[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 108 องค์ที่ 5 กำเนิดจอมมาร – [บทศูนย์] ฐานลับ

*―――เพล้งงงงง*

“โอ้ย! ฝีมือฟิลิสอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย!!”
“มาพังจานที่ร้านอีกแล้วเหรอ! นี่ รู้บ้างมั้ย กว่าจะติดต่อซื้อมาจากพวกคนแคระได้ มันลำบากขนาดไหนน่ะฮะ!!”
“อย่าปล่อยให้หนีไปเชียว! จับไว้! วันนี้แหละนังเด็กอัจฉริยะด้านความบ้าจะได้สิ้นชื่อวันนี้นี่แหละ!”

“ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! คิดว่าฉันจะถูกคนแบบพวกนายจับได้หรือไง!! นี่ไง! ทางนี้! ทางนี้!”

“…บ้าเอ๊ย! หนีไปได้อีกแล้ว! หายไปไหนได้ทุกทีๆ เนี่ย!?”
“เออ ฉันได้ยินข่าวลือมาว่าเจ้าหนูนั่นน่ะก้าวข้ามสเตตัสของหัวหน้าเผ่าไปได้แล้วด้วยนะ…”
“ไม่อยากจะเชื่อว่านี่ยังอายุแค่ 13 อยู่เลยนะนั่น… บ้าที่สุด เมื่อปีสองปีก่อน ข้ายังจับเจ้าเด็กนั่นได้อยู่เลย!”

ฉันฟังเสียงของเจ้าพวกซื่อบื้อพวกนั่นอยู่อย่างพอใจเลยล่ะ

อยู่ใต้ดินนี่แหละ

ก็ เป็นความคิดดีๆ ผุดขึ้นมาจากอัจฉริยะอย่างฉันนี่แหละ ถ้าฉันโดนดุเพราะไปทำฐานลับที่ภูเขาล่ะก็ ฉันก็แค่ทำตรงข้ามกันซะเลยซี่… ทำไว้ข้างใต้แบบนี้ก็จบแล้ว!

ทันทีที่คิดได้ ฉันก็เริ่มขุดดินทันทีเลย

ซ่อนทางเข้าเอาไว้อย่างแนบเนียบ ขุดหลุมออกไปถึงชายขอบของหมู่บ้าน ขุด ขุด ขุดเข้าไป… ตอนนี้มีทางเข้าอยู่ 4 ทาง ดูเหมือนเขาวงกตแบบรังมดอยู่ใต้หมู่บ้านเลย

สมบูรณ์แบบเลย สมบูรณ์แบบเกินไปแล้ว  

ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรก็ตาม ถ้าฉันหนีไปโดยใช้ทางเข้าทางใดทางนึง คนในหมู่บ้านก็หาไม่เจอแล้วว่าฉันอยู่ที่ไหนแล้วน่ะ

ถึงยังไง ฝาที่ใช้ปิดทางเข้าฐานลับน่ะถูกทำมาเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะกลิ่นหรือเสียงก็ไม่เล็ดลอดออกไปหรอกนะ!

ไม่ว่าประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของแวมไพร์จะดีแค่ไหน เจอแบบนี้เข้าไป ก็หาไม่เจอหรอก

กลับกัน ฉันสามารถจับทุกเสียงที่เกิดขึ้นตรงนั้นได้อยู่ฝ่ายเดียวจากการเสริมประสาทสัมผัสทั้ง 5 ด้วยเวทมนตร์ของฉัน เวทเสริมแกร่งทางกายภาพยังไงล่ะ

อา อัจฉริยะอะไรขนาดนี้นะฉันเนี่ย!

“อะ ยินดีต้อนรับกลับนะ ฟิลิสจัง!”
“อื้อ! ภารกิจวันนี้ลุล่วงไปได้ด้วยดี!”
“ว้าว!”

…ก็ ไม่รู้ทำไมล่ะนะ ทั้งๆ ที่ฐานลับของฉันควรจะสมบูรณ์แบบแท้ๆ แต่มีแค่ริงกะนี่แหละที่หาที่นี่เจอในครั้งเดียวเลย!

ตอนนั้น ระหว่างที่ฉันกำลังขุดหลุมอยู่เรื่อยๆ จู่ๆ มีเสียงเรียกฉันจากข้างหลังว่า ‘อยากให้ฉันช่วยมั้ย?’ แบบนั้นนี่ ตกใจเพราะนึกว่าจะตายแล้วเลย

“ว่าแต่ ฟิลิสจัง? จะทำยังไงต่อหลังจากนี้งั้นเหรอ? คุณลุงคุณป้าที่บ้านของฟิลิสคงรู้เรื่องจานแตกแล้วล่ะ…”
“ฟู่ว… ริงกะ เธอเป็นคนฉลาดนะ แต่ฉลาดไม่เท่าฉันหรอก เธอถึงตามแผนนี้ไม่ทันน่ะ…”
“เอ๋ อะไรเหรอ? อะไรเหรอ?”
“วิธีง่ายๆ เลย… ก็แค่ออกไปจากที่นี่ไง!!”
“…อ๋า~ เข้าใจแล้ว~!”
“ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครเคยเจอที่นี่เลยนอกจากเธอ! พูดอีกอย่างก็คือ มีโอกาสสูงมากเลยที่ที่นี่จะไม่ถูกหาเจอในอนาคตอยู่แบบนี้! อีกอย่าง ต่อให้ถูกหาเจอ ก็แค่หนีไปอีกทางนึง เพราะฉันเตรียมทางเข้าไว้ตั้ง 4 ทางนี่! สมบูรณ์แบบเลย! เห็นความคิดจากอัจฉริยะของฉันมั้ยล่ะ ริงกะ”
“อื้อ จริงด้วยนะ! ฟิลิสจังสุดยอดจริงๆ เลย!”

“วะฮะฮะฮ่า! ใช่มั้ยหล้า! ใช่มั้ยหล้า!”

ที่จริง ฉันก็ไม่ได้ไปพังจานโดยไม่มีเหตุผลตั้งแต่แรกแล้วด้วย

ฉันบังเอิญไปได้ยินเจ้าของร้านนั่น (ที่อายุจะ 100 ปีละ) กำลังพูดอยู่ระหว่างที่กำลังเมาเลย

“เอะเฮะเฮะ~ ดูแล้วอนาคตข้าต้องไปได้ดีแน่… ดูสิ ริงกะจังน่ะโตขึ้นแล้วก็สวยวันสวยคืนเลยเห็นมั้ย~”
“ฟิลิสจังอยู่เงียบๆ ก็น่ารักดีนะว่ามั้ย?”
“ข้าไม่สนนังหนูนั่นหรอก”

ทำกับอัจฉริยะอย่างฉันเป็นเหมือนของที่คนไม่ต้องการแบบนี้น่ะ ใจกล้าดีนี่

ยิ่งกว่านั้น มามองริงกะของฉันด้วยความลามกแบบนี้ก็สวยซี่!

เพราะงั้น เพื่อตอบแทนซักหน่อย ฉันเลยเอาจานที่มันรักหนาหวงหนามาทุ่มให้แตกต่อหน้ามัน แถมด่ามันว่า “ไอ้บ้าโลลิค่อนเอ้ย!” ซะเลย

ในแง่ของแวมไพร์ที่จะมีรูปร่างภายนอกที่หยุดเติบโตตั้งแต่อายุประมาณ 14-30 ปี ในแง่ของพวกมนุษย์แล้ว ดูภายนอก โลลิคอนอาจจะดูไม่ได้แปลกอะไรมาก แต่ยังไงพวกโลลิค่อนที่ชอบโลลิจริงๆ ก็ยังเป็นภัยสังคมอยู่ดี

สมกับเป็นฉันจริงๆ หยุดการลวมลามแบบนี้นี่แหละคือความคิดของอัจฉริยะเลยล่ะ

ก็นะ ตอนนี้ฉันก็อายุ 13 แล้ว

อีกแค่ 7 ปี ฉันก็จะโตพอที่จะออกไปจากหมู่บ้านได้ สำหรับเผ่าพันธุ์แวมไพร์อย่างพวกเราแล้ว มันก็ไม่ได้นานอะไรเลย

“ฉันอยากไปหาอะไรอร่อยๆ กินกับฟิลิสจังนะ! ฉันมั่นใจว่า จะต้องมีอะไรที่ไม่รู้จักอยู่นอกหมู่บ้านเต็มไปหมดแน่เลย…”
“…ยังไม่เห็นน้ำเลย …อย่าเพิ่งรีบตัดกระบอกสิ …รู้มั้ย?”
“โธ่! อย่างน้อยก็ให้ฉันได้ฝันซักหน่อยซี่!”

หรือพูดอีกอย่างก็คือ มันหมายความว่าเวลาที่ฉันจะถูกบังคับให้เลือกว่าจะพาเธอไปด้วยหรือเปล่าก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วยเหมือนกัน

ถ้าเธอยังคิดจะไปจากหมู่บ้านกับฉันด้วยตอนที่เราอายุ 20 กันแล้ว ฉันจะยอมพาเธอไปด้วยก็ได้… นั่นคือสัญญาที่ฉันเคยให้ไว้กับริงกะ

ก็นะ พูดกันตามตรง เดี๋ยวพอเธออายุ 20 เมื่อไหร่ เธอก็คงเลิกไปเองนั่นแหละ

เธอคนนี้ยังเด็กอยู่เลย ไม่เหมือนอัจฉริยะอย่างฉันน่ะ! ถึงยังไง เด็กอายุ 13 ตามปกติก็ยังแทบจะไม่ได้เห็นความเป็นจริงเท่าไหร่เลย

ฉันคิดจะออกจากหมู่บ้านนี้ หลังจากที่ได้เห็นความเป็นจริงที่ว่านั่นแล้ว เพราะงั้นฉันไม่เป็นไรหรอก

ตอนนี้ เธอยังพูดอะไรน่ารักๆ อย่าง “เธออยากจะทำอะไรด้วยกันดีตอนที่ออกจากหมู่บ้านไปแล้วน่ะ?” ได้อยู่ทุกวันเหมือนฝันที่สวยงาม แต่อีกซัก 2 ปี ฉันมั่นใจเลยว่ามันคงเปลี่ยนเป็น “ฉันทำไม่ได้แล้วล่ะ” นี่แหละ การหยั่งรู้จากสมองอัจฉริยะของฉันล่ะ

“นี่ นี่ ฟิลิสจัง เธออยากทำอะไรเหรอตอนที่ออกจากหมู่บ้านไปแล้วน่ะ?”
“หือ? ฉันเหรอ? …ฉันน่ะ นั่นสินะ ฉันอยากเห็นเผ่าพันธุ์ต่างๆ ที่หลากหลายน่ะ”
“เผ่าพันธุ์ต่างๆ เหรอ?”
“อ่า เอลฟ์, คนแคระ, มนุษย์มังกร, ปีศาจ, มนุษย์มาร… ที่เหลือก็มนุษย์สินะ ทั่วโลกยังมีเผ่าพันธุ์อื่นๆ อีกเยอะแยะ แถมวัฒนธรรมและอารยธรรมก็ต่างกันไปในแต่ละเผ่าด้วย ฉันอยากไปเห็นของพวกนั้นนี่แหละ! ถ้ามัวแต่อยู่ที่นี่ล่ะก็ คงไม่มีโอกาสได้เห็นของพวกนั้นไปตลอดชีวิตนั่นแหละ ว่ามั้ย? …เพราะงั้น ฉันเลยอยากออกไปเอง เพื่อไปเห็นผู้คนที่ไม่ใช่แวมไพร์บ้างน่ะ”
“…สุดยอดเลยนะ ฟิลิสจังเนี่ย นั่นคือสิ่งที่เธอคิดอยู่สินะ…”
“วะฮะฮะฮ่า! แน่นอน ฉันน่ะสุดยอดอยู่แล้ว!!”
“ถ้างั้น! ถ้างั้น! …ต้องยิ่งสุดยอดกว่านี้แน่เลยเนอะ ถ้าเกิดเราพาเผ่าพันธุ์ที่ต่างกันทั้งหมดมาอยู่ร่วมกันได้ ทุกคนจะได้เป็นเพื่อนกันหมดเลยน่ะ!”
“หือ? …นั่นสินะ! แบบนั้นต้องสุดยอดเลยนะ! พาทุกเผ่าพันธุ์มาอยู่ร่วมกัน งั้นเหรอ… วะฮะฮะฮ่า! อาจจะมีแค่อัจฉริยะอย่างฉันคนเดียวก็ได้นะที่จะทำแบบนั้นได้น่ะ!”
“นั้นสิ! นั้นสิ~! มีแค่ฟิลิสจังเท่านั้นแหละ~!”
“วะฮะฮะฮ่า! เอาเลย ชมฉันอีกสิ! วะฮะฮะฮะฮะฮ่า!”

“วะฮะฮะฮะฮ-… หือ?”

ฉันได้ยินเสียงบางอย่าง

…เป็นไปได้มั้ยที่จะมีคนเจอฐานลับนี่แล้วน่ะ?

“ฟิลิสจัง?”
“ชู่ว เงียบก่อนนะ… หึ หาเจอแล้วเหรอเนี่ย แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอก ถึงพวกนั้นจะเจอทางเข้าทางนึง ฉันก็แค่อุดทางเข้านั้นเท่านั้นเอง ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! แค่คิดจะมาเทียบชั้นกับอัจฉริยะอย่างฉันน่ะ ก็คิดผิดแล้วล่ะ! เอาล่ะ เราออกไปอีกทีกันดี-…”

หือ ระหว่างที่ฉันกำลังคิดแบบนั้น

ฉันรู้สึกได้ถึงสัมผัสของคนจากทางเข้าที่ 2 ด้วย

ทางเข้าที่ 3, ทางเข้าที่ 4 ก็เหมือนกัน

“อือ… นี่หรือว่า… พวกนั้นจะหาทางเข้าทุกอันให้ครบก่อน จะได้เข้ามาจากทุกทางแล้วบุกเข้ามาจากทางเข้าทั้งหมดในทีเดียวงั้นสินะ…”

…

“ท- ทำยังไงดีล่ะ ฟิลิสจัง”

ด- เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆ ก่อนนะตัวฉัน

ใช่แล้ว เวลาแบบนี้นี่แหละที่ฉันจะต้องสงบเข้าไว้ เพราะนั่นแหละที่สิ่งที่อัจฉริยะจะทำยังไงล่ะ

และ ความคิดดีๆ ก็แล่นเข้ามาในหัวแล้ว!

“ริงกะ ขุดหลุมอีกอันเลย! เปิดรูทางด้านบน และสร้างอีกเส้นทางนึงกัน!”
“อย่างงี้เอง สมกับเป็นฟิลิสจังเลย!”

ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า มันแน่นอนอยู่แล้ว…

“แต่ถ้าจะใช้วิธีขุดดินสร้างทางหนีล่ะก็ ฉันว่าไม่เห็นจำเป็นต้องสร้างทางเข้าไว้หลายๆ ทางเลยนี่นา แต่ยังไงก็เป็นความคิดอัจฉริยะของฟิลิสจังนี่เนอะ! ยอดไปเลยนะ ฟิลิสจัง!”

………

…นั่น มันก็จริงล่ะนะ

ว่าแต่ ฉันจะสร้างทางเข้าไว้หลายทางทำไมนะ?

…ถึงยังไง ฐานลับที่มีหลายทางเข้าทางออกแบบนี้มันก็เท่กว่านี่เนอะ

“น- น- น- น- น- น- แน่นอนอยู่แล้ว เพราะเป็นความคิดของฉันเองนี่นา… ง- งั้น รีบหนีกันดีกว่า ไปกันเถอะ ริงกะ!”
“อื้อ!”

“…เจอส่วนที่กว้างแล้ว… อ้า! เจอแกซักที ฟิลิส! มาขุดหลุมใหญ่ขนาดนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตได้ยังไงฮะ! …เห้ย! เจ้านั่นจะขุดหลุมหนีไปแล้ว! ตามไปเร็ว!”

“ท่าไม่ดีแล้วสิ ริงกะ รีบไปกันเลยเร็ว!”
“อื้อ!”

“เดี๋ยว! รอก่อน! …ชิ แม้แต่ริงกะจังก็ด้วยเหรอเนี่ย! บ้าจริง! หยุดเดี๋ยวนี้!”

และนั่นก็คือวิธีที่พวกเราใช้หนีออกมาได้

ดูสิ คิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะถูกจับได้จากคนแบบพวกนายน่ะ!

…แต่ก็นะ หลังจากนี้ แม่ที่ดันมาอยู่แถวนั้นพอดีก็มาเจอฉันเข้า แล้วก็ลงโทษฉันแบบสายฟ้าแลบเลย!

TN: พูดคำเดิมเลยครับ นี่จอมมารของพวกเราเหรอเนี่ย 55555

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r