The King of War 420 เพื่อน ขอโทษนะ

หวางหย่งพูดอย่างไม่ยอมแพ้:"นายไม่ต้องเครียด เดี๋ยวฉันจะหาวิธีให้นายเอง!"

หยางเฉินยังคงอบอุ่นในใจ สำหรับความกระตือรือร้นในการช่วยเหลือของหวางหย่ง เขาไม่นึกเลยว่าไม่ได้เจอกันนานหลายปีขนาดนี้ พอเจอกันอีกครั้ง หวางหย่งยังคงเป็นคนแรกที่ช่วยเมื่อเขาประสบปัญหา

แค่ตอนนี้เขาไม่มีปัญหาแล้วจริงๆ

"เหอะๆ!"

แฟนสาวของหวางหยางก็เย้ยหยัน:"เขาก็บอกแล้ว เขาเข้าไปได้ นายยังจะช่วยอะไรอีกล่ะ?"

"เขาไม่มีตั๋ว เขาจะเข้าไปได้ยังไง"

หวางหย่งพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

"ถ้าโชคดี ก็แอบเข้าไปได้ ไม่ต้องใช้เงินสักนิดเลย"

ผู้หญิงอีกคนหนึ่งแต่งตัวอย่างเย้ายวน พูดอย่างเยาะเย้ย

หวางหย่งขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ไม่พูดมาก เขาหยิบบัตรธนาคารออกมาโดยตรง ยื่นให้หยางเฉินและพูดว่า:"ในบัตรนี้มี 100,000 หยวน นายไปหาตั๋ววัวเหลือง แล้วซื้อตั๋วเข้าไป"

หลังจากนั้นเขาเตือนว่า:"นี่คืองานต่อสู้ของทั้งสองเมือง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเก่งมาก นายห้ามคิดที่จะแอบเข้าไปจริง ๆ นะ! อาจตายได้นะ"

"หวางหย่ง นายกินของฉัน ดื่มของฉัน อยู่บ้านฉัน และตอนนี้นายกล้าเอาเงินที่ฉันให้นาย เอาไปให้คนอื่นต่อหน้าฉันเหรอ? นายกล้ามาก!"

แฟนสาวของหวางหย่ง โกรธทันที และไม่ไว้หน้าหวางหย่งเลยสักนิด

หยางเฉินก็นึกไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่แฟนสาวของหวางหย่งไม่เต็มใจที่จะให้ตั๋วกับตน หวางหย่งจะเอาเงินจากกระเป๋าของเขาเอง ให้หยางเฉินไปซื้อตั๋ว

หวางหย่งก็ไม่คิดเลยว่าแฟนสาวของเขาจะไม่ไว้หน้าเขาเลย และพูดเรื่องนี้ในที่สาธารณะ นี่มันเท่ากับบอกกับบอกคนอื่นอย่างชัดเจนว่า หวางหย่งเกาะเมียกินเลยสินะ?

"หลัวหยวนหยวน เธอกำลังพูดอะไรอยู่?"

สีหน้าของหวางหย่งแดงก่ำ และร่างกายของเขาแทบจะระเบิด

"ทำไม? ฉันบอกว่านายเกาะเมียกิน ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?"

"หลายปีมานี้ ถ้าไม่ใช่ครอบครัวของฉันเลี้ยงนาย นายจะมีวันนี้ไหม?"

"เมื่อก่อนนายใช้ชีวิตสำมะเลเทเมา ฉันก็หลับตาข้างหนึ่งมาตลอด เพราะยังไงนายก็ทำเพื่อทำงาน เพื่อการปฏิสัมพันธ์ในสังคม แต่วันนี้ นายกลับจะเอาเงินของฉัน เอาไปไอ้ยาจกต่อหน้าฉัน นายไม่เห็นหัวฉันเหรอ?"

หลัวหยวนหยวนโกรธมาก ไม่กลัวหวางหย่งเลย อารมณ์ร้อนมาก เธอเอื้อมมือออกไปผลักหวางหย่ง

"หวางหย่ง นายสามารถจีบหยวนหยวนมาเป็นแฟนได้ มันเป็นพรที่บรรพบุรุษของนายได้ปลูกฝังในช่วงสองสามช่วงชีวิตที่ผ่านมา นายไม่รักษามันยังไม่พอ นายยังคงรังแกหยวนหยวนอย่างโจ่งแจ้งอีก นายละอายใจต่อเธอบ้างไหม?"

ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดหนักข้างๆหลัวหยวนหยวน ก็พูดอย่างประชดประชันเช่นกัน

หมัดของหวางหย่งซึ่งกำแน่นแล้ว ค่อยๆคลายออก ก้มหน้าลง และไม่พูดอะไร

"เพื่อน ฉันขอโทษนะ ฉัน……"

หลังจากนั้นไม่นาน หวางหย่งก็เงยหน้าขึ้น มองหยางเฉินอย่างขอโทษ

เขายังพูดไม่จบ หยางเฉินก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนและส่ายหัว:"นายไม่ได้ติดหนี้ฉันสักหน่อย จะขอโทษทำไม?"

"นายวางใจเถอะ ฉันสามารถเข้าไปในงานต่อสู้ได้จริงๆ ไม่แอบเข้าไปโง่ๆอย่างแน่นอน"

"นายเข้าไปกับแฟนก่อนเถอะ! เดี๋ยวฉันค่อยเข้าไปหานาย"

หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม ท่าทางของเขาจริงใจมาก

หลัวหยวนหยวน ถอนหายใจและพูดอย่างประชดประชัน:"คิดว่างานต่อสู้ในวันนี้ มันเข้าง่ายขนาดนั้นเหรอ?"

"นั่นสิ! ใครบางคนก็ควรจะรู้ตัวเองสักหน่อยนะ งานต่อสู้ในวันนี้ มันจัดขึ้นร่วมกันโดยสองจังหวัด ของเจียงผิงและหนันยัง"

"ว่ากันว่าผู้นำคือคนที่มีกำลังอันทรงพลังที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดอย่างแท้จริง ของสมาคมบูโด"

"ถ้านายเข้าไปได้ ฉันจะกินตั๋วนี้เข้าไป!"

ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัด จงใจพูดดูถูกหยางเฉิน

เมื่อพูดเช่นนั้น เธอก็จงใจโชว์ตั๋วเข้าชมในมือของเธอ และพูดด้วยสีหน้าที่ได้ใจว่า:"เห็นไหม? นี่คือตั๋ว แม้ว่ามันจะอยู่ที่นั่งตรงกลาง แต่ตั๋ววัวเหลืองปั่นราคาไปถึง3000,000หยวนแล้ว"

"ตั๋วใบเดียวราคา 300,000 หยวน เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายของไอ้ยาจกอย่างนาย ที่ใช้ทั้งชีวิตเลยสินะ!"

ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดไม่ได้ปกปิดความเย้ยหยันของเธอเลย และพูดอย่างได้ใจ

"สวุลี่ พอได้แล้ว!"

หวางหย่งไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป และด่าอย่างโกรธเคือง

สวุลี่เยาะเย้ย:"ทำไม? นายจะออกหน้าให้ไอ้สวะนี้อีกเหรอ?"

"หุบปาก!"

หวางหย่งพูดอย่างโกรธเคือง:"ถ้าเธอกล้าดูหมิ่นเพื่อนของฉันอีก ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจต่อเธอ!"

"หยวนหยวน เธอดูสิ หวางหย่งขู่ฉัน!"

สวุลี่พูดกับหลัวหยวนหยวน ด้วยท่าทางที่น่าสงสาร

หลัวหยวนหยวนร้องเหอะ:"เขากล้าเหรอ? ! "

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากจะเสียเวลาที่นี่ จับมือสวุลี่และพูดว่า: "ลี่ลี่ เข้าไปกันเถอะ!"

เมื่อหลัวหยวนหยวนและคนอื่นๆ ออกไป หวางหย่งถึงพูดขอโทษ:"เพื่อน……ฉัน"

"ไม่เป็นไรหรอด ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบไหน ฉันจะไม่เข้าใจนายเหรอ? ไม่ต้องห่วงฉันหรอก นายเข้าไปก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะไปหานาย"

หยางเฉินยิ้ม และต่อยหวางหย่งเบา ๆ ที่หน้าอก

เมื่อเห็นว่าหยางเฉินไม่โกรธจริงๆ หวางหย่งก็โล่งใจขึ้นเล็กน้อย และฝืนยิ้มเล็กน้อย:"ได้ ฉันจะรอนายข้างใน!"

มองแผ่นหลังของหวางหย่ง หยางเฉินรู้สึกเศร้าอย่างไร้ขีดจำกัด

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าอะไรที่ทำให้ผู้ชายคนนี้ ที่เคยเป็นคนดื้อดึง กลายมาเป็นคนเชื่องได้

"บางทีอาจจะเป็นเพราะความรัก!"

จู่ๆ หยางเฉินก็นึกถึงเขาในอดีต จึงพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นและส่ายหัว

ตอนนี้เก้าโมงครึ่งแล้ว ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ก่อนงานต่อสู้จะเริ่มขึ้น

"พี่หยาง!"

ในขณะนั้นเอง เสียงที่สนิทสนมก็ดังขึ้น ข้างหลังหยางเฉิน

"เฟยเฟย เธอก็มาด้วยเหรอ!"

เมื่อเห็นหานเฟยเฟยที่เต็มไปด้วยความสดใส หยางเฉินก็แสดงรอยยิ้มที่นุ่มนวล

แม้แต่หานเซี่ยวเทียน ตอนนี้ก็เปลี่ยนชื่อที่ใช้เรียกตน เรียกอย่างให้เกียรติว่า คุณหยาง

เขาก็พูดกับหานเซี่ยวเทียนหลายครั้งว่า ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติขนาดนี้ แต่หานเซี่ยวเทียนสัญญากับปาก เขาก็ยังเรียกว่าคุณหยาง

เว้นแต่หานเฟยเฟย ยังเหมือนเมื่อก่อน ที่สนิทสนมกับเขา

"คุณหยาง!"

"คุณหยาง!"

หานเซี่ยวเทียนและหานเยี่ยนก็พูดขึ้น ตามหลังด้วยบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งหลายคน

งานต่อสู้ในวันนี้จัดขึ้นเพื่อกำหนดคิงของเจียงผิงและหนันยัง ตระกูลหานในฐานะที่เป็นตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุดในเจียงผิง ย่อมไม่สามารถพาแค่คนสองสามคนมาได้

ข้างหลังหานเซี่ยวเทียน นอกจากกุ่ยหยาที่หยางเฉินเคยเห็นแล้ว ยังมีชายวัยกลางคนสวมกางเกงรัดรูปสีดำที่มีใบหน้าเย็นชา

จากตัวของเขา หยางเฉินสัมผัสได้ถึงความสยดสยองอย่างเห็นได้ชัด

เห็นได้ชัดว่าคนคนๆนี้แข็งแกร่งกว่ากุ่ยหยาผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในตระกูลหานมาก น่าจะเป็นคนที่หานเซี่ยวเทียนใช้เงินเป็นจำนวนมาก เชิญมาสู่ในงานต่อสู้

"คุณหยาง เจ้าบ้านหาน พวกคุณมาถึงกันแล้ว!"

ในเวลานี้ ร่างที่คุ้นเคยก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้า

"ผู้นำเฉิน!"

หานเซี่ยวเทียนพยักหน้าเล็กน้อย

คนที่มาจากตระกูลเฉินของเมืองโจวเฉิง ข้างหลังเฉินซิงไห่ ยังมีสายตระกูลโดยตรงหลายคน และผู้ยอดฝีมือที่เชิญมา

เห็นได้ชัดว่าแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าหยางเฉินนั้นแข็งแกร่งมาก แต่พวกเขาก็ยังเชิญผู้แข็งแกร่งที่หายาก