Scholar’s Advanced Technological System 935 ไปเซี่ยงไฮ้

วันศุกร์สุดท้ายของเดือนกุมภาพันธ์

ลู่โจวเริ่มออกเดินทางครั้งใหม่โดยมีกระเป๋าเป้สะพายอยู่บนหลัง

ครั้งนี้เขากำลังจะไปเซี่ยงไฮ้

จากข้อมูลของผู้อำนวยการหลี่ ในช่วงต้นปีที่แล้วรัฐได้ทำสงครามการประมูลโปรเจกต์อาคาร ILHCRC

และในช่วงกลางปีที่แล้วการก่อสร้างอย่างเป็นทางการก็ได้เริ่มต้นขึ้น อาคารหลักก่อสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว

อันที่จริงพรรคคอมมิวนิสต์จีนก็มีแผนสำรองอยู่ ถ้าการเจรจาต่อรองระหว่างประเทศไม่เป็นผล พวกเขาจะเอาตัว ‘I’ ออกและเปลี่ยนชื่อเป็น LHCRC

โชคดีที่เนื่องจากการเจรจาต่อรองเรื่องนิวเคลียร์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้และภารกิจของทีมกู้ภัยดาวอังคารที่ประสบผลสำเร็จ ชื่อเสียงและภาพลักษณ์ของจีนในระดับนานาชาติจึงดีขึ้นมาก ดังนั้นการเจรจาต่อรองระหว่างประเทศจึงเป็นไปอย่างราบรื่น

ในตอนนี้ได้มีการก่อตั้งองค์กร ILHCRC ขึ้น ฝ่ายต่างๆ ก็เริ่มย้ายเข้าไปในอาคารที่สร้างขึ้นใหม่

ในฐานะประธานที่ได้รับการแต่งตั้ง ลู่โจวมีสองสิ่งที่ต้องทำในเซี่ยงไฮ้ หนึ่งคือเปิดตัวสำนักงานใหญ่แห่งใหม่ อีกอย่างคือมอบหมายงานให้กับฝ่ายต่างๆ

อย่างไรก็ตามนักฟิสิกส์และนักวิจัยชั้นนำจากทั่วโลกก็มาที่นี่เพื่อทำงานให้โปรเจกต์นี้ ลู่โจวจะไม่ปล่อยให้มันสูญเปล่า

แม้ว่าเครื่องชนอนุภาคจะยังอยู่ในขั้นตอนการสร้าง แต่ก็ยังมีงานวิจัยที่ต้องทำ พวกเขายังต้องออกข้อบังคับนิติบุคคลด้วย

ลู่โจว ผู้ซึ่งเคยดูแลโปรเจกต์วิจัยด้านวิทยาศาสตร์ขนาดใหญ่มากมายมาก่อนนั้นมีความมั่นใจมากๆ ที่จะปฏิบัติหน้าที่ของเขา อย่างไรก็ตามเขาก็พาหลัวเหวินเซวียนมาเผื่อไว้ด้วย

เพราะหลัวเหวินเซวียนมักจะแวะมาที่เซิร์นกับวิทเทน เขาจึงคุ้นเคยกับการดำเนินงานของเซิร์น ถ้ามีอะไรก็ตามที่ลู่โจวหลงลืมไป เขาก็สามารถที่จะพึ่งพาหลัวเหวินเซวียนให้คอยช่วยเหลือเขาได้

ที่สำคัญกว่านั้นลู่โจวยังขาดผู้สืบทอดตำแหน่ง

เขาไม่อยากจะอยู่ในตำแหน่งประธานของ ILHCRC นานถึงสามวาระ

ดังนั้นเขาจึงวางแผนจะส่งมอบตำแหน่งให้กับหลัวเหวินเซวียน…

ลู่โจวขึ้นรถไฟความเร็วสูงและนั่งลงบนที่นั่งชั้นธุรกิจ เขาปรับที่นั่งให้อยู่ในระดับองศาที่สะดวกสบายแล้วหยิบโน้ตบุ๊กของเขาออกมา เขาเริ่มทำสไลด์พาวเวอร์พอยต์ที่เขาทำค้างไว้เมื่อคืนก่อน

พาวเวอร์พอยต์นี้เกี่ยวกับความรับผิดชอบของฝ่ายต่างๆ และจะถูกนำไปเสนอต่อหัวหน้าฝ่าย

วงการฟิสิกส์ทั้งหมดจับตามองที่เซี่ยงไฮ้

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบทำพาวเวอร์พอยต์ แต่เมื่อพิจารณาความจริงว่าโปรเจกต์นี้อาจจะส่งผลกระทบต่อวงการฟิสิกส์ของจีน เขาจึงต้องตั้งใจและทนทำมันไป…

เขากำลังมองที่สไลด์พาวเวอร์พอยต์แล้วทันใดนั้นเขาก็ได้รับข้อความจากวีแชทสองฉบับทางโทรศัพท์ของเขา

ทั้งสองข้อความมาจากหลัวเหวินเซวียน

[(หน้าตกใจ.jpg)]

[นายอยู่บนรถไฟแล้วใช่ไหม?!]

ลู่โจวมองที่ข้อความแล้วตอบว่า

[ฉันจะไปถึงในหนึ่งชั่วโมง นายจะมาถึงเมื่อไร?]

หลัวเหวินเซวียน: [พรุ่งนี้! ฉันจะไปถึงพรุ่งนี้! ฉันมีเรื่องส่วนตัวต้องจัดการกับ… ขอเวลาฉัน 1 วัน จะว่าไปแล้วพิธีเปิดตัวของ ILHCRC จะมีขึ้นใน 3 วันใช่ไหม? ทำไมนายถึงไปเร็วนักล่ะ?]

ลู่โจว: [มีเรื่องอื่นๆ ที่ต้องทำก่อนถึงพิธีเปิดตัว ฉันวางแผนว่าจะจัดการประชุมกับหัวหน้าฝ่ายทั้งหมด… นายทำอะไรอยู่?]

หลัวเหวินเซวียน: [เอ่อ บางอย่างที่สำคัญน่ะ]

หลัวเหวินเซวียน: [ฉันต้องไปแล้ว ไว้เจอกัน!]

ลู่โจว “…”

ทำไมฉันรู้สึกว่า…

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ดีที่สุดที่จะมาเป็นผู้รับตำแหน่งต่อจากฉัน…

ฉันควรหาคนอื่นสำรองไว้ดีไหม?

ขณะที่ลู่โจวกำลังครุ่นคิด ข้อความของเสี่ยวไอก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ

เสี่ยวไอ: [เจ้านาย เจ้านาย ให้เสี่ยวไอเปิดเว็บแคมในโน้ตบุ๊กของหลัวเหวินเซวียนไหม? (* `꒳́ *)]

ลู่โจวตอบทันทีว่า “ไม่ ฉันบอกแล้ว อย่าใช้พลังงานมากเกินไป”

แม้ว่าลู่โจวจะสงสัยว่าหลัวเหวินเซวียนกำลังทำอะไรอยู่ แต่ลู่โจวก็ไม่อยากจะสอดแนมเขา

เสี่ยวไอ: [โอ้ รับทราบ… ( ̄△ ̄;)]

ลู่โจว “…”

ทำไมเจ้าสิ่งนี้ถึงชอบแฮกเข้าไปในกล้องโน้ตบุ๊กนักนะ?

มันพัฒนานิสัยแย่ๆ แบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง?

ลู่โจวรู้สึกว่าในฐานะที่เป็นเจ้าของเสี่ยวไอ เขาควรใช้เวลาและมอบบทเรียนให้กับเสี่ยวไอ ไม่เช่นนั้นสิ่งที่เลวร้ายอาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต…

…

หลังจากใช้เวลาเดินทางด้วยรถไฟ 2 ชั่วโมง ลู่โจวก็ลงที่สถานีรถไฟเซี่ยงไฮ้ หงเฉียว

เมื่อเขาและหวังเผิงเดินออกมาจากสถานีรถไฟ พวกเขาก็เห็นรถอาวดี้สีดำจอดอยู่ตรงทางออก

ทันใดนั้นคนขับรถก็ออกมาจากรถและช่วยหวังเผิงเก็บกระเป๋าเดินทางลงในกระโปรงหลังรถ แล้วคนขับรถก็ส่งกุญแจให้หวังเผิง

“นี่สำหรับคุณครับ”

“ได้ครับ”

หวังเผิงนั่งลงตรงที่นั่งคนขับและมองลู่โจวผ่านกระจกมองหลัง

“ตรงไปที่โรงแรมเลยไหมครับ?”

“ครับ ตามนั้นเลย”

หวังเผิงพยักหน้าแล้วตั้ง GPS ให้ปักจุดหมายไว้ที่โรงแรม

ลู่โจวนั่งอยู่ที่เบาะหลัง เขาหลับตาและอยากจะพักผ่อนสักครู่ แต่ต่อมาเมื่อเขาเริ่มหลับไปโดยไม่รู้ตัว เขาก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง

เขารับสายและได้ยินเสียงอันสดใสร่าเริง

“ฉันดูฟีดข่าวของเพื่อนคุณ คุณอยู่ที่เซี่ยงไฮ้เหรอ?!”

ลู่โจวหาวและจำได้ว่าเป็นเฉินยู่ซาน

“ใช่ ทำไมเหรอ?”

สองชั่วโมงก่อน เขาโพสต์รูปรถไฟบนฟีดข่าวของเพื่อนเขา

เฉินยู่ซานตอบว่า “บังเอิญจัง! ฉันก็อยู่ที่เซี่ยงไฮ้!”

ลู่โจวพูดว่า “เธออยู่ที่นี่เหรอ?”

“ใช่ ฉันต้องไปแล้ว แต่ฉันจะส่งพิกัดที่อยู่ของฉันไปให้นาย ดูในวีแชทนายด้วยนะ”

ก่อนที่ลู่โจวจะได้ตอบอะไรไป สายก็ตัดไปเสียก่อน หลังจากนั้นเขาก็ได้รับข้อความที่อยู่จากวีแชทของเขา

บังเอิญจริงๆ ที่เขาก็อยู่ไม่ไกลจากที่อยู่ของเฉินยู่ซาน เขาเพียงแค่ต้องเลี้ยวขวาตรงไฟจราจรและขับผ่านไปอีก 2 ช่วงตึก

ลู่โจวดูข้อความจากเฉินยู่ซานและถอนหายใจ แล้วเขาก็พูดกับหวังเผิงว่า

“อย่าเพิ่งไปที่โรงแรม”

หวังเผิงถามว่า “แล้วให้ไปที่ไหนครับ?”

ลู่โจวตอบว่า “ผมส่งที่อยู่ไปที่โทรศัพท์ของคุณ ผมคิดว่ามันคือร้านกาแฟ… มันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่”

“ได้ครับ”

หวังเผิงพยักหน้าโดยไม่ได้ถามเหตุผล เขาเพียงแต่หมุนพวงมาลัยรถและเริ่มขับตรงไปยังจุดหมายใหม่…

………………

Related