Muyoku no Seijo wa Okane ni Tokimeku นักบุญคนนี้หิวเงินจังเว้ย 3 ลีโอ โดนลักพาตัว

ลีโอรู้สึกสับสน แต่ถ้าจะพูดให้ถูกล่ะก็ เขารู้สึกเขินซะมากกว่า

“มาสิจ๊ะ มานั่งตรงนี้ ไม่ต้องอายจ้ะ ลองนั่งบนเบาะนี้ดู ฟุฟุ นี่เป็นเบาะที่ท่านยายเป็นคนเย็บเองเลยนะจ๊ะ เป็นรูปแอปเปิ้ลที่เป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูลของเรา อุฮุฮุ ใช่แล้วจ้ะ ตัวฉันคือท่านยายของหนูอย่างไรล่ะจ๊ะ!”

ตัวของเขาเปล่งแสวงสว่างจ้า แล้วพอลีโอรู้สึกตัวอีกที เขาก็ถูกเคลื่อนย้ายมาอยู่ที่สถาบันแล้ว

“ลองนี่สิจ๊ะ ช็อคโกแลตร้อน ไม่รู้ว่าหนูชอบของหวานรึเปล่านะ? คงจะชอบสินะจ๊ะ ลูกสา-ท่านแม่ของหนูเองก็ชอบของหวานมากเหมือนกัน เธอยังชอบพวกขนมอบและขนมปังมากเลยด้วย ออกจะร้อนเสียหน่อยนะจ๊ะ ค่อยๆดื่มทีละน้อย”

ลองฟังที่คุณป้าคนนี้ซึ่งเกาะติดตัวเขามาตั้งแต่เมื่อครู่ดู–ดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะเป็นคุณยายของลีน่า

ตอนที่เขาถูกอัญเชิญมา ลีโอก็ตกก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นอย่างแรงพอสมควร ตอนนี้เลยยังมึนๆอยู่เล็กน้อย

ในตอนนั้นเอง คู่สามีภรรยาวัยกลางคนก็เข้ามากอดเขา เอาผ้าอุ่นๆมาคลุมให้ จากนั้นก็พาเขามาที่ไหนไม่รู้

คุณลุงคนนั้นคุยกับเจ้าหน้าที่ของสถาบันอยู่สักพัก ตะโกนอะไรก็ไม่รู้ จากนั้นก็พาตัวลีโอขึ้นรถม้ามายังบ้านหลักของตระกูลฮาเคนเบิร์ก เป็นบ้านที่ใหญ่และหรูหราในระดับที่ทำให้เข้าใจผิดว่านี่เป็นวังหลวงได้เลย

‘บ้านโคตรใหญ่เลย’

แก้วที่ถูกส่งให้เขาก็หรูหราในแบบที่ลีโอไม่เคยเห็นมาก่อน เขากวาดตามองไปรอบๆ

ไม่รู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บที่เป็นเอกลักษณ์ของช่วงเวลานี้ในจักรวรรดิไวส์เลยสักนิด เตาผิงลุกโชนอยู่ตลอดเวลา กำแพงของบ้านถูกประดับไว้ด้วยงานศิลปะมากมาย คนรับใช้หลายคนยืนประจำการคอยรับคำสั่งอยู่รอบๆ

‘กลิ่นโคตรยั่วน้ำลายเลยว่ะ’

ลีโอรู้สึกเหมือนเขาได้กลิ่นเงินทองโชยฟุ้งอยู่รอบๆบ้าน

“ถ้าอย่างนั้นแล้ว แขกที่น่ารักของเรา ขอฟังชื่อของหนูหน่อยได้ไหมจ๊ะ?”

พอได้ยินเสียงของคุณป้า-ท่านเอมิเลีย ลีโอก็ดึงสติกลับมาได้อีกครั้ง

“…ชื่อว่า…เอ่อ…ลีน่า..ค่ะ…”

จากที่ลีน่าอธิบายไว้ก่อนหน้านี้ เห็นว่าจะมีโอกาสสูงที่จะได้เจอญาติของเธอในคืนก่อนวันเปิดภาคเรียน

แต่ดูเหมือนว่าพิธีเปิดภาคเรียนจะถูกเลื่อนไปวันนึงแทน

‘ก็เข้าใจนะว่าเป็นห่วงลูกสาวของตัวเองมากน่ะ แต่นี่อะไรนิ?’

‘เอาเถอะ ยังไงเดี๋ยวก็จะรีบชิ่งแล้ว อย่าไปสนิทสนมกับเค้ามากดีกว่า…’

ลีโอตั้งใจว่าจะปกปิดความจริงเอาไว้

ถ้าบอกไปว่าลูกสาวของคนพวกนี้ คลอเดียยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ ครอบครัวของลีน่าจะมีปัญหาเอาได้

“แหม ลีน่า! หนูชื่อลีน่าสินะจ๊ะ! ช่างเป็นชื่อที่น่ารักอะไรขนาดนี้”

เป็นเพราะว่าคำสาปที่ลีน่าร่ายเอาไว้ ลีโอเลยพูดได้แบบตะกุกตะกัก แต่พวกเขาก็ดูจะไม่ได้สงสัยอะไร

คุณหญิงเอมิเลียปรบมือเข้าด้วยกันอย่างร่าเริง ท่านมาร์ควิสตรงนั้นก็งึมงำว่า “ลีน่าสินะ…อืม เป็นชื่อที่ดี” ดูเหมือนว่าจะดีใจที่ได้รู้ชื่อของหลานตัวเองล่ะมั้ง

ลีโอผ่อนคลายลงเล็กน้อย และมองไปที่ถ้วยช็อคโกแลตร้อนในมือ

กลิ่นหอมจัง แต่นี่ใช่ช็อคโกแลตแน่เหรอ?’

ช็อคโกแลตที่ลีโอรู้จักนั้นคือของหวานที่หน้าตาเหมือนขี้ม้า จะมีโอกาสได้กินแค่ปีละครั้งในเทศกาลแห่งภูต มันมีกลิ่นที่หอมหวาน แต่พอกินเข้าไปแล้วก็จะละลายในปาก สามารถรู้ได้เลยว่าเป็นของอย่างดี เด็กๆในบ้านเด็กกำพร้าถึงกับพากันเรียกว่า “ท่านช็อคโก”

‘อันนี้มันดูเหลวๆไงไม่รู้ เหมือนท้องเสียเลยอ่ะ…ไม่ไม่ไม่ ใจเย็นก่อน’

เป็นเพราะว่าถูกล้อมรอบด้วยความหรูหราในระดับที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต ลีโอเลยทำใจ้ให้สงบไม่ได้เลย

ถ้าเขาใจเย็นเป็นปกติล่ะก็ คงจะลุกไปเดินดูของพวกนั้นแล้ว ดีไม่ดีจะขอติดมือกลับไปเป็นของฝากด้วยซ้ำ เขารู้สึกว่าต้องการที่จะนับเหรียญให้ใจสงบลง

‘…หืม?’

ในขณะที่กำลังนับเหรียญในจินตนาการอยู่นั้น ลีโอก็สังเกตได้ว่าอะไรหายไป

‘….!’

เขารีบคว้านหาบริเวณรอบอกของตน

ไม่มี

แน่นอนว่าไม่ได้พูดถึงหน้าอกหรืออะไรนะ

แต่เป็นเหรียญทองคาร์ลไฮนส์ ไรมุนด์ ที่เคยผูกติดอยู่กับสร้อยของเขา

“คาร์-ซามะ…!”(พ้องเสียงกับ ก้าซามะ/โอก้าซามะ ที่แปลว่า ท่านแม่)

ลีโอถึงกับหน้าถอดสี

พอมาลองคิดดู น่าจะมีโอกาสสูงพอตัวที่มันจะหล่นหายไปตอนที่โดนอัญเชิญออกมา

ลีโอสาปแช่งตัวเองที่ถูกสิ่งอื่นล่อความสนใจไปและปล่อยให้เหรียญทองที่สำคัญหายไปได้

เห็นเด็กสาวที่นั่งจ้องช็อคโกแลตร้อนอยู่จนถึงเมื่อครู่จู่ๆก็ตะโกนออกมาว่า “ท่านแม่…!” ทำให้คนอื่นๆในห้องมองลีโอด้วยสายตาตกตะลึง

“เป็นอะไรไปจ๊ะลีน่า”

เอเมิเลียเดินเข้ามาหาลีโอที่ทำหน้าตาเหมือนใกล้จะร้องไห้อยู่รอมร่อ และกล่าวปลอบโยนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ลีน่าจ๊ะ ใจเย็นก่อนนะ ใช่แล้ว ช็อคโกแล๖ร้อนนี้เองก็เป็นของโปรดของเด็กคนนั้นเหมือนกัน คงจะทำให้คิดถึงเธอสินะ”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าที่ยากจะเข้าใจ เธอผงกหัวเหมือนรู้อะไรบางอย่าง เมื่อเห็นดังนั้น เอมิเลียจึงย่อตัวลงและทาบมือทั้งสองข้างลงบนไหล่ของเธอ

“บอกทีได้ไหมจ๊ะลีน่า คลอเดียน่ะ…เธอใจดีมากเลยใช่ไหม เธอคงจะยิ้มให้เห็นบ่อยๆเลยสินะ?”

ลีโอเอียงคออย่างงงๆ ทำไมจู่ๆถึงพูดเรื่องแม่ของลีน่าล่ะ

“ไม่รู้ค่ะ…ตัวชั้นไม่เคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อนเลย”

ก็คือว่า ลีน่าไม่ได้บอกอ่ะ จะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณป้าร้านขนมปังเค้าทำตัวยังไงที่บ้าน

“อย่างนั้นหรือจ๊ะ…แสดงว่าท่านแม่ของหนูจากไปตั้งแต่ที่หนูยังเล็กๆสินะจ๊ะ?”

ลีโอยิ่งงงไปอีก

“ไม่รู้สิคะ ชั้นไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลย”

ถ้าจะถามลีโอเกี่ยวกับพ่อแม่ของตัวเอง ก็คงบอกไม่ได้เหมือนกัน เพราะว่าเขาถูกเอามาทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเป็นทารก

‘ไม่ใช่ดิ ไม่ได้ถามเรื่องพ่อแม่ตูนี่หว่า’

ถึงแม้ว่าลีโอจะไม่เข้าใจอะไรเกี่ยวกับบทสนทนานี้เลย เอมิเลียก็น้ำตาซึมซะแล้ว ลีโอเองก็ไม่อยากจะถามอะไรกลับไปอีก ตัวเขาน่ะเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้นะเออ

“น่าสงสารเหลือเกิน…! หนูโตมาจนถึงตอนนี้โดยที่ไม่เคยพบหน้าเธอเลยสักครั้ง แต่อย่างน้อยห็ยังมีรูปร่างหน้าตาที่ได้รับสืบทอดมา…”

“เอมิเลีย พูดว่าคนอื่นน่าสงสารต่อหน้าเจ้าตัวน่ะเป็นเรื่องเสียมารยาทไม่ใช่หรือ?”

ทั้งสองคนเริ่มพูดกันเองแล้ว แต่ตัวต้นตออย่างลีโอยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เหมือนจะคิดอะไรได้ เอเมิเลียเช็กน้ำตาและหันมาหาลีโอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขอโทนะจ๊ะลีน่า เพื่อเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ ทำไมเราถึงไม่ไปดูชุดเดรสของหนูกันล่ะ? ท่านย่าน่ะสั่งตัดไว้ให้หนูหลายชุดเลยนะ”

เธอเพียงแค่ปรบมือสองที เหล่าคนรับใช้มากมายก็เริ่มเคลื่อนไหว ในเวลาอึดใจเดียว เสื้อผ้ามากมายก็ถูกน้ำมากองไว้ตรงหน้าลีโอ

“ดูนี่สิจ๊ะ ชุดเดรสสีฟ้าตัวนี้จะทำให้หนูดูเหมือนภูตแห่งทะเลสาบเลยนะ! หรือว่าชอบชุดสีทองนี้มากกว่า จะทำให้สีตัดกับผมสีดำสลวยของหนูได้อย่างลงตัว! แล้วถ้าเป็นเดรสสีชมพูตัวนี้ล่ะ น่ารักใช่มั้ยล่ะจ๊ะ?”

เอเมิเลียดึงชุดเดรสมาโชว์ทีละตัวสองตัวราวกับยังเป็นสาววัยรุ่นทั้งที่อายุไม่ใช่แล้ว แต่ลีโอในตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจจะตามน้ำด้วย

‘ต้องรีบไปหาคาร์-ซามะ’

มันน่าจะตกอยู่ในสถาบันแน่ๆ

‘ขุนนางคงจะไม่มาสนเหรียญทองเก่าๆที่กลิ้งอยู่ตามพื้นหรอกมั้ง…ไม่สิ ยังไงเหรียญทองก็คือเหรียญทอง ไม่ว่าใครก็ต้องอยากได้มันแน่’

ตั้งแต่ที่เขาได้มันมาเมื่อนานมาแล้ว ลีโอก็ทะนุถนอมมันอย่างดี และเขาก็ระวังตัวอยู่ตลอดให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครมาขโมยไปได้

เอมิเลียไม่พอใจเล็กน้อยที่ดูเหมือนว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะไม่ได้ให้ความสนใจเธอเลย

“มาสิจ๊ะลีน่า มาเลือกของที่หนูชอบกัน จะใส่ชุดโทรมๆ—ไม่สิ ชุดเบาบางแบบนั้นอยู่ตลอดจะไม่ดีนะจ๊ะ ช่วงเวลานี้ของจักรวรรดิน่ะหนาวมากเลยนะ”

“จักรวรรดิ…หนาว”

ก็นั่นสินะ ลีโอผงกหัวเห็นด้วย

เทียบกับชุดโง่ๆของบ้านเด็กกำพร้าแล้ว ชุดของลีน่านี่ค่อนข้างจะอุ่นพอตัวเลย แต่ถ้าจะหาคาร์-ซามะในตอนกลางคืนล่ะก็ จะต้องมีชุดที่อุ่นกว่าและขยับได้สะดวกกว่านี้ ยิ่งสีดำที่ทำให้เห็นตัวได้ยากนี่ยิ่งดี

เอมิเลียยิ้มให้กับลีโอที่มองกองชุดพวกนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง

“ชุดเดรสพวกนี้สวยๆทั้งนั้นเลยใช่ไหมล่ะ นี่เป็นของหนูทั้งหมดเลยนะจ๊ะ…แต่สำหรับวันนี้ ชุดนี้เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ?”

คิดว่าลีโอจะต้องชอบ เอมิเลียดึงชุดสีชมพูออกมาให้เขาดู

แต่ลีโอทำเพียงขมวดคิ้วและส่ายหน้า

“สีสดเกินไป…ขอสีเทา..หรือสีดำ”

“อย่างนี้นี่เอง…ทำไมถึงชอบสีเข้มแบบนั้นล่ะจ๊ะ? ถึงมันน่าจะเข้ากับหนูก็เถอะนะ”

เอมิเลียโน้มตัวเข้าเพื่อที่จะกอดหลานสาวของเธอ แต่ก็ถูกปัดป้องเอาไว้

“ไม่ได้นะคะ! เดี๋ยวจะสกปรก”

เสื้อผ้าที่เอมิเลียสวมอยู่นี่คือแค่มองก็รู้แล้วว่าแพง

ถ้าทำให้สกปรกขึ้นมาล่ะก็ โดนฟ้องหมดตูดแน่

ลีโอเป็นพวกที่ให้ความสำคัญกับความสะอาดของสิ่งของเครื่องใช้มาก ถึงจะเป็นเพราะว่าจะเอาไปขายต่อก็เถอะ ถ้าปล่อยให้มูลค่าตกล่ะก็น่าเสียดายแย่

“สกปรก…? ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะจ๊ะ? อา ชุดที่หนูใส่อยู่ตอนนี้ก็ค่อนข้างจะสกปรกเล็กน้อยจริงๆด้วย แต่เพราะอย่างนั้น ทำไมถึงไม่มาลองเลือกชุดใหม่พวกนี้ดูล่ะจ๊ะ”

ได้ยินคำตอบที่เปี่ยมด้วยความห่วงใยของเอมิเลีย ลีโอทำเพียงส่ายหัวเบาๆ

“ไม่ได้ค่ะ ชั้นจะทำให้มันสกปรก ต้องคลาน ต้องหมอบกับพื้น”

จะหาของในตอนหลางคืนอย่างนี้ มันก็ต้องคลานหาตามพื้นอยู่แล้ว

“หมอบ คลาน…? พูดอะไรน่ะจ๊ะ? ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้น?”

“คาร์-ซามะหายไป เป็นความผิดของชั้น เพราะแบบนั้น…”

ไม่รู้ทำไม จู่ๆยายของลีน่าถึงพุ่งเข้ามากอดเขาทั้งน้ำตา

“อย่าพูดอะไรแบบนั้นนะ! ไม่ใช่ความผิดของหนูสักหน่อย!”

“มุ…”

ป้าคนนี้แข็งแรงไม่เบาเลยแฮะ

“ลีน่า! ฟังยายให้ดีๆนะ มันไม่ใช่ความผิดของหนูเลยที่ท่านแม่ของหนูหายไป มันเป็นความผิดของฟลอร่…ไม่สิ ของพวกเรานี่ล่ะ หนูไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น!”

พอได้ยินว่าเป้นความผิดของเธอที่เหรียญทองหายไป ลีโอก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

“ความผิดของท่านเอมิเลีย…?”

“ใช่แล้วจ้ะ เป็นความผิดของพวกเราเอง หนูไม่ได้สกปรกอะไรหรอกนะ”

หรือก็คือ เอมิเลียมีเหรียญของลีโออยู่สินะ

“ถ้าอย่างนั้น…คืนคาร์-ซามะมาได้มั้ยคะ?”

‘รีบเอาคืนมาดิ๊’

กับบ้านรวยๆแบบนี้ ถ้าจะให้ดีขอเป็นเหรียญใหม่เลยก็ได้นะ หรือถ้าให้มากกว่าเหรียญนึงก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง

ในขณะที่คิดเรื่องโลภมากแบบนั้นอยู่ เอมิเลียก็ทำได้เพียงส่ายหน้าด้วยความโศกเศร้า

“…ขอโทษนะจ๊ะ ไม่ว่าเราจะพยายามมากแค่ไหน นั่นก็เป็นสิ่งเดียวที่เราไม่อาจทำให้ได้”

อะไรเนี่ย คิดจะไม่คืนเหรียญทองเหรอ

เอาจริงๆ ลีโอก็จำไม่ได้เลยว่าเธอเอาเหรียญเขาไปตอนไหน คิดว่าเหรียญอาจจะไม่ได้อยู่กับเธอก็ได้

‘แต่รวยขนาดนี้แล้ว จะให้เหรียญทองแดงสักเหรียญมาเป็นค่าชดเชยหน่อยไม่ได้หรอ?’

‘ขี้เหนียวว่ะ’ ลีโอคิดในใจ

“แต่ลีน่าจ๊ะ ท่านแม่ของหนูจะอยู่กับหนูเสมอนะ ภายในนี้-“

พอพูดจบ เอมิเลียก็ชี้มาที่อกของลีโอ

ลีโอก็ได้แต่มองอย่างงงๆ

‘ก็เพราะมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นไง เลยจะไปหาเนี่ย’

พอเห็นท่าทางไร้เดียงสาของหลานสาว เอมิเลียก็ยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น

“อาจจะลำบากอยู่บ้าง แต่จำไว้นะจ๊ะ ท่านตาและท่านยายน่ะจะอยู่เคียงข้างหนูเสมอ”

หลังจากจุมพิตหน้าผากของลีโอ เธอก็บอกว่า “ทำไมวันนี้เราไม่พักกันแค่นี้ก่อนล่ะจ๊ะ?”

ถึงจะพยายามบอกกี่ครั้งว่าจะต้องรีบกลับไปที่สถาบัน ก็ดูเหมือนจะไม่มีใรฟังเขาเลย

“…ช่วยไม่ได้แฮะ เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้”

ถ้าบอกไปตรงๆว่าทำเหรียญทองตกไว้ล่ะก็ โอกาสที่มันจะโดนขโมยก็ยิ่งสูงขึ้นไปอีก ลีโอจะต้องไปหาด้วยตัวเอง

ดีนะที่เขาหูดี ได้ยินว่าที่สวนตรงนั้นปกติแล้วจะไม่มีใครเข้าออกตอนกลางคืน และเพราะว่าพวกลีโอเป็นคนสุดท้ายที่ออกมา จะให้รอถึงพรุ่งนี้ก็น่าจะไม่เป็นไรมาก

ยิ่งดึกๆดื่นๆแบบนี้อีก ลีโอรู้สึกว่าพรุ่งนี้จะต้องตื่นสายแน่เลย

‘ไว้พรุ่งนี้ ไว้พรุ่งนี้-‘

ลีโอโดนความนุ่มนิ่มของเตียงกล่อมให้หลับไปในที่สุด

.

“-เด็กคนนั้นหลับไปแล้วรึยัง?”

“ค่ะ หลังจากที่เอนหลังลงบนเตียง เธอก็ผลอยหลับไปในทันทีเลย…เด็กๆก็เป็นอย่างนี้สินะคะ น่าคิดถึงจัง”

เอมิเลียออกจากห้องของหลานสาวมาอย่างเงียบเชียบที่สุดและกลับมายังห้องนั่งเล่น ท่านมาร์ควิสนั่งรอเธออยู่ด้วยสีหน้าที่มืดหม่น เธอจึงทำเพียงจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ

“ที่รัก”

“คะ”

ทั้งสองแต่งงานอยู่กินกันมากว่าสี่สิบปี สามารถเข้าใจกันและกันได้ไม่ยาก

“นี่ข้า เข้าใจผิดมาตลอดเลยอย่างนั้นหรือ?”

มาร์ควิสกล่าวขึ้นพลางถอนหายใจและลูบหนวดเคราของตน

เอมิเลียเองก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป

“…ในตอนที่คลอเดียต้องประสบกับเคราะห์ร้ายในครั้งนั้นน่ะ ข้ายังคิดเลยด้วยซ้ำว่าเธอจะสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้ด้วยตัวเองแบบง่ายๆ ขนาดตอนที่ได้ยินว่าเธอจากไปแล้ว ข้ายังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง – ข้าคิดว่าหากเธอจะจากไปด้วยเรื่องพรรค์นี้แล้วล่ะก็ นั่นก็คงเป็นโชคชะตาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

มาร์ควิสแห่งฮาเคนเบิร์กคือชายผู้ผ่านการรบมานับครั้งไม่ถ้วน วิธีคิดของเขาเองก็ถูกปลูกฝังและขัดเกลามาในสนามรบ และวิธีคิดนั้นก็ถูกส่งต่อมายังชีวิตประจำวันของเขาด้วย

“แต่ว่าในตอนที่เห็นเด็กคนนั้นครั้งแรกน่ะ–ตอนที่ข้าได้เห็นใบหน้าของลีน่า ข้าก็ได้เห็นปาฏิหาริย์ของภูติพรายและเข้าใจบาปของตนเองได้ในที่สุด ทั้งๆที่เด็กคนนั้นช่างงดงามและบริสุทธิ์ เธอกลับต้องเกลือกกลั้วอยู่ในโคลนและใช้ชีวิตด้วยความเกลียดชังในตนเอง และเป็นตัวข้านี่เอง ที่ผลักไสเธอลงไปในสถานการณ์เช่นนั้น”

“…เธอผอมมากเลยนะคะ”

“กระทั่งการพูดภาษาไวส์อขงเธอเองก็ตะกุกตะกัก ถ้าจะให้คิดล่ะก็ คงจะไม่มีใครที่คอยฝึกสอนภาษาและความรู้ให้กับเธอเป็นแน่”

มาร์ควิสกำหมัดของเขาแน่นจนซีดเผือก

“ยิ่งกว่านั้นเธอยังกระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา สังเกตมั้ยว่าในบางครั้งเธอทำท่าเหมือนต้องการจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป”

“ค่ะ บางครั้งเธอก็เอามือจับตามตัวเหมือนกับพยายามป้องกันตัวเองอยู่”

“ใครสักคนทำแบบนั้นกับลีน่า สั่งไม่ให้เธอขึ้นเสียง ไม่ให้เธอขัดใจผู้ใหญ่ พวกมันคงจะสั่งสอนเธอไม่ให้ส่งเสียงดังหรือแม้กระทั่งทำร้ายเธอหากเธอไม่ยอมเงียบ”

เอมิเลียถึงกับน้ำตาคลอ

“ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆเลยค่ะ ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว ทำไมเด็กอย่างเธอถึงจะเรียกตัวเองว่าสกปรกกันล่ะ? จะต้องมีใครคอยดุด่าลีน่า อดอาหารของเธอ และสั่งให้เธอหมอบคลานกับพื้นเป็นแน่”

จริงๆแล้วเป็นเพราะว่าลีน่าเบื่อกินขนมปังที่เหลือจากร้านเป็นอาหารในทุกๆมื้อ เลยกินบ้างไม่กินบ้าง หรือกินไม่เป็นเวลา ยิ่งในช่วงนี้ที่เธอเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องเพื่อค้นคว้าเกี่ยวกับเวทย์สลับร่างและไม่ยอมออกมากินข้าว แต่คู่สามีภรรยาไม่รู้เรื่องนั้น จึงคิดว่าหลานสาวของตนเป็นเหยื่อของการทารุณกรรม

“นี่ คลอส”

นี่เป็นครั้งแรกในรอบปีที่เอมิเลียเรียกชื่อจริงของสามีของเธอ

“เด็กคนนั้น ฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเองค่ะ”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและแน่วแน่

“ไม่ว่าเธอจะเหงาแค่ไหน หนาวเหน็บเพียงใด ฉันก็จะมอบทุกสิ่งที่มีให้กับเธอ และปกป้องเธอเอาไว้ให้ได้ จะให้ความร่วมมือด้วยใช่ไหมคะ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

คำตอบของมาร์ควิสคลอสนั้นเรียบง่ายแต่ก็ทรงพลัง

“เราจะทำให้ชีวิตของเธอมีแต่ความสุขในระดับที่ทุกๆคนอิจฉาเลยล่ะ เพราะอย่างนั้นแล้ว–เพื่อฉลองให้กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่นี้ ทำไมเราไม่มอบชื่อใหม่ให้กับเธอล่ะ?”

“แหม วิเศษไปเลยค่ะ!”

ในจักรวรรดิไวส์แห่งนี้ การมอบชื่อใหม่ให้กับใคร จะเป็นการแสดงตัวให้เห็นถึงความเป็นผู้ปกครองและผู้รับผิดชอบต่อคนคนนั้น

เอมิเลียเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธเลย

“ถึงอย่างนั้น ลีน่าเองก็เป็นชื่อที่เธอใช้มาตั้งแต่เกิด ชื่อใหม่ของเธอเองก็ควรที่จะไม่ต่างออกไปมากนัก ลีน่ากลายเป็น เอเลน่า เอเลนอร์…ลีโอโนร่า”

ทั้งสองคนมองหน้ากัน

“คิดว่าลีโอโนร่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“อา ฉันก็คิดจะแนะนำชื่อเดียวกันเลยค่ะ”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของทั้งสอง

นี่เป็นสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้ว รอยยิ้มที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจทั้งสอง

“หลานรักของพวกเรา…ลีโอโนร่า”

และแล้ว ลีโอโนร่า วอน ฮาเคนเบิร์กก็ได้ถือกำเนิดขึ้น