The Soul Purchasing Pirate บทที่ 326: ยอม!

S.PP: บทที่ 326: ยอม!

“เขาแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่?”

คนที่สามารถทําให้เหล่าโจรสลัดยอมก้มหัวได้ จะต้องแข็งแกร่งมากขนาดไหนกัน?
เทพ ปีศาจ แต่ชายคนนี้กลับแสดงให้เห็นถึงความรู้สึก อีกแบบหนึ่งที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เธอกําลังนึกถึงฉากที่เขาสังหารเอเดนที่อาณา จักรบารุต และมาในตอนนี้ทั้งๆที่เขาไม่ได้ลงมือ ทําอะไรแต่โจรสลัดเหล่านั้นกลับยอมจํานนต่อ เขา

รูทดราก้อนได้แล่นไปตามเส้นทางและค่อยๆ หายไป

“เป็นแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่เกินไปแล้ว!”

เมื่อเห็นว่ารูทดราก้อนได้จากไปแล้วโจรสลัด ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทําอะไรเลย แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาฉันกลับไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทําอะไรได้เลย”

โจรสลัดคนหนึ่งได้กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

“มันคือแรงกดดันของผู้ยิ่งใหญ่งั้นสินะ? ฉันคงไม่มีวันได้สัมผัสมัน!”

โจรสลัดคนหนึ่งได้กําหมัดแน่นพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ําใจ
“ไปกันได้แล้ว! หวังว่าฉันจะไม่ต้องไปเจอเขาอีกในอนาคต!”

เหล่าโจรสลัดได้หายไปจากบริเวณนี้อย่างรวดเร็ว
สองวันต่อมา โรแกนก็ได้มาถึงที่เกาะรอทก

“นั่นมันอะไร?”

ทันใดนั้นเองทั่วทั้งท่าเรือก็เต็มไปด้วยความ
แตกตื่น

ในตอนนั้นเองก็ได้มีชายคนหนึ่งสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

“มันคือเรือโจรสลัด! ธงนั่นมันคือธงโจรสลัด!”

ธงสีดําที่โบกสะบัดอยู่บนท้องฟ้าได้เข้ามาใกล้ท่าเรือมากขึ้นเรื่อยๆ
“มันคือกลุ่มโจรสลัดโซล!”

ในตอนนี้ทั่งทั้งเกาะนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว

ผู้คนบนเกาะรอทกี้ต่างก็กําลังหวาดกลัว ในตอนนั้นเองก็ได้มีทหารเรือกลุ่มหนึ่งวิ่งมาที่ท่าเรือ และทําการปิดล้อมท่าเรือในทันที

แต่ก็ยังมีบางคนที่อยากจะเห็นใบหน้าของโจรสลัดผู้ยิ่งใหญ่ในตํานาน พวกเขาได้เขย่งเท้าเพื่อรอดูใบหน้าของโรแกน

เหล่าทหารเรือเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และในตอนนั้นเองเหล่าพลเมืองก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ
“นั่นมันพลเรือโท!!”

ผู้คนบนเกาะรอทกนั้นไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะมีทหารเรือยศพลเรือโทมาที่เกาะของพวกเขา

เรือโจรสลัดเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดมันก็ได้มาจอดอยู่ที่ท่าเรือ

“อย่าผลีผลาม!”

พลเรือโทคาร์ลอสที่ยืนอยู่ข้างหน้าได้ตะโกนออกมาด้วยความกังวลในตอนนี้ทั่วทั้งใบหน้าของเขานั้นถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อ

แรงกดดันของการที่ต้องมาเผชิญหน้ากับโจรสลัดผู้ยิ่งใหญ่ในตํานานอย่างโรแกนนั้นไม่ใช่เรื่องที่สามารถล้อเล่นได้ เพราะแม้แต่พลเรือเอกของศูนย์ใหญ่กองทัพเรือเองก็ยังไม่กล้าที่จะประมาทเขาแม้แต่น้อย

เหล่าทหารเรือเริ่มสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่มากขึ้น ในตอนนี้พวกเขากําลังรู้สึกกลัว!

พลเรือโทคาร์ลอสได้สูดหายใจเข้าและก้าเดิน ไปข้างหน้าพร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา

ในตอนนั้นเองเขาได้เดินมาถึงตรงหน้าของรูทดราก้อน พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองโรแกนและคนอื่นๆที่กําลังมองลงมาที่เขา

“ทหารเรือมาต้อนรับฉันเองเลยงั้นหรอ?”

โรแกนได้กล่าวและหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา

ตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาไม่มีร่องรอยของความตึงเครียดและความกลัวเลยแม้แต่น้อย

“ทหารเรือไม่เคยต้อนรับโจรสลัด!”

พลเรือโทคาร์ลอสได้กล่าวออกมาด้วยความหนักแน่น

“งั้นหรอ? ถ้างั้นนายก็ต้องการที่จะสู้กับฉันด้วยกองกําลังแค่นี้งั้นสินะ?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของโรแกนได้จางหายไป

แรงกดดันที่หนักหน่วงของโรแกนทําให้เหล่าทหารเรือรู้สึกกังวล แม้แต่พลเมืองที่เฝ้ามองอยู่ภายนอกเองก็ยังต้องกลั้นหายใจ

“ถ้านายต้องการที่จะจัดการกับฉันจริงๆ ฉันว่านายคงต้องใช้บัสเตอร์คอลมันน่าจะมีความหวังขึ้นมาหน่อย”

เสียงของโรแกนได้ดังเข้าไปในหูของทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนร่างของคาร์ลอสก็ถึงกับสั่นเทา แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมานั้นเป็นความจริง

“อย่าเข้าใจผิดไป,พวกเราไม่ได้คิดที่จะมาสู้กับนาย”

ภายใต้แรงกดดันของโรแกนคาร์ลอสทําได้ เพียงแค่ถอยเท่านั้น

“เราต้องการรับรู้ถึงจุดประสงค์ของนายเพื่อความปลอดภัยของผู้คนบนเกาะแห่งนี้เท่านั้น!”

“แต่ถ้านายต้องการที่จะสู้ฉันก็จะสู้แม้ว่าฉันจะต้องจบชีวิตลงก็ตาม!”

“ความปลอดภัยของผู้คนบนเกาะงั้นหรอ?

โรแกนได้เลิกคิ้วของเขาขึ้นมาพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความดูถูก

“ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าทหารเรืออย่างพวกนายฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปมากขนาดไหน”

คําพูดของโรแกนทําให้คาร์ลอสพูดไม่ออก เขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธในสิ่งที่โรแกนกล่าวออกมาเพราะหลายๆเหตุการณ์ที่เลวร้ายนั้นต่างก็เป็นฝีมือของกองทัพเรือ

“โกล ดี, โรแกน,นายตั้งใจมาทําอะไรที่นี่กันแน่?”

คาร์ลอสได้กล่าวถามออกมาเสียงดัง

“มาทําอะไรงั้นหรอ? ฉันก็แค่มารอพรรคพวกของฉันเท่านั้น”

เมื่อกล่าวจบเขาก็ได้กระโดดลงมาจากรูทดราก้อนในทันที

และในเวลาเดียวกันนั้นเองที่ข้างหลังของเขาก็ ได้ปรากฏร่างของเจ้านายตัวน้อย, โรบิน และเนลีนขึ้นมา

“เปิดทางให้ฉันซะ! ฉันแค่มารอพรรคพวกของ ฉันเท่านั้นหลังจากที่พรรคพวกของฉันมาถึงฉันก็จะจากไป”

โรแกนได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆก่อนที่จะมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคาร์ลอส
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับโรแกนร่างของคาร์ลอสก็ถึงกับสั่นเทา ทั้งๆที่อีกฝ่ายเป็นเพียงแค่ชายหนุ่มอายุ 20 ต้นๆแต่แรงกดดันของเขากลับน่าหวาดกลัวมากขนาดนี้แล้ว

แต่ในตอนนั้นเองเมื่อเขาเหลือบไปเห็นหนึ่งในสมาชิกของโรแกนดวงตาของเขาก็ได้หดแคบลงในทันที และคนที่เขาจ้องมองก็คือโรบิน แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่กล้าที่จะแสดงท่าทีอะไรออกมา
“เปิดทางซะ! ไม่อย่างงั้นฉันคงต้องกําจัดนายทิ้ง!”

คําพูดที่เย็นชาราวกับภูเขาน้ําแข็งของโรแกนได้ดังเข้าไปในหูของคาร์ลอส คาร์ลอสนั้นทําได้เพียงแค่เปิดทางให้กับโรแกนด้วยความไม่ ยินยอม
แม้เขาจะไม่เต็มใจแต่เขาก็ต้องถอย การสู้กับ อีกฝ่ายก็เหมือนการฆ่าตัวตาย!

และเมื่อไหร่ที่การต่อสู้เริ่มขึ้นเขาเชื่อเหลือเกิน ว่าโรแกนจะต้องไม่ปราณีเขาอย่างแน่นอน เพราะเขานั้นรู้ดีถึงความขัดแย้งของโรแกนกับรัฐบาลโลกและกองทัพเรือเป็นอย่างดี

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ต้องการวิ่งไปหาความตายอย่างโง่ๆ!
ในตอนนี้คาร์ลอสทําได้เพียงแค่ยอม!

เขาและเหล่าทหารเรือได้ทําการเปิดทางให้กับพวกโรแกนอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นดังนั้นโรแกนและคนอื่นๆก็ได้ก้าวเดินเข้าไปในเกาะในทันที

ฉากนี้ทําให้เหล่าพลเมืองรู้สึกอิจฉา,ยกย่อง,และทะเยอทะยาน!

“นี่หน่ะหรอโจรสลัดผู้ยิ่งใหญ่? แม้แต่พลเรือโทของกองทัพเรือก็ยังต้องยอมแพ้แม้แต่จะเถียงก็ยังไม่กล้า!”

การจํายอมต่ออํานาจของโรแกนของเหล่าทหารเรือนั้นได้ทําให้เกิดระลอกคลื่นขึ้นมาภายในจิตใจของผู้คนบนเกาะรอทกี้

“ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นน้องชายของราชาโจรสลัดโรเจอร์ ในเมื่อมีพี่ชายเป็นราชาโจรสลัดแล้ว น้องชายอย่างเขาจะเป็นคนที่อ่อนแอได้ยังไง!”

เมื่อกลุ่มของโรแกนจางหายไป ผู้คนบนท่าเรือก็เริ่มพูดคุยกันในทันที
“จากที่ฉันเคยได้ยินมาโรแกนนั้นเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นในตอนที่โรเจอร์ยังมีชีวิตอยู่ แต่ดูเหมือนว่าพอเขาถูกกดดันด้วยกองทัพเรือเข้า พลังอํานาจของเขาก็ได้ตื่นขึ้นมา จนกลายเป็นอย่างที่เห็นกันอยู่ในตอนนี้”

“ดูเหมือนว่ากองทัพเรือนั้นจะชอบกดขี่คนอื่นจริงๆนะ แถมเขาก็ดูไม่เหมือนกับคนที่ชั่วร้ายเลยแม้แต่น้อย!”

ผู้คนต่างก็กําลังกล่าวถึงโรแกนด้วยความสนใจ
ในเวลานี้กลุ่มของโรแกนได้เดินเข้าไปในบาร์แห่งหนึ่ง