[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 101 องค์ที่ 4 ล้างแค้น – เจ้าหญิงแวมไพร์และแฟนคลับ

“เอ็กซ์โพลดแอร์โรว์ (ธนูระเบิดเพลิง)”

*―――ตู้มมมมมม!*

พอฉันยิงเวทระเบิดออกไปแบบควบคุมทิศทาง สถานที่อย่างรัฐสภาก็ถล่มราบเป็นหน้ากลองในทีเดียวเลย

แต่ฉันไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องหรือตะโกนเลย

“…พวกนักการเมืองข้างในมันหนีกันไปหมดแล้วรึไงนะ?”

ก็เป็นไปได้นะที่ว่าพวกคนใหญ่คนโตจะรีบเคลื่อนย้ายหนีไปที่อาณาจักรศักดิ์โดยด่วนที่สุด

ขอแค่เข้าไปในสูตรเวทมนตร์ที่ถูกเข้าคู่ไว้แล้วในแท่นเคลื่อนย้าย ไม่ว่าใครก็สั่งใช้งานมันได้ล่ะนะ

ถึงจะรำคาญใจหน่อยที่พวกมันดันหนีไปได้ แต่ก็เอาเถอะ มันก็แค่เลื่อนเวลาตายของตัวเองออกไปก็เท่านั้นเอง ไม่ว่ายังไงพวกแกก็ต้องถูกฆ่าให้เหี้ยนไม่เหลืออยู่ดี

“ท่านลีนคะ”
“อาเระ เธอคงจะเป็นผู้ส่งสารสินะ… เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

คนที่เรียกฉันจากบนหลังคาตึกที่ฉันบินผ่านพอดีคือเด็กผู้หญิงเผ่ามนุษย์มารที่ดูเด็กกว่าฉันซะอีก แล้วเหมือนเธอจะทำหน้าที่เป็นผู้ส่งสารล่ะนะ

“ฉันมารายงานค่ะ การเข้ายึดเมืองหลวงดำเนินการเรียบร้อยแล้ว 70% จำนวนมนุษย์ทั้งหมดในเมืองนั้นยังคงลดลงอยู่เรื่อยๆ และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครหลบหนีไปได้ค่ะ ท่านเกรย์เข้าปะทะกับพวกมนุษย์ที่แข็งแกร่งจำนวนหนึ่ง แต่ก็ถูกกวาดล้างไปหมดเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“พวก 30% ที่เหลืออยู่ที่ไหนล่ะ?”
“อยู่บริเวณย่านเริงรมย์ทางทิศ 8 นาฬิกาค่ะ”

ไม่สิ แล้วไหงย่านเริงรมย์ถึงยังอยู่รอดมาได้ ทั้งๆ ที่เมืองหลวงทั้งเมืองแทบจะถูกทำลายจนล่มสลายแล้วล่ะนั่น?

พนันเลยนะ พวกมันต้องคิดกันว่า ‘ไหนๆ ก็จะตายอยู่แล้ว ก็ขอซักทีนึงเถอะ’ แน่เลย

“งั้น จะไปที่นั่นล่ะนะ…”
“ไม่ค่ะ พอดียังมีเรื่องอื่นต้องให้ท่านลีนช่วยจัดการด้วย พวกเราได้รับรายงานว่าอัศวินหลายร้อยคนของเมืองหลวงแห่งนี้กำลังเดินทางกลับมาจากสนามรบมาที่นี่แล้ว ท่านเฟเรียบอกว่าอยากให้ท่านลีนเป็นคนไปจัดการค่ะ”
“อ๋า รับทราบคำสั่ง แต่แค่ไม่กี่ร้อยคนเองเหรอ… ไม่ค่อยอยากทำเท่าไหร่เลยแฮะ”
“อย่าพูดแบบนั้นเลยนะคะ ขอร้องล่ะค่ะ…”
“เปล่าหรอกๆ ไม่เป็นไร ฉันทำงานของตัวเองให้เรียบร้อยอยู่แล้วล่ะ ขอบใจที่เอาข่าวมาส่งให้นะ”
“…ไม่หรอกค่ะ”

ฉันพูดห้วนไปหรือเปล่าน้า

ก็นะ ฉันเป็นหนึ่งในมารที่โหดเหี้ยมที่สุดซะด้วยสิ ก็คงช่วยไม่ได้ล่ะนะถ้าเกิดพวกเขาจะกลัวฉันน่ะ

ถ้างั้น ไปจัดการเลยก็แล้วกัน

(อ๊าาาา! ท่านลีนเท่มว๊ากกกกเลย!! จะด้านที่ท่านอ่อนโยน ด้านที่โหดเหี้ยม ด้านที่สงบ หรือด้านที่ไร้ปราณีก็เกินต้านทานเลยค้าาาาาาา!!! อ๊าาาาาาาา ดีใจมว๊ากเลยที่ถูกมอบหมายให้มาที่นี่น่ะ!! ท่านลีนบอกขอบคุณฉันด้วย! กลับไปเมื่อไหร่ ต้องไปอวดทุกคนในกลุ่มแฟนคลับซะแล้วสิ!!)

“ว้ากกกกกกก! ว้ากกกกกกกก!”
“ท- ทำไม… ทำไม ‘ขุนพลเทพอสูร’ ถึงมาอยู่ที่นี่ได้กันวะ!?”
“ย- อย่าไปกลัวมัน! มันแค่ตัวเดียว ต่อให้เป็นขุนพลจตุเทวอสุรา แต่ถ้าเจอกับพวกเราขนาดน-… อุวั้กกกก!”
“อุหวา อ่อนแอจริงๆ เลยนะ… ไม่สิ พวกมันส่วนใหญ่ก็รอดมาจาก {แอซิดสโมค (ไอกรดกัดกร่อน)} ด้วยนี่นะ แต่ก็แค่นั้นแหละ {ดาร์กเนสเบิร์ส (ระเบิดทมิฬ)”

…โฮ้ย การกวาดล้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว

พอกลับไปถึงเมืองอีกที ทุกอย่างก็จบแล้ว

ฉันมุ่งหน้าไปที่ย่านเริงรมย์ แต่ร้านส่วนใหญ่ในนั้นก็โดนระเบิดไปหมดแล้ว

…อะ แย่จัง มีคน 2 คนตายไปทั้งๆ ที่ยังทำกิจกรรมกันอยู่เลยเหรอเนี่ย ดันไปเห็นอะไรแย่ๆ เข้าซะแล้วสิ

“ฮึบ เหนื่อยหน่อยนะคะ คุณเกรย์ คุณเฟเรีย”
“…กลับมาแล้วเหรอ… ลีน…”
“งานเร็วอย่างที่คิดเลย ทางนั้นก็เหมือนกันนะ”
“อาเระ …งั้น ตอนนี้งานก็จบแล้ว เดี๋ยวฉันกลับเลยก็แล้วกัน แล้วพวกคุณ 2 คนล่ะคะ?”
“…ข้า… มีงาน… หลังจากนี้…”
“ฉันยังต้องตรวจสอบที่นี่โดยละเอียดก่อนน่ะ ลีนรีบกลับก่อนแล้วไปรายงานต่อท่านจอมมารด้วยนะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”

ในห้องของท่านจอมมาร ฉันมารายงานต่อท่านจอมมาร กับคุณวีเนลที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“อย่างนั้นฤ เป็นดั่งที่เราคาดหมาย หากได้มีขุนพลจตุเทวอสุรา 2 คนลงไปในสนามรบแล้ว ภาระงานนั้นก็สำเร็จได้โดยพลัน ลำบากพวกเจ้าเสียหน่อยนะ”
“ขอบพระคุณมากค่ะ ฉันต้องไปสู้ครั้งต่อไปเมื่อไหร่เหรอคะ?”
“อีก 4 วัน เหล่าอัศวินเทมพลาร์ของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์จะเข้าปะทะกับกองทัพของเราพร้อมกับบรรดาอัครสาวกลำดับล่างจำนวนหนึ่ง เจ้าจงมุ่งหน้าไปที่นั่นเสีย”
“เข้าใจภารกิจแล้วค่ะ”
“เจ้ามีเรื่องอันใดอีกฤไม่? หากไม่มีกระไรแล้ว เจ้าก็กลับได้”
“…เออคือ ฉันขอถามคำถามค่อนข้างส่วนตัวได้หรือเปล่าคะ?”
“หืม? เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นฤ? ทะเลาะกับโยมิมา? โดนบ่นเรื่องการปรุงรสชาติ? ฤเรื่องการพับผ้าไม่เรียบร้อย?”
“หรือว่าลีนจังลืมล้างอ้างอาบน้ำหลังใช้เสร็จเหรอ?”
“ทำไมถึงมีแต่ปัญหาในบ้านหมดเลยล่ะคะ! แถมทำไมถึงมั่นใจนักว่าฉันจะต้องโดนดุมาด้วยล่ะคะ! …ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ปัญหาแบบนั้นหรอกค่ะ คือฉันน่ะ… น่ากลัวเหรอคะ?”
“…หา? เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

ท่านจอมมารส่งเสียงสั่นๆ ออกมาเล็กน้อย ส่วนคุณวีเนลเองก็เอียงคอด้วย

แต่นี่คือสิ่งที่ฉันอยากได้ยินนี่นา

“คือว่า… ฉันน่ะ ไม่เคยเมตตากับพวกมนุษย์เลยนี่คะ”
“เรื่องนั้นเรารู้ดีอยู่แล้ว”
“เพราะแบบนั้นล่ะคะ …ฉันก็เลย สงสัยว่า เพราะมีภาพลักษณ์แบบนั้น ต่อให้ไม่ใช่ศัตรู ฉันคิดว่า ก็คงจะดูน่ากลัวใช่มั้ยคะ”
“อา เรื่องนั้นเองฤๅ”

งั้นเหรอคะ เสียใจนิดๆ เลยแฮะ

เอาเถอะ ก็ยังดีกว่าตกเป็นเป้าไม่ชอบหน้าล่ะนะ…

“เจ้าจงอย่าได้เป็นกังวลเลย เจ้านั้นเป็นที่รักและไว้ใจอย่างยิ่ง ถึงขนาดมีบรรดาแฟนคลับที่คลั่งไคล้ในตัวเจ้าอยู่มากมายเลยทีเดียว”

แบบนั้นก็ดี-… เดี๋ยวนะ??

“…แฟนคลับ??”
“อึม”
“ของใครเหรอคะ?”
“ของเจ้าอย่างไรเล่า”
“……ทำไมล่ะคะ?”
“ประการแรก นั่นคือรูปลักษณ์หน้าตา หากเจ้าอยู่เงียบๆ ล่ะก็ เจ้าก็เป็นเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งเลย อีกประการนั้นคือเรื่องนิสัยใจคอ เจ้านั้นคอยอ่อนโยนกับเหล่ามารทุกคนเป็นอย่างมาก มีผู้คนหลายต่อหลายคนประทับใจในจุดนั้นของเจ้ามากทีเดียว ยิ่งกว่านั้น เจ้ายังมีความขัดแย้งในบุคลิกของเจ้า อย่างการไร้ซึ่งความปราณีใดๆ ให้กับเหล่ามนุษย์อย่างสิ้นเชิง… พวกเขาชื่นชอบที่เจ้าเป็นแบบนั้นแล”

จริงจังเหรอคะนั่น?

“…ถ- ถึงจะมีแฟนคลับก็จริง แต่คงไม่ได้มีเยอะขนาดนั้นใช่มั้ยคะ?”
“ไม่เลยจ้า ล่าสุดเหมือนจะเกิน 2,000 คนแล้วนะ ประชากรเผ่ามารมีอยู่ประมาณ 1 ล้านคน คิดคร่าวๆ ได้ว่าในบรรดามาร 500 คน ต้องมีแฟนคลับของลีนจังอย่างน้อยๆ ก็ 1 คนแน่นอน”

จริงจังเหรอคะนั่น!?

“จะว่าไป ครั้งนี้น่าจะมีน้องผู้ส่งสารที่ได้รับมอบหมายให้ไปส่งข่าวให้ลีนจังด้วยนี่ เด็กคนนั้นก็เป็น 1 ในแฟนคลับของเธอเหมือนกันนะ”

“จริงจังเหรอคะนั่น!?!?”

โกหกใช่มั้ยคะ ฉันนึกว่าเธอกลัวฉัน เพราะเธอดูพูดกับฉันแบบแข็งทื่อเลย แต่จริงๆ แล้วเธอทำแบบนั้นเพราะซ่อนความเขินเอาไว้อยู่หรอกเหรอนั่น!?

“จะว่าไป รู้สึกว่าวีเนลจะเป็นประธานแฟนคลับคนแรกสินะ”
“เอ๋ แล้วจะไปบอกทำไมล่ะคะ?”
“คุณอีกแล้วเหรอคะ!?”

คุณต้องตั้งแฟนคลับของฉันขึ้นมาตอนที่ฉันยังเป็นโลลิแน่เลยใช่มั้ยล่ะคะ!

แล้วตอนนี้ที่ฉันโตขึ้นแล้ว คุณก็เปลี่ยนใจไม่ชอบเท่าเดิม ก็เลยลงจากตำแหน่งใช่มั้ยล่ะคะ!

“แต่ว่า คนโปรดของฉันตอนนี้คือซากุระคิ้วน์นะ”
“อย่าใช้คำว่าคนโปรดเลยนะคะ คนโปรดนี่มันก็”
“เอาน่าๆ นั่นเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ ถูกชอบก็ยังดีกว่าถูกเกลียดนี่นา? ฉันแค่ไม่สนใจเด็ก 17 เท่านั้นเอง”
“…แม้นเราจะรู้จักมักคุ้นกับเจ้ามาเนิ่นนาน แต่ไม่ว่าอย่างไร เจ้าก็นับเป็นผู้ที่เลวร้ายที่สุดจริงๆ เลยนะ”
“การเป็นคนวิตถารก็น่าจะมีขอบเขตบ้างเถอะค่ะ… ยังไงคุณก็เป็นผู้บริหารลำดับที่ 1 อยู่นะคะ…”
“ก็อย่างที่ฉันบอกไงล่ะ ฉันก็ยังชอบลีนจังมากเหมือนเดิมนี่ จริงมั้ย? ในแง่ของการชื่นชมนะ ถึงจะมีข้อยกเว้นนิดหน่อย แต่ฉันจะคอยเอาใจช่วยนะ”
“ถ- ถ้างั้นก็ ขอบคุณนะคะ… ข้อยกเว้นเหรอคะ?”

“ใช่แล้ว อย่างเรื่องหน้าอกน้อยๆ นั่นไงล่ะ”

……

………

…………ฮะ

“เข้าใจแล้วค่ะ คุณวีเนลเป็นพวกที่ชอบขุดหลุมฝังตัวเองสินะคะ ถ้าเป็นแบบนี้ คงพูดได้สินะคะ เพราะว่าฉันจะเป็นคนที่ทำหน้าที่เป็นคนกลางช่วยฝังให้เอง… ค่ะ”
“…อะ แย่แล้วสิ ฉันต้องกังวลแล้วใช่มั้ยเนี่ย?”
“วีเนล เจ้า… จะตายแล้วสินะ ที่ผ่านมา เจ้าลำบากมามากทีเดียว”
“ไปถึงขั้นนั้นแล้วเหรอคะ!? ม- ไม่เป็นไรนะลีนจัง กลุ่มคนที่ชอบแบบแบนๆ เองก็มีเยอะเหมือนกันนะ…”
“{ไลท์นิ่งสเฟียร์ (บอลสายฟ้า)}”
“อันตรายยยยย!?”

“ฉันก็รู้ค่ะ! เรื่องหน้าอกแบนน่ะ! คุณแม่เองก็หน้าอกใหญ่แท้ๆ… ไซส์แทบจะเท่าคุณเทียน่าเลย ยังกับมีเมล่อนอยู่ในชุดเลยนะ!! แถม ขนาดโยมิจะเป็นเด็กที่ออกกำลังสร้างกล้ามเนื้อแท้ๆ เธอยังเจริญตามปกติเลยยยยยยยย!!! แล้วทำไมฉันถึงยังแบนอยู่แบบนี้หล้าาาาาา!”

“(เป็นกรรมพันธุ์ย้อนรุ่นสินะ…)”
“ลีน จัดการได้เลย ขอเพียงอย่าให้ถึงตายก็พอ”
“ท่านจอมมารคะ!?”

โน้ตจากผู้แต่ง : บอกไว้เป็นข้อมูลนะ

โยมิ C
เทียน่า G
วีเนล E

ส่วนลีนกับท่านจอมมารนี่ A เลย

TN: สงสารเลย… อืมมม แล้วแม่ของลีนไปได้หน้าอกไซส์แบบนั้นจากใครกันนะ?