the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ 349 สร ้างบ้านให้เพื่อนบ้าน

พวกโจรที่เพิ่งมาถึงสีหน้าปรากฏความงุนงง พวกเขาเห็นพวก จินเหลียนขุดตะกอนในแม่น้ามาทาอิฐดินเหนียวอย่างมีความสุข หลังจากนั้นก็แลกอิฐเป็ นกระสุน อิฐดินเหนียวสิบก้อนจะได้กระสุน หนึ่งนัด

แม้เห็นเช่นนี้พวกเขาก็ไม่ได้รู ้สึกว่ามันแปลกอะไรนัก แต่พอจิน เหลียน จางอี้เหิง และคนอื่นๆ รับกระสุนไปก็ทาเอาพวกโจรที่มาใหม่ งงมากว่าพวกเขาจะยิ้มยินดีไปทาไมกัน พวกเขาเป็ นหัวหน้าโจรกัน ทั้งนั้นนี่ ได้กระสุนแค่นัดเดียวต้องมีความสุขขนาดนั้นเลย? เพราะว่า มีประสบการณ์ทางโลกไม่พอหรืออย่างไร!

แม่น้ากว้างขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีคนคอยขุด เดิมทีสายแม่น้าที่นี่เป็ น ทางที่เกิดขึ้นมาหลังลาธารสายน้อยเปลี่ยนทิศไหล แต่ตอนนี้ร่องน้า กาลังใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะกลายเป็ นแม่น้าสายใหญ่แล้ว

ตอนแรกพวกผู้อพยพก็กลัวอยู่ว่าน้าหลากฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว จะทาตลิ่งแตกและทาให้เกิดน้าท่วม ถ้าเป็ นแบบนั้นพืชผลทางเกษตร ต้องได้รับผลกระทบแน่

แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ต้องเป็ นห่วงอะไรแล้ว ไม่ต้องกลัวน้าหลาก ฤดูไม้ไม้ผลิ

กระสุนที่อยู่ในกระเป๋ าจินเหลียนและคนอื่นๆ ที่อยู่ในแม่น้าส่ง เสียงกระทบกันดังกรุกกริก พวกโจรที่มาใหม่เห็นภาพประหลาดนี้ แล้วก็ตะลึงไป “เจ้าพวกนี้โดนเล่นของใส่หรือยังไงนะ”

หลังจากจินเหลียนท างานเสร็จ ก็เรียกโจรหน้าใหม่มารวมตัวกัน จากนั้นก็อธิบายหน้าที่ให้ฟังอย่างเป็ นทางการ อิฐเอาไปแลกอะไร แผนการระยะยาวของพวกเขาคือ อย่างเช่นว่าหลังน้าหลากฤดูใบไม้ ผลิมาถึงก็จะสร ้างบ้านเล็กสิบหลัง จากนั้นฤดูร ้อน…

ฟังไปพวกโจรที่มาใหม่ก็พูดอะไรไม่ออก เจ้าพวกนี้ยังเรียกว่า เป็ นโจรได้อีกเหรอ

จากนั้นจินเหลียนก็พูดเข้าประเด็นว่า “รู ้หรือเปล่าว่าที่นี่ใคร ครอง พวกนายคิดสินะว่าโชคร ้ายฉิบที่ถูกจับมา แต่ฉันจะบอกอะไร ให้ พวกนายโคตรโชคดีเลย!”

จินเหลียนพล่ามไม่หยุด พวกโจรหันไปมองเริ่นเสี่ยวซู่และหยาง เสียวจิ่นแทนจินเหลียนเป็ นพักๆ ดวงตาค่อยๆ เผยความสับสน

ตอนนี้เริ่นเสี่ยวซู่ไม่ต้องทาอะไร จินเหลียนและจางอี้เหิงจะจัดการ ทุกอย่างให้เขาเอง หน้าที่เขากับหยางเสียวจิ่นคือลดผู้บาดเจ็บล้ม ตายให้มากที่สุดตอนการาบโจรช่วงแรกก็พอ

โจรกลุ่มแล้วกลุ่มเล่ามาที่นี่และลงเอยด้วยการเข้าร่วมกองกาลัง สร ้างเตาเผา ระหว่างวันก็จะขุดตะกอนดินท าอิฐดินเหนียว ตอนเย็นก็ จะจาวินัยห้าข้อ ชีวิตไม่เคยเต็มที่เท่านี้มาก่อนเลย

พอน้าหลากฤดูใบไม้ผลิมาถึงตามคาด ทุกคนรู ้สึกว่าแม่น้าไหล แรงขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาจับปลาได้บ่อยๆ แต่ถ้าปลาเจอหน้าใครก็เข้า กัดทันที ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเขามีคนมาก การจับปลาคงเป็ นงานหนัก หนาประการหนึ่งแล้ว

ริมแม่น้ามีฟืนรอตากแห้งเยอะขึ้นเรื่อยๆ มีไม้ทั้งต้นที่ถูกน้าพัด มาจากต้นน้าเช่นกัน กิ่งเล็กเอาไปทาฟืน ส่วนลาต้นใหญ่เอาไปใช ้ ท าคานบ้านทีหลังได้

พวกผู้อพยพในนิคมก็มาช่วยสร ้างบ้านดินชั่วคราวกับเตาเผาอิฐ เช่นกัน

พวกโจรช่วยผู้อพยพขุดคูน้ากับแม่น้า พวกผู้อพยพเองก็ช่วย พวกเขาบ้างเป็ นการตอบแทน

พวกผู้อพยพไม่กลัวพวกโจรแล้ว ทุกคนเหมือนชาวบ้านที่อาศัย อยู่ด้วยกัน

ผู้อพยพรายหนึ่งเข้ามาหาเริ่นเสี่ยวซู่ “พี่ใหญ่ เริ่มจุดไฟเผาอิฐ กัน ไม่อย่างงั้นถ้าฝนแรกมาถึง อิฐดินเหนียวที่เราทามาคงเสียไปเยอะ แน่”

“ได้เลย!” เริ่นเสี่ยวซู่ตอบ ตอนนี้มีอิฐดินเหนียววางเรียงรายกิน พื้นที่ขนาดใหญ่ ดูแล้วน่าจะพอสร ้างบ้านได้มากกว่าสิบหลัง

งานเผาอิฐไม่ใช่งานยากเย็นอะไรนัก หลังจากวางอิฐลงใน เตาเผา ปิดประตูให้เรียบร ้อย ที่เหลือก็แค่ใส่ฟืนลงเตาเท่านั้น

ส่วนกระบวนการลดความร ้อนของเตาเผาด้วยน้านั้น ก็ปล่อยให้ โจรที่รู ้วิธีการทาไป

อิฐแบ่งประเภทเป็ นอิฐแดงกับอิฐดา ตะกอนดินที่เอามาทาอิฐนั้น มีธาตุเหล็กอยู่ด้วย ระหว่างการเผา อิฐจะเปลี่ยนเป็ นสีแดงจากที่เหล็ก โดนออกซิไดซ ์จนกลายเป็ นเฟอร ์ริกออกไซด์ถ้ากระบวนการนี้เหล็ก ไม่โดนออกซิไดซ ์จนหมด อิฐก็จะกลายเป็ นสีด า

เตาเผาอิฐที่พวกเริ่นเสี่ยวซู่สร ้างมีหลังคาปิดกันไม่ให้ออกซิเจน เข้า ดังนั้นอิฐที่ถูกเผาน่าจะเป็ นสีดาหมด

“เผาอิฐใช ้เวลานานแค่ไหนน่ ะ” เริ่นเสี่ยวซู่ถามโจรที่มี ประสบการณ์ทางด้านนี้

“เตาเผาเราเป็ นเตาเล็ก เผาได้แค่อิฐทีละสองหมื่นก้อน ผมคิดว่า ต้องเผาสิบกว่าวันกว่าอิฐจะใช้การได้ ถ้ารวมเวลาให้มันเย็นตัวลงก็ ใช ้อีกสองวัน” เจ้าโจรอธิบาย “บ้านขนาดยี่สิบตารางเมตรใช ้อิฐราวๆ สองพันก้อน อิฐที่อยู่ในเตาตอนนี้พอให้สร ้างบ้านสิบกว่าหลัง”

แค่คิดว่าก าลังจะได้ไปอยู่ในบ้านอิฐ ก็ทาพวกโจรตื่นเต้นไม่น้อย

อย่างไรเสียคนส่วนใหญ่ก็ไม่เคยได้อาศัยอยู่ในบ้านอิฐมาก่อน เลย บ้านอิฐในเมืองน้อยเป็ นตัวแสดงฐานะ

“อืม” เริ่นเสี่ยวซู่กล่าวกับผู้อพยพที่มาจากนิคม “พวกนายส่งคน มาคุ้มกันที่นี่ด้วย พออิฐเสร็จแล้วก็จะได้สร ้างบ้านให้พวกนาย”

จินเหลียนพึมพ า “ท าไมพวกเราต้องสร ้างบ้านให้พวกเขาด้วย พวกเราเป็ นคนท าอิฐแท้ๆ”

เริ่นเสี่ยวซู่มองเขาตาขวาง “บ่นให้น้อยๆ หน่อย”

จินเหลียนคอตกวิ่งหนีไป เขาตะโกนไปยังพี่น้องตนเองให้ทาอิฐ ให้เยอะกว่านี้ก่อนฝนจะเริ่มตก ตอนนี้ในนิคมมีโจรมากกว่าสี่ร ้อย นายแล้ว ดังนั้นงานดาเนินไปอย่างรวดเร็วมาก!

แต่ไม่กี่วันต่อมา ฟ้ าก็เริ่มมืดครึ้ม จินเหลียนและจางอี้เหิงใจไม่ดี กลัวว่าฝนจะตกลงมาเลยว่า “รีบๆ ขนอิฐเข้ามา เอาอิฐดินเหนียวที่ แห้งแล้วเข้าไปในบ้านดิน!”

เพิ่งขนกันไปได้แค่ครึ่งทาง ฝนก็ปรายตกคลุมทั่วแดนรกร ้างราว ผ้าฝ้ ายบาง

“โชคร ้ายชะมัด!” จินเหลียนที่หลบฝนอยู่ใต้ชายตาพูด “ทาไม ฝนต้องมาตกตอนนี้ด้วยเนี่ย”

“หัวหน้า พวกเราเข้าบ้านไปหลบฝนไม่ได้เหรอ” โจรคนหนึ่ง พึมพ า

ตอนนี้ในบ้านมีอิฐเต็มไปหมด ไม่มีที่คนเข้าไปอยู่ จินเหลียนได้ ยินแบบนั้นก็มองโจรคนนั้นตาขวาง “ถ้าเข้าไปแล้วจะเอาที่ไหนเก็บ อิฐ! นี่เป็ นอิฐที่ทุกคนเหนื่อยยากทากันมานะ อยากทาให้พวกมัน เสียหายเหรอไง”

พวกโจรเบ้ปาก พวกเขากลายมาต่าชั้นกว่าก้อนอิฐอีก

คนกลุ่มใหญ่นั่งหลบฝนอยู่รอบๆ บ้านดิน คอยเฝ้ าดูพวกอิฐ

จินเหลียนพึมพา “พี่ใหญ่อยากสร ้างบ้างให้พวกผู้อพยพ ไม่รู ้พี่ ใหญ่คิดอะไรอยู่ แค่ให้พี่น้องเราอยู่ยังไม่พอเลย”

“หัวหน้าต่อว่าพี่ใหญ่เหรอ” มีคนกระซิบ

“ฉันไม่ได้ต่อว่า” จินเหลียนเบ้มาก “ฉันสัมผัสได้ว่าสองคนนั้น ต่างไปจากคนใหญ่คนโตในป้ อมปราการ พวกคนใหญ่คนโตพวก นั้นเอาแต่ดูถูกพวกเรา แต่พวกเขาไม่เคยทาเช่นนั้นเลย พวกนาย เคยเห็นคนใหญ่คนโตจากสมาคมไหนมาขุดตะกอนดินในแม่น้ากับ พวกเราไหมล่ะ ฉันยินดีจริงๆ ที่ได้ทางานกับสามีภรรยาคู่นี้ ถ้าพวก เขาแค่อยากท างานกับพวกเราน่ะนะ”

“หัวหน้าหมายความว่าไง”

“ก็แค่ราคาญใจน่ะ ทาไมผู้อพยพพวกนั้นถึงได้อยู่ในบ้านด้วย ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทาอิฐสักก้อน” จินเหลียนพูดอย่างโมโห

“แต่พวกเขาเป็ นคนสร้างเตาเผาอิฐนะ” มีคนพึมพ า

จินเหลียนจ้องเขาตาขวาง “พูดมากน่า”

แต่ตอนนี้เอง ก็มีผู้อพยพบางคนวิ่งฝ่ าฝนมาเรียกจินเหลียน “อย่ายืนตากฝนอยู่เลย เข้ามาหลบฝนในกระท่อมพวกเรา พวกเรา คุยกับคนอื่นแล้ว จะเข้าไปในบ้านไหนก็ได้ มีที่พอให้ทุกคนแน่นอน

พวกเราต้มน้าซุปร ้อนๆ ที่บ้านไว้แล้วด้วย ทุกคนจะดื่มให้ตัวอุ่น หน่อย”

จินเหลียนนิ่งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็รีบร ้อนเอ่ย “อ้อ…ได้ เดี๋ยวพวก เราไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

โจรที่อยู่ด้านข้างเขากระซิบถาม “หัวหน้า ไม่ใช่ว่าพวกเราต้อง โมโหที่ต้องสร ้างบ้านให้พวกเขาหรอกเหรอ”

“ใครบอกว่าฉันโมโห” จินเหลียนแย้ง “คนบ้านเดียวกันดีกับพวก เราขนาดนี้ จะสร ้างบ้านให้พวกเขาหน่อยจะเป็ นอะไรไป พวกเราต้อง ใจเปิ ดกว้างเช่นพี่ใหญ่เราสิ ต้องใจกว้างให้มากกว่านี้! ฝนหยุด เมื่อไรเราจะเริ่มสร ้างบ้านให้พวกเขากัน!