[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 121 องค์ที่ 5 กำเนิดจอมมาร – [บทศูนย์] ใจเย็นก่อน

“ริงกะ! ริงกะ! อยู่ที่ไหนน่ะ!? ตอบหน่อยสิ! ริงกะ…”

หลังจากที่หาไปทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์จักรพรรดิมังกรแล้ว แม้แต่ใช้เวทตรวจขยายขอบเขตไปทั่วทั้งเมือง ฉันก็หาริงกะไม่เจอเลย

อา ริงกะ

เพื่อนที่มีค่าที่สุดของฉัน ริงกะที่คอยอยู่ข้างฉันตลอดตั้งแต่ฉันจำความได้ หายไป

แค่ข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นนี่ก็กวนใจฉันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

“ฟิลิส! ใจเย็นๆ ก่อนสิ!”
“ฉันก็ใจเย็นอยู่นี่ไง!!”
“ชั้นบอกเธอเพราะเธอไม่ได้ใจเย็นซักนิดเลยไงเล่า! ชั้นรู้ว่าเธอเป็นห่วงริงกะ! แต่เราต้องมาเรียบเรียงก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ!”
“ด- ดิฉันก็คิดอย่างนั้นนะคะ…”

ฉันไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องหยุดตัวเองตามที่ทั้งสองบอก

…ก็ตอนนี้ ฉันก็ใจเย็นอยู่นี่นา

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้รู้ว่าตัวเองตกใจขนาดไหนที่ได้ยินว่า ‘ริงกะหายตัวไป’ น่ะ

“…โทษทีนะ”
“เรื่องเล็กน้า งั้น มานึกก่อนดีกว่าว่าริงกะน่าจะไปที่ไหนได้น่ะ แต่ชั้นคิดว่าเธอไม่น่าใช่คนที่จะออกไปที่ไหนเองโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ”
“ดิฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ… งั้น ทำไม?”
“ตอนนี้… พวกเรากลับไปดูที่ห้องที่เราแยกกับริงกะกันก่อนเถอะ”

พอพวกเรากลับไปถึงที่ห้องแล้ว พวกเราก็เห็นจักรพรรดิมังกรอยู่ที่นั่น

“อ่าว พวกเธอเองเหรอ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะที่พวกเธอต้องเข้ามาช่วยแก้ปัญหาของเผ่ามนุษย์มังกรน่ะ… ในฐานะตัวแทนของเผ่าพันธุ์ เราขอขอบใจพวกเจ้าเป็นอย่างมากเลย”
“…พูดได้ดีเลยนะคะ ทั้งๆ ที่ท่านเป็นคนให้เราออกไปเองแท้ๆ”
“…? พวกเธอพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ?”

อ่าว หมอนี่ แก่แล้วเลอะเลือนหรือไงเนี่ย

ช่างเถอะ เรื่องของริงกะสำคัญกว่าหมอนี่ล่ะนะ

“เดี๋ยวก่อนนะ เธอหมายความว่าอะไรที่บอกว่าเราพูดแบบนั้นล่ะ? เราพูดสิ่งใดที่ทำให้เธอไม่พอใจอย่างนั้นเหรอ?”
“ไม่หรอกค่ะ ก็ท่านสั่งทหารในปราสาทเองนี่นา เรื่องที่ให้มาพูดถึงเรื่องการลักพาตัวต่อหน้าพวกเรา หรือแม้กระทั่งอนุญาตให้พวกเราออกไปได้ด้วยเนี่ย อย่ากลบเกลื่อนเลยค่ะ”
“…เราไม่ได้ให้คำสั่งอะไรแบบนั้นเลยนะ”

ดูเหมือนพวกคนใหญ่คนโตต้องการความกล้าในการพูดมากกว่านี้ซะแล้ว

“ไม่ ไม่ใช่ว่าเราหลงๆ ลืมๆ แล้วหรืออะไรแบบนั้นเลย เราไม่เข้าใจเรื่องที่พวกเธอกำลังพูดถึงอยู่จริงๆ กลับกันเลย เราไม่ต้องการให้เรื่องนี้ไปรบกวนให้แขกไม่สบายใจ พวกเราจึงตัดสินใจจะจัดการเรื่องนี้กันอย่างลับๆ ด้วยซ้ำไป”

……ว่าไงนะ?

“ตั้งแต่แรกเลยนะ หากเราขอให้พวกเธอไปในภารกิจนี้ เราก็จะติดหนี้บุญคุณทั้งเอลฟ์ทั้งแวมไพร์เลย เรารู้ดีว่าเผ่าพันธุ์จิตใจดีอย่างพวกเธอไม่ต้องการจะถูกมอบหมายให้ออกไปเหมือนเป็นอาวุธต่อสู้หรอก นั่นเป็นหน้าที่ของพวกคนที่ถูกเตรียมเอาไว้ในกรณีฉุกเฉินอยู่แล้ว และจากมุมมองทางการเมืองแล้ว นั่นเป็นเรื่องโง่เขลาอย่างมากที่จะขอความช่วยเหลือจากพวกเธอน่ะ จะว่าอย่างไรดีล่ะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เด็กๆ ของเราทั้ง 5 คนกลับมา เราก็ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากพวกเธอหรอก”

…ก็จริงนะ

ถ้าผู้ชายคนนี้พูดความจริง แล้วพวกเราจะไปที่นั่นกันทำไมล่ะ?

คำตอบก็ง่ายๆ เลย

“…คือ ทหารที่มารายงานสถานการณ์กับฟลูเรเทียน่ะ… นาย เคยเห็นมาก่อนหรือเปล่า?”
“ม- ไม่เลย เราไม่ได้เรียกตัวพวกกองอัศวินมา เพราะอย่างนั้น ตอนนั้น เราเลยกำลังนอนหลับอยู่น่ะ”

เจ้าหมอนั่น…!

“ฟราน! ย้อนมองภาพของห้องนี้ในอดีตเดี๋ยวนี้เลย!”
“เอ๋!? …ชั้นไม่ชอบย้อนมองอดีตเลย มันเหนื่อยน่ะ”
“ย้อน เดี๋ยวนี้”
“รู้แล้วๆ ชั้นล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นสิ… งั้น เอาล่ะนะ {พาสท์อาย (จมลงสู่ภวังค์อดีต)}”

~ไม่กี่นาทีก่อน~

“เอาล่ะ เจ้าพวกรับมือยากไปกันหมดแล้วสินะ ในที่สุดก็อยู่ตัวคนเดียวซักทีนะ เจ้าแวมไพร์”
“เอ๊ะ?”
“เป้าหมายของข้าคือแกมาตั้งแต่แรกแล้ว ถึงจะยุ่งยากที่ต้องไปเป่าหูพวกนักผจญภัยปลาซิวปลาสร้อยให้พวกมันไปจับตัวเด็กๆ มนุษย์มังกรที แต่ผลลัพธ์สุดท้าย ยัยแวมไพร์ผมบลอนด์น่าเกลียดกับเจ้าไฮเอลฟ์ก็แยกตัวไปได้ซักที”
“…นาย เป็นใครน่ะ? ไม่ใช่มนุษย์มังกรสินะ”
“โอ้ แต่แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก {สลีป (นิทรา)}”
“อึก…”
“อืม? เพิ่งใช้รีซิสต์ (ความต้านทาน) ไปล่วงหน้าก้าวนึงงั้นเหรอ ชิ พวกแวมไพร์นี่น่ารำคาญซะจริงๆ เลยนะ {เกรทเตอร์ พาราไลซ์ (อัมพาตขั้นสูง)} !”
“อัก…”
“ฟู่ว… เอาล่ะ รีบไปก่อนที่เจ้าเด็กพวกนั้นมันจะกลับมากันดีกว่า… เดี๋ยวนะ พวกมัน 5 คนตายแล้วงั้นเหรอ! อึก ต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้วสิ… {อินวิซิเบิล (ล่องหน)}”

“ฟราน! เป็นไงบ้าง!?”
“…แย่แล้ว ทหารคนนั้นคือมนุษย์ที่ปลอมตัวมาเป็นมนุษย์มังกรด้วยเวทแปลงกายน่ะ! พวกกลุ่มโจรที่ลักพาตัวเด็ก 5 คนนั้นเป็นแค่นกต่อ! เป้าหมายของมันคือริงกะน่ะ!”
“!?!? ท- ทำไม ต้องเป็นริงกะด้วย…!!”
“ไม่รู้ว่าขนาดไหนนะ แต่ดูเหมือนเจ้านั่นจะรู้เรื่องของพวกเราเลย…! แถมยังใช้เวทมนตร์ระดับสูงได้ด้วย เจ้านั่นใช้ได้แม้แต่ {ล่องหน} เลยล่ะ!”

ริงกะ… ริงกะของฉัน… ถูกขโมยไปงั้นเหรอ?

“ร- ร- ร- ริงกะ… ริงกะ… จ- จะทำยังไงดี…!”
“เดี๋ยวสิ! ฟิลิส! ใจเย็นๆ ก่อนนะ! มันต้องมีวิธีนั่นแหละ! ถ้าให้ชั้นไล่ตามหาริงกะด้วยเวทตรวจจับของชั้นล่ะก็ ชั้นว่าชั้นพอจะทำอะไรได้อยู่นะ!”
“น- นั่นสินะ!! ช่วยทีนะ ฟราน! เอาเลย! ริงกะน่ะ…”
“เข้าใจแล้ว!”

ฟรานร่ายเวทตรวจจับทันทีที่ฉันพูดคำขอร้องออกไป

“เจอล-… อ๊า! แย่แล้ว! อยู่นอกเวทคุ้มครองป้องกันการเคลื่อนย้ายแล้วนี่!! อะ…”

แต่แล้ว ความปรารถนาของฉันก็…

“…สัญญาณ หายไปแล้ว น่าจะ เคลื่อนย้ายไปแล้วน่ะ”

…มาไม่ถึง

ริงกะไม่อยู่แล้ว

ฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองจะสั่นคลอนขนาดนี้แค่เพราะเรื่องนี้ได้เลย

“ริงกะ.. ริงกะ… ทำไมฉันถึงได้…”

คิดอะไรไม่ออกเลย

ทำไมล่ะ คิดอะไรไม่ออกเลย

ทำไมล่ะ ความอัจฉริยะของฉันมันไม่ช่วยอะไรเลยเหรอ?

ฉันจะเชื่อใจสมองโง่ๆ ของตัวเองที่แค่คิดหาวิธีจะช่วยริงกะยังคิดไม่ได้ได้ยังไงกันล่ะ?

“อา… ริงกะ… เธออยู่ที่ไหนแล้วนะ… ฉันควรจะทำยังไงดี… คิดสิ คิดสิ คิดสิ คิดสิ คิดสิ…!”

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ สมองของฉันต้องระเบิดออกมาแน่ๆ เลย

“ฟ- ฟิลิส…!”
“คิดสิคิดสิคิดสิคิดสิคิดสิคิดสิคิดสิ…!”

ริงกะ… มนุษย์ที่แปลงกายได้… เวทเคลื่อนย้าย… ฟราน… ฟลูเรเทีย… ฉัน…!

หาข้อได้เปรียบที่มีจากทุกสถานการณ์ หาความเชื่อมโยง หาทุกอย่างที่มี เค้นให้สมองเล่นด้วยความเร็วสูงสุดไปเลย แล้วก็คิดซะ!

วิธีที่จะช่วยริงกะได้ ถ้าเกิดเราหนีไปด้วยเวทเคลื่อนย้ายแล้ว จะตามไปได้ยังไง…

………ไล่ตามคนที่หนีไปด้วยเวทเคลื่อนย้ายงั้นเหรอ?

…ตามปกติก็คงเป็นไปไม่ได้ เวทเคลื่อนย้ายเป็นการสร้างรูขึ้นมาในพื้นที่นึงชั่วขณะหนึ่ง สร้างทางออกอีกอันนึง แล้วก็กระโดดออกไปที่ทางออกตรงนั้น แล้วรูนั้นก็จะปิดในเวลาต่อมา ซึ่งเราจะไม่สามารถกระโดดเข้าไปในรูนั้นได้อีก

…กระโดดเข้าไป ในรูนั้น?

รูในพื้นที่… 2 รูที่เชื่อมกันระหว่างพื้นที่นึงกับอีกพื้นที่นึง… บังคับเปิดรูนั่น………

“…ฟราน”
“อ- อะไรเหรอ?”
“ฉันรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่มีบางอย่างที่ฉันอยากจะขอเธอหน่อย มีแต่อัจฉริยะด้านเวทมนตร์อย่างเธอเท่านั้นถึงจะทำได้น่ะ”
“…รู้แล้วน่า วางใจได้เลย ว่าแต่หมายความว่ายังไงน่ะ?”
“…มันเป็นแค่ข้อสันนิษฐานที่ตั้งอยู่บนการสังเกตภายใต้ความคาดหวังของฉันอย่างเดียวเลย เวทเคลื่อนย้ายน่ะเป็นหนึ่งในเวทพื้นที่ เป็นการสร้างรูขึ้นที่ทั้ง 2 ฝั่ง เพื่อสร้าง [ทรงกระบอก] ขึ้น แล้วเคลื่อนผ่านมันไปในชั่วพริบตา และเพราะรูนั่นเปิดและปิดในเวลาที่แทบจะทันทีทันใด เลยไม่มีใครนอกจากผู้ร่ายเท่านั้นที่จะสามารถออกจากทรงกระบอกนั่นได้”

ฟรานฟังอย่างตั้งใจ และพยักหน้ารับ

ถึงยังไง สาวห้าวคนนี้ก็เป็นไฮเอลฟ์ แถมยังน่าจะมีความรู้ในศาสตร์เวทมนตร์เชิงลึกเลยด้วย

“…แต่ว่า บางที… จริงๆ ก็มีความเป็นไปได้ต่ำมาก… มันอาจจะใช้เวลาซักพักกว่ารูนั่นจะปิด ถ้างั้น บางที อาจมีความเป็นไปได้ว่ารูที่กำลังจะปิดนั่นอาจจะสามารถเปิดขึ้นใหม่ได้อีกครั้งและทำให้เราสามารถหาเป้าหมายในการเคลื่อนย้ายเจอก็ได้น่ะ”
“――― !”

ความเป็นไปได้ของมันต่ำเอามากๆ เลย… เป็นการทึกทักเอาที่ไม่คู่ควรกับอัจฉริยะ แถมไม่มีหลักการอะไรมารองรับเลยซักอย่าง

แต่ว่า ตราบใดที่ยังไม่มีข้อเท็จจริงที่ว่าไม่มีริงกะอยู่อีกแล้วมายื่นต่อหน้าฉัน ถ้าฉันไม่ได้พึ่งพิงความเป็นไปได้ซักอย่างล่ะก็… ฉันทนไม่ไหวแน่

ฉันเดาว่าฟรานเองก็รู้เหมือนกัน สีหน้าของเธอตอนนี้ดูมืดมนเลย

ทั้งฟลูเรเทีย ทั้งจักรพรรดิมังกรที่อยู่ตรงนี้ด้วยกันเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก

แต่ ฟรานก็

“…เข้าใจแล้ว ตอนนี้ ไปที่ที่พวกเขาเคลื่อนย้ายไปกันเถอะ”

นั่นคือสิ่งที่เธอพูด

ซึ้งใจมากเลยล่ะ เธอเข้าใจว่าฉันที่กำลังเจียนจะสิ้นหวัง ฉันพูดเองแท้ๆ ว่าจะปกป้องริงกะ แต่ฉันกลับสะเพร่า และปล่อยให้เธอถูกพาตัวไปแบบนี้

ฉันเนี่ย มีเพื่อนที่ดีจริงๆ เลยนะ

…จริงๆ ฉันก็พยายามไม่คาดหวังแล้วล่ะ

‘ตรวจหาร่องรอยของการเคลื่อนย้ายและสั่งใช้งานมันอีกครั้ง’ เป็นเรื่องที่บ้าบอและไม่มีหลักการอะไรเลย

แต่แล้ว ฟรานก็

“ด- ได้แล้ว”

ตอนนั้น ฉันลืมเรื่องของริงกะไปแวบนึง และหลุดอุทานเสียงโง่ๆ ออกมาว่า “…หา?” เลย

โน้ตจากผู้แต่ง : เรื่องราวนี้ เป็นการกำเนิดของวัฒนธรรมทางเวทมนตร์ของ ‘การตรวจสอบร่องรอยของการเคลื่อนย้าย’ มาจนถึงปัจจุบันเลย

TN: อาการออกแล้วน้า ท่านจอมมาร~ ( > /// < )

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r