เล่มที่ 2 ตอนที่ 64(บทที่ 119) – ยิงแสกหน้า
เสี่ยวหญิงหอมแก้มด้วยความโกรธ “เราต้องสั่งสอนให้พวกเขาหลาบจำ!!“
หมิงหยูมองไปที่เธอ “แต่พลังพิเศษของเธอกับฉันมันไม่มีประโยชน์เลยนะ“
“ใช่ เธอพูดถูก!“เสี่ยวหญิงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
เจ้าหญิงอาร์เซนอลลูบหัวเสี่ยวหญิงเพื่อปลอบประโลม
เสี่ยวหญิงกำลังมองหาโอกาสเพื่อแสดงให้ฉันเห็นถึงพลังพิเศษของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยมีโอกาส ทุกคนต้องการจะทำให้ฉันประหลาดใจ เพราะฉะนั้น พวกเธอจึงเก็บความลับเรื่องพลังพิเศษของเสี่ยวหญิงไว้
“อย่ารีบร้อนสิ“ฉันสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นของทุกคน “ในการต่อสู้ครั้งนี้ ฉันต้องการให้ทุกคนตระหนักรู้ ไม่ว่าจะเป็นพลังพิเศษใดจะต้องมีจุดอ่อนอยู่เสมอ เป้าหมายของพวกเราวันนี้ไม่ใช่เพื่อเอาชนะ แต่เพื่อค้นหาจุดอ่อนของศัตรู เอาละ เตรียมตัวให้พร้อมแล้วไปรวมตัวกันที่นอกเมืองโนอาห์!!“
“ค่ะ!!“
เมต้าฮิวแมนมีอยู่หลายประเภท และฉันเองก็ได้เห็นเพียงแค่บางส่วน ถ้าเราไปเจอคนที่ตายแล้วกลายเป็นหิน เราจะทำอย่างไร?
ฉันยังจำความเจ็บปวดตอนที่ถูกหินกระแทกหัวเข่าของฉันได้เป็นอย่างดี ถ้าหากฉันต้องเจอพวกเมต้าฮิวแมนที่แข็งแกร่งอีก ฉันจะยืนอยู่ที่นั่นแล้วปล่อยให้คนอื่นจัดการอีกเหรอ?
พ่อเคยพูดเอาไว้ ไม่ว่าศัตรูของคุณจะแข็งแกร่งเพียงใด พวกเขาจะต้องมีจุดอ่อน เราต้องเรียนรู้และหัดสังเกตอย่างรอบคอบ สุดท้ายเราจะเอาชนะได้
เหมือนกับตอนที่ฉันสู้กับแฮรี่ ฉันไม่ได้มีความแข็งแกร่งพอจะเทียบเท่าเขา ดังนั้นฉันจึงเลือกใช้วิชาไทเก๊ก ที่ใช้ความอ่อนต่อสู้กับความแข็ง
แฮรี่เองก็ไม่ธรรมดา ถ้าเขาใช้พลังพิเศษของตน ฉันก็อาจจะต้องยอมคุกเข่ายอมรับความพ่ายแพ้
ฉันอยู่ในห้องอาวุธ แล้วหยิบอุปกรณ์ของตน
“นายท่าน ท่านต้องระมัดระวัง!!“คาร์ลตัวน้อยวิ่งวนรอบขาของฉัน
ฉันก้มลงลูบหัวมัน “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่เป็นอะไร“
คาร์ลตัวน้อยมองมาที่ฉันด้วยความเป็นห่วง
ในไม่ช้าทุกคนก็มารวมตัวกันที่นอกตัวเมือง
เรายืนอยู่ตรงข้ามกองทหารหน่วยสอดแนมของแฮรี่ โดยมีแฮรี่และฉันยืนอยู่หน้าทีมของตัวเอง พวกเราเผชิญหน้ากันในฐานะแม่ทัพ
แฮรี่เอามือไขว้หลังด้วยท่าทางสบายใจ
วิลเลี่ยมและคนอื่นๆ เห็นเจ้าหญิงอาร์เซนอล พวกเขาเริ่มกระซิบข้างหูกันและกัน
“เจ้าหญิงก็มาด้วย!!“
“นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก!!“
“พวกเราจะต้องให้โอกาสเจ้าหญิงบ้าง“
“ผมชอบเจ้าหญิงนะ ว่าแต่เธอไปทำอะไรในทีมดีอาร์?”
สมาชิกในหน่วยสอดแนมรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นเจ้าหญิงอาร์เซนอลอยู่ในกองทหาร
อย่างไรก็ตาม ทุกคนไม่ได้คาดหวังว่าการแข่งขันของพวกเราจะดึงดูดความสนใจของทุกคนในเมือง
ผู้คนในเมืองโนอาห์นั่งอยู่เหนือประตูเมือง บางส่วนก็ยืนข้างประตู พวกเขากำลังเคี้ยวขนมปังสีดำ ยืนดูเหมือนกำลังดูการแข่งขันฟุตบอล
ผู้อาวุโสอลูฟายืนอยู่ที่หน้าประตูเมือง โดยมีพี่เช่อชื่อและลุงเมสันประกบข้าง ทั้งสามคนกำลังคาดหวังกับการแข่งขันที่น่าสนใจนี้
ราฟเฟิลและทีมของเขาก็เร่งฝีเท้ามาที่ประตูเมืองโดยถืออุปกรณ์แปลกๆที่ฉันไม่เคยเห็นอยู่ในมือ อุปกรณ์มีลักษณะแบนและกลม คล้ายกับหุ่นยนต์ดูดฝุ่น
พวกเขาวิ่งออกมาจากด้านหลังประตูเมือง และจัดอุปกรณ์เรียงแถว
“เปิดใช้งาน“ราฟเฟิลตะโกน
พวกเขาเปิดชิ้นส่วนอุปกรณ์ ส่งผลให้พวกมันลอยขึ้นไปบนฟ้า อุปกรณ์ทั้งหมดหยุดนิ่งกลางอากาศ และกำแพงที่เกือบจะโปร่งใสก็ปรากฏรอบตัวอุปกรณ์แต่ละชิ้น ในชั่วพริบตา กำแพงก็เชื่อมต่อกันห่อหุ้มผู้คนในเมืองโนอาห์ มันคือกำแพงกำบังที่สมบูรณ์แบบ เสมือนเกราะป้องกันขนาดใหญ่
ราฟเฟิลยืนอยู่ภายในที่ป้องกัน มองดูพวกเราด้วยความกังวลใจ
ฉันก้มหน้ามองเจ้าคาร์ลตัวน้อย “ไปหาพ่อของเธอก่อน“
“โอ้“คาร์ลน้อยรีบวิ่งไปหาราฟเฟิล
ฉันเดินเข้าไปหาแฮรี่ที่กำลังยืนกอดอกทำท่าทางสบายใจ
เราสองคนหยุดอยู่ห่างกันประมาณ 1 เมตร
“เธออยากจะแข่งแบบไหน?” เขายิ้ม “พวกเราแค่ส่งบิลออกไป พวกเธอทุกคนก็แพ้แล้ว“
ฉันมองไปที่เขา “ไม่เป็นไร นายส่งบิลออกมาได้เลย แต่ถ้าฉันชนะ นายก็ช่วยต่อสู้ให้จริงจังกว่านี้“
แฮรี่ยกนิ้วโป้ง “ได้เลยไวฟุ เพียงแค่โอ้อวดคงไม่ทำให้พวกเราชนะในสนามรบได้“เขาแสยะยิ้มอย่างมั่นใจ
ฉันมองด้วยสายตาเย็นชา “หึ ให้บิลออกมาข้างหน้า และถ้าฉันชนะ น่าจะต้องหยุดเรียกฉันว่าไวฟุ!!“
แฮรี่ยิ้มและเลียริมฝีปาก “ไว้เธอชนะก่อนแล้วเราค่อยมาพูดถึงเรื่องนี้กัน ไวฟุ!!“
ฉันกำหมัดแน่น แฮรี่กำลังฉวยโอกาสแกล้งฉัน
เขาหันและชี้นิ้วไปที่บิล “ถึงตาของนาย!!“
บิลตกใจ
วิลเลี่ยมและคนอื่นๆเริ่มวิตกกังวลในทันที
“กัปตัน คุณแน่ใจนะ?”ไคถามด้วยความเป็นห่วง
“ใช่!! ถ้าให้บิลออกไป พวกเราจะโดนลูกหลงด้วย!!“
แฮรี่ชี้นิ้วไปที่เกราะป้องกัน “ทุกคนไปหลบหลังเกราะป้อง และปิดหู!“
แฮรี่และสมาชิกคนอื่นๆของหน่วยสอดแนม ถอยกลับเข้าไปในโลกป้องกันและเอามือปิดหู มีเพียงบิลที่ยืนอยู่บนสนามรบเพียงลำพัง
ฉันพยักหน้าให้กับเจ้าหญิงอาร์เซนอล สมาชิกในทีมดีอาร์มองมาที่ฉันด้วยความเป็นห่วง แต่ก็รีบถอยร่นกลับเข้าไปอยู่ด้านหลังกำบัง
ผู้คนในเมืองโนอาห์เองก็เอามือปิดหู สายตายังจดจ่ออยู่ที่ฉันกับบิล
” กัปตันหลัวปิง คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าอยากจะสู้กับผม?”
ฉันพยักหน้า “เริ่มได้เลย“
บิลลังเล “ผมจะเริ่มแล้วนะ” เขาอ้าปาก
ทันทีที่เขาอ้าปาก ฉันหยิบปืนออกมาด้วยความเร็วสูงสุด และเล็งไปที่ระหว่างคิ้วของบิล!!
*ปัง!*เสียงปืนดัง จุดสีแดงปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วบิล สีสาดลงมา ไหลไปตามจมูก มันดูเหมือนเลือดมาก
สภาพแวดล้อมโดยรอบสงบเงียบ มีเพียงเสียงหอนของลมหนาวในถิ่นทุรกันดาร
ทุกคนตกตะลึงกับการต่อสู้ที่จบลงก่อนที่มันจะได้เริ่มต้น
บิลยืนตะลึงงัน ปากของเขายังคงเปิดกว้าง
ฉันวางปืนฝึก และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “บิล นายตายแล้ว นายไม่จำเป็นต้องร้องเพลงอีกต่อไป“
บิลยังคงตาค้าง ในขณะที่ผมของเขาปลิวไสวไปตามสายลม
วิลเลี่ยมตกใจมากถึงกับอุทานว่า “กัปตันหลัวปิงเร็วมากๆ“
“มันเกิดอะไรขึ้น? ผมไม่เห็นเลยว่าเธอหยิบปืนออกมา!! วิลเลี่ยม น้องหลัวปิงเหมือนจะเร็วกว่านายอีก!!“ไคแกล้งวิลเลี่ยม
แฮรี่ก็ตกตะลึงกับจุดนั้น
“มันน่าตื่นตาตื่นใจมาก!! เธอจัดการบิลได้ด้วยกระสุนนัดเดียว!!“มูริมมองมาที่ฉันด้วยสายตาเหลือเชื่อ
“พระเจ้า!! ผมหัวใจเต้นไม่หยุดเลย!!“มอสซีก้มหน้าเอามือลูบอก
เซียประสานมือและกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ “กัปตันหลัวปิง พัฒนาอีกขั้นแล้ว!!“
“พูดบ้าอะไรกันเนี่ย!!“โจอี้สะกิดเซีย “ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าพลังพิเศษจะวิวัฒนาการได้“
“ไม่!! มันกำลังวิวัฒนาการ!!“ผู้อาวุโสอลูฟาพูดแทรก สีหน้าตะลึงงันของทุกคนถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจขณะที่พวกเขามองกลับไปหาผู้อาวุโสอลูฟา
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
