the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ 351 ตะลึงพรึงเพริด!

สู่จินหยวนทางานแบบไม่เต็มใจสุดๆ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งกำรต้อง มาขุดตะกอนดินแบบนี้ทาให้เขารู ้สึกขายขี้หน้ำมาก

เขาเห็นว่าพรรคพวกที่ตนมาพำในนิคมเริ่มทางานแลกกระสุน อย่ำงเป็ นจริงเป็ นจังแต่เขายังอลักเอลื่อไม่อยากทางาน

สู่จินหยวนสังเกตมองเริ่นเสี่ยวซู่และหยางเสียวจิ่นเงียบๆ อย่ำงไร ผู้มีพลังพิเศษในตานำนสองคนนี้ก็เป็ นความสาคัญหลักของเขา เขา นึกว่าในฐำนะโจรระดับต่ำที่เพิ่งเข้าร่วมกับจะพบหน้ำผู้มีพลังพิเศษ ทั้งสองได้ยากเสียอีก แต่ว่าเขาคิดผิดไปแล้ว

สองสามวันมานี้เริ่นเสี่ยวซู่และหยางเสียวจิ่นเข้ามาทางานกับทุก คนด้วย ไม่ว่างานจะเหนื่อยหรือสกปรกแค่ไหนก็ไม่เคยปริปำกบ่น

สู่จินหยวนไม่เข้าใจอยู่บ้ำง พวกเขาสองคนนี้จะเป็ นผู้มีพลัง พิเศษไปได้อย่ำงไร นี่หรือคือยอดฝีมือจำกป้ อมปรากำร 178 ท ำไม ถึงถ่อมตนได้ขนำดนี้

แต่ว่าใบหน้ำเจ็บแปลบยังเป็ นเครื่องย้ำเตือนว่าอย่ำไปหาเรื่องกับ สองคนนี้

สู่จินหยวนลอบๆ เคียงๆ ถามจินเหลียน “พี่น้องจินเหลียน สอง คนนี้แค่กำลังแสดงละครใช่ไหม นายเชื่อคนเขาจริงๆ? เป็ นคนใหญ่ คนโตแต่มาเล่นสร้างบ้ำนที่นี่ นายเชื่อพวกเขาเหรอ”

จินเหลียนเผยสีหน้ำเหยียดหยามใส่เขาและว่า “นายท่ำนทั้งสอง แสดงละครที่ไหนกัน พวกเราไม่ได้โง่นะเฟ้ ย ถ้ำพวกเขากำลังแสดง ละครอยู่พวกเราจะดูไม่ออกเชียวเหรอ ส่วนนายน่ะ รู ้จักเป็ นแต่ขี้เกียจ ไปเรื่อยไม่เห็นทางานทากำร ไม่ต้องกินข้าวโพดที่เพื่อนร่วมนิคมให้ เรามา!”

สู่จินหยวน “…”

เชี่ยอะไรเนี่ย!

สู่จินหยวนพูดอย่ำงไม่พอใจ “นายเป็ นโจรนะเว้ย ไหงภูมิใจเป็ น นักหนำกับกำรท ำกำรเกษตรฟะ!”

จินเหลียนแค่นเสียงและทาหน้ำทาตาใส่เขา “ทางานเพื่อเติมท้อง ตัวเองมันน่ำอายตรงไหน! ไอ้ที่หน้ำอายคือไม่เอาอ่าวไม่ท ำงานท ำ กำรต่ำงหาก!”

สู่จินหยวนคิดตามอย่ำงจริงจัง “ก็ฟังเข้าเค้ำอยู่….” เห้ยเดี๋ยว ก่อนนะ! นี่แม่*เรียกฉันว่าเป็ นพวกไม่เอาอ่าวไม่ทางานทากำรเหรอ วะ!

แต่สู่จินหยวนสังเกตมองเริ่นเสี่ยวซู่และหยางเสียวจิ่นมานำนแล้ว เขาใช ้พลังงานสุดตัวเพ่งมอง แต่สุดท้ำยก็พบว่าสองคนนั้นไม่ได้เส แสร ้งแกล้งกระท ำ พวกเขายอมล ำบำกจริงๆ

ที่จริงสู่จินหยวนก็เริ่มเชื่อตัวตนของเริ่นเสี่ยวซู่และหยางเสียวจิ่น แล้ว ถ้ำเขาถูกเกณฑ์เข้าป้ อมปรากำร 178 เหมือนกันก็เยี่ยมเลย แต่ ว่าเขารู ้สึกว่ามันเหนือจริงอยู่หน่อยๆ อีกอย่ำงพี่น้องที่เหลือของเขา กำลังรอข่ำวอยู่ที่ทางเหนือ เขาควรเลือกทางไหนดี?

คนที่มาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ในใจยากจะโน้มน้ำวกว่าคนอื่นๆ เสมอ เป็ นเพราะว่าพวกเขามีเป้ ำหมายในใจแต่เริ่มแล้ว

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกน “ต้องกำรคนมาตรงนี้หน่อย พี่ใหญ่บอก ว่าใครที่ช่วยสร้างบ้ำนจะได้รับกระสุนคนละสิบห้ำนัด!”

สู่จินหยวนเห็นคนวิ่งไปทางนั้นทันที จินเหลียนกำลังคาราม “อย่ำคิดแย่งกับฉันนะเว้ย!”

สู่จินเหลียนตามหลังไปติดๆ พร ้อมพึมพำ “ทาไมทุกคนคลั่งกัน ขนำดนี้”

พอมาถึงนิคมผู้อพยพ ก็เห็นอิฐดาวางเรียงสูงอยู่ด้ำนหนึ่ง แต่มี พูดว่า “แต่พวกเราจะไปหาปูนซีเมนต์มาจำกไหน”

ตอนแรกทุกคนนึกว่าสร้างบ้ำนอิฐจะใช ้แค่คาน หลังคา และก้อน อิฐเสียอีก แต่ตอนนี้จำได้แล้วว่าพวกตนลืมเรื่องกำรทาปูนซีเมนต์ไป เสียสนิทเลย

ในป้ อมปรากำรน่ะมีแน่ แต่พวกเขาถ่อไปซื้อถึงที่นั่นไม่ได้หรอก

เริ่นเสี่ยวซู่อยู่ใกล้ๆ พูดด้วยความตะลึงพรึงเพริด “มีใครเคยสร้าง บ้ำนมาก่อนไหม”

ผู้อพยพและพวกโจรต่ำงส่ำยหัวกันหมด “พวกเราไม่เคยสร้าง บ้ำนอิฐมาก่อนเลย ทั้งชีวิตเคยอยู่แต่กระท่อมดิน”

เริ่นเสี่ยวซู่ถามเสียงดัง “มีใครสร้างบ้ำนเป็ นไหม ถ้ำสร้างเป็ นฉัน จะให้กระสุนยี่สิบนัดเป็ นรางวัล ถ้ำใครรู ้วิธีก็อย่ำเงียบอยู่!”

ทุกคนมองหน้ำกันเอง ถึงพวกเขาอยากจะได้กระสุนยี่สิบนัดนั้น แต่พวกเขาไม่รู ้วิธีสร้างบ้ำนจริงๆ

ทันใดนั้นสู่จินหยวนก็พูดขึ้น “เอาปูนข้าวเหนียวกับเชือกป่ ำน สามารถผสมเป็ นกำวชั้นดีใช ้ทาอิฐได้ ผ่ำนไปสิบหรือยี่สิบปีก็ยังอยู่ ดี”

เริ่นเสี่ยวซู่ตาทอประกำย “ส่วนผสมคือยังไง ของแต่ละอย่ำงต้อง ใช ้สัดส่วนเท่ำไร นายเคยท ำงานก่อสร้างมาก่อนเหรอ”

“ฉันเคยสร้างบ้ำนให้พวกคนมีฐำนะในเมืองน้อย พวกนายไปหา วัตถุดิบกันก่อน เรื่องสัดส่วนค่อยปรับเอาทีหลัง ในแดนรกร ้ำงไม่ได้ หายากเท่ำไร” สู่จินหยวนพูดเสียงเรียบ เขาไม่ได้ทาเพื่อกระสุนน ยี่สิบนัดหรอกนะ แต่เป็ นเพราะว่าผู้อพยพพวกนี้มันโง่เกินไปจน ขนำดไม่รู ้เรื่องง่ำยๆ แบบนี้ต่ำงหาก

ทันใดนั้นจินเหลียนก็เข้ามาชกอกเขา สู่จินหยวนกำลังระเบิด โทสะแต่จินเหลียนส่งยิ้มและพูดว่า “พี่น้องเจ๋งมาก!”

เริ่นเสี่ยวซู่นำปรบมือ “มา มาขอบคุณพี่น้องเรากัน นายชื่อ อะไร”

“สู่จินหยวน?”

“เอาล่ะ นับแต่นี้ไปนายคือหัวหน้ำหน่วยก่อสร้างของนิคมเรา!” เริ่นเสี่ยวซู่แต่งตั้งเขาอย่ำงไม่มากพิธีกำร

สู่จินหยวนเหม่อลอยมองเขารอบๆ กำลังมองเขาด้วยสายตาชื่น ชมและพลันนึกถึงคาที่จินเหลียนบอกกำลังเขา ‘ทางานเพื่อเติมท้อง ตัวเองมันน่ำอายตรงไหน’

เริ่นเสี่ยวซู่ไปหยิบกระสุนยี่สิบนัดให้สู่จินหยวน “พี่น้องทาดี มาก!”

สู่จินหยวนก้มมองกระสุน มันหนักอยู่บ้ำง เขาเห็นคนอื่นๆ มอง มาด้วยความอิจฉำ และทันใดนั้นก็สัมผัสได้ถึงความสุขที่พวกจิน เหลียนรู้สึกขณะได้รับกระสุนมา

ระหว่างที่สร้างบ้ำนกันอยู่นั้น ก็มีผู้อพยพเอามันหวาน ข้าวโพด และอาหารอื่นๆ มาให้ สภำพกำรเป็ นอยู่ไม่สู้ดี มันฝรั่ง มันหวาน และ ข้าวโพดเป็ นอาหารหลักของพวกเขา

ผู้อพยพหญิงคนหนึ่งกล่ำวชื่นชมสู่จินหยวนขณะยัดอาหารลง อ้อมแขนเขา “ฉันสังเกตเห็นคุณตั้งแต่วันแรกที่มาแล้ว มองแวบเดียว ก็รู ้ว่าเป็ นปัญญำชน”

ที่นี่คือที่สร้างบ้ำนเป็ นเท่ำนั้นถึงถือได้ว่าเป็ นปัญญำชน

ขณะที่สู่จินหยวนกำลังปฏิเสธว่าตนไม่ได้เรียนหนังสือมานั้น เริ่น เสี่ยวซู่ก็เข้ามาปรามเขาด้วยรอยยิ้มว่า “นายเป็ นปัญญำชนถ้ำรู ้จัก ใช ้ความรู ้ช่วยเหลือผู้อื่น ความรู ้ควรใช ้เปลี่ยนแปลงโลก และนายก็ กำลังเปลี่ยนแปลงโลกอยู่”

คาพูดนี้ยกยอสู่จินเหยียนไว้สูงลิ่ว!

ตอนเขาไม่ทางานให้ดีก่อนหน้ำ โจรคนอื่นๆ ก็ไม่ชอบหน้ำและ รังเกียจเขา แต่หลังจำกเขาแสดงความสามารถของตนเอง เจ้ำโจร เวรพวกนี้ก็เริ่มเรียกเขาเป็ น ‘พี่สู่’ อย่ำงอบอุ่นทุกครั้งที่เจอหน้ำ

สู่จินหยวนไม่ชินเลยกับกำรพลิกหลังเท้ำเป็ นหน้ำมือแบบนี้

ขณะเดียวกันกลุ่มโจรที่แยกเป็ นก๊กเหล่ำก็เริ่มรวมเป็ นหนึ่งเดียว

ด้วยกำรอยู่ด้วยกันมานำนนม พวกเขาจะสร้างค่ำนิยมเดียวกัน และก่อเกิดความรู ้สึกอันลึกลับซับซ ้อนที่เรียกว่าความเชื่อมัน

แต่แน่นอนว่าวันเวลาเหล่ำนั้นยังอีกยาวไกล

…

ครึ่งเดือนผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็ว

สู่จินหยวนกำลังคิดไปคิดมาระหว่างเคี้ยวข้าวโพดอบในมือ เขา มาทาอะไรที่นี่เนี่ย เขามาที่นี่เพื่อให้โจรกลุ่มนี้เชื่อใจ เขามาเพื่อ เข้าใจสถานกำรณ์ที่นี่ให้ดีขึ้น จำกนั้นก็เอาอาวุธกลับมา และ วางแผนให้โจรคนอื่นๆ ทางเหนือมาทาลายทั้งนิคมแห่งนี้

แล้วสุดท้ำยเขากำลังทาอะไรอยู่ เขากำลังสร้างบ้ำนอยู่ทุกวี่วัน!

ไม่ใช่แค่นั้นนะ เขายังขุดตะกอนดิน ช่วยผู้อพยพหว่านเมล็ด และก็กินข้าวโพดของพวกเขา

ผู้อพยพหญิงคนหนึ่งชอบเขาและชอบลากเขาเข้ากระท่อมดิน ของเธอ สู่จินหยวนใช ้ความพยายามอย่ำงมากในกำรควบคุมตัวเอง

ในฐำนะที่เป็ นโจรชื่อดังจำกทางเหนือ เขาจะอยู่ที่นี่แค่เพื่อความ รักและข้าวโพดได้อย่ำงไร

ทันใดนั้นเริ่นเสี่ยวซู่ก็ตะโกนมาแต่ไกล “มาช่วยขนอิฐหน่อย ขน สามสิบก้อนได้กระสุนหนึ่งนัด”

สู่จินหยวนนับกระสุนตัวเองและรีบกินข้าวโพดให้หมดภำยใน สามคา “มาแล้วๆ พี่น้องอย่ำแย่งฉันขนอิฐนะ! ฉันเกือบจะเก็บกระสุน ครบแล้ว!