“ฉันเข้าใจว่านี่เป็นเหตุการณ์ที่สำคัญนะ แต่แล้วทำไมนายถึงต้องหัวเราะเหมือนคนบ้าแบบนี้ด้วย ?” เจย์เดนถามด้วยความสับสน
“ฉันได้พยายามเรียนรู้เทคนิคใหม่มาสักพักหนึ่งแล้ว และฉันเพิ่งจะใช้มันได้สำเร็จ!” โมบี้ตอบด้วยความตื่นเต้น
“จริงเหรอ! โชว์ให้ฉันดูหน่อย!” เจย์เดนถามด้วยสายตาสงสัยปนอยากรู้
ดวงตาของโมบี้ส่องประกายสีม่วงเล็กน้อยขณะที่เขาใช้ “Energy Sense” อีกครั้งเพื่อตรวจสอบว่ามีใครกำลังแอบดูพวกเขาอยู่หรือมีใครอยู่ในบริเวณนั้นบ้างไหม จากนั้นเขารู้สึกโล่งใจที่พบว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นยกเว้นเขาและเจย์เดน
“นี่ไงล่ะ!” โมบี้กล่าวขณะที่เขายกตัวของเจย์เดนให้ลอยขึ้นจากพื้น 1 เมตร
‘เธอเบาเหมือนกับขนนกเลย’ โมบี้คิดแล้วยิ้มออกมา
“ว้าว…! นายทำได้ยังไงเนี่ย! นี่นายกำลังฝึกใช้พวกพลังจิตงั้นเหรอ!? เจย์เดนถามอย่างงง ๆ กับสิ่งที่พึ่งจะเกิดขึ้น
“จริง ๆ แล้ว…มันเป็นเทคนิคมือที่มองไม่เห็น ฉันได้ฝึกใช้เทคนิคนี้มาระยะหนึ่งแล้ว” โมบี้พูดพลางกัดฟัน
เขายังไม่สบายใจที่จะเปิดเผยความลับของเขาเกี่ยวกับระบบในตอนนี้ และเขายังไม่ได้บอกเธอว่าเขาสามารถอ่านอารมณ์ทั้งหมดของเธอได้ด้วย เขาไม่รู้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับมัน เขาตั้งใจที่จะบอกเธอเร็ว ๆ นี้ แต่เขายังไม่เจอช่วงเวลาที่เหมาะสม
ณ จุดนี้ โมบี้ มีความไว้วางใจเจย์เดนอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องสงสัยเลย เขาตรวจสอบอารมณ์ของเธอทุกวัน และทุกครั้งที่เขาตรวจสอบดูเหมือนว่าเธอจะพูดเรื่องจริงกับเขาเสมอ เธอยังไม่เคยแม้แต่จะแกล้งเขาเลยสักครั้งเดียว
ตลอดชีวิตของเขา โมบี้ไม่เคยเจอใครเหมือนเธอ คนที่เขาสามารถไว้วางใจได้อย่างเต็มที่ นับว่าเป็นเพื่อนแท้ได้เลย แต่ทุกวันนี้เขารู้สึกว่าอยากเป็นมากกว่านั้น แต่เขายังไม่มีประสบการณ์ในเรื่องแบบนั้นสักเท่าไหร่ และเขาก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเขาเองเกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าไหร่นัก
บางครั้งโมบี้พบว่าตัวเองกำลังคิดว่า
‘บางทีฉันควรจะปล่อยให้เธอมีอะไรกับฉันตั้งแต่ในวันนั้น’ เขาคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้งก่อนจะยักไหล่
โมบี้คิดว่าการเชื่อมโยงความคิดของพวกเขานั้นมันเป็นเรื่องจริงเสมอ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยใส่ใจที่จะถามเจย์เดนเกี่ยวกับอารมณ์ของเธอที่มีต่อเขาสักครั้ง
การเชื่อมโยงความคิดของโมบี้และเจย์เดนนั้นมันไม่มีอารมณ์ร่วมที่เกี่ยวข้องกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แต่โมบี้ก็ไม่มีความรู้เรื่องนี้สักเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงสันนิษฐานว่าเจย์เดนไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไปเหมือนที่เธอพูดกับเขาในวันที่เขาทำให้เธอกลายเป็นปีศาจ ส่วนใหญ่ที่เขาตรวจสอบอารมณ์ของเธอนั้นมันจะแสดงแค่ว่า “มีความสุข” เท่านั้น ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเจย์เดนคงไม่มีแรงดึงดูดในตัวเขาอีกต่อไป ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่ความคิดเรื่องอย่างว่าของเขาเกิดขึ้นเกี่ยวกับเธอ เขามักจะปัดความคิดเรื่องพวกนี้ออกไปอยู่เสมอ
‘ถ้าฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ฉันอาจพูดอะไรแปลก ๆ ออกไป หรือสักวันฉันอาจใช้อำนาจในทางที่ผิดเพื่อบังคับเธอ หรือออกคำสั่งให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะทำ ซึ่งมันจะทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับฉันได้’
เจย์เดนเป็นเพื่อนแท้คนแรกของเขา และเขาไม่ต้องการทำลายมันเพียงเพราะความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของตัวเขาเอง
“เธอรู้สึกว่ามีมือจับเสื้อเธออยู่หรือเปล่า ?” โมบี้ถามเจย์เดน
“อืม รู้สึก! แล้วไงเหรอ ?” เจย์เดนตอบ
“ลองโจมตีเบา ๆ ใส่มันหน่อย ฉันต้องการทดสอบความทนทานของมัน อย่าแรงเกินไปนะในครั้งแรก” โมบี้กล่าว
“โอเค!” เจย์เดนกล่าว พลางสับคาราเต้ใส่มือที่มองไม่เห็น ซึ่งมันไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับมันได้
“ตอนนี้ลองใช้พลังเต็มที่โดยไม่ต้องใช้ความสามารถ” โมบี้กล่าวหลังจากเห็นว่าการโจมตีครั้งแรกของเธอไม่ได้ผล
เจย์เดนพยักหน้าขณะที่เธอสับคาราเต้เต็มแรงไปยังมือที่มองไม่เห็น การโจมตีของเธอไม่มีผลอีกครั้ง
“ตอนนี้ลองใช้ความสามารถของเธอร่วมเข้าไปด้วย” โมบี้กล่าว
เจย์เดนพยักหน้าอีกครั้งขณะที่เธอผสมความสามารถเงาของเธอร่วมกับสับคาราเต้ด้วยถึงจะทำลายมือนั้นได้
‘ความทนทานของมันก็ไม่ได้แย่ แต่ฉันต้องทำการทดลองเพิ่มเติมกับทักษะใหม่นี้ในอนาคตอีก ยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับมัน ฉันต้องการทดสอบขีดจำกัดของมัน เพราะมันมีค่าร่ายอยู่ที่ 10 พลังงานปีศาจในทุกวินาทีซึ่งมากกว่าทักษะอื่น ๆ ในตัวของฉัน ในไม่กี่วินาทีของการทดลองนี้เขาได้ใช้พลังงานปีศาจทั้งหมดของเขาไปแล้ว ถ้าเขาจะใช้มันในการต่อสู้มันจะเป็นการใช้เพียงชั่วระยะเวลาสั้น ๆ เพียงไม่ถึงหนึ่งวินาทีในการสลัดศัตรูออกไป หรือดึงพวกเขาเข้ามาอย่างรวดเร็ว’ โมบี้คิด
เจย์เดนลงมายืนอยู่บนพื้นตามเดิมด้วยท่วงท่าสง่างาม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ฉันขอลองใช้ทักษะใหม่นี้ด้วยตัวเองบ้าง!” เจย์เดนกล่าวขณะที่เธอกลายร่างเป็นโมบี้
เมื่อเธอลองใช้ความสามารถ ระยะของเธอนั้นอยู่ที่ 6 เมตรเท่านั้น และดูเหมือนว่าเธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการจะยกตัวโมบี้ขึ้น มันมากกว่าตอนที่เขาทดลองใช้กับเธอ นอกจากนี้มือที่มองไม่เห็นของเธอยังบอบบางกว่าของโมบี้ นั่นทำให้เธอผิดหวังเล็กน้อย
“ทำไมตอนนายเป็นคนใช้มันถึงได้ออกมาดีกว่าฉันล่ะ!” เธอบ่นในขณะที่เธอเปลี่ยนร่างกลับเป็นตัวของเธออีกครั้ง
“จำไม่ได้เหรอ ว่าเธอจะถูกดีบัฟ 30% เมื่อเธอแปลงร่างเป็นคนอื่น แต่อย่าเสียใจไปเลยน่า เธอยังสามารถใช้ 2 ความสามารถพร้อมกัน อย่างถ้าเธอแปลงร่างเป็นฉัน เธอสามารถใช้ทักษะทั้งหมดของฉันเมื่อบวกกับความสามารถของเธอเองด้วยนะ แล้วก็ฉันแน่ใจว่าดีบัฟ 30% มันจะลดลงเมื่อเธอวิวัฒนาการไปอีก” โมบี้กล่าวและพยายามให้กำลังใจเธอ
“จริงของนาย ขอบใจนะ! นายรู้วิธีที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเสมอเลย!” เจย์เดนตอบด้วยรอยยิ้มที่น่ารักและอบอุ่นซึ่งทำให้ท้องของโมบี้ปั่นป่วนเล็กน้อย
* กริ๊งงงง *
เสียงสัญญาณดังขึ้นเพื่อบอกว่าใกล้สิ้นสุดเวลาของการพักกลางวัน
“พวกเรายังทานอาหารกลางวันกันไม่เสร็จเลย ฉันกำลังจะกินแซนวิชไก่อร่อย ๆ นี่ต่อเลย เธออยากนั่งกินด้วยกันไหม ?” โมบี้พูดกับเจย์เดนพร้อมส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนที่เธอเพิ่งจะมอบให้เขา
“แน่นอน ฉันก็ชอบกินข้าวกับนาย!” เจย์เดนตอบพร้อมยิ้มให้เขา ขณะที่เธอนั่งลงข้าง ๆ เขาเพื่อทานอาหารกลางวันต่อ
พวกเขาใช้เวลาที่เหลือด้วยกัน พลางพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ และรวมไปถึงเรื่องตลกเกี่ยวกับความสนุกสนานที่ได้ทรมานสมาชิกกลุ่มของนาธานที่เพิ่งจบไปเมื่อไม่นานมานี้
หลังจากหมดช่วงพักกลางวัน ทุกคนต่างก็กลับเข้าชั้นเรียน โมบี้ตัดสินใจจะเพิ่มค่าสถานะ 70 แต้มที่เขาได้รับจากการทำภารกิจแก้แค้นนาธานและแก๊งสำเร็จรวมกับที่เลเวลอัพ
โมบี้เพิ่มค่าสถานะ 70 แต้มของเขาแบบนี้
15 แต้มไปที่ความฉลาด
25 แต้มไปที่ความแข็งแกร่ง
30 แต้มไปที่ความคล่องตัว
ซึ่งทำให้ค่าสถานะของเขาตอนนี้เป็นเช่นนี้
————————————-
ชื่อ: โมบี้ เคน
เผ่าพันธุ์: ปีศาจระดับต่ำ
เลเวล: 21
XP ไปยังระดับถัดไป 0/10000
ระดับพลัง: 4400
พลังชีวิต: 120/120
พลังงานปีศาจ: 110/110
อัตราการฟื้นฟูพลังปีศาจ: 55 หน่วย / ชั่วโมง
ความแข็งแกร่ง: 121
ความคล่องตัว: 136
ความอดทน: 73
ความฉลาด: 110
พลังจิต: 30
แต้มสถานะที่สามารถใช้ได้: 0
————————————-
*************
หลังเลิกเรียน
ทันทีที่เสียงสัญญาณดังขึ้นโมบี้ก็ออกจากโรงเรียนทันทีและมุ่งหน้าไปยังร้านน้ำชาจัสมิน กอร์แกนซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนไปทางเหนือเพียง 2 กิโลเมตรเพื่อพบกับแอ๊บบี้
ร้านนี้เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างเงียบสงบ เหมาะสำหรับการพูดคุยปกติในขณะที่ดื่มชา ไม่ค่อยมีนักเรียนไปที่นั่นซึ่งเหมาะสำหรับโมบี้
ไม่มีใครต่อแถวเลยดังนั้นโมบี้ จงไม่ต้องรอให้ถึงคิวของเขาที่จะสั่ง
“ผมขอกอร์แกน คลาสสิก ขนาดกลาง 1 แก้ว เพิ่มนมและใส่น้ำตาลนิดเดียวครับ” โมบี้สั่ง
“ทั้งหมด 5 เหรียญครับ!” แคชเชียร์ตอบด้วยรอยยิ้ม
โมบี้สแกนนาฬิกาของเขาบนแผ่นสีขาวบนเคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงินสำหรับการซื้อนี้
[ยืนยันการชำระเงินแล้ว!]
โมบี้มีเงินทั้งหมด 450 เหรียญจากการประหยัดเงิน 50 เหรียญที่โรงเรียนให้เขาในทุกวัน การที่ลดลง 5 เหรียญไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาเลย
“ขอบคุณครับ ชาของคุณจะพร้อมใน 2 นาที โปรดหาที่นั่งว่างแล้วเราจะเรียกคุณ เมื่อชาของคุณพร้อมเสิร์ฟ!” แคชเชียร์กล่าวในขณะที่ยังคงยิ้ม
โมบี้เดินไปเลือกที่นั่งที่โต๊ะขนาด 2 คน
โมบี้ได้รับช่องทางการติดต่อของแอ๊บบี้ระหว่างเดินกลับไปเข้าห้องเรียนในตอนเช้า ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจติดต่อเธอเพื่อดูว่าเธออยู่ที่ไหนแล้ว
ทันทีที่เขากำลังจะส่งข้อความถึงเธอ เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงผมยาวสีแดงมัดหางม้าสวมชุดนักเรียนเดินเข้ามาในร้านอย่างเหนื่อยหอบ เธอมีหุ่นที่สวย หน้าอกขนาดใหญ่ และมีหน้าตาที่น่ารัก
นั่นคือแอ๊บบี้ รีด
แม้ว่าเขาจะยอมรับว่าเธอดูดีกว่าเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ในโรงเรียนมาก แต่โมบี้ก็ไม่ได้มีความสนใจทางเพศในรูปลักษณ์ของเธอเลย สำหรับโมบี้เมื่อเทียบกับเจย์เดนแล้ว เธอนั้นยังดูดีน้อยกว่า
“ขอโทษที่ฉันมาช้า ฉันหวังว่าฉันจะไม่ทำให้นายต้องรอนานไปนะ!” แอ๊บบี้พูดในขณะที่ยังหอบอยู่
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
