SSS-Class Suicide Hunter 47: วิธีการยืนหยัดต่อหน้าคนทั้งโลก (1) Part 1

SSS-Class Suicide Hunter SSSH ตอนที่ 47: วิธีการยืนหยัดต่อหน้าคนทั้งโลก (1) Part 1

 

SSSH ตอนที่ 47: วิธีการยืนหยัดต่อหน้าคนทั้งโลก (1) Part 1

 

เงียบ

 

ความเงียบค่อยๆเงียบหายในความว่างเปล่า ไม่มีใครอ้าปากมัน เงียบ เสียงของสิ่งมีชีวิตที่กำลังโลมเลียสมองของฉัน..หยุดแค่นั้น ฉันก็หายใจได้

 

“พวกเขาไม่ใช่ตัวตนในหอคอย!”

 

ฉันทำความเข้าใจกับตัวเอง

 

“ภาษาของสิ่งมีชีวิตในหอคอยได้ถูกแปลแล้ว ดังนั้นฉันจึงสามารถเข้าใจได้ แต่มันต่างกัน พวกเขาเป็นตัวตนที่อาศัยอยู่นอกหอคอย พวกเขาเป็นตัวตนที่เทียบไม่ได้กับราชาปีศาจแห่งห่าฝน! ”

 

พวกเขาอาจจะเป็นผู้ที่สร้างหอคอย

 

ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ฉันนึกไม่ถึง

 

หลังจากเงียบอันยาวนาน

 

[กำลังเริ่มการลงคะแนนเกี่ยวกับวาระการประชุม]

 

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

 

หลังจากได้ยินเสียง ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น

 

[กลุ่มดาวลำดับที่ 6 “ผู้ประพันธ์โอเปร่าทั้งมวล” โหวตไม่เห็นด้วย]

 

[กลุ่มดาวลำดับที่ 5 “สตรีผู้เดินในภาพลวงตา” โหวตเห็นด้วย]

 

[กลุ่มดาวลำดับที่ 4 ดวงจันทร์ที่สังเกตเห็นความมืดบอด” โหวตเห็นด้วย]

 

[กลุ่มดาวลำดับที่ 3 “ผู้ที่สร้างศูนย์กลางของทุกสรรพสิ่ง” โหวตไม่เห็นด้วย]

 

[กลุ่มดาวลำดับที่ 2 พระเจ้าผู้เต้นรำในความว่างเปล่า” ไม่ออกความเห็น

 

สองเห็นด้วย สองไม่เห็นด้วย หนึ่งไม่ออกความเห็น

 

ฉันชะงัก

 

ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครหรือมาจากไหน อย่างไรก็ตามพวกเขามีอำนาจในการตัดสินใจเกี่ยวกับสกิลของฉัน [ร้อยวิญญาณกลับชาติมาเกิด] สิ่งนั้นชัดเจนมาก แต่การโหวตของพวกเขาทำให้เกิดสิ่งที่ไม่เหมาะสมหรือขัดกับมัน

 

ทำไมล่ะ?

 

พวกเขาคาดหวังอะไรจากฉัน?

 

“เดี๋ยวสิ”

 

ฉันมองไปรอบๆตัวฉัน เสียงคล้ายงูหายไป

 

“ยังมี ยังมีตัวตนที่ยังไม่ได้ลงคะแนน”

 

ใช่

 

ฉันได้ยินอย่างชัดเจนเมื่อฉันเข้ามาในสถานที่แห่งนี้

 

[หอคอยขอให้มีการประชุมใหญ่กับหกกลุ่มดาวแห่งหมื่นชีวิต]

 

และยังไม่จบแค่นั้น

 

[กำลังยืนยันผู้เข้าร่วม]

 

[ยืนยันว่าหกกลุ่มดาวแห่งหมื่นชีวิตกำลังเข้าร่วม]

 

“ใช่ พวกเขาบอกว่ามี 6 !”

 

หอคอยได้กล่าวไว้อย่างแน่นอนว่ามีตัวตน 6 ตัวตนอยู่ที่นี่ แล้วการโหวตที่เพิ่งเกิดขึ้นตอนนี้ก็แปลกๆ สองโหวตสำหรับเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยและอีกหนึ่งโหวตที่ไม่ออกความเห็น นี่มันมีทั้งหมด 5 คนเท่านั้น

 

แล้วโหวตสุดท้ายไปอยู่ไหน?

 

และ

 

………..

……….

 

ตัวตนอยู่จะเป็นเช่นไร ถึงขนาดที่ทำให้ทุกคนอยู่เงียบๆอย่างเคารพ?

 

มันเป็นคนที่ไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมในมิตินี้

 

มันเป็นคนที่ไม่ต้องมาที่นี่เพราะพวกเขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้นแล้ว

 

คนที่รู้ทุกอย่างในขณะที่อยู่ที่นี่

 

เจ้าของของหอคอย

 

ฉันมองตรงไปที่พื้นที่มีดตรงหน้า

 

สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดอยู่ที่นั่น

 

“ผมคิดว่าการโหวตเห็นด้วยเป็นสิ่งที่ถูกต้องครับ”

 

ฉันคิดอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

ฉันพูดอย่างช้าๆเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันครุ่นคิด

 

“สมมติว่า NPC ไม่ถูกนับ แล้วราชาปีศาจสามารถเรียกมอนสเตอร์จำนวนมากได้ยังไง? ทุกคนที่ถูกราชาปีศาจฆ่าล้วนเป็น NPC ทั้งนั้น”

 

สายตามองมาที่ฉันอย่างเงียบๆ

 

“แน่นอน ผมรู้ว่าพวกคุณกังวลเรื่องอะไร พวกคุณกังวลว่าผมจะฆ่า NPC ที่อยู่ในสายตาเพื่อเรียกพวกเขาออกมา…แต่ผมคิดว่าผมแสดงให้พวกคุณเห็นแล้วว่าผมเป็นคนแบบไหน

 

พื้นที่มืดๆ

 

ฉันมองไปยังแต่ละทิศทางที่ฉันรู้สึกถึงเหล่าตัวตนพวกนั้น

 

และฉันก็พูด

 

“ผมไม่ใช่คนแบบนั้น”

 

และผมก็จะไม่ใช้ชีวิตแบบนั้นในอนาคต”

 

ท้ายที่สุดก็เหมือนเดิม

 

ไม่ว่าคู่ต่อสู้ของฉันจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ก็มีวิธีการที่เลือกไว้สำหรับฉันอยู่แล้ว มันมีแค่สองทางเสมอ

 

ต่อสู้ หรือโน้มน้าวพวกเขา

 

“ราชาปีศาจสามารถฆ่า NPC และเรียกพวกเขาออกมาได้ แต่ผมทำไม่ได้? มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

 

– ไม่เลว

 

บางสิ่งบางอย่างเปิดปากของพวกเขา

 

เสียง

 

มันฟังดูเหมือนกระซิบข้างหูฉันและก็เหมือนมาจากที่ไกลๆ มันทำให้หลังของฉันสั่นทุกครั้งที่มันพูด

 

– แต่มันซับซ้อน

 

เสียงนั้นก็หัวเราะ

 

– ราชาแห่งความตาย จงพูดด้วยหัวใจไม่ใช่หัวสมอง

 

ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง

 

และฉันก็พูด

 

“ราชาปีศาจนั่นคือเหยื่อที่ผมจับได้

 

ฉันพูดในสิ่งที่ฉันพูดได้

 

“ มันเป็นของผม ดังนั้นได้โปรดอย่าแตะต้องมันเลย”

 

เสียงหัวเราะลั่นดังออกมา

 

[กลุ่มดาวลำดับที่ 1]

 

[“ผู้ถือครองแห่งหมื่นชีวิต” โหวตเห็นด้วย]

 

เสียงหัวเราะดังทะลุความมืด

 

[การโหวตเสร็จสิ้น]

 

[สามเห็นด้วย สองไม่เห็นด้วย หนึ่งไม่ออกความเห็น]

 

[NPC รวมอยู่ในสกิล “ร้อยวิญญาณกลับชาติมาเกิด” ของราชาแห่งความตาย]

 

เพล้ง!

 

ความมืดแตกเหมือนแก้วเนื่องจากเสียงหัวเราะ ในคุกที่ว่างเปล่ามีมิติว่างอีกแห่งได้เกิดขึ้น จากนั้นแสงสีขาวก็แผ่ออกมา

 

[อำนาจของอัครสาวกชั่วคราวของราชาแห่งความตายกำลังถูกนำออกไป]

 

ฉันเพิ่งรู้ตัวในขณะที่ฉันถูกล้อมรอบไปด้วยแสงจ้า

 

[การประชุมกำลังจะสิ้นสุดลง]

 

ว่าฉันประสบความสำเร็จในการโน้มน้าวหอคอย

 

[ขอให้โชคสถิตกับท่าน]

 

– ซอมบี้ เฮ้ ซอมบี้

 

พอฉันลืมตาอีกที ฉันก็เห็นดอกอาเคเซีย แบ ยุรยอง และกลุ่มดาวที่ร่วงหล่นที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่าราชาปีศาจแห่งห่าฝน ไม่มีเสียงใดๆจากดอกอาเคเซียและกลุ่มดาวที่ร่วงหล่นก็ไม่กล้าส่งเสียง

 

มีเพียงแบ ยุรยองเท่านั้นที่พูด ลอยอยู่ในอากาศ

 

– คิม ซอมบี้? เฮ้ ราชาซอมบี้ นายได้ยินฉันไหม?

 

ฉันรู้สึกแปลกๆ

 

ดูเหมือนเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนผ่านไปตลอดกาล มันเป็นเรื่องแปลกจริงๆ และความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นก็เลือนลางดังนั้นฉันจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

“จักรพรรดิดาบ…”

 

– ว้าว ในที่สุดนายก็ตอบเสียที สมองของนายคงกลายเป็นซอมบี้จริงๆเพราะฉันเรียกนายว่าซอมบี้อยู่เรื่อยๆ

 

“นายไม่ได้ยินเหรอ? นายไม่เห็นเหรอ?”

 

– อะไรนะ?

 

“หอคอยนี้เรียกฉันไปยังโลกที่หลังความตาย…และมีบางอย่างเกี่ยวกับชีวิตและกลุ่มดาวแห่งหมื่นชีวิต…และมีคนอย่างเจ้าของหอคอยปรากฏตัวขึ้นและหัวเราะ…นายไม่รู้เหรอ?”

 

แบ ยุรยองขมวดคิ้ว

 

ใบหน้าของเขาดูราวกับว่าเขาเห็นสุนัขที่เป็นโรคพิษสุนัขบ้า

 

อีกด้านหนึ่ง เขาเหมือนกำลังมองคนบ้า

 

– ฉันขอโทษจริงๆ ซอมบี้ ฉันแกล้งนายมากเกินไป ฉันไม่เคยเศร้ามาตลอดชีวิต แต่จู่ๆฉันก็รู้สึกเศร้าจริงๆ.ฉันจะไม่ล้อนายมากนัก ดังนั้นได้สติเสียที

 

เขาไม่รู้

 

จักรพรรดิดาบ ผู้ที่ปีนขึ้นไปชั้นที่ 99 แบ ฮุรยอง ตำนานที่ได้รับฉายาว่า กลุ่มดาวแห่งดาบ” แม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไรอยู่

 

หลังคอของฉันรู้สึกเย็นวาบ

 

ฉันเพิ่งไปเจอใครมา?

 

ความรู้สึกเย็นๆโอบรอบคอของฉันและลามไปที่ไหล่และหลังของฉัน

 

“ก็แค่…”

 

ฉันกำดาบแน่น

 

“ไม่ ใจเย็นๆก่อนดีกว่า คิม กงจา”

 

ฉันกลืนน้ำลายและมองไปด้านหน้าของฉัน

 

เส้นทางที่ฉันต้องเดินยังอยู่ตรงหน้าฉัน

 

“แม้ว่าจะยังมีอะไรอีกมากมายที่ฉันไม่รู้ก็ตาม

 

ฉันค่อยๆยกดาบขึ้น

 

“ตอนนี้ฉันจะฟาดฟันเป็นครั้งสุดท้ายกับเหยื่อของฉัน

 

เมื่อฉันไปถึงชั้นที่ 100 ฉันอาจจะสามารถรู้อะไรบางอย่างได้

 

แบ ฮุรยองเอียงหัว

 

– ฮะ? กงจา? นี่นายกำลังจะฆ่ามันเลยเหรอ? ไม่ต้องถามหอคอยก่อนเหรอ?

 

“มันไม่เป็นอะไร”

 

ฉันตอบ

 

“ฉันได้พบกับคำตอบของฉันแล้ว”

 

กลุ่มดาวที่ร่วงหล่นยื่นมือออกมา

 

“ดะ เดี๋ยว..!ช่วย”

 

ฉันเหวี่ยงดาบของฉัน

 

ดาบเล่มนี้เป็นรางวัลของฉันจากชั้นที่ 10 มันเป็นสิ่งที่เขย่าจิตใจของทหารบนชั้นที่ 11 หลายสิบครั้ง หลายร้อยครั้ง หลายพันครั้งมันเป็นดาบที่อยู่ในมือของฉันเสมอเมื่อฉันติดอยู่บนเวทีที่ 12

 

มันเป็นดาบที่พิสูจน์เวลาของฉันเพราะมันอยู่กับฉันตลอดเวลา

 

ด้วยดาบเล่มนั้น ฉันสามารถตัดกลุ่มดาวที่ร่วงหล่นได้

 

Favorite