Starting Over: คืนชีวิต ลิขิตทาง 1

เรื่องราวที่ผมจะเล่าต่อจากนี้อาจจะผิดแผกไปจากที่คุณคิดไว้

          เพราะสมมติว่าถ้าได้รับโอกาสให้ “กลับไปใช้ชีวิตตั้งแต่สิบขวบอีกครั้งโดยที่ยังมีความจำจากตอนอายุยี่สิบ” ใคร ๆ ก็คงอยากจะใช้ความจำที่ว่านั้นเปลี่ยนแปลงอะไรหลาย ๆ อย่าง

          ไม่ว่าใครก็คงเคยนึกเสียใจประมาณว่า “ตอนนั้นน่าจะทำแบบนี้” บ้างละ ส่วนหนึ่งก็อาจจะอยากตั้งใจเรียนให้มากขึ้น อีกส่วนก็คงจะอยากเล่นให้มากขึ้น ส่วนหนึ่งก็อาจจะอยากซื่อตรงกับตัวเองให้มากขึ้น อีกส่วนก็คงจะอยากรับฟังผู้อื่นให้มากขึ้น ส่วนหนึ่งก็อาจจะอยากสนิทกับใครบางคนให้มากขึ้น อีกส่วนก็คงจะไม่อยากข้องเกี่ยวกับใครบางคนเลย ส่วนหนึ่งก็อาจจะอยากตัดสินใจอะไร ๆ ให้รอบคอบมากขึ้น อีกส่วนก็คงอยากจะเสี่ยงกับอะไร ๆ ให้มากขึ้น

          ตอนยังเด็กผมเคยคุยกับคนเร่ร่อนที่ใต้สะพานอยู่เกือบชั่วโมง เป็นคนร่าเริงที่พอหัวเราะทีก็จะตัวโยก แม้จะดูเป็นคนที่ไม่น่ามีอะไรให้นึกเสียใจ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาดูจะนึกเสียใจอยู่ทีเดียว

          “ตลอดห้าสิบปีมานี่นะ ฉันทำพลาดอยู่อย่างเดียว” เขาว่า “คือการที่ฉันเกิดมายังโลกใบนี้”

          ก็มีความเสียใจแบบนั้นด้วยน่ะนะ

          เอาเถอะ สิ่งที่ผมจะสื่อคือ ชีวิตกับความนึกเสียใจมันเป็นของคู่กัน เรื่องนั้นคุณเองก็คงพอจะเข้าใจ ถ้าได้รับโอกาสให้แก้ไขชีวิตแล้วละก็ ไม่ว่าใครก็คงจะใช้ความสำนึก บทเรียน หรือความทรงจำจากชีวิตแรกมานำทางให้ชีวิตครั้งที่สองนี้ราบรื่น เพราะรู้แล้วว่าทางข้างหน้าจะมีอะไรรอยู่

          แต่เมื่อพูดถึงตัวผมเองแล้ว กลับไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักนิดเดียว ไม่สิ ขนาดผมยังว่าสิ่งที่ผมทำลงไปโง่เลย โง่จริง ๆ