THE NEXT WITCH’S JOURNEY – ว่าที่แม่มดมือใหม่ 1.2 ความมืดใต้หุบเขา

ผ่านมาได้สักชั่วโมง เอลเดรดกับวาร์ริก็มายืนบนเส้นทางแคบระหว่างช่องเขา ในความเป็นจริงนั้นไม่มีทางที่พวกเธอจะสามารถเดินทางข้ามเนินหินกว้างใหญ่แห่งนั้นด้วยเวลาสั้น ๆ แค่นี้ได้แน่ถ้าเอลเดรดไม่ได้แบกเธอขึ้นหลังมาตลอดทางที่เหลือ แต่เพราะอาจารย์ทำเช่นนี้นี่แหละจึงเป็นการยืนยันว่ากำลังจะเกิดบางสิ่งบางอย่างขึ้นในไม่ช้า

เบื้องหน้าวาร์ริคือธารน้ำเล็ก ๆ แทบจะแห้งขอดซึ่งไหลลงมาตามกำแพงธรรมชาติ ทันทีที่เด็กหญิงรู้ว่ามีน้ำอยู่ในสถานที่แห้งแล้งแบบนี้ด้วยก็วิ่งพลางกระโดดโลดเต้นเข้าไปหาด้วยความลิงโลด ทว่าตอนที่เข้าไปใกล้ธารน้ำสายนั้นมากพอ กลิ่นเหม็นเน่าแสบจมูกก็ทำให้เด็กหญิงถึงกับหยุดชะงักแล้วเปลี่ยนทิศทางเป็นหนีออกห่างอย่างไวที่สุด

“อี๋! เหม็นมากเลย!” วาร์ริบีบจมูกพลางร้องเสียงหลง นัยน์ตาคลอด้วยหยาดน้ำเนื่องจากไอแสบในอากาศรอบ ๆ “น้ำนั่นเป็นพิษ!”

“น่าเสียดายนะ แต่เจ้ากระหายขนาดนั้นเลยหรือ” เอลเดรดขยี้ผมเด็กหญิง วินาทีที่ฝ่ามือใหญ่มั่นคงวางลงบนศีรษะเธอ วาร์ริก็รู้สึกราวกับมีของเหลวเย็น ๆ ไหลอาบตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นอาการแสบร้อนจนลืมตาแทบไม่ขึ้นก็มลายสิ้นไป “ทนอีกสักครึ่งชั่วโมงไหวหรือเปล่า”

เด็กหญิงส่ายหน้า “คอของข้าไม่ได้สัมผัสน้ำมาหลายชั่วโมงแล้ว ข้ากระหายเหลือเกิน”

“ทนอีกหน่อยเถอะ”

“ทนแล้วจะได้น้ำดื่มจริงหรือคะ”

“จริงสิ”

“แต่ข้าไม่อยากทนนี่นา ข้าทนไม่ไหวแล้ว”

“ความอดทนเป็นคุณสมบัติของยอดคน” เอลเดรดว่า

“แต่การอดทนกับเรื่องที่หลีกเลี่ยงได้นั้นโง่เขลา” วาร์ริตอบ “ท่านเป็นคนพูดเอง จำได้ไหม”

“มีหรือข้าจะจำไม่ได้” อาจารย์กอดอก มองเด็กหญิงยิ้ม ๆ อย่างขบขัน “แต่ในกรณีนี้ธารน้ำสายนี้เป็นพิษนะ เจ้าดื่มไม่ได้หรอก”

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงสำหรับอาจารย์หรอกใช่ไหมคะ”

“เจ้าตั้งใจจะใช้งานอาจารย์ของเจ้าหรือ”

“อาจารย์คงไม่ใจร้ายใจดำปล่อยลูกศิษย์ที่น่ารักให้ต้องทนคอแห้งทั้งที่มีธารน้ำอยู่ตรงหน้าหรอกมั้งคะ”

“ลูกศิษย์ที่น่ารักหรือ?” เอลเดรดเลิกคิ้ว “ข้าสงสัยนะ”

วาร์ริทำแก้มป่องใส่เขา

“ไม่ได้ผลหรอกนะ วาร์ริ” อาจารย์ส่ายหน้าช้า ๆ “ข้ายืนยันว่าหากเจ้ารออีกสักครึ่งชั่วโมง เจ้าจะมีน้ำให้ดื่มไม่อั้นเลยทีเดียว”

“แต่ข้าไม่อยากรอนี่นา” เด็กหญิงทำหน้าสลด เข้าไปเกาะแขนเสื้อเขาเขย่า “นะคะ อาจารย์ ข้าคอแห้งเหลือเกิน นะคะ นะคะ ข้ากระหายน้ำจริง ๆ ”

“ยังพูดมากขนาดนี้ได้ก็แสดงว่าเจ้าไม่ได้คอแห้งจริง” เอลเดรดยังคงปฏิเสธ

“ถ้าท่านช่วยให้ข้าดื่มน้ำตอนนี้ได้ ข้าจะไม่ขออะไรท่านอีกเลย”

เอลเดรดมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ “เจ้าแน่ใจว่าจะให้สัจจะกับข้าเช่นนี้จริงหรือ”

“หนึ่งอาทิตย์!หนึ่งอาทิตย์ที่ข้าจะไม่เรียกร้องอะไรจากท่านเลย!” เด็กหญิงรีบพูดต่อทันที “นะคะ อาจารย์”

“สัจจะทำให้มนุษย์เป็นมนุษย์” เอลเดรดโบกมือเป็นสัญญาณให้เธอถอยห่างจากเขา “จงอย่าลืมคำสัญญาของเจ้าล่ะ”

เอลเดรดก้าวช้า ๆ ไปหาธารน้ำที่ปกคลุมด้วยไอพิษนั้น ผิดกับครั้งที่เธอลิงโลดหลับหูหลับตาพุ่งเข้าไป ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง ไม่มีทีท่ารังเกียจกลิ่นเหม็นหรือแสบตาเลยแม้แต่นิดเดียว วาร์ริรู้สึกคล้ายมีสายลมอบอุ่นเคลื่อนผ่านเธอไปยังอาจารย์ก่อนจะหอบเอาความเป็นพิษที่อบอวลอยู่ขึ้นสู่เบื้องบน

“ครั้งหนึ่งที่แห่งนี้เคยเป็นบ้านของเผ่าทาร์ทริน ชนผู้น่าเกรงขามและเปี่ยมด้วยน้ำใจ พวกเขาครอบครองดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ สิ่งล้ำค่าของชาวทาร์ทรินได้แก่เครื่องเทศที่หาได้ยากยิ่ง” เอลเดรดเล่าระหว่างจุ่มมือลงในร่องตื้น ๆ แล้ววักน้ำขึ้นมา วาร์ริไม่ได้สังเกตมาก่อนว่าน้ำนั้นมีสีออกเหลือง ขุ่นและมีความหนืดมากกว่าที่ควรจะเป็น “จนกระทั่งการมาถึงของผู้คนจากแดนอื่น พวกเขามาพร้อมวัฒนธรรมกับความเชื่อที่แตกต่าง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเพียงช่วงสั้น ๆ ก็เกิดสงครามขึ้นระหว่างคนนอกกับชาวทาร์ทริน พูดกันว่ามันเป็นแผนการของผู้รุกรานแต่แรกแล้วที่ต้องการทรัพยากรทั้งหมดของชาวทาร์ทริน พวกเขามีความเชื่อว่าดินแดนทั้งหมดถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้เป็นของพวกเขาเท่านั้น และชาวทาร์ทรินก็เป็นหนึ่งในอีกเผ่านับร้อยที่ถูกทำลายสิ้นจากความโลภโมโทสันของผู้รุกราน โชคร้ายก็ตรงที่ชาวทาร์ทรินนั้นแข็งแกร่งกว่าเผ่าทั่วไป สงครามที่เกิดขึ้นจึงโหดร้ายที่สุด”

เอลเดรดยกมือข้างที่วักน้ำสัมผัสกับกำแพงหินซึ่งถูกน้ำเซาะจนเป็นร่อง จากนั้นก็พลิกฝ่ามือเป็นลักษณะแบให้น้ำเปลี่ยนทางมาไหลผ่านอุ้งมือของเขาแทน “เอาถุงใส่น้ำมารองนี่มา”

วาร์ริปฏิบัติตามคำสั่งอาจารย์อย่างว่าง่ายต่อให้ก่อนหน้านี้จะเห็นด้วยตาตัวเองว่าน้ำเป็นพิษกระทั่งไม่อาจดื่มได้แน่นอน เธอเปิดจุกถุงใส่น้ำนำไปรองใต้ข้อมืออาจารย์ อึดใจนั้นเธอพบว่าสายน้ำที่เคยขุ่นและมีลักษณะไม่ปลอดภัยบัดนี้ใสไร้สี ทั้งเย็นราวกับสายธารหิมะแรกละลายก็ไม่ปาน เด็กหญิงรองน้ำจนเต็มถุงของตน แต่พอจะเอื้อมไปหยิบถุงในย่ามสัมภาระของอาจารย์บ้าง เขาก็เอ่ยห้ามเธอ

“ไม่จำเป็นหรอก ของข้ายังรอได้อีกสักหน่อย” เอลเดรดพูดก่อนถอยห่างจากธารน้ำสายเล็กนั้น วาร์ริกะพริบตาปริบ ความใสสะอาดจนรู้สึกได้กลับแทนที่ด้วยสีขุ่นน่าสะอิดสะเอียนอีกครั้งอย่างชัดเจน “เจ้าดื่มให้พอใจเถอะ”

“เกิดอะไรกับชาวทาร์ทรินหรือคะ” เด็กหญิงถามหลังดื่มน้ำรวดเดียวเกือบครึ่งถุง ความเย็นสดชื่นขับไล่ความอ่อนล้าของการตรากตรำตั้งแต่เช้า

“พวกเขาแพ้สงคราม ถูกกวาดล้างจนหมด ก็แน่ละ เผ่าพันธุ์โบราณหรือจะสู้กับอัศวินเต็มยศได้ แต่จุดที่น่าสนใจอยู่ตรงวิธีที่ผู้รุกรานใช้กับชาวทาร์ทริน พวกเขารู้ดีว่าตนไม่อาจทำอะไรชาวทาร์ทรินที่ทั้งเชี่ยวชาญพื้นที่และมีจิตวิญญาณแข็งแกร่งเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติได้ ดังนั้นผู้รุกรานจึงคิดค้นวิธีแยบยลอันเลวร้ายที่สุดขึ้นมา พวกเขาวางยาพิษลงในต้นน้ำที่หล่อเลี้ยงทุกสรรพสิ่งรวมถึงชาวทาร์ทรินด้วย” เอลเดรดกวักมือเรียกให้เธอออกเดินต่อไปกับเขา “ยาพิษนั้นมีส่วนผสมหลักเป็นศพ ทั้งมนุษย์และสัตว์ จิตใจมืดบอดของผู้รุกรานเป็นตัวการที่สร้างความเสียหายแก่วัฏจักรในบริเวณนี้โดยสมบูรณ์จนเป็นอย่างที่เห็นนี่ละ พื้นที่รกร้างไร้ซึ่งชีวิต อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลานับศตวรรษเพื่อให้ทุกสิ่งฟื้นฟูกลับมาอีกครั้ง”

“โหดร้ายเหลือเกิน” วาร์ริจินตนาการไม่ออกเลยว่าสถานที่แร้นแค้นที่ไม่มีแม้แต่แมลงสักตัวให้เห็นเช่นนี้ ครั้งหนึ่งจะเคยถูกเรียกขานด้วยคำว่า ‘อุดมสมบูรณ์’ มาก่อน “อาจารย์คะ ผู้รุกรานที่อาจารย์ว่า… ‘อัศวิน’ พวกนั้นคงไม่ใช่…”

“เรื่องก็ผ่านมานานแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บมาให้เป็นความรู้สึกแย่ ๆ หรอกนะ” เอลเดรดเงยหน้าขึ้น เด็กหญิงมองตามสายตาเขา

เมฆดูจะก่อตัวหนาขึ้นและลดตัวต่ำลงมาใกล้พวกเธอกว่าเดิม