บทที่ 3: ดราก้อนเวอรัลกอน ที่บ้าคลั่ง
คืนหลังจากพิธีรายงาน มีคนต่อแถวรอต้อนรับฉันที่ด้านนอกที่ดินของริเกล อย่างไรก็ตาม ผู้มาเยี่ยมที่โดดเด่นที่สุดได้มาก่อนในตอนเช้าแล้ว
“ยินดีที่ได้รู้จักผู้กล้า ข้าชื่อรอมเวลล์ และเป็นผู้รับใช้ของพระเจ้า”
ชายชราที่ชื่อรอมเวลล์สวมชุดนักบวชธรรมดาและมีใบหน้าที่กลมกล่อม ฉันรู้สึกว่าฉันเคยเห็นเขามาก่อน แต่ฉันจำไม่ได้ว่าที่ไหน
“นานแล้วนะ หัวหน้านักบวช” ริเกลพูดกับเขา
“ไม่จำเป็นต้องเรียกข้าแบบนั้น ข้ามาในฐานะผู้ศรัทธาที่ต้องการพบผู้ส่งสารของพระเจ้า”
หัวหน้านักบวช? โอ้ คนที่ข่มขู่ชายหมีคนนั้นในพิธี เมื่อตรวจสอบดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน นั่นเป็นใบหน้านั้นแน่นอน แต่เขาให้ออร่าที่แตกต่างออกไป ซึ่งฉันยังคงพยายามเชื่อมโยงเขากับความทรงจำของฉัน
“ข้าขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวเอง มีสถานการณ์ที่ซับซ้อนหลายอย่าง และข้าไม่เคยพบโอกาสที่จะไปเยี่ยมท่านเลย” เขากล่าวพร้อมก้มหน้าลง
“โอ้ ไม่ ฉันควรจะไปหาคุณ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่หัวหน้านักบวชมาเยี่ยมเป็นการส่วนตัว”
เมื่อแนะนำตัวเสร็จแล้ว เราได้พูดคุยกันเกี่ยวกับหัวข้อที่ไม่เป็นอันตรายจำนวนหนึ่ง ไม่ว่าไลฟ์สไตล์ปัจจุบันของฉันจะเหมาะกับฉันหรือไม่ หรืออาหารจะเหมาะกับรสนิยมของฉันหรือไม่ หลังจากนั้น หัวหน้านักบวชดูเหมือนจะต้องการพูดอะไรที่สำคัญกว่านั้น การแสดงออกของเขายังคงสงบ แต่มีความกังวลเล็กน้อยในดวงตาของเขา ดูเหมือนเราจะเข้าใกล้จุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาเยี่ยมเขาแล้ว แต่เขาก็ยังพูดไม่หยุด
“……”
เขาดูเหมือนจะไม่สามารถเริ่มต้นได้ เขาจะอ้าปาก แล้วก็ปิด แล้วก็ทำใหม่ทั้งหมด—อ้าปากแล้วทำซ้ำ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นหัวข้อที่ต้องการความละเอียดในระดับหนึ่ง ฉันมีความคิดทั่วไปแล้วว่ามันคืออะไร
ฉันมองริเกลดู เขาได้รับข้อความ
“ข้าเพิ่งจำได้ว่ามีธุรบางอย่างที่ต้องทำ” เขากล่าว “ข้าขอตัวก่อน สั่นกระดิ่งถ้าเจ้าต้องการอะไรจากข้า”
ฉันรอให้ประตูคปิดตามหลังเขาแล้วเริ่มการสนทนาด้วยตนเอง
“มีอะไรจะถามฉันไหม”
หัวหน้านักบวชสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ อ้าปากออก “ผู้กล้า ท่านเคยเจอพระเจ้าหรือเปล่า”
เขาเถรตรงมากแค่ไหน อย่างที่ฉันคาดไว้ มันเป็นคำถามที่เรียบง่ายแต่ยาก เทพมาในรูปทรงและขนาดต่างๆ ในอีกไม่กี่โลก ฉันได้พบกับผู้มีอำนาจที่อ้างว่าเป็นเทพเจ้า แต่นั่นอาจไม่ใช่สิ่งที่เขาถามถึง
ฉันจะต้องเลือกคำตอบอย่างระมัดระวัง ครั้งสุดท้ายที่ฉันตอบคำถามที่คล้ายกัน ฉันพบว่าตัวเองถูกนักฆ่าที่คลั่งไล่ตามเป็นเวลาหลายวัน แน่นอนว่าฉันสามารถกำจัดเขาออกไปได้อย่างง่ายดาย แต่การอดนอนมีผลเสียจริงๆ ในท้ายที่สุด นักฆ่าที่ปลอมตัวเป็นหญิงโสเภณีได้ใส่ยาพิษเข้าไปในที่ลับของเธอ ช่างเถอะ อย่าไปที่นั่น นั่นเป็นความผิดของฉันเองที่ไปประกาศความจริงครึ่งเดียวในพระนามของพระเจ้า ตอนนั้นฉันค่อนข้างดื้อรั้น
ไม่ว่าในกรณีใด คำตอบของฉันสำหรับคำถามนี้อาจทำให้ศรัทธาของเขาพังทลายและทำให้โลกทัศน์ทั้งโลกของเขาเปลี่ยนไป ฉันเห็นได้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกประหม่า
ฉันมองเขาอีกครั้ง เขาจดจ่ออย่างเต็มที่ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้พลาดแม้แต่คำเดียวหรือเปลี่ยนการแสดงออกของฉัน ในขณะที่ดวงตาของเขาดูเคร่งขรึม ดูเหมือนเขาจะมีเหตุผล ในกรณีนี้ ทางที่ดีควรตอบอย่างตรงไปตรงมา ฉันโกหกได้แย่มาก
“โดย ‘พระเจ้า’ คุณหมายถึงตัวตนที่ส่งฉันมาที่โลกนี้หรือเปล่า”
“ใช่ ฉันถือว่าเป็นเช่นนั้น”
นั่นทำให้สิ่งนี้ง่ายขึ้นมาก
“ในกรณีนั้น ไม่ ฉันไม่เคยเจอพวกเขาเลย ฉันไม่เคยได้ยินเสียงของพวกเขา ฉันรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของพวกเขาเท่านั้น ฉันไม่สามารถพูดได้อย่างแน่นอนว่าตัวตนนั้นเหมือนกับพระเจ้าที่คุณเชื่อหรือไม่ และแน่นอน ฉันไม่ได้พบพระเจ้าของคุณเช่นกัน”
“ถ้าอย่างนั้นท่านไม่ได้มาจากดินแดนแห่งพระเจ้าหรือ”
“ไม่ โลกที่ฉันอาศัยอยู่ค่อนข้างแตกต่างจากโลกนี้ แต่เป็นโลกที่มนุษย์อาศัยอยู่ มันไม่ใช่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์” แม้จะพูดตามตรง ถ้าเขาไปดูจริงๆ เขาอาจจะเข้าใจผิดว่าเป็นดินแดนของพระเจ้า “ย้อนกลับไปในโลกของฉัน ฉันกลับไปเป็นมนุษย์โดยไม่มีพลังพิเศษใดๆ ฉันสามารถใช้ความสามารถของฉันในฐานะผู้กล้าได้ก็ต่อเมื่อฉันถูกส่งไปยังโลกอื่น”
“ทำไมท่านถึงได้รับเลือก”
“ฉันไม่รู้”
ฉันไม่ต้องการที่จะพูดเรื่องนี้ แต่มันเป็นเพียงความตั้งใจเท่าที่ฉันรู้ ฉันไม่ได้มีความสามารถพิเศษใด ๆ ที่จะพูดถึง
“เข้าใจแล้ว” เขาพูดแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพระเจ้าเลย”
“ไม่เลย”
ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนที่ส่งฉันมาเหมือนกัน ฉันไม่มีคำตอบสำหรับเขา แต่เขาดูพอใจ
“ขอบคุณที่ตอบคำถามที่ไม่สุภาพของข้า”
“ฉันควรจะขอโทษ ฉันไม่สามารถให้คำตอบที่ดีได้”
“นั่นไม่เป็นความจริงเลย ข้าเชื่อว่าได้เรียนรู้บางสิ่งที่คุ้มค่า ข้าชอบที่จะอยู่และพูดคุยให้นานขึ้น แต่น่าเสียดาย ข้ามีงานยุ่งมากมายที่ต้องดูแล บางทีอาจจะเป็นวันอื่น”
“เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณมีโอกาส” อ้อ เกือบลืมไปเลย “บังเอิญว่า…”
“มีอะไรเหรอ?”
“ฉันควรจะตอบแบบเดียวกันไหมถ้ามีใครถามถึงพระเจ้า”
หัวหน้านักบวชยิ้ม “ในการประเมินของข้า ท่านเป็นคนโกหกที่แย่มาก คำตอบเหล่านั้นน่าจะพอเพียง เป็นข้อพิสูจน์ว่าในขณะที่เขาอาจมีหลายรูปแบบ แต่พลังของพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ของเราไปถึงโลกอื่นอย่างแท้จริง”
เขายื่นมือออกมาและฉันก็เขย่ามัน มันหนาและเหี่ยวย่น แต่อบอุ่น เขากดกริ่ง กล่าวขอบคุณริเกล จากนั้นเขาก็จากไปในเกวียนขนาดย่อมที่เขาใช้มา
หลังจากการจากไปของเขา ฉันใช้เวลาที่เหลือในช่วงเช้าเพื่อติดต่อกับผู้มาเยี่ยมที่สร้างแนวทางของตนเอง ฉันได้ยินชื่อพวกเขา แลกเปลี่ยนคำสองสามคำ แล้วขอโทษพวกเขา มันเป็นช่วงจับมือไอดอล แม้ว่าฉันจะบอกพวกเขาว่าเราจะ “ไว้คุยกันใหม่” แต่ฉันก็จำชื่อพวกเขาไม่ได้ทั้งหมด
“นั่นไม่เป็นปัญหา ไม่มีสักคนเดียวที่ควรค่าแก่การจดจำ” การ์โล ครูสอนมารยาทในวังกล่าว
หลังจากที่เขาสอนฉันเกี่ยวกับการปฏิบัติตัวในพิธีรายงานเสร็จแล้ว เขาก็คอยสอนมารยาทในโลกนี้ให้ฉันฟัง ไม่ใช่ว่านั่นเป็นข้อแก้ตัวของเขา
“พวกเขาคุ้นเคยกับการถูกปฏิบัติแบบนั้นอยู่แล้ว” เขากล่าวเสริม “แม้ว่าท่านจะจำชื่อพวกเขาไม่ได้ แต่ทำราวกับว่าท่านรู้จักพวกเขา แล้วพวกเขาจะตามน้ำไปด้วย”
นั่นควรจะเป็นมารยาทที่ดี?
“แต่รู้ว่าอาจจะเจอพวกเขาในภายหลัง ฉันจะไม่ถามชื่อพวกเขาอีกเลยดีไหม?”
“ในกรณีนั้น ท่านคงทำให้พวกเขาอับอาย หากท่านทำให้พวกเขาอับอายอย่างเห็นได้ชัด กลุ่มที่ได้รับบาดเจ็บจะไม่สามารถปล่อยมันไปได้ แม้ว่าพวกเขารู้ว่ามันจะทำให้พวกเขาถูกฆ่า พวกเขาก็อาจจะชักดาบออกมาเพื่อกอบกู้หน้า หากท่านต้องถามพวกเขาจริงๆ โปรดทำอย่างไม่เป็นทางการในที่ที่ไม่มีใครเห็น”
นั่นเป็นวิธีทางสังคมนี้จริงหรือ? ป่าเถื่อนแค่ไหน แม้ว่าฉันต้องยอมรับ แต่โลกของฉันก็เคยเป็นแบบนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า และอีกหลายๆ แห่งก็ไม่ต่างกัน
***
ผู้มาเยี่ยมที่ดูเหมือนจะไม่สิ้นสุดในช่วงอาหารกลางวัน การ์โลอธิบายว่าการไปเยี่ยมคนในตอนบ่ายถือเป็นเรื่องหยาบคาย เว้นแต่คุณจะได้รับเชิญหรือคุณจะเป็นครอบครัวที่ใกล้ชิด
ผู้มาเยี่ยมส่วนใหญ่มาพร้อมกับของขวัญ ฉันต้องการตอบแทนการให้ แต่ การ์โล เพียงแค่สับเปลี่ยนของขวัญ สถานะและมูลค่าที่เท่ากัน จากนั้นจึงนำของขวัญเหล่านั้นส่งกลับไป ฉันเดาว่า? เขายังคงยืนยันว่าฉันไม่จำเป็นต้องจำใคร แม้ว่าเขาจะรู้อย่างชัดเจนว่าใครเป็นใคร
แน่นอนว่าการ์โล ใช้ชีวิตทั้งชีวิตในโลกนี้ ไม่เหมือนกับฉัน เขาน่าจะรู้จักพวกนั้นทั้งหมดมานาน ถึงกระนั้น การจัดการแขกด้วยจำนวนเหล่านั้นก็ค่อนข้างประสบความสำเร็จ ฉันชอบที่การให้บริการของเขาแม้ว่าบทเรียนจะจบลงแล้วก็ตาม
ผู้มาเยี่ยมค่อนไม่กี่คนมาพร้อมกับคำขอสำหรับฉัน “มีคนพยายามที่จะสืบทอดดินแดนของฉันอย่างผิดกฎหมาย”, “ลอร์ดเพื่อนบ้านกำลังใช้การหายตัวไปของลอร์ดคนอื่นๆเพื่อประโยชน์ของเขา”” เป็นต้น คนสุดท้ายคือ “ในฐานะจอมพล โปรดทำลายล้างพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ออกคำสั่ง…”
ฉันไม่ต้องการที่จะเอาจมูกไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ ฉันอาจได้รับความโปรดปรานเล็กน้อย แต่ฉันก็สร้างความขุ่นเคืองเช่นกัน คำขอทั้งหมดมาจากบ้านที่สูญเสียผู้นำะและลูกชายในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว – หรืออาจจะเป็นของชายตาคม – ที่น่าส่งสัย
“ได้โปรดให้ฝ่าบาททรงพิจารณาเรื่องนี้ด้วยเถิด” ฉันกล่าว “ถ้าใครไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขา ฉันจะดูแลพวกเขาเอง”
ฉันได้รับแต่งตั้งให้เป็นจอมพลเพื่อป้องกันไม่ให้ทหารยุ่งกับกิจการพลเรือนอย่างสมบูรณ์—เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดสงครามกลางเมือง ด้วยเหตุนี้ ฉันจะไม่ตัดสินใจใดๆ ฉันจะส่งต่อให้พระองค์ท่านทั้งหมด
ไม่ ฉันไม่ได้ละเลยหน้าที่ของฉัน นั่นคือกลยุทธ์ของฉัน และฉันก็ยึดติดกับมัน
สิ่งที่ใช้ได้ผลมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้คือห้ามไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของโลกแต่ละแห่งให้มากที่สุด ฉันรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันมีส่วนร่วมมากเกินไป ถ้าฉันยังคงเข้าร่วมในทุกปัญหาที่เกิดขึ้น ฉันคงหมุนไปตลอดกาลโดยไร้จุดหมาย ฉันจะได้รับพันธมิตรและฉันจะสร้างศัตรูในวัฏจักรที่ไม่สิ้นสุด ฉันคงเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนักก่อนที่โลกจะรอด ดังนั้นหากโลกสามารถได้รับการช่วยกู้โดยไม่รบกวนการทะเลาะวิวาทของมนุษย์ ฉันก็จะทำเช่นนั้น
บางคนก็ยื่นคำร้องแบบอื่นด้วย
“กองทัพของสามี (หรือลูกชาย หรือนาย หรือญาติ) ของข้าติดอยู่อีกฟากหนึ่งของภูเขา ท่านช่วยขับไล่กองทัพที่ประตูเมืองออกไปและช่วยพวกเขาได้ไหม”
ตามที่ฉันจำได้ เกือบสามพันคนติดอยู่ หากเราช่วยพวกเขา สามพันคนจะถูกเพิ่มเข้ามาในกองกำลังของเรา และถ้าขุนนางศักดินากลับมา นั่นอาจช่วยให้สถานการณ์มีเสถียรภาพ ถ้ามันออกมาดี บางคนก็เป็นหนี้ฉัน แต่มันจะไม่ดึงดูดให้คนอื่นไม่พอใจ ปัจจุบันไม่มีใครรู้ว่ากองทัพที่ถูกทิ้งเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ฉันตัดสินใจว่าจะปรึกษาริเกล
“ถ้าฉันต้องการรวบรวมกองทัพของขุนนางเพื่อช่วยกองกำลังที่ติดอยู่บนภูเขา ฉันควรทำอะไรเป็นอย่างแรก?”
“นั่นเป็นคำถามที่ยาก” ริเกลดูเหมือนขัดแย้ง “อย่างแรก เจ้าไม่ใช่จอมพลจนกว่าจะถึงพิธี หลังจากเสร็จสิ้นพิธี เจ้าถึงจะมีอำนาจออกหมายเรียก แต่มีลอร์ดน้อยคนนักที่จะตอบรับมัน ทางที่ดี เจ้าจะสั่งกองกำลังหนึ่งในสี่ของกองกำลังที่เราครอบครองในการต่อสู้ครั้งก่อน”
“น้อยขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ด้วยสิ่งนี้และสิ่งนั้น มีไม่กี่คนที่จะส่งกองทัพของพวกเขา ครั้งที่แล้วเราสามารถรวบรวมได้มากเพียงเพราะความรู้สึกของผู้คนเกี่ยวกับเจ้าหญิง ผู้ภักดีต่อราชวงศ์หลายคนแพ้สงคราม คนที่เหลืออยู่กำลังทำงานอย่างหนักเพื่อนำสิ่งที่พวกเขาสูญเสียไปคืน พวกเขาจะไม่ส่งทหารออกไปในเมื่อพวกเขาก็แทบจะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้”
เข้าใจแล้ว.
“คุณกำลังพูดว่าฉันไม่สามารถวางใจลอร์ดได้”
“ถูกต้อง”
“เรามีพลังอย่างอื่นอีกไหม”
ริเกลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง คร่ำครวญกับตัวเอง แล้วพูดคุยกับฉันถึงความเป็นไปได้ต่างๆ “อย่างแรก เจ้ามีนักขี่มังกรของข้า น่าเสียดายที่พวกเขาจะไม่มีประโยชน์มากนักจนกว่ามังกรจะกลับมา นั่นเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น ราชองครักษ์มีไว้เพื่อปกป้องพระองค์ ดังนั้นแม้แต่จอมพลภาคสนามก็ไม่สามารถบังคับบัญชาพวกเขาได้ เช่นเดียวกับกองทหารประจำการที่ประตูขากรรไกรมังกร พวกเขาจะไม่ออกจากตำแหน่ง ไม่ว่าใครจะออกคำสั่งก็ตาม”
“แล้วอัศวินเทมพลาร์ล่ะ? กองกำลังของวิหาร?”
“ข้าคิดว่าถ้าผู้กลเาออกคำสั่ง พวกเขาจะรวมตัวกันทันที ก่อนที่เจ้าจะเป็นจอมพลอย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม พลังของพวกเขาถูกทำลาย เจ้าเห็นไหม… พรสวรรค์ด้านเวทมนตร์นั้นหายาก แผนการคือการยกระดับผู้เข้ารับการฝึกอบรมให้เป็นอัศวินที่เหมาะสมในที่สุด แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะมีประโยชน์หรือไม่? ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบปีกว่าที่ อัศวินเทมพลาร์ จะได้รับพลังดั้งเดิมกลับคืนมา”
ใช่ ลีอาน่าพูดบางอย่างที่คล้ายกัน
“นอกเหนือจากนั้น… เจ้าอาจรวบรวมทหารรับจ้างและอัศวินอิสระได้หนิหน่อย แต่เจ้าจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเอง มันมีขีดจำกัดที่ว่าเจ้าจะจ้างได้มากแค่ไหน”
ข้อสรุปที่หลีกเลี่ยงไม่ได้คือ ไม่มีกองทัพ ยกเว้นผู้ขี่มังกรของริเกล ที่ฉันพึ่งพาได้ และพวกเขายังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
คำอธิบายของเขาจบลงด้วยการถอนหายใจ “ในที่สุดพระเจ้าก็ส่งวีรบุรุษมาให้เรา แต่เราแทบจะไม่สามารถทำอะไรให้เขาได้ น่าสมเพช”
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ถ้าคุณสามารถแก้ปัญหาของคุณได้โดยไม่มีฉัน ฉันคงไม่ถูกเรียกมาที่โลกนี้” แม้ว่าฉันพยายามปลอบโยนเขา แต่ฉันก็รู้สึกผิดหวังที่พวกเขาเสนอได้เพียงเล็กน้อย “นานแค่ไหนกว่ามังกรจะกลับมา?”
“ถ้าข้าต้องเดา พวกเขาควรจะกลับมาในอีกสิบวัน”
สิบวัน สิบวันก่อนที่ฉันจะใช้กำลังที่มีอยู่เพียงเท่านั้น ฉันจะทำยังไงจนถึงตอนนั้น
***
วันรุ่งขึ้น ฉันบอกริเจลว่าฉันต้องการดูแผนที่ และด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาพาฉันไปที่บ้านมังกร นี่เป็นแหล่งเพาะพันธุ์มังกรห่างจากเมืองหลวงประมาณหนึ่งชั่วโมง เป็นฐานปฏิบัติการสำหรับเหล่านักขี่มังกร ซึ่งตั้งอยู่บนที่ราบสูงขนาดเท่าสนามเบสบอลที่ยื่นออกไปทางฝั่งตะวันตกของสันเขา กระดูกมังกร ทั้งสองข้างมีกำแพงเรียบง่าย เรียงรายไปด้วยรูปปั้นของสัตว์ที่แปลกประหลาดที่สุด เช่นเดียวกับเมืองหลวง ฝั่งตะวันออกบนภูเขาสูงชัน ซึ่งมีการแกะสลักรูปปั้นมังกรขนาดใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อบนหน้าผา [TL: แบบนารูโตะ]
“สิ่งที่คุณเห็นคือชานชาลาเที่ยวบิน มังกรใช้มันเพื่อบิน” ริเกลชี้ไปทางทิศตะวันตกซึ่งมีลานหญ้าปกคลุมอยู่ ชายขอบด้านตะวันตกร่วงหล่นลงสู่ความว่างเปล่าอย่างกะทันหัน “บริเวณนี้มักจะได้รับลมตะวันตกที่สม่ำเสมอ เป็นที่ที่เหมาะที่สุดที่จะมังกรโบยบิน”
ราวกับสนับสนุนคำพูดของริเกล ธงก็โบกไปมาอย่างแผ่วเบาไปยังทางที่ลาดชัน ยกขึ้นเหนือดาดฟ้าสังเกตการณ์เรียบง่ายที่มุมตะวันตกเฉียงเหนือ สัญลักษณ์นักขี่มังกร
“สิ่งที่เรากำลังมองหาอยู่ที่นั่น” เขาหันไปทางรูปปั้นยักษ์ หลุมครึ่งวงกลมสะอาดที่นำไปสู่อุโมงค์ยาวที่กว้างกว่าทางเข้า
ถ้ำนี้มีความกว้างประมาณยี่สิบเมตรและลึกห้าร้อยเมตร แต่ละข้างของทางเดินมีสี่สิบรู แต่ละช่องนำไปสู่ห้องเล็กๆ แม้จะมีรูปร่างไม่สมส่วน แต่ห้องแต่ละห้องก็ยังมีขนาดเท่ากับบ้านที่แสนสบาย
“นี่คือรังของมังกร แม้ว่าตอนนี้จะว่างก็ตาม”
ภายในถ้ำอันกว้างใหญ่นั้น ผู้คนที่เคยเป็นผู้ดูแลมังกรเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆ ทำความสะอาดและดูเบื่อหน่าย พวกเขาดูเหมือนห่างเหินเหมือนไม่มีอะไรสำคัญจริงๆ บางทีนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้พื้นที่รู้สึกกว้างใหญ่อย่างไม่จำเป็น ลองนึกดูว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการขุดและแกะสลักรูปปั้นยักษ์ที่ทางเข้า
“มันค่อนข้างกว้างขวาง นี่เป็นเศษเสี้ยวของเวทย์มนตร์โบราณหรือเปล่า?”
“ไม่แน่นะ ว่ากันว่าถ้ำนี้มีอยู่ก่อนที่บรรพบุรุษของเราจะมาถึงดินแดนเหล่านี้ ตามตำนานเล่าว่าเด็กฉลาดที่มีเคราเคยเรียกที่แห่งนี้ว่าบ้านของพวกเขา”
เด็กมีเครา… เขาหมายถึงคนแคระเหรอ?
“เด็กพวกนั้นยังอยู่ไหม”
“พวกเขาไม่มีอยู่นอกนิทานพื้นบ้าน”
คนแคระก็สูญพันธุ์ไปแล้ว ช่างเป็นโลกที่เลวร้าย
“อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันเราใช้มันเพื่อเลี้ยงมังกร มังกรในป่าทำรังในถ้ำหิน” เขาชี้ไปที่ห้องที่ผิดรูปร่างห้องหนึ่ง โดยอธิบายว่าห้องเหล่านั้นถูกมนุษย์ขุดขึ้นมา “ตอนนี้เราอยู่บ้านเจ็ดสิบสอง ปีนี้เป็นปีแห่งการผสมพันธุ์ ดังนั้นบางทีเราอาจจะมีทารกเพิ่มอีกหนิหน่อยในปีหน้า เราจะต้องรออีกสิบปีก่อนที่พวกเขาจะพร้อมสำหรับการต่อสู้”
เราดำดิ่งลงลึกขึ้นเมื่อฉันฟังคำอธิบายของเขา ตาของฉันเหลือบไปพักในห้องหนึ่งที่ค่อนข้างใหญ่กว่าห้องอื่นๆ เล็กน้อย หลุมนั้นเต็มไปด้วยสิ่งที่ดูเหมือนฟาง มันอาจจะเป็นอาหารสัตว์ แต่สำหรับใคร? คอกม้าอยู่ใต้หน้าผา ม้ากลัวมังกร ดังนั้นพวกมันจึงไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้—และนั่นคือสาเหตุที่เราถูกบังคับให้เดินขึ้นมาที่นี่ด้วยการเดินเท้า ประเด็นของฉันคือจะไม่เก็บอาหารม้าไว้ที่นี่
มังกรกินมันด้วยหรอ? ฉันไม่เคยเห็นมังกรมังสวิรัติมาก่อนในโลกอื่น แม้ว่าจะไม่มีเหตุผลว่า ทำไมจะมีไม่ได้ก็ตาม
“นั่นมันหญ้าช่างตีเหล็ก” ริเกลอธิบายพลางสังเกตการจ้องมองของฉัน “มันร้อนจนเหล็กหลอมละลายได้ ช่างตีเหล็กในเมืองหลวงทั้งหมดใช้มันในโรงตีเหล็กของพวกเขา มังกรกินมันเพื่อหายใจเป็นไฟ ครั้งหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า ‘ผู้ที่ควบคุมยอดเขามังกร เป็นผู้ควบคุมอาณาจักร’ และนั่นเป็นเพราะว่าหญ้าที่ตีเหล็กจะเติบโตบนภูเขานั้นเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่มังกรแห่กันไปที่นั่น มังกรที่ไม่สามารถพ่นไฟได้นั้นไม่ใช่ภัยคุกคามมากนัก”
ฉันต้องสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ฉันรู้ว่าฉันคงจะเป็นฝ่ายรับฟังเรื่องอีกยาวถ้าฉันเปิดปากพูด ฉันก็เลยปล่อยให้มันเลื่อนลอย สำหรับผู้เฒ่า นักขี่มังกรมีค่ามากที่สุดสำหรับความสามารถในการทำให้ศัตรูกลายเป็นไอด้วยเปลวเพลิง และเขาก็มีเหตุผล
ที่ด้านหลังถ้ำมีประตูหินที่มีรูปปั้นมหึมาสองรูปป้องกันไว้ ประตูฝังด้วยอัญมณี 9 เม็ด แต่ละสีและรูปร่างต่างกัน ตามคำแนะนำของริเกล ฉันพยายามผลักดันพวกมัน แต่พวกมันไม่ขยับเขยื้อน อีกครั้งที่ฉันพยายามด้วยพลังของผู้กล้าแต่ก็ไม่เป็นผล ในกรณีที่ฉันพยายามดึง แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม
“มันเปิดออกเมื่อเจ้าสัมผัสก้อนหินในลำดับที่ถูกต้อง” เขาแสดงให้เห็น และประตูก็เปิดออกโดยไม่มีเสียง
“นี่เป็นฝีมือของเด็กมีเคราพวกนั้นเหรอ?”
“เช่นนั้น ข้าได้รับการบอกเล่า ดูเหมือนว่าแม้แต่นักวิชาการของอารามก็ยังไม่เข้าใจวิธีการทำงาน”
ทางเดินที่อยู่นอกประตูนั้น แม้จะไม่ได้กว้างใหญ่เท่าที่เราเคยเดินผ่านมา แต่ก็ยังค่อนข้างกว้างขวาง แต่ละด้านมีประตูเรียงรายเป็นช่วงๆ
“มีสิ่งที่คล้ายกันเหล่านี้กระจัดกระจายไปทั่วซากปรักหักพัง เราใช้ส่วนเล็กๆ ของสถานเท่านั้น กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กกลุ่มหนึ่งที่เบื่อหน่ายออกค้นหาและพบดาบเงินในส่วนที่ลึกที่สุด แต่บางคนก็หลงทางและไม่ได้กลับมาครบทุกคน เอาละนี่มันห้อง”
เขาผลักประตูบานใหญ่ที่อยู่ปลายทางเดินที่เปิดเข้าไปในโดม นอกจากทางเข้าแล้ว ยังมีประตูสิบเอ็ดบานที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบรอบ ๆ ประตูนั้น และตรงกลางนั้นมีแท่นทรงกลมสูงรอบเอวที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 10 เมตร
ดวงตาของฉันถูกดึงดูดไปยังบางสิ่งที่อยู่เหนือแท่น
“นี่คือ…แผนที่เหรอ?”
“ถูกต้อง”
บางที การใช้คำว่า “แบบจำลอง” อาจแม่นยำกว่า ชายฝั่ง ภูเขา แม่น้ำ และทะเล ล้วนถูกแกะสลักเป็นสามมิติ ฉันเคยสงสัยว่าทำไมเราต้องมาไกลถึงเพียงเพื่อดูแผนที่ แต่มันก็น่าประทับใจพอที่คุ้มค่ากับการเดินทางได้อย่างแน่นอน
“มันต้องถูกสร้างขึ้นมาในสมัยโบราณ แม่น้ำบางสายไม่ตรงกับเส้นทางปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม อย่างอื่นควรตรงกับสภาพทางภูมิศาสตร์จริง”
“มันวางทิศทางถูกต้องด้วยหรือเปล่า”
“ควรจะเป็นอย่างนั้น” ริเกลพูดโดยหมุนตามเข็มนาฬิกาไปทางเหนือเก้าสิบองศา “นี่คือดราก้อนโบน ริดจ์ ทุกสิ่งในที่นี้เป็นอาณาเขตของมนุษย์” เขาหยิบไม้ยาวขึ้นมาจากแท่นแล้วใช้มันชี้ให้เห็นเทือกเขาใกล้เคียง ราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นจากหลุมอุกกาบาต ส่วนหนึ่งของด้านตะวันตกถูกครอบงำด้วยอ่าวที่มีลักษณะเป็นวงกลม ทั่วทั้งบริเวณนั้นมีรูปร่างเหมือนพระจันทร์เสี้ยว
อาณาเขตของเราดูเหมือนจะอยู่ทางตอนเหนือสุดของทวีป—แม้ว่าส่วนใหญ่ของทวีปจะขยายออกไปเลยขอบด้านใต้ของแท่น ดังนั้นฉันจึงไม่ทราบรูปร่างของมัน แผนที่แสดงเพียงส่วนเล็กๆ ของโลกเท่านั้น น่าเศร้าที่สันเขากระดูกมังกร ที่ปกป้องมนุษยชาติได้ครอบครองเพียงสามเมตรของแบบจำลองนี้—ไม่เกินหนึ่งในสิบของพื้นที่ทั้งหมด
“ว่ากันว่า ดราก้อนโบน ริดจ์ นั้นก่อตัวขึ้นจากซากของเวิร์มที่ยิ่งใหญ่ที่คุกคามโลก”
ใช่ ฉันว่าฉันคงมองมันเห็นได้
“และนี่คือยอดมังกร ที่เมืองหลวงตั้งอยู่”
เขาชี้ให้เห็นภูเขาขนาดใหญ่ที่เห็นได้ชัดเจนในภาคตะวันออกเฉียงใต้ มีพระราชวังจำลองขนาดเล็กอยู่ที่ฐาน เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ฉันเห็นว่าแบบจำลองนี้มีโครงสร้างอื่นๆ ที่มนุษย์สร้างขึ้น—ปราสาทและเมืองเล็กๆ อยู่ที่นี่และที่นั่น เป็นตัวแทนของสถานที่ที่สำคัญที่สุดเท่านั้น ข้อเท็จจริงพวกมันถูกเพิ่มโดยมนุษย์ และค่อนข้างหยาบกว่าส่วนอื่นๆ ของแผนที่ ฉันเห็นสิ่งที่ฉันสันนิษฐานว่าเป็นต้นแบบของ ประตูขากรรไกรมังกร ที่ชายขอบด้านใต้
ริเกลชี้ให้เห็นรอยแยกบนภูเขาทางด้านทิศเหนือตรงข้ามเมืองหลวง “ที่นี่คือปราสาทเชซาริธ” เขากล่าว “มันเป็นปราสาทที่ไกลจากเมืองหลวงมากที่สุด มังกรต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองวันจึงจะไปถึงที่นั่น ขึ้นอยู่กับสภาพอากาศ”
การเปรียบเทียบนั้นอาจชัดเจนสำหรับเขา แต่ฉันยังไม่ได้ขี่มังกรใดๆ ในโลกนี้ ดังนั้นมันจึงไม่มีความหมายสำหรับฉัน
“จะใช้เวลานานแค่ไหนในการขี่ม้า?” ฉันถาม
“อืม… ม้า? มันจะใช้เวลานานเท่าไหร่…” ริเกลเงยศีรษะและครุ่นคิด เขาคงไม่เคยขี่ม้าไปที่ปราสาท “ลองคิดดู กาเล็ม—เขาเป็นลอร์ดที่นั่น—บอกว่าเป็นการเดินทางยี่สิบวันจากดินแดนของเขาไปยังเมืองหลวง ใช้เวลาเดินทางโดยเรือจากท่าเรือคอร์คัลลาประมาณหกวัน และอีกสิบสี่วันจากท่าเรือไปยังเมืองหลวง แม้ว่าจะรวมถึงการเดินบ้างก็ตาม”
“เข้าใจละ”
ฉันพยายามคำนวณระยะทางตามเวลาเดินทางคร่าวๆ แต่ยอมแพ้เมื่อเริ่มปวดหัว ฉันไม่รู้ว่าเรือแล่นเร็วแค่ไหนและไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าที่นี่มีเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงในหนึ่งวัน แม้ว่านาฬิกาภายในของฉันจะบอกว่ามันอยู่ที่ไหนสักแห่งในสนามเดียวกัน
ไกลออกไป ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่ายี่สิบวันจากจุดสิ้นสุดไปยังจุดสิ้นสุดคือความกว้างของโลก เท่าที่มนุษย์ของมันเกี่ยวข้อง
ฉันจำได้ว่าตัวตลกสองคนนั้นใน โทไคโดจู ฮิซาคุริเกะ ซึ่งเป็นมัคคุเทศก์เก่า ๆ ใช้เวลาเดินเท้าประมาณ 13 วันเพื่อเดินทางจากเอโดะไปโอซาก้า เมื่อคิดอย่างนั้น โลกนี้จึงค่อนข้างเล็ก แน่นอน โลกกว้างกว่านั้นมาก แต่ทุกสิ่งที่อยู่นอกภูเขาเหล่านั้นไม่ได้จำกัดอยู่ที่มนุษย์
[TL: ไปอ่านกันเอาเองนะ https://hmong.in.th/wiki/T%C5%8Dkaid%C5%8Dch%C5%AB_Hizakurige ]
ริเกลยังคงอธิบายส่วนต่างๆ ของแผนที่ต่อไป แต่ฉันก็ไม่คิดว่าจะจำมันได้ เมื่อฉันกลับไปที่คฤหาสน์ ฉันจะต้องขอยืมแผนที่ที่มีขนาดเหมาะสมกว่านี้เพื่อตรวจสอบ
ทันใดนั้น โมเดลที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของชานชาลาก็สะดุดตาฉัน
“นั่นอะไร?”
“โอ้ นั่น? นั่นคือเมืองหลวงเก่า ว่ากันว่ากาลครั้งหนึ่งมนุษย์อาศัยอยู่ที่นั่น นั่นคือจุดที่ถนนออกจากประตูขากรรไกรมังกร นำไปสู่ในที่สุด”
“แต่ก่อนเคยมีอาณาเขตของมนุษย์อยู่นอกภูเขาเหรอ?”
“ใช่ ตามตำนานโบราณ แม้ว่าพวกมันเป็นความทรงจำที่ห่างไกล แต่ข้าก็ไม่สามารถบอกเจ้าได้ว่ามันนานแค่ไหนแล้ว”
“คุณหมายถึงซากปรักหักพังเหล่านั้นเป็นของในตำนาน?”
“ไม่ ซากปรักหักพังมีอยู่จริง อย่างแน่นอน ตัวข้าเองได้มีส่วนร่วมในการสำรวจเมืองหลวงเก่าในวัยหนุ่ม”
ซากปรักหักพังของสมัยโบราณ ตอนนี้ฟังดูน่าสนใจ “ฉันอยากเห็นมัน”
“นั่นอาจเป็นเรื่องยากสักหน่อย”
“ทำไมเป็นอย่างนั้น?”
“เมืองหลวงเก่าใช้เวลาหลายวันกว่าจะไปถึง แม้กระทั่งมังกร เจ้าจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงจอดและพักผ่อนระหว่างทาง ย้อนกลับไปในวัยหนุ่มของข้า ออร์คส่วนใหญ่ยังคงอาศัยอยู่ทางใต้ห่างไกล—มีเพียงไม่กี่ตัวในภาคเหนือ เป็นไปได้ที่จะมุ่งหน้าลงใต้จากที่นี่โดยไม่มีใครสังเกตเห็น แต่ตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้ การตั้งถิ่นฐานของพวกเขาขยายไปถึงฐานของ ดราก้อนโบน ริดจ์ เป็นไปได้ว่าเจ้าจะถูกโจมตีขณะนอนหลับ ย้อนกลับไปในตอนนั้น เราต้องบินแบบไม่แวะพักสองสามวันที่หากต้องการไปถึงเมืองหลวงเก่าอย่างปลอดภัย แน่นอนว่าในฐานะผู้กล้า เจ้าอาจจะพลิกโฉมพวกมันได้ แต่ถ้าการโจมตีแบบเซอร์ไพรส์ที่ปีกมังกรของเจ้า นั่นก็เท่ากับว่าเจ้าไปได้แค่นั้น”
หมายความว่าพวกออร์คมีความก้าวหน้าอย่างมากในหนึ่งรุ่น พูดตรงๆ ฉันควรทำอย่างไงกับมัน?
***
ทางตะวันตกเฉียงใต้ของประตูขากรรไกรมังกร
เคลย์ บุตรแห่งอาเลย์ แอบมองออกมาจากป่าทึบอย่างระมัดระวัง ท้องของเขาร้อง เขากินครั้งสุดท้ายเมื่อสามวันก่อน และสิ่งที่เขารู้สึกอยู่เหนือความหิวโหย มีอาการปวดแสบปวดร้อนในลำไส้ของเขาและคอของเขาก็แห้ง เฉพาะตอนที่เขาหลับเท่านั้นที่เขาสามารถลืมความต้องการของร่างกายของเขาได้
เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เคลย์ก็ยืนยันตำแหน่งของดวงอาทิตย์ ความสูงของมันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากตอนที่เขาตรวจสอบครั้งล่าสุดมากนัก คงอีกนานทีเดียวกว่าที่เขาจะสลับกะกับคนอื่นได้ “พวกเราจะอดตายกันหมดถ้าเราไม่สามารถฝ่าฟันไปได้! ในกรณีนี้ เรามาสู้กันถึงที่สุดกันดีกว่า!”
ชายผู้เป็นนายจ้างของเขาเมื่อสองสามวันก่อนได้พูดถ้อยคำเหล่านั้น—ซึ่งตามมาด้วยจดหมาย คำพูดเหล่านั้นเป็นคำพูดสุดท้ายของเขา
เคลย์เป็นอัศวินอิสระและผู้รอดชีวิตจากการสู้รบกับกองกำลังปราบปรามที่ติดอยู่นอกภูเขา หน่วยที่เขาเสนอบริการเพื่อไปสร้างความวุ่นวายให้กับการตั้งถิ่นฐานของออร์คต่าง ๆ โดยอ้างว่ามีสงครามมากมาย ผลกำไรเพิ่มขึ้นมากกว่าที่เคยเป็นมา ดังนั้นแม้แต่ผู้ว่าจ้างอย่างเคลย์ก็สามารถคาดหวังรางวัลก้อนโตได้
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากลับมาที่ประตู ประตูขากรรไกรมังกร อย่างมีชัย เขาได้เผชิญหน้ากับกองทัพออร์คที่ขวางทางหุบเขา ผู้บัญชาการหน่วยปราบปรามรู้สึกภาคภูมิใจเกินกว่าจะหันหลังกลับและพยายามบังคับฝ่าเข้าไป ส่วนที่เหลือเป็นไปตามประวัติศาสตร์
โชคดีที่ผู้บัญชาการที่โง่เขลาคนนั้นได้พุ่งเข้าใส่แนวหน้าและเป็นคนแรกที่ถูกจับ คนที่อยู่ด้านหลัง รวมทั้งเคลย์ ทำหน้าบึ้งทันทีที่ผู้นำของพวกเขาล้มลงและถอยออกมาได้สำเร็จ ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็จ่ายราคาค่อนข้างมาก มากกว่าครึ่งของอัศวินแห่งกองกำลังปราบปราม—ผู้กล้าหาญและกล้าหาญที่สุดในตอนนั้น—เสียชีวิตในสนามรบ พวกเขาสูญเสียนักบวชและทหารราบ และเกวียนของพวกเขาด้วย ย่อมทำให้พวกเขาต้องเสียของที่ริบมาได้
ตอนนี้อัศวินอิสระที่รับใช้ยาวนานที่สุดกำลังรวบรวมพวกที่เหลือเข้าด้วยกัน เหลือเพียงสี่สิบคนเท่านั้น สองสามวันที่ผ่านมานี้ช่างน่าสังเวช หากไม่มีอาหารหรือที่พักพิง พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากความหิวโหยและความหนาวเหน็บขณะที่พวกเขาใช้วันเวลาของพวกเขาด้วยการหลบเลี่ยงการไล่ตามของออร์ค
บางทีชายผู้นั้นอาจพูดถูก เคลย์คิดขณะจับท้อง บรรดาผู้ที่เสียชีวิตในสนามรบได้ไปที่สวนนักรบ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้นายจ้างของเขากำลังรับประทานอาหารในสวนอยู่ แต่บรรดาผู้ที่อดอยากจบลงที่ใด?
เสียงกรีดร้องโหยหวนลากเขากลับมาสู่ความเป็นจริง และวิสัยทัศน์ของเคลย์ ก็เต็มไปด้วยภาพสัตว์ร้ายที่น่าสะพรึงกลัว มันมีโครงสร้างที่เหมือนหมาป่าและมีจงอยปากที่เป็นลางร้าย—มีออร์คอยู่บนหลังของมัน จงอยปากเลือดสุนัข! พวกมันเป็นพลม้าที่ออร์คครอบครอง และในบรรดาทั้งหมด หมวดที่นำโดย หมาดำ เป็นสัญลักษณ์ของความกลัวสำหรับผู้ที่อยู่ในกองกำลังปราบปราม
เขาสามารถเห็นพวกมันสิบคน พวกออร์คมาหยุดอยู่ไม่ไกลจากป่า และโชคดีที่พวกมันยังไม่สังเกตเห็นเขา
เคลย์ถอยกลับอย่างระมัดระวัง ระวังไม่ให้ส่งเสียง เขาจำเป็นต้องแจ้งสหายของเขาในป่า
อัศวินชราที่เขารายงานให้ปลุกคนอื่นๆ ทันทีและสั่งให้พวกเขาเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ จากนั้นตามเคลย์ไปที่บริเวณรอบนอกของป่า เมื่อพวกเขาทั้งสองมองออกมาจากพุ่มไม้อย่างระมัดระวัง พวกเขาเห็นว่าพวกออร์คได้ลงจากหลังม้าและกำลังหยุดพัก ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังจะทานอาหารกลางวัน
เคลย์กลืนน้ำลายเมื่อสายตาจับจ้องไปที่ขนมปังและเนื้อแห้งในมือ อัศวินชราดึงแขนเสื้อเขาและชี้ไปที่ออร์คตัวใดตัวหนึ่ง มันมีตาเพียงข้างเดียวและกำลังลูบหัวของสุนัขจะงอยปากสีดำ ใช่ ออร์คที่มีตาข้างเดียว ตรงตามข่าวลือที่เล่าขานถึงเขา คราวนี้เคลย์กลืนน้ำลายอีกครั้งด้วยเหตุผลต่างๆ
มันคือเขา หมาดำ
“กลับไปที่ค่าย” อัศวินชรากระซิบ เคลย์พยักหน้าอย่างเชื่องช้าและเดินตาม ขาของเขาสั่นเทาอยู่ข้างใต้
เมื่อพวกเขากลับมาหาสหาย อัศวินชราก็ออกคำสั่ง
“หมาดำอยู่ที่นี่ เรากำลังพาเขาออกไป” ทุกใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว แต่อัศวินไม่สนใจพวกเขา “เราต่อสู้กับสุนัขจะงอยปากสิบสองตัว พวกมันน่าจะเป็นกองกำลังล่วงหน้าของศัตรู แต่พวกมันยังไม่สังเกตเห็นเรา พวกมันลดการป้องกันลงและหยุดพักภายใต้จมูกของเราอย่างไร้กังวล”
เขามองดูใบหน้าที่รวมตัวกันทั้งหมดก่อนจะพูดต่อ
“ศัตรูมีน้อย หากเราเปิดการโจมตีแบบเซอร์ไพรส์ตอนนี้ เราจะชนะอย่างไม่ต้องสงสัย มีความสำคัญอย่างยิ่งในการบดขยี้กองกำลังล่วงหน้าของพวกมัน พวกมันจะระมัดระวังมากขึ้น การไล่ล่าของพวกมันจะช้าลง” จากนั้นเขาก็ยิ้ม “ข้าบอกว่าพวกมันกำลังกิน? ทำไมเราไม่ลองกัดตัวเองล่ะ”
การเรียกติดอาวุธของเขาก็พบกับท้องร้อง ทุกคนหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่จุปาก
ด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ อัศวินชราขี่ม้าของเขา “หัวของหมาดำเป็นของเรา มันจะเป็นการต่อสู้เล็กๆ แต่มันจะเป็นที่พูดถึงกันรุ่นต่อๆ ไป เอาล่ะ ทุกคน ลุย!”
อัศวินที่หิวโหยเดินตามเขาไป
พวกออร์คสังเกตเห็นพวกเขาทันทีที่ออกมาจากป่า ตามที่คาดไว้ของหมวดหมาดำ พวกเขาตอบสนองในทันที โยนอาหารลงไปที่จุดนั้น กระโดดขึ้นไปบนสุนัขจะงอยปากของพวกเขา และหนีไปโดยไม่ได้เหลียวมองอีกเลย
พาหนะของพวกเขาเร็วกว่าม้าเล็กน้อย พวกเขาได้รับระยะทางทีละนิด
“ตามพวกมันไป! ไล่ล่าพวกมัน!” อัศวินชรากรีดร้อง “นั่นมันหมาดำ! มันอยู่ข้างหน้า!”
พวกออร์คหันหลังให้หลังบนอานม้าและยิงปืน เมฆฝุ่นกระจายไปทั่วอัศวินชราขณะที่เขาเป็นผู้นำ สหายผู้เคราะห์ร้ายข้างเคลย์ของม้าเขาโดนยิงและล้มลง เคลย์ไม่มองย้อนกลับไปดูเขาไป ถึงตอนนี้ แผ่นหลังของศัตรูคือทั้งหมดที่เขามองเห็น
ในขณะที่ม้าของออร์คเร็วขึ้น ม้าของอัศวินก็มีความแข็งแกร่งมากขึ้น จะงอยปากสุนัขก็ช้าลงทีละเล็กทีละน้อย ในที่สุด หมวดของเคลย์ก็จะตามทันและฆ่าพวกมัน—ตราบใดที่พวกมันไม่หนีเข้าไปในป่า
พวกเขาไล่ตามสุนัขจะงอยปากบนเนินเขาที่ราบสูงหญ้าสูงแผ่ออกไปไม่ไกลไปข้างหน้า หมาดำพุ่งตรงไปหามัน
ไอ้โง้ แกคิดว่าจะซ่อนตัวอยู่ในนั้นได้รึ? เราจะตามล่าแก
มุมริมฝีปากของเคลย์ขดตัว พวกเขากำลังเข้าออร์ค พวกเขาต้องการเพียงแค่ระเบิดความเร็วครั้งสุดท้าย
แต่ก่อนที่พวกมันจะถึงพื้นหญ้า พวกจะงอยปากก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ
อะไร?
ทันใดนั้นไฟพ่นออกมาจากหญ้า อัศวินชราตกจากหลังม้าของเขา อัศวินที่อยู่รอบๆ ถูกกระแทกจากพาหนะของพวกเขาทีละคน หรือล้มลงพร้อมกับพวกเขา
หญ้าก็ระเบิดเป็นไฟอีกครั้ง
มันเป็นการซุ่มโจมตีเขาตระหนักดี แต่มันก็สายเกินไป พื้นดินที่—เขาล้มลงพร้อมกับม้าของเขา เขาพยายามเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดและยืนขึ้น แต่เท้าขวาของเขาติดอยู่ในโกลน เขาเหวี่ยงร่างของเขาออก ไม่มีเวลาว่างแม้แต่วินาทีเดียว ข้าต้องออกไปจากที่นี่ แต่มันก็ไร้ประโยชน์ สหายที่สามารถหันหลังกลับทันเวลาได้วิ่งผ่านเขาไปในทิศทางตรงกันข้าม เขากำลังจะขอความช่วยเหลือแต่กระสุนปืนได้พาชายคนนั้นจากไป
หน่วยแยกของสุนัขจะงอยปากได้วนเวียนอยู่ข้างหลังพวกเขาแล้ว อัศวินที่เหลือถูกล้อมไว้
ทหารราบออร์ค ที่เดินทัพอยู่ในกองหญ้าปรากฏขึ้นจากพุ่มไม้ข้างหน้าพร้อมกับหอกยาวอยู่ในมือ ตามมาด้วยมือปืนอย่างใกล้ชิด ซึ่งบรรจุกระสุนเสร็จแล้ว บางครั้งพวกมันจะหยุดแทงสุดเข้าไปในอัศวินที่ล้มลงก่อนที่พวกเขาจะรุกอีกครั้ง
ตอนนี้ไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตรอดแล้ว
ในวันนั้น เคลย์ ลูกชายของ อาร์เลย์ได้ออกเดินทางไปยัง สวนของนักรบ
***
หมาดำแหงนมองกองหมวกกันน๊อคที่กองอยู่ตรงทางเข้าหุบเขา มันเป็นสัญลักษณ์ของของที่ริบได้จากการรบครั้งก่อน และการกวาดล้างที่ตามมา
บางคนแทบจะนับว่าเป็นหมวกกันน๊อค—มากกว่าหม้อที่มีเชือกผูกไว้เล็กน้อย—แต่ยังคงมีอยู่เกือบหมื่น ในไม่ช้า พวกมันจะถูกส่งไปยังเมืองหลวงของมาร์เกรฟ ที่ซึ่งพวกมันจะถูกทำให้เป็นอนุสาวรีย์ที่จับต้องได้จากของสงครามที่ริบมาได้ บรรพบุรุษของเขาเคยพาหัวหน้าศัตรูกลับบ้านเพื่ออวดความสำเร็จของพวกเขา แต่ธรรมเนียมอันป่าเถื่อนนั้นกลับกลายเป็นสิ่งที่ล้าสมัยไปแล้ว ใครก็ตามที่พยายามทำอย่างนั้นในปัจจุบันจะดูถูกเหยียดหยามมากกว่าน่านับถือ เขาต้องระมัดระวัง มีอคติฝังลึกต่อแผนของเขาอยู่แล้ว ผิดขั้นตอนเดียวและเขาจะถูกปฏิบัติเหมือนสัตว์ประหลาด แม้ว่าเขาจะเป็นมนุษย์ก็ตาม เขากำลังต่อสู้อยู่
หมาดำ หงุดหงิดใส่หมวกที่ร่วงหล่นจากกอง บาดแผลที่ด้านข้างของเขาสั่นไหว หมวกกันน็อคกระแทกเข้ากับภูเขาอย่างแรง แล้วกระดอนกลับด้วยเสียงโห่ร้องอันน่ากลัวและพบว่ามันกลับมาที่เท้าของเขา หัวหน้าหมูป่าที่มีงาเปลือยเยาะเย้ยเขา มันดูเหมือนกับลูกชายที่เกียจคร้านของมาร์เกรฟ ผู้ซึ่งบัญชาการกองทัพของ มาร์เกรฟ
เขาเป็นคนไร้ความสามารถโดยสิ้นเชิง ด้วยความเกียจคร้านเป็นคุณลักษณะเฉพาะของเขาเพียงอย่างเดียว อันที่จริง ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือการทำหน้าที่สั่งการต่อสุนัขดำและคนของเขา เช่นเดียวกัน ถ้าชายผู้นั้นได้เปิดปากของเขาจริงๆ ก็คงไม่มีอะไรดีออกมาจากปากของเขา
หากนี่เป็นโอกาสสำหรับหมาดำ ที่จะสร้างชื่อให้กับตัวเอง นั่นคงจะแตกต่างออกไป อย่างไรก็ตาม เพื่อนคนนี้ไม่ได้ถูกเรียกว่า “ลูกชายขี้เกียจ” อย่างเปล่าประโยชน์ เขาอ้างว่าความสำเร็จเกือบทั้งหมดของ หมาดำเป็นของตัวเอง เขาเคลื่อนไหวอย่างชาญฉลาดเมื่อกล่าวถึงการกระทำที่ชั่วช้าเลวทรามเช่นนี้เท่านั้น ในท้ายที่สุด คำชมของมาร์เกรฟทั้งหมด—และเหรียญตราทั้งหมดจากสมัชชา—ได้ตกสู่คนโง่เขลานั้น
แน่นอน ทุกคนรู้ว่าชัยชนะนั้นเป็นของใครจริงๆ ทหารของมาร์เกรฟรู้ดี และมาร์เกรฟเองก็เช่นกัน ออร์คแก่ที่ปกครองชายแดนทางเหนือสุดเป็นผู้อุปถัมภ์ของเขา ยกสุนัขดำขึ้น—ไม่มากไปกว่าทหารรับจ้างจากชนเผ่าทางใต้—และทำให้เขาเป็นผู้บริหารในกองทัพของเขา เขาให้คะแนนสุนัขดำสูงเป็นพิเศษและได้ส่งคำชมเชย เงิน และคำขอโทษแก่ข้าเป็นการส่วนตัวสำหรับการเพิกเฉยต่อสาธารณะชน เขาต่อว่าข้าที่ยอมให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ แต่นั่นก็เกิดจากความกังวลอย่างแท้จริง
ถึงกระนั้น หมาดำก็รู้สึกน้อยใจ
เขาเตะหมวกอีกครั้ง คราวนี้เขาเตะมันออกจากภูเขาและมันก็ไม่กลับมา
ถึงอย่างนั้นก็บ่นกับตัวเอง ข้าจะได้รับโอกาสอีกครั้ง ข้ายังคงควบคุมกองทัพของมาร์เกรฟได้ แม้ว่าเขาจะเหลือเวลาไม่มาก
หมาดำเกลียดความคิดที่จะเติบโตมีชื่อเสียงภายใต้การปกครองของลูกชายผู้เกียจคร้านหลังจากที่มาร์เกรฟจากไป ดังนั้น เขาจำเป็นต้องพัฒนาชื่อเสียงของเขาให้มากที่สุดก่อนที่มันจะเกิดขึ้น
คนของเขาคนหนึ่งมารายงานว่าการเตรียมการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตามสัญญาณของสุนัขดำ แถวเกวียนลากขนาดใหญ่เริ่มเคลื่อนตัว มาร์เกรฟ ขอร้องให้ยืมตัวจากกองทัพหลักของจักรวรรดิ และพวกเขามาถึงเมื่อวันก่อน แม้ว่าหมาดำมักจะชอบบางสิ่งที่ว่องไวกว่า พวกมันจะเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการทำลายสถานการณ์ปัจจุบัน
เมื่อสิ้นสุดการมองเห็นของเขา หัวของมังกรน้ำแกะสลักขนาดใหญ่จ้องมองมาที่เขาและคนของเขาจากส่วนลึกของหุบเขา
***
“ผู้กล้า! ผู้กล้า!”
เสียงมาจากที่ไหนโดยเฉพาะ ฉันอยู่ที่ไหน? โอ้ใช่ มันคือโลกที่สิบสามของฉัน ฉันถูกส่งมาที่นี่เพื่อช่วย
ฉันรวบรวมแรงจูงใจและพยายามดึงตัวเองให้กลับมามีสติสัมปชัญญะ
สายตาของฉันว่ายไปมา ฉันนึกภาพว่าเห็นเสื้อคลุมสีขาวคล้ายเสื้อคลุม
เหมือนกับที่เธอเคยใส่
“ยังเร็วเกินไปที่จะหมดแรง!”
แต่นั่นไม่ใช่เสียงของเธอที่ฉันได้ยิน มันเป็นชายชราคนหนึ่ง ใจฉันเริ่มเลือนลางอีกครั้ง
ปัง แรงกระแทกทำให้สมองของฉันสั่น ความเจ็บปวดทำให้ฉันรับรู้อย่างรวดเร็ว ต่อหน้าต่อตาฉัน มีนักบวชหัวโล้นที่กำลังทำหน้าบึ้ง ถือไม้เท้าที่ดูเหมือนสากขนาดใหญ่ เขาอ้างว่าเป็นไม้เท้าเก่าแก่และมีเกียรติที่ได้รับอนุญาตให้ตบศีรษะใด ๆ แม้ว่าศีรษะนั้นเป็นของกษัตริย์ก็ตาม
“ข้าไม่มีเวลาว่างทั้งวัน ข้ามาที่นี่เพราะข้าได้รับคำขอจากตัวผู้กล้าเอง”
“ฉัน-ฉันขอโทษ ฉันไม่ง่วงแล้ว ไปกันเถอะ”
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันกลับมามองที่แผงหนังสือ เสียงที่ซ้ำซากจำเจของเขาดังขึ้นจากส่วนที่อ่านไม่ออกจากหนังสือกระดาษหนังลูกวัวขนาดใหญ่และประดับประดาอย่างวิจิตรงดงาม
“และในปีนั้น เอลรอนได้รับพรด้วยลูกชายคนที่ห้าจากภรรยาคนที่สามของเขา เด็กคนนั้นชื่อวาร์แกน และเมื่อเขาโตขึ้น เขาได้แต่งงานกับลูกสาวของกอลเพื่อให้มีบุตรชายสี่คน แต่ในที่สุด สองคนแรกจะตกอยู่ในสงครามกับเบเรียน บุตรชายคนที่สามขับไล่คนที่สี่ออกไปและกลายเป็นผู้พิทักษ์ตระกูล ตัวเขาเองจะแต่งงานกับลูกสาวของลูกชายคนแรกและให้ลูกชายของเขาแต่งงานกับลูกสาวคนที่สี่ เมื่อรวมญาติกันอีกครั้งหนึ่ง ในวันเพ็ญเดือนเพลิง วาร์แกนยกกองทัพ เพื่อต่อสู้กับสิ่งนี้ เบเรียน ได้เข้าร่วมกองกำลังกับ เวอร์เดมอธ ลูกชายของ กอล และได้พบกับพวกเขาบนที่ราบ มอลัง เป็นการปะทะกันที่รุนแรงของกองทัพ การต่อสู้ดำเนินไปเป็นเวลาสามวันสามคืน ในขณะที่ที่ราบถูกปกคลุมไปด้วยร่างกายและเลือด คำพูดในสมัยนั้น หมอลัง หมายถึง หนองเลือด ในที่สุดวาร์กันผู้ชนะ และหลังจากแยกแขนขาของ เบอเรียน แล้ว เขาก็ฝังพวกมันไว้ลึกและไกลจากกัน เขาฝังศพตรงบริเวณที่มันถูกสังหารและแสดงศีรษะที่คฤหาสน์ของเขาเอง เวอร์เดมอธกลายเป็นเชลยศึก แม้ว่าในที่สุดเขาก็ได้รับการปฏิบัติในฐานะแขก ปีต่อเขาล้มป่วย…”
เป็นความคิดของฉันที่จะศึกษาประวัติศาสตร์ ในขณะที่พิธีแต่งตั้งจอมพลจากไปโดยไม่มีปัญหา เหล่ามังกรก็ยังไม่กลับมา ฉันคิดว่าฉันอาจจะเรียนรู้เกี่ยวกับโลกนี้ในเวลาว่างของฉัน
ประวัติศาสตร์เป็นสิ่งสำคัญ มันเล่าว่าโลกมาได้อย่างไร จุดยืนของแต่ละอำนาจ ลักษณะเฉพาะของแต่ละภูมิภาค และประเพณีทางจริยธรรม เป็นต้น แต่ถึงแม้จะต้องเรียนรู้ทุกสิ่ง จิตใจของฉันก็ไม่สามารถตามทัน ใครก็ตามที่ส่งฉันมาที่โลกนี้ไม่ได้พัฒนาสมองของฉัน มันเป็นปัญหาทุกครั้ง และฉันมักจะนึกถึงความโง่เขลาของตัวเองบ่อยเกินไป
ชายผู้บรรยายเป็นปราชญ์ที่เป็นครูสอนพิเศษของกษัตริย์เอง ฉันรู้ว่าไม่ควรบ่นเมื่อฉันเป็นคนส่งคำขอ แต่ฉันเริ่มสงสัยว่าปัญหาอยู่ในรูปแบบการสอนของเขาหรือไม่ บทเรียนของเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าการอ่านจากหนังสือประวัติศาสตร์ ไม่มีคำถามและคำตอบที่เกี่ยวข้อง
มันจะดีกว่าถ้าฉันอ่านเองฉันคิดว่า แต่เมื่อฉันขอหนังสือเล่มนี้ คำขอของฉันก็ถูกปฏิเสธอย่างห้วนๆ
“เป็นสิ่งต้องห้าม” เขาบอกฉัน
เห็นได้ชัดว่าใครก็ตามที่ไม่มีคุณสมบัติเป็นนักวิชาการ แม้แต่พระราชา ก็ถูกห้ามไม่ให้แตะต้องหนังสือของวิหาร หนังสือต้องเป็นสินค้าที่ประเมินค่าไม่ได้ที่นี่ ยังไงก็ตาม ถ้ามันจะเป็นอย่างนี้ บางทีฉันอาจจะดีกว่าถ้าจ้างนักร้อง ความรู้ด้านประวัติศาสตร์ของฉันอาจดูค่อนข้างลำเอียง แต่ก็ไม่น่าเบื่อมากนัก
ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก และริเกลก็เข้ามา ใบหน้าของเขาดูมีความสุข ไม่ค่อยเห็นชายที่จริงจังในท่าทางแบบนั้น อันที่จริงนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นมัน
“คุณมีข่าวดีไหม” ฉันถาม
“เหล่ามังกรกลับมาแล้ว!”
โอ้ นั่นเป็นข่าวดีอย่างมาก
“ไปพบพวกมันกัน! ข้ามีม้าให้เจ้า!”
เขาดึงฉันออกจากห้องโดยไม่รอคำตอบ ฉันมองย้อนกลับไปเห็นนักวิชาการที่ถูกทอดทิ้งเตรียมจะจากไปอย่างไร้ความรู้สึก
เราไปถึงกองบัญชาการนักขี่มังกรเร็วเป็นสองเท่าของครั้งที่แล้ว—ริเจลให้ม้าควบม้าด้วยความเร็วสูงสุดเกือบตลอดทาง เมื่อเราทิ้งม้าไว้ที่คอกม้าที่ด้านล่างของเนินเขา เงาขนาดใหญ่ก็ผ่านเหนือศีรษะ ฉันมองขึ้นไปเห็นมังกรตัวหนึ่งแตะลงบนหน้าผา
โอ้…นั่นหายาก
เราขึ้นไปถึงด้านบนก็เจอมังกรรายล้อมไปด้วยคนดูแล ผู้รักษามังกรคนหนึ่งดึงไม้ยาวเพื่อดึงดูดความสนใจของมังกร และในขณะที่มันกำลังฟุ้งซ่าน คนอื่นๆ ก็แยกขนของมันเพื่อตรวจสอบอะไรบางอย่าง
“มังกรที่นี่มีขน ฉันเข้าใจละ”
“พวกมันต่างจากโลกอื่นหรือเปล่า?” ริเกลมองมาที่ฉันด้วยความงุนงง
“ใช่ ถูกต้อง ฉันเคยเห็นในสิบสี่โลก โลกนี้รวมอยู่ด้วย และในเจ็ดโลกนี้มีมังกร มีเพียงโลกเดียวเท่านั้นที่มีมังกรขนนก”
ยิ่งไปกว่านั้น มังกรขนนกเหล่านี้เป็นสายพันธุ์พิเศษที่อาศัยอยู่บนภูเขาทางตอนเหนือ มังกรตัวอื่นๆ ในโลกนั้นมีเกล็ด อา บางทีมันอาจจะเหมือนกันที่นี่ บางทีทางใต้อาจมีมังกรเปลือย(ไม่มีเกล็ด)
มังกรตัวนี้มีขนาดระหว่างห้าถึงหกเมตร เงาของมันคล้ายกับไทแรนโนซอรัส แต่ร่างกายทั้งหมดของมันถูกปกคลุมไปด้วยขนนกหลากสีสัน และแทนที่จะเป็นขาหน้า มันมีปีกคู่โต ตรงกันข้ามกับสีสันสดใสที่ดึงดูดสายตาในแวบแรก จุดอ่อนของมันคือสีเทาขี้เถ้า
ผู้รักษาประตูที่ถือไม้เท้าพันปลายด้วยผ้าหลายชั้นแล้วจุ่มลงในถัง เมื่อผ้าถูกแช่ในของเหลวที่บรรจุอยู่อย่างทั่วถึง เขาก็วางผ้านั้นไว้ในที่ที่ผู้ดูแลคนอื่นๆ กำลังบอก ฉันมองเห็นสีแดงจางๆ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพยายามทาครีมทาบริเวณบาดแผล
ทันทีที่ก้านสัมผัสบาดแผล มังกรก็เริ่มฟาดฟันไปรอบๆ มันเหวี่ยงหางยาวใส่ผู้รักษาประตู แต่เขาหลบได้ง่ายดาย ดูเหมือนฝึกมามากแล้ว ผู้ดูแลคนอื่นๆ เตือนขณะที่พวกเขาก้าวออกไป ดึงเชือกออกจากเข็มขัดแล้วเหวี่ยงไปมา ฉันเห็นว่ามีห่วงที่ปลายเชือก พวกเขาเป็นคาวบอยจริงๆ
พวกเขาโยนเชือกพร้อมกัน แต่มังกรก็ปัดมันทิ้งไป
“มันคงต่อสู้กับมังกรตัวเมียบนภูเขา มังกรส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บเมื่อกลับมาจากฤดูผสมพันธุ์ พวกมันต้องการการรักษา แต่พวกมันก็ค่อนข้างเกเรในช่วงเวลาสั้นๆ หลังจากที่พวกมันกลับมา นี่คือช่วงเวลาที่ผู้พิทักษ์มังกรมีปัญหามากที่สุด”
เสียงของริเกลอยู่ในระดับที่เดิม เรื่องนี้จะต้องเป็นเรื่องปกติ
มังกรคำราม เขี้ยวอันแหลมคมเพื่อข่มขู่ผู้พิทักษ์ พวกเขาโยนเชือกอีกครั้ง และคราวนี้ ผู้รักษาประตูหนุ่มพยายามเอาเชือกมาคล้องคอ คนอื่นๆ รีบเข้าไปช่วย แต่ก่อนที่พวกเขาจะทำได้ มังกรเหวี่ยงคอที่มีกล้ามของมัน ทำให้ผู้รักษาประตูหนุ่มบินขึ้นไปในอากาศและชนเข้ากับผู้รักษาประตูอีกคน
ตอนนี้การประสานงานของพวกเขาถูกยกเลิก ชายผู้อยู่บนพื้นซึ่งต้องเป็นผู้นำความพยายาม ออกคำสั่งจากพื้น แต่คนอื่นๆ ลังเล มังกรเหวี่ยงหางอีกครั้ง ทำให้ผู้รักษาประตูอีกคนล้มลง
“โอ้ นั้นไม่ดีแล้ว!” ริเกลรีบวิ่งออกไปช่วย และนักขี่มังกรจำนวนหนึ่งก็รีบออกจากถ้ำ
ฉันคิดที่จะติดตามเขา แต่ฉันไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไรและคิดว่าฉันอาจจะได้รับความโมโหของมังกร ฉันไม่รู้ว่ามังกรในโลกนี้อันตรายแค่ไหน แต่ฉันตัดสินใจที่จะอยู่ที่เดิม
หลังจากต่อสู้ดิ้นรน ริเกลก็สามารถขี่มังกรอาละวาดได้ เขาลูบมัน และมันก็เริ่มเชื่องทันทีและถูกผู้ดูแลล่อเข้าไปในถ้ำ ผู้รักษาประตูสามคนออกมาพร้อมกับกระดูกหัก ในขณะที่ริเกลได้รับการโจมตีไม่กี่ครั้งและมีแผลไหม้เล็กน้อย
ริเกลกลับมาด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นและพูดว่า “ข้าเสียใจที่ทำให้เจ้าต้องเห็นสิ่งนั้น” หลังจากที่เขาได้รับการปฐมพยาบาล ฉันก็ตามเขาเข้าไปในถ้ำ
หนึ่งในสามของถ้ำถูกครอบครองแล้ว; ส่วนมังกรที่เหลือจะกลับมาในสองหรือสามวัน มีทหารเฝ้าคอยวิ่งไปรอบๆ และไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว พวกเขาเต็มไปด้วยพลัง
“นี่คือ เกรียลกอน มังกรคู่ใจของข้า” ริเกล แนะนำให้ฉันรู้จักกับมังกรสีเขียวมรกตที่มีขนสีแดงสด เช่นเดียวกับมังกรตัวอื่นๆ ครึ่งล่างของมันเป็นสีเทาอ่อน แค่ดูก็รู้แล้วว่าขนฟู
“ฉันขอสัมผัสมันได้ไหม”
“มันเป็นคนที่สงบ เจ้าควรจะไม่เป็นไร”
ยอดเยี่ยม ฉันลูปมัน โอ้…ช่างนุ่มนวล อบอุ่น…และงดงามเพียงใด
“ข้ารู้แล้ว เจ้ามีพรสวรรค์”
“พรสวรรค์?”
“แน่นอน ความสามารถในการถ่ายทอดความคิดของคุณไปยังมังกร ใครที่ไม่มีก็ขี่ไม่ได้”
“คุณบอกได้อย่างไง”
“มังกรเกลียดการถูกแตะต้องโดยผู้ที่ไม่มีพรสวรรค์ บางครั้งพวกมันจะกัดให้ตายถ้าเข้าไปใกล้เกินไป”
เขาควรจะบอกฉันก่อนหน้านี้
“ถ้าอย่างนั้นฉันสามารถขี่มังกรได้ไหม”
“ความสามารถนั้นไม่ได้หายากขนาดนั้น ฉันคาดว่าประมาณ 1 ใน 10 คนสามารถสัมผัสมังกรได้ ผู้รักษาประตูทั้งหมดได้รับการคัดเลือกจากผู้ที่มีพรสวรรค์ ที่กล่าวว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถจัดการกับพวกมันได้อย่างอิสระเหมือนนักขี่มังกร มันขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับมังกรด้วย”
เข้าใจละ.
“อยากลองมั้ย”
ริเกลพาฉันไปยังอีกห้องหนึ่ง มังกรสีน้ำตาลแดงที่ถูกตรึง ดูมีอายุมากจนคนธรรมดาบอกอายุได้ชัดเจน ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดวงตาของมันก็ดูอ่อนโยนกว่าคนอื่นๆ’ ริเกลชี้ไปที่ฐานปีกของมัน
“ลองสัมผัสตรงนั้นดูสิ”
เขาจะไม่โกรธเคืองใช่ไหม
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนที่ไม่มีพรสวรรค์ที่เหมาะสมทำมัน?”
“พวกมันจะถูกฆ่า”
ดีฉันดีใจที่ฉันถาม
“อย่ากังวล ฉันบอกได้เลยว่าคุณมีพรสวรรค์ระดับหนึ่ง เขาเป็นคนจิตใจดีเสมอมา ดังนั้นมันจะไม่เลวร้ายขนาดนั้น”
ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอื้อมมือออกไป
มังกรไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ เลยเมื่อฉันสัมผัสมัน นั่นเป็นจุดที่ถูกต้องจริงหรือ?
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะอยู่ในที่บริสุทธิ์ ข้าคาดหวังไม่น้อยจากผู้กล้า ที่เหลือเป็นเรื่องของความเข้ากันได้”
อืม เห็นได้ชัดว่าฉันมีความสามารถที่จะเป็นนักขี่มังกร หรือบางทีอาจเป็นเพียงผลของพลังผู้กล้าของฉัน
“เราจะตรวจสอบความเข้ากันได้อย่างไร”
“นั่นมีเพียงการลองผิดลองถูกเท่านั้นที่สามารถรู้ได้ อันดับแรก เจ้าควรเรียนรู้ที่จะบินบน อิเกอร์กอน ที่นี่ ข้าถูกสอนให้บินไปกับมันด้วย ลองคิดดูเจ้าเคยขี่มังกรในโลกอื่นไหม”
“ใช่ แต่เพียงครั้งเดียว ฉันเคยขี่นกอินทรีและกริฟฟอนด้วย”
มังกรที่ฉันขี่ถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดแข็ง สามารถสื่อสารกับกระแสจิตได้ และเชี่ยวชาญศิลปะแห่งเวทมนตร์ พูดตามตรง ถูกต้องกว่าที่จะบอกว่าเขาให้ฉันนั่งบนหลังของเขา
“ในกรณีนั้น เจ้าอาจจะนำขึ้นมาใช้ได้อย่างรวดเร็ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการสร้างสายสัมพันธ์กับมังกรของเจ้า—”
ทันใดนั้น เราก็ได้ยินเสียงสิ่งรบกวนภายนอกกรง ชายชราซึ่งน่าจะเป็นผู้รักษาประตูวิ่งเขามา
“กัปตันริเกล! ปัญหาใหญ่!”
“มีอะไรผิดปกติ?”
“นั่นมันเวอร์รัลกอน! มันกลับมาแล้ว! มันจะลงพิ้นมาเร็ว ๆ นี้!”
“อะไรนะ!?”
ใบหน้าของริเกลดูเคร่งขรึม “ห้ามพวกเด็ก ๆ ออกไป” เขากล่าว “เราต้องการมือเก๋า”
“ครับท่าน!”
ชายชรารีบวิ่งออกจากถ้ำอีกครั้ง “ไปเอาเรเนอร์กับกาดอส!” ริเกลเรียกพนักงานที่ติดตามเขาและกำลังจะจากไปเช่นกัน ทันใดนั้นเขาก็หันมาหาฉัน
“ผู้กล้า ท่าน…” เขาหยุด “ท่านมากับข้า”
นอกถ้ำ มังกรตัวหนึ่งกำลังตีปีกของมันขณะที่มันค่อยๆ ลงมา มันมีขนาดประมาณสองเท่าของมังกรตัวอื่น สีขาวบริสุทธิ์ ยกเว้นดวงตาที่ฉายแสงเป็นสีแดงเข้มราวกับทับทิม ไม่มีคราบเลือดแม้แต่หยดเดียวบนขนนกอันบริสุทธิ์ นั่นเป็นข้อพิสูจน์ถึงความแข็งแกร่งของมัน คนเฝ้าประตูเข้าไปใกล้ดูกังวลใจอย่างชัดเจน
มังกรขาวคำรามออกมา อากาศสั่นสะท้าน และทุกคนที่ได้ยินก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ สัตว์ประหลาดสีขาวนี้ครอบครองมนุษย์ทุกคนที่หยุดนิ่งอยู่กับที่อยู่ในอาณาเขตของมัน
สายตาของเราสบกัน ฉันรู้สึกได้ถึงความเย็นที่ไหลผ่านกระดูกสันหลังของฉัน ดวงตาสีแดงของมันดึงดูดฉันเข้าไป
“ริเกล” ฉันพูดกับชายชราโดยไม่ละสายตาจากมังกร “ฉันขอเขาได้ไหม”
“พะ-พูดอะไร! แม้แต่นักขี่มังกรผู้มากประสบการณ์ก็ไม่สามารถ—”
ผู้รักษายืนอยู่ด้านหลังมังกรขาวอย่างเงียบ ๆ ดึงเชือกออกจากเข็มขัดของเขาและเตรียมที่จะโยนมัน มังกรสังเกตเห็นเขาและหมุนตัวไปมา นั่นคือช่วงเวลาของฉัน
“ผู้-ผู้กล้า! รอก่อน—ก็ได้! ทุกคนสนับสนุนเขา!”
แม้ว่าหลังของมันหันกลับมาหาฉัน แต่หางยาวก็พุ่งมาที่ฉันเหมือนแส้ที่มีจุดมุ่งหมายดี ฉันคุกเข่าลงกะทันหันเพื่อหลบ เสียงวูบวาบผ่านหูของฉันขณะที่ลมหมุนสีขาวพัดผ่านศีรษะของฉัน
ผู้ดูแลต่างโยนเชือกพร้อมกัน ทำให้มังกรเสียสมาธิไปชั่วครู่ แล้วฉันก็รีบออกไปอีกครั้ง หลบการเตะที่มันปล่อยด้วยกรงเล็บที่แหลมคมของมัน ฉันก็ไถลลงไปใต้ท้องของมัน
สองครั้งสามครั้งที่มันพยายามที่จะบดขยี้ฉันใต้ฝ่าเท้า แต่ฉันอยู่ในจุดบอดของมัน และมันก็พลาด ขณะที่มังกรขาวคำรามด้วยความรำคาญ ฉันก็คว้าโอกาสนั้นไว้—กระโดดขึ้นไปจับคอของมัน มันส่ายหัวอย่างชั่วร้าย พยายามจะเหวี่ยงออกไป ทั้งหมดที่ฉันทำได้คือยึดไว้—เป็นไปไม่ได้ที่จะพยายามปีนขึ้นไปบนหลังของมัน
ทันใดนั้น มังกรก็เอนหลังและแข็งตัว ในช่วงเวลาที่เงียบสงัด ฉันปล่อยคอของมันเพื่อเอื้อมไปด้านหลัง แต่ก่อนที่ฉันจะคว้ามันได้ มันก็เริ่มดิ้นอย่างรุนแรง เหวี่ยงฉันลงกับพื้น ฉันบิดตัวและผลักร่างกายของฉันไปด้านข้างขณะที่มันกระแทกพื้นทั้งตัวลงไปที่พื้น ทำให้เกิดร่องรอยการสั่นสะเทือน
ตอนนี้หัวของมังกรหันมาที่ฉันในพริบตา ฉันหลบมันโดยกลิ้งออกไปแท่น แต่เมื่อยืนขึ้น ฉันก็โดนปีก มันเป็นเพียงเฉียวๆ เท่านั้น แต่ก็ต้องประหลาดใจ ฉันถูกทำให้เสียสมดุลและล้มลงไปที่พื้นอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะทันได้ตอบโต้ กรามที่มีเขี้ยวแหลมคมก็เข้ามาหาฉัน ทันเวลาพอดี ฉันสามารถพลิกตัวไปด้านข้างและหลีกเลี่ยงอย่างหวุดหวิด
“ตอนนี้แหละ! จับตัวมัน!”
ในสัญญาณนั้น ผู้พิทักษ์มังกรหลายคนที่รวมตัวกันระหว่างการต่อสู้ของฉันก็โยนเชือกทันที มังกรขาวสะบัดกลับไปปัดพวกมันออกไป แต่เชือกสองเส้นสามารถจับกรงเล็บบนปีกของมันได้
ผู้เฝ้ายามคนอื่นๆ รีบไปช่วย แต่มังกรขาวนั้นตอบโต้เร็วเกินไปสำหรับพวกเขา ผู้รักษาประตูที่จับปีกซ้ายได้ปล่อยเชือก โดยตระหนักว่าความช่วยเหลือนั้นมาไม่ทัน แต่อีกคนไม่พร้อมที่จะยอมแพ้ เขาเกาะติดกับเชือกและถูกเหวี่ยงออกไปในขณะที่มังกรบิดตัว ผู้คุมที่รีบวิ่งไปช่วยชายคนนั้นขณะที่เขาลอยไปในอากาศ
ทันใดนั้น โอกาสที่สมบูรณ์แบบก็ปรากฏขึ้นเมื่อมังกรหันหลังให้กับฉัน ฉันวิ่งไปหามันและก่อนที่มันจะตอบสนอง ฉันก็กระโจนไปบนหลังของมัน
ตราบใดที่ฉันเกาะหลังมัน มังกรก็ไม่สามารถเอื้อมมาโจมตีฉันได้ ดังนั้นในขณะที่กำมือแน่น มันก็ติดอยู่กับฉัน แต่ตอนนี้ฉันตระหนักว่า ฉันควรทำอย่างไรต่อไป ฉันรีบวิ่งออกไปทันทีและลืมถามคำถามที่สำคัญที่สุดอย่างโง่เขลา ฉันจะทำให้มังกรมาฟังฉันได้ยังไง?
ฉันสบตากับริเกล สีหน้าอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ
“ผู้กล้า!” เขาตอบกลับ “จับฐานปีกของมันเอาไว้! เจ้าต้องสนทนาด้วยหัวใจของมันและเอาชนะมันให้ได้!”
นั่นมันหมายความว่ายังไง? ฉันควรจะพูดกับมันยังไงดีในตอนที่มันบ้าๆ แบบนี้? มังกรขาวเริ่มฟาดฟันเพื่อพยายามสลัดฉันออกไป แม้ว่าฉันต้องการ แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถลงจากหลังม้าได้โดยไม่เสี่ยงต่อการบาดเจ็บ ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากพยายาม
อย่างแรก ฐานของปีกของมัน ฉันยึดติดกับมังกรอย่างสุดกำลังและเอื้อมมือขวาออกไปอย่างระมัดระวัง น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะยืดแค่ไหน ก็สั้นเกือบหนึ่งช่วง
“ผู้กล้า! ลงมาเดี๋ยวนี้!” คำเตือนของริเกล เข้ามาในหูของฉัน
เกิดอะไรขึ้น? ฉันมองไปรอบๆ ทันใดนั้น มังกรขาวก็กางปีกออกและเริ่มวิ่งด้วยความเร็วที่ไม่คาดคิดกับร่างกายที่ใหญ่โตของมัน ดวงตาของมันจับจ้องไปที่หน้าผาสูงชัน—แท่นบินขึ้น เมื่อฉันรู้ว่ามันกำลังพยายามทำอะไร มันก็สายเกินไปแล้ว มวลสีขาวของมันผุดขึ้นในที่โล่งพร้อมกับกางปีกออกกว้าง
แรงโน้มถ่วงหายไป มังกรตกสู่ความอิสระ—โดยมีฉันอยู่บนหลังของมัน ฉันคิดว่าเราจะตกลงสู่พื้นโลกเบื้องล่าง แต่ความรู้สึกนั้นคงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ปีกที่กางออกของมันรับลมทันที และเราก็เริ่มร่อน
มันสูงขึ้นเรื่อยๆ กระพือปีกราวกับว่ามันลืมไปแล้วว่าฉันอยู่ที่นั่น ฉันใช้โอกาสนี้ปีนขึ้นไปที่ฐานปีกของมัน มือของฉันพบเป้าหมายทันทีที่มังกรขาวเปลี่ยนจากการดิ่งและพุ่งขึ้น
หัวใจของฉันจมลง แรงโน้มถ่วงหายไปอีกครั้ง และพื้นก็เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ฉันได้สัมผัสฐานปีกของมังกรแล้วอธิษฐาน ฉันไม่สนใจว่าคุณจะทำอย่างไร! แค่สงบลง! แต่มังกรกลับปฏิเสธ แต่ในขณะที่ฉันถูกปฏิเสธ ฉันรู้สึกได้ ฉันได้ขัดเกลาจิตวิญญาณของมังกรแล้ว ฉันปรารถนาให้หนักกว่านี้โดยใช้ความรู้สึกถูกปฏิเสธนั้นเป็นจุดอ้างอิง มังกรขาวต่อต้านฉันทุกรอบ ฉันลองแล้ว ลองอีก
ในที่สุดมังกรก็ยอมแพ้
สัมผัสใหม่ถูกเพิ่มเข้ามาในประสาทสัมผัสทั้งห้าของฉัน วิสัยทัศน์ของฉันเบลอเป็นสองเท่า ฉันรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าฉันกำลังแบ่งปันดวงตาของมังกร ฉันสัมผัสได้ถึงอากาศที่หนักหน่วงเคลื่อนผ่านปีกของมัน
ก่อนที่ฉันจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พื้นดินก็เต็มพื้นที่การมองเห็นของฉัน แต่ก่อนที่เราจะชนกับมัน มังกรก็กางปีกของมันและโค้งขึ้นด้านบน งูกลับไปสู่ท้องฟ้า แรงโน้มถ่วงกลับมา กดร่างกายของฉันกับขนสีขาวที่หลังของมัน ในทำนองเดียวกัน โลกถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง แทนที่ด้วยท้องฟ้าสีฟ้าสุดลูกหูลูกตา ชั่วขณะหนึ่ง ดวงอาทิตย์แผดเผาดวงตาของฉัน แต่แล้วมันก็หายไปเช่นกันเมื่อมังกรบินต่อไปเป็นวงกลม
เมื่อเราเอียงไปรอบ ๆ ท้องขึ้นฟ้าไม่มีแรงใด ๆ ที่รั้งฉันไว้อีกต่อไป ขอบฟ้าที่กลับด้านเข้ามาในการมองเห็น แต่ฉันพลิกกลับก่อนสามารถตั้งศูนย์ได้กลับไปยังตำแหน่งที่ถูกต้อง ฉันสุดหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งครั้ง และมองไปรอบๆ
ฉันมองเห็นได้สามร้อยหกสิบองศา—ไม่มีอะไรมาบดบังทัศนวิสัยของฉัน พื้นดินตอนนี้อยู่ไกลมาก มีเพียงเสียงเดียวที่มาจากปีกสีขาวเหล่านั้นที่กระทบกับสายลม
ฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายของฉันยกขึ้นเมื่อปีกข้างหนึ่งจับกระแสลม เราหมุนไปทางซ้ายโดยไม่ชักช้า ฉันพยายามผลักปีกซ้ายเข้าไปในกระแสลมเพื่อคืนตัวเองให้อยู่ในระดับเดิม แต่อากาศสู้กับปีกนั้น และความลาดเอียงกลับยิ่งแย่ลงเท่านั้น ฉันทำมุมปีกอย่างระมัดระวังเพื่อจับร่างของทั้งคู่
เราหมุนตัวตรงจุดนั้น ค่อยๆ ปรับให้อยู่ในทิศทางของอากาศนั้น เมื่อปีกทั้งสองกางออกจนสุด เราก็เริ่มเพิ่มระดับความสูงขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มีการหมุนรอบ โลกเบื้องล่างก็เข้าไกลขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่าฉันสามารถกระพือเพื่อเข้าไปได้ แต่มันง่ายกว่ามากถ้าไปตามกระแสลม
เมื่อฉันมองลงไป บ้านมังกรขนาดจิ๋วตอนนี้ก็สะดุดตาฉัน ริเกล และผู้พิทักษ์มังกรมองมาที่ฉันอย่างเป็นกังวล บางทีฉันอาจทำสิ่งต่าง ๆ ไปไกลไปหน่อย ถึงเวลากลับแล้ว ฉันทำปีกทำมุม หนีทิศทางอากาศ หมุนเป็นวงกลมเกียจคร้านเมื่อเราเริ่มลงมา
ความสัมพันธ์ของฉันกับมังกรถูกตัดขาดทันทีที่เราตกลงสู่พื้น มันเริ่มต้นจากการมองเห็นของฉัน ต่อด้วยความรู้สึกในร่างกายของฉัน และจากนั้นฉันก็ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง ขณะที่ฉันเพิ่งจะกลับสู่สภาพเดิม ร่างกายของฉันก็ถูกจู่โจมด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่ามันได้สูญเสียชิ้นส่วนสำคัญไป
“ผู้กล้า! เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?!” ริเกลวิ่งเข้ามาหาฉัน “เจ้าบุ่มบ่ามไปแล้ว! ไม่มีอานหรือบังเหียน คิดก่อนลงมือทำ!”
“ฉันขอโทษ ฉันแค่รู้สึกว่าฉันต้องขี่มังกรตัวนี้”
ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่ข้อแก้ตัว แต่ถ้าฉันตอบตามตรง ถ้าฉันบอกเขาว่าสายตาของมันจุดประกายจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของฉัน ฉันคงถูกมองว่าเป็นคนประหลาด
ฉันเดินโซเซ ไม่ชินกับการอยู่บนพื้นที่มั่นคง และริเกลรีบพยุงฉันขึ้น
“แน่ใจนะว่าโอเค?”
“ใช่ ฉันคิดว่าเป็นเพราะฉันไม่รู้สึกถึงขาของเขาอีกแล้ว ร่างกายของฉันเองก็สับสน”
“อะไรนะ เจ้ากำลังพูดถึงการรวมจิตวิญญาณแล้วเหรอ!”
ริเกลจ้องมาที่ฉัน ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยและเกรงกลัว มันไม่เหมือนกับว่าตัวฉันเองมีความสามารถที่น่าทึ่ง มันอาจจะต้องขอบคุณสิ่งลึกลับที่ส่งฉันมาที่นี่ แต่ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องนี้ทุกครั้ง
“ขี่ เวอร์รัลกอน อย่างง่ายดาย… พลังของผู้กล้านั้นน่าทึ่งจริงๆ”
“กัปตัน คนแรกที่ขี่มันตือมาเควลไม่ใช่เหรอ?”
“จริงด้วย”
พิจารณาจากปฏิกิริยาของพวกเขา นี่เป็นมังกรที่ท้าทายเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเขาจะมีคนขี่อยู่แล้ว น่าเสียดายจัง
“ผู้กล้า”
“ฉันรู้”
“โปรดใช้มังกรตัวนี้ตามที่เห็นสมควร”
ฉันประหลาดใจ “คุณแน่ใจ? เขาไม่ใช่มังกรของนาย มาเควล หรอกเหรอ”
“ มาเควล เป็นชื่อลูกชายของข้า” ริเกลกล่าว “เขาทิ้งโลกนี้ไว้เบื้องหลังแล้ว”
บทที่ 2:เพื่อเป็นดาบของฝ่าบาท
เส้นทางสู่เมืองหลวงนั้นสงบสุขอย่างน่าประหลาด
เราผ่านหมู่บ้านหลายแห่งและไม่มีใครต้อนรับ ชาวบ้านปิดประตูและมองดูเราอย่างขี้ขลาดผ่านรอยแตก แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่กลัวกองทัพของเราเลย—แต่ข่าวลือเรื่องความพ่ายแพ้ของเรามาเร็วกว่าที่เราคิด
เป็นการเดินทางที่ค่อนข้างน่าเบื่อ ฉันจึงถาม ริเกลเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในใจฉัน
“เป็นไปได้ไหมที่จะสร้างสันติภาพกับพวกออร์ค?”
เขามองมาที่ฉันราวกับว่าฉันกลายเป็นสิ่งแปลกประหลาดที่เข้าใจยาก หลังจากหยุดชั่วครู่ เขาตอบอย่างเหน็ดเหนื่อยว่า “โอ้ มุขตลก อารมณ์ขันจากโลกอื่นของเจ้ามากเกินไปสำหรับชายชราที่จะรับมือ”
“ฉันจริงจังนะ”
แววตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นความกังวลอย่างแท้จริง “ผู้กล้า เราอยู่ห่างจากเมืองหลวงเพียงไม่กี่ก้าว เจ้าจะสามารถพักผ่อนได้มากเท่าที่ต้องการเมื่อเราไปถึง โปรดมีสติสัมปชัญญะเกี่ยวกับตัวเจ้า”
“ฉันไม่เหนื่อย”
บัดนี้ความวิตกเริ่มปรากฏให้เห็นในการแสดงออกของเขา เขามองมาที่ดวงตาของฉันด้วยความสงสัย ชั่งน้ำหนักความจริงใจของพวกเขา ไม่สิ เป็นไปได้มากว่าสติของฉันที่เขากำลังตัดสินอยู่ เห็นได้ชัดว่า เป็นเรื่องแปลกมากที่จะพิจารณาถึงความเป็นไปได้ของสันติภาพในโลกนี้
“ผู้กล้า พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เลวทรามที่เกิดจากพระเจ้าเทียมเท็จ สันติภาพคือความฝันภายในความฝัน ข้าสงสัยอย่างยิ่งว่าพวกมันยังมีสติปัญญาสำหรับมัน”
“คุณเป็นคนเตือนฉันว่าอย่าดูถูกสติปัญญาของพวกมัน และเท่าที่ฉันเห็นในการต่อสู้ อย่างน้อย พวกมันก็ดูฉลาดทีเดียว บางทีการเจรจาอาจเป็นไปได้”
“เจ้าเคยเห็นพวกมันในสนามรบเท่านั้น เมื่อฝูงหมาป่าออกไปล่าสัตว์ พวกมันอาจแสดงการประสานงานและความสามัคคี แต่นั่นยังไม่เพียงพอที่จะถือว่าพวกมันฉลาด เจ้าพบว่ามีบุญในการเจรจากับสัตว์ร้ายหรือไม่?”
เฮ้ ตอนนี้ คุณก็รู้ว่าพวกออร์คทำมากกว่านั้น ฉันอ้าปากจะเถียง แต่ก่อนที่ฉันจะพูด ริเกลก็พูดต่อ
“แน่นอน มันเป็นเรื่องโง่ที่จะประเมินความสามารถของพวกเขาต่ำไป แต่สิ่งเหล่านั้นขยายออกไปไม่ไกลเกินกว่าสนามรบ ถือเป็นความผิดพลาดอย่างยิ่งที่จะถือว่าพวกมันมีความเท่าเทียมกันกับมนุษย์เพียงเพราะพวกมันแข็งแกร่งในการต่อสู้ ทําไม การ คิด เพียง แค่ การ ยอม ให้ มี อยู่ ของ พวก สัตว์ เลว ทราม เลว ทราม นั้น กลับ ผลัก ดัน ข้า เพื่อที่จะทำลายพวกมันเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า มันเป็นหน้าที่ของอัศวินทุกคน!”
ท่าทางของเขาจริงจัง ฉันคิดว่าเขาประเมินออร์ค ได้ดีกว่าคนอื่น ๆ แต่ด้วยคำพูดของเขาเองที่ขยายออกไปไม่ไกลกว่าสนามรบ ภายใต้สถานการณ์นี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะสนทนาต่อ
“ฉันเข้าใจ คุณอาจจะมีประเด็น” ฉันพูดเพื่อยุติการสนทนา
ช่วงเวลาต่อมาถูกครอบงำด้วยความเงียบที่น่าอึดอัดใจ จากนั้นริเกลมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่นักบวชที่อยู่ไม่ไกล เขาทำให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่สนใจก่อนที่จะเอาปากที่มีหนวดเครามาที่หูของฉัน
“ข้าไม่สามารถพาตัวเองไปสนับสนุนความคิดของเจ้าได้ แต่ถึงกระนั้น ข้าต้องให้คำแนะนำบางอย่างแก่เจ้า”
“มันคืออะไร?”
“จงนึกถึงคนที่เจ้าแบ่งปันคำเหล่านี้กับใคร โดยเฉพาะพวกนักบวช เป็นไปได้ที่แม้แต่ผู้กล้าก็อาจถูกมองว่าเป็นคนนอกรีตได้”
ในขณะที่ดวงตาของเขาเคร่งขรึม พวกมันก็เป็นดวงตาของอัศวินผู้เฒ่าผู้ใจดีด้วย เขายังคงเป็นห่วงฉันแม้ว่าเราจะไม่เห็นด้วยก็ตาม และสำหรับส่วนของฉัน แม้จะมีความแตกต่างเหล่านั้น ฉันก็พยายามเข้าหาเขามากขึ้นไปอีก
วังอยู่บนเนินเขาด้านล่างยอดมังกร ซึ่งเป็นจุดที่สูงที่สุดและโดดเด่นที่สุดของสันเขา กระดูกมังกร เมืองที่อยู่ติดกันแผ่ออกจากฐานของเนินเขา ล้อมรอบด้วยกำแพงที่สร้างด้วยหินสีขาว มันใหญ่โต งดงาม และสวยงาม แต่โดยรวมแล้วค่อนข้างแย่หลังจากที่ฉันเพิ่งเห็น ประตูขากรรไกรมังกร มันคงไม่มีเหตุผลสำหรับฉันที่จะเปรียบเทียบสิ่งก่อสร้างของมนุษย์นี้กับสมบัติเวทมนตร์โบราณ
สามวันแรกหลังจากที่ฉันมาถึงก็ต้องเรียนรู้เสียมารยาท พวกเขาต้องการให้ฉันมีส่วนร่วมในพิธีการรายงาน ซึ่งเราจะรายงานผลให้กษัตริย์ทราบ มันเป็นเพียงรายงาน แต่กลายเป็นเรื่องใหญ่เพราะเป็นหน้าที่ของราชวงศ์อย่างเป็นทางการ
มันเหมือนกันในทุกโลกๆ จริงๆ
แม้ว่าฉันต้องรู้มารยาทเกี่ยวกับพิธีรายงานเท่านั้น แต่ก็ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก ฉันถูกสอนเรื่องไทม์ไลน์ของงาน วิธีเข้าห้องโถงใหญ่ ท่าไหนที่จะรอจนกว่าจะถูกเรียก วิธีตอบสนองต่อรัฐมนตรีในพิธี ฯลฯ หลายสิ่งหลายอย่างถูกพิจารณาถึงรายละเอียดที่เล็กที่สุด ราชสำนักส่งครูสอนมารยาทเพื่อสอนฉันโดยเฉพาะ โดยธรรมชาติแล้ว การสอนมีมากกว่าความกรุณา ครูสอนพิเศษของฉันเป็นชายร่างใหญ่และมีกล้าม แก้มของเขาถูกดาบทำเครื่องหมายไว้
“ผู้กล้าต้องประพฤติตนเป็นผู้กล้าที่สมบูรณ์แบบ นั่นคือสิ่งที่ฝ่าบาทต้องการ” นั่นคือสิ่งแรกที่เขาบอกฉัน เห็นได้ชัดว่าบทบาทของฉันในประเทศได้รับการตัดสินแล้ว
มันเป็นเรื่องที่น่ารำคาญ แต่ฉันมีอะไรจะเสียเพียงเล็กน้อยจากการเล่นบทของฉัน นั่นเป็นบทเรียนสำคัญที่ฉันได้ตอกย้ำตัวเองจากโลกสองสามใบแรกของฉัน มีอยู่ครั้งหนึ่งที่กิริยาที่น่าสงสารของฉันทำให้พวกขุนนางพาฉันไปเป็นคนโง่และปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ ในบางครั้ง ฉันโกรธพวกเขาและเกือบเสียชีวิตเพื่อสิ่งนี้
วันพิธีก็มาถึงริเกล เตรียมเสื้อผ้าให้ฉัน และหลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขามองดูฉันด้วยความรักจากดวงตาของเขา ราวกับว่าสายตาของฉันได้ปลุกเร้าความทรงจำเก่าๆ เคราที่รุงรังซึ่งเขาทำงานหนักมากเพื่อดันอยู่ใต้หมวกในสนามรบ บัดนี้ถูกมัดรวมกันเป็นสองมัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“นั่นเป็นชุดที่เป็นทางการของเหล่านักขี่มังกร เจ้าใส่มันอย่างดี ใช่ ข้าส่งเจ้าออกไปต่อหน้าฝ่าบาทอย่างมั่นใจ”
“ขอบคุณครับ” หันมามองตัวเองดีกว่า สีเทาเข้มดูธรรมดาในแวบแรก แต่เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ฉันเห็นการตกแต่งที่ละเอียดอ่อนบนผ้าคุณภาพสูง การตัดเย็บนั้นสมบูรณ์แบบและมีราคาแพงอย่างเห็นได้ชัด ฉันต้องสงสัยว่าเสื้อผ้ามาจากไหน ดูเหมือนพวกมันไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อฉันอย่างเร่งรีบ ในขณะที่ความรู้สึกมันเลือนลาง ฉันมีความรู้สึกว่าเคยมีคนอื่นสวมใสผ่านแขนเสื้อเหล่านี้มาก่อน ไม่ใช่ชายชราอย่างริเกลที่ฉันมั่นใจ เขาค่อนข้างตัวเล็กกว่าฉันเล็กน้อยไม่ว่าในกรณีใด
เด็กชายสวมชุดเครื่องแบบเดียวกันเข้ามาในห้อง บางอย่างเกี่ยวกับเขาทำให้ฉันนึกถึงริเกล เขามองมาที่ฉันอย่างสงสัยเมื่อเห็นสิ่งที่ฉันสวมอยู่
“มีอะไรเหรอคิล” ริเกลถามเขา
“ข้ามาเพื่อแจ้งให้ท่านทราบว่าเราพร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว”
“เข้าใจแล้ว เราเพิ่งเสร็จจากที่นี่ด้วย เราจะออกไปทันที”
ริเกลหันกลับมาหาฉัน “ถ้าอย่างนั้นผู้กล้า เราไปกันเลยไหม”
ทางไปวังก็คับคั่งไปด้วยผู้คน ผู้ขี่มังกรที่นำทางเราถูกบังคับให้เปล่งเสียงและแยกฝูงชนด้วยม้าของพวกเขา
“เป็นเมืองที่มีชีวิตชีวาทีเดียว”
“ถนนจากประตูทิศตะวันตกไป อาราม เป็นถนนที่พลุกพล่านที่สุด ส่วนทางนี้มักจะเงียบกว่า”
“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
“ก็… คำพูดบนท้องถนนก็คือว่าพระผู้ช่วยให้รอดของเราได้ปรากฏตัวแล้ว”
หมายความว่าพวกเขามาหาฉัน
“คำพูดแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว”
“นี้มันไม่ ข้าแน่ใจว่าทุกคนหิวโหยสำหรับข่าวดี… ข้าหวังว่าจะกลบความเจ็บปวดจากการสูญเสียของเรา”
ฉันเข้าใจแล้ว นั่นคือเกมของคุณ
“ถ้าอย่างนั้น… ฉันควรโบกมือดีไหม?”
“แค่กล้าแสดงออก มันเป็นเคล็ดลับ”
เราตั้งใจขี่ไปเรื่อยๆก่อนจะออกมาที่ถนนใหญ่ ม้าของเรามุ่งตรงไปยังพระราชวังภายใต้สายตาที่จับจ้องของผู้ชมจำนวนมาก
***
พระราชวังตั้งอยู่บนเนินเขาขรุขระที่มีหินเปลือยประปราย ยอดเขามังกรตั้งตระหง่านอยู่เหนือมัน คูน้ำกว้างและกำแพงที่แข็งแรงบนชายฝั่งด้านนอกปิดกั้นผู้บุกรุกจากต่างประเทศ ถนนจากตัวเมืองไปพระราชวังมาหยุดที่สะพานหิน ซึ่งทางของเราถูกประตูปราสาทขวางไว้ แต่ละด้านมีหอคอยขนาดใหญ่ที่มียอดแหลมรูปกากบาทสร้างลวดลายที่เป็นระเบียบรอบผนัง ออร่าที่ปรากฏของพวกมันจะข่มขู่ทุกคนที่พยายามจะผ่านไปอย่างแน่นอน
เมื่อฉันมองขึ้นไปบนเนินเขาไกลออกไป ฉันก็เห็นกำแพงอีกชั้นหนึ่งและทางเดินคดเคี้ยวที่ทอดยาวจากประตูหนึ่งไปอีกประตูหนึ่ง ปราสาทตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขาสูง มีรูปร่างเหมือนกล่องที่มีหลังคาทรงโดม ที่มุมทั้งสี่ของอาคารนั้นมีหอคอยที่สง่างามและไม่มีการตกแต่งตั้งตระหง่านอยู่ สร้างขึ้นจากหินสีขาวแบบเดียวกับกำแพงเมือง แต่ด้วยหินเปลือยที่สูงชันของสันเขาเป็นฉากหลัง ทำให้ดูเย็นกว่าสง่างาม จากศูนย์กลางของโดม หอสังเกตการณ์ยื่นออกมาเหมือนหอกแทงขึ้นฟ้า สามารถมองเห็นได้จากเกือบทุกที่ในเมือง พูดตรงๆ ก็คือ ป้อมปราการมากกว่าที่เป็นพระราชวัง
เมื่อเราผ่านประตูแรกไปแล้ว เราก็ลงจากหลังม้าและทิ้งไว้ที่คอกม้า เราแยกทางกับบริวาร ผู้พิทักษ์ และอัศวินมังกรคนอื่นๆ เพื่อไปพระราชวังภายใต้การดูแลของทหารรักษาการณ์
ระหว่างทางขึ้นเขา อัศวินหนุ่มก็เข้ามาหาเรา เขาต้อง ตะกุยตะกาย ขึ้นมาอย่างเร่งรีบ เพราะเขาหายใจไม่ทัน เขาเห็นใจฉัน
“ขอโทษด้วย! ถนนคนเดินแน่นมาก…”
ฉันรู้จักเขาแล้ว ชื่อของเขาคือ เทร์น และเขาเป็นหนึ่งในอัศวินไม่กี่คนที่รอดชีวิตจากการสู้รบ เขาได้รับเลือกให้เป็นผู้รายงาน เนื่องจากเขาเป็นผู้รอดชีวิตที่มาจากบ้านระดับสูงสุด ในขณะที่จิตใจของเขาล่องลอยไปในบางครั้ง เขาก็รอดมาได้ด้วยเหตุผลบางประการ แม้เขาจะอายุน้อย เขามีประสาทและไหวพริบดี เขาน่าจะไปได้ไกล
ณ การประชุมสุดยอด ทหารรักษาการณ์สอบปากคำเรา คำถามของเขาได้รับคำตอบอย่างดังโดยผู้รักษาการณ์ที่นำเราไปที่นั่น
“กัปตันริเกล นักขี่มังกรและคนอื่นๆ อีกสองคน! พวกเขามารายงานผลการต่อสู้ต่อฝ่าบาท! ข้าปล่อยให้พวกเขาอยู่ในมือของท่าน!”
“นั่นเป็นหน้าที่ของข้า! ข้าจะชี้ทางให้พวกเขา!”
ประตูค่อยๆ เลื่อนขึ้นพร้อมกับเสียงดังก้องและเสียงกระทบกันของโลหะหนัก เราถูกพาเข้าไปในห้องขนาดเท่าสนามเทนนิส ที่ผนังด้านหลังมีประตูที่ตกแต่งอย่างวิจิตรตระการตา และเราถูกกระตุ้นให้เดินแถวเดี่ยวข้างหน้าประตูนั้น
“ฝ่าบาทรอท่านอยู่ข้างหน้า ได้โปรดรอจนกว่าท่านจะถูกเรียก”
ทหารรักษาการณ์คนแรกจากไปและถูกแทนที่อย่างรวดเร็วโดยคนสวมเสื้อเกราะสีแดงสดอีก 2 คนและโซ่ตรวนวาววับไม่มีจุดสนิม มือของพวกเขาถูกจับรอบหอกประดับด้วยทองคำ เมื่อพวกเขาเข้ารับตำแหน่ง ทหารรักษาการณ์ก็หันไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน จากนั้นจึงกระแทกหอกลงกับพื้นสองครั้ง ที่สัญญาณนั้น ประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียงดังเอี๊ยด
ห้องที่ถูกเปิดเผยนั้นใหญ่พอๆ กับโรงยิม โดยมีเพดานที่สูงเป็นสองเท่าของห้องที่เรายืนอยู่ ผนังถูกประดับประดาด้วยป้ายที่มียอดแหลมทุกแบบ ฉันจำได้ว่าบางคนเป็นพวกขุนนางพันธมิตร บางทีคนเหล่านี้อาจเป็นระดับสูงของขุนนางที่สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อกษัตริย์
แสงส่องเข้ามาจากถ้ำที่เรียงรายอยู่รอบ ๆ ครึ่งทางของกำแพง แท่นนี้ได้รับการสนับสนุนโดยแนวเสาที่ล้อมรอบห้อง พรมแดงทอดยาวตั้งแต่ทางเข้าไปจนถึงด้านหลัง และผู้คนมากมายเต็มสองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ประมาณครึ่งหนึ่งเป็นชายและอีกครึ่งหนึ่งเป็นหญิง และเมื่อพิจารณาจากเสื้อผ้าแล้ว ทุกคนก็ได้รับการอบรมมาอย่างดี ชุดของพวกเขาดูฟุ่มเฟือยมากขึ้นเมื่อฉันมองลึกลงไป ที่ด้านหลังสุดเป็นกลุ่มที่สวมชุดคลุมสีขาวปักด้วยทองคำและประดับด้วยอัญมณีแวววาว ฉันคิดว่าพวกเขาต้องเป็นมหาปุโรหิตแน่ๆ
ที่ส่วนปลายของพรม มีร่างเล็กๆ นั่งอยู่บนบัลลังก์ที่สูงกว่าห้องอื่นๆ หนึ่งขั้น นั่นคือลักษณะของกษัตริย์ ฉันติดตามเจ้าหญิงลีอาน่า มาตั้งแต่ถูกเรียกตัวที่ ประตูขากรรไกรมังกร นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันพบเขา
“กัปตันมังกร! ผู้กล้าจากต่างโลก! อัศวินที่เจ้าหญิงช่วยชีวิต! สามคนนี้มาเพื่อเข้าเฝ้า!”
เมื่อทหารยามที่ประตูประกาศการมาถึงของเรา ทุกสายตาจับจ้องมาที่เรา—ไม่ มองมาที่ฉัน ฉันไม่สามารถตำหนิใครเลยที่จ้องมองผู้ชายที่ปรากฏตัวด้วยชื่อที่น่าสงสัยเช่นนี้ ฉันเคยชินกับการถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น
เราก้าวไปพร้อมกับทหารรักษาการณ์ ออกไปต่อหน้าพระราชา คุกเข่าก้มหน้าลง รอ
“เงยหน้าขึ้น”
ฉันมองตามเสียงสูงอย่างน่าประหลาด
นั่งบนบัลลังก์เป็นเด็กหนุ่ม ใบหน้าสวยของเขาถูกทำให้เสียโฉมโดยหน้าตาบูดบึ้งที่ไม่เหมาะกับเขาเลย เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามแสดงศักดิ์ศรีให้มากที่สุดเท่าที่จะรวบรวมได้ แต่พูดตามตรง มันไม่ได้ไปด้วยดี โดยการโค้งร่างกายของเขาเพื่อให้ดูใหญ่ขึ้น เขาก็แสดงให้เห็นเพียงว่าร่างกายผอมเพรียวและอ่อนแอเพียงใด ที่แย่ไปกว่านั้น ทัศนคติที่เคร่งขรึมของเขาเป็นเพียงการเน้นย้ำถึงความล้มเหลวในการสร้างความประทับใจ แม้ว่ามันจะค่อนข้างตลก แต่ความสิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัดของเขาทำให้ฉันรู้สึกสงสารเขา และฉันก็ไม่มีแรงกระตุ้นแม้แต่น้อยที่จะหัวเราะ
ฉันได้ยินมาว่าเด็กคนนั้นเป็นน้องชายของเจ้าหญิงเลียน่า ลักษณะบางอย่างของเขาคล้ายกับของเธอ แต่บรรยาอากาศที่เขาปล่อยออกมานั้นตรงกันข้ามกับลีอาน่าที่สามารถดึงดูดผู้คนมาหาเธอด้วยความขยันหมั่นเพียรและพลังงานโดยกำเนิดของเธอ เด็กชายไม่ได้ครอบครองทั้งสองอย่าง
สิ่งที่เขาสวมแทนเป็นความมืดมน ค่อนข้างเข้าใจได้เนื่องจากตำแหน่งที่เขาถูกบังคับให้ต้องสมมติ ชะตากรรมของเผ่าพันธุ์ของเขาอยู่บนบ่าของเขาในฐานะกษัตริย์ที่รวมมนุษยชาติเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เราแพ้สงคราม และเขาเพิ่งสูญเสียญาติทางสายเลือด สถานการณ์เลวร้ายเกินกว่าที่เด็กจะแบกรับได้ แต่ถึงกระนั้น เด็กชายก็ลุกขึ้นท้าทาย โดยแสดงบทบาทเป็นกษัตริย์ผู้สง่างามอย่างจริงจัง
ความปรารถนาที่จะช่วยเขา ฉันเริ่มเติบโตในตัวฉัน โชคดีที่ฉันเป็นผู้กล้า แม้ว่าบทบาทนี้จะถูกผลักเข้ามาหาฉันโดยคนที่ไม่รู้จัก แต่ภารกิจของฉันคือการกอบกู้โลก ฉันคงจะมีประโยชน์บ้าง ความคิดนั้นทำให้ฉันมีแรงจูงใจเล็กน้อย
หลังจากการแลกเปลี่ยนพิธีการทั้งหมด ในที่สุดก็ถึงเวลารายงาน คนแรกคือริเกล
ริเกล อธิบายรายละเอียดว่าอะไรนำไปสู่การสู้รบ: การสอดแนมของผู้ขับขี่มังกรยืนยันการรวมตัวของ ออร์ค ได้อย่างไร มีการออกพระราชกฤษฎีกาในทันทีเพื่อเรียกประชุมขุนนางที่ออกมา “ปราบ” ออร์ค ในระหว่างขั้นตอนการส่งข้อความ มังกรเข้าสู่ฤดูผสมพันธุ์ ดังนั้นคำสั่งจึงเข้าถึงขุนนางไม่ถึงครึ่ง—แม้ว่าที่นี่เขาจะโกหก เพราะกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของข้อความถูกส่งไปในขณะนั้น ขณะที่พวกเขารอให้กองทหารมารวมกัน นักบวชคนหนึ่งของพวกเขาได้รับการเปิดเผยจากสวรรค์ จัดพิธีอัญเชิญฉันมา และสุดท้ายวิธีการยกทัพไปสนามรบ
นอกเหนือจากนั้น การรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเราพบกองทัพออร์คเป็นหน้าที่ของฉัน
กองทัพออร์คขนาดใหญ่ขนาดนี้ จนเราไม่สามารถมองเห็นเส้นขอบฟ้าได้
เสียงแหลมแตร
บุกอย่างกล้าหาญ
อัศวินของเราบดขยี้แนวหน้าของพวกมันในคราวเดียว
การต่อสู้ได้เคลื่อนไปยังพื้นที่ที่อยู่เหนือเนินเขา อัศวินของเราสร้างกองทัพซากศพออร์คขณะที่พวกเขาข้ามเนินเขา พบกับดักที่ชั่วร้ายและลอบวางรอพวกเขาอยู่ แต่ผู้กล้าเหล่านั้นไม่ย่อท้อต่ออุบายของศัตรู พวกเขาพยายามทำลายกับดักและกำจัดศัตรูจำนวนมาก แต่จำนวนของพวกมันนั้นจำนวนมากเกินไป ขณะที่อัศวินขุดลึกลงไปในกองทัพศัตรู พวกเขาก็ล้มลงไปทีละคนในกระสุนราคาถูกของพวกออร์ค…
ฉันไม่ได้โกหก พวกเขาต่อสู้อย่างกล้าหาญ พวกมัน… องอาจเกินไปหน่อย เมื่อฉันเล่าเรื่องการกล่าวหาของเจ้าหญิง เสียงสะอื้นไห้เต็มห้อง ไม่ว่าจะเป็นการแสดงหรืออิทธิพลของตัวละครของลีอาน่า ฉันก็บอกไม่ได้
รายงานค่อนข้างเกินจริงไปบ้าง เราได้ตัดสินใจในรายละเอียดทั้งหมดล่วงหน้าริเกล ได้ส่งรายงานที่ถูกต้องแล้วในวันที่เรามาถึง พิธีนี้เป็นการนำเสนออย่างเป็นทางการมากกว่า ผู้คนจำนวนมากที่เข้าร่วมเป็นญาติของอัศวินที่เสียชีวิต และมันจะกลับมากัดฉันถ้าฉันทำให้พวกเขาดูแย่
ไม่ว่าในกรณีใด นั่นคือทั้งหมดสำหรับรายงานของฉัน ฉันถอยหลังหนึ่งก้าวและคุกเข่าข้างหนึ่งข้างริเกล
ถัดมาเทร์น เล่าเรื่องการรอดชีวิตจากสมรภูมิในสนามรบ ขณะที่เขาบอกไป เขาก็หันหนีทันทีที่ได้ยินเสียงแตรล่าถอย แต่เขากลับถูกศัตรูล้อมไว้หมดแล้ว พันธมิตรของเขาหลายคนล้มลง และคนอื่นๆ ไม่มีทางหนีรอด แต่แล้วในที่ความตายมาเยื่อน อัศวินเทมพลาร์ ของลีอาน่า ก็พุ่งเข้าใส่เหมือนพายุเฮอริเคนสีขาว จากนั้นเหล่านักสู้ที่รอดชีวิตก็รีบวิ่งเข้าไปในช่องว่างที่อัศวินที่สร้างขึ้นให้เร็วที่สุดเท่าที่ม้าของพวกเขาจะรับได้
เมื่อเขาไปถึงยอดเนิน เขามองย้อนกลับไปเห็น อัศวินเทมพลาร์ ยังคงพยายามช่วยเหลือในการถอย เขาเห็นธงของเจ้าหญิงร่วงหล่น เขาอยากจะช่วยเหลือ เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ เขาจึงออกจากสนามรบด้วยอาการหักห้ามใจอย่างน้อยที่สุด ชีวิตที่เธอช่วยชีวิตจะไม่สูญเปล่า
ความทุกข์ทรมานยังคงดำเนินต่อไปแม้หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลง หลังจากเดินทัพทั้งวันทั้งคืน ก็มีการโจมตีที่นำโดยหมาดำ พวกเขามีทหารม้าเพียงร้อยคนเหลืออยู่เพื่อต่อสู้กับกองกำลังของสุนัขดำที่มีสุนัขจงอยปากห้าร้อยตัวซึ่งได้รับการสนับสนุนจากทหารราบจำนวนนับไม่ถ้วนและ—เดี๋ยวก่อน นายไม่พูดเกินจริงไปหน่อยเหรอ? นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราคุยกัน
ฉันเหลือบมองไปที่ริเกล และเห็นว่าเขามีใบหน้าที่น่าสงสัยเช่นเดียวกัน ผู้ชายคนนั้นกำลังพยายามทำอะไร?
เทร์น ยังคงเล่าต่อ โดยอ้างว่าความแตกต่างของจำนวนทำให้เขาตัดสินใจยอมรับความตายอีกครั้ง แต่ที่นั่นมีแสงส่องลงมาจากฟ้าสวรรค์ ทูตสวรรค์ก็เป่าแตร ร่างกายของผู้กล้าเริ่มเปล่งประกายด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์! ด้วยพลังของพระเจ้าที่อยู่ข้างเขา ผู้กล้าพุ่งเข้าใส่ศัตรู แทงหมาดำด้วยหอกศักดิ์สิทธิ์ ปืนออร์คถูกทำให้หมดหนทางสู้อย่างสมบูรณ์ และศัตรูก็หนีด้วยความหวาดกลัว
เขากำลังพูดถึงสัตว์ประหลาดตัวไหน? นั่นไม่ใช่ฉันอย่างแน่นอน ฉันตรวจสอบใบหน้าของขุนนางที่รวมตัวกัน นัยน์ตาบางคู่เต็มไปด้วยความเกรงกลัว คุณเชื่ออย่างนั้นจริงๆเหรอ?
แต่นี่เป็นเรื่องโกหกที่สามารถหักล้างได้ง่ายเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น ฉันจะเป็นคนที่มีปัญหาเมื่อแมวออกจากกระเป๋า เขาพยายามจะแกล้งฉันเหรอ? ไม่ว่าฉันจะท่องไปในความทรงจำอย่างไร ฉันก็คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรให้เขาโกรธ
รายงานของเขาจบลงเทร์น ก้าวถอยหลังและคุกเข่าข้างฉัน เขามองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ พิษภัย ใดๆ แต่นั่นทำให้แรงจูงใจของเขาเข้าใจยากขึ้น ฉันจะต้องสอบปากคำเขาในภายหลัง
ต่อไป แผนคือให้กษัตริย์สรรเสริญฉัน ให้เขาเกณฑ์บริการของฉันในฐานะอัศวินที่พระเจ้าส่งมา และให้ดินแดนจำนวนเล็กน้อยแก่ฉัน—แต่ไม่ใช่มรดก
“ผู้กล้ส! ข้าขอยกย่องความกล้าหาญของเจ้าในการท้าทายศัตรูเพียงลำพังและช่วยเหลือในการถอย!” กษัตริย์หนุ่มทำตามบทอย่างมีศักดิ์ศรีมากที่สุดเท่าที่จะหาได้
“ครับท่าน! เป็นเกียรติที่ได้รับคำชมเช่นนี้!” ฉันพูดซ้ำประโยคของฉัน
ที่นั่นกษัตริย์หยุดชั่วครู่ หลังจากเงียบไปชั่วครู่ เขาก็ออกจากสคริปต์ “ตอนท้ายพี่สาวข้าพูดอะไรหรือเปล่า”
“ครับ ตามที่ฉันได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ เธอมอบ เสถียรภาพ ของมนุษยชาติให้กับพระองค์ จนถึงลมหายใจสุดท้ายของเธอ”
นั่นไม่ใช่ทุกอย่าง พี่สาวข้าพูดอะไรอีกหรือเปล่า?”
ฉันไม่สามารถแยกแยะความตั้งใจของเขาได้ ในตอนนี้ คำตอบที่ตรงไปตรงมาน่าจะดีที่สุด
“เธอบอกให้ฉันช่วยมนุษยชาติ และทรงช่วยพระองค์ด้วย”
พระราชาทรงแสดงการใคร่ครวญคำตอบของฉัน เขาได้รับรายงานโดยละเอียดจากริเกลแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องถามคำถามนั้น สิ่งนี้ไม่เป็นไปตามแผน
พระราชาตรัสกับนักบวช “รัฐมนตรีวอร์ซอง เราแน่ใจหรือไม่ว่าชายผู้นี้ถูกส่งมาจากพระเจ้า?”
ใบหน้าของชายผู้ก้าวขึ้นมานั้นคุ้นเคย—เป็นใบหน้าแรกที่ฉันเห็นเมื่อมายังโลกนี้ ชายคนนี้มีหน้าที่ประสานงานการกระทำของนักบวชระหว่างการต่อสู้
“ใช่! ข้าสาบานในนามของพระเจ้า เราดำเนินพิธีตามคำแนะนำของการเปิดเผยจากสวรรค์และได้เห็นเขาประจักษ์จากความว่างเปล่าในแสงจ้า ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคือผู้กล้าที่พระเจ้าส่งมา”
“เข้าใจแล้ว มีใครสงสัยอะไรไหม?”
พระราชาทรงชำเลืองมองดูพวกขุนนางเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีการคัดค้าน
“จากนั้นข้าต้องให้รางวัลแก่คนของพระเจ้าที่ขับไล่ศัตรูเพียงลำพัง ข้าจะทำอย่างสุดความสามารถ” เขาประกาศ ดูเหมือนเขาจะคิดมากขึ้นอีกนิด แล้วพูดว่า “การตอบแทนเขาด้วยตำแหน่งทางโลกที่เรามีอยู่จะเป็นการดูหมิ่นพระเจ้า เหตุผลเพราะพระเจ้าได้มอบตำแหน่งสูงสุดให้กับเขาแล้ว”
เขารู้สึกว่าตำแหน่งของอัศวินไม่เพียงพอสำหรับมาสคอตที่เขาต้องการให้ฉันเป็นหรือเปล่า? แต่เขาเสี่ยงที่จะก่อความขุ่นเคืองถ้าเขาให้ตำแหน่งสูงเกินไป อ๋อ นั่นคือเหตุผลที่เขาวางแผนเกี่ยวกับชื่อนี้หรือเปล่า?
“อันที่จริง ข้าเห็นว่าเหมาะสมที่จะตอบแทนเขาด้วยที่ดินและสถานะอันทรงเกียรติ ข้าแต่งตั้งผู้กล้าเป็นผู้พิทักษ์ กาแดน ฮิลล์—และฮิลล์ เทมเพิล !”
“เนินเขา” นั่นเป็นชื่อเขตแดนของฉันใช่ไหม?
ผู้พิทักษ์เป็นตำแหน่งอย่างเป็นทางการของขุนนางศักดินาในโลกนี้ ผู้ที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้พิทักษ์มีสิทธิที่จะดึงภาษี แรงงาน และการรับราชการทหารในบางครั้งออกจากหมู่บ้านในอาณาเขตของตน สองหมู่บ้านจะให้รายได้มากเกินพอที่จะรับรองมาตรฐานการครองชีพของฉัน
บัดนี้เสียงอึกทึกครึกโครมบางอย่างก็เริ่มปะทุออกมา ข้อเสนอนี้แปลกจริงหรือ? เกิดอะไรขึ้น?
“ฝ่าบาท! โปรดพิจารณาใหม่!” ชายคนหนึ่งร้องออกมา เขามีรูปร่างที่เหมือนหมีและมีขนแปรงอยู่รอบปาก “เมื่อวันก่อนท่านฝากดานน์ฮิลล์ให้ข้า! ท่านสามารถมอบมันให้กับผู้ที่มีต้นกำเนิดที่น่าสงสัยเช่นนี้ได้อย่างไร”
นักบวชในชุดคลุมที่โอ่อ่าตระการตามองมาที่เขา “เงียบ! เราทุกคนต่างยอมรับว่าเขาเป็น คน ของพระเจ้า! เจ้าสงสัยคำพูดของคริสตจักรหรือเปล่า!” ปุโรหิตผู้นั้นยืนอยู่ใกล้พระราชามากที่สุด ดังนั้นเขาน่าจะอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร
“มะ-เปล่า ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ยัง…”
“แล้วเจ้ามีพื้นฐานอะไรที่ทำให้คิดว่าคู่ควรกับสถานะนั้นมากกว่าผู้ส่งสารของพระเจ้า”
ก็แค่นั้น ชายหมีก็ถอยออกมา
“ข-ข้าเพียงแต่พยายามทำประโยชน์ให้ฝ่าบาท…”
“งั้นก็ทำตามที่เขาตัดสิน”
“ข้าขอโทษ ฝ่าบาท ข้าเป็นคนอวดดี” ชายหมียอมรับ เขาถอนตัวออกมาอย่างอ่อนโยน แต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยยังคงจ้องมาที่ฉัน ค่อนข้างเป็นแสงจ้าที่น่ารำคาญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตัวฉันเองไม่มีเงื่อนงำแม้แต่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้น
***
เมื่อพิจารณาจากเสื้อผ้าและตำแหน่งของเขาในห้องโถงใหญ่นั้น ผู้ชายที่เหมือนหมีต้องเป็นขุนนางระดับสูงทีเดียว ฉันนึกไม่ออกว่าทำไมเขาถึงสร้างความวุ่นวายให้กับอาณาเขตที่มีเพียงสองหมู่บ้าน เสียงโห่ร้องรอบข้างทำให้ฉันสงสัยว่ามีอะไรมากกว่านั้น
ขออภัย ฉันไม่มีโอกาสได้ถาม เมื่อพิธีการรายงานสิ้นสุดลง ฉันก็จากไปแบบเดียวกับที่ฉันมา ทันกับยามรักษาการณ์สองคน ประตูห้องโถงใหญ่ปิดด้านหลังเราด้วยเสียงเอี๊ยด
“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจ จากนั้นจึงหันไปหาเทร์น แล้วถามว่า “นายกำลังพยายามทำอะไรอยู่? นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราคุยกัน”
“ฝ่าบาททรงเรียกร้อง ผู้ส่งสารมาถึงเมื่อเช้านี้และสั่งให้ข้ายกย่องความสำเร็จของผู้กล้า ที่จริงข้าอดกลั้นไว้เพียงเพื่อให้ท่านรู้ว่า พวกเขาบอกให้ข้ารายงานว่าท่านไล่ล่าและสังหารศัตรูทุกตัว”
“พวกเราจะไม่แพ้ถ้าเรามีสัตว์ประหลาดแบบนั้นอยู่ข้างเรา ทำไมเราต้องโกหกเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ด้วย”
“ข้าหมายถึง มันคือ กาแดน ฮิลล์ นั่นเอง ท่านจะต้องประสบความสำเร็จอย่างมากในการเรียกร้องมัน”
มันเลยกลับมาว่า มันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?
“แผ่นดินนั้นอุดมสมบูรณ์หรือไม่”
“ที่ดินอยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของกษัตริย์ และเขาจัดการได้ดี ข้าเชื่อว่าท่านสามารถคาดหวังผลตอบแทนทางภาษีที่ดีได้ ไม่ใช่ว่าแผ่นดินมีความอุดมสมบูรณ์เป็นพิเศษ”
“แล้วจะโวยวายทำไม”
“กาแดน ฮิลล์ เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่มีการสวมมงกุฎของกษัตริย์หลายชั่วอายุคน” เซอร์ริเกลกล่าว
อา มันเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ไม่น่าแปลกใจเลยที่สถานที่นี้เป็นสถานที่อันทรงเกียรติ
ริเกล กล่าวต่อว่า “กาแดน ฮิลล์ อยู่ภายใต้การดูแลของกษัตริย์ แต่เมื่อใดก็ตามที่มีการแต่งตั้งจอมพล มันเป็นธรรมเนียมที่จะต้องให้พวกเขาทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ชั่วคราว”
“จอมพล?” จอมพลที่ฉันรู้จักเป็นตำแหน่งสูงสุดในกองทัพ แต่นั่นก็ดูเหมือนจะไม่เหมือนเดิมในโลกนี้
“ตัวแทนของพระราชา ผู้ควบคุมกองทัพแทนพระองค์”
อืม ฉันเข้าใจแล้ว แล้วฉันก็ได้รับที่ดินของจอมพล?
“หมายความว่า ผู้กล้า ตอนนี้เจ้าสามารถสั่งการรับราชการทหารจากลอร์ดคนใดก็ได้ที่สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อกษัตริย์ได้”
ฉันพูดไม่ออก นี่คือสายฟ้าที่ผ่าลงมาสมบูรณ์ ฉันควรจะตอบสนองอย่างไรเมื่อความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่นี้ถูกผลักมาที่ฉันโดยไม่ได้ถาม? ฉันไม่ตอบอะไรในขณะที่เดินต่อไป
หลังจากลงจากเนินเขาและนำม้าของเรากลับคืนมาจากคอกม้า เรากำลังเตรียมที่จะจากไปเมื่อชายคนหนึ่งมาถึงโดยอ้างว่าเป็นผู้ส่งสารจากกษัตริย์
“พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงประสงค์จะแลกเปลี่ยนถ้อยคำที่เป็นมิตรกับวผู้กล้า ท่านได้รับเชิญให้เข้าร่วมรับประทานอาหารกลางวันกับฝ่าบาท กรุณากลับไปที่วัง”
“เรามีลิฟต์สำหรับขนของที่นั่น” ผู้ส่งสารเสนอพร้อมอ่านสีหน้าของฉัน “ถ้าเหนื่อยไม่ต้องกังวนที่จะใช้”
เป็นความคิดที่เยี่ยมมาก ถ้าพวกมันมีของแบบนั้น มันคงจะดีถ้าได้ใช้มันในครั้งแรก ฉันพยักหน้าและทำตามคำแนะนำของเขา
ลิฟต์ถูกติดตั้งไว้ที่หน้าผาสูงชันด้านหลังวัง โครงสร้างรอกไม้ขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากโกดังหินด้านบน โซ่หนาสี่เส้นห้อยลงมาจากมัน ผูกติดกับกระดานขนาดใหญ่ที่ใหญ่พอที่จะใส่ได้ทั้งตู้
“นี่คือลิฟต์” ผู้ส่งสารกล่าว ฉันมองขึ้นไปบนหน้าผาอีกครั้ง ฉันนึกถึงตอนที่ฉันแหงนมองขึ้นไปบนชานชาลาของวัดคิโยมิสึในเกียวโต ก็น่าจะสูงพอๆ กัน
ทุกครั้งที่มีลมพัดแรง อากาศจะผ่านโซ่พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ผิวปาก กระดานที่นำเสนอมีเสียงทื่อๆแต่สั่นสะเทือน บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าเดินขึ้นไปเลย… ฝ่าบาทต้องการผู้กล้าที่ทำตัวเหมือนฮีโร่ แต่ฉันควรจะไปไกลแค่ไหน?
“โปรดสบายใจ โซ่ล่ามเกวียนบรรทุกเต็มทุกวัน น้ำหนักของคนคนเดียวจะมีไม่หักอะไรเลย” ผู้ส่งสารกระตุ้นให้ฉันไปต่อ—คนเดียว “คนอื่นจะเข้ามาแทนที่เมื่อท่านไปถึงจุดสูงสุด โปรดปฏิบัติตามคำแนะนำของเขา”
นั่นเป็นการเตรียมพร้อมของเขาเป็นอย่างดีที่จะมีคนประจำการล่วงหน้า แม้ว่าเขาจะพูดถึงความปลอดภัยของสิ่งนี้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะขึ้นมัน เมื่อเขาแน่ใจว่าฉันติดแน่นกับกระดานด้วยเชือก เขาจะกดกริ่งที่ติดอยู่กับระบบ ผ่านไปครู่หนึ่ง ระฆังที่คล้ายกันก็ตอบด้านบน ฉันได้ยินเสียงการพันของโซ่ที่สั่นสะเทือน และกระดานก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดและเสียดสีขณะที่มันไต่ขึ้นช้าๆ ฉันคิดว่าจังหวะการปีนที่ไม่สม่ำเสมอหมายความว่ามันขับเคลื่อนโดยแรงงานมนุษย์ บางทีฉันไม่ควรทำเช่นนี้
ทุกครั้งที่ลมพัด กระดานก็แกว่งไปมาและเสียงดังยิ่งแย่ลงไปอีก เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาสมดุลของฉันโดยไม่ยึดติดกับบางสิ่ง ห่วงโซ่ที่ไม่มั่นคงติดอยู่ที่มุมหนึ่งเป็นสิ่งเดียวที่รองรับร่างกายของฉัน แน่นอนว่าฉันถูกผูกติดอยู่กับมุมตรงข้ามเพื่อให้สมดุล สิ่งนี้ทำให้ฉันอยู่ในตำแหน่งที่สมบูรณ์แบบที่จะจ้องมองพื้นดินเบื้องล่าง ผู้ส่งสารมองดูฉันอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาทำความเคารพและจากไปเมื่อฉันอยู่ได้ประมาณครึ่งทาง
ปลายทางเป็นคลังเก็บอาหารอย่างที่ฉันคาดไว้ ฉันปีนบันไดทางด้านหลังตามทิศทาง เพจที่รอฉันอยู่ เหนือพื้นที่เก็บของคือห้องครัว ซึ่งพ่อครัวและแม่ครัวตะโกนอย่างโกรธจัดขณะที่พวกเขารีบเร่งไปรอบ ๆ ความร้อนของหม้อ ฉันเดินผ่านอย่างระมัดระวัง พยายามอย่าขวางทาง และพบว่าตัวเองอยู่ในทางเดินมืดสลัว
ประตูที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของทางเดินทั้งหมดเชื่อมต่อกับห้องโถงเดียวกันกับที่ทำพิธีรายงานตัว ทุกครั้งที่เซิร์ฟเวอร์เปิดประตูเพื่อเดินผ่าน จะมีเสียงที่สดใสดังขึ้น ตามบอกเพจ เหล่าขุนนางที่รวมตัวกันอยู่ในห้องกำลังรับประทานอาหารอยู่
บันไดที่อยู่ไกลออกไปสู่ห้องโถงพาเราขึ้นไปสองชั้น เพจบอกว่านี่คือพื้นสำหรับกษัตริย์และครอบครัวของเขา แม้ว่าจะมีห้องหลายห้อง แต่มีเพียงห้องเดียวเท่านั้นที่มียาม พอมาหยุดที่หน้าเพจก็ประกาศว่า “ฝ่าบาท! ข้าพาผู้กล้าไปแล้ว!”
ประตูเปิดออกโดยไม่มีเสียง ห้องนี้สว่างกว่าห้องอื่นๆ ส่วนใหญ่เป็นเพราะหน้าต่างบานใหญ่ มีเตาผิงอยู่ทางด้านซ้ายมือ ที่ซึ่งพระราชาองค์น้อยนั่งโดยมีทหารรักษาพระองค์สองคนยืนอยู่ข้างพระองค์ ไกลออกไป ฉันเห็นชายชราคนหนึ่ง
“เจ้าทำได้ดีมากที่ได้มา กรุณานั่งลง”
พระราชาเสนอที่นั่งข้างกองไฟให้ฉัน เขายังคงเลือกคำพูดเหมือนราชา แต่น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อยตั้งแต่ฉันเห็นเขาครั้งล่าสุด ฉันได้รับความประทับใจว่าสิ่งนี้ใกล้เคียงกับตัวตนที่แท้จริงของเขามากขึ้น
เมื่อฉันนั่งลง เด็กชายก็ถามอย่างซนๆ ว่า “แล้วรู้สึกอย่างไรที่ได้ขึ้นลิฟต์?”
ฉันคิดว่าจะพูดว่า สนุกมาก! เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของพระเอก แต่บอกตรงๆ อย่างจริงจังว่าไม่อยากโดนจัดส่งขึ้นไปขี้มันอีก
“ฉันได้ต่อสู้ในหลายๆ โลกในฐานะผู้กล้า แต่มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่ฉันเคยเจอมา ฉันหวังว่าฉันจะไม่ต้องทำอีก” ฉันตอบตามความจริง
ดูเหมือนเขาจะชอบคำตอบนั้น “ฮ่าฮ่าฮ่า! ดังนั้นมันจึงน่ากลัวแม้กระทั่งสำหรับผู้กล้า” จากนั้นการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างโดดเดี่ยว “ข้าขอโทษสำหรับเรื่องนั้น ท่านอาจเป็นฮีโร่ แต่ก็มีคนที่อาจจะเอะอะเล็กน้อยถ้าข้าเชิญท่านไปที่ห้องพักส่วนตัว ข้าต้องการหลีกเลี่ยงสายตาของสาธารณชน”
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันถูกส่งผ่านประตูบริการ ผู้ส่งสารทำงานได้ดีมากที่นำทางฉันไปในทิศทางนั้น ยกโทษให้เขา
“ขอขอบคุณสำหรับการพิจารณาของท่าน แล้วฉันจะให้บริการได้อย่างไร”
ฉันแน่ใจว่าเขาพาฉันมาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยวกับข้อเสนอที่จะทำให้ฉันเป็นจอมพล ในกรณีนี้ ฉันตั้งใจจะปฏิเสธมัน ฉันไม่ได้อยู่บนโลกนี้มานานนัก และฉันก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน ฉันควรจะนำผู้คนมารวมกันอย่างที่คาดหวังจากคนระดับนั้นได้อย่างไร? แต่ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่มีคุณสมบัติในการเป็นผู้นำ ฉันได้ทักษะด้านมนุษยสัมพันธ์มาจากโลกต่างๆ แต่ที่จริงแล้ว ฉันก็ยังเป็นคนขี้อาย
แต่พระราชากลับตรัสว่า “ข้าอยากถามถึงพี่สาวข้า”
“ฉันได้รายงานสิ่งที่ฉันรู้แล้ว”
“ไม่ใช่อย่างนั้น เจ้าเป็นคนสุดท้ายที่เธอพูดด้วย อยากฟังเรื่องราวของเธอและจดจำเธอ และบางทีผู้กล้าอาจมองเห็นด้านของเธอที่ข้ามองไม่เห็น”
โอ้ นั่นคือสิ่งที่เขาหมายถึง ฉันรู้สึกละอายใจที่ได้เตรียมพร้อมสำหรับความท้าทายทางการเมือง ผู้ปกครองต่อหน้าต่อตาในขณะที่เป็นกษัตริย์ เป็นเพียงเด็กหนุ่มที่เพิ่งสูญเสียญาติคนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันสามารถเข้าใจได้ว่าเขาต้องการรวบรวมรายละเอียดต่างๆ ให้ได้มากที่สุดเพื่อซึมซับความทรงจำของเธอ
เมื่อนำอาหารเข้ามาแล้ว พระองค์ก็ทรงสไลซ์เนื้อและจัดใส่จานของฉัน ฉันกัดกินมันขณะที่ฉันบอกเขาทุกอย่างที่ฉันจำได้เกี่ยวกับเจ้าหญิง
“ท่านทะเลาะกับเธอเหรอ”
“ใช่ เธอท้าทายฉันในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ฉันถูกเรียกตัวมา”
“ใครชนะ?”
“ฉันแน่นอน”
หลังจากแลกเปลี่ยนกันไม่กี่ครั้ง เจ้าหญิงก็ตะโกนใส่ฉันให้เอาจริง ฉันตัดสินใจว่าคงเป็นการเสียมารยาทที่จะรั้งไว้หลังจากที่เธอจับฉันได้ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจจบการแข่งขันในการโจมตีครั้งต่อไป
ดวงตาของกษัตริย์เบิกกว้าง “ท่านเอาชนะพี่สาวข้า! นั่นเป็นความสำเร็จทีเดียว”
“ฉันเรียนรู้ดาบ จากเซนต์ดาบโอเวน” ฉันพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“นั่นใครน่ะ?”
“เขาเป็น ครู ของฉันในโลกแรกที่ฉันได้ช่วยไว้”
ฉันจะทิ้งชื่อเขาทุกครั้งที่ดาบของฉันได้รับการยกย่อง การเผยแพร่ชื่อของเขาไปยังโลกอื่นเป็นการรำลึกถึงสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถมอบให้กับการแสดงนั้นได้ ขอให้วิญญาณของเขาไปสู่สุขคติ
“เข้าใจแล้ว แต่ข้าแน่ใจว่าพี่สาวของข้าดื้อดึง”
“ใช่ เธอท้าทายฉันจนพระอาทิตย์ตกดิน”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอเป็นคนที่แพ้ยากเสมอ”
ฉันพบว่าการพูดง่ายกว่าที่คาดไว้มาก ฉันไม่ได้รู้จักเจ้าหญิงมานานมากนัก แต่น่าแปลกที่ฉันพบเรื่องราวมากมายที่จะพูดถึง นั่นเป็นเพียงเสน่ห์ของเธอ อีกครั้ง ฉันคร่ำครวญถึงการสูญเสียของเธอ
เรื่องราวดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุด เราก็มาถึงการต่อสู้ครั้งนั้น กษัตริย์หยุดฉันไว้ที่นั่น
“นั่นก็เพียงพอแล้ว ข้ารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป”
น้ำเสียงของเขาสงบแต่ปวดร้าว เขาก้มศีรษะอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หันไปหาผู้คุมในที่สุด
“ข้าอยากคุยกับเขาคนเดียว”
ยามออกไปโดยไม่พูดอะไร เหลือเพียงราชา ชายชรา และฉันเท่านั้น
เขาเป็นชายชราที่แปลกประหลาด จมูกโด่ง หัวล้าน และดวงตาที่เฉียบคมมาก เขาสวมเสื้อผ้าราคาแพงสมกับเป็นผู้ช่วยของกษัตริย์ แต่พวกเขาไม่เหมาะกับเขาเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ยืนอยู่ข้างหลังพระราชา ไร้การมีอยู่ ไม่ทำอะไรเลย และเพิกเฉยต่อคำสั่งให้คนอื่นๆ ออกไป
เขาคือใคร? เขาเป็นฉันเห็นที่คนเดียวหรือเปล่า?
พระราชาทรงสังเกตการจ้องมองของฉัน “ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเขา เขาเป็นคนซื่อสัตย์”
ตามพระราชดำรัสของกษัตริย์ ชายชราโค้งคำนับเล็กน้อย ฉันพยักหน้าตอบเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นมนุษย์
พระราชาตรัสอีกครั้ง “ข้าเองที่ฆ่าพี่สาวข้า”
“ท่านหมายความว่ายังไงกัน”
“ข้าเคยเป็นเด็กป่วย ถ้าขี่ม้าครึ่งวัน ข้าจะต้องติดเตียงในครั้งต่อไป แล้วท่านจะรู้ว่าพี่สาวข้าเป็นอย่างไร ข้าจำไม่ได้กี่ครั้งแล้วที่ได้ยินเสียงกระซิบกระซิบของคนที่หวังว่าเธอเป็นผู้ชาย เนื่องจากสภาพของข้า จึงไม่สามารถเป็นผู้นำกองทัพได้ และพี่สาวของข้าก็รับบทบาทนี้แทน ถ้าข้าเกิดมาแข็งแกร่งกว่านี้…”
พระราชาทรงตัดพระองค์เอง ไม่ใช่ความผิดของเขาที่เขาเกิดมาอ่อนแอ ไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะโทษตัวเอง แต่บอกเขาว่าจะไม่มีการปลอบโยน ฉันหาคำที่เหมาะสมไม่เจอ
“ข้ารู้เสมอว่าวันนี้จะมาถึง”
“เธอมอบอนาคตของมนุษยชาติให้กับท่านในลมหายใจสุดท้ายของเธอ เธอออกไปอย่างสง่างาม”
“ข้ารู้สึกขอบคุณที่ท่านคิดอย่างนั้น แต่ด้วยความสัตย์จริง ข้าอยากให้เธอกลับบ้านแบบเป็นๆ มากกว่า ตอนนี้ไม่มีใครเหลือให้ข้าพึ่งพาแล้ว”
กษัตริย์ก้มศีรษะและไหล่ที่เรียวของเขาสั่นเทา ฉันยืนและวางมือบนไหล่ของเขา ฉันเพียงแค่ต้องพูดมัน
“นั่นไม่จริง ฝ่าบาท ท่านมีฉันอยู่เคียงข้างท่าน แค่ออกคำสั่ง”
เขาเงยหน้าขึ้น และดวงตาที่แดงก่ำก็จับฉันเข้าไป “จริงเหรอ? ทำไมท่านทำขนาดนั้น?”
“ฉันสาบานกับเจ้าหญิงผู้ล่วงลับไปแล้ว คำสาบานต่อคนตายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ไม่ว่าโลกจะเป็นอย่างไร”
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะเชื่อเจ้า”
รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา ขอบคุณพระเจ้า
“ถ้าอย่างนั้นเพื่อทำธุรกิจ ข้าอยากให้ท่านรับหน้าที่จอมพล”
ฉันสำลัก
“มีอะไรเหรอผู้กล้า”
“ใช่ จู่ๆ มันก็…”
“ริเกลบอกท่านหรือยังว่า กาแดน ฮิลล์ เป็นสถานที่แบบไหน?”
“เขาบอก”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลย ท่านจะทำมันไหม?”
“เพื่อประโยชน์ของฝ่าบาท ข้าจะฟันศัตรูที่ดาบเล่มนี้สามารถเข้าถึงได้ แต่ฉันไม่เหมาะที่จะเป็นนายพล”
“ทำไมล่ะนั่น”
“ฉันสงสัยว่าขุนนางชั้นสูงจะปฏิบัติตามคำสั่งของคนอย่างฉัน ฉันเชื่อว่าตำแหน่งที่สำคัญเช่นนี้ควรมอบให้แก่ผู้ที่มีความเข้าใจโลกนี้มากกว่า”
“คนอย่างกาลิลเหรอ”
กาลิล? ใคร? ไอ้หมีนั่น?
“เขามีความรับผิดชอบ” พระราชาตรัส “เขาจะไม่ทรยศใคร ยิ่งคุณเชื่อในตัวเขามากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งพึ่งพาเขามากเท่านั้น เขาจะยิ่งตอบความคาดหวังของคุณมากขึ้นเท่านั้น แต่นั่นก็หมายความว่ามือของเขาถูกมัดด้วยภาระหน้าที่มากมาย”
“แล้วท่านริเกลล่ะ”
“ เฒ่า ริเกลนั้นแย่กว่านั้นอีก เขาไร้ความสามารถเมื่อพูดถึงการเมือง เขาสร้างศัตรูโดยไม่รู้ตัว” ราชาสูดหายใจเข้าลึกๆ “บ้านหลายหลังสูญเสียผู้นำในสงครามครั้งที่แล้ว สถานการณ์ไม่แน่นอนอย่างยิ่ง ในตอนนี้ ข้าไม่สามารถให้ใครผูกมัดตามภาระหน้าที่—ใครก็ตามในโลกนี้—ในตำแหน่งจอมพล ข้ามั่นใจ ที่กล่าวว่าไม่สามารถปล่อยให้ตำแหน่งว่างได้เช่นกัน ถ้าข้าปล่อยให้มันว่าง ก็ไม่มีใครบอกได้ว่าใครจะพยายามเข้าไปในช่องว่าง จนกว่าข้าจะโต—ไม่ จนกว่าสถานการณ์จะมีเสถียรภาพบ้าง! โปรดฟังความปรารถนาของข้า!”
เขาดูสิ้นหวัง ความคิดของฉันย้อนคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากลีอาน่า “และพี่ชายของฉันด้วย” เมื่อได้ยินพวกเขาแล้ว ก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้
“ข้าขอน้อมรับ”
“ยอดเยี่ยม!” พระพักตร์ของพระองค์เป็นประกาย
ดังนั้นฉันจึงกลายเป็นจอมพล
หลังจากที่ฉันได้พบกับกษัตริย์สิ้นสุดลง ฉันก็ออกจากวังแบบไม่ระบุตัวตน แทนที่จะเป็นชุดนักขี่มังกร ฉันสวมชุดเกราะแบบเดียวกับที่ทหารรักษาการณ์สวมใส่ และใบหน้าของฉันถูกปิดด้วยหมวกแก๊ปแบบถัง อย่างเป็นทางการ ผู้กล้ากลับมาในรถม้าเดียวกันกับริเกล
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ฉันได้ตกลงไปยังตำแหน่งที่ฉันตั้งใจจะปฏิเสธแล้ว ฉันเป็นคนใจง่ายเสมอมา แต่คราวนี้ ฉันยอมพังโดยไม่มีการต่อต้านเลย แต่ฉันจะทำอะไรได้? ใครจะปฏิเสธไม่ได้เมื่อเด็กหนุ่มผู้ขยันขันแข็งคนนั้นอ้อนวอนด้วยความสิ้นหวังในสายตาของเขา เป็นเช่นนั้น ฉันถูกพัดพาไปโดยบังเอิญเสมอ มันจะได้ผลไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ใครกันที่ตัดสินใจตั้งฉันเป็นจอมพล? ฉันกังวลว่าจู่ๆ การตัดสินใจก็เกิดขึ้นโดยไม่มีการวางรากฐานที่เหมาะสม ชายชราคนนั้นน่าสงสัยที่สุด มองตาเพียงครั้งเดียวก็รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นแค่ โจ ธรรมดาๆ บางทีเขาอาจได้รับความโปรดปรานจากเด็กหนุ่มที่สูญเสียพ่อแม่และตอนนี้กำลังควบคุมเขาจากเบื้องหลัง ดูเหมือนว่ากษัตริย์จะวางใจเขาและบอกเขาว่าภักดี ฉันจะต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับประเภทของบุคคลที่เขาเป็น บางทีริเกลรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเขา
เมื่อฉันกลับไปที่คฤหาสน์ของริเกล ฉันบอกเขาว่าฉันยอมรับหน้าที่นี้แล้ว เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งด้วยใบหน้าที่ขัดแย้งกัน
“ฝ่าบาทพูดถูก เจ้าจะเหมาะกับหน้าที่นี้มากกว่ากาลิล”
“ถ้าฉันจะถาม จอมพลทำอะไรกันแน่”
“อย่างแรกเลย เจ้าต้องมีเสื้อผ้าที่คู่ควรกับตำแหน่งนี้” จริงอยู่ที่เสื้อผ้าทำให้ผู้ชาย “ข้าจะจัดการให้ แต่…” เขาพูดไม่ออก ดิ้นรนกับคำพูดต่อไป
“ค่าใช้จ่าย?”
“ใช่ ข้าสามารถจ่ายค่าชุดเกราะได้ แต่ชุดทางการที่คู่ควรกับพิธีแต่งตั้งของเจ้ามีมากกว่าเงินเดือนที่ข้าจะให้ได้ โชคดีที่เจ้าควรมีรายได้เพียงพอจาก กาแดน ฮิลล์ ตอนนี้ข้าสามารถชำระเงินดาวน์ได้ ดังนั้นโปรดชำระเงินส่วนที่เหลือเมื่อเจ้าเริ่มมีรายได้”
เห็นได้ชัดว่าทำไมฉันถึงได้รับอาณาเขต ฉันไม่สามารถพึ่งพาคนอื่นตลอดไปได้
“เข้าใจแล้ว ฉันจะจ่ายคืนให้คุณโดยเร็วที่สุด”
“ขอบคุณ โอ้ แต่ข้าสามารถจัดหาดาบให้ได้”
“แน่ใจนะ?”
“เมื่ออัศวินถูกลงทุน มันเป็นธรรมเนียมที่ผู้ปกครองของพวกเขาจะมอบดาบ”
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะรับข้อเสนอนั้น”
“บังเอิญ ผูกล้า เจ้ามีตราประทับเป็นของตัวเองหรือเปล่า? จอมพลสนามต้องมีเกราะและโล่ที่ตราของเขา”
“ฉันมี คุณมีอะไรให้วาดไหม”
เขานำแผ่นหนังกับปากกาขนนกมาให้ฉัน ฉันหยิบมันขึ้นมาแล้ววาดสัญลักษณ์ตามปกติ
“อืม.. ฤดูใบไม้ผลิและหญิงสาวใช่มั้ย?
เป็นรูปผู้หญิงสวดมนต์ข้างน้ำพุเล็กๆ นับตั้งแต่การผจญภัยครั้งแรกของฉัน ฉันจะใช้ภาพวาดนั้นทุกครั้งที่ต้องการแบนเนอร์
“มีปัญหาอะไรหรือไม่? ฉันไม่คุ้นเคยกับธรรมเนียมของโลกนี้”
“ไม่ มันไม่ควรเป็นปัญหา ข้าขอถามหน่อยได้ไหมว่ามันมาจากไหน”
“ฉันได้รับการช่วยเหลือจากเทพธิดาแห่งน้ำ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว”
“ข้าเข้าใจ มันจะทำให้เป็นตราอันวิจิตร”
อันที่จริง คนที่ฉันพบไม่ใช่เทพธิดา เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิง แต่ความแตกต่างนั้นไม่สำคัญ เพราะเธอเปรียบเสมือนเทพธิดาในสายตาของฉัน
“ลองคิดดู มีชายชราแปลกหน้าอยู่ในห้องของฝ่าบาท เขาคือใคร?”
“ชายชราที่อยู่เคียงข้างฝ่าบาท? เจ้ากำลังพูดถึง ฟอร์โตกันเหรอ?”
“ฉันไม่รู้ชื่อเขา แต่ดวงตาของเขาเฉียบแหลม”
“งั้นก็ไม่ต้องสงสัยเลย ข้าไม่รู้เกี่ยวกับเขามากนัก”
“แม้แต่คุณก็ไม่รู้เหรอ?”
“ไม่มีใครรู้ เขามาจากที่ใดก็เป็นปริศนาเช่นกัน อย่างน้อยที่สุด เขคอยอยู่เคียงข้างพระองค์ตั้งแต่พระราชาองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยปรากฏในที่สาธารณะ เมื่อคุณเห็นเขา เขามักจะอยู่ข้างหลังกษัตริย์และกระซิบข้างหูของเขา มีข่าวลือว่าพระองค์ทรงเห็นว่าเขาเป็นคู่หูหลักของเขา”
คนสนิทลึกลับที่มีต้นกำเนิดที่น่าสงสัย ฉันได้วาดภาพของเขาไว้ในหัวแล้ว และความเป็นจริงกลับกลายเป็นว่าเข้ากันได้อย่างลงตัว ลึกลับไปหมด
“จะดีหรือที่จะยอมให้คนเช่นนั้นมาร่วมงานกับพระราชา?”
“ข่าวลือมีหลากหลาย แต่จงพิจารณาดู แล้วคุณจะพบว่ามันไม่มีมูลเลย เขาไม่ได้ใช้ตำแหน่งของเขาเพื่อตัวของเขาเอง และไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง บางทีเขาอาจไม่ใช่คนเลวจริงๆ”
มันโอเคจริงๆเหรอ? บางทีริเกลอาจจะไว้ใจเกินไปหน่อย นั่นอาจเป็นสาเหตุที่พระองค์ไม่ทรงเลือกให้เป็นจอมพล แน่นอน ฉันพูดถึงใครเกี่ยวกับต้นกำเนิดที่น่าสงสัย ฉันก็เป็นคน น่าสงสัย เหมือนกัน
“ผู้กล้า อันที่จริง บางทีเขาอาจเป็นคนแนะนำให้ฝ่าบาทแต่งตั้งเจ้า”
***
ฉันฝันร้ายในคืนนั้น เรื่องปกติเกี่ยวกับช่วงเวลาที่ฉันถูกนำกลับมาสู่ความเป็นจริงจากการผจญภัยครั้งแรกของฉัน ฉันตื่นขึ้นในความฝัน ลืมตาดูห้องของตัวเอง ห้องที่ฉันอยากกลับไป
เมื่อความคิดถึงเข้ามาครอบงำฉัน ฉันร้องไห้เพราะรู้ว่าทั้งหมดเป็นความฝัน แม่ของฉันเข้ามาในห้องเมื่อเธอได้ยินฉันสะอื้นไห้ จากนั้นฉันก็ตื่นขึ้นอย่างแท้จริงในโลกที่แปลกประหลาดและแปลกประหลาดนี้
เธอไม่ได้เจอฉันมาครึ่งปีแล้ว อย่างไรก็ตาม สำหรับฉัน มันยาวนานกว่านั้นมาก
บทที่ 1: มนุษยชาติพ่ายแพ้
THE ORCISH LEGIONS เข้ายึดตำแหน่งบนเนินเขาแล้ว ทหารที่กล้าหาญแต่ละคนกวัดแกว่งหอกที่มีความสูงหลายเท่าของตัวเอง และยื่นกันเป็นรูปแบบไปไกลเหนือสันเขายาว ปกคลุมท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงด้วยแสงของดาบปลายแหลม
ตามจังหวะกลอง ออร์คที่แต่งตัวประหลาดจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาที่ด้านหน้าของขบวนด้วยการเต้นรำที่บ้าคลั่ง อาจะเป็นหมอผี เป็นไปได้มากว่านี่คือวิธีที่พวกเขามอบความกล้าหาญและพรให้กับทหารของพวกเขา
เป็นเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ถูกเรียกตัวมาที่โลกนี้ และตอนนี้ก็พร้อมที่จะท้าทายกองทัพศัตรูแล้ว
พวกออร์คดูแตกต่างจากที่เคยเห็นในโลกอื่นเล็กน้อย พวกมันตัวเล็ก ความสูงประมาณหน้าอกถึงคนทั่วไป แต่ร่างกายแข็งแรง ใบหน้าอันน่ากลัวของพวกมันดูราวกับเป็นส่วนผสมที่แปลกประหลาดระหว่างลิงกับหมู โดยมีน้ำลายไหลไหลลงมาตามงาที่ยื่นออกมาจากขากรรไกรล่างของพวกมัน
ตามคำบอกเล่าของนักบวชที่เรียกมา ออร์คเป็นเผ่าพันธุ์ที่ชั่วร้ายซึ่งถือกำเนิดมาในโลกโดยเทพผู้ชั่วร้าย พวกเขาบอกว่า “ออร์คนั้นฉลาดพอๆ กับสุนัข ขาดความเร็วและพลังน้อยกว่ามนุษย์เพียงเล็กน้อย การดุ๊กดิ๊กแบบตัวต่อตัวด้วยไม้แม้แต่ชาวนาทั่วไปก็ยังเป็นผู้ชนะ”
และเห็นได้ชัดว่าเป็นเช่นนั้น—เช่นเดียวกับออร์คอื่นๆ ที่รู้จัก อย่างไรก็ตาม พวกมันขยายพันธุ์ด้วยความเร็วที่น่ากลัว ดังนั้นพวกเขาจึงค่อย ๆ ครอบงำมนุษยชาติด้วยจำนวนอันมหาศาล
มีหลายวิธีในการจัดการกับศัตรูที่สามารถโม้ได้นอกจากตัวเลข ในฐานะทหารผ่านศึกที่ได้กอบกู้โลกไปแล้วสิบสองโลก แน่ใจว่านี่จะเป็นเรื่องง่าย
****
ฉันฮัมเพลงอย่างร่าเริงขณะที่กองทัพชุดดำเข้าประจำตำแหน่ง พวกเขาทั้งหมดประมาณหนึ่งหมื่นราวๆ นั้น สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้ฉันลำบาก อันที่จริงมีน้อยกว่าที่ฉันคาดไว้ แต่ประเด็นคือการเคลื่อนไหวของพวกมันมีความเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างมาก พวกมันเป็นกองทัพอย่างชัดเจน
นี่คือสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่ฉันได้รับการบอกกล่าวให้คาดหวัง เราควรจะต่อสู้กับฝูงสัตว์ที่ไม่ฉลาดไปกว่าสุนัข ซึ่งข้อได้เปรียบเพียงอย่างเดียวคือจำนวนรั่วนๆ—ลูกปลาตัวเล็กกระจายอย่างง่ายดายด้วยพลังของฮีโร่ของฉัน เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขารวมกันเป็นหนึ่งเดียวภายใต้สิ่งที่เรียกว่าพระเจ้าชั่วร้าย? ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นตำนาน ไม่ใช่ภัยคุกคามที่แท้จริง
ลูกปลาตัวเล็กกระจายอย่างง่ายดายด้วยพลังของผู้กล้าของฉัน เป็นไปได้ไหมว่าพวกมันรวมกันเป็นหนึ่งเดียวภายใต้สิ่งที่เรียก-ว่าเทพปีศาจ? ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นตำนาน ไม่ใช่ภัยคุกคามที่แท้จริง
ถึงกระนั้นมันก็เป็นโลกต่างชาติ(ต่างโลก) พระเจ้ามีจริงไม่มีอะไรผิดปกติ—ฉันฆ่าไปไม่กี่ตัวในสมัยก่อน ที่กล่าวว่าหากมีสิ่งลึกลับบางอย่างที่สามารถจัดควบคุมบุคคลจำนวนมากได้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันจะต้องอวดพลังที่น่ากลัวอย่างแน่นอน มันเริ่มดูเหมือนว่าหน้าที่ของฉันในโลกนี้คือต้องเอาชนะสิ่งนั้น การพิจารณาคดีที่โหดร้าย ใช่ แต่ไม่ใช่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เป็นเรื่องง่ายที่สุดเมื่อหน้าที่ที่กล้าหาญของฉันถูกวางไว้อย่างเรียบง่าย มันง่ายที่สุดจริง ๆ เมื่อหน้าที่ผู้กล้าของฉันถูกวางไว้อย่างเรียบง่าย
“ในที่สุดก็พบเจ้า” เซอร์ริเกลซึ่งสวมชุดเกราะหนาตั้งแต่หัวจรดเท้าดึงม้าของเขาเข้ามาใกล้ เขาเป็นกัปตันของเหล่านักขี่มังกรและได้ฉายาว่าลอร์ดแห่งดาบเงิน แต่ทุกวันนี้ เขาไม่ได้ถือดาบเงินอันล้ำค่าของเขา แต่มีชิ้นเหล็กที่ดูธรรมดาอย่างไม่น่าเชื่อ
เมื่อม้าของเขาเข้าแถวอยู่ข้างๆ ฉันแล้ว เขาขอโทษสำหรับความไม่สุภาพที่ไม่ได้ยกหมวกของเขาเพื่อคุยกับฉัน “ท้ายที่สุด มันค่อนข้างเจ็บปวดที่จะเก็บเคราของข้าไว้”
เซอร์ริเกลเป็นคนเคร่งศาสนามาก นับตั้งแต่เขาสูญเสียลูกชายซึ่งเป็นเพื่อนนักขี่มังกร เขาก็ยึดมั่นในคำสั่งสอนของพระเจ้าของเขา ซึ่งไม่อนุญาฅวางมีดโกนบนใบหน้าของเขา เป็นเพราะศรัทธาของเขาที่สนับสนุนฉัน ผู้กล้าที่พระเจ้าส่งมาให้ ก่อนใครก็ตาม เขายังรับบทบาทผู้ดูแลอีกด้วย อันที่จริง เขาเป็นคนที่ซื้ออุปกรณ์และม้าให้ฉันสำหรับการศึกนี้
การได้รับการสนับสนุนจากผู้มีอิทธิพลในช่วงต้นนี้เป็นสัญญาณที่ดีอย่างแน่นอน ในโลกที่ฉันเคยถูกอัญเชิญมาก่อนหน้านี้ ฉันได้พบกับผู้คนที่ไม่เชื่อใจฉันแม้แต่น้อย—แม้แต่บางครั้งก็เป็นคนที่อันเชิญฉันมาที่นี่ด้วย ฉันแทบจะนับไม่ได้เลยว่าถูกส่งตัวไปต่อสู้กับจอมมารโดยไม่ได้รับการสนับสนุนอย่างเหมาะสมบ่อยเพียงใด
“การต่อสู้จะเริ่มในไม่ช้า ได้โปรดกลับแคมป์”
เซอร์ริเกลกระตุ้นให้ฉันหันไปดูกองกำลังพันธมิตรของมนุษยชาติ การชำเลืองมองแวบแรกฉันไม่มั่นใจเลย
พวกเขากำลังสร้างเสียงอึกทึกครึกโครมเกี่ยวกับการที่คนๆ หนึ่งถูกส่งไปประจำการที่ไกลออกไปอีกในครั้งล่าสุด และเกี่ยวกับการที่คนๆ หนึ่งทนไม่ได้เมื่อมีคนยืนเรียงแถวอยู่ข้างๆ พวกเขา การโต้เถียงกันว่ามีใครคนหนึ่งชนคนอื่นด้วยโล่หรือไม่นั้น กลายเป็นการดวลกันอย่างรวดเร็ว
มีสายเลือดที่แตกต่างกันมากมาย สัญลักษณ์ประจำตระกูลประดับบนหัวของพวกเขา ต้องมีมากกว่าร้อย ภายใต้พวกเขาส่งเสียงโห่ร้องของอัศวินที่สวมชุดเกราะ lamellar ซึ่งทำมาจากแถบโลหะที่เชื่อมเข้าด้วยกัน ซึ่งทำมาจากแถบโลหะที่เชื่อมเข้าด้วยกัน สัญลักษณ์ประจำตระกูลบนโล่ของพวกเขามีความหลากหลายมากกว่าธงของพวกเขา
กองทหารของเรามีทหารม้าสามพันห้าร้อยนาย อนึ่ง ม้าที่นี่ค่อนข้างใหญ่กว่า หนักกว่า และแน่นกว่าในโลกของฉันมาก และแต่ละตัวมีเขาแหลมคมงอกออกมาจากหัวของมัน ฉันคิดว่าพวกมันดูเหมือนวัวมากกว่า ถูกปกป้องโดยเกราะที่เหมือนผ้ากันเปื้อนที่ด้านหน้า พวกมันสามารถใช้ความแข็งแกร่งของขาอันน่าประหลาดใจในการจู่โจมอย่างทรงพลัง
อัศวินเกือบทั้งหมดที่อยู่บนหลังม้าเหล่านี้สวมหมวกที่มีรูปร่างเป็นหัวของสัตว์ร้าย พวกเขาดูเหมือนกองทัพมารมากกว่าความยุติธรรม อย่างไรก็ดี พวกเขาดูแข็งแกร่งอย่างน่าประทับใจ
เรามีทหารราบอยู่ข้างหลังทหารม้าจำนวนเท่าๆ กัน พวกเขายังคงอยู่ในโหมดเตรียมพร้อมในรูปแบบที่ไม่สม่ำเสมอ ชุดเกราะของพวกเขามีทุกสิ่งที่พวกเขาสามารถจับได้ ในขณะที่อาวุธของพวกเขามีตั้งแต่ง้าวถยันหอก ตั้งแต่ขวานไปจนถึงดาบ จากคันธนูจนถึงหน้าไม้ และรวมถึงเคียวตัดหญ้าและฝาหม้อด้วย พวกนั้นเป็นพวกพ้องของบริวาร ทหารรับจ้าง และคนเลี้ยงสัตว์ที่ถูกเกณฑ์ทหาร ไม่น่าจะใช่คนที่น่าใว้ใจที่สุดที่จะอยู่ข้างคุณในการต่อสู้ สำหรับสิ่งที่คุ้มค่า อย่างน้อยพวกเขาก็ถูกแบ่งระหว่างพวกที่มีความสามารรถกับพวกที่ไม่มี
พวกเรากำลังวิ่งเหยาะๆ ผ่านช่องว่างของขบวนเมื่อ ตอนที่ฉันถามริเจลว่า “ศัตรูมีมากมายทีเดียว เราจะไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ ตัวเลขของเราไม่มีอะไรจะเย้ยหยันเช่นกัน ปกติไม่มีอะไรต้องกังวล แต่…” ชายชราเงียบไปครู่หนึ่ง กังวลอย่างเห็นได้ชัด
ฉันกระตุ้นให้เขาดำเนินการต่อด้วยการเหลือบมอง
“ข้าคิดว่านั่นเป็นเพียงการเบี่ยงเบนความสนใจ กองกำลังหลักของพวกมันจะต้องถูกซ่อนไว้หลังเนินเขา”
“พวกนักบวชบอกฉันว่าออร์คเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานที่ไม่มีสติปัญญา”
“พวกเขาฉลาดอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อพูดถึงการทำสงครามและทำสงครามเพียงอย่างเดียว ระวังอย่าเอาคำพูดของนักบวชมาใส่ใจ เกรงว่าพวกเขาอาจจะจับผิดเจ้า”
ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเซอร์ริเกลจะวิพากษ์วิจารณ์พระวิหาร เราไม่ได้รู้จักกันมานาน แต่ฉันไม่เคยเห็นเขาละเลย การสวดมนตร์ ก่อนรับประทานอาหาร เมื่อใดก็ตามที่คำพูดศักดิ์สิทธิ์ผ่านริมฝีปากของเขา การแสดงออกของเขาเป็นไปอย่างจริงจัง
“ไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องนี้จากคุณ” ฉันพูด
“ไม่ใช่นักบวชที่ข้าสวดอ้อนวอนให้”
เข้าใจแล้ว
การส่งหน่วยสอดแนมออกไปเป็นทางออกที่ดีที่สุดของเราเพื่อยืนยันความสงสัยของเขา อย่างไรก็ตาม
มีป่าอยู่ทางขวาของเนินเขาและพื้นที่ชุ่มน้ำทางซ้าย นั่นเป็นการจำกัดโอกาสของเราที่จะได้รับภาพที่ดี
“เราจะสามารถตรวจพบการซุ่มโจมตีได้ทันทีหากเรามีมังกร” ริเกลพึมพำอย่างหงุดหงิด
เห็นได้ชัดว่าไม่นานก่อนที่ฉันจะถูกอัญเชิญมังกรก็เข้าสู่ฤดูผสมพันธุ์แล้ว ซึ่งมาทุกๆครั้งในทศวรรษ
ในช่วงเวลานั้น มังกรทุกตัวจะรวมตัวกันที่ยอดเขามังกร ตอนนี้พวกมันอาจจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาคู่ครอง และด้วยเหตุนี้ นักขี่มังกรริเกลที่ภาคภูมิใจจึงถูกลดต่ำแหน่งลงเหลือเพียงแค่พลม้า
กล่าวได้ว่าพวกเขาจะไม่ใช้นักขี่มังกรที่มีค่า ราวกับว่าพวกเขาเป็นทหารม้าทั่วไป เหล่าผู้ขี่มังกรประจำการอยู่ที่ค่ายหลักเพื่อคุ้มกันนักบวชที่จะประกอบพิธีสงคราม
“แต่หลังจากที่เรารวบรวมขุนนางและกองทัพของพวกเขาทั้งหมดแล้ว เราจะสร้างความอับอายให้เจ้าหญิงถ้าเรากลับมาโดยไม่ได้เข้าร่วมในการต่อสู้แม้แต่ครั้งเดียว”
เจ้าหญิงที่เขาพูดถึงคือเจ้าหญิงลีอาน่า ผู้บัญชาการสูงสุดของปฏิบัติการนี้ เธอถูกเรียกว่าเจ้าหญิงอัศวิน ในขณะที่เธอยังเด็กและดูเป็นที่ชื่นชอบในหมู่ขุนนาง ฉันได้เรียนรู้ว่าความสัมพันธ์ทางชนชั้นที่ตึงเครียดมีอยู่ในทุกโลก
ความคิดของฉันถูกขัดจังหวะด้วยเสียงแตรอันดัง
“ดูเหมือนว่าเตรียมการเสร็จแล้ว”
พวกเราเร่งม้าของเราในทางที่เหลือ
****
ข้างหลังเรามีเสียงของนักบวชมากกว่าหนึ่งพันคน การสวดมนต์ของพวกเขามีการปรับเสียงที่แปลกประหลาด ดังก้องไปทั่วสนามรบราวกับเพลงสวด ในคอนเสิร์ตพร้อมกับเสียงที่เข้มข้นขึ้น เครื่องหมายที่เท้าของพวกเขาเริ่มเปล่งแสงสีน้ำเงิน ตามที่เซอร์ริเกลกล่าว พิธีนี้ส่งมานาให้กับเครื่องรางที่ติดอยู่กับเกราะของอัศวิน เมื่อเปิดใช้งาน สิ่งเหล่านี้จะสร้างเกราะป้องกันโพรเจกไทล์ในรัศมีหนึ่งเมตรรอบตัวเรา
ในที่สุด คาถาก็เปลี่ยนเป็นเสียงพึมพำเบาๆ บาเรียนั้นสมบูรณ์แล้ว และตอนนี้จำเป็นต้องมีการสวดมนต์ใหม่เพื่อรักษาไว้ เสียงแตรดังลั่นเพื่อประกาศว่าการเตรียมการพร้อม และเสียงแตรอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นการตอบรับ
แบ่งออกเป็นปีกซ้าย ปีกขวา และตรงกลาง กองทัพของขุนนางฝ่ายพันธมิตรเริ่มการรุก โดยทหารราบเดินตามหลังอย่างโกลาหล
อัศวินเทมพลาร์ ที่ฉันจะไปด้วยยังไม่ได้เคลื่อนไหว พวกเขาถูกมองว่าเป็นหนึ่งในกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักร ที่นั่นพร้อมกับเหล่านักขี่มังกร และจะเข้าควบคุมภายใต้การนำโดยตรงของเจ้าหญิงลีอาน่า เมื่อโอกาสมาถึง
เมื่ออากาศสั่นสะท้านด้วยกีบเท้าที่สั่นสะเทือน เหล่า orcish legions ก็เคลื่อนไหวในลักษณะเดียวกัน ฉันก็เห็นพวกออร์คยืนอยู่ด้านหน้ากองกำลังของพวกเขาถือวัตถุที่เหมือนปืน
ไม่ พวกมันไม่เหมือนปืน พวกมันคือปืน
หนึ่งในนั้น—บางทีก็งุ่มง่าม หรือบางทีอาจเกิดจากความกลัว—ยิงออกไปก่อนที่จะมีคำสั่ง แสงสว่างวาบและกลุ่มควันสีขาวยาว ๆ พ่นออกมาจากปากกระบอกปืน ภาพนั้นทำให้กระดูกสันหลังของฉันสั่น
มีบางอย่างที่อยู่ด้านหน้ากองหน้าของเราเปล่งแสงจางๆ จากนั้นก็ส่งเสียงดังกึกก้อง กระสุนถูกเบี่ยงเบนโดยบาเรียเวทย์มนตร์ เมื่อกระสุนนัดแรกปลุกระดม ปืนออร์คก็เริ่มระเบิดออกมา กระจัดกระจายไปที่นี่และที่นั่นจนในที่สุด แนวหน้าทั้งหมดก็ถูกห่อหุ้มด้วยกลุ่มควันสีขาว
ด้วยบาเรียป้องกันแนวรบ ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับอัศวินได้ จากช่องว่างในควัน ผมสามารถเห็นพวกออร์คหนีหลังแนวหอกของพวกเขาหลังจากที่พวกมันยิงออกไป แทนที่ด้วยกองกำลังใหม่อย่างรวดเร็วด้วยปืนบรรจุกระสุน
เสียงแตรดังขึ้นอีกครั้ง และอัศวินก็เร่งความเร็วขึ้น เสียงกีบเท้าทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือนดังขึ้นเรื่อย ๆ
พวกมันขึ้นมาเกือบถึงเขาแล้วในตอนที่ออร์คเริ่มระดมยิงชุดที่สองพร้อมๆกัน เสียงปืนดังขึ้นและตามเสียงการปะทะของกระสุนกับบาเนีย และเกิดประกายไพขึ้นในจุดปะทะ ท่ามกลางดงกระสุนบาเรียก็ได้ส่องแสงขึ้นจากอีกฝั่งสู่ปลายสุด
ในบางแห่งที่แสงจ้าที่สุด อัศวินหลายคนล้มลงจากหลังม้า ดูเหมือนแสงระเบิดเกิดขึ้นเมื่อบาเรียพังทลาย
ฉันได้ยินเสียงสวดมนต์ของนักบวชที่อยู่ข้างหลังฉัน ไม่ปะติดปะต่อกันเล็กน้อย บางส่วนของพวกเขาต้องถูกบังคับให้เริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้นเพื่อฟื้นฟูจุดที่แตก อัศวินยังคงเดินหน้าต่อไปโดยไม่ลังเล พวกมันมาถึงความเร็วเต็มที่แล้ว พวกเขาเร่งความเร็วสูงสุดแล้ว
ชั่วครู่ก่อนที่กองกำลังจะปะทะกัน พวกออร์คก็ปล่อยการระดมยิงที่ ตรงๆ ครั้ง ที่สาม มีแสงสีฟ้าสว่างวาบไปทั่วขบวน ทันใดนั้น อัศวินก็หายวับไปจากสายตาในกลุ่มควันดำ
เสียงคำรามของปืนถึงหูของฉันครู่ต่อมา จากนั้นเสียงของทหารม้าที่ฟาดฟันหอกและเสียงกรีดร้องของสัตว์ร้ายทั้งม้าและออร์ค คาถาของนักบวชไม่สอดคล้องกันมากขึ้นเรื่อยๆ แรงสั่นสะเทือนของกีบเพิ่มขึ้นอีกครั้ง และในที่สุด ทหารราบก็หายเข้าไปในควัน
ในที่สุด ลมกระโชกแรงพัดควันออกไปและฉันก็มองเห็นอีกครั้ง ถึงเวลานั้น ม้าตัวสุดท้ายเกือบจะหายตัวไปจากเนินเขา ที่ซึ่งทหารราบกำลังจัดการกับออร์คที่เหลือ ในขณะที่ออร์คบนเนินเขายังคงมีจำนวนมากกว่าศัตรู พวกมันก็สูญเสียความตั้งใจที่จะต่อสู้ไปอย่างสิ้นเชิง ในการไล่ล่าฝ่ายเดียว ทหารราบของมนุษย์เพียงแค่ไล่ตามและสังหารพวกมันขณะที่พวกเขากรีดร้องและวิ่งหนี ในเวลาไม่นาน เนินเขาก็แดงก่ำด้วยเลือด
เสียงแตรดังก้องจากที่ไกลออกไป เป็นการส่งสัญญาณถึงการค้นพบกองกำลังของศัตรูเพิ่มเติมและการพุ่งเข้าโจมตีอย่างต่อเนื่อง การแสดงออกของเจ้าหญิงลีอาน่า แข็งทื่อขณะที่เธอได้รับข้อความ
“ยืนยันสถานการณ์! ให้ เทมพลาร์ บุกไปยังยอดเขา! ผู้กล้ามากับ—”
ใบหน้าของเธอหันไปทางฉันครึ่งหนึ่งเมื่อฟ้าร้องคำรามเกิดขึ้น ต่างจากเสียงปืนก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด เสียงนี้ต้องหมายความว่าตอนนี้พวกมันกำลังยิงปืนใหญ่
ลีอาน่าหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด สีระบายออกจากริมฝีปากของเธอ
“ข้าบอกพวกเขาหลายครั้งแล้ว…!” เธอบ่น
เรารู้แล้วว่ามันจะต้องกลายเป็นกับดัก นั่นคือเหตุผลที่แผนจะหันหลังกลับหากศัตรูมีมากเกินไป อย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายนักที่จะหยุดกลุ่มพลม้าหลังจากที่พวกเขา โจมตี เมื่อความกระหายเลือดของผู้ขับขี่เดือดดาลแล้ว พวกเขาก็ไม่สามารถตัดสินใจโดยใช่หัวอย่างใจเย็นได้—ยิ่งไปกว่านี้เมื่อพวกเขาเป็นนักรบประเภทที่ภูมิใจในมีเกียรติ ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาคือการถูกมองว่าเป็นคนขี้ขลาด
เสียงต่อมาที่ดังไปทั่วเนินเขาคือเสียงประสานของปืน ซึ่งตามมาด้วยการระดมยิงครั้งที่สองอย่างรวดเร็วเหล่านักบวชสิ้นหวังในการร่ายมนต์รักษาบาเรียเพราะทุกการป้องกันถูกทำลาย ด้วยความเหนื่อยล้าบนใบหน้า พวกเขาไม่สามารถร่ายติดต่อกัน แต่ละคนที่ร่ายสะดุดจำเป็นต้องร่ายใหม่เพื่อการสร้างกำแพงใหม่ขึ้นมาใหม่
ถัดมาคือเสียงคำรามของการระดมยิงครั้งที่สาม และในที่สุด เสียงอันน่าสะพรึงกลัวของทหารม้าที่ชนกับทหารราบ
เจ้าหญิงร้องเรียก “เร็วเข้า!” แต่พวกได้เริ่งฝีเท้าขึ้นไปแล้ว ฉันเป็นคนแรกที่ไปถึงยอดเขา มันมีควันปกคลุมสนามรบด้านล่างมากเกินไปสำหรับฉันจะเห็นรายละเอียด ฉันบอกได้เพียงว่าวงจรของปืนและเสียงร้องของม้าระว่างการต่อสู้ยังคงโหมกระหน่ำ
เจ้าหญิงและอัศวินของเธอมาถึงหลังจากฉันไม่นาน และเรามองดูควันที่ค่อยๆ จางลงทีละน้อย อย่างแรก ฉันเห็นรูปร่างของอัศวินที่ถูกยิงด้วยปืน แล้วทหารออร์คก็ถูกม้าทับทับ โดยมีบางคนอัศวินผู้เหยียบย่ำอยู่ จากนั้นฉันเห็นฉากสู่ที่หายนะอย่างเต็มที่ ที่ทอดยาวข้ามหุบเขาตรงฐานของเนินเขาเป็นกองทหารออร์คในรูปแบบกระดานหมากรุก อัศวินกองพันทหารม้าสามารถฝ่ากบางส่วนได้สำเร็จด้วยการโจมตีที่ดุเดือด น่าเสียดายที่ทำให้พวกเขาเข้า ตรงกลางวงล้อมของศัตรู และพวกเขาเกือบจะถูกล้อมแล้ว
มีพลปืนจำนวนหนึ่งประจำการอยู่รอบๆ กองทัพออร์ค และพวกมันจะยิงปืนใส่อัศวินทุกคนที่พยายามจะเข้าใกล้ เนื่องจากพวกออร์คตัวเตี้ย พวกเขาจึงต้องเงื้อคอเพื่อดูทหารบนหลังม้า ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีความเสี่ยงถูกเห็นในสนามรบ ยิ่งไปกว่านั้น แคลดีราแห่งเสียงปืนที่แตกหน่อหนามคมนับไม่ถ้วนและหอกยาวของออร์ค สมรภูมินี้ เต็มไปด้วยเสียงปืน หนามแหลมคมนับไม่ถ้วนและหอกยาวของออร์ค ถ้าคนขี่ม้าตกจากหลังม้า หอกพวกนี้ก็จะกระหน่ำมาใส่เขา
ผู้บัญชาการของกองทัพพันธมิตร่วงไปแล้ว? กองกำลังของพวกเขาดูเหมือนจะกลายเป็นความยุ่งเหยิง ผู้ชายบางคนก็พิรี้พิไรในที่ที่พวกเขายืน ในขณะที่คนอื่น ๆ มุทะลุและเข้าไปในกองกำลังของศัตรู บางคนเมื่อสูญเสียการมองเห็นในควัน พวกเขาหลงเข้าไปในท่ามกลางศัตรูด้วยตัวของพวกเขาเอง
ทุกครั้งที่เสียงปืนคำราม พวกเขาจะล้มลงกับพื้นจำนวนมาก กว่าครึ่งจมลงในแอ่งเลือดแล้ว ในเวลาเพียงนิดเดียว และมันก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาสำอีกส่วนที่เหลือ
“เป่าแตรล่าถอย!”
ทันทีที่ได้รับคำสั่งของเจ้าหญิง เสียงแตรร้องโหยหวนก็ดังขึ้น มันสายเกินไปแล้ว ออร์คที่กองทหารบุกเข้าไปถึงที่นั่น ได้จัดกลุ่มใหม่ตามหลังพวกเขา และฟื้นฟูขบวนทัพของพวกมัน เมื่อสิ่งเหล่านี้เสร็จสมบูรณ์แล้ว เหล่านักขี่ก็จะไม่มีที่ทางหนี
“เริ่มร่ายมนต์!”
คำพูดของเจ้าหญิงทำให้ฉันสงสัย แต่อัศวินเทมพลาร์ ที่ซื่อสัตย์เริ่มร่ายมนต์โดยไม่มีการบ่น พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะโจมตี
ฉันไม่สามารถอยู่เงียบ ๆ ได้อีกต่อไป “ฝ่าบาท” ฉันพูด “มันสายเกินไปแล้ว”
“ข้ารู้ แต่ถึงแม้จะรอดได้เพียงหยิบมือ ข้าก็ยังต้องสู้ต่อไป”
“และเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน คุณจะสูญเสียอัศวินเทมพลาร์ของคุณไป นั่นไม่ใช่การแรกเปลี่ยนที่ยุติธรรม ”
“มันจะใช้เวลากว่าทศวรรษในการสร้างอัศวินเทมพลาร์ขึ้นมาใหม่ ใช่ แต่ถ้าเราละทิ้งคนเหล่านั้นโดยไม่ทำให้โลหิตของเราเสียแม้แต่หยดเดียว ราชวงศ์จะสูญเสียความน่าเชื่อถือทั้งหมด นั่นจะหมายถึงการสูญเสียพลังที่รวมมนุษยชาติให้เป็นหนึ่งเดียว เราจะถูกลากกลับไปสู่วันแห่งการต่อสู้กันเอง และหากเป็นเช่นนี้ เราจะสูญเสียความก้าวหน้าไปอีกกว่าร้อยปี นั่นคือเหตุผลที่เลือดของข้าต้องหลั่งไหล ที่นี่และเดี๋ยวนี้”
หล่อนตัดสินใจ จ้องเขม็งไปที่อนาคตอันไกลโพ้น ฉันเดาว่านั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหญิงสาวคนนั้นจึงกลายเป็นเจ้าหญิงอัศวินที่มัดกองทัพของขุนนางไว้ด้วยกัน ยิ่งกว่าคนบ้าระห่ำที่โง่เขลาเสียอีก ถ้าคุณถามฉัน
ถึงกระนั้น การตัดสินใจของเธอก็น่าจะถูกที่สุด
งั้นให้ฉันขี่ไปกับคุณ คือสิ่งที่ฉันอยากจะพูด แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าฉันจะสามารถใช้พลังได้มากแค่ไหนที่นี่ ฉันเล่นเกมก็ต่อเมื่อฉันรู้จักพลังของฉันเอง
“ผู้กล้า โปรดกลับไปที่ค่าย บอกริเกลให้พานักบวชออกไป”
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ผมก็พูดว่า “ขอโชคดี”
“ขอให้โชคดีจงมีแด่ท่านเช่นกันผู้กล้าที่รัก โปรดช่วยมนุษยชาติแทนข้าด้วย”
“ฉันจะทำโดยไม่ล้มเหลว”
“และพี่ชายของข้าด้วย”
พยักหน้าของฉันนำรอยยิ้มที่โล่งใจมาสู่ใบหน้าของเธอ เธอหันกลับไปหาศัตรูและออกคำสั่งอื่น
“ชาร์จ!” เธอส่งเสียง ใบหน้าของเธอยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว
อัศวินที่สวมชุดเกราะสีขาวบริสุทธิ์ ถือโล่ และหอกแห่งแสงพุ่งลงไปในพายุแห่งความหายนะ
เมื่อฉันเฝ้าดูพวกเขาจากไป ฉันก็คิดว่า: ฉันจะกอบกู้โลกนี้ได้อย่างไร
****
มันเริ่มต้นจากวันที่ค่อนข้างไม่ธรรมดา การสอบเข้าโรงเรียนมัธยมของฉันใกล้เข้ามาแล้ว และฉันก็คิดไร้สาระเพื่อหนีจากความจริงที่แสนเฮงซวยอย่างไร้จุดหมาย ฉันยืดตัวออกบนเก้าอี้ จะไม่มีใครระเบิดฉันไปสู่อีกโลกหนึ่งซึ่งฉันสามารถเป็นผู้ใช่ไหม? ฉันคิด และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น
สักครู่ฉันรู้สึกราวกับว่ามีคนตอบยืนยัน ถัดมาฉันถูกกระโยนลงไปในน้ำ
โชคดีสำหรับฉันที่น้ำตื้น และเมื่อฉันผุดขึ้นมา ฉันก็พบกับหญิงสาวเปลือยเปล่า เธอแนะนำตัวเองในฐานะนักบวชน้ำและอ้อนวอนให้ฉันช่วยโลก ฉันกลายเป็นผู้กล้าและใช้เวลาทั้งวันต่อสู้กับเธอโดยไม่เข้าใจสถานการณ์จริงๆ หลังจากห้าปี ฉันสามารถเอาชนะจอมมารได้ และทำให้โลกรอด มันเป็นการผจญภัยที่โหดร้ายแต่ก็วิเศษมาก
จากนั้นในคืนที่ฉันควรจะแต่งงานกับนักบวชที่กันในน้ำ แต่ฉันก็กลับสู่โลกเดิม โชคดีที่ฉันไม่ใช่ อูราชิมะ ทาโร ที่กลับมาพบว่าทุกคนที่ฉันรู้จักได้เสียชีวิตไปนานแล้ว ผ่านไปเพียงครึ่งปีเท่านั้นในโลกบ้านเกิดของฉัน บาดแผลทั้งหมดที่ฉันสะสมมาตลอดห้าปีได้หายไป และร่างกายที่แข็งแกร่งของฉันได้กลับคืนสู่สภาพที่อ่อนแอ นอกจากนี้ ฉันพลาดวันสอบไประยะหนึ่งแล้ว
เหนือกว่านั้นอีกสิบปีข้างหน้า ฉันมักจะถูกส่งไปยังโลกอื่นโดยตัวตนที่ไม่รู้จักซึ่งฉันไม่สามารถตรวจพบอะไรได้นอกจากการมีอยู่ ทุกครั้งที่ฉันต้องกอบกู้โลก
โลกใหม่ที่ฉันมานี้คือโลกที่สิบสาม
( อูราชิมะ ทาโร ( ญี่ปุ่น : 浦島太郎, Urashima Tarō) เป็น เทพนิยาย ของ ญี่ปุ่น โดยเป็นเรื่องราวของ ชาวประมง ชื่อว่า อูราชิมะ ทาโร อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านริมทะเลแห่งหนึ่ง TL:ไปหาอ่านเอาเองนะ 55 )
*****
เราเดินไปทางเหนือตามทางหลวงที่ปูด้วยหิน ไม่—เรากำลังถอย ดังนั้นจะถูกต้องกว่าที่จะบอกว่าเรา กำลังถอย ไปทางเหนือ ทั้งม้าที่เหน็ดเหนื่อยและพลทหารที่เหน็ดเหนื่อยต่างจ้องมองที่พื้นด้วยท่าทางเหนื่อยหน่ายและลากเท้าของพวกเขา ฉันโทษพวกเขาไม่ได้ นับแต่ความพ่ายแพ้เมื่อวันก่อน พวกเขาเดินขบวนกันอย่างไม่พักผ่อนไม่หลับไม่นอน
สิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขาดำเนินต่อไปคือกลัวการไล่ล่าของศัตรู เห็นได้ชัดว่ามนุษย์ที่ออร์คจับได้นั้นถูกถลกหนังทั้งเป็นและถูกกินเนื้อของพวกเขาต่อหน้าต่อตาพวกเขาเอง แค่คิดก็หนาวแล้ว
ถนนถูกทิ้งร้างมาระยะหนึ่งแล้วและก้อนหินก็สึกกร่อน แต่ก็ยังเร็วกว่าการขี่ผ่านที่ราบ เราควบคุมระยะทางบางส่วน แต่ศัตรูก็อาจมีเช่นกัน โชคดีที่พวกออร์คยังตามไม่ทัน เหลือบมองย้อนกลับไปเห็นควันของโรงงานพลังน้ำที่กำลังไหม้
เซอร์ริเกลอยู่ในอาการสิ้นหวัง แม้ว่าเธอจะยอมเสียสละตัวเองด้วยความเต็มใจ แต่เขาก็ยังทนไม่ได้กับความคิดที่เขาล้มเหลวในการปกป้องเจ้าหญิงซึ่งเขารับใช้มาตั้งแต่เธอยังเด็ก
“หากเราจะนับพระพรของเรา เราโชคดีที่กองทัพของเราตกลงมาจากเนินเขา” ริเกลพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ปฏิเสธตนเอง
“ใช่ ฉันว่าอย่างนั้น”
จะเกิดอะไรขึ้นหากการสังหารนั้นเกิดขึ้นที่กองกำลังที่เหลือของเราสามารถเห็นมันได้ เกรงว่าพวกนอกรีตคงจะกระจัดกระจายหนีจากความกลัวและถูกจับอย่างน่าละอายอยู่ไม่ไกลจากสนามรบ
โชคดีที่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น เราสั่งการอย่างเป็นระเบียบเพื่อล่าถอย นี่น่าจะต้องขอบคุณคำสั่งระดับหัวหน้าของริเกล และเราโชคดีสำหรับมัน ในแง่หนึ่งนักบวชมีค่ามากกว่าอัศวิน การดึงพวกเขาออกมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บเป็นความสำเร็จครั้งใหญ่ แม้ว่าเราจะทิ้งอาหารและเสบียงส่วนใหญ่ไปก็ตาม
เรายังมีอัศวินเทมพลาร์ ต้องขอบคุณสำหรับการทำให้ศัตรูที่ไล่ล่าช้าลง ผู้รอดชีวิตจากกองกำลังพันธมิตรรายงานว่าเหล่าเทมพลาร์ต่อสู้อย่างงดงาม กวัดแกว่งหอกแสงของพวกเขาขณะที่พวกเขากระทืบผ่านแนวข้าศึก ทหารม้าเพียงห้าร้อยคน 3 กองทัพ พวกเขาพยายามอย่างหนักที่จะนำกองทัพยุทธหลักของออร์คออกไป น่าเสียดายที่พวกมันมีจำนวนมากกว่ามากและสูญเสียกำลังไปในแต่ละศพที่พวกเขาเหยียบย่ำ เมื่อพวกเขาสูญเสีย2 กองทัพ พวกเขาหมดแรง เศษซากที่อ่อนแอของพวกเขาถูกกลืนกินโดยฝูงชนของศัตรูและนั้นคือทั้งหมด
อัศวินผู้รอดชีวิตหลายร้อยคนของกองทัพพันธมิตรได้ใช้ประโยชน์จากความสับสน ด้วยความช่วยเหลือจากทหารราบที่อยู่บนยอดเพื่อรักษาผู้บาดเจ็บ พวกเขาสามารถแยกตัวออกไปได้ แน่นอน ข้อมูลนั้นเพียงแต่ทำให้วิญญาณของริเกลมืดมนยิ่งขึ้น เขาได้รับการปกป้องจากความตายจากบุคคลที่เขาควรจะปกป้อง
ช่วงเวลาสุดท้ายของเธอเป็นอย่างไร? ฉันได้ยินมาว่าชะตากรรมอันน่าสยดสยองกำลังรอผู้หญิงที่ถูกจับโดยพวกออร์ค แตกต่างจากวิธีที่พวกมันปฏิบัติต่อพวกผู้ชาย ฉันพบว่าตัวเองกำลังภาวนาให้เธอได้พบกับจุดจบของนักรบ
ตอนนี้มีคำเตือนเกิดขึ้นข้างหลังเรา ฉันหันไปเห็นฝูงสัตว์ประหลาดกระโจนออกมาจากป่าที่เราเพิ่งผ่านมาพวกมันคล้ายกับหมาป่า แต่มีจงอยปากที่แหลมคมเหมือนเหยี่ยวในที่ซึ่งควรจะเป็นปากของมัน และออร์คที่น่ารำคาญเหล่านั้นบนหลังของพวกมัน ดูเหมือนว่ามีประมาณร้อยคน ในที่สุดแนวหน้าของพวกมันก็ไล่ตามเราทัน ฉันสามารถเห็นผู้รอดชีวิตที่สิ้นหวังในด้านหลังของเราเตรียมที่จะหนี
สมบูรณ์แบบ นี่เป็นโอกาสที่ฉันจะได้ทดสอบพลังของผู้กล้า เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เห็นว่าพวกมันมีประสิทธิภาพเพียงใดในการต่อสู้กับศัตรูในโลกนี้
“ริเกล ฉันจะสู้”
“ระวังตัวด้วย! พวกมันมีปืนสั้น!”
ฉันกระตุ้นม้าของฉันและเปิดใช้งานโล่แห่งแสง นี่เป็นเวทมนตร์เดียวกับที่อัศวินเทมพลาร์ใช้ ฉันมีความสามารถในการรับกระแสมานาตามสัญชาตญาณและเข้าใจวิธีการใช้มัน ซึ่งทำให้ฉันสามารถใช้ซ้ำได้เกือบทุกคาถาของโลกหลังจากที่ได้เห็นมันครั้งเดียว นี่เป็นหนึ่งในพรที่มอบให้ฉันโดยบุคคลลึกลับที่ส่งฉันมายังโลกนี้
เมื่อควบเต็มกำลัง ฉันกระโดดข้ามอัศวินที่กำลังสร้างแนวทับตรงข้ามกับพวกออร์คอย่างบ้าคลั่ง ออร์คตาเดียวอยู่ข้างหน้า—ซึ่งน่าจะเป็นหัวหน้าของพวกมัน—พุ่งมาที่ผมทันที เสียงปิงโลหะดังก้องเมื่อกระสุนถูกเบี่ยงเบนออกจากโล่แสง
พวกออร์คกระจายออกไปรอบๆ ตัวฉันด้วยปืนที่ชี้มา ฉันใช้โล่ทั้งสองมือและรอให้พวกมันยิง วินาทีถัดมา กระสุนนัดจู่โจมฉันจากทุกทิศทุกทาง เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องอยู่ในหูของฉัน และโล่ก็เรืองแสงขณกันกระสุนที่ยิงมาด้วยแสงที่ทำให้ตาฉันพร่ามัว
ฉันทนได้และเมื่อเห็นว่าไม่เป็นอันตราย พวกออร์คต่างตื่นตระหนกอย่างชัดเจน นั่นเป็นโอกาสของฉัน ฉันปลดโล่ที่มือขวาออก แทนที่ด้วยหอกแห่งแสง จากนั้นฉันก็ขว้างหอกไปที่ออร์คที่อยู่ใกล้ฉันที่สุด แทงทะลุหัวใจของมัน
ฉันแสดงหอกอีกอันอย่างรวดเร็วและค้นหาออร์คตาข้างเดียว มันหันหลังแล้วและถอยกลับไปพร้อมกับทหารม้าออร์คคนอื่นๆ ที่ใช้กระสุนจนหมด มันกำลังจะโหลดกระสุนใหม่และมาสู้อีกครั้ง? มันไม่ระแวดระวังอันตรายาจากฉันใช่ไหม ฉันล็อกเป้าหมายแล้วเหวี่ยงหอก มันทิ้งร่องรอยของแสงไว้ในขณะที่มันบินเข้าหาศัตรูของฉัน
แต่ก่อนที่มันจะสัมผัส ออร์คตาเดียวก็ขยับตัวไปด้านข้าง ใบมีดถากไปที่สีข้างของมันขณะบินผ่าน และถึงแม้จะเสียสมดุล แต่มันก็สามารถเกาะบนอานได้ เห็นได้ชัดว่ามันสามารถหลบเลี่ยงการโจมตีที่ไม่คาดคิดจากด้านหลังด้วยสัญชาตญาณ ช่างเป็นสัตว์ประหลาด!
ก่อนที่ฉันจะตามมันไปอีกครั้ง พวก ออร์คไรเดอร์ ก็เข้ามาขว้างช่องว่างระหว่างเราจากทั้งสองข้าง ฉันโยนหอกที่ปรากฎอยู่ในมือของฉันไปที่ออร์คไรเดอร์ตัวอื่น และแสดงโล่บนมือทั้งสองอีกครั้ง หอกเฉียวที่แก้มของเป้าหมาย และออร์คครึ่งหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาฉันพร้อมกัน
ภายใต้การโจมตีที่มากเป็นสองเท่าในครั้งนี้ โล่ก็ถึงจุดแตกหักในที่สุด ฉันรู้สึกได้ถึงมานาปริมาณมหาศาลที่ระบายออกจากร่างกายของฉัน นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้นักบวชดูสิ้นหวังในการต่อสู้ การสูญเสียมานาที่เยอะที่สุดนั้นคือเมื่อเกราะแตก
ออร์คที่เหลือยังคงรักษาตำแหน่ง ปืนของพวกเขาจับจ้องมาที่ฉัน แต่จงระวังให้มากขึ้นถึงความเป็นไปได้ของการโจมตีที่มาจากข้างหลังฉัน ฉันเข้าใจ ฉันดูเหมือนตัวล่อแน่ๆ ตัดสินจากการกระทำของฉัน เป็นการประสานงานที่ยอดเยี่ยมอะไรอย่างนี้
เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันพบว่าพันธมิตรของฉันยังอยู่ไกลออกไป ถึงเวลาแล้วที่จะบอกเลิกและเข้าร่วมกับพวกเขาอีกครั้ง ฉันลดความเร็วลงและถอยห่างจากพวกออร์ค
ด้วนการจูโจมของฉัน ฉันแสดงหอกและขว้างไปที่ตาเดียว ขณะมันวิ่งไปที่ด้านหน้าอีกครั้ง แสงอ่อนลงเมื่อหอกพุ่ง สลายไปอย่างสิ้นเชิงก่อนที่มันจะไปถึง พวกออร์คหายเข้าไปในป่า ฉันหยุดม้าและรอให้พันธมิตรตามมาทัน ฉันได้ขับไล่ศัตรูออกไปแล้วในตอนนี้ แต่ไม่ได้ทำความเสียหายที่สำคัญใดๆ พวกมันจะโจมตีอีกครั้งในเร็วๆ นี้
*****
ฉันได้รับการต้อนรับกลับมาความปีติยินดี
“สมกับเป็นผู้กล้า! เป็นภาพที่สวยงามตระการตา!”
“ไม่คิดว่าจะสู้คนเดียวได้ขนาดนี้!”
“ท่านต่อสู้ด้วยกำลังของคนมากมาย”
อัศวินรายล้อมฉันและชื่นชมฉัน ดูจากสีหน้าของเขา ฉันทำได้เกินความคาดหมายของริเกล
“ข้ากำลังเฝ้าดูอยู่ ไม่คิดว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดนั้น! ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมพระเจ้าถึงเลือกคุณ!”
“ไม่จำเป็นต้องเอะอะ ฉันแสดงพลังออกมาแค่อย่างเดียว”
“ความอ่อนน้อมถ่อมตนกลายเป็นความเห็นถากถางดูถูก มีอัศวินเทมพลาร์เพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถใช้เวทย์มนตร์ได้โดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์ที่ได้รับพร แม้แต่อุปกรณ์ที่ใช้ ฉันก็รู้ว่าไม่มีใครสามารถต้านทานกระสุนจำนวนมากด้วยโล่ได้ นอกจากนี้ ยังไม่เคยเห็นการขว้างหอกแสงออกมาแบบนั้นอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ปกติพวกมันจะหายไปทันทีที่ถูกตัดขาดจากแหล่งพลังงาน”
เข้าใจแล้ว ระดับมานาตามปกติของฉันจะสูงกว่าระดับปกติที่นี่มาก
“ข้าแน่ใจว่า หมาดำ หนีไปทันทีที่มันตระหนักถึงความแข็งแกร่งของคุณ เป็นที่ยอมรับว่าเป็นชัยชนะที่เจียมเนื้อเจียมตัว แต่พระองค์ทรงอนุญาตให้เราฟื้นความหวังของเราขึ้นมาใหม่”
ฉันเข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงฉลองชัยชนะเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังจากการสูญเสียครั้งใหญ่ แต่ฉันไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อยว่าฉันชนะอะไรได้เลย แต่การตีความที่ใจกว้างที่สุดคือมันก็เป็นเสมอ
“ว่าแต่ หมาดำเป็นใคร” ฉันถาม
“อา เจ้ายังไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเขาเลย มันเป็นออร์คที่ขี่สุนัขจงอยปากดำ”
ตาเดียวนั่นเอง และสัตว์เดรัจฉานเรียกว่าจะงอยปากหมา (beak-dogs)
ริเกลเล่าต่อ “มันเป็นแม่ทัพเจ้าเล่ห์และเจ้าเล่ห์ที่สุด มันและคนของมันได้ก่อกวนเรามาตลอดเจ็ดหรือแปดปีที่ผ่านมา มันมักจะปรากฏตัวโดยไม่มีสัญญาณใดๆ นำหน่วยที่เล็กกว่าปกติออกไป อัศวินผู้กล้าหาญและมีคุณธรรมจำนวนมากตายอยู่ในนำมือมัน”
วีรบุรุษสงครามของพวกออร์ค แชมป์เปี้ยน ไม่น่าแปลกใจที่มันแข็งแกร่งมาก เดี่ยวก่อนอย่าบอกนะว่า…
“ให้ฉันเดานะ พวกออร์คเริ่มใช้ปืนในช่วงเวลาเดียวกับที่เขาปรากฏตัว”
“ไม่หรอก ตัวปืนเองก็มีอยู่มาระยะหนึ่งแล้ว แต่ตอนที่ข้ายังเป็นเด็กมันมีไม่มากนักและพวกมันก็ไม่สามารถทำลายเวทมนตร์ได้ พวกมันมีประโยชน์แค่ส่งเสียงดังเพื่อทำให้ม้ากลัว แต่อย่างที่เจ้าเห็น ตอนนี้พวกมันกลายเป็นภัยคุกคามแล้ว”
หัวใจของฉันจมลง นั่นยิ่งแย่ลงไปอีก พวกออร์คไม่ได้ถูกมอบปืนโดยสิ่งที่คล้ายกับการโกง พวกมันได้ค้นพบและพัฒนาด้วยตัวเอง
ในโลกทั้งโลกได้รับความรอดแล้วมนุษยชาติได้รับชัยชนะด้วยบุญของตัวเอง สถานการณ์ของโลกถูกกระตุ้นโดยตัวตนบางอย่าง—จอมมารผู้มีพลังที่น่าเกรงขาม การกลายพันธุ์อย่างกะทันหันของสัตว์ประหลาด อาวุธโบราณที่มีพลังมากพอที่จะทำลายทุกชีวิตอย่างที่เรารู้—เรื่องแบบนั้น ตราบใดที่ฉันสามารถทำอะไรกับปัญหานั้นได้ ฉันก็สามารถช่วยโลกได้ นั่นเป็นงานของฉัน
แต่ดูเหมือนว่าโลกนี้จะมีกฎเกณฑ์ที่ต่างกันออกไป โดยไม่ต้องพึ่งพาพลังพิเศษใด ๆ ศัตรูก็ครอบงำมนุษยชาติด้วยพลังของพวกเขาเอง และไม่ใช่แค่ตัวเลขเท่านั้น แต่ยังมีความได้เปรียบทางเทคโนโลยีอีกด้วย
เป็นโอกาสดีที่เราจะแพ้ให้กับพวกเขาในฐานะอารยธรรม ฉันหมายถึง พวกเขาสามารถรวบรวมปืนและทหารมากมายในสนามรบเดียว สิ่งนี้ได้ก้าวข้ามจุดที่ฉันสามารถทำทุกอย่างได้ด้วยการเป็นคนไร้เทียมทาน
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพิจารณาการต่อสู้ที่ฉันมีในวันนี้ ฉันสงสัยอย่างมากว่าฉันจะเรียกตัวเองว่าไร้เทียมทาน
ในกรณีนั้น ทำไมไม่ใช้ความรู้ของฉันเพื่อพัฒนาอาวุธของมนุษย์ในโลกนี้ล่ะ? ขอปฏิเสธ ฉันเคยลองมาก่อนแล้วและผลลัพธ์ก็ดูยุ่งเหยิง แน่นอนว่าปืนคาบศิลานั้นดูเรียบง่าย แต่มันคือสุดยอดของศิลปะแห่งโลหะวิทยาและต้องการความเข้าใจในเทคโนโลยีอื่นๆ อีกมากมาย แค่รู้ว่าโครงสร้างพื้นฐานไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย มันไร้ความหมายโดยพื้นฐาน เว้นแต่โลกจะพัฒนาทักษะพื้นฐานที่จำเป็นแล้ว และการนำเทคนิคพื้นฐานเหล่านั้นไปสู่อีกโลกหนึ่งจะยากยิ่งขึ้นไปอีก
อย่าลืมว่าในโลกแห่งความเป็นจริง ฉันก็เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ ที่เพิ่งจบชั้นมัธยมต้นไป ฉันจะไม่มีวันลืมว่าปืนจากความทรงจำที่คลุมเครือของฉันระเบิดแขนของช่างตีเหล็กหนุ่มฝึกหัดเมื่อเขาพยายามทดสอบการยิงได้อย่างไร
ในที่สุด ทั้งหมดที่ฉันทำได้คือใช้พลังที่มอบให้ฉันโดยสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักเพื่อเหวี่ยงดาบไปรอบๆ ในกรณีส่วนใหญ่ การเอาหัวศัตรูเร็วกว่าการปฏิรูปการเมืองมาก เท่านี้ก็เพียงพอที่จะกอบกู้โลกทุกแห่งแล้ว อันที่จริงฉันได้ช่วยโลกทั้งสิบสองใบด้วยวิธีนี้ มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ คือ ต่อสู้ สู้ และสู้จนตาย ใช่จนตาย ฉันมั่นใจว่าฉันจะไม่แพ้ใคร
จู่ๆ ฉันก็รู้สึกภาคภูมิใจและคาดหวังกับสิ่งที่ไม่รู้จักที่อยู่ข้างหลังฉัน ดูเหมือนจะบอกว่า “ไม่ต้องกังวล คุณทำมันได้”
ไร้ความรับผิดชอบแค่ไหน ให้ตายเถอะ อย่ามายุ่งกับฉัน
คำถามหนึ่งผุดขึ้นในใจ จะเกิดอะไรขึ้นหากฉันตายในต่างโลก? น่าแปลกที่สิ่งนี้แทบจะเป็นมากกว่าความคิดที่ผ่านไป ฉันมักจะมีความรู้สึกคลุมเครือว่าฉันจะตายไม่ได้ มันจะไม่เป็นไร ฉันเป็นผู้กล้านั้นคือทั้งหมด มันน่ากลัว แต่ก็เหมือนกับการนั่งรถไฟเหาะก็น่ากลัว
เหตุใดโลกนี้จึงเติมฉันด้วยความกลัวที่มีอยู่?
โอ้ คิดไปคิดมาคงไม่ได้พาฉันไปไหนแล้ว ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉันบ่นพึมพำในโลกของตัวเอง ก็ไม่ต่างอะไรกับที่นี่
*****
หลังจากการปะทะกันในป่าใกล้ประตูมังกร ออร์คที่ลิงไม่มีขนเรียกว่า หมาดำ ได้เซในขณะที่เขาลงจากหลังม้าของเขา แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากผู้ใต้บังคับบัญชา เขาก็แทบจะไม่สามารถยืนตัวตรงได้ เขาเสียเลือดไปมากกว่าที่คาดไว้ และเขาแสยะยิ้มให้กับความเจ็บปวดทื่อๆ ที่ไหลลงมาตามสีข้างของเขา
รูปครึ่งวงกลมที่สมบูรณ์แบบถูกควักออกจากด้านข้างเกราะ และทั้งหมดของเขา นับเป็นโชคดีอย่างยิ่งที่การโจมตีพลาดอวัยวะของเขา หากเขาไม่บังเอิญหันไปตรวจสอบลูกน้องที่ร่วงล้มจากสัตว์ขี่ของเขาโดยบังเอิญ หอกแห่งแสงนั้นจะแทงทะลุหัวใจของเขาโดยตรง เขาต้องยอมรับว่าเขาลดความระมัดระวังลง การปะทะกันครั้งใหญ่ได้สร้างความเสียหายอย่างมากต่อศัตรู เขามั่นใจว่าพวกมันจะไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้อีกต่อไป
มีบางอย่างรู้สึกผิดไปเล็กน้อย เขาน่าจะสังเกตเห็นเร็วกว่านี้ พวกมันสามารถถอยกลับได้อย่างรวดเร็วหลังจากการสูญเสียครั้งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร? เมื่อลิงไร้ขนตัวนั้นวิ่งไปข้างหน้าเพียงลำพัง ดูเหมือนว่ามันเป็นเพียงคนที่มีความปรารถนาที่จะตาย แต่ความจริงของเรื่องนี้คืออะไร? ทั้งหมาดำและคนของเขาไม่เคยเจอลิงที่ต่อสู้แบบนั้น
พวกเขาเคยพบชายที่ถือหอกและโล่เรืองแสงมาก่อน—พวกเขาได้ล้มล้างพวกมันไปหลายคนในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย แต่มีหนึ่งในเกราะสีขาวนั้นแข็งแกร่งมาก ไม่มีสิ่งใดเทียบได้ ลิงได้ขับไล่กองทัพของพวกเขา มันขว้างหอก มันสามารถสลับไปมาระหว่างอาวุธได้ทันที มันจะเป็นอะไรได้อีกนอกจากสัตว์ประหลาด?
อย่างไรก็ตาม คนของเขาจำนวนหนึ่งรายงานว่าเห็นโล่ของลิงท้ายที่สุดก็เริ่มแตก บางทีพวกเขาอาจจะกำจัดมันออกไปได้ถ้าการสู้รบยังดำเนินต่อไป หมาดำสะบัดความคิดออกจากหัว
การได้เห็นการต่อสู้ได้ฟื้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของทหารม้าของศัตรู พวกมันกำลังสร้างกองทับของพวกมันขึ้นใหม่ หากมีการปะทะกันอีก ทั้งสองฝ่ายจะต้องเผชิญกับการบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก แม้ว่ามันอาจจะให้โอกาสพวกเขาในการฆ่าลิงที่ทรงพลัง แต่ก็ไม่คุ้มที่จะสละชีวิตของสหายของเขา
นักขี่อะควิลัป นั้นมีค่ามาก เนื่องจากอะควิลัป ผูกพันกับสิ่งมีชีวิตตัวแรกที่พวกมันเห็นหลังจากฟักออกจากไข่เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันยังผลิตไข่ในป่าเท่านั้น ทักษธในการนำไข่หายากเหล่านั้นออกจากรังแล้วฟักไข่ ฟักไข่ และเลี้ยงเป็นความลับที่ส่งต่อไปยังนักรบในเผ่าของเขาเท่านั้น
แต่ยิ่งไปกว่านั้น เขารักผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา
บางทีเขาอาจจะตัดสินใจอย่างอื่นถ้าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถออกคำสั่งระดับหัวหน้าได้ เขาไม่สามารถทำให้คนของเขาถูกคุกคามโดยไม่ทราบสาเหตุ หรือบางทีสิ่งต่าง ๆ อาจจะแตกต่างออกไปถ้าเขานำกองทหารราบไปด้วย
เรามีทหารราบถ้าลูกชายที่ไม่ดีของมาร์เกรฟนั้นไม่อ้าปาก เขาสาปแช่ง แต่มันก็สายเกินไปที่จะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้
ไม่นาน ปาร์ตี้รีคอนกลับมาพร้อมกับออร์คที่เสียชีวิตในการต่อสู้ หมาดำจำได้ว่าเขาเป็นสามีของพี่สาว เขาเป็นชายหนุ่มที่วิเศษ นักขี่ม้าที่ดีที่สุดหรือเป็นอันดับสองในหมู่บ้าน ทั้งคู่เข้ากันได้ดี พวกเขาได้รับพรด้วยลูกคนแรกก่อนที่เขาจะการรบนี้ หัวใจของเขาจมลงมากขึ้นเมื่อเขาพิจารณาจดหมายที่เขาจะต้องเขียนกลับบ้าน
หมาดำตั้งปณิธาน เขาจะชำระแค้นนี้หากเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาทำ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะประหลาดแค่ไหน มันไม่ได้สามารถอมตะ แน่นอนว่ามันจะถูกกำจัดออกไปพร้อมกับการเตรียมการที่เหมาะสม ที่สำคัญบอกได้เลยว่าลิงจะเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุด —ไม่ เป็นขั้นบันได—สู่ความทะเยอทะยานของข้า
ไม่ว่ากรณีใด เขาจะฆ่าชายผู้นั้นในไฟต์ถัดไป ความทะเยอทะยานดังกล่าวเป็นเหตุผลที่ทำให้เขานำสหายเข้าสู่สนามรบใช่หรือไม่?
*****
เมื่อเราออกจากป่า เสียงของทหารก็เริ่มดังขึ้นในการเฉลิมฉลอง แต่ละคนลืมความเหนื่อยล้าขณะที่สนุกสนานและเปรมปรีดิ์ ข้างหน้าเราเป็นเทือกเขาสูงตระหง่านตั้งตระหง่านขวางทางเราเหมือนกำแพง แม้ว่าจะยังห่างไกลออกไปมาก แต่ฉันก็ต้องเงยคอเพื่อดูยอด มันเป็นไปไม่ได้ที่จะข้ามภูเขาเหล่านี้ด้วยการเดินเท้า
แน่นอนว่าหน้าผาเหล่านี้ไม่ใช่สาเหตุของความยินดี มือโบกอย่างร่าเริง ชี้ประตูที่สร้างในหุบเขาแคบๆ ระหว่างภูเขา โดยทั่วไปเรียกว่า ประตูขากรรไกรมังกร มันเป็นทางผ่านเพียงทางเดียว ผ่านดราก้อนโบน ริดจ์ ซึ่งเป็นเขตแดนระหว่างโลกของออร์คและมนุษยชาติ เป้าหมายของเราในที่สุดก็อยู่ในสายตา
“ฟังข้า ฟังข้าสิ! ระวังตัวไว้ให้ดี! สุนัขเหล่านั้นยังคงตามกลิ่นของเรา!” ริเกลพยายามควบคุมพวกเขาไว้ แต่ถึงแม้เขาจะปกปิดความโล่งใจในน้ำเสียงของเขาไม่ได้
โชคดีที่เราสามารถไปถึงประตูได้โดยไม่ต้องเผชิญกับการโจมตีอีก ประตูขากรรไกรมังกรเป็นเหมือนเขื่อนขนาดใหญ่กว่าป้อมปราการ ดราก้อนโบน ริดจ์ นั้นใหญ่มากเมื่อเทียบกับขนาดที่แท้จริงของประตูที่ไม่สามารถจับได้จากระยะไกล เมื่อดูใกล้ ๆ มันท่วมท้นความรู้สึกด้วยความสูงและเทอะทะ ริเกลบอกฉันว่ากำแพงนั้นกว้างประมาณ 1.2 กิโลเมตร หนาสี่สิบเมตรที่จุดที่หนาที่สุด และสูงตระหง่านสูงสองร้อยเมตร
แม้ว่าผนังจะดูเหมือนแผ่นคอนกรีต แต่จริงๆ แล้วพวกมันสร้างจากหิน แต่จะต้องขึ้นไปหาพวกมันและมองอย่างใกล้ชิดเพื่อดูรอยต่อระหว่างก้อนหินที่ซ้อนกัน
เกล็ดหิมะจากภูเขามารวมกันอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของกำแพงป้องกันของประตู หากจำเป็น ประตูระบายน้ำ—แกะสลักด้วยมังกรน้ำขนาดมหึมา ดังนั้นชื่อ—สามารถเปิดออกได้ และทางที่แคบที่จะเติมน้ำให้เพียงพอเพื่อล้างกองทัพที่บุกรุกที่เข้ามา
ตามตำนานเล่าขาน ในสมัยที่มนุษยชาติครองโลกส่วนใหญ่ นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ใช้ยักษ์มาสร้างประตูนี้ ทั้งที่ไม่รู้ความจริงของเรื่องมันจะเป็นการทดลองอย่างแน่นอนและครึ่งหนึ่งเพื่อสร้างสิ่งนั้นโดยไม่มีเวทย์มนตร์ บางที บางที นักเวทมนตร์อาจเป็นมนุษย์ต่างดาวอย่างฉัน แม้ว่าจะมีทักษะที่ฉันยังขาดอยู่
ปราการที่แข็งแกร่งที่สุดของ ประตูขากรรไกรมังกร จริง ๆ แล้วอยู่ใต้มัน วงกลมเวทย์มนตร์ขนาดใหญ่ที่วางโดยนักเวทมนตร์ผู้ยิ่งใหญ่คนเดียวกัน ด้วยการใช้มานาที่ไหลผ่านพื้นโลก มันจึงปกคลุมกำแพงป้องกันทั้งหมดด้วยบาเรียที่ขวางกั้นขีปนาวุธทั้งหมด อันที่จริง ฉันถูกเรียกตัวมาที่นี่บนวงกลมนั้น
ประตูนี้น่าจะเป็นเหตุผลที่มนุษย์ในโลกนี้แสดงความกังวลเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับพวกออร์ค ได้รับการปกป้องโดยป้อมปราการที่ไม่มีใครเทียบได้ ทำให้พวกเขารู้สึกอันตรายเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าฉันถูกเรียกตัวมาแน่นอนว่ามีวิกฤตบางอย่างที่คุกคามมนุษยชาติ สิ่งต่าง ๆ ไม่สงบอย่างที่เห็นอย่างแน่นอน
*****
หัวหน้ากองทหารรักษาการณ์ของประตูขากรรไกรมังกร ออกมาทักทายพวกเรา ชื่อของเขาคือเฮอร์เบิร์ต อย่างที่ฉันจำได้ เขาเป็นคนที่จริงใจและได้รับความไว้วางใจจากทหาร เขาเป็นชาวนาที่ยากจนและประสบความสำเร็จด้วยความสำเร็จในการเกณฑ์ทหาร ฉันพบเขาเมื่อถูกเรียกตัว และพบว่าเขาเป็นคนแก่ที่ร่าเริงและเข้ากับคนง่าย ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าการแสดงออกของเขาตอนนี้แข็งทื่อ
“เจ้ากลับมาเร็ว… ฝ่าบาทจะอยู่ที่ไหน” เขาถามอย่างใจเสาะหลังจากที่ให้เราเข้าไป
เฮอร์เบิร์ตเคยดูแลเจ้าหญิงกับริเกลเมื่อเธอยังเด็ก และยังคงเป็นหนึ่งในสาวกที่กระตือรือร้นที่สุดของเธอ เมื่อเราออกเดินทาง เขาจะขอร้องให้ฉันปกป้องเธอ ฉันจำได้ว่าเขาพูดอะไรบางอย่างเช่น “ฝ่าบาททรงได้รับพรด้วยความสามารถพิเศษที่หาได้ยากในกลยุทธ์ แต่บางครั้งเธอก็อาจมองข้ามอันตรายได้ การแสดงความกล้าหาญจากแม่ทัพอาจทำให้เหล่าทหารกล้า แต่นั่นก็ไม่ควรมากเกินไป… โอ้ ผู้กล้า! ได้โปรดปกป้องฝ่าบาท! นั่นคือเหตุผลที่พระเจ้าส่งผู้ที่พระองค์ทรงเลือกมาให้เรา โปรดช่วยเธอด้วย”
ริเกลยังคงนิ่งเงียบ กองกำลังที่ลดลงที่เดินโซเซกลับ เกวียนเต็มไปด้วยผู้บาดเจ็บ นักบวชที่ขาดระเบียบ และยิ่งไปกว่านั้น สีหน้าของเขาน่าจะทำให้เห็นได้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น เฮอร์เบิร์ตจำเป็นต้องได้ยินมันเพื่อให้แน่ใจ
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงเท่าที่จะทำได้ “ข้าเข้าใจแล้ว ฝ่าบาททรงส่งนักบวชกลับบ้านเพื่อที่เธอจะได้ออกคำสั่งไล่ตาม เจ้าไม่สามารถเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วกับนักบวชได้! เธอจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม ให้ข้าเปิดประตูให้เธอไหม? เมื่อประตูถูกปิด มันค่อนข้างลำบากที่จะ—”
“ฝ่าบาทไม่กลับมา” ริเกลตัดบทเขาเสียงแข็ง
“พวกมันจะตามทันในไม่ช้า ปิดประตูเสีย”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าหญิง…”
“ฉันละอายใจที่จะพูด”
ชายชราสองคนเงียบไป
*****
เราพักที่ ประตูขากรรไกรมังกร เต็มวันเพื่อฟื้นฟูความแข็งแกร่งที่ต้องการ สำหรับการเดินทางไปยังเมืองหลวงโดยไม่หยุดพักเป็นเวลาสามวันถือเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับนักบวชและบริวาร ทหารและคนขี่มังกรด้วยเช่นกัน
ห้องที่มีหลังคาและมื้ออาหารที่อบอุ่น เรียบง่ายแต่ให้ความรู้สึกหรูหราอย่างที่สุด
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นขึ้นด้วยเสียงทหารรักษาการณ์ที่วิ่งไปรอบค่ายทหาร ฉันจับใครซักคนตามอำเภอใจและถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พบว่าพวกออร์คปรากฏตัวที่ปากทางเข้าหุบเขา มีการออกคำสั่งฉุกเฉิน ฉันกล่าวขอบคุณทหาร แต่งตัวให้เป็นระเบียบ และไปที่หอสังเกตการณ์ที่ซึ่งหัวหน้ากองทหารรักษาการณ์ควรจะอยู่
เซอร์ริเกลนำหน้าฉันไปหนึ่งก้าว ทั้งยังพูดคุยกันอย่างลึกซึ้งในขณะที่เขากับเฮอร์เบิร์ตจ้องมองไปที่พวกออร์ค เมื่อสังเกตเห็นว่าฉันมาถึง พวกเขาโค้งคำนับฉันครู่หนึ่งแล้วหันกลับไปหาศัตรูอีกครั้ง ดวงตาของเฮอร์เบิร์ตคมมาก ฉันแทบจะจำเขาไม่ได้ว่าเป็นชายชราที่สิ้นหวังแบบเดียวกับที่ฉันเห็นเมื่อวานนี้
“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นวันที่ออร์คบุกเข้ามาบนกำแพงเหล่านี้” เฮอร์เบิร์ตพูดด้วยเสียงคร่ำครวญ
“ข้าไม่รู้จะพูดอะไร”
“ข้าไม่ได้ตำหนิเจ้านะริเกล แต่ด้วยจำนวนเหล่านั้น… ข้าไม่สงสัยในรายงานของเจ้า แต่ข้าไม่เชื่อจริงๆ จนกระทั่งได้เห็นด้วยตัวข้าเอง”
เหล่าก่องทัพออร์คพุ่งออกมาจากป่าใกล้ปากหุบเขา แนวหน้าของพวกมันอยู่ที่ทางเข้าแล้ว และดูเหมือนว่าพวกมันจะหยุดอยู่ที่นั่น
“พวกมันกำลังปิดกั้นทางผ่านหรือ? ถ้าพวกมันเข้ามาหาเรา เราจะไล่พวกมันออกไป” เฮอร์เบิร์ตกล่าว
“นั่นจะทำให้การเดินทางกลับของเรายากขึ้น”
“ฮึ่ม เป็นจุดจบที่เหมาะสมสำหรับพวกโง่เขลาที่เพิกเฉยต่อคำเรียกของฝ่าบาทและเดินออกไปหากระเป๋าของตัวเอง”
“แต่นั่นจะทำให้การเก็บเกี่ยวในปีนี้ตกต่ำอย่างน่ากลัว สมเด็จพระนางเจ้าฯไม่อยากให้ประชาชนอดอยาก” ริเกลพูดอย่างใจเย็น ยัง… พวกเขากำลังพูดถึงอะไร? ฉันคิดว่าฉันเข้าใจแนวคิดทั่วไปแล้ว แต่จำเป็นต้องทำให้แน่ใจ
“ท่านริเกล มีการสำรวจนอกเหนือจากของเราหรือ? นอกจากนี้ การเก็บเกี่ยวที่คุณพูดถึงนี้หมายถึงอะไร?”
“เจ้าไม่ได้รับแจ้ง? งั้นข้าอธิบายให้ฟัง”
“ถ้างั้น”
“เริ่มต้นด้วย ออร์คเป็นเผ่าพันธุ์ที่ชั่วร้ายที่พระเจ้าจอมปลอมสร้างขึ้นเมื่อโลกได้ถือกำเนิดขึ้นเป็นครั้งแรก ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าการปราบพวกมันเป็นหน้าที่ของอัศวินทุกคน เพื่อชื่อเสียงและคุณธรรม ขุนนางศักดินาต่างตั้งกองกำลังปราบปรามในดินแดนของตน”
“เข้าใจแล้ว งั้นนั้นการสำรวจอื่น ๆ จะเป็นหน่วยที่แยกจากกัน”
“ในความจริงแล้ว กาลครั้งหนึ่ง กาลครั้งหนึ่งเหล่าออร์คอาศัยอยู่ในดินแดนรกร้างทางใต้อันห่างไกล อย่างไรก็ตาม ในช่วงร้อยปีที่ผ่านมาพวกมันได้อพยพไปทางเหนือ ตอนนี้พวกมันได้สร้างการตั้งถิ่นฐานเพียงไม่กี่วันบนภูเขา เราต้องผลักอาณาเขตของพวกมันไปทางใต้อีกครั้ง อย่างที่ข้าพูด มันเป็นหน้าที่ของอัศวินที่จะปราบพวกมัน”
“แล้วการเก็บเกี่ยวล่ะ”
“พูดตามตรง ชื่อเสียงและคุณธรรมไม่เพียงพอที่จะทำให้ใครหวั่นไหว แม้แต่การรวบรวมกองทัพก็ยังต้องใช้เงิน”
“นั่นคือจุดประสงค์หลักของขุนนางศักดินา” เฮอร์เบิร์ตพูดแทรก “นอกเหนือจากการเอาชนะออร์ค พวกเขายังนำอาหารและสินค้าที่พวกเขาพบจากการตั้งถิ่นฐานของพวกมันด้วย เป็นแผนการที่ได้กำไลมหาศาล นั่นเป็นวิธีที่ข้าสร้างชื่อให้ตัวเอง”
ค่อนข้างเป็นอย่างที่ฉันคาดไว้
ริเกลกล่าวต่อ “อย่างที่เจ้าคิด ออร์คไม่ได้ยอมแพ้เสมอไป บางครั้งพวกมันจะรวบรวมตัวกันและต่อต้าน ในกรณีดังกล่าว เป็นหน้าที่ของสถาบันกษัตริย์ที่จะต้องรวมพลังของเราและต่อสู้กับพวกมัน ในการรบครั้งนี้ เมื่อเราได้ยินว่าพวกออร์คได้รวบรวมกองทัพใหญ่เพื่อตอบโต้การรุกรานของเรา เราส่งหมายเรียกไปยังฝ่ายปราบปรามที่อยู่ด้านในของประตูแล้ว” เขาถอนหายใจ “แต่มีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นที่ตอบรับ ที่แย่ไปกว่านั้น มังกรของเราเลือกเวลานั้นเพื่อไปที่ยอดเขา”
ดูเหมือนว่าฉันถูกเรียกตัวมาในขณะที่นี้ขณะกำลังระดมพล หมายความว่าคนในโลกนี้เรียกฉันด้วยความตั้งใจที่จะให้ฉันช่วยปล้นสะดม เฮ้ ฉันเคยถูกเรียกมาด้วยเหตุผลโง่ๆ มาก่อน ถ้าฉันจำไม่ผิดในโลกที่สี่ของฉัน เมื่อมีคนพยายามเรียก “อสูรผู้ช่วย” เพื่อค้นหาของที่หายไป
ความตั้งใจของผู้อัญเชิญแม้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ฉันถูกเรียกตัว มีวิกฤตบางอย่างที่ทำให้โลกตกอยู่ในความเสี่ยง ไม่ว่าฉันจะบรรลุเป้าหมายของผู้อัญเชิญหรือไม่ก็ตาม ฉันก็ไม่สามารถกลับมาได้จนกว่าโลกจะรอด ใช่ฉันไม่เคยพบว่าพวกเขาสูญเสียอะไร
ฉันแค่ต้องการทำสิ่งต่างๆ ให้เสร็จโดยเร็วและกลับบ้าน นี่คงเป็นการหายตัวไปครั้งที่สิบสามของฉัน ตอนนี้แม่ของฉันคงไม่กังวลเกินไปแล้ว แต่… ปัญหาบางอย่างอาจเกิดขึ้นได้หากฉันใช้เวลานานเกินไป ใครจะบอกว่าแม่ของฉันจะไม่ยอมแพ้ในขณะที่ฉันไม่อยู่และปล่อยให้ห้องของฉันว่างเปล่า ถ้าห้องนั้นหายไป ฉันจะไม่เหลือที่ไป มันคงลำบากใจแน่ๆ
เอาล่ะ กลับมาเข้าเรื่อง
“คุณกำลังพูดว่ากองกำลังปราบปรามที่ไม่ตอบรับการเรียกของฝ่าบาทนั้นติดอยู่อีกด้านหนึ่งของกองทัพออร์คนั้น”
“นั้นเป็นพวกเขา แต่พวกเขาก็ได้รับสิ่งที่สมควรได้รับ หากพวกเขาเดินไปพร้อมกับฝ่าบาท สงครามอาจจะเปลี่ยนไปในทางที่ต่างออกไป” เฮอร์เบิร์ตพูดด้วยความรังเกียจ
แต่ฉันต้องสงสัย แม้ว่าเราจะมีทหารเป็นสองเท่า แต่ฉันก็ยังสงสัยว่าเราจะสามารถชนะในสถานการณ์เหล่านั้นได้
อาวุธปืนขนาดเล็กก้องกังวานที่ปากหุบเขา ฉันเพ่งตาแต่มองไม่เห็นว่าพวกมันถูกยิงออกจากที่ไหน น่าจะเป็นจุดบอดจากที่นี่ กองทัพที่ติดอยู่เหล่านั้นจะพยายามกลับมา ไม่นึกถึงว่าพวกเขาวิ่งเข้าไปในกองทัพออร์ค บางทีพวกเขาอาจจะพยายามเปิดทางผ่าน
“เราไม่สามารถทำอะไรได้” ริเกลกล่าว “เวลาเป็นสิ่งสำคัญ เราต้องกลับเมืองหลวงและรายงานสถานการณ์ที่ตึงเครียด”
เมื่อริเกลเร่งเร้าฉัน ฉันจึงหันไปที่บันได ฉันต้องเตรียมพร้อมที่จะไป
การมาถึงของเราที่ประตูขากรรไกรมังกร ถือเป็นการล่มสลายของกองทัพพันธมิตร ที่ได้รวมตัวกันเพื่อจุดประสงค์ในการต่อสู้กับพวกออร์คเพียงอย่างเดียว ผู้รอดชีวิตไม่กี่คนได้รับค่าเดินทางและอาหารเพียงเล็กน้อย—รางวัลเล็กน้อยสำหรับความพยายามและความสูญเสียของพวกเขา แต่พวกเขาก็ปิดปากไว้และออกเดินทางไปยังบ้านเกิดเมืองนอน เจียมเนื้อเจียมตัวตามรางวัล พวกเขาโชคดีที่พวกเขาได้รับการรักษาบาดแผล ทหารรับจ้างไร้ชื่อไม่ได้จัดเตรียมไว้ให้
ฉันกับริเกลพาบาทหลวงใหญ่สองสามคนไปตามถนนที่มุ่งสู่เมืองหลวง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
