เล่มที่ 2 ตอนที่ 61(บทที่ 116) – ลูกของราฟเฟิล
ฉันเบือนหน้าหนี “ฉันสูญเสียความทรงจำ ฉันจะไปจำได้อย่างไรว่าเมื่อไหร่ฉันจะเป็นผู้ใหญ่!!“ฉันกลัวทุกครั้งที่คิดถึงโลกของตัวเอง แม้แต่การออกเดทเล็กๆน้อยๆก็สามารถทำนายกำแพงในใจได้ ฉันคิดถึงครอบครัว แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้
อารมณ์ที่พุ่งพล่าน กลืนกินฉันให้จมลงไปในความมืดมิดไร้ก้นเหว
ปรากฏว่าฉันก็มีกล่องแพนโดร่าที่เปิดไม่ได้ฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ
ฉันทำได้เพียงแค่ฝังมันเอาไว้เพื่อให้จิตใจของฉันสงบ ให้ฉันได้มีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ต่อไป
” ถ้าอย่างนั้น เอาเป็นว่าวันที่ผมเจอเธอ ให้ถือว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ เธอว่าไง?”เขากอดอกพูดอย่างมั่นใจ
“อย่ามาตัดสินวันเกิดของคนอื่นตามใจตัวเอง!!“ฉันผลักเขาแล้ววิ่งขึ้นไปข้างบน
“ไวฟุ!!“แฮรี่ตะโกนมาจากด้านล่างตอนที่ฉันถึงห้อง ฉันสะดุ้งถึงกับทำเครื่องมือสื่อสารที่ใช้เปิดประตูตก “อย่าลืมเรียกผม ตอนเธอบรรลุนิติภาวะนะ“
“เลือก โผ้มมมมมม….“เสียงของเขาดังก้องไปทั่วเมืองโนอาห์
ฉันปิดประตู *ปัง* ฉันตอบกลับเขาด้วยการปิดประตูกระแทก ฉันได้ไปเอามือกุมขมับด้วยความปวดหัว
แฮรี่ควรจะดีใจที่ไม่ได้ขึ้นข้างบนตามฉันมา มิฉะนั้น ฉันจะไม่ทุบประตูแต่เป็นทุบเขาแทน ในการไปเมืองโครครั้งหน้า ฉันหวังว่าโลกนี้จะมียาล้างสมอง ฉันจะเอามันยัดเข้าคอแฮรี่ให้หมดทั้งขวดเลย!!
ฉันใจดีกับเขาเกินไปหรือเปล่า ฉันควรทำตัวเหมือนพี่เสวี่ยกี๋หรือคนอื่นที่เมินเฉยเขา นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเสวี่ยกี๋และคนอื่นๆ ฉันตัดสินใจได้แล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปฉันจะเพิกเฉยครับ
*ก๊อก ก๊อก ก๊อก*ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น คนนั้นคงจะเป็นแฮรี่ ฉันเลือกที่จะไม่สนใจและเดินไปที่เตียง
*ก๊อก ก๊อก ก๊อก*เสียงเคาะไม่หยุด
*ก๊อก*
ฉันทนไม่ไหว ลุกขึ้นไปเปิดประตู และเตะออกไป อย่างไรก็ตาม ฉันได้แต่อึ้ง ขาของฉันค้างกลางอากาศ เนื่องจากไม่มีใครอยู่ที่หน้าประตูห้องฉัน
*หวืด*ฉันได้ยินเสียงล้อลากจากพื้นด้านล่าง ฉันก้มหน้าลงมองและเห็นหุ่นยนต์ตัวจิ๋วเล็ดลอดเข้าไปในห้องฉันผ่านระหว่างขา
หุ่นยนต์จิ๋ว?!
ราฟเฟิล!
ฉันจำได้แล้ว เมื่อคืนวันก่อนราฟเฟิลบอกว่าเขาจะทำหุ่นยนต์จิ๋วให้ฉัน
ฉันถอนขาออกจากลูกเตะ หุ่นยนต์ตัวเล็กทำตัวเหมือนสุนัขตัวน้อย วิ่งลอดใต้ขาเข้าไปอยู่ในห้อง แล้วหันกลับมาเอียงในส่วนที่คล้ายใบหน้าขึ้น
ฉันปิดประตูและนั่งยองเพื่อดูหุ่นยนต์จิ๋วใกล้ๆ
ส่วนล่างของตัวหุ่นยนต์นั้นถูกออกแบบมาอย่างเรียบง่าย มันคือกระบอกสูบที่มี 4 ล้อ มีลวดลายพิมพ์อยู่บนตัวทรงกลม เหมือนกระป๋องอาหารสุนัข เพราะว่าพิมพ์เป็นลายสุนัข
ร่างกายอีกส่วนเชื่อมต่อกับหัวกลมที่หมุนได้ และยังมีเสาอากาศติดอยู่ด้วย โดยภาพรวมมันเหมือนสุนัขพันธุ์ดัชชุน
มีเพียงแค่เส้นแสงสีฟ้าพาดตรงกลางหัว ซึ่งอยู่บริเวณดวงตา มันมีคำสามคำปรากฏขึ้น “เจ้าหนูคาร์ล“
“เจ้าหนู…คาร์ล“ฉันพูดออกเสียง
แสงสีฟ้ากระพริบทันที จากนั้นคำพูดก็หายไปถูกแทนที่ด้วยดวงตา
“บันทึกเสียงเสร็จสิ้น เจ้านาย ผมมีชื่อว่าคาร์ล“เสียงของเจ้าหนูคาร์ลน่ารักมาก “พ่อของผมคือราฟเฟิล เขาส่งให้ผมมาอ่านนิทานเพื่อกล่อมให้เจ้านายหลับ“
ฉันเผลอยิ้ม เจ้าหนูคาร์ลน่ารักมากแม้ว่าจะดูธรรมดา
“ได้เลย“ฉันโน้มตัวลงนอน แล้วหลับตาพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“พ่อบอกกับผมว่า เมื่อครั้งอดีต มนุษย์ก็เหมือนเปลือกหอย พวกเขาจะกินและนอนเท่านั้น แต่ด้วยพรจากพระเจ้า พระองค์ได้ประทานของขวัญล้ำค่ามากมายเพื่อช่วยมนุษย์ ทำให้เกิดทั้งสติปัญญา ความเมตตา ความซื่อสัตย์ ความรัก……“
เรื่องราวการสร้างโลกถูกเปลี่ยนไปตามยุคสมัย คาร์ลตัวน้อยยังคงเล่านิทาน ทำให้ฉันเริ่มง่วง
“คนแรกที่ได้รับสติปัญญาคือชายที่ชื่อว่าราฟเฟิล ท้ายที่สุด เขาก็ได้กลายเป็นเทพเจ้าแห่งปัญญาของโลกใบนี้ ชื่อพ่อของผมก็ได้มาจากเขา“
ชื่อของราฟเฟิลมีจุดเริ่มต้นมาจากเทพเจ้าแห่งปัญญา
ในวันที่ 2 ฉันยืนอยู่บนลานจัตุรัส หลังจากพักผ่อนอย่างเต็มที่
เจ้าหนูคาร์ลเดินตามฉันมา
ฉันมองไปที่เขา “คาร์ล พวกเราจะออกไปวิ่ง ทีหลังไม่ต้องตามมานะ“
เจ้าหนูคาร์ลเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่มีทาง พ่อบอกให้ผมตามเจ้านาย คาร์ลเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อ“
ฉันเผลอหัวเราะโดยไม่รู้ตัว ราฟเฟิลตั้งโปรแกรมให้เจ้าหนูคาร์ลเป็นเด็กอายุ 7-8 ขวบ
“แต่มันจะทำให้แบตเตอรี่ของเธอหมดนะ“พวกเราวิ่งจ๊อกกิ้งกันวันละหลายสิบกิโลเมตร
คาร์ลน้อยกระพริบตา “คาร์ลไม่กลัว คาร์ลทำงานโดยใช้พลังงานแสงอาทิตย์“จากนั้นร่างกายของเขาก็ค่อยๆกางออก ปรากฏให้เห็นเหมือนปีกคู่หนึ่ง ด้านหลังของมันเป็นแผงโซล่าเซลล์ ทำให้ลักษณะโดยรวมของคาร์ล เป็นเหมือนหมาดัชชุนติดปีก
“เอ๋ นั่นอะไรอ่ะ?!”เสียงของพี่สาวมีอาดังขึ้น
สมาชิกทั้งหมดมารวมตัวที่หน้าห้องของฉัน หมิงหยูไม่ได้มาสายอีกแล้ว ครั้งนี้เธอแต่งกายเรียบร้อย อย่างไรก็ตาม จิตใจของทุกคนก็จดจ่ออยู่กับเจ้าหนูคาร์ล
“น่ารักจัง เธอชื่ออะไรหรอ?”เสี่ยวหญิงตื่นเต้นมาก
“ผมชื่อคาร์ล และพ่อของผมก็คือราฟเฟิล ส่วนพี่สาวหลัวปิงคือเจ้านายของผม“คาร์ลน้อยตอบ
“อ๋อ เข้าใจแล้ว ราฟเฟิลทำเพื่อกัปตันของเรา“พี่สาวมีอาขมวดคิ้วและพูด
หมิงหยูมองดูเธอและเผลอหัวเราะ
“ฉันอยากได้บ้าง“เสี่ยวหญิงทำหน้ามุ่ยมองดูด้วยความอิจฉา
เสวี่ยกี๋จ้องมองเจ้าหนูคาร์ล เมื่อสายตาจ้องมองกัน เจ้าหนูคาร์ลก็รีบวิ่งมาซ่อนข้างหลังฉัน
“เสวี่ยกี๋ เธอกำลังทำให้คาร์ลน้อยกลัว!!“พี่สาวมีอากอดคอเสวี่ยกี๋
เสวี่ยกี๋หันมองไปทางอื่นและกระพริบตา เธอก้มหน้าและบ่นพึมพำ “โอ้“
“เอาล่ะ!! หมดเวลาแล้ว!! รวมตัวตามระเบียบ!!“ฉันตะโกนเสียงดัง ทุกคนจัดแถวยืนตัวตรง
“รายงาน กัปตัน!!“พี่สาวมีอาพูดเสียงดัง ก้องไปทั้งเมือง
“มีอะไร?”ฉันมองพี่สาวมีอา
เธอพยายามอดกลั้นเสียงหัวเราะ ขณะที่เธอพูดว่า “เมื่อคืนพวกเราทุกคนได้ยินคำขอของกัปตันแฮรี่!! กัปตันไม่ต้องกังวล พวกเราจะไม่เลือกคนของกัปตันอย่างแน่นอน!!“
*อะแฮ่ม!!*ฉันถึงกับสำลัก
เสวี่ยกี๋หันไปข้างหน้าและกล่าวว่า “จะไม่เลือกคนของหัวหน้า” เธอยกมือขวาราวกับกำลังปฏิญาณตน
ฉันปวดขมับ
“อย่ากังวลไปเลยกัปตัน พวกเราจะไม่ต่อสู้แย่งชิงกับกัปตันเด็ดขาด“เสี่ยวหญิงยกมือใช้นิ้วโป้งนิ้วชี้ไขว้กันแสดงสัญลักษณ์หัวใจ “แต่ว่า กัปตันก็ต้องห้ามเลือกคนของพวกเรานะ“
เหมือนมีไฟกำลังเผาทรวง ฉันรู้สึกอยากฆ่าคน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
