมีสีผมปกติกันซักคน ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดึงดูดสายตารอบข้างมาตลอดเลย”

“จริงด้วยนะ ที่ทำให้สแตดูได้นี่ก็เพื่อสุขอนามัยเท่านั้นเอง ไม่ต้องไปคิดมากหรอก มาเลือกของที่จะกินกันดีกว่า ฉันจะยังไงก็ได้นั่นแหละ ตราบใดที่ไม่มีผักอยู่ในนั้นล่ะก็นะ”

“ร้านนี้ ทุกอาหารจานหลักจะเสิร์ฟผักเป็นเครื่องเคียงทั้งหมดเลยค่ะ”

“ตรงประเด็นซะเหลือเกินนะ คุโระ”

มันใกล้ได้เวลาที่ต้องก้าวข้ามเรื่องผักนี่ให้ได้แล้ว ในฐานะผู้รับใช้ ฉันก็ต้องเป็นกังวลเรื่องการเจริญเติบโตของท่านอยู่แล้วสิ

“งั้น ฉันเลือกกราแตงดีกว่า ท่านโนอะเอาเป็นแฮมเบิร์กราดซอสหอมหัวใหญ่แล้วกันนะคะ”

“เดี๋ยวสิ นี่เธอจะเอาซอสราดลงไปบนเนื้อเลยงั้นเหรอ”

“โปรดค่อยๆ ก้าวข้ามผ่านเรื่องแบบนี้ไปให้ได้ด้วยเถอะนะคะ แล้วสแตล่ะ?”

“……?”

อ่า ไม่เข้าใจงั้นสินะเนี่ย

“เราควรสั่งอะไรให้สแตดีล่ะคะ? ไม่ควรจะร้อนเกินไป เด็กกินง่าย แล้วก็ไม่ใส่ผักไว้มากเกินไป”

“คิดถึงความชอบของฉันบ้างสิ”

“ไม่ได้ค่ะ ถ้าฉันตามใจท่านโนอะเกินไป จะกลายเป็นว่าท่านจะไม่มีทางกินผักเลยน่ะสิคะ ถ้างั้น สั่งฮอทเค้กแล้วกันค่ะ”

“ได้เลยค่า”

“เอ๊ะ ในฮอทเค้กมีผักด้วยเหรอ―――เดี๋ยวนะ ไม่มีนี่นา! คุโระ! เธอหลอกฉันนี่!”

“ไม่ได้หลอกเลยค่ะ ฉันบอกแค่ว่าทุกอาหารจานหลักจะมีผักเสิร์ฟมาด้วย ฮอทเค้กเป็นขนมหวานค่ะ เพราะฉะนั้น นี่ก็ไม่ได้หลอกท่านเลยไงล่ะคะ”

TN: Au Gratin (กราแตง) เป็นวิธีการหนึ่งของอาหารฝรั่งเศสที่ทำให้ผิวหน้าของอาหารเกรียมเป็นสีน้ำตาลซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้ายที่อบในเตาอบหรืออบเฉพาะไฟบน โดยใช้เครื่องที่เรียกว่า “Salamander” อาหารที่มีหน้าเกรียมสวยเป็นสีน้ำตาลทองนี้ใช้เกล็ดขนมปัง ชีสขูด ไข่ หรือเนย โรยบนอาหารแล้วนำไปอบจนไหม้เหลือง จากนั้นเสิร์ฟทั้งจานที่ใช้อบได้เลย วิธีกราแตงนี้ใช้ได้กับอาหารที่ทำจากเนื้อสัตว์ ปลา ผัก หรือพาสตา โดยกราแตงยอดนิยมที่สุดคือ “Potatoes Gratiné / Gratin Dauphinois” คือกราแตงมันฝรั่ง, “Sole au Gratin” กราแตงที่ทำจากปลา และ “Cozze Gratinate” คือกราแตงอิตาเลียนที่ทำจากหอยแมลงภู่

ホットケーキ (Hotcake, ฮอทเค้ก) เป็นขนมสัญชาติญี่ปุ่น คล้ายกับแพนเค้ก เป็นขนมเค้กแบนที่มักเป็นทรงกลม มักเสิร์ฟเป็นอาหารเช้าหรือของว่าง สามารถโรยหน้าด้วยวัตถุดิบต่างๆ เช่น น้ำเชื่อม เนย ผลไม้ วิปครีม หรือช็อกโกแลตชิป ซึ่งฮอทเค้กจะต่างจากแพนเค้กตรงที่ความหนานุ่มที่มากกว่า และหวานกว่า (แต่จริงๆ ก็แล้วแต่สูตร แต่โดยทั่วไปมักจะเป็นแบบนี้)

หลังจากที่พยายามทำให้ท่านโนอะที่กำลังจะเข้ามาคว้าตัวฉันอยู่แล้วใจเย็นลง อาหารก็ถูกยกมาที่โต๊ะเรียบร้อย

“คุโระ ฉันจะไม่ว่าอะไรเธอหรอก แลกกราแตงกับแฮมเบิร์กราดซอสหอมหัวใหญ่ที่มีเจ้าของโสมมนี่แปดเปื้อนอยู่ที ถ้าเธอไม่ทำ คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“เข้าใจนะ สแต เธอต้องไม่เป็นคนที่พยายามบังคับให้คนอื่นกินของที่ตัวเองไม่ชอบแทนตัวเองแบบนั้นนะ”

“……? เข้าใจแล้ว”

“จำเรื่องนี้เอาไว้ให้ดีเลยนะ คุโระ”

ฉันเมินสายตาที่จ้องเขม็งมาอย่างโมโหของท่านโนอะไป ก่อนจะหันมากระตุ้นให้สแตกินอาหารแทน

แต่สแตก็ยังดูอึกอัก ทำอะไรไม่ถูกอยู่เลย

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“……อาเระ”

พอมองไปตามสแตชี้ ฉันก็เห็นลูกค้าโต๊ะอื่นกำลังกินอาหารกันตามปกติ

คือยังไงนะ?

“เป็นไปได้ว่าเด็กคนนี้จะไม่รู้วิธีใช้ส้อมใช้มีดน่ะ?”

“อ๋า”

“……ทุกคน ถือของแปลกๆ”

แบบนี้เอง บางที สำหรับเด็กคนนี้ที่เคยใช้ชีวิตอยู่แต่ในจุดต่ำสุดของสังคมในฐานะทาส แต่ละมื้อที่กินก็คงแทบไม่เคยใช้อย่างอื่นเลยนอกจากใช้มือหยิบกินเลยล่ะมั้ง

“น่าชื่นชมมากเลยนะสแต ที่สังเกตเรื่องพวกนี้ด้วย ไว้ฉันจะสอนเรื่องมารยาทให้เธออีกที แต่ตอนนี้ ทำแบบนี้ก่อนแล้วกันนะ”

ฉันแปะก้อนเนยและราดน้ำเชื่อมเมเปิลไซรัปลงไปบนฮอทเค้ก แล้วก็เอามีดกับส้อมที่วางไว้เป็นส่วนของสแตมาตัดมัน แล้วก็ใช้ส้อมจิ้มมาชิ้นนึง

”เอ้า อ่~า”

“……?”

“ไม่ใช่สิ เดี๋ยวฉันป้อนให้เอง อ้าปากหน่อยนะ”

สีหน้าของสแตก็ยังงงๆ อยู่เหมือนเดิม แต่ไม่นาน เธอก็ยอมอ้าปาก เหมือนกับว่าเธอตัดสินใจได้แล้ว

พออ้าแล้ว ฉันก็ป้อนฮอทเค้กเข้าปากเธอ

จากนั้น

“……

……?

……!?!?”

เธออมมันไว้ในปาก ก่อนจะเริ่มเคี้ยวมันช้าๆ

เหมือนเธอจะรู้สึกได้แล้วว่ามีอะไรแปลกไป เธอถึงได้ตกใจจนลืมตาเบิกโพลงเลย

แล้วเธอก็หันมาหาฉัน มองมาด้วยทีท่าตกตะลึงเหมือนเพิ่งค้นพบทวีปใหม่ของโลกได้ยังไงยังงั้นเลย

“อร่อยมั้ย?”

สแตพยักหน้าหงึกๆ หลายครี้ง ก่อนจะอ้าปากกว้างเหมือนเป็นการขอเพิ่มอีก

“น่าๆ ไม่มีใครแย่งเธออยู่แล้วล่ะ ปล่อยตัวสบายๆ แล้วก็เอร็ดอร่อยไปกับมื้ออาหารก็พอ”

“นี่ คุโระ”

“มีอะไรเหรอคะ?”

“อ่~า”

“โปรดยอมแต่โดยดี แล้วทานหอมหัวใหญ่ทีเถอะค่ะ“

ฉันคอยป้อนฮอทเค้กให้สแตต่อไป จนเหมือนฉันกำลังขุนเธออยู่เลยแฮะ

ตาของสแตเปล่งประกายจะเหมือนเป็นคนละคน เธอดื่มด่ำไปกับความหวานช่ำใหม่นี่ ที่เหมือนกับเธอเพิ่งจะเคยได้ลิ้มลองรสชาตินี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลย

“คุโระ”

“คราวนี้อะไรเหรอคะ?”

“…ขอร้องล่ะ ช่วยกินหอมใหญ่ให้ทีนะ”

“อื๊อ!?”

ส่วนทางท่านโนอะที่เหมือนกับในที่สุดจะยอมทิ้งเกียรติของตัวเอง ท่านเอามือทั้ง 2 ข้างตบเข้าหากันเป็นท่าเหมือนการภาวนา เอียงหัว ขอร้องฉันอย่างสุดซึ้งเลย

แถมความน่ารักนั่นก็ดันได้ผลกับฉันดีจนน่าตกใจเลยเนี่ยสิ

“…เข้าใจแล้วค่ะ แต่ว่า ยังไงอย่างน้อยท่านก็ต้องทานเข้าไปเองซักคำนะคะ”

“เอ๋~”

“เอ๋ ไม่ได้ค่ะ! มันเป็นหน้าที่ของฉันในฐานะคนรับใช้ของท่านโนอะ และฉันจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ท่านในเรื่องนี้แน่นอนค่ะ!”

ท่านโนอะทำท่าขยะแขยงต่อของตรงหน้าออกมา แต่แล้วท่านก็ยอมตัดใจ ตัดแฮมเบิร์กออกมาจนได้

แล้วท่านก็เอาแฮมเบิร์กชิ้นนั้น พร้อมกับซอสหอมหัวใหญ่ที่ท่านโนอะเกลียดนักเกลียดหนา เข้าปาก―――

ตอนที่ท่านจะเอาใส่ปากอยู่แล้ว สแตก็จ้องมองดูที่แฮมเบิร์กชิ้นนั้นพลาง น้ำลายไหลไปพลาง

“สแต? อยากกินนี่ด้วยงั้นเหรอ?”

“*หงึกหงึก*”

หลังจากที่ได้ชิมรสชาติความอร่อยที่ไม่เคยรู้จักของฮอทเค้กไปแล้ว ดูเหมือนความอยากรู้อยากเห็นของสแตจะทะลักไปด้วยความคิดประมาณว่า [ของอื่นๆ นี่รสชาติจะเป็นยังไงกันนะ] แน่เลย

“งั้น อยากลองกินมั้ยล่ะ? เอ้านี่ อ่~า”

“……!”

“ไม่ต้องลังเลหรอก กินได้เลยนะ”

“เดี๋ยวสิคะ!? ท่านโนอะ จะหนีไม่ได้นะคะ!”

“อาระ คุโระ นี่เธอจะยอมทิ้งสแตที่ตาเป็นประกายแบบนี้ไปได้ลงคองั้นเหรอ?”

“งื้อออ!”

ก่อนที่ฉันจะทันได้เริ่มพยายามทำอะไร สแตก็รีบงับแฮมเบิร์กราดซอสหอมหัวใหญ่เข้าไปซะแล้ว

และแล้ว

“―――ก!”

สีหน้าอิ่มเอิบดีใจแบบก่อนหน้านี้กลับมาอีกครั้ง ดูเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดีเลย

“อ- อาระ? หรือว่าสแต เห็นว่ามันอร่อยงั้นเหรอ?”

“*หงึกหงึก*”

“ดูเหมือนสำหรับสแตแล้ว หอมหัวใหญ่ก็เป็นอาหารธรรมดานะคะ”

“…”

“ท่านโนอะคะ”

“อ- อะไรเหรอ?”

“เรียนรู้สิ่งนี้เอาไว้นะคะ”

“หนวกหูน่า!”

เด็ก 8 ขวบ 2 คน กำลังล่อลวงเด็กคร้าบ คุณตำหนวด!!