The King of War 284 ฆ่าปิดปาก

“ฉันไม่เป็นไร แค่ใช้พลังไปมากเกินไป!” หันซวนพูดด้วยตาแดงก่ำ

“คุณหยาง!”

ยอดฝีมือสองคนนั้นจากตระกูลกวน กะโผลกกะเผลกมาถึงข้างๆของหยางเฉิน ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

หยางเฉินเหลือบมองสองคนนั้น เสื้อผ้าของพวกเขาถูกเปื้อนไปด้วยเลือดสดเต็มไปหมด นี่เป็นการอธิบายที่เพียงพอแล้ว เมื่อครู่พวกเขานั้นเผชิญหน้ากับความกดดันมหาศาล

ตอนนี้ ก็มีเสียงหอนของรถอีกหลายคันดังออกมา

“คุณหยาง!”

ตัวของกวนเจิ้งซานก็พาคนมาถึง รีบร้อนมาตรงด้านหน้า

ตอนที่เขาเห็นดวงตาทั้งคู่ของหยางเฉินมีสีแดงก่ำ ตื่นตกใจจนไม่กล้าพูดออกไปแม้แต่คำเดียว

เพียงแค่ยืนกลัวตัวสั่นงันงกอยู่ด้านข้าง รอคอยการระเบิดของหยางเฉิน

“เป็นใคร?”

หยางเฉินเอ่ยปากพูดออกมากะทันหัน

หันซวนพูด: “ไม่ทราบค่ะ คนที่เป็นหัวหน้า มีชื่อว่าไอ้แผลเป็น เป็นเขาที่ชิงโจวยู่ชุ่ยไป”

“ไอ้แผลเป็น!”

กวนเจิ้งซานได้ยินชื่อนี้ พูดด้วยสีหน้าตื่นตกใจ: “คุณหยาง ไอ้แผลเป็นนั้นเป็นคนที่วนเวียนอยู่ในยุทธภพของเจียงโจว เป็นราชาดาบที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก เป็นผู้แข็งแกร่งในการใช้มีด”

“ไอ้แผลเป็น!”

หยางเฉินใช้ดวงตาที่เย็นชาทั้งคู่จับจ้องไปที่กวนเจิ้งซาน: “ในเมื่อเขานั้นรนหาที่ตาย งั้นฉันก็จะทำให้สมหวัง! จัดเตรียมคน ตามล่าไอ้แผลเป็นทั่วทั้งเมือง!”

“รับทราบ!”

ในจิตใจของกวนเจิ้งซานนั้นมีความหวั่นไหวอย่างรุนแรง

เขานั้นเข้าใจอย่างแน่นอน หยางเฉินในตอนนี้ มีความโกรธโมโหมากมายขนาดไหน

สั่นสะเทือนไปทั่วเมืองเจียงโจว ภายในค่ำคืนเดียว ตระกูลกวนและเมืองคิง ออกปฏิบัติการพันคน ตามล่าไอ้แผลเป็นทั่วทั้งเมือง

ในขณะเดียวกัน ไอ้แผลเป็นคุมส่งโจวยู่ชุ่ยด้วยตัวเอง มาถึงตระกูลเว่ย

“เว่ยเสียง เพื่อจะจับผู้หญิงคนนี้กลับมา ฉันเองก็จะต้องทุ่มเทค่าใช้จ่ายเป็นอย่างมาก”

ไอ้แผลเป็นพูดด้วยสีหน้าเย็นชามองมาทางเว่ยเสียง เกี่ยวกับเว่ยเสียง ในสายตาของเขาไม่มีความเคารพเลยแม้แต่น้อย

แต่ทว่าเว่ยเสียง เมื่อก่อนนั้นผู้ชายเตี้ยอ้วนท้วนที่ติดต่อกับเมิ่งฮุย เป็นบุคคลสำคัญของตระกูลเว่ยรุ่นที่สอง ไปมาหาสู่ตระกูลเมิ่งเมืองเอกกับผู้รับผิดชอบโดยเฉพาะ

เมื่อก่อนเมิ่งฮุยมอบหมายให้กับเขา ให้เวลาเขาเจ็ดวันทำลายเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ย่อยยับ ขณะอยู่ที่สาขาเจียงโจว เขาคิดแผนการไว้ดีเรียบร้อยแล้ว

“พี่ดาวลำบากพี่แล้ว!”

เว่ยเสียงรีบร้อนไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม มือทั้งคู่ยื่นบัตรธนาคารให้ไอ้แผลเป็นหนึ่งใบ พูดด้วยรอยยิ้ม: “ในบัตรใบนี้ มีสิบล้าน รหัสคือหนึ่งหกตัว ซึ่งเป็นการแสดงความกตัญญูของฉันที่มีต่อพี่ดาวแล้ว!”

ภายในจิตใจของไอ้แผลเป็นนั้นตื่นตกใจอยู่เล็กน้อย เพราะว่าตอนนี้เว่ยเสียงตามหาเขาจนเจอ พูดแค่เพียงต้องการให้เขาห้าล้าน ตอนนี้ เว่ยเสียงก็เลยให้ไปสิบล้าน

เพียงแต่ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่พาตัวมา ถึงแม้ว่าทุ่มเทค่าใช้จ่ายไปอย่างมาก ตัวเองก็เจ็บหนักเหมือนกัน แต่รวดเร็วขนาดนี้ก็ทำเงินได้ถึงสิบล้าน สำหรับเขาแล้ว ก็ถือว่าคุ้มค่าเป็นอย่างมาก

“นั่นต้องขอบคุณประธานเว่ยแล้ว! ต่อไปถ้ามีการทำธุรกิจแบบนี้อีก อย่าลืมเรียกฉัน!”

ไอ้แผลเป็นรับบัตรธนาคารไป พูดพร้อมกับหัวเราะอยากเบิกบานใจ

“ฮาฮา พูดได้ดี!”

เว่ยเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขเป็นอย่างมาก

“คนนั้นส่งมาถึงแล้ว ฉันเองก็ควรจะต้องไปแล้ว!”

ไอ้แผลเป็นพูดจบ หมุนตัวจะจากไป

“ปั๊ก!”

แต่ขณะที่เขากลับตัวตอนนั้นนั่นเอง แสงเย็นก็ส่องประกายระยิบระยับ

เว่ยเสียงที่เมื่อสักครู่เพิ่งจะได้เห็นรอยยิ้ม ในมือของเขาที่กำลังกำกริชที่ส่องประกายระยิบระยับ ตอนนี้ได้กรีดแทงลึกเข้าไปบนร่างกายไอ้แผลเป็นเรียบร้อยแล้ว

เลือดสดๆปริมาณมากกระเซ็นออกมา บนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของไอ้แผลเป็นแข็งค้างขึ้นมาทันที เลือดปริมาณมาก กระอักออกมาจากในปากของเขา

เขาหมุนตัวกลับมาด้วยความยากลำบาก มองเว่ยเสียงด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง: “ทำ……ทำ……ทำไม?”

เว่ยเสียงยิ้มกริ่มเดินเข้ามาที่ร่างของไอ้แผลเป็น พูดกับไอ้แผลเป็นด้วยเสียงเบาข้างหู: “คุณชายเมิ่งพูดแล้ว เรื่องนี้ ไม่อนุญาตให้เหลือเบาะแสทิ้งไว้เลยแม้แต่น้อย!”

ไอ้แผลเป็นรูม่านตาหดเล็กลงฉับพลัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ

เพียงแต่จะเสียใจไป ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ในที่สุดชีวิตก็ต้องเอามาทิ้งไว้ซะแล้ว

เว่ยเสียงจ้องมองไปที่ร่างไร้วิญญาณของไอ้แผลเป็น พูดกำชับ: “จัดการศพนี้ซะ!”

“รับทราบ!”

ลูกน้องรีบตอบรับ ลากศพของไอ้แผลเป็นออกไป

โจวยู่ชุ่ยที่เพิ่งจะถูกไอ้แผลเป็นพามานั้น เห็นกับตาด้วยเองทั้งหมดนี้ เวลานี้มือทั้งคู่ปิดปากแน่น ไม่กล้าที่จะให้ส่งเสียงของตัวเองให้ดังออกมา

ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะมีเจตนาฆ่าฉินต้าหย่ง แต่ว่าไม่เคยเห็นฉากฆ่าคนมาก่อน

เมื่อสักครู่ ไอ้แผลเป็นที่มีชีวิตอยู่ นึกไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะเป็นเหมือนสัตว์เดียรัจฉาน ถูกคนลากออกไป

“ตอนนี้ ถึงตาคุณแล้ว!”

เว่ยเสียงหยิบกริชที่เพิ่งจะใช้ลงมือฆ่าไอ้แผลเป็นนั้นขึ้นมา ค่อยๆย่างก้าวตรงเข้าไปหาโจวยู่ชุ่ย

มองไปที่เว่ยเสียงที่กำลังค่อยๆย่างกรายมาที่ตัวเองนั้น โจวยู่ชุ่ยตื่นตระหนกจนร่างกายทั้งหมดสั่นเทา

“คุณ……คุณอย่าเข้ามานะ!”

เธอพูดด้วยตัวสั่นเทิ้มไปด้วย ไม่หยุดถอยหลังไปด้วย

เธอนั้นเลวทรามเป็นอย่างมาก ทั้งหาคนมาชนฉินต้าหย่งให้ตาย ทั้งอยากจะที่จะให้หยางเฉินตาย แต่ว่าไม่ได้หมายความว่าเธอนั้นจะกล้าลงมือฆ่าคนจริงๆ

เมื่อตะกี้ตอนที่เว่ยเสียงฆ่าไอ้แผลเป็น เปลือกตาของเธอนั้นกำลังลงต่ำพอดี แต่แค่คิดก็รู้แล้ว ฉากที่เต็มไปด้วยเลือดเมื่อตะกี้นั้น ทำให้เธอนำพาเงาสะท้อนในจิตใจมามากมายมหาศาล

สี่ด้านโดยรอบนั้นทั้งหมดเป็นคนของเว่ยเสียง โจวยู่ชุ่ยไม่มีที่จะให้หนีได้อย่างแท้จริง ทำได้เพียงถอยหลังไม่หยุดเท่านั้น

แต่เว่ยเสียงนั้นไม่รีบร้อน เหมือนกับว่ากำลังเพลิดเพลินกับการดูท่าทางที่เต็มไปด้วยความกลัวของโจวยู่ชุ่ย

ไม่นาน โจวยู่ชุ่ยนั้นก็ถอยหลังไปถึงกำแพงด้านล่าง อยากจะถอยก็ถอยต่อไปไม่ได้แล้ว เธอล้มลง“ปั๊ก” คุกเข่าบนพื้น ร้องไห้พูดวิงวอน: “ขอร้องคุณละนะ ปล่อยฉันไปเถอะ ได้หรือเปล่า?”

“ปล่อยคุณไป?”

เว่ยเสียงหิ้วกริชที่มีเลือดหยด เดินตรงไปที่ด้านหน้าของโจวยู่ชุ่ย จากด้านบนลงมองเธอที่ด้านล่าง: “เมื่อตะกี้ฉันฆ่าไอ้แผลเป็น ถูกคุณเห็นเข้าแล้ว ถ้าตอนนี้ฉันปล่อยคุณไป ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้จะไม่ถูกเปิดเผยเหรอ?”

“ไม่ไม่ไม่! ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น อะไรทั้งหมดก็จะไม่พูด ฉันเป็นผู้หญิงที่ต่ำต้อยคนหนึ่ง ฆ่าฉันไป จะทำให้มือคุณสกปรกได้”

โจวยู่ชุ่ยรีบร้อนส่ายศีรษะแล้วพูด และยังดูถูกดูแคลนตัวเองว่าไม่มีอะไรดีสักอย่าง

“ถ้าอยากจะโทษก็ไปโทษลูกเขยของคุณโน้น! คุณเป็นแม่ยายของเขา นั่นคุณก็เลยมีเพียงแค่ความตายทางเดียวเท่านั้น!”

เว่ยเสียงหรี่ตาแล้วพูด ไอสังหารบนร่างกายก็ระเบิดออกมาทันทีทันใด เหมือนน้ำท่วมที่ทะลักออกมาจากเขื่อน พุ่งไปครอบคลุมขอบเขตทั้งหมดของโจวยู่ชุ่ยในทันทีทันใด

ฟังคำพูดของเว่ยเสียง โจวยู่ชุ่ยถึงจะเข้าใจ ที่แท้เรื่องทั้งหมดที่เผชิญหน้าอยู่นี่ ทั้งหมดเป็นเพราะหยางเฉินนั้นเป็นภัย

“ประธานเว่ย ฉันกับหยางเฉินไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน! ฉันมองเขาไม่เจริญหูเจริญตามาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าคุณจับฉันมาละก็ ฉันก็ตัดสินใจที่จะต้องลงมือกับเขา”

โจวยู่ชุ่ยพูดอย่างรีบร้อน: “ประธานเว่ย ถ้าหากว่าคุณไม่เชื่อฉัน สามารถไปสืบข่าวดูได้ ฉันกับเขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันจริงๆ และฉันก็พูดแนะนำให้ลูกสาวของฉันหย่า ในสายตาของฉัน เขาเป็นแค่ขยะคนหนึ่ง เศษสวะคนหนึ่ง ไอ้ระยำที่สมควรตายคนหนึ่ง!”

“โอ้? จริงเหรอ?”

เว่ยเสียงยิ้มตาหยีและพูด: “แต่ว่า ฉันยังไงก็ต้องฆ่าเธออยู่ดี ทำอย่างไรดี?”

สิ้นเสียง เว่ยเสียงจับกริชไว้ในมือ พุ่งตรงเข้าไปจะแทงโจวยู่ชุ่ยอย่างรุนแรง

“อ่า……อย่าฆ่าฉันเลยนะ! อย่าฆ่าฉันเลยนะ!”

โจวยู่ชุ่ยตะโกนเสียงดังพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“เพล้ง!”

เว่ยเสียงหยิบกริชขึ้นมา ยืนกวาดตามองไปที่ศีรษะของโจวยู่ชุ่ย แทงเข้าไปอย่างรุนแรงบนกำแพงด้านหลังของโจวยู่ชุ่ย

“ขอโทษที ไม่ระวัง มือลื่น! แต่ว่าไม่เป็นไร ครั้งนี้ ฉันมือจะไม่ลื่นอีก คุณวางใจเถอะ ฉันฆ่าคนว่องไวอยู่แล้ว เหมือนกับตอนที่ฆ่าไอ้แผลเป็น มีดเดียวปลิดชีวิต!”

เว่ยเสียงเหมือนเป็นแมวที่เล่นกับหนูอย่างไรอย่างนั้น พูดพร้อมกับหัวเราะไป: “คุณลองจินตนาการดูสิ รออีกสักหน่อย ความเจ็บปวดทรมานที่ใช้กริชแทงเข้าไปทีละนิดทีละนิด คุณไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะรีบจัดการ ให้ความทรมานเจ็บปวดน้อยลงไปหน่อย”

เว่ยเสียงเหมือนกับเป็นปีศาจร้าย ในมือถือกริชที่มีเลือดหยดไหล ปากก็ไม่หยุดที่บรรยายฉากหลังจากที่แทงกริชลงไปยังศีรษะแล้ว

โจวยู่ชุ่ยตื่นตกใจจนทั่วทั้งร่างอ่อนปวกเปียกไปหมด ทิ้งก้นลงมานั่งบนพื้น ขนาดแรงที่จะหลบก็ยังไม่มีแล้ว

เธอขอร้องวิงวอนไปร้องไห้ไป: “ประธานเว่ย ฉันไม่อยากตาย ไม่อยากตายจริงๆ! ขอร้องคุณได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย ฉันไม่อยากตายจริงๆ!”

“คุณอย่าฆ่าฉันเลยนะ คุณจะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมทั้งนั้น”

“เพียงแค่คุณไม่ฆ่าฉัน ฉันจะเป็นเหมือนสุนัขของคุณ คุณจะให้ฉันไปกัดใคร ฉันก็จะกัดคนนั้น โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!”

โจวยู่ชุ่ยนอนคว่ำไปบนพื้น เรียนรู้ที่จะร้องเหมือนสุนัข ตอนนี้ยังจะต้องศักดิ์ศรีไปทำไมกัน ของแค่เพียงยังมีชีวิตอยู่ต่อไป

“ฮาฮาฮาฮา……”

มองท่าทางของโจวยู่ชุ่ยที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นเรียนรู้ที่จะร้องเหมือนสุนัขแบบนั้น เว่ยเสียงก็ทนไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา คนรอบกายเองก็หัวเราะไปด้วยกันกับเขาเช่นกัน

โจวยู่ชุ่ยไม่ได้รู้สึกเสียหน้าเลยแม้แต่น้อยนิด มองเว่ยเสียงที่หัวเราะเสียงดัง เธอก็เหมือนกับว่ามีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ร้องอย่างทุ่มเทพลังของตัวเองทันที: “โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!”