78 – ศัตรูอยู่ในแสงสว่าง ส่วนฉันอยู่ในความมืด
ไม่มีสถานที่ใดดีไปกว่าบ้าน
นั่นเป็นความคิดแรกที่ไหลเข้ามาในหัวของโรดส์เมื่อเขาลืมตาขึ้น มันเป็นตอนเช้า แสงอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า แสงแดดอุ่นๆทะลุหน้าต่างเข้ามาแสดงถึงวันใหม่ที่สดใส
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ 1 วันหลังจากที่เขากลับมา แต่โรดส์กลับไม่เลือกที่จะผ่อนคล่น กลับกันเขาลุกขึ้นจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปหลังสวยเพื่อฝึกกระบวนท่าดาบ มันเป็นนิสัยจากในเกมที่เขาไม่สามารถลืมได้ หลังจากล็อกอิน เขาจะค้นหาสถานที่เพื่ออุ่นเครื่องและหาสิ่งอื่นทำเพื่อฆ่าเวลา การฝึกฝนประจำวันนี้สามารถช่วยเพิ่มค่าสถานะพื้นฐานของเขาและยังเพิ่มความคล่องตัวในการต่อสู้ ดังนั้นหลังจากที่ข้ามมิติ เขาบังคงติดนิสัยเดิมๆ อย่างน้อยการฝึกของเขาก็ช่วยให้เขาคุ้นชินกับประสาทสัมผัสและเป็นการผ่อนคลายไปในตัว
ฐานบัญชาการที่สงบสุขในยามเช้า บนชั้นสาม โรดส์อยู่ในห้องที่ใหญ่ที่สุดในฐานบัญชาการซึ่งเป็นห้องอ่านหนังสือและห้องนอนของเขารวมกัน สำหรับทหารรับจ้างผู้หญิง พวกเขาทั้งหมดอยู่ในห้องพักแขกบนชั้นสองอย่างสบาย มีเพียงวอร์คเกอร์ที่นอนในห้องพักคนใช้ที่ชั้นแรก แต่แน่นอน นี่เป็นที่พักชั่วคราว โรดส์ไม่พอใจกับที่พักในตอนนี้ แต่เนื่องจากพวกเขามีเงินไม่มาก จึงช่วยไม่ได้
เมื่อโรดส์เดินลงบันได เขาได้ยินเสียงเรียกเขา
“เอ๊ะ หัวหน้า สวัสดีค่ะ! คุณตื่นเช้าจัง”
เป็นเด็กสาวคนเดียวที่กล้าพูดกับเขาด้วยท่าทางแบบนี้
“คุณก็เหมือนกันหนิ?”
โรดส์ส่ายหน้าและมองไปยังแอนที่กำลังยืนอยู่ที่ระเบียง
“ผมจะบอกอะไรให้นะ คุณแอน คุณควรระวังเรื่องการแต่งกายหน่อย?”
“หืมม?”
เมื่อมองตามสายตาของโรดส์ แอนมองไปที่เสื้อผ้าของตนด้วยความอยากรู้ ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่เกราะอ่อนที่เธอใส่เมื่อคืน กลับกันมีเพียงชุดนอนบางๆปกคลุมร่างบางๆที่เธอภาคภูมิใจกับท่อนบนที่ใหญ่เป็นพิเศษ เมื่อลมพัดผ่าน โรดส์จึงเหลือบไปเห็นจุดสีชมพูที่อยู่ใต้ชุดที่แอนกำลังใส่อยู่ตอนนี้
“หืมม? ก็ดีไม่ใช่หรอ? ใส่แล้วเย็นสบายแถมปลอดโปร่งด้วยแต่งตัวแบบนี้”
เมื่อได้ยินเด็กสาวพูด เธอยกมือขึ้นเท้าเอว เผยให้เห็นทรวดทรงมากขึ้นกว่าเดิม โรดส์ทำได้แต่ยอมรับ รูปร่างของแอนเหมือนกับเจ้าหญิงในฝัน เธอมีทรวดทรงที่ดึงดูดตา ขณะเดียวกันรูปร่างของเธอยังร่าทะนุถนอม ยิ่งไปกว่านั้น การปฏิบัติตัวของเธอยังล่อตาล่อใจเป็นอย่างมาก
“มันไม่สดชื่นเกินไปหน่อยหรอ?”
B+
ดวงตาของโรดส์มองไปที่หน้าอกของเธอและทำการประเมิน วินาทีต่อมา เขายักไหล่และพูดขึ้น “นี่มันกลุ่มทหารรับจ้างนะ ฉันว่าเธอควรระวังหน่อยก็ดี”
“ว้า…น่าเบื่อ! ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่มาร์คไวท์ พ่อก็บอกให้แอนทำแบบนี้ ตอนนี้แอนอยู่ที่นี่ หัวหน้ายังมาสั่งฉันอีก”
แอนเบะปากอย่างไม่พอใจ
จากนั้นเธอเสริม “ผู้ชายประหลาด หัวหน้า แอนไม่ได้โป๊สักหน่อย แต่ถ้าแอนทำ จะมีใครตื่นเต้นไหมน้า? สำหรับแอน ต่อให้มีผู้ชายมาเปลือยตรงหน้า แอนก็ไม่ตื่นเต้นหรอกค่ะ”
“….”
เส้นสีดำปรากฏขึ้นบนหน้าผากของโรดส์ เมื่อเขาเห็นเธอครั้งแรก โรดส์เดาได้ว่าคนๆนี้ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาเจอตาแก่ส่งเรื่องปวดหัวมาให้อีกแล้ว
ขณะนั้น ผู้กอบกู้ก็ปรากฏตัวขึ้น
“หือ…คุณแอน? คุณตื่นแล้วหรอ? ฉันได้ยินเสียงคุณโรดส์….”
ขณะที่กำลังขยี้ตา ไลซ์หาวและเดินออกมาอย่างงัวเงีย เมื่อเธอเห็นการแต่งตัวของแอน ดวงตาของไลซ์เบิกกว้างทันที
“อะ-อะ-แอนนน!! เธอกำลังทำอะไร?!”
“เอ๊ะ? แอนกำลังออกมาสูดอากาศตอนเช้าไง?”
“คุณออกมาแบบนี้ไม่ได้ มันไม่เหมาะสม ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้า?!”
“แต่แอนก็ใส่เสื้อผ้าอยู่นะ? คุณก็เห็น นี่ไง เสื้อผ้า?”
“ว้ายยย อย่ายกขึ้น!!! คุณโรดส์อยู่ที่นี่! ทำตัวดีๆหน่อย!”
“แต่แอนกำลังทำอะไรหรอ? แอนก็ไม่ได้โป๊นะ เสื้อผ้าตัวนี้ก็ไม่มีปัญหา ใช่ไหม? หรือว่าเสื้อตัวนี้มันมีปัญหาหรอคะ?”
“ไม่ใช่!!! คุณโรดส์ ออกไปด้วยค่ะ คุณแอน ตามฉันมานี่ คุณจะออกมาข้างนอกแบบนี้ไม่ได้!!!”
“อ้าว…แต่มันสบายดีนะแบบนี้…”
“ไม่ก็คือไม่!!!”
หลังจากที่เห็นแอนที่กำลังถูกดึงกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่เต็มใจโดยไลซ์ เขาส่ายศีรษะออกมา ถอนหายใจ อย่างไรก็ตาม เขาโชคดีพอที่จะได้เป็นพยานกับ ‘ภาพที่งดงาม’ ในเช้าวันนี้
โรดส์ต้องยอมรับว่าเธอมีเสน่ห์มากจริงๆ เธอสดใส ร่าเริง ตรงไปตรงมา แต่กลับสนใจคนรอบข้างน้อยมาก ถ้าเธออยากทำอะไร เธอจะทำในแบบของเธอและไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง ข้อดีคือเธอสามารถกล้าหาญและแน่วแน่ อีกด้านหนึ่ง เธอเป็นคนที่ทำก่อนคิด โรดส์เข้าใจดีว่าทำไมรองหัวหน้าทั้งสองจากมาร์คไวท์ถึงต้องการไล่เธอออก…
มาร์ลีนและไลซ์เองก็รับรู้ถึงจุดนี้
หลังจาก ‘อุบัติเหตุ’ ในช่วงเช้า ทุกคนได้มารวมตัวรับประทานอาหารเช้า เมื่อโรดส์และไลซ์อาศัยในฐานบัญชาการเพียง 2 คน พวกเขาสามารถทานกันแบบเรียบง่าย แต่ตอนนี้มีคนเพิ่มมากขึ้น โรดส์ต้องจัดโต๊ะสำหรับทานอาหารเช้าใหม่
วอร์คเกอร์รับหน้าที่แทนไลซ์ในการทำอาหาร 3 มื้อต่อวันได้อย่างน่าประหลาด อาหารของเขาอร่อยมาก! นั่นทำให้มาร์ลีนถึงกับเอ่ยปากชมอาหารที่เขาทำ แน่นอนทุกสิ่งจะสมบูรณ์แบบ ถ้าเขาหยุดดื่มเบียร์ในทุกมื้อ
“สิ่งที่พวกคุณทุกคนควรทำในวันนี้คือพักผ่อน” โรดส์พูดขึ้นและเริ่มคุยเรื่องตารางของวันนี้ ขณะที่กำลังถือขนมปังนึ่งไว้ในมือ
“ผมต้องไปสมาคมทหารรับจ้างเพื่อรวบรวมข้อมูล พวกคุณสามารถทำสิ่งที่ต้องการได้ แต่ต้องไม่สร้างปัญหา ถ้าใครอยากออกไปข้างนอก พาคนอื่นไปด้วย”
“สมาคมทหารรับจ้าง?”
มาร์ลีนยกคิ้ว ขณะที่เธอกำลังหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากของเธอ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เอถาม
โรดส์ส่ายหัว แม้เขาจะไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จะดีกว่าถ้าเขาไม่ทำให้เซเร็คและคนอื่นๆปวดหัว
“ผมไม่สามารถบอกอะไรได้ตอนนี้ ผมต้องไปตรวจสอบสถานการณ์ก่อน”
“คุณให้ฉันตามไปด้วยได้ไหม คุณโรดส์?”
“ไม่จำเป็นหรอก คุณคงเหนื่อยจากการเดินทาง คุณไม่ต้องไปหรอกวันนี้”
“…คุณโรดส์”
ครั้งนี้ ไลซ์ยกมือขึ้นอย่างไม่มั่นใจ
“พวกเราจำเป็นต้องเตรียมตัวอะไรไหมคะ?”
“พวกเราจะต้องเดินทางไปอีก 2-3 วันข้างหน้า คุณสามารถเตรียมสำหรับเรื่องนั้นได้”
“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ”
เมื่อทุกคนพูดคุยกันอย่างวุ่นวาย แอน ที่นั่งอยู่เงียบๆเอ่ยขึ้น
“พี่มาร์ลีน พี่ไลซ์ แอนรู้สึกแปลกๆ ทำไมไม่มีใครเรียกหัวหน้าว่าหัวหน้าเลยล่ะคะ?”
“เอ๊ะ?”
ทั้งมาร์ลีนและไลซ์ต่างนิ่งเงียบไป
“ในกลุ่มทหารรับจ้างเก่าของแอน ทุกคนเรียกหัวหน้าว่าหัวหน้า ทำไมพี่สาวทั้งสองเรียกหัวหน้าด้วยชื่อกันล่ะคะ?”
“นี่มัน…”
ทั้งสองแสดงมีหน้าออกมาอย่างอึดอัด แม้แต่วอร์คเกอร์ที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆก็รู้สึกไม่สบายใจและยกแก้วขึ้นมาปิดบังใบหน้า อย่างไรก็ตาม โรดส์ช่วยให้พวกเขาออกมาสถานการณ์ที่พูดไม่ออก
“ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง มาร์ลีนมาเข้าร่วมกลุ่มของพวกเราชั่วคราม สำหรับไลซ์ ผมมั่นใจว่าเธอมีเหตุผลเป็นของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเรียกผมว่าอะไร มันไม่ใช่ข้อบังคับที่ต้องเรียกผมว่า หัวหน้า ถ้ารู้สึกสบายใจเรียกผมอย่างอื่นก็ได้ตามที่คุณต้องการ”
“ถ้าอย่างนั้น…”
แอนกระพริบดวงตาสีเขียวสดใสมองทุกคนด้วยความอยากรู้ จากนั้นเธอไม่ได้พ฿ดอะไรและหันไปสนใจอาหารตรงหน้าของเธอ
ไลซ์ มาร์ลีนและวอร์คเกอร์ต่างถอนหายใจออกมา แต่พวกเขายังคงมีแววตาซับซ้อนอยู่ภายใน
ในขณะนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ไลซ์รีบลุกไปเปิดประตุ เธอพูดคุยกับคนมาใหม่ด้วยน้ำเสียงต่ำครู่หนึ่ง ก่อนที่จะรับจดหมายมา จากนั้นเธอกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าแปลกๆ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอไลซ์? มีอะไรรึเปล่า?”
มาร์ลีนถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าของไลซ์ ไลซ์ส่งจดหมายและพูดขึ้น “คุณโรดส์ มีคำเชิญจากสมาคมทหารรับจ้างค่ะ ท่านประธานและคุณเซเร็คอยากพบคุณ พวกเขาหวังว่าคุณจะไปที่นั่นเพื่อแก้ปัญหา”
“ปัญหา?”
โรดส์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย มีปัญหาระหว่างเขากับสมาคมทหารรับจ้างได้อย่างไร?
“นี่มัน…”
สีหน้าในตอนนี้ของไลศ์เริ่มแปลกใจมากขึ้น เธอมองมาที่มาร์ลีนอย่างกังวลและกลับมามองโรดส์
“ตามที่คนส่งจดหมายบอกมา คุณคลินตันจากประเทศแห่งแสงมาถึงสมาคมทหารรับจ้างและอ้างว่าคุณได้สังหารผู้ติดตามของเขา เขาขอให้พวกเราอธิบายและอยากให้พวกเราชดใช้ค่าเสียหาย…”
“มันจะมากไปแล้ว!”
ก่อนที่ไลซ์จะพูดจบ มาร์ลีนฟาดโต๊ะและลุกขึ้นด้วยความโกรธ
“ไอ้ขยะพวกนั้น…ดูเหมือนว่าพวกมันจะส่งคนมาสังหารพวกเราในป่า เฮอะ…ตอนนี้พวกมันกำลังกลบเกลื่อนความจริง! พวกมันอยากให้เราอยู่เฉยๆรอความตายรึยังไง?”
หลังจากที่มาร์ลีนหันกลับและมองไปยังโรดส์ด้วยแววตาโกรธเคือง
“คุณโรดส์! ไปสมาคมทหารรับจ้างกัน! ฉันอยากให้ไอ้พวกบ้านั่นได้รู้ว่าอาณาจักรมันน์ของพวกเราไม่ใช่เมืองที่จะถูกกลั่นแกล้งได้ง่ายๆ!”
“พอได้แล้ว มาร์ลีน อย่าตกใจไป”
โรดส์ใจเย็นอย่างน่าแปลกใจ เขายื่นมือและรับจดหมายจากไลซ์และอ่านเนื้อหาในนั้นอย่างรอบคอบ หลังจากอ่านจบ เขาเก็บจดหมายเข้าในกระเป๋าของเขาและยืนขึ้น
“ไปพักกันได้แล้ว ผมจะไปสมาคมทหารรับจ้างด้วยตัวเอง ผมคิดว่าที่นั่นต้องมีเรื่องเข้าใจผิด”
“เรื่องเข้าใจผิด?!”
มาร์ลีนหัวเราะเยาะออกมา
“คุณโรดส์ มันจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดไปได้ยังไง? ก็เห็นๆอยู่? คนของประเทศแห่งแสงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่….”
“ผมคิดว่าไม่ใช่นะ”
โรดส์โบกมือและไม่สนใจคำบ่นของมาร์ลีน
“พวกเราไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นมาก่อน นั่นต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่นอน คลินตันใส่ร้ายพวกเรา แต่ผมไม่รู้ว่าเขาทำไปทำไม”
“….”
ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก
ทั้งหมดมองไปที่โรดส์ที่สงบนิ่งราวกับแตงกวา เขากำลังแสดงท่าทางราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
