the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ 345 ในเต็นท์สบายไหม

ยืนนิ่งมองพวกโจรเข้ามาใกล้ คนที่นากลุ่มโจรมาคือจางอี้เหิง คนเดียวกับที่เขาเพิ่งปล่อยไปก่อนหน้า

จางอี้เหิงตะโกนมาแต่ไกล “พี่ใหญ่อย่าเพิ่งยิง นี่ผมเอง!”

หยางเสียวจิ่นหมอบอยู่บนเนินดิน มองผ่านกล้องสโคปคอย สังเกตการเคลื่อนไหว ป้ องกันไม่ให้ใครลอบโจมตีใส่เริ่นเสี่ยวซู่ได้

แต่เธอก็สังเกตเห็นว่าคนพวกนี้ไม่ได้มาด้วยความมาดร ้าย ปืน พาดอยู่ตรงอกโดยไม่ได้ปลดเซฟตี้

อีกทั้งคนพวกนี้คิดจะมาเข้าร่วมกับพวกเธอจริงๆ นอกจากจะพก อาวุธและกระสุนกันมาแล้ว ยังพกพวกม้วนที่นอนมากันด้วย

พวกโจรอยู่บนรถจักรยานยนต์คันโตดูดุร ้ายไม่น้อย ส่วนม้วนที่ นอนปุปะที่อยู่ข้างหลังก็…

ภาพดูประหลาดจนประหลาดกว่านี้ไม่ได้แล้ว…

ดูแล้วพวกเขาคงกะจะมาอาศัยอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ พอหยางเสียวจิ่ นนึกถึงเป้ าหมายการเดินทางมาปราบโจรครั้งนี้ของเริ่นเสี่ยวซู่ก็อด ถอนหายใจออกมาไม่ได้ ทาไมไปๆ มาๆ เริ่นเสี่ยวซู่ถึงกลายมาเป็ น หัวหน้าโจรแทนได้ล่ะ

ขนาดหยางเสียวจิ่นที่เป็ นคนเห็นทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ กระบวนการยังอดรู ้สึกสับสนกับสถานการณ์ที่พลิกกลับแบบนี้ไม่ได้

พอจางอี้เหิงมาใกล้เริ่นเสี่ยวซู่ก็กระโดดลงจากรถและกล่าวอย่าง นอบน้อมว่า “พี่ใหญ่ ผมพาพี่น้องของตัวเองมาที่นี่กันหมดแล้ว นับ แต่นี้ไปพวกเราจะปฏิบัติตามคาสั่งของพี่ใหญ่”

พี่น้องของจางอี้เหิงที่อยู่เบื้องหลังลอบสารวจเริ่นเสี่ยวซู่ นี่คือ ยอดฝีมือจากป้ อมปราการ 178 ที่พี่ใหญ่พวกเขาพูดถึงอย่างนั้นเหรอ เขาดูเด็กมากเลย!

เดี๋ยวก่อนนะ ไม่ใช่ว่าแถวนี้ต้องมีมือสไนเปอร ์อยู่ด้วยหรอกเหรอ

และตอนนี้ทุกคนก็นึกได้ว่าตนเองน่าจะอยู่ภายใต้การเล็งยิงของ มือสไนเปอร ์ และคิดว่าถ้าจู่ๆ พวกเขาเกิดขยับตัวกะทันหันท าให้มือส ไนเปอร ์เผลอลั่นไกยิงขึ้นมา ทาเอาพวกเขาหวาดผวาไปหมด

เริ่นเสี่ยวซู่ได้ยินชายวัยสามสิบเรียกตนเองว่าพี่ใหญ่แบบนี้ก็รู ้สึก กระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่ว่านี่ไม่ใช่เวลาไปคิดเรื่องนั้น “จินเหลียน หาที่พักให้พี่น้องเหล่านี้ พรุ่งนี้เราค่อยมาประชุมกัน”

ผู้อพยพที่อยู่อาศัยแต่แรกที่นี่เห็นภาพนี้ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เด็กๆ เล่นกันอยู่ใกล้ๆ พ่อแม่อย่างสบายใจ แรกเริ่มเดิมทีผู้อพยพยังกลัว พวกโจรอยู่ไม่น้อย แต่หลังจากคิดไปคิดมาแล้ว โจรก็เข้ามาขุดคูน้า กับพวกตนไม่ใช่หรือ พวกเขาไม่กล้าขี้เกียจแม้แต่นิดเดียวด้วย! คิด

แล้วพวกผู้อพยพก็ค่อยๆ ยอมรับความเป็ นจริงของสภาพการณ์ ตัวเองไป

อีกอย่างเมื่อตอนเย็นเริ่นเสี่ยวซู่ก็แจ้งพวกเขาไว้แล้วด้วยว่า เพราะแก้ปัญหาคนป้ องกันนิคมไม่พอได้แล้ว คนที่อยากทานาทาไร่ ต่อโดยไม่อยากจับปืนถืออาวุธก็สามารถทาได้ หน้าที่รับผิดชอบนี้จะ ตกไปอยู่ในมือของพวกโจรไป

ตกดึกถึงเวลานอน เริ่นเสี่ยวซู่กาลังนอนอยู่นอกเต็นท์โดยใช ้ แขนต่างหมอนหนุนหัว เขากล่าวกับหยางเสียวจิ่นที่อยู่ในเต็นท์ว่า “ไม่รู ้ท าไมนะ แต่ฉันรู ้สึกว่ามีอะไรบางอย่างขาดไป ถึงจะหลอกพวก เขาเรื่องตัวตนเราได้แล้ว แต่พวกเขาสู้กันแทบไม่เป็ นเลย”

หยางเสียวจิ่นที่อยู่ในเต็นท์ยังไม่หลับ ก่อนที่เริ่นเสี่ยวซู่จะ เดินทาง เสี่ยวอวี้เตรียมเต็นท์ไว้ให้เขา ตอนแรกที่ทั้งสองคนไม่ใช ้ เพราะจะปลอมตัวเป็ นผู้อพยพ แต่ว่าไม่จาเป็ นต้องทาเช่นนั้นแล้ว เพราะว่าพวกเขาตั้งใจ ‘เปิดโปง’ ตัวเองเรียบร ้อย เลยตัดสินใจกันว่า จะเลิกแสดงละครและเผยไพ่ทั้งหมดลงบนโต๊ะ

ความตั้งใจเดิมของเสี่ยวอวี้คือการสร ้างโอกาสให้เริ่นเสี่ยวซู่ แต่ พอถึงเวลา เริ่นเสี่ยวซู่กลับสมองตันยอมอาสาไปนอนนอกเต็นท์เสีย ได้ แถมยังท ากองไฟเรียบร ้อยเสร็จสรรพด้วย!

เสียวจิ่นว่า “อยากให้พวกเขาพร ้อมสู้รบงั้นเหรอ”

“ใช่” เริ่นเสี่ยวซู่เอ่ย “เธอก็น่าจะเห็นมาตรฐานของพวกโจรแล้ว ถ้าต้องไปสู้กับคนอื่นจริงๆ ขึ้นมาล่ะก็ จะใช ้ปืนเป็ นหรือเปล่ายังไม่รู ้ เลย ถ้าเกิดมีคนเจ็บหรือตายขึ้นมาคงเอามือกุมหัววิ่งหนีทันทีเลย ปกติแล้วพวกทหารในกองทัพฝึกกันยังไงเหรอ”

“ในสถานการณ์ทั่วไป ถ้าหน่วยทหารที่อ่อนแอหน่อยเสียกาลัง พลไปสามสิบสี่สิบเปอร ์เซ็นต์ก็คือแตกพ่ายทั้งหน่วยแล้ว น่าจะเหลือ แต่ทหารใจอาจหาญที่ยังอยู่” หยางเสียวจิ่นว่า “การฝึ กทหารใน กองทัพมีอยู่สองแง่ แง่แรกคือฝึกทักษะทางทหาร และแง่สองคือฝึก จิตใจให้ไม่ขี้ขลาด ซึ่งทั้งสองอย่างนี้ไม่ใช่อะไรที่ฝึ กกันได้ในชั่ว ข้ามคืน”

“ยังไงก็ต้องลองอยู่ดี” เริ่นเสี่ยวซู่หัวเราะน้อยๆ

“ก็คงงั้น ฉันจะสอนพวกเขาใช ้ปืนเอง” หยางเสียวจิ่นว่า

“ส่วนเรื่องจิตใจนั่น พวกเราต้องทาให้พวกเขาเป็ นอันหนึ่ง เดียวกันก่อน” เริ่นเสี่ยวซู่ถาม “มีวิธีอะไรไหม”

“มีแต่ต้องล าบากด้วยกันจนเจอความสุขท่ามกลางความทุกข์” หยางเสียวจิ่นว่า

เริ่นเสี่ยวซู่เข้าใจสิ่งที่หยางเสียวจิ่นต้องการสื่อ หลังผ่านความ ทุกข์ยากลาบากก็จะรู ้ได้ง่ายว่าใครกันเป็ นเพื่อนแท้ แต่ถ้าให้ร่ารวย ไปด้วยกันก็คงจะเกิดความโลภขึ้นมาแทน

“เอ่อ…ในเต็นท์สบายมากไหม” เริ่นเสี่ยวซู่โพล่งถามขึ้นมา

หยางเสียวจิ่นตอบนิ่งๆ ว่า “ไม่เข้ามาดูเองล่ะว่าสบายไหม”

“เหอๆๆ” เริ่นเสี่ยวซู่หัวเราะเขินๆ พลางพูด “แค่ถามเฉยๆ”

เริ่นเสี่ยวซู่ใจไม่สู้

…

เช ้าวันต่อมาเริ่นเสี่ยวซู่ปลุกทุกคนตื่น

พวกโจรที่กาลังหลับสบายพลันถูกปลุกก็อารมณ์เสีย แต่พอเห็น เริ่นเสี่ยวซู่แล้วอารมณ์คุกกรุ่นก็แผ่วไป

เริ่นเสี่ยวซู่เรียกทุกคนรวมตัว “มีใครเคยสร ้างเตาเผาอิฐกันมา ก่อนไหม”

พวกโจรมองหน้ากันเอง ทาไมพี่ใหญ่ผู้นี้ถึงต่างจากพี่ใหญ่โจร คนอื่นๆ บนเขานักนะ

พี่ใหญ่โจรคนอื่นๆ บนเขาเวลาจะเกณฑ์คนอย่างน้อยก็พูดดีๆ อย่าง ‘อยู่กับฉันมีอาหารให้กินมีสุราให้ดื่ม’ หรือ ‘ฉันจะพาทุกคน ไปสู่ความยิ่งใหญ่เกรียงไกร’

แต่พอมาอยู่กับเริ่นเสี่ยวซู่ก็ถูกสั่งให้ขุดดินและกาลังให้สร ้าง เตาเผาอิฐอีก?

มีคนยกมือถามเสียงค่อย “ผมเคยท างานในโรงงานอิฐของ สมาคมตระกูลจง”

“รู ้วิธีสร ้างเตาเผาอิฐหรือเปล่า” เริ่นเสี่ยวซู่ถาม

“ถึงสภาพที่นี่จะห่วยมาก แต่ก็สามารถสร ้างเตาง่ายๆ ที่ใช ้อิฐไม่ เยอะได้อยู่” โจรผู้นั้นว่า “แต่ที่นี่พวกเรามีฟืนไม่พอ ใช ้พวกพุ่มไม้ แถวนี้อย่างเดียวไม่ไหวหรอก”

หยางเสียวจิ่นแทรก “เดี๋ยวน้าหลากฤดูใบไม้ผลิก็มาแล้ว พอถึง เวลานั้นก็จะมีไม้ลอยตามน้ามาเยอะมาก แล้วเราก็จะมีฟืนให้พอใช ้ เอง”

“อ่าฮะ” เริ่นเสี่ยวซู่กล่าวกับจินเหลียน “ไปหยิบอาวุธมา”

เมื่อคืนเริ่นเสี่ยวซู่สั่งให้จินเหลียนยึดอาวุธทุกคน เริ่นเสี่ยวซู่ว่า “ฉันรู ้ว่าทุกคนคิดอะไรอยู่ แต่ฉันไม่อนุมัติง่ายๆ หรอก”

ทุกคนมองหน้ากัน คาพูดนี้กระจ่างราวตะวันเที่ยง ดูเหมือนว่า การกลายเป็ นส่วนหนึ่งของป้ อมปราการ 178 ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ถ้าเริ่นเสี่ยวซู่พูดว่าเข้าร่วมป้ อมปราการ 178 ง่ายมากๆ พวกเขา คงไม่เชื่อ อย่างไรนี่ก็กาลังพูดถึงป้ อมปราการ 178 อยู่นะ! ดังนั้นยิ่ง บททดสอบยากมากเท่าไร ก็ยิ่งดูสมจริงมากขึ้นเท่านั้น

จางอี้เหิงว่า “บอกสถานที่มาเลยครับ ไม่ว่าที่ไหนพวกเราก็พร ้อม บุกไป”

เริ่นเสี่ยวซู่ยิ้ม “ฉันไม่อยากได้โจรที่รู ้จักเป็ นแต่เรียกร ้องสงคราม พลังรบของพวกนายไม่อยู่ในสายตาฉันหรอก”

พวกโจรเริ่มกระซิบกระซาบกันอีกครั้ง “คนจากป้ อมปราการ 178 เก่งกล้าสามารถ ไม่เหลือบแลอะไรคนอย่างพวกเราหรอก…”

จินเหลียนพูดอย่างมุ่งมาด “บอกมาเลยครับว่าให้พวกเราท า อะไร!”

“วันนี้พวกเราจะเริ่มทาอิฐกัน เพราะเรายังทาคูน้ากันอยู่ ฉัน อยากให้ทุกคนลงน้าขุดตะกอนดินขึ้นมาทาอิฐดินเหนียว อิฐสิบก้อน พวกนายจะได้กระสุนหนึ่งลูก กระสุนครบหนึ่งร ้อยลูกแล้วฉันจะคืน ปืนให้พวกนาย เมื่อเวลานั้นมาถึง พวกนายก็จะมีโอกาสให้พิสูจน์ ตัวเองกับพวกเรา ครูฝึกหยางที่อยู่ที่นี่จะฝึกสอนวิธีการใช ้ปืนอย่าง ถูกต้องให้”

พวกโจรกัดลิ้นตัวเองด้วยความตื่นเต้น ขนาดคุณสมบัติจะเข้า การทดสอบยังยากขนาดนี้เลย นี่มันไม่ใช่ของปลอมแล้ว!