เมื่อ อาร์รัน มาถึงโถงฝึกซ้อม เขาก็ไม่พบใครอยู่ภายใน ตอนนี้เขาไม่รู้เวลาในปัจจุบัน แต่ท้องฟ้ามืดและบริเวณอารามว่างเปล่า มันอาจจะดึกมากหรือใกล้จะเช้าแล้ว
เขาคิดสักพัก ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังที่พักของ อาจารย์คาเดอร์ แต่แล้วก็ลบความคิดทิ้งไป
ในขณะที่เขากระตือรือร้นที่จะแสดงให้ อาจารย์คาเดอร์ เห็นอาณาจักรลมของเขา เขาก็สงสัยมากกว่าว่าชายคนนั้นจะขอบคุณที่ปลุกเขาตื่นขึ้นมากลางดึกหรือไม่
เขาคิด ก่อนที่จะกลับไปยังห้องก่อนที่เขาจะถูกส่งไปยังห้องเปิดอาณาจักร มันเป็นหนึ่งในหลาย ๆ อาคารที่เป็นที่อยู่ของผู้ริเริ่ม และในขณะที่เขาเข้าไป เขาก็ระมัดระวังไม่ให้เสียงไปปลุกคนอื่น
เขาพบว่าห้องของตัวเองว่างเปล่า โดยมีกระเป๋าวางไว้ที่มุมห้อง ตัวห้องนั้นไม่ได้แตกต่างจากที่เขาเปิดอาณาจักรลมมากนัก แต่มันก็มีพื้นที่กว้างขวางกว่าและมีความเข้มงวดน้อยกว่า ด้วยเตียงขนาดใหญ่กว่าและภาพวาดหลายรูปที่แขวนอยู่บนผนัง
แม้ว่าเขาจะไม่เหนื่อย เขาก็ตัดสินใจว่าเขาควรจะนอนหลับบ้าง อาจารย์คาเดอร์ ต้องการให้เขาทดสอบอาณาจักรใหม่ของเขา และหลังจากนั้นเขาอาจต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฝึกซ้อมทั้งวัน
เขาลุกขึ้นจากเตียง หลับตาแล้วดึงผ้าห่มคลุมตัวเอง
แม้ว่าเขาจะวางแผนที่จะนอนหลับจนถึงเช้า แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พบว่าด้วยความตื่นเต้นในการเปิดอาณาจักรใหม่ที่ยังคงสดใหม่อยู่ในใจของเขา การนอนหลับจะไม่เกิดขึ้นอย่างง่ายดาย
เมื่อเขานอนในความมืด ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นอาณาจักรที่เพิ่งเปิดใหม่ของเขาและเขาก็ใจร้อนที่จะใช้มันและค้นพบสิ่งที่มันสามารถทำได้
ในที่สุด เขาก็ยอมรับว่าเขาจะไม่สามารถนอนหลับได้ในคืนนั้น เขาลุกขึ้นและนั่งที่โต๊ะเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในห้อง เขาหยิบเทียนมาวางไว้ตรงหน้า จากนั้นก็ใช้แก่นพลังไฟ เพื่อจุดไฟ
หลังจากนั้น เขาก็เริ่มพยายามดึงแก่นพลังของเขาไปไว้ในมือของเขา เช่นเดียวกับที่เขาทำกับแก่นพลังไฟของเขาก่อนที่จะโยนลูกไฟ
ตอนแรก ความก้าวหน้าของเขาช้า แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีประสบการณ์ในการใช้แก่นพลังพอสมควร แต่แก่นพลังลมยังใหม่และแปลกใหม่สำหรับเขาและเขาก็พยายามควบคุมมัน
แต่เมื่อเขาพยายามต่อไป การควบคุมแก่นพลังลมของเขาก็ดีขึ้นอย่างต่อเนื่องและหลังจากนั้นไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เขาก็ประสบความสำเร็จในการนำมันไปสู่มือของเขา
เขาเริ่มใช้แก่นพลังลมของเขาดับเทียนอย่างกระตือรืนร้น
ความพยายามสองสามครั้งแรกของเขาล้มเหลวและเมื่อเขาคิดว่าเขาประสบความสำเร็จ เขาก็ตระหนักว่าเขาเป่าเทียนออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ในขณะที่กำลังพยายามออกแรง
มีความพยายามเพิ่มมากขึ้นและในไม่ช้า เขาก็ประสบความสำเร็จในความเป็นจริงในครั้งนี้ จับมือของเขาห่างจากเทียนไปครึ่งก้าว เขาก่อลมกระโชกเล็กน้อยพัดเปลวไฟ
เขาจุดเทียนอีกครั้งและทำซ้ำความสำเร็จ คราวนี้ความสำเร็จมาเร็วกว่าเล็กน้อย เขาลองอีกครั้งแล้วก็สำเร็จเร็วขึ้นอีก
เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา เขาสามารถดึงแก่นพลังลมในเวลาเพียงไม่กี่วินาที นั่นยังคงใกล้เคียงเร็วเท่าที่เขาจะสามารถดึงเอาแก่นพลังไฟของเขาและแก่นพลังลมออกมาได้ แต่ความเร็วของความก้าวหน้าของเขาทำให้เขาตกใจ
ได้รับการสนับสนุนจากความสำเร็จอย่างรวดเร็วของเขา เขาต้องการลองวาดแก่นพลังจำนวนมาก แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถทำได้ในห้องของเขา ไม่ อย่างน้อยที่สุด เขาไม่ต้องเสี่ยงต่อการปลุกคนอื่น ๆ ในอาคาร
ด้วยความคิดนี้ อาร์รัน ลุกขึ้นจากนั้นออกจากอาคารอย่างเงียบ ๆ มุ่งหน้ากลับไปที่ห้องฝึกซ้อม ท้องฟ้ายังมืดและพื้นที่ยังว่างเปล่าและตามที่เขาคาดไว้ ไม่มีใครอยู่ในห้องซ้อม
ภายในยังคงมืดและเขาใช้แก่นพลังไฟ เพื่อสร้างแสงสว่างในการหาคบเพลิงที่แขวนอยู่บนผนัง เมื่อเขาจุดมัน ความคิดเข้ามาในใจเขา
เขากำหนดตำแหน่งประมาณสามก้าวห่างจากคบเพลิง จากนั้นก็มุ่งความสนใจและรวบรวมแก่นพลังลมทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้ในมือของเขา
เมื่อเขารวบรวมมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเปิดมันไปที่คบเพลิง โดยใช้เทคนิคเดียวกับที่เขาใช้สำหรับลูกไฟ แต่ใช้แก่นพลังลมแทนแก่นพลังไฟ
คบเพลิงเปล่งประกายริบหรี่ราวกับว่ามีลมเล็กน้อยมากระทบมัน
มันไม่มากนัก แต่ อาร์รัน มีกำลังใจขึ้นจากสายตาของเขา เขาจำได้ว่าความก้าวหน้าของเขานั้นช้าแค่ไหน เมื่อเขาใช้แก่นพลังไฟเป็นครั้งแรกและเขาสามารถบอกได้ว่าครั้งนี้ประสบการณ์ของเขาจะทำให้เขาก้าวหน้าเร็วขึ้นมาก
ในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาการควบคุมของแก่นพลังลมของ อาร์รัน เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด เขาประสบความสำเร็จในการดับคบเพลิงในระยะสามก้าว จากนั้นห้าก้าว จนในที่สุด เขาพยายามที่จะดับคบเพลิงในระยะสิบก้าวและเขาก็รู้สึกว่าเขาใกล้จะถึงขีด จำกัดแล้ว
เขารู้แล้วว่าอาณาจักรลมจะพิสูจน์ได้ว่ามีค่าในครั้งต่อไปที่เขาเห็นการต่อสู้ แม้ตอนนี้ การใช้มันจะช่วยให้เขาสามารถโยนศัตรูออกไปได้ แม้จะแค่เวลาเล็กน้อย
ความทรงจำของการต่อสู้กับพวกโจรยังคงแจ่มชัดในใจและเขาเข้าใจว่าในการต่อสู้ การสะดุดช่วงเวลาหนึ่งอาจเป็นความแตกต่างระหว่างชีวิตกับความตาย
เขากำลังจะพยายามครั้งสุดท้าย เพื่อดับคบเพลิง จากนั้นจู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น
“นายเปิดอาณาจักรลมของนายได้เมื่อไหร่?”
อาร์รัน หันกลับไป พร้อมกับพบ อาจารย์คาเดอร์ ที่อยู่ข้างหลังเขา เขาไม่รู้ว่าชายคนนั้นอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน แต่จากการแสดงออกอย่างจริงจังบนใบหน้าของเขา อาร์รัน สามารถบอกได้ว่าเขาได้เห็นเพียงพอแล้ว
“เมื่อคืนนี้” เขาตอบ
“นายเปิดอาณาจักรลมของนายในเวลาน้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์และหลังจากคืนเดียวนายสามารถทำได้ … นั่น?” อาจารย์คาเดอร์ ชี้ไปที่คบเพลิง
“ฉันฝึกฝนเกือบตลอดทั้งคืน” อาร์รัน รู้ว่ามันไม่ได้ตอบคำถามมากนัก แต่ไม่มีอะไรที่เขาจะพูดได้ โดยไม่บอก อาจารย์คาเดอร์ เกี่ยวกับอาณาจักรต้องห้ามของเขา ไม่มีวิธีใดที่จะอธิบายความก้าวหน้าที่รวดเร็วของเขาได้
“มีใครเห็นนายบ้างไหม?” อาจารย์คาเดอร์ ถามพร้อมกับความกังวลเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
อาร์รัน ส่ายศีรษะของเขา “ฉันมาที่นี่คนเดียว”
“ดี” อาจารย์คาเดอร์ พูด “เราต้องพบ ปรมาจารย์วินด์ซอง ด่วน”
“ด่วน? แต่ฉันคิดว่า ปรมาจารย์วินด์ซอง และ ศาสตราจารย์ไฟร์ทฮาร์ท กำลังขาดสติไม่ใช่หรือ?” อาร์รัน ยังจำสิ่งที่ อาจารย์คาเดอร์ บอกเขาเมื่อสัปดาห์ก่อนได้
“ขาดสติหรือไม่ เรื่องนี่รอไม่ไหว” การแสดงออกของ อาจารย์คาเดอร์ นั้นร้ายแรง “ถ้าสิ่งนี้ออกไป โรงเรียน…” เขาส่ายศีรษะ ราวกับว่าเขาแทบไม่อยากจะคิด
อาร์รัน สาปแช่งความประมาทของตัวเองอย่างเงียบ ๆ เพียงไม่กี่สัปดาห์โดยที่ไม่มี ศาสตราจารย์เชา เคียงข้างเขาและเขาก็ทำอะไรบางอย่างที่สามารถดึงดูดความสนใจของโรงเรียนได้
สำหรับตอนนี้เขาไม่ได้กังวลมากเกินไป ทั้ง ศาสตราจารย์เชา และ ปรมาจารย์วินด์ซอง รู้เรื่องอาณาจักรต้องห้ามของเขาแล้ว และดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อใจ อาจารย์คาเดอร์ ไม่ให้แจ้งโรงเรียน
ถึงอย่างนั้น เขาก็เข้าใจว่า ถ้าเขาจะหนีจากการสังเกตของโรงเรียนในอนาคต เขาจะต้องระวังให้มากขึ้น
เขาถอนหายใจแล้วเดินตาม อาจารย์คาเดอร์ ออกไปจากโถงฝึกซ้อม
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
