Paragon of Destruction 2 :โรงเรียน

เมื่อ อาร์รัน เข้ามาใกล้บันได หนึ่งในทหารรักษาการณ์ชุดสีขาวก็ก้าวมาข้างหน้าทันที ผู้หญิงสูงที่มีใบหน้าที่แหลมคมและไหล่เกือบจะกว้างพอ ๆ กับ อาร์รัน

“ นายมาทำอะไรที่นี่? ” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ ฉันมาที่นี่ เพื่อเข้าโรงเรียน “อาร์รัน ตอบ

การแสดงออกของเธออ่อนลง แม้ว่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ” ถ้าอย่างนั้น นายจะต้องไปที่ห้องโถงทดสอบ ” เธอพูดโดยชี้ไปที่อาคารอิฐสีขาวทางด้านซ้ายของจัตุรัส

อาร์รัน พยักหน้าขอบคุณและหันไปทางห้องโถงทดสอบ

เมื่อเห็นห้องโถงทดสอบ เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย มันเป็นอาคารที่น่าประทับใจตามมาตรฐาน ทำจากอิฐสีขาวและตั้งสูงสี่สิบฟุต มันน่าทึ่งกว่าสิ่งใดในบ้านเกิดของ อาร์รัน แต่มันไม่สามารถเปรียบเทียบกับตัวโรงเรียนได้

เขาเดินไปที่ทางเข้าห้องโถงทดสอบ ซึ่งชายคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่ ในขณะที่เครื่องแบบของเขาตรงกับพวกทหารรักษาการณ์ที่อยู่ด้านนอกอาคารหลักของโรงเรียน ทั้งท่าทางและการแสดงออกของเขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ในขณะที่ อาร์รัน เข้าหาเขา ทหารรักษาการณ์ถามด้วยรอยยิ้ม ” มาที่นี่ เพื่อรับการทดสอบ? ” อาร์รัน พยักหน้าและทหารรักษาการณ์พูดต่อว่า ” แค่เข้าไปข้างใน ”

ข้างใน อาร์รัน พบห้องโถงที่กว้างขวาง ซึ่งเต็มไปด้วยม้านั่งไม้สองแถวที่สามารถรองรับผู้คนได้กว่าร้อยคน อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้มีเพียงคนไม่กี่คนที่กระจายตัวอยู่ทั่วห้องโถง แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่แสดงความรู้สึกกังวลใจและ อาร์รัน ก็เดาว่าพวกเขาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวกันกับเขา

ที่ด้านหลังของห้องโถงมีโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ โดยมีหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ด้านหลัง หลังจากลังเลครู่หนึ่ง อาร์รัน ก็เดินเข้าหาเธอ

ผู้หญิงมองไปที่เขา ” นามสกุล? ” เธอถามเขาห้วน ๆ

อาร์รัน ส่ายหัวของเขา“ ฉันไม่มี ”เขาพูดพร้อมกับอายเล็กน้อย ในบ้านเกิดของเขา มีครอบครัวที่ร่ำรวยเพียงไม่กี่ครอบครัวเท่านั้นที่มีนามสกุล ชาวบ้านทั่วไปถูกตั้งชื่อตามงานหรือพ่อของพวกเขา

” ชาวตะวันออก ” เธอส่ายหัวอย่างรังเกียจ “ นายมาจากเมืองไหน? “

” ริเวอร์เบนด์ ” เขาตอบ

” อาร์รัน แห่งริเวอร์เบนด์,เอาละ ” เธอจดชื่อของเขาอย่างระมัดระวัง ” ดีมาก เชิญนั่งและจะมีบางคนไปหานายในไม่ช้า “

หลังจาก อาร์รัน นั่งลงบนม้านั่งไม้ เขามองไปที่คนอื่น ๆ ในห้องโถง ส่วนใหญ่มีอายุประมาณ อาร์รัน อายุประมาณยี่สิบปี ถึงแม้จะมีบางคนที่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนต้นและหลายคนก็ดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบหรือสี่สิบปี

เขาได้แต่รู้สึกทำตัวไม่ถูก ในขณะที่คนอื่น ๆ ส่วนใหญ่สวมเสื้อคลุมชั้นดี แต่เขาอยู่ในชุดเดินทางของเขา สกปรกด้วยฝุ่นจากการเดินทาง เขาใช้เวลาชั่วครู่ที่คิดว่าเขาจะหาโรงแรมพร้อมอ่างอาบน้ำที่ดีก่อนที่จะมุ่งหน้ามายังโรงเรียน แต่มันก็สายเกินไปสำหรับตอนนี้

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หญิงสาวในชุดคลุมสีขาวเดินขึ้นมาหาเขา เธอตัวเตี้ย ผมยาวสีดำล้อมกรอบด้วยใบหน้าที่สวย “ นายคือ อาร์รัน ใช่ไหม? ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

” ใช่ ฉันเอง ” เขาตอบ

” ตามฉันมา ” เธอพูดพร้อมกับยิ้ม เธอหันหลังกลับและเดินออกไปสู่ทางเดิน พร้อมกับ อาร์รัน ที่รีบตามหลังเธอไป

หลายนาทีต่อมา เธอก็หยุดที่ประตูบานหนึ่งในทางเดินและเคาะประตูหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้นจากข้างใน ” เข้ามา! ” หญิงสาวก้าวเข้ามาทางประตู เพื่อให้ อาร์รัน ติดตามเธอ

ข้างในเป็นสำนักงานขนาดเล็ก ผนังของมันปกคลุมไปด้วยตู้หนังสือ ที่ใจกลางของสำนักงาน มีโต๊ะไม้ตั้งอยู่ เต็มไปด้วยกองกระดาษจำนวนมาก รวมถึงกล่องโลหะขนาดเล็ก ด้านหลังโต๊ะเป็นชายวัยกลางคนที่มีผมกระเซิงเล็กน้อยและสีหน้าเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเขา

หญิงสาวคำนับชายที่โต๊ะด้วยความเคารพ ” อาจารย์ซอง นี่คือ อาร์รัน แห่งริเวอร์เบนด์ เขามาที่นี่ เพื่อทดสอบ ” เธอจึงก้าวออกจากออฟฟิศ ปิดประตูด้านหลังเธอ

อาร์รัน ยืนค่อนข้างอึดอัดในสำนักงาน ขณะที่ชายคนนั้นมองเขาอย่างเงียบ ๆ ไม่แน่ใจว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่าง

“ นายเตรียมพร้อมมาอย่างดีแล้ว ” ในที่สุด อาจารย์ซอง ก็พูดอย่างมีความหมาย ขณะที่มองไปที่ดาบด้านข้างของ อาร์รัน “ถึงแม้ว่าฉันคิดว่านายมีการตัดสินผิด ๆ เกี่ยวกับอันตรายที่นายต้องเผชิญในวันนี้ “

อาร์รัน รู้สึกว่าใบหน้าของเขาแดง “มันไม่ใช่…ฉันหมายถึง ฉันเพิ่งมาถึงเมืองนี้ ” เขาพูดโพล่งออกมา

“ เชิญนั่ง ” อาจารย์ซอง กล่าวพร้อมยิ้มไปที่ชายหนุ่มเขินอาย ขณะที่ อาร์รัน นั่งลง เขาพูดต่ออย่างจริงจังมากกว่าเดิม ” ก่อนที่เราจะเริ่ม มีสองสิ่งที่นายควรรู้ “

เขาหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่ อาร์รัน รออยู่

” สิ่งแรก คือนายแทบจะล้มเหลวอย่างเรียบร้อย ” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ราวกับว่าเขาได้พูดครั้งนี้หนึ่งพันครั้งก่อนหน้านั้น ซึ่ง อาร์รัน ก็รู้ทันทีว่าเป็นไปได้ “ จากทุก ๆ ร้อยคน บางทีอาจเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ด้านเวทย์มนตร์ หากนายไม่ใช้วิธีการอื่นในการเข้าถึงความสามารถทางเวทย์มนตร์ นายอาจขาดความสามารถ “

เขามอง อาร์รัน ด้วยท่าทางที่ต้องการคำถาม

อาร์รัน ส่ายหัวของเขา จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการเรียนรู้เวทมนตร์จำเป็นต้องใช้ความสามารถพิเศษหากมีวิธีอื่นในการได้รับความสามารถเวทย์มนตร์ แน่นอนเขาไม่รู้จักพวกมัน

อาจารย์ชำเลืองมอง อาร์รัน ด้วยสายตาเศร้า ” ถ้าอย่างนั้น นายต้องเข้าใจว่านายอาจจะล้มเหลว “

เขาหายใจลึก ๆ อีกครั้งและพูดต่อ ” สิ่งที่สอง คือ แม้ว่านายจะมีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านายจะสามารถเป็นนักเวทย์ได้ การผ่านการทดสอบจะทำให้นายได้รับการยอมรับจากโรงเรียนเท่านั้น แต่นักเรียนเก้าในสิบคน ทุกคนในโรงเรียนไม่สามารถเชี่ยวชาญแม้แต่ความสามารถทางเวทย์มนตร์พื้นฐานที่สุด “

เมื่อได้ยินแบบนี้ อาร์รัน รู้สึกค่อนข้างสิ้นหวัง ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเขามีโอกาสเพียงเล็กน้อยที่จะได้เข้าโรงเรียน โดยที่ไม่ได้เป็นนักเวทย์