Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ 66 ถอดออกมาสิ

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 66 ถอดออกมาสิ

ทางด้านเหนือภพนั้น เขากําลังขบคิดหาวิธีช่วยเหลือเฮงเฮงเขาใช้เวลาชั่วครูในยามที่ไม่มีใครมารบกวนเพื่อปลุกพลังแก้วจันทรกาลสีแดงแก้วจันทรกาลเป็นถึงของศักดิ์สิทธิ์ยังไงก็ต้องมีฤทธิ์ช่วยเสริมพลังปราบของสกปรกและเสนียดจัญไรได้ไม่มากก็น้อยเขาไม่เชื่อหรอกว่าจะทําอะไรเจ้าเด็กผีไม่ได้

พญานาคอนุญาตให้เหนือภพปลุกพลังแก้วจันทรกาลขึ้นมา ดังนั้นเหนือภพจึงไม่ประสบปัญหาใดทันใดนั้นกระแสปราณอาคมรอบกายเขาก็เปลี่ยนไป เสมือนว่าภายในตัวเขาอบอวลไปด้วยกระแสอาคมมหาศาลและกระแสปราณนี้ล้วนเป็นของพญานาคทั้ง

เหนือภพพุ่งตรงเข้าหากุมารทองพร้อมกับชักดาบอาภัสระที่ได้มาจากสุภัชชาดาบสองคมมีรูปทรงคล้ายพระขรรค์สีเงินยวงคมกริบที่มีกลิ่นอายของแสงสว่างและแสงตะวันที่ร้อนแรงพวกภูตผีมันคงไม่ถูกใจเจ้าสิ่งนี้แน่

ทว่ากุมารทองรับรู้ได้ถึงพลังอันเกรี้ยวกราดและอันตรายจากเหนือภพมันจึงถอยหนีออกจากตัวเฮงเฮงเปิดโอกาสให้ไร้ชื่อได้ถึงตัวเฮงเฮงเข้ามาอยู่ใต้ร่มต้นทับทิมต้นเล็กที่ยังเหลืออยู่ในตอนนี้ต้นทับทิมเปรียบเสมือนเกราะคุ้มภัยอันแสนประหลาดมันปกป้อง พวกเขาจากกุมารทองและกลุ่มวิญญาณวนเวียนสีดําที่ยังคงเข้ามาใกล้เฮงเฮงอย่างไม่เลิกรา

เมื่อไม่มีกุมารทองคอยคุมเชิงอยู่ เหนือภพก็ง้างกําปั้นค้างที่เพิ่มกําลังเพียงแค่ระดับ 3 เท่านั้นเขาต้องประหยัดเวลา ก่อนจะชกมันออกไปโจมตีสางลําไพรเธอเป็นผู้ควบคุมเจ้าพวกนี้หากทําให้เธอบาดเจ็บสาหัสได้ พวกผีสางเหล่านี้ก็จะหายไป

เหนือภพชกออกไปต่อเนื่องในทุก ๆ 8 วินาที ทําให้พญานาครู้สึกว่าเหนือภพกําลังทําเรื่องเกินตัว

“ระวังหน่อย เจ้าเชื่อมต่อกับแหล่งพลังอาคมของข้าได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น อย่าได้ทําซ่าเดี๋ยวจะหาว่าข้าไม่เตือน”

พญานาคเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี แม้มันจะยินยอมให้เหนือภพเอาพลังไปใช้ได้ แต่ถึงอย่างไรร่างกายของมนุษย์ก็เป็นภาชนะที่เป ราะบางไม่อาจรองรับเศษเสี้ยวพลังของพญานาคได้นานนัก

เหนือภพจ้างหมัดแล้วต่อยซ้ํา ๆ แบบนี้ จนพื้นดินโดยรอบถูกไถเป็นทางยาวนับสิบสายจนกระทั่งการโจมตีสุดท้ายของเขาทําให้สางลําไพรถึงกับกระเด็นกลิ้งไปไกล เมื่อรัศมีของการโจมตีกว้างจนเธอไม่สามารถหลบได้

เหนือภพต้องการเกร็งกล้ามเนื้อจนพละกําลังไปถึงระดับที่สูงที่สุดเท่าที่เขาจะมีเวลา ทว่าพวกเขากลับถูกเสียงกังวานใสของผู้มาใหม่ดึงความสนใจไปเสียก่อน

“เจอตัวนังหัวขโมยแล้ว”

เสียงหวานใสผิดกับบุคลิกโผงผางไม่เกรงใจใครของเนตรกัญญาดังขึ้นพร้อมการปรากฏกายของเธอเบื้องหลังสาวดาวเด่นของหอหมื่นบุปผามีชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาสมชายชาตรีเขาคือบุตรชายคนเล็กของตระกูลแม่ทัพหลวงแห่งแคว้นอมตะนคร มีนามว่าสิบทิศ”สายตาของเขาเฝ้ามองเนตรกัญญาด้วยความรักและ ทะนุถนอม แม้เขาจะต้องเดินรั้งท้ายผู้หญิงแต่ถ้าเธอพอใจเขาก็ยินดีที่จะทําเช่นนั้น

“ไอ้เจ้าคนไม่ได้เรื่องนั่น น่าตายนัก แค่นี้ก็รั้งไว้ไม่อยู่”

สางลําไพรพึมพําออกมาอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าเตชินท์ไม่สามารถรั้งทีมแม่ทัพหลวงเอาไว้ได้

“ทศนายหลบไปก่อน ข้าจัดการเอง”

แม้ทศพลอยากจะสู้ แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเขาไม่ได้อยู่ในสภาพพร้อมรบดังนั้นเขาจึงถอนตัวออกไปเพื่อรักษาระยะและเป็นฝ่ายช่วยระแวดระวังแทน

“เอาสร้อยของข้าคืนมา แล้วก็เอาของเจ้ามาด้วย”

เนตรกัญญายืนเท้าสะเอวตะโกนสั่งสางลําไพรอย่างไม่หวั่นเกรงเธอคิดว่าสางลําไพรเล่นไม่ซื่อแอบใช้มนต์ตราสะกดพวกเธอให้เคลิบเคลิ้มแล้วก็รูดสร้อยไปอย่างหน้าไม่อายไร้ศักดิ์ศรีโดยสิ้นเชิง

สางลําไพรอมยิ้มนิด ๆ พลางตอบกลับหญิงงามอย่างห้วนสั้น

“สร้อยอยู่นุ่น”

เมื่อเธอพูดจบเธอก็ถอยร่นไปอยู่เคียงข้างทศพลทันที ในเมื่อมีคนมาช่วยทวงสร้อย แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะขัดขวาง

เนตรกัญญาหันกลับไปมองเหนือภพอย่างไม่พอใจ เธอยกธนูที่ทําจากไม้โบราณชั้นดีขึ้นเล็งเหนือภพโดยไม่ถามอะไร แม้เธอจะ เป็นผู้ไร้พรสวรรค์แต่เธอก็มั่นใจในวิชาการต่อสู้ของตนเอง

เหนือภพเห็นเช่นนั้นจึงปล่อยหมัดที่เกร็งกําลังได้เพียงระดับ 3 เท่านั้นเขาไม่มีเวลาแล้ว

ตุ้ม !

อัก !

สิบทิศกระโดดเข้าขวางหน้าเธอ แล้วกางโลอาคมรับแรงกระแทกทั้งหมดไว้แต่เพียงผู้เดียว เขาคุ้นชินเสียแล้วที่ต้องทําหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์เช่นนี้ เขาทนได้ตราบใดที่เธอยังปลอดภัย ขอเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เขาหวังว่าเธอจะมีใจให้เขาสักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี

“ถอยไปสิบทิศ !”

เนตรกัญญาเริ่มเกรี้ยวกราดแล้ว เจ้านั่นกล้าดียังไงมาซัดพลังใส่เธอไม่เคยมีใครทํากับเธอแบบนี้มาก่อน เธอสะบัดกระโปรงตัวยาวแล้วก็กระโดดเข้าหาเหนือภพด้วยความเร็วที่เหนือภพเรียกว่าความเร็วแบบเด็กน้อย

แม้ว่าเธอจะตัดสินใจเข้าร่วมการต่อสู้แข่งขัน แต่เธอก็ไม่ทิ้งลายสาวดาวเด่นที่ต้องสวมใส่เสื้อผ้าสีสดใสยาวพลิ้วหลายชั้นกับเครื่องประดับราคาแพงครบครัน ดูสวยงามและเย้ายวนตา ชุดสีเหลืองอมเขียวอ่อนของเธอจึงดูโดดเด่นยามเคลื่อนไหว ตามมาด้วยเสียงกรุ้งกริ้งของกําไลข้อมือ กําไลข้อเท้า

สิบทิศและชายหนุ่มคนอื่น ๆ ในละแวกนั้นต่างมองตามเนตรกัญญาด้วยแววตาเคลิบเคลิ้ม ไม่ง่ายเลยที่จะหาหญิงสาวสวยแก่นแก้วเช่นนี้แม้แต่ยามที่เธอตะเบ็งเสียงใส่เหนือภพ สิบทิศก็ยังคิดว่า เธอช่างสดใสและกล้าหาญ

“เอาสร้อยทั้งหมดมาให้ข้า !”

“แล้วถ้าข้าไม่ให้ล่ะ”

เมื่อเหนือภพเห็นว่าทีมของสางลําไพรถอยร่นไปแล้ว เขาก็วางใจได้มากพอที่จะต่อล้อต่อเถียงกับสาวสวยตรงหน้า เขาโบกสร้อยทั้งห้าเส้นไปมาขณะตอบเธอไปเช่นนั้น เขาก็อยากจะรู้ว่าเธอจะทําอะไรต่อไป เพราะหากพิจารณาดูแล้ว เธอไม่นับว่ามีฝีมือเลยด้วยซ้ํา

“งั้นเรามาสู้กัน คนชนะก็เอาสร้อยไป”

“ถ้าแค่นั้น ข้าไม่สู้หรอก”

เหนือภพมองเธอด้วยแววตามีเลศนัย เนตรกัญญาเห็นเช่นนั้นก็เข้าใจเธอเคยเห็นแววตาแบบนี้จากผู้ชายมานักต่อนักแล้ว

“แล้วเจ้าต้องการอะไรอีก”

“ถอดออกมาสิ…”

เหนือภพพูดยังไม่ทันจบ สิบทิศก็ตะโกนแทรกมาเสียก่อน

“นี่เจ้าจะให้นางทําอะไร เจ้าคนชั่วช้า”

“ก็แค่ให้นางถอดเอง จะมีปัญหาอะไร”

สิบทิศเริ่มมีท่าทางแข็งกร้าว เขารู้ว่าใคร ๆ ก็อยากเห็นเนื้อนวลใต้ร่มผ้าของเนตรกัญญาทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่เขา ส่วนเนตรกัญญาก็เหลือบมองเหนือภพด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายผู้ชายมันก็เหมือนกันทั้งนั้น

“ข้าหมายถึงกําไลข้อมือทองนะ ถอดออกมาให้ข้าสิ แล้วข้าจะยืนนิ่ง ๆ ให้เจ้าทําอะไรก็ได้”

เนตรกัญญาได้ยินเช่นนั้นก็ดวงตาลุกวาว เหนือภพไม่ใช่ผู้ชายแบบที่เธอคิดงั้นหรือ

“ดี เอาไปเลย”

เธอถอดกําไลทองที่ถักร้อยเป็นลวดลายสวยงามออกแล้วโยนใส่เหนือภพในทันที เหนือภพก็รับของได้อย่างว่องไวปานมืออาชีพเขาลูบไล้แล้วทําการกัดเพื่อตรวจคุณภาพ

เนตรกัญญายกธนูขึ้นยิงโดยไม่รอช้าเธอไม่แม้แต่จะเสียเวลาเล็งเพราะเธอยืนห่างจากเหนือภพเพียงสามเมตรเท่านั้น

ปัก !

ลูกธนูพุ่งเข้าใส่หน้าอกของเหนือภพอย่างแรง มันหักเป็นสองท่อนแล้วก็กระเด็นออกในทันที

“อ้ว เจ็บจังเลยนะ”

เหนือภพยังคงยืนนิ่ง ฉีกยิ้มกว้างพลางพูดจายียวนสาวงามลูกธนูธรรมดาที่ถูกยิงจากผู้ไร้พรสวรรค์ฝีมือธรรมดานะหรือจะทําอะไรเขาได้แล้วเขาก็โบกสร้อยทั้งห้าเล่นอย่างสบายใจเขาต้องการยั่วอารมณ์ของเธอ

“ฮีย คราวนี้เจ้าอย่าหวังว่าจะยิ้มได้”

“จีจี้ ถ้าจะเล่นอีก ก็ต้องถอดอีกสิ”

เนตรกัญญาสะบัดกระโปรงอย่างโมโห จากนั้นเธอก็สะบัดปลายเท้าทั้งสองข้างไปข้างหน้า กําไลข้อเท้าทองคําสวยงามทั้งสองข้างกระเด็นไปทางเหนือภพ และเขาก็รับไว้ได้เช่นเคย ตอนนี้สิบทิศและชัยชาญที่กลับมารวมตัวกัน พวกเขาไม่คิดจะห้ามเธออีกแล้วเพราะเมื่อกี้พวกเขาได้เห็นลําขาเรียวงามของเธอแวบหนึ่ง

เนตรกัญญาทิ้งคันธนูในมือ แล้วหยิบพัดเหล็กสีเขียวเข้มขึ้นมาปลายซี่พัดแต่ละซี่มีโลหะปลายแหลมที่คงจะเคลือบแร่มีสีไว้ด้วยมันเป็นอาวุธที่ดูทรงพลังและสวยงามเหมาะกับหญิงสาวยิ่งนัก เธอเริ่มต้นร่ายรําอย่างช้า ๆ แล้วก็เร่งความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นก็หมุนวนรอบตัวเหนือภพ ท่าทางการโจมตีของเธอดูสวยงามราว กับการแสดงระบํา

เหนือภพยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ขณะกอดสร้อยทั้งห้าเส้นและเครื่องประดับทองไว้อย่างหวงแหน เขารู้สึกได้ว่าปลายแหลมของพัดกําลังแทงและสะบัดไปตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายเขาโดยที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร มันสร้างเพียงรอยขีดข่วนที่ทําให้รู้สึกคันยิบ ๆ เท่านั้นเขาอดทนได้ประมาณหนึ่งนาทีแล้วทุกอย่างก็จบลง

“ห์ จะมอบสร้อยให้ข้าดี ๆ มั้ย”

“เฮ้อ นี่ข้าไปเดินผ่านดงหนามที่ไหนมาเนี่ย”

เหนือภพลูบเนื้อตัวที่มีแต่รอยขูดขีดตื้น ๆ พลางแสร้งอารมณ์เสีย

“คันชะมัดเลย”

เนตรกัญญาเห็นเช่นนั้นก็กระทืบเท้าอย่างขัดใจ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทําไมเหนือภพไม่บาดเจ็บอะไรเลย ทั้ง ๆ ที่วิชาพวกนี้เธอเองก็เคยฝึกฝนกับพวกแม่ทัพระดับสูงเป็นประจํา มันเคยได้ผลมาตลอดพวกแม่ทัพสู้เธอไม่ได้แม้แต่น้อย เธอไม่เคยคิดในมุมกลับเลยว่าที่ผ่านมาพวกแม่ทัพต่างเอาใจเธอ พวกเขายอมทําทุกอย่างให้เธอพอใจ และมีความสุข

เนตรกัญญาต้องการจัดการเหนือภพอีกรอบ เธอจึงถอดปิ่นปักผมราคาแพงบนศีรษะออกแล้วโยนให้เหนือภพเช่นเคย มวยผมสีดําเข้มตกลงมาราวกับม่านน้ําตกพร้อมกับกลิ่นหอมบางอย่างที่หญิงคณิกามักจะใช้กัน สิบทิศและชัยชาญที่อยู่ไม่ไกลถึงกับพากันสูดลมหายใจลึก แววตาหยาดเยิ้มกับความโชคดีที่ได้ เห็นเธอปล่อยผมยาวสยาย

เนตรกัญญาเก็บพัดเหล็กแล้วก็คว้าหอกในมือของสิบทิศมาถือไว้แน่นเธอจะใช้หอกพุ่งเข้าไปแทงท้องน้อยของเหนือภพด้วยกําลังทั้งหมดของเธอ เธอรู้ว่าหอกของสิบทิศเป็นหอกเหล็กไหลที่ผ่านการชุบหลอมแร่สี่สีมาแล้ว ผิวหนังของเหนือภพคงไม่อาจต้านได้อีก

“ข้ากก

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะวิ่งมาถึงตัวเหนือภพก็มีกลุ่มควันสีเขียวที่เนตรกัญญาคุ้นเคยฟังกระจายไปทั่วบริเวณราวกับคลื่นน้ําทะเลที่ทะลักเข้ามาจากนั้นทุกคนในทีมแม่ทัพหลวงและทีมชื่อยาวเหยียดของเหนือภพก็มีอาการเหม่อลอย

สางลําไพรยิ้มเหยียด เมื่อเธอลอบโจมตีได้สําเร็จ

“หึ สาวดาวเด่นงั้นรี ไม่เห็นว่าจะโดดเด่นที่ตรงไหน”

เธอเคยใช้มนต์สะกดทีมของเนตรกัญญามาแล้ว และตอนนี้มันก็ยังใช้ได้ผลแม้ผลลัพธ์จะคงอยู่เพียงช่วงสั้น ๆ แต่มันก็มากพอสําหรับเธอ เธอพุ่งเข้าไปกระชากสร้อยทั้งห้าเส้นแล้วก็ให้กุมารทองช่วยในการหนี เธอกับยศพลจึงหายลับไปจากบริเวณนั้นอย่างไม่เห็นฝุ่น

พญานาคกะพริบตาปริบ ๆ เพียงสามที มันก็คลายจากมนต์ สะกดเมื่อมันมองสํารวจรอบข้างก็เห็นพวกมนุษย์พากันตาลอยไปตาม ๆ กันมันจึงสะบัดหางฟาดเหนือภพและไร้ชื่ออย่างแรง

“โอ๊ย”

“โอ๊ะ”

“นี่เจ้าฟาดข้าทําไม”

เมื่อเหนือภพได้สติคืนมาเขาเห็นว่าพญานาคทําร้ายเขา

“ถ้าข้าไม่ฟาด เจ้าจะมีสติมาขึ้นเสียงกับข้างนรีนุ่นสาวหมอผีนั่นเอาสร้อยของเจ้าไปหมดแล้ว เจ้านี่มันแย่จริง ๆ มนต์ตราแค่นี้ก็ทําให้เจ้าเคลิ้มแล้ว”

เหนือภพหันซ้ายหันขวาสํารวจรอบกายก็เห็นว่าเป็นจริงสร้อยภารกิจทั้งห้าเส้นรวมถึงเครื่องทองที่เขาเพิ่งได้มาล้วนหายไปหมด

“บัดซบ แล้วทําไมเจ้าไม่ช่วยป้องกันไว้”

“ก็… ข้าก็เพิ่งได้สติเหมือนกัน”

พญานาคตอบเสียงอ่อยเล็กน้อย ก็มันมัวแต่ดูสาวงามแสนน่ารักกําลังหาวิธีต่อสู้กับเหนือภพอยู่นี่นา มันจึงไม่ทันได้ระวังข้างหลังใครก็พลาดกันได้ทั้งนั้นแหละ มันไม่ใช่เทพเจ้าที่จะรอบรู้ไปเสียทุกสิ่ง

“แล้วเฮงเฮงล่ะ”

เหนือภพมองหาเฮงเฮง แต่ก็ไม่เห็นเฮงเฮงเสียแล้วเฮงเฮงรอดจากการถูกมนต์สะกดไปได้หรือ แปลกจริง ๆ เหนือภพขมวดคิ้วโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าไม่ใช่แค่เพียงเฮงเฮงที่หายไป กลุ่มควันดําของวิญญาณร้ายวนเวียนก็หายไปด้วย

“เอาเถอะ ค่อยไปตามหาที่หลัง ตอนนี้พวกเราไปตามหายัยบ้านั่นกันกล้ามากนักที่เอาเครื่องทองของข้าไป”

เหนือภพขบฟันอย่างเดือดดาล ถ้าแค่สร้อยในการแข่งขันหากถูกชิงไปเขาจะไม่คิดอะไรมากเลย แต่เครื่องทองที่ได้รับจากเนตรกัญญาล้วนมีมูลค่าที่ดีต่อใจเขาทั้งนั้น เธอยังกล้าชิงมันไปจากเขา

จากนั้นเหนือภพ ไร้ชื่อ และพญานาคก็ออกตามหาทีมนิรันดร์กาลในทันที โดยไม่สนใจทีมแม่ทัพหลวงแม้แต่น้อย ให้พวกเขาคืนสติทีหลังก็ยิ่งดีพวกเขาจะได้ไม่มาสร้างเรื่องขัดขวางเขาอีก

ตอนที่ 65 มาทางนี้ บนนี้ปลอดภัย

เหนือภพวิ่งทะลุไปถึงชายปาอีกฝั่งของครอบแก้วโดยไม่มีจุดหมาย เขาเพียงต้องการหลบหนีกองทัพทหารอมตะที่ถูกสางลำไพรปลุกขึ้นมาเพียงเท่านั้น แม้ภายในหัวของเขาจะขบคิดวิธีหาวิธีเอาตัวรอดมากมายหลายอย่าง แต่ไม่มีวิธีใดดีไปกว่าการทำลายซากศพพวกนี้ให้หมดสิ้น

เหนือภพรีบส่งมีดหมอให้กับไร้ชื่อ

“ใช้มีดนี่ฆ่าพวกมันให้หมด”

ไร้ชื่อพยักหน้ารับทราบอย่างว่าง่าย จากนั้นเขาก็พุ่งทะยานตามเหนือภพฝาเข้าไปกลางกองทัพซากศพแล้วโจมตีแบบแลกชีวิต เขาตวัดมีดหมอสะบั้นหัวของเหล่าซากศพตัวแล้วตัวเหล่าอย่างดุเดือดบ้าคลั่ง ทันใดนั้นเองก็มีเสียงแหลมสูงของเด็กชายดังก้องสะท้อนมาทำให้เหนือภพถึงกับขนหัวลุก

“มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงประหลาดมีดหมอในมือของเหนือภพและในมือของไร้ชื่อก็ถูกอะไรบางอย่างกระแทกจนมีดหลุดกระเด็นออกไป สิ่งที่พวกเขาเห็นมีเพียงเส้นแสงสีทองวนไปวนมาแล้วก็วกกลับเข้าพุ่งชนกับพวกเขา

แม้เหนือภพจะต้านเอาไว้ได้แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้ง ส่วนไร้ชื่อนั้นแม้จะมีสัญชาตญาณดีเพียงใดก็ตาม เขาก็ไม่อาจใช้อาวุธธรรมดาตัดร่างของวิญญาณเด็กที่เป็นเพียงอากาศธาตุไร้ตัวตนได้ สุดท้ายไร้ชื่อก็ถูกเจ้าเด็กน้อยกายทองทั้งเตะและต่อย ทั้งยังเหวี่ยงเขาออกไปไกลโดยที่ไม่อาจต่อต้าน

เหนือภพมองไร้ชื่อที่ถูกเหวี่ยงโยนราวกับลูกบอลด้วยความรู้สึกหวาดเสียว ก่อนจะรีบพูดกับพญานาคอย่างร้อนรน

“เจ้าทำอะไรสักอย่างสิ”

พญานาคพ่นลมหายใจแรงร้อนออกมา เดิมที่มันก็รู้สึกรำคาญพวกมดปลวกนี้อยู่แล้ว ยิ่งมันเพิ่งถูกแย่งอาหารไปจากปากก็ยิ่งหงุดหงิด

พญานาคหดตัวสะบัดสร้อยทั้งห้าเส้นที่สวมอยู่บนคอไปทางเหนือภพ ก่อนจะคืนร่างใหญ่โตของมัน ขนาดลำตัวกว้างกว่าห้าเมตรปรากฏขึ้นพร้อมกับปากอ้ากว้างเห็นเขี้ยวแหลมคม มันพ่นเพลิงพิษสีม่วงดำออกไปรอบ ๆ เพื่อเผาไหม้ซากศพ เมื่อต้องเผชิญกับพิษร้ายรุนแรงเช่นนี้ซากศพเหล่านั้นก็ย่อยสลายหายไปจนหมด ไม่เหลือแม้แต่เศษซากโครงกระดูก เมื่อไม่มีร่างกายรองรับวิญญาณ อาคมปลุกชีพของสางลำไพรก็ไร้ผล

เหนือภพพุ่งเข้าไปปะทะกับกุมารทอง แต่ความเร็วของผีเด็กนี้ไวมากจนน่าตื่นตะลึง มีดหมอเล่มแล้วเล่มเล่าของเหนือภพถูกเจ้าเด็กผีเตะออกไปจนไม่เหลือสักเล่ม แถมกำปั้นลูกเตะที่เขาใช้ยังทะลุผ่านเจ้าเด็กผีไปทั้งหมด แต่เจ้าเด็กผีกลับโจมตีโดนตัวเขาทุกครั้ง เขารู้สึกว่าการต่อสู้นี้ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

เหนือภพถอยหลังหนีพร้อมลากไร้ชื่อมาด้วย ก่อนจะโดดเกาะหลังของพญานาคตัวยักษ์ที่เลื้อยจากไปด้วยความเร็ว

“ทางนี้ มาทางนี้ บนนี้ปลอดภัย”

เสียงร้องตะโกนโหวกเหวกของเฮงเฮงดังขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนในทีมกำลังผ่านมา เหนือภพหันมองไปรอบ ๆ ตามเสียงที่ว่า จนกระทั่งแหงนมองขึ้นไปบนยอดต้นทับทิมโบราณต้นหนึ่ง ต้นทับทิมเป็นหนึ่งในต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ร่ำลือกันว่ามีอิทธิฤทธิ์ป้องกันภูตผีและขับไล่เสนียดจัญไร ด้วยลำต้นขนาดสามคนโอบ กิ่งก้านสาขาใหญ่แผ่กว้าง หากไม่สังเกตให้ดีคงไม่มีใครเห็นว่าเฮงเฮงอยู่บนนั้น

เห็นจะจริงดังความเชื่อโบราณ เพราะเหนือภพเห็นกลุ่มควันดำก้อนยักษ์ของวิญญาณวนเวียน พวกมันล่องลอยวนไปวนมาอยู่รอบนอกต้นทับทิม ไม่จากไปไหน แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ใต้เงาไม้เลย

“ขึ้นมาเลย บนนี้ปลอดภัย”

เฮงเฮงพูดไปด้วยกัดกินลูกทับทิมไปด้วยอย่างเอร็ดอร่อย เขากวักมือเรียกเหนือภพและไร้ชื่ออย่างกระตือรือร้น

แต่เหนือภพส่ายหน้าน้อย ๆ

“หนีผียังไม่น่ากลัวเท่ากับอยู่ใกล้เจ้าหรอก”

ทางเลือกที่ดีที่สุดของเขาคือติดตามพญานาคเข้าไปหลบใต้ร่มเงาต้นทับทิมอีกต้นที่อยู่ไม่ไกลจากกัน แม้มันจะเป็นต้นเล็กที่แผ่กิ่งก้านได้น้อยกว่า รัศมีการป้องกันน้อยกว่า แต่มันก็ปลอดภัยกว่าแน่นอน

เมื่อกุมารทองตามกลุ่มของเหนือภพเข้ามาใกล้ร่มเงาของต้นทับทิมก็เหมือนมีพลังงานบางอย่างผลักดันเอาไว้ ทำให้เด็กผีเกิดความร้อนจนผิวกายลุกไหม้ ควันร้อนพวยพุ่ง บีบบังคับให้มันถอยหลังกลับไป

แต่กุมารทองไม่หยุดอยู่แค่นั้น มันเริ่มทำกันขุดแงะพื้นดินแล้วปั้นเป็นก้อนปาเข้าไปยังโคนต้นทับทิมเพื่อบีบบังคับให้เหนือภพหนีออกมา เนื่องจากมันมีจุดเด่นที่ความเร็ว มันจึงเขวี่ยงกระสุนดินเข้ามารัว ๆ ราวกับเม็ดฝนยักษ์ที่เทลงมาจากฟ้า อีกทั้งยังเคลื่อนตัวรอบต้นไม้ไปเรื่อย ๆ จนไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาที่แท้จริงได้ ทิ้งไว้เพียงเส้นแสงสีทองที่พุ่งไปมากับก้อนดินก้อนหินที่พุ่งเข้ามาที่โคนต้นทับทิมทุกทิศทาง

พญานาคขยับตัวโอบล้อมเหนือภพและไร้ชื่อเอาไว้ที่ลำต้นทับทิม โดยใช้ลำตัวยาวที่ปกคลุมด้วยเกล็ดสีดำเป็นเกราะป้องกันรอบทิศ ก้อนดินก้อนหินพวกนั้นจึงไม่อาจสร้างความเสียหายได้ นอกจากสร้างความรำคาญใจให้แก่พญานาคเพียงเท่านั้น

“พี่ชายมาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ”

เหนือภพได้ยินเช่นนั้นก็มองไปทางเฮงเฮงที่ยังคงซ่อนตัวอยู่บนยอดไม้สูงถัดไป

“เฮงเฮง ๆ นายชอบเด็กไหม”

เฮงเฮงได้ยินดังนั้นก็ตะโกนกลับมาโดยไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว เพราะประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขากำลังจับจ้องและระแวดระวังกลุ่มควันดำอยู่

“เด็กรึ ชอบสิ เด็ก ๆ น่ารักจะตาย ข้าเองก็อยากมีน้องสักคนเหมือนกันจะได้ไม่เหงา”

“โอ้”

เหนือภพตาเป็นประกาย ขณะมองตามเส้นแสงสีทองที่ยังคงเคลี่อนที่ตลอดเวลา แล้วเขาก็พยายามพูดคุยกับเจ้าเด็กผี

“นี่เจ้าหนู พี่ชายคนโน้นเขาชอบ ไปเล่นกับเขาสิ”

เหนือภพไม่พูดเปล่า เขายังชี้ไปบนยอดของต้นทับทิมยักษ์ที่อยู่ห่างกันไม่ถึงยี่สิบเมตร

โทษทีนะสหาย หากพวกข้าติดแหง็กอยู่เช่นนี้ก็นับว่าไร้ประโยชน์ ให้พวกข้าหลุดออกไป ค่อยช่วยเจ้าทีหลังก็ยังไม่สาย

กุมารทองมองตามมือที่ชี้ไปอย่างงง ๆ จากนั้นก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจมันขึ้นมา มันจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปทางเฮงเฮงทันที ในเสี้ยววินาทีเดียวกันนั้นเอง บริ้ม !

เสียงพื้นดินแตกแยกออก คลื่นพลังทำลายล้างที่เหนือภพคุ้นเคยถูกซัดผ่านมา เพียงแต่ว่าพลังทำลายล้างนี้อ่อนกว่าของเขามาก นี่คือวิชากระแทกอากาศ ไม่รู้ว่ามันมาจากที่ใดและจากใคร แต่ที่แน่ชัดคือเมื่อเสียงดังราวกับระเบิดดังขึ้น หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ต้นทับทิมยักษ์ที่เฮงเฮงซ่อนตัวอยู่ก็เกิดหักโค่นล้มลง ต้นทับทิมไม่ใช่เป้าหมายของผู้ทำการโจมตี แต่มันเป็นเพียงจุดสิ้นสุดของพลังทำลายล้างที่บังเอิญเป็นลูกหลงจากการต่อสู้ของคนอื่นเท่านั้น

“อ๊ากก อีกแล้ว”

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจปนหวาดเสียวของเฮงเฮงทำให้เหนือภพต้องอุดหู เขารู้ในทันทีว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ตึง !!

ต้นทับทิมโบราณล้มครืนลงมาพร้อมกับร่างของเฮงเฮงที่กระโดดกลิ้งมานอนแอ้งแม้งอยู่ห่างจากร่มเงาต้นทับทิมที่เหนือภพหลบอยู่เพียงไม่ถึงนิ้วเท่านั้น หากเขากระเด็นไกลขึ้นอีกนิดเดียว เขาก็จะรอดพ้นจากเด็กผีที่เอาแต่ร่ำร้องชวนมาเล่นกันซ้ำไปซ้ำมาจนน่ารำคาญ

เฮงเฮงเคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้แม้แต่น้อยเมื่อกุมารทองเหยียบอกเขาไว้ แม้กุมารทองจะดูเหมือนเด็กตัวเล็กที่น้ำหนักไม่น่าเกินยี่สิบกิโลกรัม แต่ความรู้สึกที่เฮงเฮงได้รับนั้นไม่ต่างจากถูกภูเขาทั้งลูกกดทับไว้ไม่มีผิด แค่หายใจก็ยังลำบาก อย่าพูดถึงการ หลบหนีเลย

“หึ”

สางลำไพรเดินมาด้วยท่วงท่าสง่าราวกับผู้ชนะ เธอยิ้มมุมปากราวกับสาวร้ายกาจ ด้านหลังของเธอมีทศพลที่แขนขาดไปข้างหนึ่งเดินตามมา ใบหน้าของเขาในตอนนี้ช่างดูดุดันราวกับยักษ์ส่วนเตชินที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน เขาน่าจะยังติดพันการต่อสู้อยู่ไม่ไกล จากนี้เพราะยังมีเสียงแว่วการต่อสู้ที่ดังอยู่อย่างต่อเนื่อง

เตชินท์กำลังปะทะกับชัยชาญ คนหนุ่มไฟแรงจากตระกูลแม่ทัพหลวงแห่งอมตะนคร หากดูแบบผิวเผินจะเห็นได้ชัดเจนว่าเขา กำลังถูกชัยชาญโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว

ทวนยาวจากมือแม่ทัพฟาดฟันเตชินท์อย่างต่อเนื่องซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ตวัดขึ้น ตวัดลงก่อนจะทำการปิดฉากการโจมตีครั้งสุดท้ายด้วยการง้างทวนเต็มกำลัง แล้วฟาดจากบนลงล่างอย่างรุนแรง แต่เตชินท์ก็ต้านรับได้

อั่ก !

เตชินท์ถึงกับกระอักเลือดออกมา ท่าทางดูบาดเจ็บสาหัส แต่ชัยชาญก็ดูออกว่าเตชินท์เสแสร้งแกล้งทำ

“ข้าไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่ท่านก็เป็นคนมากฝีมือขนาดนี้ ทำไมถึงยังเก็บซ่อนมันไว้อยู่อีก”

ชัยชาญเอ่ยถามตรง ๆ อย่างห้าวหาญสมเป็นทายาทตระกูลแม่ทัพ ทว่าเตชินท์ยิ้มและตอบอย่างอ่อนแรง

“ข้าก็มีความสามารถเท่านี้แหละ”

“เฮอะ”

ชัยชาญรู้สึกไม่ชอบใจเตชินท์ หากเขาถ่อมตัวก็ว่าไปอย่าง แต่เขากลับแสดงท่าทางมีลับลมคมในตามแบบฉบับของพวกราชวงศ์ราวกับดูถูกมันสมองของคนอื่นอยู่ตลอดเวลา

“ก็ดี ถ้าท่านตายด้วยทวนจันทร์เสี้ยวของข้า ก็อย่าโทษว่าข้าไม่ปรานีละกัน”

ชัยชาญรีดเร้นปราณอาคมของตัวเอง เขาเปิดใช้วิชาประจำตระกูลเต็มกำลังโดยไม่สนใจว่าบุรุษเบื้องหน้าเขาจะเป็นองค์ชายของเมืองอนันต์ หรือจะเป็นว่าที่คู่หมั้นขององค์หญิงบุษย์น้ำทองหรือไม่เพราะสำหรับตระกูลแม่ทัพที่ไม่ยุ่งเรื่องการเมือง พวกเขาเชื่อฟังและสวามิภักดิ์แต่องค์เจ้าแคว้นผู้ปกครองอมตะนครแต่เพียงผู้เดียว

“ปราณขุนศึกไร้พ่าย ขั้นที่ 3 ขุนศึกไร้เทียมทาน”

ทันทีที่ชัยชาญเปิดใช้ทักษะอาคมลับของตน ร่างกายก็บังเกิดออร่าสีทองแดงดุจเปลวเพลิงลุกท่วมตัว ดวงตาแดงก่ำราวกับมีเตาไฟลุกโชนอยู่ในดวงตา ยามเขาเหวี่ยงฟาดคมทวนไปข้างหน้าบังเกิดเสียงดังดุจฟ้าผ่า เกิดเป็นคลื่นอากาศแหลมคมที่ตัดผ่านต้นไม้ขาดเป็นสองท่อนได้อย่างง่ายดาย

เตชินท์ไม่ทันระวังกับการโจมตีแบบนี้ แขนซ้ายของเขาถูกคลื่นอากาศเชือดเฉือน เลือดสีแดงหลั่งรินอาบแขน มือขวารีบกุมปิดบาดแผลขณะเคลื่อนตัวหลบการโจมตีของชัยชาญที่ฟาดฟันคมทวนอย่างต่อเนื่อง จนเกิดเสียงโครมครามดังสนั่นหวั่นไหว

ทันใดนั้นเองกลุ่มชายหนึ่งหญิงสองก็พากันพุ่งตรงเข้ามาใกล้ หนึ่งในนั้นคือบุษย์น้ำทอง องค์หญิงเล็กแห่งแคว้นอมตะนคร เธอเปิดใช้ปราณวิหคทองโนรี มือเรียวงามทั้งสองข้างถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทองเป็นรูปกรงเล็บนก นัยน์ตาของเธอแปรเปลี่ยนเป็นสีทองคำแวววาว ขณะพุ่งเข้าโจมตีชัยชาญ แม้เธอจะไม่ได้พิศวาสในตัวเตชินท์นัก บางครั้งยังแสนชั่งน้ำหน้า เบื่อหน่ายกับการไม่ได้ความของเขา แต่การแต่งงานระหว่างเธอกับเขาก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้วเพื่อเหตุผลทางการเมือง ดังนั้นแม้จะไม่เต็มใจช่วย แต่ก็ต้องช่วย

“กล้าทำร้ายเขารึ”

บุษย์น้ำทองใช้กรงเล็บนกโนรีของตนพุ่งปะทะชัยชาญที่เปิดใช้การต่อสู้เต็มกำลัง กลิ่นอายสังหารและบารมีของแม่ทัพหนุ่มที่ผ่านศึกน้อยใหญ่มาแล้ว ทำให้บุษย์น้ำทองสั่นกลัวเล็กน้อย เธอรู้จักชัยชาญและภารกิจที่เขาเคยทำมาเป็นอย่างดี ถึงเขาจะนับว่าเก่งกาจในหมู่คนรุ่นเดียวกัน แต่เธอก็มั่นใจว่าเขาจะยั้งมือไว้ไมตรีให้เธอ เขาไม่กล้าทำอันตรายหลานคนเล็กที่องค์เจ้าแคว้นรักที่สุดเป็นแน่

“องค์หญิง ถอยไป ทางที่ดีท่านอย่าได้สู้กับข้า หากท่านได้รับบาดเจ็บเกรงว่าชีวิตข้าจะชดใช้ให้ท่านไม่ไหว”

ชัยชาญพูดขณะลังเลใจว่าจะก้าวถอยหลังหรือจะบุกไปข้างหน้าสู้ไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร จะชนะก็ไม่ได้ จะแพ้ก็ไม่ได้อีกนี่เป็นสถานการณ์ที่เขากระอักกระอ่วนใจเป็นอย่างมากเขาจึงค่อย ๆ ถอยหลังไปรวมกับสิบทิศ ลูกพี่ลูกน้องของเขา

เตชินท์จ้องมองบุษย์น้ำทองด้วยความดีใจระคนปลาบปลื้ม เธอช่างเป็นองค์หญิงที่ดูน่ารัก งดงามและกล้าหาญในเวลาเดียวกันเขารู้สึกโชคดียิ่งนักที่จะได้แต่งงานกับเธอผู้เป็นที่รัก

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 64 แค่กิน ทําเป็นตื่นเต้นไปได้

“มะติยาโน มะติยา…”

เหนือภพได้ยินสาวน้อยแสนหลอนท่องมนต์คาถาอีกครั้ง เขารีบดีดตัวขึ้นทันที่แม้จะจุกมาก ก่อนจะรีบยื่นสองฝ่ามือไปข้างหน้าอย่างร้อนรน

“เดี่ยว ๆ ใจเย็น ๆ แม่หญิง มีอะไรเราพูดกันได้ เจ้าอยากได้สร้อยคืนก็เอาไปสิ”

เหนือภพเอาสร้อยหินแร่ออกมาโบกไปมา ราวกับการหลอกล่อวัวกระทิ้งให้สนใจ ทว่าสางลําไพรยังคงท่องมนต์คาถาต่อไป

“มะติท โสธายะ สาปะสา ….”

เธอไม่แม้แต่จะฟังเหนือภพ โอกาสดีมาถึงเธอเช่นนี้แล้ว มีหรือเธอจะปล่อยให้มันสูญเปล่า

เหนือภพรีบถอยหลังก่อนจะเกร็งกําลังขาทั้งสองข้าง เขาตั้งใจจะพุ่งเข้าไปโจมตีเธอในระยะประชิด ใครจะว่าเขาต่อยที่ผู้หญิงเขาก็ไม่สนใจแล้ว แต่ว่ามันคงไม่ง่ายเช่นนั้น ขนาดสร้อยหินแร่เธอยังลอบลงอาคมเอาไว้จนทําให้เขาเกือบแย่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าบนตัวของเธอจะได้ลงอาคมสิ่งไหนไว้บ้าง นั่นทําให้เขาไม่กล้าเสี่ยงสัมผัสตัวเธอ

เหนือภพเลือกดีดตัวขึ้นฟ้า ในเมื่อสู้ระยะประชิดไม่ได้เขาก็จะสู้จากบนฟ้าแทน

“เอ๋ ?”

จู่ ๆ ก็มีฝูงผึ้ง ต่อ และแตนฝูงใหญ่ยักษ์ ไม่รู้ว่าพวกมันขนมากันมาทั้งตระกูลได้อย่างไร แต่พวกมันก็พุ่งขึ้นตามเขามาติด ๆ แค่เหนือภพคิดว่าต้องโดนแมลงพวกนั้นต่อยก็ทําให้เสียววาบไปถึงท้องน้อยแล้ว เขาไม่มั่นใจว่าผิวหนังของเขาจะทนเหล็กในพิษได้รึเปล่า

แต่เขาก็ยังคงรักษาสมาธิเกร็งกําลังขาทั้งสองข้างต่อไป เขาจะเหยียบเธอให้จมดินไปเลย เขาเกร็งกําลังได้เพียงระดับ 6 ก็ถูกบีบให้ต้องหยุด เมื่อฝูงผึ้งต่อแตนบินมาต่อยร่างกายเขาจนผิวหนังปูดบวม ความเจ็บปวดนี้มากมายนัก แต่หากเทียบกับความเจ็บปวดเมื่อครั้งเหล็กไหลผสานเข้าไปในกายของเขา มันเทียบกันไม่ได้เลยเจ็บแค่นี้ก็แค่มดกัด

เหนือภพพุ่งลงมาด้วยความเร็วดุจดาวหาง ก่อนจะกดส้นเท้าทั้งสองลงไปยังจุดที่สางลําไพรกําลังพยายามเคลื่อนตัวหนีอยู่เบื้องล่าง

บรึ้ม !!

แรงกระทบจากท่าถุงเงินร่วงหล่นของเหนือภพทําให้พื้นดินในรัศมีสิบเมตรแตกร้าวละเอียดจนยุบตัวลงไปอีกครึ่งเมตร ขณะที่รอยแตกร้าวใยแมงมุมยังคงขยายกว้างออกไปอีก

เหนือภพมองร่างของสางลําไพรที่อยู่ใต้เท้าด้วยความรู้สึกผิด ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ทว่าเมื่อเขาสังเกตให้ชัดเจน เขาก็ถึงกับขนลุกซู่ด้วยความตกใจและสัญชาตญาณป้องกันภัย

“หมัดธนูมือ !”

เหนือภพหันกลับหลังยกมือขึ้นตั้งท่าต้านรับหมัดธนูที่ต่อยออกมา พร้อมกับร่างกายที่ถูกผลักให้ถอยเซไปด้านหลัง เขาจ้องมองสางลําไพรตัวจริงที่ค่อย ๆ ปรากฏตัวกลางอากาศธาตุที่ว่างเปล่า เธอหยุดยืนอยู่ห่างจากเขาเพียงแค่ 20 เมตร ส่วนสางลําไพรที่อยู่ก้นหลุมนั้นเป็นเพียงหุ่นฟางตัวปลอมของเธอ

สางลําไพรจ้องมองเหนือภพที่ยังคงมีสภาพร่างกายภายนอกไร้รอยขีดข่วน มีเพียงรอยปูดบวมจากพิษผึ้งเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดูเหมือนฝูงผึ้ง ต่อ แตนจะทําอะไรเขาไม่ได้เลย อาจดูคล้ายกับว่าเธอได้เปรียบ แต่ว่าร่างกายของคู่ต่อสู้หนังหนากว่าที่เธอคาดคิดไว้มาก แถมเขายังมีประสาทการตอบโต้ที่ไวกว่าปกติ

ภายใต้แป้งแต่งหน้าที่หนาเตอะของเธอ ไม่มีใครรู้ว่าใบหน้าเธอเริ่มซีด เพราะใช้คาถาอย่างต่อเนื่อง แม้เธอจะมีวิชามากมาย แต่ร่างกายแสนบอบบางของเธอก็มีขีดจํากัด

โดยปกติแล้วแค่หนึ่งบทคาถาก็ทําให้คู่ต่อสู้เสียท่าแล้ว ทําให้เธอสามารถแย่งชิงสร้อยมาได้ ไม่ว่าจะเป็นทีมนาคราช หรือแม่ทัพหลวงก็ล้วนเสียท่าให้กับเธอมาแล้ว แต่พอเธอต้องมาเจอกับคู่ต่อสู้ที่ทั้งถูกและอึดเกินมนุษย์ แถมยังมีความรู้เรื่องไสยศาสตร์และมีอาวุธ อาคมสําหรับการทําลายวิชาพวกนี้อยู่ทําให้เธอเองก็จนใจที่จะสู้ต่อ

สางลําไพรพ่นลมหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะจับสร้อยประคําของตัวเองบริกรรมคาถาบางอย่าง แล้วสร้อยที่ได้รับแจกจากพิธีกรทั้งสามเส้นก็ปรากฏในสายตาของเหนือภพ ไม่เพียงมีสร้อยหินแร่ของทีมเธอเท่านั้น ยังมีสร้อยมรกตของทีมแม่ทัพหลวงและสร้อยไหมสีเงินของทีมนาคราชรวมอยู่ด้วย

“ที่แท้เจ้าซ่อนมันไว้ด้วยมนต์พรางตา ร้ายกาจมาก”

“ข้ายอมมอบสร้อยให้ก็ได้ แต่เจ้าเอาไปได้แค่เส้นเดียวเท่านั้น จากนั้นก็ขอให้เรื่องของพวกเราจบลงแค่นี้ ตกลงไหม”

เหนือภพยังคงมีท่าที่ระแวงระวัง เมื่อสางลําไพรเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ เขาก็ต้องก้าวถอยหลังในทันที เขาไม่รู้ว่าเธอจะมาไม้ไหน เธอไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง

“ข้าจะมั่นใจได้ยังไงว่าเจ้าจะไม่เล่นลูกไม้กับข้า”

เหนือภพลังเล แต่เมื่อหางตาของเขาเหลือบไปเห็นสถานการณ์ด้านข้าง เขาก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นต่อ ทศพลถูกพญานาคเอาหางรัดตัวไว้ แล้วเลื้อยมาทางเหนือภพ พร้อมกับเอ่ยอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

“เจ้าบ้านเหมือนกับเจ้าจริง ๆ หนีเก่งเป็นบ้า”

เหนือภพยิ้มแห้ง ๆ พลางมองไปทางทศพลที่มีสภาพดูไม่ได้เลย เขาอยากจะพูดออกไปจริง ๆ ว่าเขาเข้าใจและเห็นใจทศพลไม่น้อย หากต้องสู้กับพญานาคแล้วล่ะก็ วิ่งหนีไปเสียยังดีกว่า

สางลําไพรมีสีหน้าหนักอึ้งเมื่อเพื่อนร่วมทีมของเธอพ่ายแพ้ไปแล้วหนึ่ง ส่วนเตชินท์ก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะเอาชนะใครได้เช่นกัน นี่มันทีมไร้ประโยชน์หรือยังไง เธอรู้สึกท้อแท้ราวกับว่าเธอเป็นผู้แบกความหวังของทีมไว้เพียงผู้เดียว และก็เป็นเธอผู้เดียวที่ต้องคอยช่วยเหลือเพื่อนร่วมทีม

“ข้าแพ้แล้ว ปล่อยตัวเพื่อนข้าเถิด”

สางลําไพรไม่อยากพูดคํานี้ออกมา แต่เธอก็ยอมพูดมันพร้อมกับถอดสร้อยทั้งสามเส้นแล้วยื่นให้เหนือภพ แม้น้ำเสียงของเธอจะฟังดูจริงใจ แต่เหนือภพกลับเชื่อไม่ลง

“เจ้าไปเอามาสิ”

เหนือภพบอกพลางสะกิดพญานาค เขาไม่กล้าเข้าใกล้เธอเลยจริง ๆ ส่วนพญานาคเองแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เท่าที่สังเกตจากท่าทางของเหนือภพแล้ว มันก็คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดี

“ข้าชอบเป็นดาบ ไม่ชอบเป็นโล่”

“นี่เจ้า มาอยู่กับข้าแล้วก็ทําตัวให้มีประโยชน์หน่อย เจ้าอย่าลืมนะว่าเจ้าเอาแต่ก่อเรื่องให้ข้าตามเช็ดตามล้าง ช่วยกันนิด ๆ หน่อย ๆ จะเป็นไรไป”

พญานาคทําเป็นหูทวนลมพร้อมหันเศียรไปทางอื่น เรื่องอะไรจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับเรื่องน่าเบื่อเช่นการหยิบสร้อยธรรมดา ๆ

เหนือภพจนใจจะเรียกได้ชื่อมาก็ไม่ได้ เพราะไร้ชื่อยังคงพัวพันอยู่กับเตชินท์ไม่เลิก ส่วนหนึ่งในใจของเหนือภพก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นว่าเตชินท์สามารถรับมือไร้ชื่อได้ยาวนานขนาดนี้

“เอาล่ะ ๆ เจ้าโยนมาข้างหน้าแล้วถอยออกไปร้อยเมตร”

นี่เป็นวิธีเดียวที่เขาจะเอาสร้อยจากเธอได้ อยู่ห่าง ๆ เข้าไว้ถึงจะปลอดภัย สางลําไพรไม่มีทางเลือกมากนัก เธอจึงทําตามที่เหนือภพว่า จากนั้นก็ถอยหลังไปไกล

“แล้วเพื่อนข้าล่ะ”

เธอตะโกนกลับมาเมื่อเห็นทศพลยังถูกพญานาคใช้หางรัดพันเอาไว้แน่น องค์ชายเตชินท์จะเป็นอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ เข ไม่ใช่คนของเมืองนิรันดร์กาลจะเป็นจะตายอย่างไรก็ช่าง แต่สําหรับทศพลนั้นต่างออกไป เขาและเธอถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตั้งแต่เด็ก เธอไม่อาจละทิ้งเขา

“เดี๋ยวก่อนสิ ข้าต้องตรวจดูก่อน”

เหนือภพพูดขัดเธอ ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าหาสร้อยคออย่างระมัดระวัง

“ลําไพร เจ้าเอาให้มันไปทําไม ไม่ต้องห่วงข้า แย่งมันกลับมา โอ๊ย”

เมื่อเตชินท์ถูกพญานาครัดแน่นขึ้น เขาก็เงียบสงบไปทันใด ไม่รู้ว่าเขาแกล้งทําตัวสงบเสงี่ยมหรือเขาหมดสติไปแล้วจริง ๆ

เหนือภพมานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ สร้อยทั้งสามเส้น เขาดึงมีดหมอออกมาแล้วก็จิ้มไปที่สร้อยทั้งสามเส้น

“กรี๊ดดดดดดดดดดด”

“นั่นไง”

เป็นอย่างที่เหนือภพคิดไม่มีผิด หากสร้อยมีอาคมหรือคําสาปกํากับไว้มันจะเกิดปฏิกิริยากับมีดหมอที่จิ้มลงไป สร้อยทั้งสามเส้นคงถูกสางลําไพรใช้อาคมกํากับวิญญาณร้ายเอาไว้เพื่อป้องกันคนขโมย แต่มันถูกมีดหมอจัดการเรียบร้อยแล้ว

เหนือภพยิ้มกว้างขณะหยิบสร้อยขึ้นมาสวมคอพญานาค เมื่อรวมกับสร้อยที่มีอยู่เดิม ตอนนี้พวกเขามีสร้อยถึงห้าเส้นแล้ว จะว่าไปก็เป็นเรื่องดีที่เธอแส่หาเรื่องอยากแกล้งลงอาคมใส่เขาเอง เขาไม่อยากจะรังแกผู้หญิงสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ถ้าผู้หญิงร้ายกาจมา เขาก็ต้องตอบแทนเธอให้สาสม

“เจ้ามันงูพิษดี ๆ นี่เอง หากไม่เอาซะคืนบ้าง ความรู้สึกก่อนหน้าของข้าก็ยากที่จะระบายออก ห่วงมันมากนักใช่มั้ย”

“เจ้าหิวไม่ใช่หรอ รออะไรอยู่ล่ะ”

พญานาคได้ยินเหนือภพพูดเช่นนั้น มันก็รู้ทันทีว่าตัวเองควรจะทําอะไร

สางลําไพรหน้าเปลี่ยนสีทันทีที่รู้ว่าเหนือภพกลับคําพูดใจจริง เธอคิดอยากจะหยุดการสู้รบอันไม่เป็นธรรมนี้จริง ๆ แต่เมื่อเหนือภพไม่ยอมหยุดก็อย่าหาว่าเธอใจร้าย

“คัจฉาหิ มหาภูโต สมนุสโส … ประสิทธิยา”

สางลําไพรบริกรรมคาถาด้วยความเร็ว แต่ชัดถ้อยชัดคํา ก่อนตบท้ายไปด้วยประโยคคําสั่งว่า

“เจ้าแดง ไปช่วยทศพลให้แม่”

“จ้าแม่”

เสียงของเด็กน้อยแหลมเล็กดังขึ้นพร้อมกับร่างกายสีทองอร่ามที่ปรากฏกลางอากาศ เจ้าแดงเคลื่อนไหวคล่องแคล่วปราดเปรียว พอได้รับคําสั่งก็พุ่งเข้าหาเหนือภพด้วยความเร็วดุจสายฟ้า พลิ้วไหวดุจสายลม

แต่เหนือภพลอบเกร็งกล้ามเนื้อรอต้อนรับตั้งแต่ได้ยินเสียงบริกรรมคาถาแล้ว และเป้าหมายของเขาก็ไม่ใช่เด็กสีทองนั้น แต่เป็นสางลําไพร

กําปั้นระดับ 8 ชกออกไปด้านหน้าไถหน้าดินเป็นร่องลึก คลื่นอัดอากาศแผ่กระจายออกไปทางสางลําไพรในทันที

เมื่อกุมารทองเห็นเช่นนั้นก็เคลื่อนตัวกลับด้วยความเร็วที่เหนือภพคาดไม่ถึง จับไม่ได้ด้วยสายตา แม้คําสั่งของผู้เป็นแม่จะสําคัญ แต่ไม่สําคัญไปกว่าความปลอดภัยของแม่ กุมารทองหอบพาร่างของสางลําไพรออกจากรัศมีการทําลายได้อย่างทันท่วงที ความเร็วนี้อาจเรียกได้ว่าเร็วกว่าการวิ่งของแมวราตรีเสียอีก

เหนือภพเห็นดังนั้นก็รีบกระชากร่างของทศพลออกจากปากพญานาค แล้วโยนออกไป

“อาหารข้า”

“ยังจะห่วงกินอีก ความตายจะมาเยือนแล้ว หนีเร็ว”

เหนือภพร้องบอกอย่างร้อนรนก่อนจะพุ่งเข้าหาไร้ชื่อที่ดูท่าจะสู้เตชินท์ไม่ได้แต่ก็ยังจะสู้อีก เหนือภพคว้าคอไร้ชื่อออกมาจากการต่อสู้ ขณะเหลือบมองเตชินท์ที่ดูแปลก ๆ เขาบอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร แต่ที่แน่ ๆ คือเตชินท์พยายามเก็บงําฝีมือตัวเองเอาไว้ เขาไม่ได้จริงจังกับการต่อสู้

“เจอกันคราวหน้าหวังว่าเจ้าจะไม่เก็บงําความสามารถนะ”

เหนือภพยิ้มตามมารยาท ก่อนจะพาไร้ชื่อจากไปพร้อมกับพญานาคที่ยังคงเสียดายอาหารมื้อนั้นอยู่ มันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นทําไมต้องร้อนรน รีบหลบหนีทั้งที่พวกนั้นตกอยู่ในกํามือของเราแท้ ๆ

“เห้อ จะหนีทําไม”

“ก็เจ้ามัวแต่สนใจที่จะกิน เจ้าไม่ได้เจออย่างข้านี่ และที่สําคัญ ข้าไม่ได้มีเกราะเกล็ดหนาอย่างเจ้า”

สิ่งที่เหนือภพกังวลก็คือวิชาไสยเวทย์ของเธอ นี่ขนาดเธอยังเก็บงําวิชาเอาไว้บ้าง แต่ก็ยังมีวิชาใหม่ ๆ ใช้ออกมาได้เรื่อย ๆ แถมยังเป็นวิชาที่เขาไม่อาจใช้กําลังปะทะได้ และเขาก็ไม่อยากแสดงพลังยักษ์กับพลังเหล็กไหลออกมาพร่ำเพรื่อ ดังนั้นทางที่ดีอย่าได้ลงมือแตกหักกันเลย ไม่เช่นนั้นเธออาจจะเรียกอะไรที่น่ากลัวออกมามากกว่านี้

ยังไม่ทันคิดจบสิ้นแผ่นดินโดยรอบเส้นทางที่เหนือภพวิ่งอยู่ก็เกิดการสั่นไหว มีฝ่ามือซากศพจํานวนไม่น้อยพุ่งออกมาใต้พื้นดิน บางมือก็มีแต่โครงกระดูก บางมือก็ยังมีเศษเนื้อเน่าเปื่อยอยู่บ้าง ไม่กี่วินาทีต่อมามือเหล่านั้นก็ฝืนค้ำยันตัวเองแล้วค่อย ๆ ดึงร่างขึ้นมาจากดิน เพียงพริบตารอบด้านก็เต็มไปด้วยซากศพคนตายที่แสนดุร้ายพุ่งเข้าโจมตีกลุ่มของเหนือภพตามคําสั่ง

ไร้ชื่อตวัดดาบใส่พวกมัน เหนือภพใช้เพลงมวยที่มีตวัดเตะให้พวกนั้นถอยห่าง ขณะที่พญานาค ใช้การสะบัดหางเหมือนปัดแมลงที่น่ารําคาญออก แต่ไม่ว่าซากศพเหล่านั้นจะล้มไปสักกี่ครั้ง พวกมันก็ฟื้นกลับมาได้อีกเสมอ

เหนือภพนิ่วหน้า สิ่งที่เขาคิดไว้จริงดังว่า นี่มันกองทัพทหารอมตะชัด ๆ ทําไมสางลําไพรถึงเล่นโหดขนาดนี้

“เจ้าไปทําอะไรกับเจ้าหนุ่มกันแน่ นางถึงโกรธเพียงนี้”

“ก็เจ้าให้ข้ากิน ข้าก็แค่กินแขนมัน ทําเป็นตื่นเต้นไปได้”

“ห้า นี่เจ้า เจ้ารู้มั้ยว่าทําอะไรอยู่ ข้าก็แค่พูดไปเพื่อขู่นางเท่านั้น”

“ใครจะไปรู้เล่า แค่กินแขนข้างเดียวทําเหมือนจะเป็นจะตายไปได้ รู้งี้ข้ากินขาด้วยก็ดี นางคงโกรธไม่ต่างกันหรอกมั้ง”

“โอ๊ย !”

เหนือภพกุมหัวตัวเอง นวดคลึงหนังหัวไปด้วย วิ่งหนีไป เขาเริ่มจะเข้าใจเฮงเฮงบ้างแล้วว่าเมื่อเหตุการณ์ซวย ๆ เกิดขึ้นกับเรา โดยที่เราควบคุมไม่ได้นั้นมันรู้สึกอย่างไร

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 63 วิชาบ้าอะไรกัน

“ดูนั่นสิเจ้าคะ องค์ชายเตชินท์ได้แสดงความสามารถออกมาเป็นครั้งแรก นี่คือปราณอาคมเดือนดับของ

ราชวงศ์นิรันดร์กาลเป็นแน่ ไม่นึกว่าอดีตองค์หญิงของนิรันดร์กาลที่ไปอภิเษกสมรสกับองค์ประมุขของเมืองอนันต์ จะถ่ายทอดปราณพิเศษนี้ให้แก่องค์ชายเตชินท์ด้วย ว้าว ปราณอาคมเดือนดับช่างสุดยอดสมกับชื่อเสียงนะเจ้าคะ ตรงจุดผิวหนังที่เกิดสีดํามันดูดซับแรงโจมตีได้ทั้งหมดเลย แถมยังนําพลังโจมตีนั้นกลับมาเสริมพละกําลังให้ตัวเองนําไปใช้ตอบโต้ได้เลย”

จากนั้นพิธีกรสาวก็หันไปบรรยายการต่อสู้ของเนตรกัญญากับทีมนาคราชต่ออย่างได้อรรถรส แต่เพียงเท่านี้ตัวแทนจากเมืองอนันต์และเมืองนิรันดร์กาลก็ถือว่ามีหน้ามีตาอย่างมากแล้ว

“เจ้าเรียกควันดําร้ายกาจนั่นกลับมาก่อนจะดีกว่า”

เหนือภพคิดว่าเขาต้องจัดการที่ต้นตอของปัญหาเสียก่อน เฮงเฮงถึงจะรอดไปได้

“แล้วถ้าข้าไม่เรียกล่ะ”

สางลําไพรแกล้งพูดยียวนเช่นนั้นโดยไม่ให้เหนือภพจับได้ว่ากลุ่มวิญญาณวนเวียนอยู่เหนือการควบคุมของเธอแล้ว พวกมันคลั่งมากเกินไป

ทว่าเหนือภพกลับจ้องมองสางลําไพรด้วยท่าทางสบายๆ ไม่เหมือนคนที่อยากจะต่อสู้สักนิด เขายกมือขวาขึ้นโบกไปมาเป็นเชิงทักทาย ขณะที่มือซ้ายลอบกําแน่น เขาถอนหายใจเสียงดังก่อนจะชวนสาวคุย

“เจ้านะโชคดีแค่ไหนแล้วที่จับคู่กับข้า ข้านะเป็นคนอ่อนโยน ไม่คิดเล็กคิดน้อย สู้ไปก็เปลืองเงินค่ายาเสียเปล่าๆ เรามาตกลงกันแบบสันติดีไหม”

สางลําไพรขมวดคิ้ว เขาเป็นคนยังไงกันแน่ ก่อนการต่อสู้มีคนบอกกับเธอว่าให้ระวังเหนือภพเอาไว้ เขาเป็นคนที่กลิ้งกลอกหากเผลอหรือเปิดโอกาสให้เพียงเล็กน้อยคนที่จะพ่ายแพ้ก็คือเธอ

ยิ่งเธอเห็นสร้อยเงินแกะสลักกับสร้อยโลหะบนคอพญานาคที่กําลังไล่ล่าทศพลอยู่ ก็ทําให้เธอเริ่มมั่นใจว่าสิ่งที่เธอได้ยินมาเป็นความจริง ทีมมือปราบหลวงไม่ใช่ทีมไร้ความสามารถที่จะถูกจัดการได้โดยง่าย แต่พวกเขาก็ยังถูกทีมชื่อยาวเหยียดนี่ชิงสร้อยมาได้ ดังนั้น สางลําไพรจึงมีท่าที่ระแวดระวัง แม้เธอจะมีพละกําลังไม่โดดเด่น แต่เธอก็มีไม้เด็ดมากมาย เธอไม่เชื่อว่าจะรับมือเหนือภพไม่ได้

“ก็ได้ ข้าเองก็ไม่ได้อยากสู้นักหรอก มีแต่พวกป่าเถื่อนเท่านั้นแหละที่จะทําแบบนั้น”

สางลําไพรยิ้ม เธอเก็บมีดหมอที่ถือไว้ก่อนจะหาที่เหมาะๆ นี้ นั่งลง แล้วก็หยิบเอากระดานชนวนในถุงย่ามของตัวเองออกมาขีดเขียนอะไรบางอย่าง

เหนือภพรู้สึกคาดไม่ถึง ตอนแรกเขาคิดว่าเธอน่าจะอันตราย เพราะสังเกตจากท่าทีของไร้ชื่อ ไร้ชื่อมักโจมตีคนที่แสดงท่าที เป็นปฏิปักษ์ก่อนเสมอ แต่การกระทําของเธอในตอนนี้กลับทําให้เขางงงวยและก็หวาดระแวง

มือที่กําแน่นของเขายังคงกําต่อไปเพื่อรวบรวมกําลังให้ได้ระดับสูงสุด

“เจ้าคิดทําอะไร”

“ดูดวงตัวเอง ถึงข้าจะไม่ชอบขี้หน้าเจ้า อยากฆ่าเจ้าให้ตาย แต่ข้าก็สู้เจ้าไม่ได้อยู่ดี สู้ไปก็เปล่าประโยชน์ เห็นไหม วันนี้ดวงข้าซวยเห็นๆ ดาวอริดันมากดทับซะได้”

สางลําไพรกล่าวตัดพ้อกับตัวเอง เท่านั้นยังไม่พอเธอหมุนกระดานชนวนที่คํานวณดวงของตัวเองออกมาให้เหนือภพดู เห็นชัดว่าเธอไม่ได้โกหก เพราะตอนเหนือภพได้อยู่กับพระอาจารย์ก็เคยมีโอกาสได้ร่ําเรียนการอ่านกระดานชะตามาบ้างจึงพอเข้าใจได้

เนื้อแท้ของเหนือภพเป็นคนใจอ่อน และจิตใจดี เมื่อเขาเห็นว่าเป้าหมายไม่ได้คิดร้าย แถมเป็นแค่การแข่งขัน ไม่จําเป็นต้องจริงจังขนาดฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง เขาจึงคลายกําปั้นที่กําเอาไว้ออก แต่ผลลัพธ์ของการคลายกําลังระดับ 12 นั้นมันมากเกินกว่าที่เหนือภพจะเข้าใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสลายกําลังระดับ 12 ที่ผ่านมาเขาเคยสลายกําลังระดับ 6 มาก่อน มันจะรู้สึกเหนื่อยเล็กๆ โดยที่ไม่ได้เกิดปัญหาอะไร แต่เศษเสี้ยวพละกําลังระดับ 12 ที่ถูกบีบบังคับให้สลายไปนั้นเมื่อกระจายออกไปมันก็ทําลายพื้นรอบตัว เหนือภพจนแตกร้าวเป็นใยแมงมุม แตกเปรี้ยะกินรัศมีรอบตัวเหนือภพถึงสองเมตร

รอยร้าวเหล่านี้สร้างความตกใจให้แก่สางลําไพรจนดินสอพองในมือที่กําลังขีดเขียนคํานวณดวงชะตาแตกหักคามือ เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดถูก เพียงแค่เหนือภพสลายพลังนั้นยังสร้างความเสียหายได้ถึงเพียงนั้น หากมันถูกใช้กับเธอไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะเป็นเช่นไร

เหนือภพแบมือไปข้างหน้า มันเป็นสถานการณ์ที่เขาไม่ได้ตั้งใจ แต่ดูเหมือนจะข่มขวัญฝ่ายตรงข้ามได้เป็นอย่างดี

“ส่งสร้อยของเจ้ามา แล้วข้าจะตัดสินใจอีกทีว่าจะทําอะไรกับเจ้า”

โดยธรรมชาติของคนเราเมื่อต้องเผชิญกับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่า ถ้าอยากมีชีวิตรอด นอกจากจะหนีก็มีเพียงยอมจํานน จึงจะรักษาชีวิตตัวเองไว้ได้ แน่นอนว่าสางลําไพรก็เป็นเช่นนั้น เธอไม่อยากเจ็บตัว เธอไม่ชอบเปลืองแรงกับการต่อสู้

เธอกระตุกสร้อยหินแร่มากําไว้ในมือ สายตาอาลัยอาวรณ์และเสียดายเป็นอย่างมาก เพื่อนร่วมทีมอย่างทศพลเห็นดังนั้นก็ร้องตะโกนขัดขวาง แต่เขาจะทําอะไรได้ในเมื่อสภาพของเขาก็ไม่ได้ดีนัก เพราะเขายังคงพัวพันอยู่กับพญานาคโดยไม่อาจสลัดหลุดได้ ส่วนองค์ชายเตชินท์ก็ไม่ได้มีแม้เศษเสี้ยวความหวังที่สางลําไพรจะพึ่งพาได้

เหนือภพยิ้มกว้างเมื่อสร้อยหินแร่ถูกโยนมา เขารับมันขณะตั้งใจจะส่งสัญญาณให้ทุกคนถอนตัว ทว่ายังไม่ทันที่เหนือภพจะได้พูดอะไร เขาก็รู้สึกเจ็บจี๊ด มือขวาที่กุมจับสร้อยหินแร่กระตุกรุนแรงราวกับถูกสายฟ้าฟาด

ดวงตาของเหนือภพเบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นว่ามือขวาของตนกําลังถูกภูตผีสีดําทะมึนกําลังบีบกดข้อมือของเขา กระแสไฟฟ้าสีดําที่อยู่บนตัวพวกมัน พุ่งซึมซับเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง ทําให้ร่างกายของเหนือภพอ่อนแรงจนทรุดตัวล้มลงคุกเข่าอย่างไม่อาจต่อต้านได้

“นี่มันวิชาบ้าอะไรกัน”

เหนือภพกัดฟันกรอด พลางหวนคิดถึงข้อผิดพลาดของตัวเอง เขาพลาดตรงไหนแต่ยังคิดไม่ออก เสียงสวดภาษาบาลีดังต่อเนื่องขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่สางลําไพรก้าวย่างเข้ามาหาเขา

“โสภะคะวา อะทิสะมานิ อุเทยยัง…..อานังคัจฉันติๆ หมัด ธนูมือ !”

พลั่ก !

กําปั้นเล็กนวลเนียนของเด็กสาววัยเพียงสิบแปดปี ยามเมื่อปะทะเข้ากับใบหน้าแข็งๆของเหนือภพมันช่างรุนแรงจนเหนือภพต้องกัดฟันแน่นเลือดกบปาก ร่างกายของเขากระเด็นกระดอนกลิ้งตลบไปกับพื้นนับสิบเมตร

เหนือภพลอบกลืนเลือดลงคอ แต่กลิ่นคาวตลบอบอวลนั้นไม่ได้ ทําให้เหนือภพมีสีหน้าเปลี่ยนไป เขาลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสบายๆแล้วก็ยิ้มน้อยๆ ขณะปัดฝุ่นที่ติดตามตัวอย่างลําบากเล็กน้อย เพราะภูตผีสีดํายังไม่คลายตัวจากมือของเขา

“อู้ว สนุกดีนะ”

“นี่เจ้า หนังหนานักนะ”

สางลําไพรประหลาดใจมาก หมัดธนูมือของเธอเป็นหนึ่งในคาถาที่ผู้ไร้พรสวรรค์สามารถเรียนรู้ใช้งานได้เพียงแค่มีจิตที่ตั้งมั่น บริกรรมคาถาได้ถูกต้องครบถ้วนก็เพียงพอ แต่ว่าความรุนแรงของมันขึ้นอยู่กับระดับปราณอาคมที่อยู่ในร่างกาย ดังนั้นผู้มีพรสวรรค์ย่อมได้เปรียบอยู่วันยังค่ํา แต่เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายไร้ยางอายคนนี้ จะถูกทนขนาดนั้น นี่หมัดธนูมือของเธอทําอะไรเขาไม่ได้เลยหรือ

เหนือภพยังคงแสดงท่าที่ไม่ยี่หระ ทั้งๆที่ภายในใจของเขากําลังปั่นป่วน เธอเป็นสาวน้อยที่ไม่ธรรมดาเลย หมัดของเธอไม่สามารถทําให้เขามีรอยขีดข่วนได้ก็จริง แต่เขารู้สึกได้ว่าภายในของเขากําลังบอบช้ํา

เหนือภพเกร็งกล้ามเนื้อ พยายามควบคุมสติเพื่อชักนํากระแสอาคมจากเหล็กไหลราชันย์พิภพออกมาทะลวงพันธนาการของภูตผี แต่ว่าพลังเพียงแค่ 10% มันไม่เพียงพอที่จะทําเช่นนั้น หนําซ้ําผ้าประเจียดของพระอาจารย์ที่ถูกลงอาคมเอาไว้ ยิ่งใช้ก็ยิ่งเสื่อมสภาพไปตามกาลเวลา มันเป็นไปตามธรรมชาติ สรรพสิ่งย่อมมีอายุขัย ดังนั้นในตอนนี้มันจึงไม่ใช่วัตถุอาคมที่คงฤทธิ์เฉกเช่นเดิม จนกว่ามันจะได้รับการปลุกเสกอีกครั้ง เขาใช้มือซ้ายล้วงเข้าไปในกระเป๋าสัมภาระของตัวเองอย่างยากลําบาก เสมือนมีแรงมหาศาลฉุดรั้งไม่ให้เขาทําตามใจ

ไม่ว่าเหนือภพจะแสร้งทําเป็นผ่อนคลายเช่นไรก็ตาม สางลําไพรก็ไม่ยอมชักช้าอีกต่อไป เธอทั้งเสกคําสาปใส่สายสร้อย ทั้งใช้หมัดธนูมือ แต่ก็ยังล้มเหนือภพไม่ได้ เธอจะต้องรีบปิดฉากการต่อสู้

“อมโคโน งัวทะนู …. อมสวาหะ”

เหนือภพหน้าเปลี่ยนสีเมื่อได้ยินคําศักดิ์สิทธิ์หลุดออกมาจาก ปากสางลําไพร มือซ้ายของเขารีบคว้าจับมีดหมอในถุง ยังไม่ทันที่เขาจะชักมันออกมา วัวธนูเรือนกายใหญ่โตสีดําทมิฬก็พุ่งเข้ามาหาเขาเสียแล้ว

“เห้ย”

วัวธนูสีดําตัวขนาดบ้านหลังย่อมๆ ผิวหนาดํามะเมื่อม เขาแหลมสองข้างยาวโง้งออกมาคล้ายกับแท่งโลหะมันวาว และควันร้อนที่พุ่งออกจากจมูกของมันยิ่งขับเน้นการข่มขวัญศัตรูยามมันก้มหัวลง พุ่งปลายเขาออกไปหาเหนือภพแล้วก็วิ่งเข้าหาด้วยความเร็วสูง ก่อให้เกิดพื้นดินสั่นสะเทือน เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากที่ได้ยินเสียงนั้นร่างของเหนือภพก็ถูกวัวธนูขวิดกระเด็นลอยขึ้นเหนือฟ้าในทันที

ท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงของเหล่าผู้ชมที่จับจ้องไปยังการแข่งขันในครอบแก้ว สถานการณ์ทางด้านมหาวิหารพลิกกลับแล้ว เห็นได้ชัดว่าทีมนิรันดร์กาลกําลังได้เปรียบ วิชาไสยเวทย์ของสางลําไพรเป็นวิชาที่หาผู้ต่อกรได้ยาก แม้แต่ปราณอาคมทั่วไปของผู้มีพรสวรรค์ยังแทบไม่ใช่คู่ปรับของนาง นับประสาอะไรกับผู้ไร้พรสวรรค์ที่ไม่มีแม้ปราณอาคมในร่างกาย ทําให้ยากที่จะต่อต้านไสยเวทย์ได้ ถ้าไม่มีวัตถุอาคมป้องกัน

เหนือภพที่ลอยอยู่กลางอากาศใช้มือซ้ายตวัดมีดหมอตัดไปยังข้อมือขวา เพื่อทําร้ายพวกภูตผีที่สะกดตรึงมือของเขาไว้ มีดหมอของพระอาจารย์ถูกลงอาคมขั้นสูงหลายบท มีอานุภาพที่สามารถปราบภูตผีได้

“กรี้ดดดดด”

เสียงกรีดร้องอันทุกข์ทรมานของวิญญาณดังขึ้นในระยะเผาขนจนเหนือภพหูอื้อ ก่อนจะสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เหนือภพเมื่อกลับมาเคลื่อนไหวได้เป็นปกติ ก่อนที่เขาจะตกถึงพื้น เขาก็บิดตัวม้วนกลับเพื่อที่จะตกลงไปในท่วงท่าที่สวยงาม แต่ว่าความเร็วของวัวธนูนั้นไม่ต่างจากลูกธนูเลย มันเคลื่อนตัวเร็วมากจนสายตาของเขาแทบจับไม่ทัน

ทันทีที่ขาทั้งสองข้างของเขาแตะพื้น กําชับมีดหมอที่อยู่ในมือจนแน่น แต่ยังไม่ทันฟาดออกไป วัวธนูก็พุ่งชนเข้าที่ท้องของเขาอย่างจัง

พลัก !

เสียงของแข็งปะทะเข้ากับก้อนเนื้อดังก้องอย่างน่าหวาดเสียว หากเป็นนักสู้ทั่วไปคงไส้ทะลักสิ้นชีพไปแล้ว แต่เหนือภพกลับไม่ใช่เช่นนั้น ผิวหนังของเขาหนาและแข็งแรงมาก หากเลิกชายเสื้อของเขาขึ้นมาจะเห็นได้ว่ามีเพียงจุดแดงๆสองจุดที่เกิดจากปลายเขาเท่านั้น แต่ความรุนแรงนี้ทําให้น้ําในท้องของเหนือภพแทบจะทะลักย้อนกลับออกมา ร่างกายของเขาลอยคว้างกระเด็นกระดอนไปกับพื้น สภาพดูไม่จืด มีดหมอที่เคยกําชับแน่นกลับกระเด็นหายไปเสียแล้ว

เหนือภพนิ่งไปชั่วขณะ จุกจนไม่อาจเสแสร้งทําท่าผ่อนคลายได้อีกแล้ว

“อันตรายเกินไปแล้ว”

ตอนที่ 62 สางลําไพร

เหนือภพวิ่งนําอยู่หน้าสุดอีกครั้ง ส่วนเฮงเฮงก็ยังคงรั้งท้ายเช่น เคยแม้จะออกตัวทิ้งห่างเหนือภพไปก่อนหน้านับร้อยเมตร

ในตอนนี้เหนือภพมีความคิดที่ว่าถ้าจะซวยก็ซวยกันให้สุดๆ ให้รับรู้กันให้ทั่วกันไปเลย มันคงน่าเสียดายที่ทีมเขาต้องมาเผชิญกับสิ่งมีชีวิตอันน่าขนลุกพวกนี้เพียงลําพัง

โครม !!

ทีมของเหนือภพวิ่งทะลุทําลายกําแพงเก่าโบราณล้อมรอบมหาวิหารชั้นนอก พุ่งตัวเข้าไปยังเขตชั้นในที่เต็มไปด้วยสถาปัตยกรรมโบราณประเภทบ้านเรือนยุคเก่าขนาดเล็กใหญ่นับร้อย พวกมันกําลังเสื่อมโทรมแต่ก็ดูสวยคลาสสิกไปอีกแบบ ใจกลางหมู่บ้านมีมหาวิหารกว้างใหญ่ตั้งตระหง่านท้ากาลเวลา แค่เสาเพียงต้นเดียวภายในมหาวิหารก็กว้างมากพอสําหรับยี่สิบกว่าคนโอบ หลังคาวิหารที่เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าแบนราบอยู่สูงขึ้นไปคล้ายดาดฟ้าที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มเมฆหมอกสีขาวหนาเตอะ

“นี่เจ้าว่าทีมที่ใกล้ที่สุดอยู่ทางไหน”

เหนือภพเอ่ยถามพญานาคอย่างรวดเร็ว เขาไม่สะดวกที่จะใช้ความสามารถของเหล็กไหลหาทิศทางของแร่มีสีในขณะเคลื่อนไหว ไม่เช่นนั้นเขาก็ไม่ต่างจากคนตาบอดที่กําลังวิ่ง

“ทางเหนือมีอยู่สองทีมห่างออกไปสักประมาณ 800 เมตรได้ ทางตะวันออกมีอีกสองทีมห่างไปสักประมาณ 1,000 เมตร

พญานาคเอยอย่างไม่ลังเล ก่อนจะเงยหน้ามองไปทางดาดฟ้าของมหาวิหารที่น่าจะสูงจากพื้นสัก 300 เมตร มันสูงมากจนมองเห็นปุยเมฆที่ปกคลุมอยู่ หากเป็นคนธรรมดาก็ยากจะเห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างบน

“พวกครุฑซ่อนตัวอยู่บนนั้น

พญานาคเปลี่ยนวิธีพูดปกติมาเป็นการสื่อสารทางจิต เนื่องจากไม่ต้องการให้คนอื่นได้ยิน เมื่อเหนือภพได้ยินเสียงในจิตเช่นนั้นก็แสดงสีหน้าเบิกบาน แม้ในใจจะเคร่งเครียด แต่เขาก็ทําตัวผ่อนคลายเอาไว้ ขณะที่พญานาคยังสื่อสารมาอย่างต่อเนื่อง

“มันอยู่ใกล้พวกเรามาก

ที่มปริศนามีฝีมือในการซ่อนและพรางตัวตนเยี่ยมยอดมาก แม้แต่พญานาคก็ยังเกือบพลาดท่าถูกหลอก โชคดีที่แม้เจ้าพวกนั้นจะมีทักษะสูงแต่ก็ยากที่ใช้งานได้เต็มประสิทธิภาพเป็นเวลานานๆ การใช้ทักษะขั้นสูงเพื่อซ่อนตัวคนทั้งทีมย่อมต้องใช้ปราณอาคมมากเป็นธรรมดา ต่อให้แข็งแกร่งมีปราณอาคมในร่างกายมากเพียงไหน ก็ย่อมมีช่วงเวลาที่อาคมอ่อนล้า นั่นจึงเป็นสาเหตุที่พญานาคสัมผัสคนกลุ่มนี้ได้

แต่เหนือภพยังคาดเดาไม่ออกว่าพวกนั้นเป็นใครมาจากทีมไหน เพราะคนที่ใช้อาคมครุฑได้มีหลายคนทั้งจากทีมเพชรการเวกขององค์หญิงบุษย์น้ําเพชร ทีมบ้านปักษาหงส์ทองขององค์หญิงบุษย์น้ําทอง และทีมเทพเจ้า ไม่ว่าพวกนั้นเป็นคนจากทีมไหนเหนือภพก็ยังทําอะไรไม่ได้ในตอนนี้ เขาเพียงวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเท่านั้น

“เอาแล้วค่ะท่านผู้ชม ดูเหมือนทีมบ้านรุ่งโรจน์ร่ํารวยเงินทองไหลมาเทมาทุกๆวินาทียังคงไม่รู้ตัวว่ากําลังถูกติดตามอยู่ พวกเขายังคงคิดว่าวิญญาณวนเวียน เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ทางเราจัดเตรียมเอาไว้ แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็ใช่ค่ะ แต่ว่าวิญญาณวนเวียนนั้นชื่อก็บอกอยู่นะเจ้าค่ะว่าวนเวียน การที่มันเคลื่อนได้ไกลมากขนาดนั้น ทําไมถึงคิดไม่ออกกันล่ะคะเนี่ยว่ามันถูกควบคุมโดยผู้อื่น มันน่าตื่นเต้นสุดๆไปเลยเจ้าค่ะ ไม่คิดว่าในการประมูลรอบนี้เราจะเห็นผู้ใช้ใสยเวทย์ปราบผีที่มีอายุน้อยร่วมทีมมาด้วย”

พิธีกรสาวบรรยายอย่างตื่นเต้นเพียงคนเดียว ขณะที่ผู้ชมรอบข้างโดยเฉพาะผู้ทรงอํานาจแต่ละกลุ่มที่ส่งบุตรหลานผู้มีความสามารถเข้าไปเพื่อแย่งชิงภารกิจหลัก ถึงกับนิ่วหน้า เคร่งเครียด เมื่อต้องคิดถึงเวลาที่บุตรหลานของตนต้องเจอกับผู้ใช้ไสยเวทย์ปราบผีที่มีอาวุธเด็ดอย่างวิญญาณวนเวียน มันเป็นอะไรที่ยากจะต่อกร

“เฮงเฮง ได้เวลาแสดงความสามารถนายแล้ว”

เหนือภพตะโกนหาเฮงเฮงที่ยังคงวิ่งรั้งท้าย เมื่อเขามีแผนในใจ หลังจากได้ยินคําคาดการณ์ของพญานาคในความคิดว่าการที่วิญญาณวนเวียนเคลื่อนที่ได้ไกลขนาดนี้ มันมีความเป็นไปได้ว่าจะมีผู้ควบคุม

“ค่ะ”

เฮงเฮงแสดงสีหน้าไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นเหนือภพชี้ไปทิศทางหนึ่ง เขาก็เกือบจะเข่าอ่อน คาดว่าเขาจะต้องเป็นตัวล่อความซวยออกไปอีกแล้ว

“เจ้าไปทางนั้น”

เฮงเฮงพยักหน้าเข้าใจ แต่ท่าทางของเขานั้นดูชักช้ายืดยาดเกินไปในสายตาพญานาค เฮงเฮงจึงถูกหางเท่าลําต้นกล้วยฟาดใส่กัน

ฟับ !

ร่างเพรียวบางแต่แน่นกํายําพุ่งออกไปดุจกระสุนปืนใหญ่ และนั่นก็ทําเรื่องให้ฝ่ายที่หลบซ่อนอยู่คาดไม่ถึง กลุ่มควันดําที่เคยอยู่ในการควบคุมของพวกเขากลับไม่ทําตามคําสั่ง นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่วิญญาณวนเวียนมีท่าทางดุเดือดเลือดพล่าน ความคลุ้มคลั่งนี้เกิดขึ้นกับมันตั้งแต่ที่พบกับทีมชื่อยาวเหยียด

กลุ่มควันสีดําเริ่มเด่นชัดและบ้าคลั่งมากขึ้นหลังจากที่ชายหนุ่มที่ชื่อว่าเฮงเฮงถูกสะบัดเขวี่ยงออกไป วิญญาณวนเวียนเคลื่อนตัวตามเฮงเฮงไปด้วยความรวดเร็ว เรื่องนี้สร้างความเบิกบานให้กับเหนือภพเป็นอย่างมาก จนเขาผิวปากเป็นทํานองออกมาด้วยความรื่นรมย์เปรมปรีดิ์ จากนั้นเหนือภพก็ถอดกางเกงออกแล้วหันหน้า เข้าซอกมุมหนึ่งอย่างหน้าไม่อาย พร้อมกับหันมาทางไร้ชื่อที่ดูเหมือนจะมีอาการปวดท้องเบาเช่นกัน

“ถ้าเจ้าปวดก็มาทางนี้ ทางนี้วิวดีกว่ากันเยอะ”

ภาพชายหนุ่มทั้งสองยื่นฉี่อยู่กลางซากหมู่บ้าน นั้นทําให้ผู้มีอํานาจกลุ่มหนึ่งร้องอ๋า สตรีส่วนใหญ่ร้องอี๋ ปิดตาตัวเองโดยเว้นช่องว่างระหว่างนิ้วไว้ ส่วนพิธีกรสาวถึงกับหน้าแดงซ่าน เธอเลือกวิ่งอ้อมไปบรรยายการต่อสู้ของที่มบ้านลานเงินและทีมแม่ทัพหลวงที่อยู่ไกลออกไปแทน

เหนือภพและไร้ชื่อนี่ยังไม่ทันเสร็จก็มีเสียงกรีดร้องของทั้งสตรี และชายหนุ่มดังขึ้นเมื่อน้ําปัสสาวะของเขาส่ายไปส่ายมาเป็นสายซ้ายขวา แล้วตั้งใจฉีดรดเข้าไปในซอกกําแพงกว้างที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ เหนือภพรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ที่นี่

“กรี้ดดด ไอ้บ้า”

ทั้งเหนือภพและไร้ชื่อสะดุ้งตกใจ เหนือภพรีบเก็บน้องชายเข้าที่ พลางแสร้งร้องเสียงหลง ส่วนไร้ชื่อนั้นอยู่ในภาวะตื่นตัว เขาเลือกชักดาบของตัวเองออกมา แทนที่จะดึงกางเองที่กองรุ่นอยู่ข้อเท้าขึ้น

“ศัตรู !”

เหนือภพหันมาช่วยดึงกางเกงของไร้ชื่อขึ้นมาด้วยสีหน้าอ่อนใจ

“เจ้าน่ะ เรียงลําดับความสําคัญก่อนไหม โฉ่งฉ่างเกินไปแล้ว”

“ศัตรู”

ไร้ชื่อหันมองเหนือภพอย่างไม่เข้าใจว่าทําไมจ่าฝูงของเขายังดูสงบนิ่งอยู่อีก ในเมื่อตอนนี้ศัตรูอยู่ข้างหน้าแล้ว

“ผู้ชายหน้าไม่อายเช่นนั้นเจ้ายังจะชอบเขาอยู่อีกเหรอ”

พราวจันทร์เอ่ยถามบุษบาด้วยท่าที่เรียบนิ่งเช่นเคย เธอไม่แปลกใจกับการกระทําเหนือภพนัก ความต่ําตมที่ไม่มีใครเทียบเคียง มีแค่เขาคนเดียวในโลกที่ทําได้ รู้ทั้งรู้ว่านั่นเป็นสนามประลองที่มีคนดูอยู่มาก ก็ยังพาสหายแสนซื่อทําเรื่องอุจาดแบบนั้นได้

“ข้าว่าเขาเปิดเผยดีออก”

บุษบาตอบพลางยิ้มเอียงอายอย่างพองาม ใบหน้าแดง สองมือบิดจับชายกระโปรงแน่น พราวจันทร์จนปัญญาจะพูดต่อ มีอย่างที่ไหน ผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องแบบนั้นยังมีคนจะมาแย่งกับเธออีก

แต่ไม่ทันที่พราวจันทร์จะได้ขยับชายกระโปรงที่เปิดเลิกขึ้นมาถึงโคนขา จดหมายอาคมรูปผีเสื้อก็บินลงมาเกาะบนไหล่นวลเนียนไร้อาภรณ์ปกปิด เธอจ้องมองเพียงชั่วครู่ จากนั้นผีเสื้ออาคมก็สลายไป

“เริ่มแล้วหรือคะ” บุษบาไถ่ถามด้วยความกังวล

“ทางนั้นก็ย่อมรู้ว่าพวกเราจะใช้โอกาสนี้ แล้วนั่นจะเป็นการดีหรือคะ”

บุษบาเองก็คิดว่านี่เป็นโอกาสดี แต่ฝ่ายตรงข้ามก็คงคิดเห็นเช่นเดียวกัน พวกเขาย่อมต้องมีการป้องกันล่วงหน้า แล้วเช่นนี้ไม่เท่ากับว่านําตัวเองเข้าไปในกับดักของศัตรูหรืออย่างไร

พราวจันทร์ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าน้อยๆ ขณะขยับกระโปรงแล้วก็จิบชาร้อนหอมกรุ่น จากนั้นค่อยตอบกลับด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน

“เจ้ากังวลไปไย ทุกการศึกย่อมมีความเสี่ยง หากไม่กล้าที่จะเสี่ยงมีหรือจะประสบความสําเร็จ แล้วที่สําคัญก็คือข้าเชื่อใจพี่ทานธรรม เขารู้ดีว่าเขากําลังทําอะไรอยู่”

“ค่ะ”

บุษบารับคําอย่างเชื่อฟัง จากนั้นเธอก็หันกลับไปจ้องมองชายหนุ่มที่เธอเห็นว่าโดดเด่นที่สุด

“ทีมนิรันดร์กาล”

เหนือภพพิมพ์ออกมาเมื่อสังเกตเห็นสร้อยหินแร่ปะปนอยู่กับสร้อยลูกประคําสีดําหลายเส้นบนคอหญิงสาวที่แต่งกายคล้ายพวกหมอผีมนต์ดํา เธอแต่งหน้าจัดด้วยแป้งขาว เขียนรอบดวงตาด้วยดินสอดําจนเป็นขอบหนา ริมฝีปากทาสีเลือดหมู หนําซ้ําเปลือกตาของเธอยังทาอะไรบางอย่างที่มีสีเทาเข้ม ไม่รู้ว่าเธอไปเห็นรูปแบบการแต่งหน้าเช่นนี้มาจากไหน แต่มันช่างดูเลวร้ายยิ่งนักสําหรับหนุ่มน้อยจากหมู่บ้านแร่ห้าสี

เธอชื่อว่า สางลําไพร เบื้องหน้าของเธอมีชายหนุ่มอ่อนวัยสองคนยืนถือกระบองเหล็กใหญ่สั้น ยืนเยื้องคุ้มกันเธอใกล้ชิดทั้งซ้ายขวา ชายหนุ่มทางด้านขวามีทรงผมตั้งสีแดงเพลิงเป็นเอกลักษณ์ แค่ดูก็รู้ว่าเป็นพวกบ้าพลัง เขาคือ ยศพล ลูกขุนนางชั้นสูงรุ่นใหม่ไฟแรงของนิรันดร์กาลนคร ส่วนด้านซ้ายของสางลําไพรคือชายหนุ่มหน้าหวานเส้นผมสีแดงดําเหลือบชมพู เขารวบทรงผมเรียบร้อย ดูเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่ได้เกิดจากการเสริมแต่ง เขาคือ องค์ชายเตชินท์ องค์ชายสิบสองของเมืองอนันต์

“ไอ้สารเลวสัตว์นรก กล้าดียังไงถึงมาฉีรดพวกข้า”

ยศพลคํารามอย่างเกรี้ยวกราด เขาตั้งใจจะพุ่งเข้ามาโจมตีเหนือภพ แต่ถูกเตชินท์ยกมือห้ามเอาไว้

“ใจเย็นก่อน”

สายตาของเตชินท์ดูลึกล้ํา ท่าทางสงบนิ่งของเขาไม่เหมือนดังข่าวลือ ที่ว่าเขาเป็นเพียงองค์ชายด้อยค่าไม่ได้มีความสลักสําคัญใดในราชวงศ์อนันต์

“ข้าบอกแล้วว่าอย่าใช้วิญญาณอาฆาตนั้น พวกเจ้าไม่เชื่อข้า อยากให้ข้าใช้ให้ได้ คราวนี้เป็นไงล่ะ พวกเจ้าต้องซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ข้า”

สางลําไพรมีความสามารถในการทํานาย ก่อนหน้านี้เธอได้ทํานายเอาไว้ว่าจะพบกับโชคร้ายที่เน่าเหม็น พอคิดถึงตรงนี้กลิ่นฉุนก็ฟังตลบอบอวลจากฉีของเหนือภพและไร้ชื่อ มันติดอยู่ตามเสื้อผ้าของพวกเธอ สร้างความหงุดหงิดและปั่นป่วนใจแก่พวกเธอมาก เจ้าพวกบ้านที่มีเยอะแยะดันไม่นี่

สายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความรังเกียจและก็หงุดหงิด แต่เตชินท์กลับไม่คิดเช่นนั้น

“พวกเจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าพวกข้าแอบสะกดรอยตามเจ้า”

เตชินท์รู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หากเป็นเหนือภพทําเพียงคนเดียวก็ว่าไปอย่าง แต่เขากลับเรียกอีกคนให้มาฉีด้วยกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นการจงใจ

“ใครจะไปรู้กัน พวกเจ้าดวงซวยกันเองต่างหาก”

เรื่องอะไรเหนือภพจะยอมรับ เขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องไขข้อข้องใจให้คนอื่น มีสมองก็คิดกันเอาเองสิ

“อีกอย่างข้าสที่จะต้องถามพวกเจ้า ชายสองหญิง หนึ่งเป็นโรคจิตหรือยังไง มาแอบดูจ้าวโลกของพวกข้า พวกเจ้าว่า มาว่าจะรับผิดชอบยังไง ใช่ไหมไร้ชื่อ”

ไร้ชื่อพยักหน้าด้วยใบหน้าทิ้งตึง เขาชักดาบออกมาพร้อมท่าทางน่าเกรงขาม หากฝ่ายตรงข้ามแสดงเจตนาปฏิปักษ์ เขาจะเป็นคนแรกที่จะเข้าไปฆ่ามัน

“เจ้าบัดซบนี้ แน่จริงก็มาสู้กับข้าตัวต่อตัว”

ยศพลพูดตอบโต้อย่างไม่ยอมความ แต่ไม่รู้ว่าเพราะถูกรั้งโดยเพื่อนร่วมทีม หรือเขาไม่กล้าพอกันแน่ เขาจึงได้มีท่าทางยึกยักไม่เคลื่อนไหว แต่เหนือภพไม่เป็นเช่นนั้น เขาเหวี่ยงพญานาคที่กําลังกระเหี้ยนกระหือรืออยากจะหาเรื่องเต็มทนเข้าไปหาทศพล พร้อมบอกออกไปด้วยความหวังดีว่า

“ระวังหน่อยนะผมแดง ไอ้บ้านั่นมันชอบกินคน อย่าพลาดท่าถูกกินล่ะ”

เหนือภพยิ้มกว้าง แต่ก็ต้องเบิกตากว้างรีบพุ่งไปห้ามไร้ชื่อ เขาเป็นคนที่เผลอไม่ได้เอะอะก็จะฟัน ฟันใครไม่ว่าจะฟันผู้หญิงนี่สิ ทําเอาเหนือภพรู้สึกเสียววาบ เขารู้สึกว่ามันรุนแรงไปสักหน่อย แต่ไร้ชื่อก็เป็นพวกไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร

เหนือภพพุ่งตัวขวางดาบของไร้ชื่อไว้

“ผู้หญิงคนนี้ข้าจัดการเอง เจ้าไปจัดการเจ้าหน้าหวานนั่น ดูเหมาะกับเจ้าดี”

ไร้ชื่อไม่ปฏิเสธ สําหรับเขาอะไรก็ได้ จะสู้กับใครก็เหมือนกัน

เตชินท์ขมวดคิ้วเขาไม่มีอาวุธคู่กายอะไร แต่เพียงพริบตาเดียวไม่รู้ว่าเขาใช้อาคมประเภทไหน เมื่อเริ่มการต่อสู้ร่างกายบางส่วนของเตชินท์ก็ยกขึ้นต้านรับคมดาบของไร้ชื่อ ไม่ว่าร่างกายส่วนใดที่รับคมดาบนั้นมันจะกลายเป็นสีดํามืดมิด ช่วยดูดซับความเสียหายที่พุ่งเข้ามา

ตอนที่ 61 วิญญาณวนเวียน

“แฮ่ก ๆ เร็วเข้า”

เสียงหอบดังมาจากสตรีนางหนึ่งที่กําลังวิ่งต่อเนื่องด้วยความเร็วสูงสุดเธอคือองค์หญิงบุษย์น้ําทองแห่งทีมบ้านปักษาหงส์ทองเบื้องหลังเธอมีชายหนึ่งหญิงหนึ่งกําลังวิ่งตีคู่มาในระยะกระชั้นชิด พวกเขาเป็นฮันเตอร์แรงค์ D อายุน้อยที่เป็นสมาชิกในบ้านของเธอเอง

พวกเขาทั้งสามวิ่งสุดฝีเท้าด้วยหน้าตาแตกตื่น ขณะที่ข้างหลังมีควันดํานับสิบกลุ่มพุ่งตามมา ควันดังกล่าวนับว่าแปลกประหลาด ทุกสิ่งที่มันพุ่งผ่านไม่ว่าจะเป็นสัตว์อสูร พืชพรรณ สิ่งมีชีวิตน้อยใหญ่ ล้วนหลบหนีหน้า หากเป็นต้นไม้ดอกไม้ที่วิ่งหนีไม่ได้ พวกมันก็จะหุบดอกใบของตนราวกับต้องการปกป้องตัวเองจากสิ่งชั่วร้าย

เหมือนเคราะห์ซ้ํากรรมซัด กลุ่มบ้านปักษาหงส์ทองวิ่งหนีมาได้ไม่เท่าไหร่ทั้งกลุ่มก็ต้องเผชิญหน้ากับเสียงระเบิดบริ้ม พื้นดิน แตกทลาย ต้นไม้ถูกแรงระเบิดจนฉีกขาด พร้อมแรงลมหมุนเกลียวดุจพายุงวงช้างสีส้มทองที่หมุนปั่นไปตามแนวราบพุ่งมาทางพวกเขาทําให้เกิดแรงต้านและสร้างความเสียหายทางกายภาพ ผลัก ร่างทั้งสามให้ลอยพุ่งกลับไปอย่างไม่อาจต่อต้านได้

แต่ว่าสายลมโหมกระหน่ําดุจกระสุนปืนใหญ่อากาศที่ยิงออกมาจากเหนือภพที่ยืนอยู่เหนือยอดไม้สูงกลับไม่สามารถพัดกลุ่มควันดําประหลาดทั้งสิบกลุ่มไปได้ พวกมันเสมือนไร้ตัวตนหากเป็นควันดําปกติคงลอยตามกระแสลมไปแล้ว

จากที่ควันดํากลุ่มนี้เคยติดตามที่มปักษาหงส์ทองพวกมันกลับเปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าเข้ามาหากลุ่มของเหนือภพแทนโดยที่เหนือภพไม่สามารถรับรู้ได้เลย

“ยะฮ้ว ! สะใจเป็นบ้าเลย”

เหนือภพคลายกําปั้นของตัวเองขณะมองดูเป้าหมายของเขาลอยละลิ่วไปไกลเรื่องอะไรเขาจะไปสู้กับกลุ่มอื่น ๆ โดยตรงในเมื่อเขาสามารถโจมตีระยะไกลกว่าหลายร้อยเมตรได้อย่างสบายเพียงแต่ยิ่งระยะไกลพลังการทําลายทางกายภาพก็จะลดทอนลงไปแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเขามีตัวช่วย

“มีอีกไหม”

เหนือภพถามอย่างกระตือรือร้น พญานาคที่พันอยู่รอบตัวเขาได้ยินเช่นนั้นก็ชูคอขึ้นสูงพลางหันซ้ายหันขวา

พญานาคราชห้าเศียรที่แสนเกรียงไกร กําลังสวมบทบาทเป็นกล้องส่องทางไกลและก็เป็นตัวช่วยชี้เป้าให้กับเหนือภพ มันช่วยไม่ได้ที่เขาเป็นคนธรรมดาไร้พรสวรรค์ไม่มีอาคมที่ใช้สําหรับมองระยะไกลดังนั้นระยะทางในปาทึบสลับซับซ้อนเช่นนี้เขามองเห็นได้ชัดเจนเพียงแค่ 200 เมตรก็นับว่าดีมากแล้ว

แต่ระยะนี้ก็เป็นระยะเฝ้าระวังที่แต่ละทีมต่างพยายามรักษาระยะห่างกันไว้ทําให้กลุ่มของเหนือภพไม่สามารถทําอะไรได้ หากพวกเขาเคลื่อนตัวเข้าใกล้แล้วที่มอีกฝ่ายไม่มั่นใจก็จะถอนตัวทันทีทําให้ยากที่จะคาดเดาผลแพ้ชนะ จะไล่ตามก็ไม่ได้ แม้เขาจะไม่เข้าใจยุทธวิธีในการรบแบบกลุ่ม แต่เขาก็รู้ดีว่าควรรับฟังความคิด เห็นของผู้อื่นที่มีประสบการณ์และพญานาคเป็นที่ปรึกษาชั้นดีให้แก่เขาแม้มันจะสร้างปัญหาให้เขาไม่น้อยก็ตาม

“วิ่ง !”

พญานาคร้องเสียงดังจนเฮงเฮงและไร้ชื่อที่ปักหลักซ่อนตัวอยู่บนกิ่งไม้อีกกิ่งได้ยิน จากนั้นพญานาคก็พุ่งลงจากต้นไม้ลับหายไปในทิศทางที่พวกเขาเพิ่งจากมาในทันที

“มันเกิดอะไรขึ้น”

เหนือภพยังไม่ทันได้รับคําตอบ เขาก็ถึงกับขนลุกซู่ บรรยา กาศเย็นยะเยือกอันน่าขนลุกมาพร้อมกับควันดํานับสิบกลุ่มที่กําลัง มุ่งตรงมาทางเขา

ไม่สิ พวกมันกําลังพุ่งไปทางเฮงเฮงที่เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าเขาคือเป้าหมายเฮงเฮงเริ่มวิ่งตีคู่ไปกับพญานาคอย่างไม่รอช้า

ไร้ชื่อขู่คํารามในลําคออย่างเกรี้ยวกราดแต่เขาไม่เข้าไปปะทะตรงๆได้แต่ฟันดาบอาคมของตัวเองออกไปโจมตีระยะไกลแล้วถอยร่นตัวเองไปเรื่อยๆอย่างกล้าๆกลัว ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เหนือภพเห็นความกลัวของเขาไร้ชื่อดูผิดแปลกไปมาก

เหนือภพเองไม่รู้ว่าควันดํานั้นคืออะไร แต่มันบรรยายความรู้สึกไม่ถูกมันเป็นความรู้สึกเหมือนเห็นผียังไงก็ไม่รู้เขาออกตัววิ่งตามทุกคนไปสุดฝีเท้า

ขนาดพญานาคยังเลื้อยหนีอย่างเร็วไวทิ้งเขาไปอย่างไม่ยอมสู้แสดงว่าพญานาคยังสู้ไม่ได้ เช่นนั้นแล้วเขาจะอยู่ไปเพื่ออะไรดังนั้นต้องวิ่งก่อนแล้วค่อยสอบถาม

“ช่วยบอกที มันคือตัวบ้าอะไร”

ด้วยพละกําลังที่ได้มาจากวัตถุดิบลับในแท็บแล็ตทําให้เหนือภพวิ่งขึ้นมาตีคู่อยู่ข้างพญานาคได้ในไม่ช้า ขณะที่ได้ชื่อและเฮงเฮงที่งมาในแนวเรียงแถวหน้ากระดานไล่เลี่ยกัน พยายามวิ่งกลับไปที่ขอบปาอีกครั้งพวกเขาพยายามวิ่งเลาะไปตามชายปาด้วยความรู้สึกขนหัวลุกตลอดเวลา

หากจะวัดความสามารถในด้านการวิ่ง จริง ๆ แล้วเฮงเฮงนับว่า มีฝีเท้าเร็วกว่าทุกคนในที่นี้กําลังขาของเขาเป็นดั่งลําขาของนักวิ่ง ลมกรดที่ฝึกฝนอย่างหนักมาตั้งแต่จําความได้มันเป็นส่วนสําคัญอ ย่างหนึ่งที่ทําให้เขารอดชีวิตมาได้จนถึงวันนี้ แต่ในตอนนี้เขากลับอยู่รั้งท้ายทุกคน เพราะเขาต้องพบเจอกับอุปสรรคนานาประการที่ พร้อมใจกันออกมาขัดขวางเขาทําให้ความเร็วของเขาช้าลงมาก

เฮงเฮงรีบซอยเท้าเร็วจี้จนปลายเท้าจิกลึกแทบจะขุดเจาะลง ไปในดิน ฝุ่นควันตลบอบอวลแต่เขาก็ทําได้แค่ไล่ตามพวกเหนือภพ ที่อยู่ข้างหน้าห่างจากเขาเกือบยี่สิบเมตร ทําให้เขาไม่สามารถฟังบทสนทนาของพญานาคและเหนือภพได้ชัดเจน

“ว่าไงนะ ! พวกนั้นคือฝั่งั้นเหรอ บรื้อออ”

เหนือภพตกใจจนเลือดในกายสูบฉีด ภายในร้อนรุ่มแต่ผิวด้านน อกกลับรู้สึกหนาวเย็นจนขนลุกซู่เด็ก ๆ ทุกคนมักเติบโตมากับ เรื่องเล่าสยองขวัญเกี่ยวกับวิญญาณและคนตายมาไม่มากก็น้อยเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น หลาย ๆ ครั้งแม่เคยเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับ วิญญาณของบรรพบุรุษและวิญญาณของพ่อที่มาเข้าฝันแม่เขาก็เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้มาเห็นผีตัวเป็น ๆ

“ไม่ใช่ผี แต่เป็นวิญญาณวนเวียน มันเป็นวิญญาณที่มีแรงอาฆาต สูงมากต่างหาก”

“มันก็ผีไม่ใช่หรือไง”

“เจ้านี่มันโง่ อยากอวดฉลาดกับข้าหรือไง”

“วิญญาณก็วิญญาณสิ ไม่เห็นต้องด่ากันเลย”

เหนือภพตอบโต้เสียงอ่อย พลางหันหลังกลับไปมองวิญญาณ วนเวียนที่พญานาคพูดถึง พวกมันเคลื่อนที่ได้เร็วมาก พวกมันไม่จํา เป็นต้องอ้อมสิ่งกีดขวาง ร่างกายที่พิเศษของมันทะลุทะลวงได้ทุ กสิ่ง

พญานาคเล่าให้ฟังระหว่างหนีว่าพวกมันแตกต่างจากวิญญาณ ทั่วไปมันไม่สามารถฆ่าคนได้ก็จริงแต่ก็ใช่ว่ามันจะทําอะไรไม่ได้เลย มันเป็นวิญญาณที่ยึดติด มีตัวตนอยู่เพื่อวนเวียนทําสิ่งที่มันปรารถนา ยิ่งหากมันตายจากการต่อสู้พวกมันก็จะพยายามกลับมาต่อสู้อี กครั้งเพื่อล้างแค้นและเพื่อให้บรรลุสิ่งที่มันต้องการ มันจําเป็นต้อ งมีกายเนื้อ ดังนั้นพวกมันจึงมีความสามารถพิเศษในการสิงสู่ต่อให้คนผู้นั้นแข็งแกร่งแค่ไหน มีอาคมสูงส่งแค่ไหนก็ยากที่จะต่อต้านหากประมาทเพียงเล็กน้อยก็คงถูกยึดครองร่างโดยไม่รู้ตัว

พอคนที่ถูกสิ่งสู่รู้ตัวอีกที่คนรอบข้างเพื่อนพี่น้องก็อาจจะตายกัน หมดสิ้นด้วยน้ํามือตัวเอง

“ข้าเคยได้ยินมาว่า อาคมใช้ปราบภูตผีได้ไม่ใช่เหรอ ?”

“แค่นั้นมันใช้ได้ซะที่ไหนล่ะ สิ่งมีชีวิตที่ปราบพวกภูตผีปีศาจหรือวิญญาณได้จําเป็นต้องเรียนไสยเวทย์ปราบผีมันเป็นวิชาเฉพาะ ที่เลือกผู้ฝึก ใช่ว่าตาสีตาสาที่ไหนจะเรียนได้ ถึงมันจะใช้กระแสปราณอาคมในการขับเคลื่อนก็เถอะ”

“แล้วพวกสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ล่ะ อย่างเจ้า ครุฑ และสัตว์บางชนิดมันกันภูตผีได้ไม่ใช่เหรอ ?”

“หากกันได้จริง ข้าจะหนีเรอะ ไอ้ความเชื่อผิด ๆ นี่เจ้าไปเอามาจากไหนสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อย่างพวกข้าก็ไม่ได้ต่างจากมนุษย์เกิดมามีความสามารถไม่เหมือนกัน ถนัดไม่เหมือนกัน ข้าเป็นสายกําลังไม่ใช่สายเวทมนต์คาถา”

เหนือภพถึงกับหนังศีรษะตึง ขมวดคิ้วมั่น เขาพยายามคิดหาวิธีแก้ไขสถานการณ์ ครั้นจะให้เฮงเฮงวิ่งแยกออกไปอีกทางมันก็ดูไร้ น้ําใจเกินไปแม้มันจะเป็นตัวซวยที่ดึงหายนะมาให้เพื่อนฝูงก็เถอะ

“จะทํายังไงดี

เหนือภพพยายามใช้สมองน้อย ๆ คิดทบทวนสิ่งที่อาจารย์เคยสอนแม้อาจารย์จะไม่ได้สอนวิชาปราบผีให้เขาแต่ก็ใช่ว่าอาจารย์จะไม่พูดถึงเลย

วัตถุทรงฤทธิ์ทางไสยศาสตร์ที่ป้องกันภูตผีได้ แบ่งออกเป็นสามส่วน คือ เกิดเองตามธรรมชาติ ถูกสร้างขึ้น และประเภทผสมผสานนั่นคือการนําสิ่งของที่มีฤทธิ์ตามธรรมชาติแล้วนํามาเพิ่มฤทธิ์ที่โดยสิ่งมีชีวิตที่มีความสามารถ

“เหล็กไหลใช้ได้หรือเปล่า” เหนือภพถามอย่างลังเลใจ

“ข้าไม่มั่นใจ พวกวัตถุทนสิทธิ์พวกนั้นแม้จะกันได้จริงแต่ก็ใช่ว่าจะได้ผลกับวิญญาณที่แข็งแกร่ง”

“โอ้ ไม่มั่นใจก็ดีกว่าไม่ได้”

เหนือภพเอ่ยขึ้น ขณะเปล่งกําลังเพื่อชักนํากระแสอาคมเหล็กไหลที่อยู่ภายในร่างออกมาใช้ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเหล็กไหลที่อยู่ภายในตัวเขาไม่ได้ตอบสนองกับความต้องการเขาทุกครั้ง แม้ช่วงหลัง ๆ มานี้เขาจะกินเหล้าน้ําผึ้งบ่อย ๆ เพื่อปรนเปรอเหล็กไหลแต่มันก็คงยังดื้อดึง ก็ยังดีที่ความดื้อดึงนี้ลดน้อยลงไปบ้าง เขา จึงใช้พลังของมันได้ถึง 10% ซึ่งไม่ได้ต่างจากปราณอาคมระดับ 10 ของพวกผู้มีพรสวรรค์

ปกติเขาต้องใช้คู่กับยันต์อาคมของพระอาจารย์จึงจะดึงพลังออกมาได้สัก 30% หากได้รับการสนับสนุนจากชองแซงและชองซาเหมีอนในครั้งนั้นเขาจะใช้พลังออกมาได้ 100% เต็ม เขาหวนคิดถึงความรู้สึกนั้นอีกครั้งมันเป็นความรู้สึกที่สุดยอดมาก

เหนือภพคิดพลางรวบรวมกําลังพลางเมื่อได้ถึง 6 ระดับวิญญาณอาฆาตก็อยู่ห่างจากเขาเพียงแค่สิบเมตร บีบให้เขาต้องออกหมัดไปอย่างช่วยไม่ได้

ตูม!

เหนือภพยิ้มหน้าบานเมื่อผลลัพธ์จะเหมือนจะเป็นอย่างที่เขาจินตนาการ ก่อนจะรีบหุบยิ้มทันทีแล้ววิ่งตามพรรคพวกของตัวเองที่ไม่คิดรอเขาแม้แต่น้อย

ควันดําเริ่มแตกแยกออกจากกัน บางส่วนถูกทําลายไปพร้อมกับการถูกพัดลอยถอยหลัง แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาควันดําก็กลับมารวมตัวอีกครั้งควันทั้งสิบกลุ่มกลับรวมตัวเป็นกลุ่มก้อนเดียวกันกลายเป็นก้อนเมฆทะมึนดํามืดมิดที่มีความกว้างกินพื้นที่กว่า 20 ตารางเมตรมันลอยสูงเหนือพื้นดินเพียงไม่กี่สิบนิ้วเท่านั้น

ทิศทางที่มันกําลังมุ่งไปคือทิศทางที่มันไล่ต้อนทีมเหนือภพไปที่มหาวิหารกลางป่า แต่เมื่อมันรวมตัวกันเป็นก้อนใหญ่ขึ้นก็ราวกับว่าจิตอาฆาตจะแรงขึ้นด้วย มันเกิดความรู้สึกเป็นปฏิปักษ์อย่างแรงดุจวิญญาณคลุ้มคลั่งกับคนที่วิ่งรั้งท้าย ผู้นั้นก็คือเฮงเฮงผู้น่าสงสาร

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 60 เจ้าชอบเขาสิ้นะ

ทางด้านไร้ชื่อกับขุนเจษ พวกเขายังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือดรัศมีการต่อสู้ของพวกเขากินพื้นกว้างนับร้อยเมตร พื้นดินกขุดทําลาย ต้นไม้หักโค่น ไร้ชื่อเป็นฝ่ายที่กําลังเพลี่ยงพล้ํา เพราะเจอคู่ต่อสู้ที่เหนือกว่าทั้งด้านอาคมและวิชาการต่อสู้

สัตว์อสูรหมาบางแก้วอาคมของขุนเจษพุ่งออกมาปิดฉากการต่อสู้อันยาวนาน ด้วยการกดร่างไร้ชื่อโดยเท้าหน้าซ้ายกดจนแนบแน่นติดพื้นจมดินเลยทีเดียว แม้ไร้ชื่อจะดิ้นรนราวกับปลาใหญ่ที่ถูกเหวี่ยงขึ้นมาบนบก เขาก็ไม่สามารถหลุดออกจากน้ําหนักตัวของหมาบางแก้วอาคมของขุนเจษได้

“ปล่อยข้า ข้าจะฆ่าเจ้า”

แต่ขุนเจษไม่ตอบอะไร เขาเพียงพันธนาการไร้ชื่อเอาไว้แล้วก็จากไปอย่างไม่ไยดี

แววตาของไร้ชื่อเต็มไปด้วยความก้าวร้าวรุนแรงดุจสัตว์ป่าบ้าคลั่ง เขาพยายามงอตัวเพื่อที่จะกัดเชือกอาคมที่มัดข้อเท้าให้ขาดแต่มันยากมาก เพราะแขนทั้งสองข้างถูกหมัดไพล่หลังเอาไว้ทําให้เขาได้แต่ดีดตัวไปมาไม่ต่างจากกุ้ง

ใบข้าวยกมือปิดปากตัวเองด้วยความตกใจที่เห็นได้ชื่อพ่ายแพ้ ตอนแรกเธอกังวลว่าเด็กหนุ่มจะถูกฆ่าด้วยซ้ํา จากที่เธอดูมีหลายทีมที่สมาชิกบางคนถูกฆ่าตายโดยทีมอื่น ๆ หรือไม่ก็โดยสัตว์อสูรฆ่าเล่นงานจนบาดเจ็บสาหัส เธอกลัวว่าไร้ชื่อจะเป็นหนึ่งในนั้น เธอเพ่งสมาธิส่งใจช่วยไร้ชื่อจนน้ําตาคลอ

ขุนเจษเขาเป็นมือปราบหลวงเขามีหน้าที่จับผู้กระทําผิดมา ลงโทษไม่ใช่ฆ่าคนไปเรื่อยเปื่อยดังนั้นเขาจะไม่ทําตัวเป็นศาล เตี้ยจึงเพียงควบคุมตัวไร้ชื่อไม่ให้หนีรอดไปได้ด้วยเชือกสะกด อาคม ก่อนจะมองมาทางเหนือภพที่กําลังนอนไขว้ขาเอนตัวอยู่บนต้นไม้อย่างสบายใจ

ผู้ต้องหาที่เขาควรจับมีแค่สองคนเท่านั้นคือไร้ชื่อกับเหนือภพ ส่วนเฮงเฮงนั้นเขาไม่แม้จะสนใจเหลือบมอง

เหนือภพมองไปยังขุนเจษที่เคลื่อนตัวเข้ามาพร้อมกับคําพูดที่ฟังดูน่าเบื่อ

“มอบตัวซะ”

“โธ่พี่ชายนี่มันเวลาอะไรกัน นี่คือการประมูล ให้จบประมูลก่อนค่อยว่ากันมั้ย อีกอย่างนะ พี่ชายควรระวังให้มากกว่านี้ดีกว่า”

เหนือภพยิ้มกว้าง ขณะที่กําปั้นที่เขากําแน่นอยู่ตลอดเวลาถูกชกออกไป ด้วยพละกําลังระดับ 12 การต่อยของเหนือภพก็ทําให้ผู้นําแต่ละตระกูลที่เฝ้าชมอยู่ถึงกับไม่กล้าละสายตาขุนเจษจ้องเขม็งก่อนจะร้องครางออกมาพร้อมกันดวงตาที่เบิกโพลงอ้าปากกว้าง

“อ๊าาา”

กระแสปราณอาคมส้มทองผสานเข้ากับสายลมบิดม้วนเป็นเกลียว แหวกพื้นดินกว้างกว่า 100 เมตรจนเตียนโล่งดินถูกไถเป็นร่องลึกว่า 4 เมตร

เครื่องป้องกันตัวขุนเจษทุกชิ้นที่อยู่บนตัวเขาถูกเปิดใช้งานพร้อม ๆ กัน เกิดเป็นม่านอาคมต้านซ้อนนับสิบชั้น ก่อนที่พวกมันจะค่อย ๆ พังทลายแตกไปทีละชั้น ทีละชั้น จนกระทั่งม่านอาคมอันสุดท้ายแหลกสลายไปพร้อมกับร่างขุนเจษที่ถูกกระแทกออกมาไกลมากกว่า 600 เมตร เนื่องจากขุนเจษมีเกราะอาคมหลายชั้นทําให้พลังหมัดอากาศถูกลดทอนกําลังลงมากขุนเจษจึงแค่บาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ถึงแก่ชีวิต

พญานาคเลื้อยเข้ามาหาเหนือภพด้วยสภาพที่ไม่มีการสึกหรอใดใด ภายในปากคาบร่างของขุนวราธรที่หายใจรวยรินเอาไว้ก่อนจะโยนลงใต้ต้นไม้ที่เหนือภพยืนรออยู่พร้อมเอ่ยอย่างกระตือรือร้นว่า

“ข้ากินได้ไหม ?”

แต่ยังไม่ทันที่เหนือภพจะตอบอะไร ขุนวราธรที่มีสภาพหายใจรวยรินกลับฟื้นขึ้นมาในช่วงเวลาที่แปลกประหลาดก่อนจะพุ่งหายไปทันทีด้วยความหวาดกลัวที่จะถูกกิน

พญานาคทําท่าจะตามไป แต่ก็พลันหยุดนิ่งเมื่อสัมผัสได้ถึงอาคมของเหล่าสายเลือดครุฑที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี้

“พวกครุฑ”

เหนือภพไม่สามารถรับรู้อาคมได้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกแม้เขาจะใช้ดวงตาค้นหาแร่มีสีแต่ก็ไกลเกินกว่าเขาจะมองเห็นฉะนั้นเขาจึงพาพญานาคไปรวมทีมกับเฮงเฮงและก็พากันไปช่วยเหลือไร้ชื่อแทน

ทางด้านขุนเจษ เขายังคงนอนนิ่งอยู่บนพื้นพลางใช้อาคมฟื้นฟูเพื่อปรับสภาพร่างกายตัวเอง แต่สุดท้ายเขาก็ต้องหลับตาลงอย่างปลงในโชคชะตา เมื่อเขาถูกล้อมโดยทีมเทพเจ้าพวกเขาก้มลงมองเขา

“สร้อยของเจ้าล่ะ”

คุณชายตระกูลชวดสีขาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ําเสียงสดใสเขามีผิวกาย ผม ขนตา และขนคิ้วเป็นสีขาวเผือก ดวงตาแดงก่ําเวลาที่ยิ้มยิงฟันจะเห็นฟันคู่หน้ายื่นยาวออกมาเหมือนกับหนูบนคอของเขามีสร้อยถึง 3 เส้น บ่งบอกชัดว่ามีสองทีมที่ถูกเขาเล่นงานไปแล้วในระยะเวลาอันสั้น

ขุนเจษรู้ตัวว่าสู้ไม่ได้และไม่ได้อยู่ในสภาพพร้อมสู้เขาจึงจําต้องมอบสร้อยคอให้พวกนี้ไปอย่างไม่มีทางเลือกแต่เมื่อเขาล้วงมือลงไปในคอเสื้อเกราะคอเต่าของตนเขาก็ต้องตะลึง

“ไม่มีสร้อย

พิธีกรสาวเดินวนรอบครอบแก้วขณะตะเบ็งเสียงอย่างตื่นเต้นอีกครั้ง

“สุดยอดไปเลยกับการโจมตีของเหนือภพ หัวหน้าทีมรุ่งโรจน์ร่ํารวยเงินทองไหลมาเทมาทุก ๆ วินาที เพียงหมัดเดียวก็สามารถล้มหัวหน้าทีมมือปราบหลวงไปได้ อีกทั้งยังแย่งชิงสร้อยมาครองได้อีกเส้น เรามาลุ้นกันนะคะ ว่าพวกเขาจะถูกทีมเทพเจ้าไล่ตามและแย่งสร้อยมาได้หรือไม่”

องค์รัชทายาทถึงกับชะงักมีสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก เมื่อเห็นฝีมือของเหนือภพ เขาหมายมั่นปั้นมืออยากได้เหนือภพมาเป็นบริวาร แต่ไม่นานมานี้เขาเพิ่งได้รับข่าวมาว่าเหนือภพมีความสัมพันธ์บางอย่างกับองค์หญิงบุษย์น้ําเพชร และเธอก็กําลังตามง้อให้เหนือภพกลับไปทํางานด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะต้องทําเช่นไรจึงจะดึงเหนือภพมาได้

องค์รัชทายาทเงยหน้าขึ้นมาก็ประสานตากับบุษย์น้ําเพชรที่กําลังมองเขาอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นเธอก็ยิ้มน้อย ๆ แล้วค้อมหัวให้อย่างเคารพ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองการแข่งขันบนเวทีต่อ

เหนือภพยิ้มกว้างเมื่อไร้ชื่อสํารอกสร้อยของทีมขุนเจษออกมาจากปากของตัวเอง

“ทําได้ดีมาก”

ตอนแรกเฮงเฮงคิดจะหยิบขึ้นมาดู แต่เมื่อเห็นเศษอาหารและน้ําลายเหนียวเคลือบอยู่บนตัวสร้อย เขาก็ไม่กล้าแตะต้องขณะที่บ่นออกไปว่า

“จะเก็บสร้อยทั้งทีก็เก็บไว้ในเสื้อผ้าก็ได้มั้ง”

เหนือภพรู้สึกเห็นด้วยกับเฮงเฮง แต่จะทํายังไงได้นอกจากเอากิ่งไม้เขี่ย ๆ ให้สร้อยเงินแกะสลักเส้นนั้นคลุกเคล้าไปกับดินเพื่อเอาเศษอาหารและคราบเหนียว ๆ ออก ก่อนราดด้วยน้ําดื่มที่เขาพกมาซ้ําหลายครั้งจนแน่ใจ แล้วจึงนําไปคล้องคอพญานาคอีกเป็นเส้นที่สอง แม้สร้อยแต่ละเส้นจะทํามาจากวัส ดุคนละอย่างแต่ทุกเส้นก็มีความยาวเท่ากัน พวกมันจึงสวมอยู่ บนคอพญานาคได้อย่างพอดี

“ข้าไม่มีพิษ

ไร้ชื่อเอ่ยด้วยท่าทางซื่อ ๆ ท่าทางแบบนั้นทําให้ทั้งกลุ่มงงก็ใช้ไงไม่มีพิษ คนจะมีพิษได้ยังไง แต่คําพูดต่อมาของไร้ชื่อก็ทําให้ทุกคนกลั้นขําไม่อยู่ เมื่อคิดออกว่าไร้ชื่อพูดถึงเรื่องไหน

่ ่

ก่อนหน้านี้เหนือภพแนะให้พญานาคกลืนสร้อยลงคอเพื่อไม่ให้ใครหาเจอ แต่พญานาคบอกว่าถ้ากลืนลงไปสร้อยจะละลายเพราะพิษ คิดไม่ถึงว่าไร้ชื่อจะเก็บคําพูดของเหนือภพกับพญานาคมาคิดเป็นจริงเป็นจัง

“ถ้าข้ากลืนเข้าไปจะไม่มีใครหาเจอ แล้วมันก็จะไม่ละลายเพราะข้าไม่มีพิษ”

“อื้ม ดี”

เหนือภพตบบ่าไร้ชื่ออย่างให้กําลังใจ เขาทําดีแล้วจากนั้นเหนือภพก็นําทีมมุ่งหน้าเลาะไปทางซ้ายของปา โดยไม่ให้เฮงเฮงนําทาง เพราะเขาต้องการซ่อนตัวจากทีมอื่นๆเข้าไปในชายปาที่เงียบสงบ รอโอกาสเหมาะ ๆ ค่อยออกมาจัดการก็ไม่สาย

บรรยากาศด้านนอกกลับแตกต่างกันลิบลับ เสียงผู้คนตะโกนลุ้นดังกระหึมอาคารประมูล ในขณะที่พิธีกรยังคงประกาศอย่างเจื้อยแจ้ว

“ทางปาทิศตะวันออก ทีมเพชรการเวกนําโดย สกุณีหยก”กําลังปะทะกับ “สมิงไตย บุตรคนเล็กของตระกูลขาลเขาเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นน่าจับตามอง ไม่รู้ทีมตระกูลขาลหรือทีมเพชรการเวกจะได้รับชัยชนะในการต่อสู้นี้ไป”

“ส่วนทางปาทิศเหนือ ที่มนิรันดร์กาลนครนําโดย “องค์ชายเตชินท์” กําลังเผชิญหน้ากับแม่ทัพหนุ่มไฟแรง “สิบทิศ” จากที่มแม่ทัพหลวง ทั้งสองต่อสู้กันดุเดือดมาก ดูท่าศึกครั้งนี้ยากที่จะตัดสินจริง ๆ เอ๊ะดูนั่นสิเจ้าคะ สาวงามประจําแคว้น “เนตรกัญญา” เธอกําลังวิ่งไล่ตามไปช่วยสิบทิศ ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้ไร้พรสวรรค์ที่สวยที่สุดและแกร่งที่สุดไปแล้วในตอนนี้”

ยังไม่ทันที่พิธีกรสาวจะได้พักเหนื่อย เธอก็วิ่งอ้อมครอบแก้วไปยืนชี้ตําแหน่งที่เหนือภพอยู่

“ดูเหมือนทีมเทพเจ้า จะปฏิเสธที่จะบุกเข้าจู่โจมทีมรุ่งโรจน์ร่ํารวยเงินทองไหลมาเทมาทุก ๆ วินาที ที่อยู่ใกล้ที่สุดนะเจ้าคะเป็นเพราะอะไรล่ะเนี่ย มันเป็นเรื่องน่าแปลกมากหรือว่าทีมเทพเจ้าจะหวาดกลัวการโจมตีด้วยกําปั้นทําลายล้างของเหนือภพกันแน่แต่เดี๋ยวก่อนค่ะ ดูเหมือนทีมเทพเจ้าเลือกที่จะมุ่งตรงไปที่มหาวิหารก่อน หรือว่าพวกเขาพอใจกับ สร้อยสามเส้นที่ตัวเองมี”

“แต่นั่น โอ้ เกิดการปะทะกันแล้ว ทีมนาคราชที่ซ่อนตัวอยู่ในมหาวิหารลอบโจมตีทีมเทพเจ้าแล้วเจ้าค่ะ การต่อสู้ดุเดือดมากแต่ดูเหมือนว่าทีมเทพเจ้าจะไม่หวั่นวิตกเลยนะเจ้าคะหรีอว่าพวกเขาคาดการณ์มาก่อนแล้ว”

การบรรยายของพิธีกรหญิงบวกกับภาพที่ปรากฏในครอบแก้วทําให้ผู้ชมลุ้นระทึก แต่ละทีมต่างงัดท่าไม้ตายของตนออกมาน้ํานั่นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ดูสิ เล่นเป็นเด็กเชียวนะเนตรกัญญา”

พราวจันทร์พูดในขณะที่สายตาไม่ละไปจากครอบแก้วด้านล่างเลย เธอนั่งอยู่ในห้องรับรองของหอหมื่นบุปผามาตั้งแต่แรกแล้วเธอวางถ้วยชา ลงในขณะที่บุษบาตอบกลับมาอย่างนุ่มนวล

“เนตรกัญญาชอบอะไรผาดโผนแบบนี้แหละค่ะ ยังดีที่นางมีพวกแม่ทัพคอยระแวดระวังให้”

พราวจันทร์ส่ายหน้าน้อย ๆ จนปอยผมหลุดพลิ้วลงมาปอยหนึ่ง แต่มันกลับส่งเสริมให้ใบหน้าของเธอดูเย้ายวนมากขึ้นเธอไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยของเนตรกัญญานักเพราะเนตรกัญญาถือว่ามีฝีมือพอตัว หนําซ้ํา เธอยังมีแม่ทัพสองคนในทีมคอยดูแลคงไม่มีใครเห็นว่าผู้ไร้พร สวรรค์อย่างเธอจะเป็นศัตรูตัวฉกาจที่หวังจะแย่งภารกิจระดับ สูงไปจริง ๆ และต่อให้เธอถูกล้อมโดยทีมศัตรูก็คงไม่มีชายใดกล้าทําร้ายสาวงามประจําแคว้นอย่างเนตรกัญญาได้ลงคอ

เนตรกัญญาจึงเปรียบเสมือนกุหลาบหนามที่ทําให้การประลองดูมีสีสันมากขึ้นเพียงเท่านั้น

“เจ้าก็อย่าเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับอะไรเช่นนี้นะ บุษบา”

บุษบาพยักหน้ารับคําหญิงสาวที่เปรียบเสมือนหัวหน้าอย่างว่าง่าย ถึงอย่างไรเธอก็ได้รับการดูแลราวกับไข่ในหินอยู่แล้วขอเพียงไม่ทําเรื่องเสียงก็จะไม่มีภัยใดเข้ามากล้ํากรายเธอได้

“เจ้าคิดว่าใครจะเป็นผู้ชนะ

“ข้าไม่รู้ แต่คนที่โดดเด่นน่าจับตามองก็เห็นจะเป็นท่านเหนือภพ ศิษย์น้องของท่านทานธรรม และท่านวัฏจักร”

พราวจันทร์ชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็หายใจเข้าลึก ๆ ขณะเอื้อมมือเรียวบางไปหยิบกลีบมะลิแห้งมาใส่ในถ้วยชา

“เจ้าชอบเขาสินะ”

บุษบาไม่ตอบ เธอเพียงแต่ก้มหน้างุด จ้องมือที่กําลังบิดผ้าเช็ดหน้าอยู่บนตักเช่นนั้นพราวจันทร์ถอนหายใจให้เธอได้ยิน จากนั้นก็พูดด้วยน้ําเสียงเรียบนิ่ง

“เจ้ารู้ใช่มั้ย คนอย่างพวกเราไม่อาจมีความรัก ไม่อาจครองคู่กับชายใด”

“รู้ค่ะ”

บุษบายังคงก้มหน้าตอบด้วยน้ําเสียงสั่นเครือ

“เจ้าจะรู้สึกรักชอบใครก็ได้ ข้าไม่ห้าม แต่ข้าเป็นห่วงหากเจ้าถลําลึกเกินไปคนที่จะเจ็บก็คือตัวเจ้าเอง”

“ค่ะ”

พราวจันทร์ไม่พูดอะไรอีก เธอเพียงแค่เลื่อนจากขนมผิงแสนอร่อยตรงหน้าให้บุษบา บุษบาเองก็รับรู้ได้ถึงความเอาใจใส่ของพราวจันทร์ เพราะที่ผ่านมาพราวจันทร์รักและทะนุถนอมเธอยิ่งกว่าเนตรกัญญาเสียอีก

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 59 ปะทะทีมมือปราบหลวง

“น่าเสียดายมากเลยนะเจ้าคะ ทีมตระกูลใต้และทีมบ้าน ลานเงินถูกทีมเทพเจ้าแย่งสร้อยไปได้ในเวลารวดเร็วเลยค่ะ ทั้งยังสูญเสียผู้ร่วมทีมไปถึงสองคน ดูท่าทางทั้งสองทีมคงจะแย่งสร้อยกลับมาได้ยาก

พิธีกรสาวบรรยายสถานการณ์ในครอบแก้วปาวสันต์ ทําให้ทุกคนรู้สึกเสียดายและเห็นใจทั้งสองทีมเป็นอย่างมาก เพียงไม่กี่นาทีพวกเขาก็ถูกแย่งสร้อยคอและเกิดการบาดเจ็บล้มตาย เมื่อต้องเจอเข้ากับทีมเทพเจ้าที่รวบรวมตัวเก็งระดับแคว้นไว้งสามคน

ผู้ชมทั้งหมดต่างรู้เห็นตําแหน่งที่อยู่ของทุกทีม หลายๆตระกูลต่างส่งเสียงเชียร์ เสียงบอกทางเสียงเตือนอย่างสุดใจ ทว่าเสียงเหล่านั้นกลับไม่สามารถทะลุเข้าไปได้เลย

“หืม ใครปล่อยให้ศิษย์น้องสามเข้าไปในนั้น”

วัฏจักรถามราตรีด้วยน้ําเสียงเรียบนิ่ง ราตรีมองค้อนเขาเล็กน้อย หากไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับศิษย์พี่ศิษย์น้อง เขาก็คงจะไม่ยอมเปิดปากคุยกับเธอเลยสินะ

“ท่านก็ดูสิ ที่ตึกลําธารมีใครมาที่ไหน”

วัฏจักรเหลียวมองไปที่ห้องรับ

รองของตึกลําธารก็พบว่ามันว่างเปล่า ไม่มีคนเลยสักคน แม้แต่เขาเองก็ยังมาช้า จึงไม่แปลกที่เหนือภพจะคิดเองเออเองโดยไม่มีใครให้คําปรึกษา ความจริงแล้วเขาไม่จําเป็นเอาตัวเองไปเสี่ยงถึงเพียงนั้นก็ได้ วัฏจักรหันกลับมาจ้องครอบแก้วที่อยู่กลางเวที นานมากแล้วที่เขาไม่มีความรู้สึกลุ้นระทึกขนาดนี้

“ช่างเถอะ”

จากนั้นวัฏจักรก็ไม่พูดอะไรอีก เขาและราตรีจะดูอยู่ห่างๆเช่นนั้น ถึงอย่างไรเหนือภพก็คงไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต พวกเขามั่นใจ

“อ๊าก ไหนว่ามีแค่ 11 ทีมไง”

ตุม !!

สัตว์อสูรคิงคองยักษ์ปรากฏกายขึ้น พร้อมกําปั้นยักษ์ทั้งสองข้างทุบลงไปที่พื้นดักหน้าเฮงเฮงที่กําลังวิ่งไปตามชายป่า ต้นไม้ล้มระเนระนาด ฝุ่นดินฟุ้งกระจายขึ้นสูง แต่เฮงเฮงก็พลิ้วกายหลบได้อย่างชํานาญ มีท่อนไม้เพียงท่อนเดียวเท่านั้นที่ฟาดมาโดนหลังของเขา

“ลืมบอกไปเจ้าค่ะ ภายในครอบแก้วปาวสันต์ไม่ได้มีเพียงยอดฝีมือทั้ง 33 คน แต่ยังมีสัตว์อสูรแรงค์ E และแรงค์ D อยู่เป็นจํานวนมาก ดูเหมือนการประมูลรอบนี้จะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นมากเลยนะเจ้าคะ”

สิ้นเสียงของเธอ ทุกคนก็เห็นว่าแต่ละทีมล้วนกําลังเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรหลากหลายรูปแบบ ไม่เพียงผู้เข้าแข่งขันเท่านั้นที่ตื่นตกใจ แม้แต่ผู้ชมก็ยังลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น ไม่นึกว่าคณะผู้จัดงานจะเอาสัตว์อสูรระดับสูงพวกนี้ใส่เข้าไปด้วย งานเทศกาลที่มีนิรันดร์กาลนครเป็นเจ้าภาพช่างยิ่งใหญ่โดยแท้

ยอดฝีมือที่ยังมีชีวิตผ่านช่วงเวลา 10 นาทีแรกมาได้ ล้วนมีฝีมือไม่ธรรมดา แต่มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่สามารถกําจัดสัตว์อสูรที่ปรากฏขึ้นได้ในระยะเวลาอันสั้น ส่วนมากพวกเขาจะหลบหนีไป เพราะเป้าหมายคือสร้อยคอไม่ใช่การล่าสัตว์อ

เมื่อเหนือภพที่กําลังติดตามอยู่ด้านหลังเห็นเฮงเฮงวิ่งย้อนกลับมา เขาก็ต้องตื่นตะลึงกับภาพคิงคองยักษ์ผิวเกราะสูงอย่างน้อยแปดเมตรกําลังไล่ทุบเฮงเฮงที่กําลังหลบหนี

ไร้ชื่อเห็นศัตรูแล้ว ไม่จําเป็นต้องมีคําสั่งหรือคําพูดใด เขาพุ่งออกไปราวกับลูกศรหลุดจากแล่ง ดาบทรงไทยที่อยู่ด้านหลังถูกชักดึงออกมาฟันไปยังคิงคองยักษ์จากระยะไกล กระแสปราณอาคมก่อตัวเป็นรูปดาบหมุนติ้วพุ่งโจมตีใส่คิงคองไม่หยุด

ขณะที่ไร้ชื่อเขยิบกายเข้าใกล้ด้วยการวิ่งตรงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเกิดภาพร่างสัตว์อสูรเจ็ดชนิดซ้อนหลังเขา พวกมันกําลังขู่คํารามอย่างเดือดดาลพร้อมกับไร้ชื่อพุ่งตัวไต่ไปตามตัวของคิงคองยักษ์ ก่อนจะตัดหัวของมันขาดภายในดาบเดียว

เฮงเฮงโล่งอก เขาเคลื่อนตัวหนีตามปกติจนสะดุดเข้ารากไม้ที่โผล่พ้นพื้นดินจนล้มคว่า ขณะที่ร่างของคิงคองยักษ์ล้มทับเข้าอีกที เป็นภาพที่น่าตลกขบขันมากสําหรับผู้ชมที่อยู่ข้างนอก

ร่างกายไร้หัวของคิงคองยักษ์ล้มครืน แผ่นดินไหวสะเทือนเล็กน้อย ในตอนนี้พวกเขาคงไม่อาจปิดบังตําแหน่งของตนได้อีก

เหนือภพไม่ได้เคลื่อนไหว เขาเพียงยืนนิ่งกวาดสายตามองไปรอบๆ ขณะที่ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีส้มทอง

พิธีกรบอกว่าสร้อยแต่ละเส้นถูกเคลือบไว้ด้วยแร่สองสี ดังนั้นมันไม่ยากเลยที่เขาจะหาสร้อยแต่ละเส้น ต้องขอบคุณเหล็กไหลราชันย์พิภพ แต่หากไม่จวนตัว หรือตกอยู่สถานการณ์รีบเร่ง เขาก็ไม่อยากจะใช้ความสามารถพิเศษนี้

“มีหนึ่งทีมกําลังมุ่งมาทางเรา”

เหนือภพเอ่ยเสียงเข้ม ทัศนวิสัยของเขาในตอนนี้คือความมืดทึบ แต่ภายในความมืดนั้นมีจุดแสงหลากหลายสีที่น่าจะเกิดจากอุปกรณ์ฮันเตอร์ที่ผ่านการเคลือบแร่มีสีกําลังเคลื่อนกายเข้ามาด้วยความรวดเร็ว และค่อยๆช้าลงคล้ายกับว่าไม่อยากให้ทีมเขารู้ตัว

ดวงตาเหนือภพกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ขณะตะเบ็งเสียงดังไปถึงฮันเตอร์ผู้นั้น

“พี่ชายมาถึงแล้วก็ออกมาเถอะ ทําตัวหลบๆซ่อนไปทําไม”

ร่างกายที่ล่องหนอยู่ด้วยอาคมพรางตาของทีมมือปราบหลวงค่อยๆปรากฏขึ้น นําทีมโดยขุนเจษ ชายหนุ่มที่เคยไล่ล่าเหนือภพ เขาจ้องมองเหนือภพสลับกับมองพญานาคที่แม้ตัวจะไม่ได้ใหญ่โตเท่ากับตํานาน แต่เพียงแค่นี้ก็ทําให้เขารู้สึกกังวลใจ ทว่าด้วยความหนักแน่นในใจที่ยึดถือคุณธรรมและกฎหมายทําให้เขายังคงไร้ความกลัวที่ต่อสู้กับพวกอยุติธรรม

งบ 1.1 “ครั้งนี้ข้าไม่ปล่อยเจ้าให้รอดไปแน่”

ขุนเจษแสดงเจตจํานงของตัวเอง ไม่มีใครรู้ว่าเขาทําเช่นนี้เพื่อแย่งสร้อยคอ หรือเพื่อนําเหนือภพไปลงโทษตามกฎหมายกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือขุนเจษเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถเลิศล้ํา เขาสามารถไต่เต้าไปสู่ตําแหน่งขุนได้ด้วยอายุเพียง 20 ปี เพียงเท่านี้ก็บ่งบอกอะไรได้มากมาย

แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ไร้ชื่อก็ปรากฏกายขวางหน้าเขาแล้ว ไร้ชื่อไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน เขาไม่คิดจะพูดหรือเจรจากับใคร หากทําตัวเป็นปฏิปักษ์แล้วคนคนนั้นก็คือศัตรู

“ศัตรู ต้องฆ่า”

ไร้ชื่อฟันดาบใส่อากาศ ขณะที่กระแสอาคมภายในตัวเขาก่อตัวเป็นรูปดาบอาคมหมุนติ้วเข้าใส่มือปราบทั้งสามคน โดยเฉพาะขุนเจษที่เพียงแค่ไม่กี่สิบวินาที ดาบอาคมจํานวนมากกว่าสิบเล่มก็หมุนคว้างเข้าหาเขาไม่หยุด ทําให้เขาจําเป็นต้องถอยร่นเพื่อลดทอนความเสียหาย ขุนเจษมีใจคิดอยากจะปะทะกับเหนือภพ แต่เขากลับไม่มีโอกาสนั้นเมื่อไร้ชื่อได้จองตัวเขาไว้แล้ว

ขุนเจษไม่นึกว่าไร้ชื่อจะมีฝีมือมากขนาดนี้ เพราะคราวที่แล้วไร้ชื่อเพียงวิ่งหนีตามเหนือภพไปเท่านั้น ดังนั้นขุนเจษจึงต้องทุ่มสมาธิต่อสู้พัวพันกับไร้ชื่ออยู่เช่นนั้น

หมื่นเปรมปรีดิ์ มองไปยังพญานาคลําตัวเท่าต้นกล้วยที่พันอยู่รอบกายเหนือภพก็รู้สึกขนลุก เขารู้ตัวว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้กับเหนือภพ และคงไม่สามารถเข้าไปแย่งสร้อยคอมาจากพญานาคได้ เขาจึงเลือกโจมตีเฮงเฮงที่กําลังคลานออกมาจากใต้ตัว คิงคองยักษ์แทน

ส่วน ขุนวราธร สมาชิกคนที่สามของทีมมือปราบหลวง เขาไม่ได้รู้จักกับขุนเจษเป็นการส่วนตัว แม้จะเป็นมือปราบเมืองหลวงเหมือนกันแต่ก็ทํางานคนละหน่วย เขาเพียงแค่ถูกไหว้วานจากผู้มีพระคุณ หน้าที่ของเขามีเพียงอย่างเดียวคือชิงสร้อยมาให้ได้มากที่สุด ดังนั้นเป้าหมายของเขาจึงไม่ใช่การมุ่งต่อสู้เอาชนะใคร

“เจ้าส่งสร้อยมาให้ข้า แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป”

ขุนวราธรกล่าวด้วยความใจเย็น เขาไม่แสดงท่าที่ก้าวร้าวหรือคุกคามใดใด ไม่แม้แต่ถืออาวุธขึ้นมาข่มขู่เหนือภพ

เหนือภพมองเขาอย่างพิจารณา ก่อนจะนิ่วหน้า คนผู้นี้ดูใจเย็นเกินไป ใจเย็นมากจนเขารู้สึกว่ามันไม่ปกติ เมื่ออยู่ต่อหน้าพญานาคแม้แต่ขุนเจษยังมีแววตากังวล แต่คนผู้นี้กลับต่างออกไป

“ก็ได้”

เหนือภพพ่นลมหายใจออกมาอย่างตัดใจ เขาคว้าพญานาคที่พันอยู่รอบตัวของเขา ก่อนจะเหวี่ยงมันออกไปทางขุนวราธร

“เจ้าไปแกะเอาจากตัวมันเองละกัน”

“เฮ้ย !”

ขุนวราธรเห็นพญานาคพุ่งเข้ามาหาทั้งตัวแบบนั้นก็มีใบหน้าหน้าซีดเผือด ใครจะคิดว่าเหนือภพจะเล่นกันแบบนี้ วินาทีต่อมาเขาเห็นสร้อยคอรัดแน่นอยู่ที่คอของพญานาคใกล้เข้ามา เขาหลบไม่ทันเสียแล้ว แต่ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองที่ฉับไว ทําให้หอกสั้นคู่ที่ซ้อนอยู่ด้านหลังดีดพุ่งออกมา ก่อนจะถูกคว้าไว้โดยขุนวราธร เขาใช้มันต้านรับหางเท่าลําต้นกล้วยที่กําลังสะบัดฟาดเข้าใส่

ร่างกายเขาถูกฟาด จนครูดลากกระเด็นกระดอนไปกับพื้นโดยไม่อาจต้านทานได้

พิธีกรหญิงกระโดดตัวโยนด้วยอารมณ์ลุ้นระทึก

“โอ้โฮ ดูทีมบ้านรุ่งโรจน์ร่ํารวยเงินทองไหลมาเทมาทุกๆวินาทีนั่นสิเจ้าคะ”

เธอพักหายใจครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อไปว่า

“ไม่คิดว่าพวกเขาจะใช้แผนนี้ ข้าน้อยคิดว่าให้แย่งสร้อยมาจากตัวผู้เข้าแข่งขันด้วยกัน ยังดีกว่าให้แย่งมาจากสัตว์อสูรในตํานานอย่างพญานาคนะเจ้าคะ เท่าที่ข้าน้อยรู้ ตัวตนแท้จริงของพญานาคตัวนี้คือนาคราชห้าเศียร คาดว่าต่อให้ทีมเทพเจ้ามาเองก็คงหืดขึ้นคอแน่เลยเจ้าค่ะ”

เธอบรรยายสถานการณ์ได้อย่างน่าตื่นเต้น แต่นั่นกลับทําให้รองผู้บัญชาการมือปราบเมืองหลวงที่กําลังมองไปยังห้องรับรองของผู้มีอํานาจถึงกับแสดงความกังวลออกมาทางสายตา การต่อสู้นี้ถูกตัดสินแล้ว

ส่วนทางด้านตระกูลนาคราชนั้นกลับตรงกันข้าม พวกเขายิ้มแย้มอย่างพอใจที่เห็นเหนือภพและนาคราชห้าเศียรร่วมมือร่วมใจกันได้ดีเพียงนั้น แม้เหนือภพจะอยู่คนละทีมกับทีมตระกูลนาคราช แต่พวกเขาก็ไม่วิตก เพราะพวกเขาได้เตรียมแผนการบางอย่างไว้กับตัวแทนผู้แข่งขันของตนเรียบร้อยแล้ว

เหนือภพเลือกกระโดดขึ้นไปนั่งดูเรื่องสนุกบนกิ่งไม้ใหญ่ ขณะที่เขาหลับตาลงแล้วก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มกวาดมองไปรอบๆ เพื่อสังเกตทีมอื่นๆ แต่น่าเสียดายที่นอกจากจุดแสงบนตัวของมือปราบหลวงสามคนนี้ก็ไม่มีจุดแสงอื่นอีกเลย และใช่ว่าเขาจะนั่งเฉยๆคอยตรวจตราเพียงอย่างเดียว เขาลอบเกร็งกล้ามเนื้อตัวเองรอ หากมีใครเข้ามาใกล้ไม่ว่าสัตว์อสูรหรือทีมอื่น รับรองได้เจอกําปั้นกระแทกอากาศระดับ 12 ของเขาแน่

ทางด้านเฮงเฮงนั้น เขาหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่วพร้อมกับการสวนกลับที่น่าตื่นตะลึง เฮงเฮงได้รับบาดเจ็บจากทุกการโจมตีของหมื่นเปรมปรีดิ์ แต่ก็เป็นบาดแผลเล็กน้อย เฮงเฮงสามารถหลบเลี่ยงการบาดเจ็บในจุดสําคัญบนร่างกาย ผิดกับหมื่นเปรมปรีดิ์ที่มีบาดแผลบริเวณจุดสําคัญบนร่างกายหลายจุด และหากเฮงเฮงไม่ออมฝีมือเอาไว้ บางทีหมื่นเปรมปรีดิ์คงจะตายไปนานแล้ว

หมื่นเปรมปรีดิ์เพิ่งตระหนักได้ว่าเฮงเฮงที่ดูเงอะงะซุ่มซ่าม ดวงตาล่อกแลกไปมาคล้ายคนเมายา แต่ความเป็นจริงแล้วฝีมือการต่อสู้ของเขานั้นน่าจะสูงกว่าทุกคนในทีมที่มีชื่อยาวเป็นบ้านั่น มันเป็นคนที่อันตรายที่สุด

ความคิดสุดท้ายของหมื่นเปรมปรีดิ์จบลงพร้อมกับร่างที่ร่วงหล่นตกลงสู่พื้นอย่างสิ้นสภาพ เขายังมีลมหายใจอยู่ แต่ก็เพียงรวยรินเท่านั้น ขณะที่เฮงเฮงต่อไหล่ขวาที่หลุดของตัวเองเข้าที่อย่างชํานาญ พร้อมกับร้องครางอย่างเจ็บปวดออกมาโดยไม่ปิดบังความรู้สึก

การต่อสู้ของเฮงเฮงถูกคนระดับสูงจับตาดูอย่างถี่ถ้วน มีบ้านฮันเตอร์หลายแห่งต่างชื่นชม และอยากได้เฮงเฮงมาเป็นสมาชิกในบ้านของตน พวกเขาเห็นแล้วว่าเฮงเฮงแทบจะเชี่ยวชาญการใช้อาวุธทุกชนิด ปราณอาคมก็ไม่ธรรมดา หนําซ้ําทักษะการเคลื่อนตัวหลบหลีกยังอยู่ในระดับเป็นเลิศ

แม้พวกเขาจะยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดบุคคลที่ฝีมือระดับนี้จึงยอมถูกทําร้ายจนเจ็บตัว แต่พวกเขากลับไม่สนใจมากนัก แค่คาดคิดกันไปต่างๆนานาว่าเฮงเฮงอาจจะมีรสนิยมชอบถูกทําร้ายก็เป็นได้ หรือไม่ก็เขานี่แหละคนเก่งจริงที่ยอมบาดเจ็บเพื่อหลอกล่อศัตรูให้หลงกล แล้วค่อยตามไปปิดฉากชัยชนะทีหลัง

“เขาช่างน่าสนใจนัก”

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ ตอนที่ 58 บ้านรุ่งโรจน์ร่ํารวยเงินทองไหลมาเทมาทุกๆวินาที

เหนือภพนิ่งเงียบไป เขายังคงคิดใคร่ครวญเสียดายเงิน 10,000 เหรียญทองอยู่ แต่เมื่อคิดถึงรางวัลตอบแทนที่จะได้มา เขาก็ถอนหายใจอย่างคนตัดสินใจเด็ดขาด จากนั้นก็หันมองไปหาว่าที่เพื่อนร่วมทีมของเขา เขาต้องการคนสนิทที่ไว้ใจได้

เหนือภพหันไปสบตากับไร้ชื่อ ไร้ชื่อก็มองมาด้วยดวงตาใสซื่อระคนตื่นเต้น

“เยี่ยม ครบทีมพอดี”

เฮงเฮงยืนขึ้นอย่างตื่นเต้นเช่นกัน แม้เขาจะไม่ชอบการต่อสู้ แต่ประสบการณ์พิเศษเช่นนี้มันทําคนหนุ่มอย่างเขาถึงกับเลือดร้อนขึ้นมาได้

เหนือภพหันกลับมามองเฮงเฮงด้วยความรู้สึกผิด การมีเฮงเฮงร่วมทีมนั้นเป็นอะไรที่เสี่ยงมากเกินไป แต่เขาก็ไม่อยากทําร้ายจิตใจของสหาย

ในขณะที่เหนือภพยังคงสองจิตสองใจอยู่นั้น พยัคฆ์คีรีก็มาปรากฏตัวอยู่หน้าห้องรับรองของตึกลําธาร

“องค์รัชทายาทส่งข้ามาช่วยเจ้า”

พยัคฆ์คีรีพูดอย่างเย็นชา หากไม่ได้รับคําสั่งเขาก็ไม่อยากมาหรอก เหนือภพก็มองเขาด้วยความเย็นชาเช่นกัน แต่ยังไม่ทันที่เหนือภพจะได้เอ่ยปากอะไรก็มีคนมาหาอีกแล้ว

“ข้าน้อยได้รับคําสั่งมาจากตระกูลใต้ มาเรียนเชิญท่านเหนือภพเข้าร่วมประมูลในนามตระกูลใต้ เรื่องค่าตอบแทนล้วนคุยกันได้”

“ข้าน้อยมาจากสมาคมพ่อค้าเมืองสุพรรณิการ์ มาเรียนเชิญท่านเหนือภพเข้าร่วมประมูลในนามสมาคมพ่อค้าเมืองสุพรรณิการ์ เรื่องค่าตอบแทนล้วนคุยกันได้”

“ข้าน้อยมาจากบ้านเพชรการเวก มาเรียนเชิญท่านเหนีอภพเข้าร่วมประมูลในนามบ้านเพชรการเวก บ้านฮันเตอร์ขององค์หญิงบุษย์น้ําเพชร เรื่องค่าตอบแทนล้วนคุยกันได้”

ชายคนที่สองและคนที่สามลอกคําพูดของคนแรกมาอย่างไม่ตกหล่น พวกเขาเหลือบมองหน้ากันอย่างเขม่นทันที

เหนือภพรู้สึกแปลกใจที่เรื่องกลับกลายเป็นเช่นนี้ เมื่อเขามองสํารวจรอบก็พบว่าแต่ละฝ่ายกําลังวิ่งวุ่นจ้างวานฮันเตอร์มีฝีมือที่อยู่ในละแวกนี้อย่างบ้าคลั่ง และฮันเตอร์มากฝีมือที่มีอายุระหว่าง 18-20 ปีก็มีน้อยเสียด้วย แม้เหนือภพจะคิดอยากได้ค่าตอบแทนเหล่านั้น แต่เขาก็ไม่อยากแบ่งผลงานจากภารกิจให้ฝ่ายไหนทั้งนั้น

เหนือภพมองเมินทุกคนที่ยืนรออยู่ตรงนั้น ขณะเอ่ยอย่างไว้ไมตรีว่า

“ขอบคุณทุกท่านที่เห็นความสามารถในตัวข้า แต่ทีมของข้าครบแล้ว ข้าจะลงสมัครในนาม…”

เหนือภพหันซ้ายหันขวามองหน้าไร้ชื่อและเฮงเฮง ก่อนจะคิดชื่อทีมด้วยตัวเอง

“บ้านรุ่งโรจน์ร่ํารวยเงินทองไหลมาเทมาทุกๆวินาที

แม้พวกเขาจะยังไม่มีบ้านจริง ๆ แต่เหนือภพก็คิดว่าชื่อ ทีมแบบนี้เป็นชื่อที่ดี เมื่อไร้ชื่อและเฮงเฮงไม่คัดค้านอะไร เหนือภพก็เดินนําเพื่อนร่วมทีมไปลงทะเบียนรออยู่ที่ข้างเวที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เหนือภพ ไร้ชื่อ และเฮงเฮงยืนมองเวทีอย่างตื่นตะลึง ตอนนี้ข้างบนเวที่มีพื้นที่สําหรับยืนเพียงน้อยนิด เพราะถูกครอบแก้วใสรูปครึ่งวงกลมคว่ําอยู่ มันใหญ่มากจนเกือบเต็มเวที ข้างในครอบแก้วมีปาไม้จําลองขนาดเล็ก มันคือครอบแก้ววสันต์ เป็นครอบแก้วที่ใช้ย่อพื้นที่ขนาดใหญ่มาจําลองไว้ในพื้นที่ที่จํากัด หากมีการต่อสู้ภายใน คนภายนอกก็จะสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน และความเสียหายใดใดที่เกิดขึ้นในครอบแก้วจะไม่ทะลุไม่สะเทือนออกมาภายนอก นี่เป็นมาตรฐานการรักษาความปลอดภัยที่เฉียบขาดของคณะผู้จัดงาน

เหนือภพจ้องมองต้นไม้ที่มีขนาดประมาณหนึ่งศอกอย่างฉงน มันเหมือนจริงมากๆ แต่ยังไงมันก็เล็กอยู่ดี ทุกคนจะเข้าไปสู้กันในนั้นได้อย่างไร เขาคิดกับตัวเองเช่นนั้นพลางเงยหน้ามองคู่แข่งที่ต่างก็มาลงทะเบียนกันครบหมดแล้ว ท้ายที่สุดก็มีคนรวมทีมกันได้เพียงแค่ 11 ทีมเท่านั้น เท่ากับว่าจะมีคนเข้าไปในครอบแก้วทั้งหมด 33 คน

“ขอต้อนรับทุกท่านกลับเข้ามาสู่ช่วงเวลาสําคัญ ช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราจะมีผู้ร่วมประมูลทั้งหมด 11 ทีม”

พิธีกรสาวคนเดิมยืนอยู่ริมขอบเวทีพร้อมกับกระดาษใบน้อยในมือเธอ

“ทีมแรกคือ ทีมบ้านเพชรการเวก เป็นทีมที่มาจากบ้านมีชื่อเสียงมากในเมืองอมตะนคร ข้าน้อยไม่แปลกใจเลยที่องค์หญิงบุษย์น้ําเพชรจะสามารถคัดสรรฮันเตอร์ผู้มีฝีมือมาได้ทันเวลา

“ทีมที่ 2 คือ ทีมตระกูลขาล ทีมนี้ก็เก่งไม่น้อยไปกว่ากัน ทุกท่านก็คงเคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลขาลแห่งเมืองปัญจรีย์ คราวนี้เรามาลุ้นไปด้วยกันว่าปราณพยัคฆ์จะเด็ดเดี่ยวสมคําร่ําลือแค่ไหน”

เมื่อพิธีกรพูดมาถึงทีมนี้ เหนือภพก็เหลือบมองพยัคฆ์คีรีด้วยความหมั่นไส้ แค่เขาไม่ให้ร่วมทีมด้วยก็ถึงกับต้องไปซบอกทีมที่ใช้ปราณอาคมพยัคฆ์เลยหรือนี่ ส่วนพยัคฆ์คีรีก็จ้องเหนือภพกลับอย่างไม่ยอมกัน ในเมื่อตระกูลขาลเชิญเขาเข้าร่วมอย่างให้เกียรติ เขาก็ยินดีเสียยิ่งกว่าต้องไปร่วมทีมกับเหนือภพก็แล้วกัน

“ทีมที่ 3 คือ ทีมเทพเจ้า เป็นทีมที่รวบรวมยอดฝีมือของตระกูลสุบรรณเวนไตย ตัวแทนจากสํานักงานฮันเตอร์ และหนุ่มน้อยจากตระกูลชวดสีขาว พวกเขาจะเทพสมชื่อหรือไม่ เราก็คงต้องติดตามกันต่อไปนะเจ้าคะ”

“ทีมที่ 4 คือ ทีมนิรันดร์กาลนคร …….”

“ทีมที่ 5 คือ ทีมตระกูลใต้ ……….”

“ทีมที่ 6 คือ ทีมตระกูลนาคราช …

“ทีมที่ 7 คือ ทีมแม่ทัพหลวง …”

“ทีมที่ 8 คือ ทีมมือปราบหลวง

“ทีมที่ 9 คือ ทีมบ้านลานเงิน

“ทีมที่ 10 คือ ทีมบ้านปักษาหงส์ทอง ………….”

“และทีมสุดท้ายคือทีม เอ่อ ทีมบ้านรุ่งโรจน์ร่ํารวยเงินทองไหลมาเทมาทุกๆวินาที แม้ชื่อบ้านของพวกเขาจะไม่เป็นที่คุ้นหูนัก แต่พวกเขาก็เป็นหนุ่มน้อยไฟแรง แรงมากเสียด้วย”

พิธีการสาวเกือบจะหลุดปากพูดไปแล้วว่าเหนือภพนี่เอง ที่เป็นคนช่วยจุดไฟในวันเปิดงาน แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ เธอก็หยุดตัวเองได้ทันเวลา ไม่พูดตอกย้ําความอับอายของราชวงศ์ในวันนั้นอีก

“ในเมื่อทุกท่านได้รู้จักกับทีมทั้งหมดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาที่พวกเขาจะได้รับสร้อยคอภารกิจ ณ บัดนี้”

สิ้นเสียงของเธอ สร้อยคอทั้ง 11 เส้นก็ค่อยๆลอยลงมาจากเบื้องบน ลอยลงมาวางกองอยู่บนครอบแก้วอย่างสงบ จากนั้นก็ปรากฏพายุหมุนขนาดย่อมพัดห มุนกองสร้อยคอนั้นอย่างรุนแรง แล้วสร้อยคอแต่ละเส้นก็ถูกเหวี่ยงออกไปหาแต่ละทีมแบบสุ่ม

“โอ๊ย !”

สร้อยคอโลหะหนักที่มีวงคล้องต่อกันคล้ายโซ่ถูกเหวี่ยงมากระแทกกับหัวของเฮงเฮงอย่างแรง เหนือภพสังเกตเห็นว่าหัวหน้าของแต่ละทีมจะคล้องสร้อยคอไว้อย่างหวงแหน บางคนก็ถึงกับเอายัดเข้าไปในอกเสื้ออีกที เหนือภพจึงหยิบสร้อยโลหะมาคล้องคอไว้เช่นกัน หากใครคิดจะมาแย่งก็เอาชนะเขาให้ได้ก่อนก็แล้วกัน

“ทุกท่านเป็นประจักษ์พยานร่วมกันนะคะ ทีมบ้านเพชรการเวกได้สร้อยคอขนนก ทีมตระกูลขาลได้สร้อยคอพลอยสีทึม…”

แล้วเธอก็อธิบายไปอีกยืดยาวจนกระทั่งถึงทีมสุดท้าย

“และทีมบ้านรุ่งโรจน์ร่ํารวยเงินทองไหลมาเทมาทุกๆวินาทีได้สร้อยคอโลหะ และเพื่อเสริมความแข็งแกร่งของสร้อยในสนามต่อสู้ และป้องกันการถูกคู่ต่อสู้ทําลายทิ้ง สร้อยทุกเส้นจึงมีการเคลือบแร่สองสีเอาไว้ พวกท่านทั้งหมดมีเวลาภายในครอบแก้วปาวสันต์เพียง 2 ชั่วโมง เท่านั้น จะมีเสียงสัญญาณเตือนในเวลา 10 นาทีสุดท้าย หากหมดเวลาเมื่อไหร่ทุกคนจะถูกดีดออกมาจากครอบแก้วทันที และถือว่าจบสิ้นการแข่งขันนะเจ้าคะ”

ผู้เข้าแข่งขันทั้ง 33 คนที่ยืนคนละมุมล้อมครอบแก้วอยู่ มองหน้ากันและกัน พวกเขาต่างจดจําใบหน้าของแต่ละทีมเอาไว้ในใจก็คิดมาดหมายแตกต่างกันไป ส่วนผู้ชมรอบข้างต่างส่งเสียงเชียร์ด้วยความลุ้นระทึก การแข่งขันในครั้งนี้นอกจากจะแย่งชิงภารกิจระดับสูงกันแล้ว ยังเป็นการประกาศศักดาด้วยว่าคนหนุ่มรุ่นใหม่ของตระกูลหรือบ้านใดเก่งกาจสามารถกว่ากัน

“ขอให้ทุกทีมวางมือขวาบนครอบแก้วเบื้องหน้าท่าน ข้าน้อยจะนับถอยหลังเพื่อเริ่มการแข่งขัน ณ บัดนี้”

“5 4”

เหนือภพหันมองไร้ชื่อและเฮงเฮงอย่างให้กําลังใจ ทั้งสองคนยืนประกบเหนือภพไว้ตรงกลางอย่างปกป้อง แน่นอนว่าใครก็ตามที่คิดจะเข้าถึงตัวเหนือภพ ก็ต้องผ่านพวกเขาเสียก่อน

“3 2”

ชายหนุ่มจากตระกูลสุบรรณเวนไตยเงยหน้ามองเหนือภพ พลางใช้นิ้วชี้ซ้ายปาดผ่านลําคอของเขาเป็นเชิงขู่เหนือภพ เหนือภพไม่เคยเห็นชายคนนี้มาก่อน ไม่เข้าใจว่าทําไมคนตระกูลนี้ถึงจ้องจะจองล้างจองผลาญเขานัก

ในขณะที่เหนือภพคิดสงสัย พญานาคก็แลบลิ้นออกมาพลางพูดอย่างตื่นเต้น

“เดี๋ยวจัดมันเลยไอ้หนู”

“1 เริ่ม !”

สิ้นเสียงของพิธีกรสาว ครอบแก้วขนาดใหญ่ก็เปล่งแสงสว่างจ้า จนทุกคนต้องหยีตา วินาทีต่อมาแสงสว่างก็วูบหายไปพร้อมกับผู้เข้าแข่งขันการประมูลทั้ง 33 คน

เหนือภพลืมตาอีกครั้งก็พบว่าเขาและทีมกําลังยืนอยู่ท่ามกลางป่าดงดิบขนาดใหญ่ บรรยากาศรอบด้าน ค่อนข้างมืดครึ้ม มีแสงเพียงรําไรให้ความรู้สึกเหมือนป่าเหนือหมู่บ้าน ที่หมู่บ้านแร่ห้าสีของเขาเหลือเกิน เฮงเฮงรู้สึกตื่นตัวและหวาดระแวงมากทวีคูณ เขาอยู่นิ่งไม่ได้เลยดวง ตาล่อกแลกตลอดเวลา ผิดกับไร้ชื่อที่กําลังยืนนิ่งดื่มบรรยากาศอย่างผ่อนคลาย

ตอนนี้แต่ละทีมถูกส่งกระจายตัวกันอยู่รอบๆป่าแห่งนี้ โดยมีจุดศูนย์กลางคือมหาวิหาร พวกเขายังมองไม่เห็นทีมอื่นๆ ไม่รู้ว่าแต่ละทีมมีแผนจะเข้าไปตรวจสอบสร้อย หรือจะตีโอบมาแย่งชิงสร้อยของคนอื่น

พวกเขาไม่ได้ยินเสียงจากภายนอกเลย ไม่รู้ว่าพิธีกรกําลังบรรยาย หรือพูดเกี่ยวกับอะไรอยู่ พวกเขาเพียงรู้สึกได้ถึงการจับจ้องจากคนข้างนอก

“เหนือภพ เราจะทําอะไรต่อไป”

เฮงเฮงขยับกายเข้ามาใกล้เหนือภพมากยิ่งขึ้น แต่เหนือภพกลับดูนิ่งขรึมผิดปกติ เขาไม่ตอบเฮงเฮง แต่กลับคุยกับพญานาคที่รัดรอบการพลางถอดสร้อยโลหะออกจากคอ

“เจ้ากลืนเข้าไปเลย ไม่ให้ใครหาเจอ

“ถ้าข้ากลืนเข้าไปมันก็ถูกพิษละลายหมดน่ะสิ”

“อ้อ เช่นนั้นข้าฝากสร้อยไว้ที่คอเจ้าก็แล้วกัน ถ้าอยากมีเรื่องสนุกๆทําอีก ก็ช่วยข้าให้ได้ภารกิจระดับสูงก็แล้วกัน”

“หึ เชื่อมือข้าเถอะน่า”

พญานาคพูดจบก็เลื้อยเศียรเข้ามาในสายสร้อยอย่างว่าง่าย จากนั้นมันก็ขยายร่างกายขึ้นอีกนิด จนร่างกายของมันมีขนาดคับพอดีกับสร้อย ยากที่สร้อยจะหลุดหาย หรือถูกดึงออกไปได้ เมื่อเฮงเฮงและไร้ชื่อเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกโล่งอกในทันที

“ต่อไปเราจะไปล่าสร้อยที่เหลือกัน เฮงเฮงเจ้านําวิ่งออกไปเลย เดี๋ยวพวกข้าจะตามไป”

“ห้ะ !”

เฮงเฮงร้องเสียงหลง เมื่อได้ยินคําสั่งแปลกประหลาดจากเหนือภพ

“ข้าไม่ใช่ซวยซวยนะ ที่จะพาเจ้าไปเจอสร้อยคอที่มีภารกิจได้นะ”

“ก็เพราะเจ้าคือเฮงเฮงน่ะสิ วิ่งไปเถอะน่า พวกข้าจะคอยช่วยอยู่ข้างหลัง”

เฮงเฮงถอนหายใจอย่างไร้ทางเลือก เขามุ่งหน้าวิ่งออกไปทางซ้ายของชายป่า เรื่องอะไรจะวิ่งเข้าไปสู่จุดศูนย์กลาง เหนือภพยืนนิ่งสักครู่ ส่วนไร้ชื่อก็ยืนนิ่งตามอย่างว่าง่าย

เหนือภพนับ 1-30 อยู่ในใจ จากนั้นเขาก็พาไร้ชื่อออกตามเฮงเฮงไปทันที เฮงเฮงอาจจะไม่สามารถพาเขาไปสู่สร้อยที่ต้องการได้ แต่เฮงเฮงพาเขาไปเจอกับทีมคู่ต่อสู้ได้แน่นอน

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 57 กติกาใหม่

เมื่อไร้ชื่อเห็นเหนือภพก็ปรี่เข้ามาทันทีโดยไม่ลืมจูงแขนใบข้าวมาด้วย แต่จู่ๆไร้ชื่อก็มีสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง สัญชาตญาณของเขาไม่ต่างจากสัตว์ป่า แถมยังมีสัมผัสที่หกที่เหนือกว่ามนุษย์ ดังนั้นเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงวิญญาณร้ายในตัวของเฮงเฮง ทําให้เขาเกิดปฏิกิริยาต่อต้าน นี่คือภัยร้าย ไร้ชื่อชักดาบพุ่งเข้าหาเฮงเฮงในฉับพลัน

เหนือภพสังเกตท่าทีของไร้ชื่ออยู่ก่อนแล้ว เขาจึงถลาเข้ามากางแขนขวางเอาไว้ได้ทัน

“หยุด นี่คือสมาชิกในฝูงข้า”

ไร้ชื่อชะงักศึกพลางขมวดคิ้วจ้องมองไปยังเฮงเฮง เขาเป็นใครกัน อยู่ๆก็มาเข้าร่วมฝูง หรือจะเข้ามาแย่งตําแหน่งคนสนิทของเหนือภพไปจากเขา ไร้ชื่อจึงตะเบ็งเสียงออกไปทันทีราวกับว่ากําลังถูกแย่งความรัก

“มาสู้กัน ใครชนะได้เป็นรองจ่าฝูง”

เฮงเฮงที่ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก อยู่ๆก็ถูกท้าสู้ ฝูงอะไรกัน เขาไม่เข้าใจสักนิด แต่เขาก็ใช้เวลาพิจารณาเพียงไม่นานก็พอจะคาดเดาเรื่องราวได้

“รองจ่าฝูง ? อ่อ เจ้าเอาไปเลย”

“ไม่ได้ มาสู้กัน”

สําหรับไร้ชื่อแล้วตําแหน่งที่ได้มาด้วยศักดิ์ศรีและความสามารถ นั่นถึงจะเรียกว่าตําแหน่งที่แท้จริง ส่วนเฮงเฮงหันไปมองเหนือภพด้วยสายตาละห้อย ไม่ใช่ว่าเขากลัวหรือไร้ความสามารถ แต่เขาเพียงเบื่อหน่ายกับการต่อสู้เต็มที่ ตลอดชีวิตของเขานับว่าได้ผ่านการต่อสู้มามากกว่าเด็กหนุ่มทั่วไปหลายเท่านัก

เหนือภพแสร้งถอนหายใจ พลางพูดอย่างเหนื่อยหน่าย

“พอเถอะได้ชื่อ เจ้าเป็นรองหน้าฝูงก็ดีอยู่แล้ว เจ้านี่ชื่อเฮงเฮง ไม่ค่อยมีฝีมือหรอก เจ้าอย่าไปสนใจเลย ปะๆ พวกเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า”

ไร้ชื่อเชื่อเหนือภพอย่างสนิทใจ คําสั่งของหัวหน้าฝูงถือเป็นคําขาด

“ได้”

เหนือภพเดินนําเฮงเฮงและไร้ชื่อที่จูงมือใบข้าวผ่านประตูเข้าไป ทว่าฮันเตอร์เฝ้าประตูกลับคัดค้านสร้างความหงุดหงิดใจราวกับเจ้ากรรมนายเวรที่ตามไม่เลิก

“ พวกท่านเข้าไม่ได้นะขอรับ”

“ พวกเขามากับข้า”

เหนือภพยืดอกพึ่งผายพูดพลางชูป้ายคําเชิญให้ฮันเตอร์หนุ่มน้อยดู

“เอ่อ แต่หญิงนางนี้เข้าไม่ได้นะขอรับ เธอดู…”

ฮันเตอร์เฝ้าประตูไม่ได้เอ่ยจนจบ เขาคิดว่าเธอดูธรรมดา ไร้ฝีมือและยากจน แต่ชายหนุ่มที่จูงมือเธออยู่ทําตาเขม็งมองมา ทําให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนใจชอบกล

“ไร้ชื่อ แสดงให้เขาดูหน่อยว่าเจ้ามีเงินเท่าไหร่”

เหนือภพไม่อยากอวดเบ่งถึงอิทธิพลเบื้องหลังที่เขามี เขาจึงคิดจะสอนให้ไร้ชื่อรู้วิธีจัดการกับสถานการณ์แบบนี้

ไร้ชื่อดึงปีกตั๋วเงินออกมาอย่างไม่เข้าใจ ทว่าเมื่อฮันเตอร์เฝ้าประตูเห็นกระดาษปักนั้น เขาก็เปลี่ยนท่าทีในทันใด แม้แต่ใบข้าวก็ยังตกใจด้วยความคาดไม่ถึงว่าเขาจะมีเงินมากมายขนาดนั้น

“โอ้ ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ เชิญด้านในเลยขอรับ”

“ดูแล้วจําไว้”

เหนือภพพูดกับไร้ชื่อแล้วก็เดินนําทางพาทุกคนขึ้นไป ที่ห้องรับรองของตึกลําธารโดยไม่รอช้า จนกระทั่งเดินผ่านชั้น 2 กําลังจะขึ้นบันไดไปชั้น 3 กลุ่มของเหนือภพก็ถูกคนแปลกห น้าขัดขวางไว้ เป้าหมายของพวกเขาหาใช่พวกเหนือภพ แต่เป็นใบข้าว

“ใบข้าว ทําไมเจ้ามาอยู่ที่นี่”

สตรีนางหนึ่งในชุดกึ่งพร้อมรบเดินตรงเข้ามา แม้ใบหน้าเธอจะดูปกติ แต่ก็ปิดซ่อนความเป็นห่วงในดวงตาไว้ไม่มิด

“สไบ ข้าแค่มาส่งน้องชายคนนี้เอง เขาหลงทางน่ะ”

สไบเงินมองข้อมือของใบข้าวที่ถูกชายหนุ่มหน้าตาน่ารักจับกุมเอาไว้ เธออยู่ท่ามกลางชายหนุ่มอีกสองคนที่มีท่าทางไม่น่าไว้วางใจ โดยเฉพาะชายหนุ่มที่มีสายตาล่อกแล่กคล้ายกับระแวงอะไรอยู่ตลอดเวลา เขามีกลิ่นอายชั่วร้ายอย่างบอกไม่ถูกจนเธออยากจะเอาดาบฟันเสียตรงนี้เลย

สไบเงินคิดว่าใบข้าวน่าจะถูกจับกุมอยู่ การที่ใบข้าวตอบเช่นนั้นคงจะตอบเพื่อให้เธอจากไป ไม่ให้เข้ามายุ่งเกี่ยวใบข้าวมักเป็นแบบนั้น เธอใจดีกับทุกคนไม่ว่ามิตรหรือศัตรู

สไบเงินเดินตรงเข้ามาใบข้าว หวังจะดึงเพื่อนรักออกมาจากวงล้อมของผู้ร้าย แม้เธอจะทําที่ว่าเดินเป็นปกติ แต่เธอก็ไม่อาจซ่อนเร้นกลิ่นอายความเป็นปฏิปักษ์ต่อหน้าไร้ชื่อได้ ไร้ชื่อไม่พูดพร่ำทําเพลง ไม่สนเด็ก คนแก่หรือผู้หญิง เขาตวัดดาบใส่เป้าหมายที่แสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อเขาทันที

เคล้ง !!

ประกายไฟแลบแปรับ คมดาบของไร้ชื่อต้านดาบสั้นของสไบเงิน ก่อนที่ไร้ชื่อจะลงดาบอีกครั้ง ใบข้าวก็เอาตัวมาขวางใบมีดเสียก่อน เธอหลับตาปีก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

ใบข้าวขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ ใจอยากจะตําหนิไร้ชื่อ แต่สิ่งที่ได้ชื่อทํากับเธอคือการดึงเธอไปด้านหลังตัวเองก่อนจะยืนขวางเธอกับสไบเงินเอาไว้ พลางแยกเขี้ยวยิงฟันขู่คํารามราวกับสัตว์อสูรที่กําลังปกป้องลูกเมียจากผู้บุกรุก

“อันตราย”

ไร้ชื่อพูดแค่นั้น ก็ทําให้เฮงเฮงที่กําลังดับไฟบนหัวไหล่ที่เกิดจากสะเก็ดดาบ ตั้งท่าพร้อมสู้ในทันที

ส่วนเหนือภพเขาไม่ได้โทษไร้ชื่อ แต่กลับมองไปที่เฮงเฮง เขาไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่กับการทะเลาะเบาะแว้งที่ไม่มีต้นสายปลายเหตุนี้

เหนือภพนิ่งอย่างรู้สึกปลง ยิ่งคิดถึงว่าเฮงเฮงต้องอยู่ร่วม ทางกับเขาอีกนาน เขาไม่อยากคิดเลยว่าเขาจะพบเจอเรื่องทะ เลาะวิวาทวันละกี่ครั้ง ทางที่ดีเขาต้องตามหาซวยซวยให้เจอเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นความบรรลัยคงจะมาเยือนเขาทุกวันแน่

“เอาล่ะ ก็แค่ความเข้าใจผิดนะไร้ชื่อ นางไม่ได้มีอันตราย นั่นก็คงเป็นเพื่อนของนาง”

คํากล่าวของเหนือภพทําให้ไร้ชื่อหันหลังไปมองใบข้าว เธอพยักหน้า สไบเงินก็คือฮันเตอร์ที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกับเธอ แม้ไร้ชื่อจะคลายความหวาดระแวงลง แต่เขาก็ยังคงจับแขนของใบข้าวเอาไว้ด้วยกลัวว่าเธอจะหายไป

เหนือภพให้เฮงเฮงถือป้ายชื่อห้องรับรองขึ้นไปรอที่ชั้นห้าก่อน เมื่อเห็นบรรยากาศที่อาจนําพาไปสู่การสู้รบอีกครั้ง เขาใช้เวลาไกล่เกลี่ยอีกครู่เดียวก็จบปัญหากันได้ด้วยดี แต่นั่นก็แลกกับการที่ใบข้าวต้องกลับไปกับสไบเงิน ถึงใบข้าวจะเป็นเพียงคนงานไร้พรสวรรค์ที่อยู่ในบ้านลานเงิน แต่เธอก็ถือเป็นทรัพยากรคนสําคัญของบ้าน ที่สไบเงินผู้ดํารงตําแหน่งจัดการทรัพยากรของบ้านลานเงินต้องดูแล

เหนือภพมองไร้ชื่อที่นั่งอยู่ริมระเบียงชั้นห้าอย่างเหงาหงอย สายตาของเขาจ้องมองไปยังระเบียงชั้นสองที่ใบข้าวยืนอยู่กับสมาชิกภายในบ้านของเธอ

เหนือภพพูดพึมพําพลางส่ายหน้า

“เรียนอะไรไม่เรียน ดันไปเรียนเรื่องรัก”

เจ้าเด็กนั่นพิเศษ

พญานาคเอยขึ้นพร้อมกับปรากฏกายด้วยเศียรเดียวพันอยู่รอบกายเหนือภพด้วยขนาดลําตัวเท่ากล้ามแขนผู้ใหญ่ พญานาคไม่คิดจะปิดบังตัวตนอีก

“เอ๊ะ ทําไมท่านถึงไม่ซ่อนตัว”

“ข้าอยากมีเรื่อง”

คําตอบนั่นทําให้เหนือภพกุมขมับ แต่ก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง

“ในใจเจ้าคงสงสัยมาตลอดสินะว่าทําไมสัตว์อสูรถึงเลี้ยงลูกมนุษย์ ความเป็นไปได้มันต่ำมาก แต่ก็ใช่จะเป็นไปไม่ได้เลย แต่เจ้านั่นไม่ใช่มนุษย์เสียทีเดียวหรอก อาจจะเรียกว่าเจ้าพวกลูกผสม หรือพวกพันทางก็ได้”

เหนือภพตั้งใจฟัง แล้วเขาก็นึกบางอย่างขึ้นได้

“เพราะมีสายเลือดเหมือนกัน ไม่แปลกที่สัตว์อสูรจะเลี้ยงมันมา มันดูเหมือนจะรักเผ่าพันธุ์เดียวกันนี่นะ”

เหนือภพเอ่ยแผาวเบาขณะทบทวนความทรงจํา แต่เสียงปิดท้ายของพญานาคทําให้เขาเงียบไปครู่หนึ่ง เป็นคําพูดที่วนเวียนอยู่ในหัวเหนือภพไม่รู้จบ

“เป็นไปไม่ได้ที่จะเลี้ยงด้วยความรัก แต่เลี้ยงเพราะความกลัวเสียมากกว่า”

สิบห้านาที่ผ่านไป

เฮงเฮงนั่งอยู่ติดขอบห้องรับรอง เขาไม่กล้าเข้าไปใกล้เหนือภพ ไม่ใช่ว่าเขากลัวพญานาคที่พันอยู่รอบกายสหาย แต่เป็นเพราะเมื่อครู่ตอนที่เขาเขยิบไปใกล้ตามคําเรียกของพญานาคให้นังชิด ๆ กัน จากนั้นอยู่ ๆ พญานาคก็ดันจามขึ้นมา ทําให้พิษหลุดรอดออกมามันเฉียดขนเฮงเฮงไปนิดเดียว เขามองพื้นที่ถูกกัดกร่อนจากพิษด้วยความรู้สึกแย่ เขาไม่รู้ว่าพญานาคอันตรายกว่า หรือตัวเขาอันตรายกว่ากันแน่

ขณะนั้นเองเสียงพิธีกรสาวสวยที่อยู่บนเวทีประมูลก็เริ่มดังขึ้น

“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่วันที่ 3 ของการประมูลประจําแคว้น ครั้งที่ 60 แน่นอนว่าในครั้งนี้เราย่อมมีการเฉลิมฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่ สมกับมิตรภาพร่วมแคว้นที่มีมาอย่างยาวนาน”

เมื่อพิธีกรหญิงสาวสวยในชุดคลุมสีเขียวใบตองอ่อนพูดจบ เธอก็ได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมรอบด้านอย่างล้นหลาม

“ทุกท่านคงทราบดีว่าวันนี้เป็นวันประมูลภารกิจระดับสูงที่ไม่อาจหาได้จากสํานักงานฮันเตอร์ที่ไหน ๆ และในครั้งนี้พวกเราก็มีภารกิจระดับสูงให้ประมูลกันถึงสามภารกิจ”

เฮ….

เสียงชื่นชมยินดีดังมาจากทั่วสารทิศ ตามปกติการประมูลครั้งก่อน ๆ จะมีภารกิจระดับสูงให้ประมูลเพียงหนึ่งเดียว แต่ครั้งนี้กลับมีถึงสามภารกิจ แต่ละตระกูลแต่ละสํานักต่างตื่นตัวเร่งเตรียมทรัพย์สินกันอย่างเร็วรี่

“แต่เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ในครั้งนี้เราจะไม่ใช้เงินในการประมูล”

พิธีกรหญิงหยุดเว้นช่วงอย่างมีจังหวะจะโคน หมายเพิ่มความตื่นเต้นให้แก่ผู้ชม

“ก่อนจะพูดถึงกติกาการประมูล ข้าน้อยขอแจ้งรายการภารกิจให้ทุกท่านได้ทราบ ภารกิจที่ 1 สํารวจวิหารโบราณ ภารกิจที่ 2 ปราบปรามรังสัตว์อสูร ภารกิจที่ 3 กอบกู้หมู่บ้านที่ถูกสัตว์อสูรบุกยึด”

เธอไม่ได้อธิบายรายละเอียดของแต่ละภารกิจ เพราะภารกิจระดับสูงเป็นภารกิจที่มีข้อมูลจําเพาะ คนทั่วไปไม่ควรได้รู้ คนที่จะรู้ได้คือคนที่ได้รับภารกิจเท่านั้น

“แน่นอนว่ารางวัลของแต่ละภารกิจนั้นมากมายนัก มีท่านใดสนใจประมูลภารกิจทั้งสามหรือไม่ ขอเสียงหน่อยเจ้าค่ะ”

พิธีกรหญิงกางแขนออกอย่างสง่างาม ในขณะที่ผู้คนรอบทิศส่งเสียงเฮลั่น พวกเขาล้วนต้องการภารกิจระดับสูง อย่างน้อยสักครั้งในชีวิตพวกเขาก็ต้องการรู้ว่าการทําภารกิจระดับสูงมันให้รสชาติชีวิตเช่นใด

พิธีกรหญิงแย้มยิ้มอย่างคนที่เข้าใจความปรารถนานั้น

“หากทุกท่านประสงค์เช่นนั้น ข้าน้อยก็คงต้องแจ้งกติกาเป็นลําดับต่อไป”

เมื่อเธอพูดถึงตอนนี้ทั้งอาคารประมูลก็พร้อมใจกันเงียบกริบโดยไม่ได้นัดแนะกัน

“ภารกิจระดับสูงย่อมคู่ควรกับฮันเตอร์ฝีมือเยี่ยม ในครั้งนี้เราจะใช้การต่อสู้กันเพื่อคัดสรรผู้มีฝีมือ ท่านต้องรวมทีมให้ครบสามคน และจะต้องเป็นฮันเตอร์หรือผู้มีความสามารถที่มีอายุ 18-20 ปีเท่านั้น จ่ายค่าสมัครเพียง 10,000 เหรียญทองต่อทีม แล้วก็มาร่วมสนุกกันได้เลยเจ้าค่ะ”

ความเงียบยังคงครอบงําบรรยากาศ แต่ละฝ่ายกําลังประเมินกติกาและประเมินกําลังคนของตนเองอย่างเคร่งเครียด คนมีฝีมือนั้นมีมาก แต่คนที่มีอายุอยู่ในเกณฑ์กติกากลับมีไม่มากนัก พวกเขาไม่ได้เตรียมการมาแบบนี้

“เราจะแจกสร้อยคอให้แต่ละทีม ทีมละหนึ่งเส้น แต่จะมีสร้อยคอเพียงสามเส้นเท่านั้นที่มีข้อมูลภารกิจฝังอยู่ภายใน เราจะให้ผู้ร่วมประมูลเข้าไปแข่งขันกันในครอบแก้วปาวสันต์ ใจกลางป่าจะมีมหาวิหารที่มีแท่นคบเพลิงอยู่ เมื่อนําสร้อยไปเผาที่คบเพลิงนั้น ท่านก็จะรู้ว่าสร้อยเส้นนั้นมีภารกิจอยู่หรือไม่ เราจะจับเวลาสี่ชั่วโมงสร้อยภารกิจอยู่ที่ใครก็ถือว่าทีมนั้นได้รับภารกิจนั้น ๆ ไปโดยไม่มีข้อโต้แย้ง”

“ทําไมเงียบเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ อย่าเพิ่งกังวลใจไปเจ้าค่ะ ทางเราจะให้เวลารวมทีม และวางแผนการแข่งขัน อีกครึ่งชั่วโมงให้หลังขอให้ผู้ที่ประสงค์เข้าร่วมการประมูลจ่ายเงินค่าสมัครที่ด้านล่างเวที ตอนนี้ขอเชิญทุกท่านรับชมการแสดงละครสัตว์อสูรสุดน่ารัก หวังว่าทุกท่านจะรื่นรมย์นะเจ้าคะ”

สิ้นคําพูดของเธอก็มีกลุ่มสัตว์อสูรน้อยใหญ่ที่ถูกฝึกมาอย่างดีหลายตัวออกมาแสดงบนเวทีอย่างสนุกสนาน ผิดกับผู้ชมรอบข้างที่ยังคงเคร่งเครียด พวกเขามีเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 56 ไปประมูลภารกิจกันเถอะ

“ไม่น่ามี

อยู่ๆพญานาคห้าเศียรก็ตอบโต้ความคิดของเหนือภพ ทําให้เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ

“จริงๆพวกแปลกๆไม่ใช่มีแค่คน สัตว์ก็มี

เหนือภพคิดในใจโดยลืมไปว่าพญานาคสามารถอ่านความคิดของเขาได้ พญานาคส่งเสียงกระแอมเชิงตักเตือนก่อน เอ่ยขึ้นด้วยน้ําเสียงตื่นเต้นระคนแปลกใจเมื่อเพ่งจิตไปยังเฮงเฮง

“เจ้าเด็กคนนั้นมีวิญญาณร้ายสิงสู่ตั้งแต่กําเนิด ไม่แปลกทั้งชีวิตจะมีแต่โชคร้าย

เหนือภพคิดไม่ถึงว่าพญานาคจะมีความสามารถดูออกได้ละเอียดถึงเพียงนั้น แม้เขาจะไม่ได้สนิทกับเฮงเฮงนัก แต่ในฐานะคนที่ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน เขาก็อยากให้เฮงเฮงอยู่อย่างปลอดภัย

แน่นอนว่าพญานาครู้ว่าเหนือภพต้องการอะไร

“วิธีแก้มก็ถือว่าไม่มี เจ้ารู้ไปก็ทําอะไรไม่ได้ วิญญาณนี้กับเจ้าหนุ่มนี่มีความสัมพันธ์อันเหนียวแน่นที่ตัดไม่ขาด แต่เจ้าวางใจเถอะ แม้ชีวิตมันจะโชคร้ายแต่มันจะไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต สักวันก็จะผ่านพ้นไปได้

พญานาคยังบอกอีกว่า

“วิญญาณร้ายนี้แม้คล้ายว่าจะเอาชีวิต แต่ในความเป็นจริงวิญญาณร้ายนี้กลับปกป้อง เหมือนข้าเคยเห็นเรื่องแบบนี้มาก่อนแต่ข้าจําไม่ได้ เจ้าวางใจเถอะ ในมุมมองของข้าชีวิตของมันยังดีกว่าหลายคนในใต้หล้าด้วยซ้ํา

เหนือภพรับฟังสิ่งที่พญานาคพูดแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ความโชคร้ายไม่มีทางเป็นเรื่องที่ดีไปได้หรอกน่า เฮงเฮงเคยช่วยมีน้ําใจช่วยเขาไว้ริมหน้าผาเมื่อหลายปีก่อน เขาไม่เคยลืม ดังนั้นเขาจะไม่ปล่อยให้เฮงเฮงต้องมาตกระกําลําบากแบบนี้ และเพื่อที่จะทําให้เฮงเฮงไปกับเขา เหนือภพจึงตัดสินใจช่วยเฮงเฮงขายของ ภายใต้เงื่อนไขสองข้อ

ข้อแรก กําไรที่ได้ต้องตกเป็นของเขา 7 ส่วนเฮงเฮงได้ 3 ส่วน

ข้อสอง เฮงเฮงต้องทําตามที่เขาสั่ง

เมื่อตกลงกันได้แล้ว เขาก็หลอกให้เฮงเฮงออกจากร้านไปหาของมาขายเพิ่ม หลังจากเฮงเฮงจากไปผลลัพธ์ที่ได้ก็ดีเกินคาด ภายในเวลาครึ่งวันเหนือภพก็ขายของในร้านได้จนหมดเกลี้ยง ด้วยการค้าขายแบบโปรโมชั่นลดราคา

สมมุติราคาต้นทุนแต่ละชิ้นอยู่ที่ 300 เหรียญเงิน เขาก็ติดป้ายราคา 600 เหรียญเงินแล้วขีดฆ่าราคาด้วยหมึกสีแดงสด จากนั้นเขียนตัวเลข 300 ไว้ข้างๆ ให้เป็นที่เข้าใจกันว่าสินค้านี้ลดราคาถึง 50%

แน่นอนว่าของแต่ละชิ้นมีราคาต้นทุนไม่เท่ากัน ดังนั้นเหนือภพจึงใช้วิธีการขายหลากหลายรูปแบบไม่ใช่แค่ลดราคาเหมือนกันหมด สินค้าบางชิ้นมีคุณภาพดีทั้งยังไม่เหมือนใคร ถึงแม้ผลงานเกือบทั้งหมดภายในร้านเป็นของที่เฮงเฮงทําขึ้นมาเอง เป็นงานฝีมือที่แม้จะไม่ได้สวยงามประณีตอย่างผู้ไร้พรสวรรค์ทํา แต่มันก็ถือเป็นสินค้าที่มีความพิเศษมีเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร ส่วนใหญ่ถูกสร้างมาจากวัตถุดิบ จากสัตว์อสูรระดับสูง ต้นไม้หรือแร่หินหายากนานาชนิดที่มีคุณค่าภายในตัวอยู่แล้ว

ดังนั้นสิ่งไหนที่เพิ่มราคาได้เขาจะทํา สิ่งไหนที่ควรจะขาย แบบลดแลกแจกแถมเขาก็จะทํา

สี่ชั่วโมงต่อมา

เหนือภพนั่งนับเงินกําไรอยู่ท่ามกลางร้านที่โล่งโจ้ง ขณะเดียวกับเฮงเฮงก็กลับมาด้วยใบหน้าสะบักสะบอม เป็นอย่างที่เหนือภพคาดไว้ เฮงเฮงไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาเลย

“ข้าขอโทษ ข้าไม่เอาไหนเอง”

เฮงเฮงเอยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาชีวิตของเขาทําอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง แต่เหนือภพตบบ่าปลอบใจเฮงเฮง ก่อนจะยกถุงผ้าที่มีขนาดเท่าลูกบอลยื่นให้กับเฮงเฮง

“ไม่มีอะไรมาขายก็ช่างเถอะ ไปกันได้แล้ว”

เฮงเฮงรับถุงผ้าหนักอึ้งด้วยสองมืออย่างงงงวย เขาเพิ่งสังเกตร้านของตัวเอง มันเตียนโล่ง สินค้าทั้งหมดถูกขายไปหมดแล้ว เขาแทบไม่เชื่อสายตา แต่เมื่อเปิดปากถุงผ้าดูเหรียญที่มีทั้งสีทองแดงสีเงิน สีทอง รวมไปถึงตัวเงินมากมาย นี่มันมากกว่ากําไรที่เขาเคยคาดหวังเอาไว้ด้วยซ้ํา

“ช่างล้ําเลิศ เขาทําได้ยังไง

เฮงเฮงรีบเก็บถุงผ้าใส่กระเป๋าสะพายหลัง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความนับถือ

“ท่านอาจารย์ รอเดี๋ยว”

เฮงเฮงรีบเข้าไปเก็บของบางส่วนโดยเฉพาะอาวุธคู่กาย ดาบทรงไทยหนึ่งเล่มที่เขาซ่อนไว้กับข้าวของอีกจํานวนหนึ่งก่อนจะวิ่งตามเหนือภพออกไป

เหนือภพกับเฮงเฮงเดินไปในตลาดเรื่อยเปื่อยเพื่อหาอะไรทํา จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าป้ายขนาดใหญ่ที่ข้อความถูกเปลี่ยนไปในแต่ละวัน

งานเทศกาลประมูลระดับแคว้น ครั้งที่ 60

วันที่ 3 ภารกิจระดับสูง

เริ่ม 20.00 นาฬิกา

“ภารกิจระดับสูง

เหนือภพอ่านทวน ก่อนจะมองไปทางเฮงเฮงอย่างต้องการคําตอบ แม้เฮงเฮงจะเป็นพวกดวงซวยจนไม่น่าคบหา แต่ในด้านความรอบรู้เขากลับมีมากจนเหนือภพต้องยอมศิโรราบ

“ส่วนใหญ่ภารกิจที่นํามาประมูลจะเป็นภารกิจใหญ่ที่ได้รับการประเมินว่ายากเกินระดับ จะไม่สามารถรับภารกิจระดับนี้ได้จากสํานักงานฮันเตอร์ทั่วไป มีผลตอบแทนสูง และยากที่จะสําเร็จ”

“แล้วทําไมต้องมาประมูลให้วุ่นวาย จะแปะไว้ที่สมาคมฮันเตอร์ก็ไม่ต่างกัน “

“นั่นก็จริง แต่มันไม่ง่ายแบบนั้น ในงานประมูลภารกิจระดับสูง มันมีนัยบางอย่างที่มีผลกับอํานาจ การเปลี่ยนแปลงและก็ชื่อเสียง ดังนั้นภารกิจระดับสูงไม่สามารถไว้ที่สํานักงานฮันเตอร์ได้ มันจะก่อเกิดปัญหาความขัดแย้งและการแย่งชิงกันไม่สิ้นสุด จึงจําเป็นต้องมีการประมูลเพื่อถือสิทธิ์เป็นเจ้าของ ใครมีความสามารถและมีเงินก็จะได้รับภารกิจนี้ไป โดยไม่ต้องกังวลว่ากลุ่มอื่นๆ จะมาแย่งภารกิจไปทํา มันก็ถือเป็นความปลอดภัยอย่างหนึ่ง”

เหนือภพพยักหน้าเชิงเข้าใจ ก่อนเอ่ยถามต่อไปว่า

“แล้วเงินรางวัลขั้นต่ํามันอยู่ที่เท่าไหร่”

“ไม่แน่นอนครับ แต่ถ้าจะเอาสถิติเก่าๆ มาอ้างเมื่อสี่ปี ที่แล้วบ้านฉิมพลีของตระกูลสุบรรณเวนไตยได้ประมูลภารกิจระดับสูง ระดับ D ผลตอบแทนหลังจากที่พวกเขาทําสําเร็จก็มีมูลค่าเท่ากับค่าใช้จ่ายของเมืองหลวง 10 ปี”

เหนือภพอึ้งกิมกี่ จากนั้นตาของเขาก็ค่อยๆ ทอประกายวิบวับ

“พวกเราไปประมูลภารกิจกันเถอะ”

“เอาจริงหรือครับ”

“ข้าเหนือภพพูดจริงทําจริง”

“ด้วยเงินแค่นี้ ?”

เฮงเฮงชี้ไปที่ถุงเงินของเขาและของเหนือภพอย่างไม่แน่ใจ

“เชื่อมือข้าเถอะ”

ในมุมมองของเหนือภพ ปัญหาเรื่องเงินมันไม่ได้ยากขนาดนั้น ไม่มีเงินก็แค่ทํางานหาเงินเท่านั้น เขาถือคติที่ว่า “คนขยันไม่มีทางยากจน”

ตะวันเริ่มบ่ายคล้อย เหนือภพกับเฮงเฮงวิ่งวุ่นรับงานทั่วไปตามร้านค้าต่างๆ ไม่ว่าจะช่วยค้าขายเรียกลูกค้า ล้างจาน ขนของ หรือแม้กระทั่งช่วยขับไล่อันธพาล เหนือภพทําทุกอย่างที่ว่ามา ส่วนเฮงเฮงกลับตรงกันข้าม ชื่อนี้ไม่ได้ให้โชคอย่างที่คิด ไม่ว่าเขาจะโผล่หน้าไปร้านใดหากร้านนั้นไม่เจ๊ง ก็ถูกไล่ตะเพิดออกมา ที่ทําได้คือเดินเตร่ๆไปมาเพื่อไม่ให้ไปก่อเรื่องอะไร

มันเป็นภาพที่น่าขบขันเมื่อคนหนึ่งพยายามหาเงิน อีกคนพยายามอยู่ห่างๆอย่างหวาดระแวงเพื่อไม่ให้ไปก่อเรื่องจนต้องเสียเงิน

“เจ้าภพคิดเงินโต๊ะ 11 แล้วเอาจานนี้ไปส่งที่โต๊ะ 10 ด้วย”

“ได้ๆเถ้าแก่”

เหนือภพเดินขนอาหารไปอย่างรวดเร็วคล่องแคล่ว เมื่อถึงโต๊ะ 10 เขาก็ผงะเล็กน้อย เมื่อแขกที่นั่งอยู่โต๊ะ 10 คือองค์หญิงน้ําเพชรกับองครักษ์เวนไตย

“ไม่เจอกันนานนะ”

บุษย์น้ําเพชรเริ่มบทสนทนาอย่างเป็นมิตร มันเป็นเรื่องยากมากที่เธอต้องมาขอคืนดีคนที่เธอเคยขับไล่ไสส่งไปแล้ว

“นี่คือตับไก่ผัดพริกหวานกับซุปเยื่อเห็ดหิมะ ทานให้อร่อยนะครับคุณลูกค้า”

เหนือภพไม่สนใจจะพูดคุยด้วย เขาหันหลังกลับในทันที แต่บุษย์น้ําเพชรก็ยังพูดด้วยน้ําเสียงเป็นมิตร

“ท่านไม่คิดว่าพวกเราควรจะปรับเข้าใจกันหรือ”

เหนือภพชะงักเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคงตรงไปเก็บเงินโต๊ะ 11 ตามที่เจ้าของร้านสั่ง โดยที่ไม่ได้หันมองโต๊ะ 10 ที่อยู่ใกล้กันแม้แต่น้อย

“ทําไมคุณหนูต้องลดตัวเพื่อมัน หากมันหยิ่งยโสนักก็ช่างหัวมันปะไร”

เวนไตยไม่ชอบเหนือภพแม้แต่น้อย เห็นกี่ครั้งก็รู้สึกไม่สบอารมณ์

บุษย์น้ําเพชรไม่ได้ให้คําตอบอะไร เธอเพียงยิ้มด้วยแววตาลึกล้ํา แม้เวนไตยจะขอติดตามบุษย์น้ําเพชรมานาน เขาก็ไม่เคยเข้าใจสักครั้งว่าในศีรษะงดงามของเธอกําลังคิดอ่านสิ่งใดอยู่

เหนือภพทํางานอยู่ที่ร้านนี้จนกระทั่งเขาทนความรู้สึกอึดอัดนี้ไม่ได้ จนต้องไปนั่งลงบนเก้าอี้ว่างของโต๊ะ 10 โต๊ะที่มีลูกค้าพิเศษนั่งมาตั้งแต่ช่วงบ่ายจนใกล้จะมืดค่ําก็ยังไม่ลุกไปไหนสักที

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่”

“ท่านอยากพูดกับเราแล้วหรอ”

“อย่ามาเล่นลิ้นกับข้า”

เหนือภพไม่พอใจพวกราชวงศ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งรู้ว่าบุษย์น้ําเพชรและบุษย์น้ําทองเป็นพี่น้องกันก็ยิ่งทําให้เขารู้สึกเดือดดาล แต่เขาไม่อาจโวยวายออกไป จึงได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ

“เรามาขอโทษ”

“ขอโทษ ? หากเป็นเรื่องจดหมาย

เหนือภพพูดไม่ทันจบน้ําเพชรก็เอ่ยตัดบทว่า

“ไม่ใช่

เหนือภพขมวดคิ้ว

“เรื่องน้องสาวเรา เรายอมรับว่าเราไม่ได้ทําหน้าที่ของเรา ในฐานะผู้ว่าจ้างที่ดีนัก ทั้งในฐานะพี่สาวเราก็ทําได้ไม่ดี ทําให้เกิดเรื่องมากมายกับท่าน เรารู้ว่าท่านเกลียดเรา แค้นเรา แต่อย่างน้อยก็ขอให้เราได้ทําอะไรสักอย่างเพื่อชดเชย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามในฐานะพี่สาว เราจะขอแบกรับทุกอย่างไว้เอง”

“ฆ่านางสิ”

คําตอบของเหนือภพทําให้บุษย์น้ําเพชรชะงัก เธอประสานสายตาแน่วแน่ของชายหนุ่ม เขาไม่ได้ปิดบังความเกลียดชังภายในดวงตาเลย

“เรื่องนี้เกรงว่า…”

เหนือภพหลับตาก่อนจะตัดบทว่า

“ช่างเถอะ”

เขาเข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฆ่าพี่น้องของตนเอง แม้ว่าบุษย์นําทองจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม เขาอคติมากเกินไป แม้จะเป็นพี่น้องกันก็ใช่ว่าจะรู้เห็นเรื่องทุกอย่างของกันและกัน ตัวอย่างก็มีให้เห็นมาแล้ว เรื่องนี้ทําให้เขาคิดถึงพันศรีวะรากับ ขุนศรีไชยะ สองพี่น้องที่มีนิสัยต่างกันสุดขั้ว

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเจ้าก็ไปเถอะ อย่ามารบกวนการทํางานของข้า”

เหนือภพพูดอย่างตัดใจ เมื่อบุษย์น้ําเพชรได้พูดอย่างที่เธอต้องการไปหมดแล้ว เธอก็ส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วก็เดินจากไปพร้อมกับองครักษ์คู่ใจ

เหนือภพทํางานต่อไปตามปกติจนกระทั่งใกล้ถึงเวลาประมูล เขากับเฮงเฮงก็พากันเดินทางไปยังอาคารประมูล ที่กําลังคึกคักเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา

“กติกาประมูลแบบใหม่งั้นหรอ”

เหนือภพเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นป้ายประกาศ กับคําพูดของผู้คนที่ยื่นออกันหน้าอาคารประมูล ดูเหมือนจะพูดคุยเรื่องนี้กันหนาหู แต่ความสนใจของเขาก็ถูกดึงไปยังคนคนหนึ่งเสียก่อน

“นายท่านทั้งสองไม่มีบัตรเชิญ เข้าไม่ได้จริงๆนะขอรับ”

ฮันเตอร์ผู้มีหน้าที่เฝ้าประตูเอ่ยอย่างจนใจ แต่เขาก็เคยชินเสียแล้วที่จะต้องกีดกันคนจรจัด และคนจนให้ออกห่างจากอาคารประมูลหลักแห่งนี้

“ทําไมพวกข้าถึงเข้าไม่ได้”

ไร้ชื่อเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ทําที่จะชักดาบเข้าฟาดฟัน แต่ก็ถูก “ใบข้าว” หญิงสาวข้างกายรั้งแขนไว้ก่อน แม้เธอไม่รู้ว่าไร้ที่อคิดจะทําอะไร แต่เธอก็กลัวเขาจะทําอะไรไม่ดี

“ไม่เป็นไรหรอก เราไปที่อาคารประมูลเล็กรอบๆหมู่บ้านก็ได้”

“ไม่ได้ อสูรทะเลสาบรอข้าอยู่ที่ชั้นห้า ข้าต้องไปตามหาเขา”

ไร้ชื่อมีท่าทีขึงขังขึ้นมา เขาจะบุกเข้าไปให้ได้

“เฮ้ ๆ ใจเย็นก่อนพวก”

เหนือภพรีบปรี่เข้าไป แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการณ์ เมื่อคมดาบของไร้ชื่อฟันลงไปที่แขนของฮันเตอร์เฝ้าประตู แต่ดาบของเขากลับดีดสะท้อนออกมาด้วยพลังบางอย่าง นั่นไม่ใช่พลังระดับที่ฮันเตอร์เฝ้าประตูจะพึงมี

เหนือภพมองไปอีกทิศทางหนึ่ง ก่อนเอ่ยถามเฮงเฮง

“เจ้าเห็นคนทําไหม”

เฮงเฮงไม่ตอบ เขาทําเพียงยืนเศษใบมีดชุมเลือดที่แตกหัก จากใบดาบของไร้ชื่อ แล้วกระเด็นมาปักที่แขนของตนให้กับเหนือภพ

เหนือภพสะดุ้ง มองเฮงเฮงที่ตอนนี้มีสีหน้าเป็นเชิงว่า “อีกละ เหนือภพพ่นลมหายใจออกมา พยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้

เพราะต้องคอยระวังไม่ให้เกิดเรื่องกับตัวเองเสมอมา เฮงเฮงจึงมีสายตาเฉียบคม ทําให้เขาสามารถเก็บรายละเอียด ที่เกิดขึ้นในครรลองสายตาได้ทั้งหมด แต่อย่างไรก็ตามความสามารถในการระวังภัยขั้นสุดยอดของเขาก็ไม่เคยใช้ได้ผล มันเพียงช่วยให้เขาเจ็บน้อยลงเท่านั้นเอง

“ข้าไม่รู้จัก แต่ดูจากอายุแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับ

พวกเรา”

เฮงเฮงให้คําตอบเพียงเท่านั้น จากนั้นเขาก็กลับเข้าสู่สภาวะระแวดระวังตัวต่อไป

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 55 สาวบ้านลานเงิน

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ เสียงนกร้องยามเช้าตรู่ แสงอาทิตย์สีส้มอ่อนค่อยๆเรืองรองขึ้นในทิศตะวันออก

เหนือภพออกจากอาคารประมูลด้วยใบหน้าที่ห่อเที่ยวสุดๆ แม้เงินนั้นจะไม่ใช่ของเขา แต่เขาก็รู้สึกเสียดาย เพราะถือว่าตระกูลนาคราชให้เขาแล้ว เขาทําใจแล้วว่าซื้อให้น้องสาวแต่ตราบใดที่ของขวัญยังส่งไปไม่ถึงเขาก็ไม่สบายใจ น้องสาวของเขายังไม่เขียนจดหมายตอบกลับมาเสียที เขากังวลมากจนถึงขั้นจิตตกพึมพําอยู่คนเดียว

บุษบาเป็นห่วงจึงเดินมาส่งเขาถึงเรือนธารใสที่อยู่ไม่ไกลจากอาคารประมูลนัก ตลอดเส้นทางผู้คนทั้งหมดมองเหนือภพด้วยสายตาอิจฉาหรือ

ต่อให้เคียดแค้นมากแค่ไหน เหนือภพก็ไม่รับรู้สักนิด หลังจากบุษบาจากไปเขาก็นอนแผ่อยู่เหมือนคนอดอะไรตายอยาก ทว่าจู่ๆเขาก็นึกอะไรขึ้นได้

“เห้ย เจ้านั่นล่ะ หายไปไหน”

เหนือภพเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขานัดไร้ชื่อไปเจอที่อาคารประมูล แต่เขาไม่มาตามนัด ไม่รู้ว่าโดนจับตัวไปแล้วหรือยัง

“คงไม่หรอกมั้ง เจ้านั่นมีฝีมือเอาการคงเอาตัวรอดได้”

คิดได้ดังนั้นเหนือภพก็สบายใจ ก็นอนหลับตาอยู่ที่ห้องโถงกลางอย่างง่ายดายเช่นนั้นเอง

สี่ชั่วโมงผ่านไป

พี่สะใภ้ทั้งสองก็กลับมาด้วยใบหน้าเบิกบาน เมื่อสิ่งที่เหนือภพแนะนําพวกเธอดันถูกใจศิษย์พี่ทั้งสองซะแบบนั้น

“นี่น้องเขยเจ้าทําดีมาก อ่ะนี่รางวัล”

อังกาบและราตรีวางเงินพร้อมกันบนโต๊ะตรงข้างๆ เก้าอี้ยาวที่เหนือภพนอนอยู่

เสียงเหรียญกระทบกันราวกับเสียงสวรรค์ที่ทําให้เหนือภพพื้น จากความตาย เขาเด้งตัวขึ้นนั่งมองตั๋วเงินและเหรียญมากมายที่อยู่ในถุง รวมแล้วมูลค่าน่าจะมากกว่ากว่าสามพันเหรียญทอง เหนือภพเก็บพวกมันเข้าอกเสื้อโดยเร็ว

“ขอบคุณครับ หากพวกพี่ต้องการให้ช่วยเรื่องอะไร ข้ายินดีช่วย

เสมอ”

เหนือภพยิ้มกว้างพลางพูดจาฉอเลาะ จากนั้นเขาก็รอจนพี่สะใภ้ทั้งสองจากไป แล้วเขาก็หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาอย่างลืมตัว เพื่อตรวจดูระบบ แต่แล้วกลับพบว่าเขาต้องรออีก 2 วันถึงจะใช้กงล้อหรรษาได้อีกครั้ง

เหนือภพถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง ขณะนั้นเองจดหมายจากเหนือฟ้าก็ส่งมาถึงเขาความรู้สึกยินดีและความปลื้มปริ่มเอ่อท่วมหัวใจของเขา ความรู้สึกเสียดายกับเม็ดเงินที่สูญเสียนั้นหายไปจนหมดสิ้น เมื่อน้องสาวเขาแนบภาพวาดของตัวเองที่ใส่ชุดใหม่ที่เขาซื้อให้มาด้วย เหนือภพมองมันด้วยรอยยิ้มมีความสุข ขณะค่อยๆพับมันอย่างเบามือแล้วเก็บไว้ในอกเสื้ออย่างทะนุถนอม

อีกมุมหนึ่งของหมู่บ้าน

เสียงการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มร่างเพรียวบางดังเป็นจังหวะ ขณะไต่ตามผนัง ท่าทางการเคลื่อนไหวของเขาแตกต่างจากคนทั่วไปอยู่มาก เขาเคลื่อนไหวราวกับสัตว์ปาสี่เท้าที่กระโดดไต่ไปตามผนังของอาคารสูง ปืนปายขึ้นไปที่คิ้วหน้าต่าง เกาะขึ้นไปตามระเบียง จนกระทั่งพุ่งทะลุเข้าหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้บนชั้นห้า

การกระทําของไร้ชื่อสร้างความตกใจให้แก่สาวน้อยที่อยู่ในห้องเป็นอันมาก ยังไม่ทันที่เธอจะได้กรีดร้อง คมดาบของไร้ชื่อก็พาดอยู่บนคอเธอเรียบร้อยแล้ว นั่นทําให้เธอต้องเก็บเสียงหุบปากแน่น

“อีก”

“ที่นี่ใช่อาคารประมูลชั้น 5 หรือเปล่า ?”

ไร้ชื่อถามขณะมองสํารวจรอบห้อง เขาก็พบว่าในห้องมีนกน้อยหลายตัวที่เกาะอยู่บนขอบหน้าต่างอีกด้าน ส่วนที่พื้นที่ที่มีหนูนาขนาดใหญ่ แมวน้อยและลูกอีกหนึ่งครอก ข้างๆกันก็มีลูกหมาอีกสองตัว พวกมันทุกตัวดูมีความสุขดีและดูคุ้นเคยกับหญิงสาวมาก

จากนั้นเขาก็หยุดมองเครื่องครัว กระทะ หม้อบนเตาที่เต็มไปด้วยอาหาร กลิ่นหอมนั้นทําให้ไร้ชื่อกลืนน้ําลายลงคอ ดวงตาเป็นประกายแวววาว

เมื่อหญิงสาวเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

“เจ้าคงหิวมากสินะ มาเถอะ ข้าจะตักให้”

ดาบที่พาดอยู่บนลําคอขาวเนียนคลายออกอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวแอบพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก เธอคิดไม่ผิดเลยชายคนนี้ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร

เมื่อไร้ชื่อได้ยินเสียงไพเราะอ่อนหวาน ท่าที่แข็งกร้าวดุร้ายก็คลายลงอย่างน่าประหลาด เขาพยักหน้าหงกๆ อย่างอายๆ ขณะที่เก็บดาบเข้าฝักก่อนจ้องมองหญิงสาวที่กําลังตักอาหารใส่ชามไม้ให้เขาจํานวนมากด้วยท่าทางไม่ต่างจากสุนัขหิวโซ เขากินมันอย่างมูมมามคล้ายสัตว์ป่า โดยไม่สนช้อนไม้ที่หญิงสาวยื่นให้แม้แต่น้อย

“กินช้าๆหน่อยก็ได้ ไม่ต้องรีบ ข้ายังมีอีก”

ใบหน้ายิ้มแย้มและแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเมตตาอ่อนโยน จิตใจงดงามไม่ต่างจากรูปลักษณ์หน้าตา เธอไม่ได้สวยหยาดเยิ้มแต่สวยแบบยิ่งมองก็ยิ่งสบายตา ดังดอกไม้ริมทางที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็ยังรู้สึกว่ามันงดงามไม่รู้เบื่อ และเธอก็มอบความเมตตาดุจมารดานี้ให้แก่ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นสรรพสัตว์ หรือมนุษย์ผู้คิดร้าย เมื่อได้เจอกับเธอล้วนไม่มีผู้ใดทําร้ายเธอได้ลงคอ

หลังจากที่ได้ชื่อกินอาหารไปนับยี่สิบชาม เขาก็อิ่ม แล้วเขาก็จ้องมองหญิงสาวนิ่งค้างอยู่แบบนั้น ใบหน้าเริ่มแดงก่ําโดยไม่รู้ตัว ขณะเอ่ยคําน่าอายออกไปโดยที่ไม่รู้ความหมายลึกซึ้ง

“ข้าชอบเจ้า”

หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ เธอยิ้มพลางลูบหัวไร้ชื่อ ดูจากรูปร่างและอายุเขาน่าจะอ่อนกว่าเธอหลายปี

“เด็กน้อย คิดจะจีบพี่สาวหรือยังไง”

ไร้ชื่อไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่า “จีบ” หมายความว่าอย่างไร แต่สิ่งที่เขาสนใจคือความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนเวลาที่หญิงสาวผู้นี้ลูบหัวของเขา เมื่อหญิงสาวกําลังจะถอนมือออก ไร้ชื่อก็รีบเอ่ยขึ้นมาทันที

“เจ้าทําแบบนั้นอีก ข้าชอบ”

“ทํา? ทําอะไร” หญิงสาวจุนงงก่อนจะร้องอ๋อ

“เจ้ายังไม่อิ่มหรอ ได้สิ พี่สาวจะทําเพิ่มให้”

“ไม่ใช่

หญิงสาวนิ่งก่อนจะนึกย้อนความทรงจํา

“ลูบหัวแบบนี้หรอ”

เธอใช้มือขาวแตกและด้านจากการโหมงานหนักแตะที่หัวของตัวเอง ไร้ชื่อพยักหน้าทันทีพร้อมขยับเข้าไปใกล้แล้วยื่นหัวให้ หญิงสาวยิ้มแม้จะแปลกใจที่ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนกับสัตว์อสูรที่เธอเคยเลี้ยง แต่เธอก็ไม่ได้คิดมากอะไร เธอรู้สึกว่าเขาน่ารักดีเลยทําให้โดยไม่บ่น

แต่เมื่อไร้ชื่อกําลังจะผล็อยหลับไปด้วยความสุข เขาก็ถูกหญิงสาวปลุกเสียก่อน

“เจ้าเป็นคนใหม่ที่จะเข้ามา บ้านลานเงิน วันนี้หรอ”

บ้านลานเงินคือบ้านที่เหล่าฮันเตอร์มารวมตัวกันเพื่อรับงาน พวกเขาตั้งชื่อบ้านของตัวเองว่า “ลานเงิน” อาจมีผู้ไร้พรสวรรค์มา ร่วมบ้านเพื่อช่วยทํางานใช้แรงงานทั่วไปเช่นเธอเป็นต้น ทว่าไร้ชื่อกลับส่ายหน้า

“อสูรทะเลสาบบอกข้าว่าให้ข้าไปเจอเขาที่ลานประมูลชั้น 5”

ไร้ชื่อเหมือนจะร้องไห้ขณะรีบลุกขึ้น ก่อนจะมองไปรอบๆ พยา ยามมองหาเหนือภพ แต่มองหาอย่างไรก็ไม่เห็น นั่นทําให้ไร้ชื่อแปลกใจ

หญิงสาวยิ้มก่อนจะส่ายหน้า ชายหนุ่มหน้าตาน่ารักตรงหน้านี้ ช่างไม่จากเด็กไร้เดียงสาผู้หนึ่ง ซึ่งเธอก็พอมีประสบการณ์ในการ เลี้ยงดูเด็กพิเศษเหล่านี้มาก่อนจึงมีความเข้าใจ และรู้ว่าควรจะทําเช่นไร

“ที่นี้ไม่ใช่ลานประมูลหรอกนะ แม้จะมีห้าชั้นเหมือนกัน แต่ก็ อยู่คนละทางกันนะ มาเถอะให้พี่สาวพาเจ้าไปส่ง ยังไงพี่สาวก็มีธุระต้องไปที่นั่นพอดี”

หญิงสาวยื่นมือให้ไร้ชื่อจับ แล้วเธอก็จูงมือเขาเดิน ส่วนไร้ชื่อก็เดินตามอย่างว่าง่ายทั้งๆที่จริงแล้วไร้ชื่อสามารถไปถึงที่นั่นได้ภายในชั่วอึดใจ ขอเพียงเขารู้ทิศทางแน่ชัดเท่านั้น

เหนือภพเดินไปเที่ยวฆ่าเวลาที่ตลาดเช้า ความจริงตลาดแห่งนี้เป็นตลาดโต้รุ่งที่เปิดกันทั้งวันทั้งคืนโดยที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร นอกจากพนักงานขายที่ดูเปลี่ยนหน้าตาไปตามเวลางาน

เหนือภพเดินมองสองข้างทางอย่างละเอียด โดยไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าข้างขวาของเขามีร้านขายของที่ระลึกขนาดใหญ่กับพนักงานขายที่กําลังร้องประกาศขายของอย่างขยันขันแข็ง เสียงของเขาดังกังวาน แต่น่าแปลกกลับไม่มีลูกค้าคนใดสังเกต หรือเฉียดเข้าไปใกล้เลยสักคน

จึงเกิดเป็นภาพแปลกประหลาดคือมีสองร้านที่ขายดิบขายดีมีคนต่อแถวยาวเป็นพืด โดยมีร้านขายของที่ระลึกที่แสนเงียบเห แทรกอยู่ระหว่างร้านทั้งสอง ไม่มีลูกค้าเลยสักคน ไม่มีแม้กระทั่ง รอยเท้าติดอยู่หน้าลานทางเข้าแม้สักรอยเดียว

แม้แต่เหนือภพมองทุกสิ่งรอบกายอย่างถี่ถ้วนเพื่อศึกษา เขาเองก็ยังไม่เห็นร้านนั้นเช่นกัน ขณะที่เขากําลังจะเดินผ่านร้านดังกล่าว ก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายก็ดังมาถึงเขาเสียงนั้นชัดเจนมาก

“เหนือภพ เหนือภพ”

เหนือภพหันมองหาเสียงตะโกน แต่ก็ยังแยกไม่ออกว่ามันมาจากทางไหน

“ทางนี้ หันหลังมาสิ ข้างขวาๆ”

ชายปริศนาตะโกนออกมาต่อเนื่อง เสียงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ คล้ายกับว่าผู้เรียกกําลังเคลื่อนตัวเข้าหา เหนือภพหันกลับไปในทันที เขาถึงกับผงะเมื่อพบว่าเสียงเรียกนั้นเป็นของเฮงเฮง หน้าตาของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อหกปีก่อนมากนัก แตกต่างตรงที่ตามร่างกายมีบาดแผลใหม่เพิ่มมาหลายแห่งและร่างกายที่ดูสูงกว่าเดิม

“เฮงซวย ?”

“ใช่เจ้าจริง ๆ ด้วยเหนือภพ ข้าจําอีเตอร์ของเจ้าได้ เจ้าเปลี่ยนไปเยอะเลยหากไม่ใช่ อีเตอร์ข้าคงจําเจ้าไม่ได้ โอ๊ย!”

เฮงเฮงร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ ก็มีกิ่งไม้ตกใส่หัวเขา ทั้งๆที่รอบทิศนี้ไม่มีต้นไม้สักต้น แต่เหนือภพไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ช่างเถอะๆ ก็แค่กิ่งไม้ มาเถอะเราไม่ได้เจอกันตั้งนานเจ้าเป็นยังไงบ้าง”

เฮงเฮงเองก็เคยชินเสียแล้ว เขาลูบหัวตัวเองเบาๆ ก่อนพาเหนือภพเข้าไปนั่งที่ร้านของตน

เหนือภพมองร้านขายของที่ระลึกของเฮงเฮงแล้วก็อยากจะทิ่มตาตัวเองจริงๆ ร้านใหญ่ขนาดนี้ทําไมเขาถึงมองไม่เห็นได้นะ แถมยังใหญ่กว่าทุกร้านในละแวกนี้ด้วยซ้ํา เมื่อเห็นเช่นนี้เหนือภพก็แยกออกอย่างง่ายดายว่าคนตรงหน้าเขาคือเฮงเฮง ไม่ใช่ซวยซวย

“พี่ชายเจ้าล่ะ”

ปกติแล้วฝาแฝดคู่นี้มักไปไหนด้วยกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เหนือภพไม่เห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อหลายเดือนก่อนพี่ส่งจดหมายมาบอกว่าจะไปตามหาความฝันในสนามประลอง ตั้งแต่นั้นมาข้าก็ไม่เห็นเขาอีกเลย ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง แต่ก็ช่างเถอะ คนอย่างพี่คงไม่เป็นไรหรอก โอ๊ย !”

เหนือภพพยักหน้าโดยพยายามมองข้ามแก้วไม้จากร้านน้ําร้านไหนสักแห่ง ที่ลอยละลิ่วมาโดนหัวของเฮงเฮง

เฮงเฮงกับเหนือภพอยู่คุยกันอยู่พักใหญ่ แน่นอนว่าเหนือภพอ ยากจะไปที่นี่แทบแย่ แต่ก็ตัดใจจากไปไม่ได้ เมื่อเห็นสิ่งของต่างๆ หรืออะไรบางอย่างทําให้เฮงเฮงเจ็บตัวได้ทุกๆ สิบนาที ด้วยความเป็นห่วง เหนือภพจึงออกปากชวนให้ไปอยู่ด้วยกัน แต่เฮงเฮงกลับปฏิเสธ

“ยังไม่ได้ อย่างน้อยก็ขอให้ข้าขายของให้หมดก่อนแล้วข้าค่อ ยตัดสินใจว่าจะไปกับเจ้าหรือเปล่า”

เหนือภพนิ่ง ทําไมคนรอบตัวเขาถึงได้มีนิสัยประหลาดกันนักนะ จะมีคนดีๆ คนปกติอยู่บ้างหรือเปล่า?

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ

ตอนที่ 54 เกราะเหมยสะคราญ

เมื่อการประมูลเสื้อคลุมผู้หญิงเริ่มขึ้น การโยนผ้าเพื่อสู้ราคาก็เริ่มดุเดือด ขณะนั้นเหนือภพพูดคุยกับบุษบาด้วยท่าทางสนิทสนมและเป็นกันเองมากขึ้น แต่ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะให้คําแนะนําพี่สะใภ้ทั้งสองแม้แต่น้อย

ราตรีเคยชินกับการอดทนรอเพื่อหาโอกาสลอบสังหารผู้คนเธอเคยรอจุดเดิมเป็นปีเพื่อสังหารคนผู้หนึ่ง ดังนั้นเธอไม่ได้รู้สึกว่าการรอแค่นี้หนักหนาสาหัสอะไร แต่ไม่ใช่สําหรับอังกาบ ยิ่งเธอมองเสื้อคลุมสวย ๆ ที่ถูกประมูลโดยผู้อื่นไปทีละชิ้น เสื้อผ้าที่เธออยากได้ถูกซื้อไปหลายต่อหลายชุด เธอก็เริ่มทนไม่ไหวจนเอ่ยถามขึ้นว่า

“นี่เหนือภพ สรุปว่าพี่ควรจะซื้อแบบไหนดี”

เหนือภพยิ้มขณะที่ดื่มเหล้าน้ําผึ้งที่บุษบารินให้จนหมดแก้ว ก่อนเอ่ยว่า

“พวกพี่ไม่เห็นจําเป็นต้องซื้ออะไรเพิ่มเลย ที่เป็นอยู่ก็ดีอยู่แล้ว”

แต่พอเหนือภพพูดจบ เขาก็ต้องเหงื่อตกเมื่อเห็นสายตาพิฆาตจากสองสาว พวกเธอไม่ได้พูดอะไรแต่สื่อความได้ว่า ‘นี่ แกกล้าหลอกพวกฉันหรอ’

เหนือภพเขาไม่รู้จะพูดอย่างไรดี จากที่เขาส่งจดหมายไปหา ศิษย์พี่ทั้งสองพวกเขาก็พอใจมากแล้วที่พี่อังกาบกับพี่ราตรีเป็นเช่นนี้ ไม่ได้ต้องการให้เปลี่ยนอะไร แต่ดูเหมือนพวกพี่สะใภ้จะไม่เข้าใจ

“เอ่อ ข้าไม่ได้ความแบบนั้น ศิษย์พี่ใหญ่ชอบผู้หญิงที่มีจริตจะก้านเย้ายวน แต่งกายโป๊วับ ๆ แวม ๆ ยิ่งโป็ยิ่งชอบ “ 

เมื่ออังกาบได้ยินเช่นนั้น เธอก็บีบแก้วในมือจนแหลกละเอียด เศษผงแก้วร่วงกราวตกลงพื้น ขณะที่เหนือภพสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพี่อังกาบร้องด่าออกมา

“เพราะแบบนี้ใช่ไหมถึงไปติดอีหนู ใช่สิ ข้ามันไม่เซ็กซี่ไม่ เย้ายวนใจเจ้านี่”

อังกาบพูดจบก็หันไปทางราตรี ผู้เชี่ยวชาญด้านการแต่งกายโป๊และเย้ายวนผู้ชาย อังกาบรู้แล้วว่าควรจะประมูลอะไรในวันนี้ ซึ่งราตรีที่มักเย็นชาอยู่เป็นนิจก็พยักหน้าให้อังกาบ เธอจะช่วยอังกาบเต็มที่

จากนั้นราตรีก็มองมาทางเหนือภพ ซึ่งเหนือภพก็รีบตอบไป ว่า

“ศิษย์พี่รองแท้จริงเป็นคนเรียบง่าย เขาชอบผู้หญิงที่แต่งกายเรียบร้อยไม่หวือหวา ดังนั้นผู้หญิงแต่งกายโป๊เกินไปจะไม่อยู่ในสายตาศิษย์พี่รอง”

เหนือภพพูดขณะมองมาทางบุษบาเพื่อให้เราตรีเล็งเห็นว่าศิษย์พี่รองของเขาชอบผู้หญิงแต่งกายเรียบร้อย มารยาทงามเช่นนี้

ราตรีเห็นเช่นนั้นก็เริ่มเปลี่ยนท่าที เธอเริ่มลอกเลียนแบบการเคลื่อนไหวของบุษบา ขณะภายในใจครุ่นคิดกับตัวเองมิน่าที่ผ่านมานอกจากวัฏจักรจะใช้ร่างกายเธอเพื่อบําบัดความใคร่แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอื่นเลย แท้ที่จริงเธอทําไม่ถูกหลักต่างหาก ไม่คิดรู้ว่าเขาจะชอบผู้หญิงที่อ่อนแอไร้พิษสง แต่งกายเพิ่ม ๆ ไร้รสนิยมแบบนั้น

เหนือภพรู้สึกโล่งอกจริง ๆ เขาพูดไปแบบนั้นทั้ง ๆ ที่เขาก็ไม่รู้ว่าศิษย์พี่ทั้งสองเขาชอบผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ก็ตอนที่เขาถามว่าศิษย์พี่ชอบผู้หญิงแต่งกายแบบไหน

ศิษย์พี่ทั้งสองก็ให้คําตอบแค่ว่า ‘เป็นตัวของตัวเอง’

“สิ่งของต่อไปนี้คือชุดเกราะเหมยสะคราญ เป็นชุดคลุมขาวเหมาะสําหรับเด็กสาวแรกรุ่น สร้างมาจากเส้นใยไหมหิมะชั้นดีไม่เพียงสวยงามเท่านั้น แต่มันยังถูกลงอาคมป้องกันระดับสูงที่สามารถต้านการโจมตีของผู้มีอาคมระดับ 40 ได้สบายราคา เริ่มต้นคือ 2,500 เหรียญทอง ทุกท่านสามารถเสนอเงินเพิ่มได้ ครั้งละไม่ต่ํากว่า 100 เหรียญทอง มีใครจะสู้มั้ยขอรับ”

พิธีกรจบคําพูดอย่างยิ่งใหญ่ ท่ามกลางเสียงฮือฮา เหนือภพจ้องมองชุดคลุมตัวยาวสีขาวบริสุทธิ์ ทอแทรกด้วยดิ้นสีเงินปักลวดลายดอกเหมยสีชมพูอ่อนไล่สีไปถึงชมพูเข้ม ดูเหมือนจริงราวกับว่ามีดอกเหมยถูกสายลมพัดตกลงมาบนชุดคลุม ช่างเป็นชุดที่เรียบง่ายแต่งดงาม ที่สําคัญคือมันเป็นชุดเกราะที่สวยงามและหญิงสาวสามารถสวมใส่ได้ในชีวิตจริง พอได้เห็น มันก็ทําให้เหนือภพนึกถึงน้องสาวของตนในทันที

“หากเหนือฟ้าได้ใส่คงสวยมากแน่”

เหนือภพคิด ขณะเอาตัวเงินทั้งหมดที่เขามีออกมานับที่ละใบ ราคาของชุดนี้เอาเรื่องพอควร แต่เขาก็มีเงินมากพอที่จะซื้อมัน เหนือภพรีบโยนผ้าสีน้ําเงินเข้มลงไปที่เวทีทันที เสื้อผ้าชุดนี้ต้องเป็นของเขา

“ตึกลําธารต้องการซื้อในราคา 2,600 เหรียญทอง มีใครจะสู้ใหมครับ”

ผู้ทําการประมูลเอ่ยขึ้นอย่างท้าทาย แต่ทุกด้านกลับเงียบกริบ คล้ายกับว่าไม่มีใครสนใจ จนกระทั่งผู้ทําการประมูลเริ่มนับถอยหลัง

“นับครั้งที่ 1”

“นับครั้งที่ 2”

“หากนับถึงครั้งที่ 3 ชุดเกราะเหมยสะคราญจะตกเป็นของตึกลําธารนะขอรับ”

“นับ…”

เหนือภพยิ้มกว้างเมื่อไม่มีใครคิดสู้ แต่ทันใดนั้นผ้าสีทองอร่ามถูกโยนมาจากตระกูลสุบรรเวนไตย

“ตระกูลสุบรรณเวนไตยให้ราคา 2,700 เหรียญทอง มีใครจะสู้อีกไหมขอรับ”

“โรงเรียนเซนต์อมตะ ให้ราคา 2,800 เหรียญทอง”

“สมาคมพ่อค้าสีเงิน ให้ราคา 2,900 เหรียญทอง”

“ตระกูลนาคราช ให้ราคา 3,000 เหรียญทอง ดุเดือดขึ้น มาแล้วขอรับ มีใครจะให้ราคามากกว่านี้อีกไหมขอรับ ชุดเกราะชั้นเลิศสําหรับสตรีแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ อีกแล้วนะขอรับ”

เหนือภพหัวคิ้วขมวดเป็นปม รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มจางหาย เขากําหมัดแน่น ขณะลุกขึ้นอย่างเดือดดาล

‘ไอ้เจ้าพวกน่าตายพวกนี้คิดจะสู้กับข้าหรือไง’

เหนือภพโยนผ้าลงไปอีกครั้ง ขณะที่ภายในใจแสนเจ็บปวด แต่เขาไม่ยอมแพ้ เสื้อผ้าชุดนี้ต้องเป็นของน้องสาวเขาเท่านั้น

ท่าทางเอาจริงเอาจังของเหนือภพสร้างความตลกขบขันให้ กับพี่สะใภ้ทั้งสองและบุษบาบุษบาดูออกว่าเหนือภพน่าจะมีน้องสาว และคงรักน้องสาวมาก เธอได้รับการว่าจ้างมาจากตระกูลนาคราชแล้วเธอก็จะไม่ทําให้ผิดหวัง เธอจะทําหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

“ไอ้พวกบัดซบ ข้าบอกไว้ก่อนเลยนะเสื้อผ้านั้นต้องเป็นของข้า”

เหนือภพเริ่มตัวสั่นเทา เมื่อราคาทะยานไปถึง 4,000 เหรียญทองแล้ว

ตระกูลสุบรรณเวนไตย ได้ยินเหนือภพฉุนขาดเช่นนั้นก็ยิ้มเยาะ พวกเขาไม่ได้โผล่หน้าออกมาเพียงแค่ส่งเสียงดังกังวานตอบเหนือภพกลับมาอย่างสุภาพ

“วางมือเถิด พวกข้าเป็นห่วง ถ้ามีเงินไม่มากพอก็อย่าเอามาเล่นสู้ราคาให้เปลืองเวลาคนอื่นเลย”

พูดจบก็มีเสียงหัวเราะคิกคักตามมาเล็กน้อย

“หน็อยแน่”

เหนือภพมือสั่น เขาซ่อนตัวอยู่ในห้องรับรองทําให้ไม่มีใครเห็นสภาพน่าอนาถของเขาทันใดนั้นมือขาวนวลเนียนของบุษบาก็โยนผ้าออกไปท่ามกลางสีหน้าที่ตื่นตะลึงของเหนือภพ ไม่ทันที่เขาจะได้โวยวาย คําตอบที่หลุดออกจากปากของบุษบาก็ทําให้เหนือภพเบาใจและยิ้มกว้าง

“ให้ข้าจ่ายให้ท่านเถอะ”

“ตึกลําธารให้ราคา 4,100 เหรียญทอง มีใครจะสู้อีก ไหมขอรับ ข้าน้อยเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ และหากท่านใดยังมองไม่ออก ข้าน้อยก็คงต้องขอเฉลยว่าผู้ตัดเย็บมันขึ้นมาคือช่างเสื้อผ้าอันดับหนึ่ง ปรมาจารย์ไพลินหมู่บ้านไหมแดง และ เสื้อผ้าที่มีอาคมป้องกันแฝงนี้มีเพียงตัวเดียวในแคว้น ถ้าท่านใดได้ไปจะไม่ผิดหวังแน่นอนครับ”

เมื่อชื่อของผู้ผลิตหลุดออกจากปากพิธีกร การประมูลก็ดุเดือดขึ้นอย่างมาก เหนือภพเริ่มมีเหงื่อซึมตามไรผม แม้บุษบาจะเอ่ยปากว่าจะจ่ายเงินให้ แต่ราคาของมันก็สูงขึ้นมากจนเหนือภพหวั่นใจว่าเธอจะกลับคําพูด

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไงเจ้าจะจ่ายให้ข้าจริงหรือ ? เจ้าไม่ได้หลอกข้านะ”

บุษบายิ้มขณะโยนผ้าเพื่อสู้ราคากับตระกูลสุบรรณเวนไตย

“ตึกลําธารช่างมีใจมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ให้ราคา 8,100 เหรียญทอง มีใครจะสู้อีกไหมขอรับ”

บุษบารู้ว่าเหนือภพกังวลเรื่องอะไร เมื่อเธอหันกลับมามอง เหนือภพ เธอก็ยื่นป้ายแลกเงินที่ทําจากโลหะพิเศษ ป้ายนี้ เป็นป้ายที่สามารถนําไปแลกเงินที่ร้านรับแลกเงินหรือจ่ายค่า สินค้าทั่วทุกสารทิศทั่วแคว้นอมตะ ในวงเงินหนึ่งแสนเหรียญทอง ตราสัญลักษณ์บนป้ายนั้นมีรูปของพญานาค ทําให้เหนือรู้ทันทีว่าเป็นของตระกูลนาคราช

“ท่านไม่ต้องกังวลมีคนพร้อมจะจ่ายเงินให้ท่านอยู่ เชิญท่านประมูลได้อย่างสบายใจ

เหนือภพนิ่งไปครู่หนึ่ง เหรียญทุกบาทที่คนอื่นมอบให้เรา ย่อมต้องมีข้อแลกเปลี่ยนแฝงมากับจุดประสงค์บางอย่าง เหนือภพไม่กล้าที่จะใช้เงินจํานวนนี้หากไม่รู้ที่มาที่ไป เขารีบถามบุษบาในทันที

“พวกเขาต้องการอะไรจากข้ากันแน่”

บุษบาส่ายหน้าทั้งรอยยิ้ม

“ขออภัยข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน ข้าทําหน้าที่เพียงแค่ทําให้ท่านพอใจ”

เหนือภพแหวกม่านออก มองไปทางตระกูลนาคราชที่คล้าย กับคาดเดาได้ว่าเหนือภพจะออกไปดูพวกเขา พวกเขาโบกมือทักทายเหนือภพอย่างเป็นมิตร ผิดกับเด็กหนุ่มเลือดร้อนสองคนจากตระกูลสุบรรณเวนไตยที่มีใบหน้าเคร่งขรึมดุดัน ปล่อยจิตสังหารออกมาทําให้ตระกูลอื่น ๆ ที่กําลังสู้ราคา ตอนนี้เริ่มถอนตัว

เหนือภพยิ้มกว้าง พลางมองไปทางตระกูลสบรรณเวนไตยที่ ยนผ้าลงมาพร้อมกับสายตาดูถูกเหนือภพรีบโยนผ้าเพื่อสู้ราคาต่อในทันที จากนั้นก็จงใจกล่าวเสียดสีเสียงดังว่า

“มีแค่นั้นหรอ ถ้ามีเงินไม่มากพอก็อย่าเอามาเล่นสู้ราคาให้เปลืองเวลาคนอื่นเลย”

ยิ่งคําพูดของเหนือภพยอกย้อนใส่พวกเขา ตระกูลสุบรรณเวนไตยก็เสียหน้าทําให้พวกเขาหน้าดําคร่ําเครียดมากกว่าเดิม พวกเขาตั้งใจจะสู้ราคาต่อ แต่เสียงกระแอม จากชายวัยกลางคนในห้องรับรองทําให้เด็กหนุ่มเลือดร้อนทั้งสองได้แต่เก็บสีหน้าคับแค้นแล้วเดินกลับเข้าไปอย่างไม่เต็มใจนัก ได้แต่งมงํากับตัวเองอย่างจนใจ

“ข้าอยากจะรู้ว่ามันจะมีเงินอีกสักเท่าไหร่เชียว”

“ตึกลําธารช่างยิ่งใหญ่สมชื่อ พวกเขาให้ราคา 10,100 เหรียญทอง มีใครจะสู้อีกไหมขอรับ”

คํากล่าวของผู้ทําการประมูลทําให้ตระกูลสุบรรณเวนไตย แสดงท่าที่จํายอมจํานวนเงินมากขนาดนี้แม้จะมีคุณสมบัติดีเลิศ แต่มันก็เป็นเพียงชุดเด็กผู้หญิงราคาของมันจึงมากเกินไปสําหรับเสื้อคลุมเพียงชุดเดียว

ณ ห้องรับรองโรงเรียนเซนต์อมตะ

“อาจารย์คะ มันแพงเกินไปหนูไม่เอาแล้วค่ะ”

หญิงสาววัยแรกแย้มเอ่ยขึ้นอย่างเสียดาย เมื่อราคาของมันทะยานขึ้นไปถึงห้าหลัก แม้โรงเรียนเซนต์อมตะจะมีอํานาจ มีฐานะการเงินที่ไม่ธรรมดา แต่นี่มันมากเกินไปเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่ ราคาต้นทุน ไม่น่าจะเกิน 1,000 เหรียญทอง ถึงได้มาจะใส่มันได้สักกี่ปี

“เหนือฟ้า หนูเป็นเด็กดีมีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก อาจารย์ไม่เคยให้ของขวัญดี ๆ กับหนูเลย ดังนั้นเงินแค่นี้จะนับเป็นอะไร

ได้”

คลิปหลุด

ฌายินเอ่ยอย่างอ่อนโยน แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่ เธอผู้เป็นทั้งครูใหญ่และอาจารย์ของเหนือฟ้าสายตาเธอเต็ม ไปด้วยความมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ เธอเตรียมจะโยนผ้าสู้ราคา แต่ ว่าเหนือฟ้ารั้งไว้มือเอาไว้อีกครั้ง

“หนูไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะอาจารย์ ถ้าจะใช้เงินหมื่นเหรียญ ทองซื้อเสื้อผ้าแค่ตัวเดียว หนูว่ามันจะดูโง่เอามาก ๆ อาจารย์ ของหนูเป็นคนฉลาด มิสู้อาจารย์ใช้เงินหมื่นเหรียญทองซื้อเสื้อ ผ้าเนื้อดี ให้หนูหลาย ๆ ชุดดีกว่าค่ะ”

เมื่อฌายินเห็นดวงตากลมใสของศิษย์รัก เธอก็ลูบหัวเหนือฟ้าเบา ๆ

“เอาแบบนั้นก็ได้ อาจารย์ตามใจหนูทุกอย่าง”

“นับครั้งที่ 3 ก๊อก ก๊อก”

“ดูเหมือนจะไม่มีใครกล้าสู้ตึกลําธารแล้วจริง ๆ ชุดเกราะ เหมยสะคราญ ตึก ลําธารได้ไปในราคา 10,100 เหรียญทองขอรับ ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับ”

“บอกแล้วไอ้พวกอ่อนหัดเอ๊ย คิดจะสู้กับใครไม่สู้มาสู้กับข้า”

เหนือภพร้องอย่างดีใจพร้อมกับโผล่ออกไปให้ทั่วทั้งอาคารประมูลได้เห็นเต็มตาโดยปกติผู้จัดการจะส่งสินค้าให้กับผู้ชนะการประมูลในทันที แต่ในครั้งนี้เหนือภพเลือกที่จะออกไปรับด้วยตัวเอง เขาต้องการอวดอ้างชัยชนะของเขา ทั้งที่ภาย ในใจรู้สึกเบาโหวงชอบกล เขาต้องอวดอ้างเช่นนี้เพื่อให้ตัวเอง รู้สึกว่าเขาทําถูกแล้ว เพื่อน้องสาวของเขาจะได้มีชุดเกราะชั้นเลิศคุ้มกาย

การกระทํานี้ทําให้เหนือฟ้าถึงกับเบิกตากว้าง เธอเคยเอ่ยปากว่า ใช้เงินหมื่นเหรียญทองซื้อเสื้อผ้าแค่ตัวเดียว มันจะดูโง่เอามาก ๆ ดูเหมือนว่านั่นจะเข้าตัวพี่ชายเธอเต็ม ๆ เธออยากจะเอากระโปรงที่เธอใส่คลุมหัวตัวเองจริง ๆ แม้ใจหนึ่งจะรู้สึกอับอาย แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกปลาบปลื้มใจมากจนเธอไม่อาจเก็บน้ําตาไว้ได้

พี่ชายคนเดียวที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีก็ยังทําเพื่อเธอเสมอ ไม่ว่าจะต้องเหนื่อยหรือเสียเงินมากเท่าไหร่ ยิ่งตอนสัตว์อาคมส่งพัสดุปรากฏขึ้นต่อหน้าพร้อมกับเกราะเหมยสะคราญที่เพิ่งถูกประมูลไปด้วยเงินนับหมื่นเหรียญทองนั้น ก็ทําให้เธอไม่สามารถกลั้นน้ําตาไว้ได้ จนต้องร้องไห้ออกมาพร้อมกับกอดเสื้อ ผ้าแนบอกอย่างหวงแหน

เมื่อฌายินเห็นศิษย์รักร้องไห้ก็ตกใจ แต่เมื่อเธอมองประเมินห่อผ้าราคาสูงนั้นเธอก็เข้าใจ

“อย่าบอกนะว่านั้นคือพี่ชายของหนู”

“ค่ะ พี่ภพ พี่ชายของหนูเอง”

ฌายินเข้าใจในทันที เจ้าเด็กหนุ่มบ้านนอกที่เริ่มป่วนไปทั่วตั้งแต่เริ่มเปิดงานที่แท้คือพี่ชายของเหนือฟ้า เขาช่างเป็นคนที่โดดเด่นไม่แพ้น้องสาวเลย แต่น่าเสียดายที่เขามีความสัมพันธ์กับกลุ่มภารดาและหอโลหิต มันไม่ใช่เรื่องดีเลย ถ้าคนภายนอกรู้ถึงความสัมพันธ์นี้ มันจะเป็นผลร้ายต่อเหนือฟ้าอย่างมาก เธอผู้เป็นอาจารย์รับไม่ได้เด็ดขาด

“ฟ้าไปกันเถอะ อาจารย์จะพาไปซื้อเสื้อผ้าอีกหลาย ๆ ชุด”

“แต่ พี่หนู เขา…”

“ไม่เป็นไรหรอกนะ เวลายังมีอีกเยอะ ไว้เจอกันวันอื่นก็ไม่สาย ไปหาเสื้อผ้าสวย ๆ เพื่อใส่ไปเจอพี่ชายไม่ดีกว่าหรอจ๊ะ เชื่ออาจารย์สิ วันนี้อาจารย์จะพาหนูไปเสริมสวย หาเสื้อผ้าดี ๆ ไว้ใส่ไปเจอพี่ชายของหนูกัน”

“ค่ะ”

แม้เหนือฟ้าอยากเจอพี่ชายมาก แต่เธอก็รู้สึกว่าอาจารย์พูดถูก เธอจึงเดินลับกายหายไปพร้อมกับอาจารย์

ตอนที่ 53 สาวดาวเด่น

ณ เรือนประทานพร

เรือนประทานพรเป็นเรือนขนาดใหญ่ที่ถูกจัดเตรียมไว้รับรองผู้มีอํานาจ ตั้งอยู่ไม่ไกลจากอาคารประมูล ด้านหลังเรือนอยู่ใกล้กับอาคารอาบน้ำสาธารณะ จึงสะดวกสําหรับ คณะผู้มีอํานาจที่มีผู้ติดตามมากมาย

เมื่อชายตาเหยี่ยวปรากฏกาย เหล่ายามขมังเวทย์ที่เฝ้าตรวจตราอยู่หน้าเรือนก็รีบออกมาต้อนรับเชิญชายคนดังกล่าวในทันที คล้ายกับว่าพวกเขาได้นัดหมายกับเจ้าของเรือนแห่งนี้มาก่อนแล้ว

ชายตาเหยี่ยวขึ้นไปยังชั้นสามห้องในสุด จากนั้นก็ตรงดิ่งไปนั่งลงหน้าแท่นวาดรูปที่ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้าราวกับรู้ใจเขา เขาค่อย ๆ บรรจงวาดภาพในความทรงจํา แล้ว ภาพของพราวจันทร์กลางสระน้ำร้อนก็ค่อย ๆ เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอย่างประณีต แล้วเขาก็พูดออกมาลอย ๆ ขณะที่ชายแก่ผมสีขาวเดินเข้ามาในห้อง

“ดูเหมือนฉายากุนซือไร้พ่ายของท่าน คงสิ้นชื่อในวันนี้แล้ว”

ชายสูงวัยได้ยินเช่นนั้นก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างคาดไม่ถึง แผนการทั้งหมดถูกวางเอาไว้อย่างดีและรัดกุม เริ่มจากชักนําให้หัวหน้ามือปราบเมืองหลวงที่รักในคุณธรรมอย่างขุนเจษออกโรงบีบให้เหนือภพหลบหนี จนถูกชายตาเหยี่ยวไล่ต้อนไปยังที่พักของสาว ๆ หอหมื่นบุปผา ที่นั่นมีกฎที่แม้แต่องค์ชายยังไม่อยากยุ่ง ผู้รุกล้ำจะถูกตัดสินด้วยความตาย กฏนี้ทุกคนรู้ทั่วกัน ทําให้ไม่มีใครกล้าเข้าไปรบกวนสาว ๆ คนทั่วหล้าพร้อมใจกันกําหนดกฏนี้ขึ้นมาดังนั้นผู้ลงทัณฑ์ไม่ใช่คนหอหมื่นบุปผาแต่จะเป็นคนทั่วหล้า แน่นอนว่าพวกเขาคิดจะใช้ข่าวลือนี้เป็นการฆ่าเหนือภพทางอ้อม แต่ว่าทุกอย่างผิดถนัด

เหนือภพรอดออกมาจากเรือนรับรองหอหมื่นบุปผา อย่างไร้รอยขีดข่วน ทั้งยังไม่มีข่าวคราวเรื่องคนบุกรุก นั่นทําให้เขาคาดเดาได้ว่าบางที่ผู้หนุนหลังเหนือภพอาจจะไม่ได้มีแค่กลุ่มภารดา หรือหอโลหิต ดังนั้นต่อให้ปล่อยข่าวลือออกไปแต่ไม่มีหลักฐานแน่ชัดคนที่ซวยกับการกระทํานี้จะเป็นพวกเขาเอง

“มันก็แค่ความผิดพลาด”

ที่ปรึกษาชราของชายตาเหยี่ยวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่กังวลใจ ก่อนจะพูดต่อด้วยแววตาลึกล้ำมากแผนการ

“องค์ชายโปรดวางใจ ข้าจะไม่ทําให้ท่านผิดหวัง”

ชายตาเหยี่ยวยิ้ม ไม่รู้ว่าเขายิ้มให้กับภาพที่เขาวาดจนเสร็จหรือว่ายิ้มให้กับความสําเร็จของเขาในอนาคตกันแน่

ณ เรือนธารใส

หลังจากที่เหนือภพหลบหนีออกมาได้สําเร็จเขาก็กลับมาที่เรือนธารใส เรือนรับรองของคนตีกลําธาร เมื่อถึงที่นี่แล้วก็ไม่มีอะไรที่เขาต้องกลัวอีกต่อไป

เวลานี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่เขาไม่จําเป็นต้องหลับนอน เหนือภพจึงมานอนไขว้ขาเล่นในห้องโถงกลางที่จัดเตรียมเอาไว้ให้กับกลุ่มภารดา กลางโต๊ะรับรองมี รายการรายละเอียดของสิ่งที่จะประมูลกันในวันนี้

—————————————————————————–

งานเทศกาลประมูลระดับแคว้น ครั้งที่ 60

วันที่ 2 สินค้าประเภทเครื่องแต่งกาย

– ชุดสวยงาม

– ชุดกันสภาพอากาศ

– เครื่องประดับ

– อัญมณี

– สินค้าปริศนาชั้นเลิศ

—————————————————————————–

“น่าเบื่อ”

พูดจบเหนือภพก็โยนกระดาษทิ้งอย่างไม่ไยดี ประจวบเหมาะกับอังกาบเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วกระดาษใบนั้นก็แปะเข้าที่หน้าผากของเธอทันที เมื่ออังกาบเอามาอ่านดู ตาเธอก็เปล่งประกาย เธอมัวแต่สนใจงานอย่างอื่นจนไม่ได้สนใจตารางการประมูล ในเมื่อวันนี้มีการประมูลเสื้อผ้าและเครื่องประดับ มีหรือที่ผู้หญิงอย่างเธอจะพลาด

อังกาบจ้องหน้าเหนือภพนิ่ง

“นี่น้องเขย”

“หืม ?”

“ไปงานประมูลกับพี่เถอะ”

“ไม่เอา น่าเบื่อ มีแต่ของไร้ประโยชน์ ทําไมพี่ไม่ไปชวนศิษย์พี่ใหญ่ล่ะ”

“อย่าพูดถึงตาบ้านั่นเลย ไม่รู้ป่านนี้ไปเมาหัวราน้ำที่ไหน ตั้งแต่จบพิธีเปิดงานก็ไม่เห็นหัวอีกเลย ตายไปได้ก็ดี”

เหนือภพแทบสําลัก พี่สะใภ้ช่างเป็นคนอารมณ์แปรปรวนนัก ยังไม่ทันที่เขาจะได้ปฏิเสธอีกครั้ง เธอก็ชิงพูดขึ้นก่อน

“พี่ให้เจ้า 100 เหรียญทอง”

อังกาบชูถุงเงินขึ้น แล้วแกว่งต่อหน้าเหนือภพ เสียงเหรียญทองกระทบกันมันช่างทําให้คนตื่นตัวดีนัก เหนือภพทะลึงตัวขึ้น พร้อมฉกถุงเงินมาอยู่ในมือตัวเอง เขานับมันขณะเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“ไปสิ เจ้านาย”

“หึหึ”

อังกาบไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก แต่ก่อนพวกเธอจะออกจากห้อง อยู่ ๆ ราตรีก็มาปรากฏตัวขึ้นในห้องเช่นกัน และจุดหมายของเธอก็ไม่ได้ต่างไปจากอังกาบนัก เธอยื่นตัวเงินให้ กับเหนือภพโดยไม่พูดอะไร

เหนือภพมองกระดาษใบน้อยที่มีมูลค่า 1,000 เหรียญทองด้วยรอยยิ้มกว้าง

“พี่สาวช่างมือเติบนัก”

สําหรับเหนือภพนั้นเงินแค่ไหนมีค่า ดังนั้นเขาไม่คิดเอาเงินของทั้งสองคนมาเปรียบเทียบ เขาเก็บเงินเข้าอกเสื้อก่อนจะชวนเจ้านายทั้งสองคุย

“พี่สาวแม้ข้าจะไม่ฉลาดนัก แต่ข้าก็รู้ว่าพวกพี่ต้องการจะทําอะไร อยากให้ศิษย์พี่ของข้าชมพวกท่านเวลาใส่เสื้อผ้า ใส่เครื่องประดับสวย ๆ ใช่ไหมล่ะ”

เหนือภพกล่าวอย่างรู้ทัน เขาเข้าใจก็เพราะตอนเด็ก แม่เขาก็เป็นเช่นนี้ เธอมักแต่งตัวสวย ๆ เพื่อให้พ่อของเขาชื่นชมเสมอ ดังนั้นเขาจึงพอคาดเดาความคิดของพี่สะใภ้ทั้งสองได้ แม้พวกเธอจะปฏิเสธ แต่ใบหน้าเขินอายแดงปลั่งนั้นทําให้เหนือภพมั่นใจว่าเขาเข้าใจไม่ผิด

เหนือภพถือคติที่ว่า รับเงินมาแล้วเขาย่อมไม่ทําให้ผู้ว่าจ้างผิดหวัง หากผู้ว่าจ้างไม่พอใจแล้วยึดเงินคืนเขาก็คงเสียดายแย่เลย ดังนั้นเหนือภพจึงให้สองสาวไปรอที่ลานประมูลก่อนส่วนเขาขอเวลาไปเตรียมอะไรบางอย่างโดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียด

เหนือภพส่งข้อความไปหาพี่ทานธรรมและพี่วัฏจักร เพื่อตะล่อมถามความชอบของศิษย์พี่ทั้งสอง เมื่อได้ความแล้วจึงไปที่ลานประมูล

ณ ห้องรับรองตึกลําธาร

เหนือภพนั่งรอให้การประมูลสินค้าประเภทหมวกจบลง ขณะที่พี่สะใภ้ทั้งสองนั่งขนาบข้างคอยบอกเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง พวกเธอทั้งสองดูจริงจังมาก เพราะการประมูลใน วันนี้ไม่ได้มีเพียงแค่หญิงสาวที่เป็นคู่แข่งของพวกเธอเพียงอย่างเดียว ยังมีคุณชายตระกูลชั้นสูงอีกจํานวนมากที่ใช้โอกาสนี้มา สังเกตความชอบหญิงสาวที่ตนหมายปอง ทั้งยังถือโอกาสซื้อใจพวกเธอด้วยการจ่ายเงินแย่งประมูลของที่พวกเธอชอบ 

ไม่เพียงเท่านั้นเหล่าคุณชายยังถือโอกาสนี้ใช้ทรัพย์สินของตัวเองอวดอ้างบารมีเพื่อแสดงให้คนอื่น ๆ รู้ว่าตนเองร่ํารวยเพียงใด มันเป็นสงครามขนาดย่อมของเหล่าตระกูลชั้นนําที่เดิมพันกันด้วยศักดิ์ศรีของตระกูล

เหนือภพยิ้มแห้ง ๆ คนพวกนี้ช่างประหลาดดีนัก 

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะหน้าห้องรับรองตึกลําธารดังขึ้นพร้อมกับเสียงฮันเตอร์คุ้มกันที่กล่าวขึ้นอย่างมีมารยาท

“ท่านเหนือภพขอรับ ท่านกมลนาคแห่งตระกูลนาคราชส่งของขวัญมาให้ท่าน”

เหนือภพหันมองม่านหนาหนักที่ค่อย ๆ เปิดออก สิ่งที่เขาเห็นคือสตรีงามพิลาสนางหนึ่ง เขาเคยเห็นเธอในวันพิธีเปิดงาน ถ้าจําไม่ผิดศิษย์พี่ใหญ่เรียกเธอว่า “บุษบา” หนึ่งในดาวเด่นของหอคณิกาอันดับหนึ่งของแคว้น

เมื่อบุษบาย่างกรายเข้ามาใกล้ เหนือภพก็ต้องตะลึงไปกับความงามละมุนตา และท่วงท่านุ่มนวลชวนฝันของเธอ หากมีคนบอกว่าเธอคือองค์หญิง เขาก็คงเชื่ออย่างไม่แคลงใจ เธอดูเหมาะสมกับคําว่าองค์หญิงยิ่งกว่ายัยบุษย์น้ําทองเสียอีก

อังกาบและราตรีเห็นเช่นนั้นก็รู้หน้าที่ พวกเธอยกเก้าอี้ของตนให้บุษบา แล้วก็เขยิบไปนั่งริมห้องกันสองคน ปล่อยให้เหนือภพและสาวงามนั่งเคียงคู่กันอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง

“ขอไหว้เจ้าค่ะ ท่านเหนือภพ”

แม้จะรู้สึกเสียดายที่ของขวัญนั้นไม่ใช่เงินหรือสมบัติล้ำค่า แต่ถ้าเป็นผู้หญิงสวย ๆ เหนือภพก็ไม่ขัดอยู่แล้ว เขายิ้มโบกมืออย่างใจกว้าง

“ไม่ต้องมากพิธีขนาดนั้น เรียกข้าว่าภพก็พอ” 

“เจ้าค่ะ”

บุษบานั่งลงเหนือภพด้วยท่าที่เรียบร้อย เธอแต่งกายมิดชิด ไม่แสดงท่าที่เย้ายวนเช่นพราวจันทร์ หากเทียบพราวจันทร์เป็นดอกไม้กลิ่นหอมที่ชวนให้คนรู้สึกอยากเด็ดดม บุษบาก็เปรียบเสมือนดอกไม้บูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เป็นความรู้สึกที่คนอยากเทิดทูน ทะนุถนอม และเอาใจใส่ ดังนั้นจึงมีคนมากมายที่อยากปกป้องอยากดูแลบุษบามากกว่าจะคิดเรื่องความใคร่

“ท่านกมลนาคส่งเจ้ามาทําไม ข้าไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับเขาเสียหน่อย”

เหนือภพถามด้วยน้ําเสียงผ่อนคลาย ขณะที่บุษบาปรนนิบัติเขาด้วยการจัดเรียงสํารับอาหารเครื่องดื่มบนโต๊ะ

“ข้ามีหน้าที่ปรนนิบัติให้ท่านพอใจ ขอแค่ท่านพอใจ ท่านกมลนาคก็ไม่ต้องการสิ่งใดอื่นเจ้าค่ะ”

บุษบาตอบอย่างนุ่มนวล เธออยู่ท่ามกลางผู้มีอํานาจมามากมาย เรื่องการจ้างวานให้สาวสวยมาเชื่อมความสัมพันธ์เช่นนี้นับเป็นเรื่องปกติ

“อ้อ”

เหนือภพไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่แล้วเขาก็นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้

“ระดับดาวเด่นนี่ค่าตัวคงไม่น้อยสินะ หากข้าอยากจ้างดาวเด่นสักคนต้องใช้เงินเท่าไหร่”

บุษบาเอียงใบหน้ามองเหนือภพ เธออมยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็ค่อย ๆ ในชาร้อนให้เขาอย่างเบามือ

“เรื่องแบบนี้ข้าคงพูดตรง ๆ ไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องไม่ต่ำกว่า 50,000 เหรียญทองต่อการร่วมโต๊ะอาหารหนึ่งมื้อ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็อยู่ที่ว่าดาวเด่นคนนั้นอีกที เธอจะยินยอมร่วมโต๊ะกับคนที่เธอพอใจเท่านั้น”

เหนือภพตกใจจนชาร้อนแทบจะหลุดจากมือ

“แพงขนาดนั้นเชียว ถ้าเช่นนั้นทําไมท่านกมลนาคถึงทุ่มเทขนาดนั้นล่ะ”

“เกรงว่าเรื่องนี้ ท่านคงต้องไปถามท่านกมลนาคเอง

“เจ้าค่ะ”

เมื่อเสียงใสของบุษบาจบลง เธอก็หยิบพัดขนนกมาพัดให้เหนือภพขณะที่เขากําลังชิมของว่างเลิศรส

ณ ห้องรับรองเยื้องกับตึกลําธาร

ตระกูลนาคราชกําลังพูดคุยกับเกี่ยวกับเหนือภพ พวกอยากรู้ว่าเหตุใดเหนือภพที่ไม่ใช่คนของตระกูลนาคราชถึงมีพญานาคห้าเศียรได้ แตกต่างจากตระกูลสุบรรณเวน ไตยที่คิดว่าเหนือภพเป็นสายเลือดนอกสมรสของตระกูลนาคราช พวกเขาจึงพยายามทําทุกอย่างเพื่อกําจัดไม่ให้เหนือภพ มีโอกาสเข้าไปรวมตัวกับตระกูลนาคราช

“แก้วจันทรกาล ข้าไม่ได้ยินชื่อนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ”

ทวินาคเอ่ยขึ้นอย่างเลื่อนลอย เขาเป็นหนึ่งในทายาทผู้นําตระกูลนาคราชสามเศียรที่แข็งแกร่ง แต่พอได้ยินชื่อแก้วจันทรกาลก็ทําให้เขารู้สึกยําเกรงและก็เคารพอย่างมาก

คนภายนอกอาจคิดว่ามันเป็นเพียงวัตถุอาคมทางธรรมชาติ แต่ในความเป็นจริงมันคือจิตพญานาคที่ฝึกฝนจนถึงขั้นละสิ้นสังขาร โดยการถอดจิตใส่ไว้ในหินแล้วซ่อนมันไว้ พญานาคที่ฝึกถึงขั้นนี้จะไม่แก่ไม่ตายไม่เจ็บ แต่เมื่อใดที่แก้วจันทรกาลถูกทําลายพญานาคก็จะตายเช่นกัน นี้ถือว่าเป็นความลับของตระกูลนาคราช

แม้พวกเขาอยากได้แก้วจันทรกาลของเหนือภพ แต่พวกเขารู้ดีว่าเมื่อแก้วจันทรกาลเลือกนายแล้วจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ ดังนั้นการแย่งชิงถือเป็นเรื่องเสียเวลาเปล่า สิ่งที่พวกเขาทําได้คือเอาเหนือภพเข้ามาอยู่ในตระกูลตน นี่เป็นวิธีที่ที่สุด

ดังนั้นพวกเขาจึงใช้วิธีสามัญที่สุด เด็กหนุ่มทุกคนมักพ่ายแพ้ต่อสาวงาม และยิ่งเป็นสาวงามที่ยากจะครอบครองด้วยแล้วพวกเขาไม่เชื่อว่าเหนือภพจะปฏิเสธข้อเสนอนี้ได้ กมลนาคจ้องมองผลลัพธ์ของตัวเองด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่เกษมนาคผู้เป็นอา กล่าวขึ้นอย่างภาคพูดใจว่า

“เป็นไงล่ะหลานอา ข้าบอกแล้วว่า บุษบาย่อมไม่ทําให้เจ้าผิดหวัง”

“ความคิดของอาสุดยอดไปเลย ดีแล้วที่ไม่ทําตามน้องเก้า ที่บอกให้ส่งเนตรกัญญาไป ไม่งั้นข้าไม่รู้ว่า จะเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ไมตรีหรือก่อสงคราม”

ทวีนาคพูดยังไม่ทันขาดคํา พวกเขาก็ได้ยินเสียงสูงปรื้ดดังมาจากห้องข้าง ๆ ซึ่งเป็นห้องรับรองของแม่ทัพใหญ่ผู้หนึ่ง

“เจ้าพวกอ่อนหัด แค่นี้ก็แพ้ข้า แล้วจะไปทําอะไรกินกันห้ะ”

เสียงนั้นดังมากพอจะทําให้เหล่าลูกหลานตระกูลนาคที่รวมตัวอยู่ในที่นี้นับสิบคนเสียวสันหลังวาบเลยทีเดียว

หากพูดถึงนางคณิกาดาวเด่นทั้งสาม พวกเธอล้วนเป็นสตรีที่มีความสามารถหลากหลายครบถ้วน แต่นิสัยนั้นช่างแตกต่างกันสุดขั้ว

พราวจันทร์ เธอช่างลี้ลับเย็นชาคาดเดาได้ยาก เป็นนางงูพิษที่ชอบปั่นหัวผู้ชาย เสน่ห์แสนเย้ายวนทําให้ผู้ชายมาก ราคะจํานวนมากให้รู้สึกหลงใหลจนอยากร่วมอภิรมย์

บุษบา เธอเป็นคนใจดีเรียบร้อยอ่อนหวาน เป็นสตรีที่ใครเห็นก็รู้สึกอยากปกป้อง ผู้ชายส่วนใหญ่มักคาดหวังอยากได้เธอมาเป็นแม่ของลูกมากกว่าจะเชยชมเพื่อระบายความใคร่

เนตรกัญญา เธอเป็นสาวห้าวดุดัน แม้จะมีรูปร่างอ้อนแอ้นงามหยาดเยิ้มจนผู้ชายตกตะลึง แต่เธอกลับมีบุคลิกดังชายชาตินักรบ ทั้งห้าวหาญและก็แกร่งกร้าวราวม้าดีดกะโหลก ผู้ชายส่วนใหญ่ที่สนใจเธอมักเป็นเหล่าแม่ทัพ คุณชายที่คาดหวังอยากปราบพยศ แต่ยังไม่มีใครทําได้สําเร็จ

ดังนั้นตระกูลนาคราชจึงจําเป็นต้องใช้เงินก้อนใหญ่เชิญบุษบา สาวงามที่เป็นมิตรที่สุดเพื่อไปเอาใจเหนือภพ เธอเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว

“เจ้ารู้จักกับนางด้วยหรอ”

เหนือภพถาม เมื่อบุษบาเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับสามสาวดาวเด่นของหอหมื่นบุปผาที่ผู้คนกล่าวขานถึงเหนือภพ สนใจมากโดยเฉพาะพราวจันทร์ หญิงสาวที่ทําให้เขารู้สึกใจเต้นรัวอย่างประหลาด อย่างน้อยในตอนนี้ก็ถือว่าเขาได้รู้อะไรมากขึ้นแล้ว

แต่ยังไม่ทันที่บุษบาจะได้ตอบอะไรอีก เหนือภพก็ถูกดึงความสนใจไปที่การประมูลข้างล่างเสียก่อน