อาร์รัน หลบดาบที่ฟันผ่านศีรษะของเขา จากนั้นโจมตีกลับอย่างรวดเร็วด้วยการกระแทกเข้าที่หน้าอกของคู่ต่อสู้ คู่ต่อสู้ของเขาหลบได้อย่างรวดเร็วพร้อมกับกระแทกดาบของเขาเข้าที่ซี่โครงของ อาร์รัน
เขาเซถอยหลัง เอามือถูบริเวณที่เจ็บปวดเนื่องจากถูกโจมตี
“เจ้าปีศาจ!” อาร์รัน สาปแช่ง “พี่อามาร์ นายทำอย่างนั้นได้ยังไง?”
“แค่โชคดีนิดหน่อยเท่านั้นแหละ น้องเว่ยอัน” ผู้ริเริ่มคูฮา พูด เขายิ้มพร้อมกับพูดเสริมว่า “โชคและคู่ต่อสู้อันเชื่องช้า”
เป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ อาจารย์คาเดอร์ บอกกับ อาร์รัน ว่าเขาจะขอม้วนกระดาษแห่งอาณาจักรลมกับ ปรมาจารย์วินซองด์ ให้ แต่เขาก็ไม่ได้ยินเรื่องตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่วันแรกนั้น ไม่มีวี่แววใด ๆ ของ ศาสตราจารย์เชา หรือ ปรมาจารย์วินด์ซอง และ อาร์รัน ก็ไม่เหลืออะไรเลยนอกจากฝึกซ้อมกับผู้ริเริ่ม
ในตอนแรก การแสดงครั้งแรกของ อาร์รัน ทำให้เขาได้รับความสนใจอย่างมากจากผู้ริเริ่มคนอื่น แต่พวกเขารู้สึกผิดหวังที่รู้ว่า อาจารย์คาเดอร์ จะไม่อนุญาตให้ อาร์รัน ใช้แก่นพลังของเขา ขณะฝึกกับผู้ริเริ่ม
เหลือเพียงแค่การฝึกดาบ แต่ อาร์รัน ก็ค้นพบว่าผู้ริเริ่มคนอื่นฝึกฝนเทคนิคดาบที่ใช้แก่นพลังลมและมีเพียงไม่กี่คนที่สนใจซ้อมกับคู่ต่อสู้ที่ไม่สามารถใช้แก่นพลังได้
ข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียว คือ ผู้ริเริ่มคูฮา ผู้สนใจในเทคนิคดาบของ อาร์รัน มากกว่าทักษะเวทมนต์ของเขา
ตั้งแต่นั้นมา เขาใช้เวลาทั้งวันซ้อมกับผู้ริเริ่มคูฮา
อาร์รัน ทำได้ดีในการต่อสู้ครั้งแรกของพวกเขา แต่ผู้ริเริ่มคูฮา ได้เก็บเกี่ยวเทคนิคของเขาและหลังจากนั้น อาร์รัน มีเพียงโชคล้วน ๆ ที่ชนะการแข่งขันหนึ่งครั้ง จากทุก ๆ สิบครั้งที่พวกเขาต่อสู้กัน
อย่างไรก็ตาม การต่อสู้กับ ผู้ริเริ่มคูฮา ได้ประโยชน์กับ อาร์รัน เช่นกัน เนื่องจากเขาถูกบังคับให้ปรับเทคนิคของเขา เพื่อตอบโต้รูปแบบการต่อสู้ที่แปลกประหลาดของฝ่ายตรงข้าม
อาร์รัน หน้าซีด “ฉันพนันว่านายกำลังใช้แก่นพลังลมอีกครั้ง”
ผู้ริเริ่มคูฮา หัวเราะ แน่นอนว่าเขาไม่ได้ใช้แก่นพลังลมในการต่อสู้ของพวกเขา ครั้งหนึ่ง อาร์รัน เคยขอให้เขาใช้มันและมันทำให้ อาร์รัน พ่ายแพ้ด้วยการโจมตีเพียงหนึ่งครั้ง
ในขณะนั้น ผู้ริเริ่มเจียง เดินเข้ามาหาพวกเขา
ผู้ริเริ่มคูฮา ยิงข้อสงสัยใส่เธอทันที “น้องสาวเฟยเฟย” เขาพูด “เธอไม่ควรอยู่ที่นี่ เพื่อขโมยคู่ซ้อมของฉัน”
“พี่ชายลี่” เธอพูดโดยไม่สนใจผู้ริเริ่มคูฮา “อาจารย์คาเดอร์ เรียกหา”
อาร์รัน รู้สึกว่าอารมณ์ของเขาเพิ่มขึ้นทันที บางทีวันนี้ในที่สุด เขาก็จะได้รับม้วนกระดาษแห่งอาณาจักรลม
“และพี่ …” ผู้ริเริ่มเจียง จ้องที่ ผู้ริเริ่มคูฮา “บางที ถ้าใช้เวลาน้อยลงในการเล่นด้วยดาบของพี่ พี่อาจจะใช้เวทมนตร์ได้ดีกว่านี้”
เธอหันกลับไปหา อาร์รัน และพูด “ตามฉันมา”
หน้าตาของ ผู้ริเริ่มเจียง นั้นใบหน้าเหมือนมีอะไร แต่จริง ๆ แล้วเธอเป็นกันเองและพวกเขาเดินไปที่สำนักงานของ อาจารย์คาเดอร์ อย่างเงียบ ๆ
อาร์รัน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเขาก้าวเข้ามาและปิดประตูด้านหลังเขา เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวไม่ชอบเขา แม้ว่าเขาจะไม่สามารถคาดเดาได้ว่าทำไม
***
“อา นายมาแล้ว” อาจารย์คาเดอร์ พูดเมื่อเขาเห็น อาร์รัน เข้ามา “เชิญนั่ง”
อาร์รัน นั่งลงแล้วถามว่า “ปรมาจารย์วินด์ซอง ได้ตัดสินใจว่าเขาจะให้อาณาจักรแก่ฉันหรือ?”
อาจารย์คาเดอร์ ลังเล “ไม่แน่ใจ” เขาพูด “ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาขาดสติ”
“ขาดสติ?” อาร์รัน คิดว่าเขาได้ยินเสียงเบาบางจากเสียงของชายผู้นั้น
อาจารย์คาเดอร์ กระแอม “จากสถานะของห้องเก็บไวน์ ฉันจะบอกว่า ปรมาจารย์วินด์ซอง และศาสตราจารย์ไฟร์ทฮาร์ท กำลังยุ่งอยู่กับสิ่งอื่น ๆ ในปัจจุบัน”
ตาของ อาร์รัน เบิกกว้าง ศาสตราจารย์เชา และปรมาจารย์วินด์ซอง ใช้เวลาตลอดทั้งสัปดาห์ในการดื่ม? อีกครั้งหนึ่งที่เขาประหลาดใจที่ค้นพบว่าเขารู้เกี่ยวกับ ศาสตราจารย์เชา น้อยแค่ไหน
“ด้วย ปรมาจารย์วินด์ซอง ยุ่งอยู่ ฉันได้ใช้โอกาส เพื่อขอม้วนกระดาษอาณาจักรแห่งลมให้นาย” เสียงของอาจารย์คาเดอร์ ฟังดูเป็นมิตร แต่ อาร์รัน คิดว่าเขาสามารถเข้าใจในคำพูดของเขา
“คุณได้รับอนุญาตให้ทำเช่นนั้น?” อาร์รัน มีความสุขที่มีโอกาสได้รับอาณาจักรแห่งลม แต่เขาไม่ต้องการทำให้เกิดปัญหาระหว่างกัน “เรารอให้พวกเขากลับมาไม่ได้เหรอ?”
“ไม่มีการบอกเลยว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใด” อาจารย์คาเดอร์ พูด “ครั้งสุดท้ายที่เพื่อนเก่ามาเยี่ยม ปรมาจารย์วินด์ซอง พวกเขาใช้เวลาดื่มและพูดคุยกันหลายเดือน”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่าประหลาดใจของ อาร์รัน เขาพูดเสริมว่า “คุณต้องเข้าใจ อาจารย์ของเราเป็นทั้งคนโบราณ พวกเขามีเหตุการณ์หลายศตวรรษที่ต้องถกเถียงกัน อย่างน้อย นั่นคือข้อแก้ตัวของ ปรมาจารย์วินด์ซอง ที่ให้ฉันเป็นครั้งสุดท้าย”
อาจารย์คาเดอร์ ยักไหล่ “ถ้าอาจารย์ของเราปล่อยเราไปโดยไม่มีแนวทาง พวกเขาไม่สามารถตำหนิเราในการตัดสินใจได้ในขณะที่พวกเขาจากไป”
อาร์รัน พยักหน้า แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่สบายใจบ้าง
“ตอนนี้ ตามฉันมา” อาจารย์คาเดอร์ พูด
พวกเขาออกจากห้องโถงฝึกซ้อมและ อาร์รัน ตาม อาจารย์คาเดอร์ ข้ามบริเวณอาราม หลังจากเวลาผ่านไป พวกเขาก็มาถึงพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของพื้นที่ที่มีต้นไม้หนา ในบรรดาต้นไม้มีอาคารขนาดเล็กจำนวนมากที่ทำจากหินสีเทา ซึ่งแต่ละหลังมีขนาดเท่ากระท่อมเล็ก ๆ
“นี่เป็นสถานที่เปิดอาณาจักร” อาจารย์คาเดอร์ พูด “ที่นี่ ผู้ริเริ่มสามารถเปิดอาณาจักรของพวกเขาได้โดยไม่ถูกรบกวน”
“แต่ทำไมถึงมีจำนวนมาก?” อาร์รัน ถาม ดูเหมือนจะมีอาคารขนาดเล็กหลายร้อยหลัง
“ผู้ริเริ่มหลายคนใช้เวลานานในการเปิดอาณาจักรแรก” อาจารย์คาเดอร์ ตอบ “สำหรับผู้ริเริ่มทุกคนที่นายพบในโถงฝึกซ้อม มีอย่างน้อยครึ่งโหลที่นี่ ทำสมาธิ ขณะที่พวกเขาพยายามเปิดอาณาจักรของพวกเขา”
ชายคนนั้นถอนหายใจ ความเศร้าหมองปรากฏบนใบหน้าของเขา “แน่นอน หลายคนไม่เคยประสบความสำเร็จเลยและจะออกไปหลังจากใช้เวลาสองสามปีในการพยายามและล้มเหลว”
อาร์รัน ขมวดคิ้ว “สองสามปี?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
