[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 147 องค์ที่ 5 กำเนิดจอมมาร – [บทศูนย์] ความรักสุดหัวใจและความโกลาหล

“มาม้า~! มาม้า~! ดูสิๆ! ผีเสื้อตัวหญ่าย―!”
“โห― ตัวใหญ่จริงด้วย… แต่ มิเนีย ขอโทษนะลูก นั่นผีเสื้อกลางคืนต่างหากล่ะ”
“งั้นเหรอคะ? แต่มันก็สวยอยู่ดีนะคะ น่ารักดีด้วย”

สมกับที่เป็นลูกของเราจริงๆ เธอเจอผีเสื้อกลางคืนตัวใหญ่ยักษ์นั่นก็ไม่สะดุ้งตกใจเลย

เด็กคนนี้ต้องโตไปเป็นคนใหญ่คนโตแน่นอน

“ฮุฮุฮุ มิเนียจังนี่ ทั้งใสซื่อ ทั้งน่ารักเลยน้า”
“จริงด้วย แต่ก็ ถ้าเกิดสิ่งที่เธอวิ่งไล่เป็นผีเสื้อตัวเล็กๆ แทนที่จะเป็นผีเสื้อกลางคืนตัวใหญ่เท่าแขนเนี่ย จะดูเป็นภาพที่น่ามองกว่านะ”
“พี่ดีเช พี่เนล มาที่นี่ด้วยเหรอค่า?”
“ค- เค้าไม่อยากได้ผีเสื้อกลางคืนหรอกนะ…”

วันนี้ ไม่ได้มีแค่เราคนเดียว แต่ยังมีสมาชิกยุคบุกเบิกของกองทัพจอมมาร ดีเช และมือขวาของเธออย่างอันเดดหูแมว เนล มากับเราด้วย

อันเดดเป็นเผ่าพันธุ์ที่ไม่สามารถนอนหลับได้ เพราะงั้น พวกเธอก็มักจะมาเล่นกับมิเนียด้วยบ่อยๆ ในคืนที่พวกเธอว่าง

“มิเนีย เล่นอยู่แถวๆ นี้นะ อย่าไปไกลนักหล้า”

มิเนียเริ่มวิ่งไล่ผีเสื้อกลางคืนต่อแล้ว

มันไม่ใช่พันธุ์ที่มีพิษอยู่แล้ว เพราะงั้นก็ไม่เป็นไรหรอก

“มีลูกนี่ดีจังเลยน้า… พวกฉันอยากมีบ้างจัง… เนอะ เนล?”
“เอ๊ะ? อ- อื้อ…  ท- ทำไมเธอต้องเข้ามาซบเค้าด้วยล่ะ? ทำไมจู่ๆ เข้ามากอดกันแน่นไม่ยอมปล่อยแบบนั้นล่ะ ดีเช?”
“…ทำอะไรของเธอน่ะ พวกเธอเป็นอันเดดนี่ ไม่ว่าเธอจะทำกันบนเตียงมากแค่ไหน พวกเธอก็มีลูกกันไม่ได้หรอกนะ”

แถมก่อนหน้านั้น มันเป็นไปไม่ได้ด้วยที่ผู้หญิงด้วยกันหรือผู้ชายด้วยกันจะมีลูกด้วยกันได้หรอก ยกเว้นแค่เราที่ได้รับความช่วยเหลือล่ะนะ

“จริงด้วยสิน้า… ในช่วง 200 ปีนี่ ฉันลองอะไรไปหลายๆ อย่างดูแล้ว แต่ก็ล้มเหลวหมดเลยเนี่ยสิ”
“นี่เธอลองอะ-… ไม่ๆ ไม่ต้องพูดหรอก”
“อึ้งเลยล่ะที่วิธีที่ดูจะสำเร็จมากที่สุดดันล้มเหลวซะได้น่ะ…”

วิธีที่ดูจะสำเร็จมากที่สุด?

“ฉันสั่งเนลว่า ‘ตั้งท้องสิ ♡’ ไงล่ะ”
“นี่เธอพูดอะไรบ้าๆ แบบนั้นออกไปง่ายๆ แบบนั้นเลยเหรอ!?”
“ตอนที่เค้ากำลังพักสบายๆ อยู่ในห้อง จู่ๆ เธอก็เดินพรวดเข้ามา แล้วก็สั่งแบบนั้นน่ะ… ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ พอโดนสั่งแบบนั้น ก็เล่นเอากระดูกสันหลังเย็นเฉียบเลยล่ะ… ฮะฮะ”

รู้สึกได้ถึงสายตาเศร้าๆ จากเนลที่กำลังยิ้ม พลางมองออกไปไกลๆ เลย

ตามลักษณะของเผ่าอันเดด ราชาแห่งอันเดด [ลีช] ที่เป็นตัวตนระดับสูงสุดของเผ่าพันธุ์นั้น อันเดดในระดับที่ต่ำกว่าไม่สามารถขัดขืนคำสั่งของลีชได้เลย

เนลกับดีเชน่ะเป็นคู่รักกัน แต่ถึงเนลจะเป็นอันเดดระดับสูงก็ตาม เธอก็ไม่สามารถขัดคำบังคับที่เด็ดขาดของดีเชได้ เป็นความสัมพันธ์แบบลำดับขั้นอย่างสมบูรณ์เลย

เนลนี่ ก็เจอเรื่องหนักๆ มาเหมือนกันเนอะ…

ก็นะ โดยหลักการแล้วเนี่ย คำสั่งที่เป็นไปไม่ได้คงจะสั่งไม่ได้สินะ เพราะแบบนั้น ดีเชก็เลยสั่งให้เนลท้องไม่ได้

“ทำไมโดยหลักการถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ! เนลก็เป็นเด็กผู้หญิงนี่! ตอนที่ตาย เธอก็โตพอจะมีลูกได้แล้วนี่นา! อ๊า! ทำไมเนลถึงท้องไม่ได้หล้า!?”
“เพราะเค้าตายแล้วไง…”
“ก็เพราะเธอตายแล้วไง”
“อา ทำไมเป็นเผ่าพันธุ์น่าเศร้าแบบนี้ล่ะ อันเดดเนี่ย…”

ดีเชเข่าทรุดลงกับพื้นตรงนั้น อย่างกับการแสดงของนักแสดงละครเวที

ข้อด้อยของเธอคนนี้ เธอก็เป็นคนสุภาพ ปกติดีนะ แต่นิสัยความชอบที่บิดเบี้ยวเนี่ยสิ

เป้าหมายความชอบทั้งหมดของเธอก็พุ่งเป้าไปหาเนล สุดขนาดที่เธอยังดึงดูดวีเนลเข้ามาได้หลายครั้งเลยด้วยซ้ำ

“เนล… นี่เธอไม่พยายามจะเลิกกับยัยนี้เลยหรือไง?”
“…เพราะอะไรไม่รู้ เค้าไม่เคยคิดจะเลิกเลยนะ พอคิดขึ้นมาว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอพอเค้าไม่อยู่ด้วยแล้ว มันก็มีความรู้สึกขึ้นมาว่า ไม่สามารถทิ้งเธอไปได้เลยน่ะสิ”

อะ เราเข้าใจความรู้สึกนั่นนะ

นิสัยแบบที่ดึงดูดพวกคนนิสัยไม่ดีเลยนี่นา

“เฮ่ ดีเช เราก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะทำหรอก แต่เธอคงไม่ได้สั่งบังคับให้เนลมีความรู้สึกกับเธอ แล้วสั่งลบความทรงจำไปสินะ”
“โทษทีนะ! ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น! ไม่ว่าฉันจะเป็นหนักขนาดไหน การถูกรักจากหัวใจปลอมๆ เนี่ยมันจะไปมีประโยชน์อะไรเล่า!”
“จ- จริงด้วยสิ ขอโทษนะ กลายเป็นว่าเหมือนเราไปดูถูกเธอเลย…”
“แต่ก็นะ ปีต่อมาหลังจากที่พวกเราคบกัน ฉันก็สั่งเนลว่า ‘อย่าลืมรักฉันตลอดไปด้วย♡’ ล่ะน้า”
“ขอถอนคำขอโทษที่จริงใจของเราเมื่อกี้คืนล่ะ… จะว่าไป แล้วคำสั่งอื่นๆ ล่ะ”
“ก็มี ‘บอกรักฉันให้มากกว่า 30 ครั้งต่อวัน’, ‘หึงฉันเวลาที่กลับบ้านช้าหรือดูแลคนอื่นอย่างอ่อนโยน’, ‘จูบกันมากกว่าวันละ 3 ครั้ง’, ‘เวลาที่เจ็บ เธอจะรู้สึกดี’, ‘เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ตลอด ให้ใส่แบบ-”
“พอแล้ว รู้แล้ว ไม่ต้องพูดต่อแล้ว”
“เอ๋? ยังเหลืออีกประมาณ 20 คำสั่งนะ ให้หยุดแค่นี้จะดีเหรอ?”
“ยี่สิบ…!?”
“ฮะฮะฮะ… เค้ารักเธอนะ… ว้าว…”

เนลนี่ ในบางมุม เธอก็อาจจะน่าสงสารกว่าฟลูเรเทียอีกนะเนี่ย

ถึงเราจะคิดว่า มันก็ยังดีที่เธอโดนควบคุมอย่างเต็มใจล่ะนะ

ทนดูต่อไม่ไหวละ เรายอมแพ้ แล้วไปเล่นกับมิเนียดีกว่า

อ้า รู้สึกเหมือนเรื่องเครียดของผู้ใหญ่ที่เราเพิ่งไปรับรู้มาเมื่อกี้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกชำระล้างไปได้เลย

จริงๆ นะ เราว่าเด็กคนนี้จะต้องมีพรสวรรค์ในการเป็นนักบุญและการชำระล้างแน่นอน

เหตุการณ์นั่นเกิดขึ้นในเช้าวันนั้น ทันทีที่เราพามิเนียเข้านอนเลย

ตอนที่เรากำลังเตรียมพร้อมจะกลับไปที่โลกมาร ฟรานก็ส่ง {เทเลพาธี (โทรจิต)} มาหาเรา

และน้ำเสียงนั่นฟังดูเข้าตาจน ซึ่งแปลกมากๆ สำหรับเธอเลย

‘ฮัลโหลๆ! ฟิลิส! ได้ยินหรือเปล่า!?’
‘มีอะไร? มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นเหรอ?’
‘ปัญหาใหญ่เลยล่ะ! มาที่เมืองของมนุษย์มังกรด่วนๆ เลย! เรื่องฉุกเฉินสุดๆ เลยล่ะ’
‘ข- เข้าใจแล้ว จะไปด้วยนี่’

“โทรจิตเหรอ?”
“ฟรานน่ะ น้ำเสียงดูร้อนรนจนน่ากลัวเลยด้วย… คงมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ เรากำลังจะไปที่นั่นล่ะ”
“…รับทราบ พร้อมปฏิบัติตามคำสั่งแล้ว”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
“งั้น แม่ ขอรบกวนหน่อย แต่เราขอฝากเรื่องมิเนียด้วยนะ”
“อ้า เดินทางปลอดภัยนะ รักษาตัวกันด้วย”
“…งั้น พวกเราก็ไปกันเถอะ {เทเลพอร์เทชั่น (เคลื่อนย้าย)}!”

เรารีบใช้เวทมนตร์ และเคลื่อนย้ายมาที่เมืองของเผ่ามนุษย์มังกรในทันที

“ปัญหาที่ว่านั่นคือ…”
“ฟิลิส! แล้วก็ ดีเชกับเนลด้วย! ทางนี้ๆ! แย่สุดๆ เลยล่ะ!”

ดูเหมือนฟรานที่รับรู้พลังเวทจากเวทเคลื่อนย้ายของเราได้ก็วิ่งมาตามแนวหลังคา ก่อนจะกวักมือเรียกพวกเรา

หน้าของเธอเต็มไปด้วยความร้อนรนเลย

“ฟราน! เกิดอะไรขึ้น!”
“เธอรีบมาดูเองเลยดีกว่า! มาด่วนๆ เลย!”

พอพวกเราตามฟรานมาตามที่เธอพูด พวกเราก็ออกมาโผล่ที่จัตุรัสกลางเมือง

มีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่มามุงดูกันด้วย นี่คือจุดที่เกิดเหตุการณ์ที่ว่านั่นน่ะเหรอ!?

“โทษทีนะ! หลบทางไปหน่อย!”
“เอ๋? อ๊ะ! ท่านจอมมารนี่นา!”
“ท่านจอมมาร! ช่วยทำอะไรซักอย่างทีครับ!”

ชายชาวมนุษย์มังกรเองก็มีท่าทางร้อนรนไม่ต่างกัน

ทุกคนแหวกทางให้ แล้วพวกเราก็เลยเข้าไปที่ใจกลางของวงล้อมนั้นได้

และ ที่ใจกลางวงล้อมนั่น ก็มี…

“ย- อย่าเข้ามาใกล้ดิฉันนะ! กลัวแล้ว! กลัวจริงๆ นะ! ถ้าเธอยังจะเข้ามาใกล้กว่านี้ ดิฉันจะกัดลิ้นตัวเองเดี๋ยวนี้นะ!”
“ค- คือ ไม่ใช่นะ เลตตี้ ฟังฉันก่อนได้มั้ย?”
“อ๊าา!! ถ้าเธอยังเดินเข้ามาใกล้ดิฉันอีกแม้แต่ก้าวเดียว ดิฉันต้องตายแน่ๆ!”

………เออ คือ?

นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย?

ฟลูเรเทียที่หน้าซีด กัดฟันกรอดพลางแลบลิ้นออกมา กอดเสาไฟทางเอาไว้แน่น ในขณะที่วีเนลก็พยายามโน้มน้าวเธออย่างสิ้นท่า ด้วยสีหน้าร้อนรนอย่างผิดหูผิดตา เป็นฉากที่แปลกจริงๆ

“ท่านจอมมาร จริงๆ นะคะ… นี่มันอะไรกันน่ะ?”
“ท่านฟลูเรเทียกับท่านวีเนลเหรอ? นี่มัน โกลาหลสุดๆ ไปเลยนะครับเนี่ย”

“อ๊าา! กลัวแล้ว! กลัวแล้ว! กลัวแล้ว! จะถูกข่มขืนแล้ว―!”
“เดี๋ยวซี่ ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า…”

ไม่หรอก ก็ รู้แล้วล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น เราไม่อยากฟังเพราะเราพอจะรู้เรื่องส่วนใหญ่แล้ว

ถึงอย่างนั้น ในฐานะจอมมาร เราก็ไม่สามารถมองข้ามปัญหาระหว่างผู้ใต้บังคับบัญชา 2 คนได้

เป็นจุดยืนที่น่ารังเกียจอะไรอย่างนี้ อยากจะโยนตำแหน่งนี้ทิ้งไปในทันทีจังเลยเนี่ย

“……ฟราน คือเราไม่อยากได้ยินหรอกนะ แต่ขอคำอธิบายที”
“อา― คือว่านะ ก็ สรุปอย่างย่อเลยนะ เวทความรักของวีเนลโดนปลดแล้วน่ะสิ”

ว่าแล้วเชียว

TN: นั่นแหละครับ มันก็คือสิ่งที่เราได้รู้ใน [ตอนที่ 85] นั่นเอง

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r