Love Code at the End of the Worldเล่มที่ 2 60(บทที่ 115) – ความรักล่องลอยอยู่ทุกที่

เล่มที่ 2 ตอนที่ 60(บทที่ 115) – ความรักล่องลอยอยู่ทุกที่

แฮร์รี่ลูบคางขณะคิดพลางขมวดคิ้วแน่น “ผมเป็นเมต้าฮิวแมนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองโนอาห์ ในขณะที่อาร์เซนอลก็เป็นเมต้าฮิวแมนด้วย บ้าจริง และเธอก็เป็นเจ้าหญิงด้วย ยากชะมัด“

“เจ้าหญิงอาร์เซนอลเป็นเมต้าฮิวแมนด้วยเหรอ!!“ฉันเคยสงสัยน่าตกใจมากเมื่อแฮรี่ยืนยัน

“ผมเองก็เป็นซินเนสเทอร์ตี้(สัมผัสพิเศษ)“ราฟเฟิลก็มีโลกของตัวเอง “ยีนของผมแข็งแกร่งที่สุดในรุ่น ผมควรทำอย่างไรดี?”

“แล้วเจ้าหญิงอาร์เซนอลมีพลังพิเศษอะไรหรอ?”ฉันถามผู้ชายทั้งสองคนที่กำลังวิตกกังวล และเป็นไปตามที่คิด พวกเขาไม่ได้ตอบสายตาจ้องมองไปทางอื่น

ในที่สุดยานอวกาศก็หยุดลง ฉันถอนหายใจเดินออกจากยานอวกาศ พวกเขาเดินตามฉันโดยไม่สนใจโลกภายนอก ฉันไม่เคยคิดเลยว่าความคิดเห็นของฉันจะทำให้พวกเขาตื่นตระหนกได้มากขนาดนี้

“คงจะเป็นเรื่องน่ากังวลสำหรับพวกนายที่จะต้องแต่งงานกับเจ้าหญิงอาร์เซนอล พวกนายไม่สามารถปฏิเสธได้แม้ว่าจะไม่เต็มใจเช่นนั้นหรอ?”พวกเขาทำหน้าเหมือนกำลังจะไปตาย

“ครั้งนี้มันต่างออกไป“ทั้งสองคนตอบพร้อมเพียงกัน ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันก่อนจะหันหน้าหนี ราฟเฟิลจับกระเป๋าแน่น ขณะที่แฮรี่ขมวดคิ้วกอดอก

“เพราะเจ้าหญิงอาร์เซนอลเป็นเจ้าหญิง มันจึงแตกต่าง“ราฟเฟิลถอนหายใจ “ถ้าเธอเลือกเราคนใดคนหนึ่ง เราจะต้องแต่งงานกับเธอ มันคือพันธกิจและหน้าที่“

การได้เป็นเจ้าหญิงอาร์เซนอลถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเยี่ยม เธอเปรียบเสมือนราชินี สามารถเลือกผู้ชายเป็นร้อยๆคนในเมืองโนอาห์ได้ ใช่แล้วล่ะ เนื่องจากเธอเป็นเมต้าฮิวแมน เธอย่อมต้องเลือกเมต้าฮิวแมนด้วยกันเอง ฉะนั้นแฮรี่และราฟเฟิลจึงตกอยู่ในอันตราย

“ราฟเฟิล นายกังวลเรื่องอะไร? เจ้าหญิงอาร์เซนอลไม่เลือกนายอย่างแน่นอน ดูเธอสิ เธอคงไม่ชอบนายหรอก“แฮรี่ไม่สนใจราฟเฟิล

ราฟเฟิลตกตะลึงแล้วเขาก็ยิ้มอย่างสบายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่โกรธเมื่อมีคนเยาะเย้ยเขา เขาแอบมองแฮร์รี่ “นายพูดถูกแล้ว ฮ่าฮ่า คนที่ตกอยู่ในอันตรายก็มีแต่นาย!!” ราฟเฟิลแอบดีใจ

แฮรี่เกาหัว “โว้ยยย บ้าจริง!! ทำไมผมถึงเกิดมาหล่อและแข็งแรงแบบนี้!!“

*แหว๊ะ*ฉันจะอ้วก

ทันใดนั้น เขาหยุดและมองราฟเฟิลส์“หรือเราควรช่วยให้เจ้าหญิงอาร์เซนอลสมหวังกับซิงชวน?” เขาหยักคิ้ว

ฉันกับราฟเฟิลตกตะลึง เราหยุดอยู่ที่เขตด้านนอก ไฟสลัวเริ่มกระพริบอีกครั้ง *พรึบ* จากนั้นก็ไฟดับ ครั้งนี้พวกมันจะไม่สว่างอีกแล้ว เนื่องจากถึงเวลาดับไฟ แสงจันทร์สลัวส่องเหนือเรือนกระจกท่ามกลางความเงียบ

“พวกเราต่างรู้ดีว่าเจ้าหญิงอาร์เซนอลชอบซิงชวน แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เธอก็ทำลงไปเพราะหน้าที่และภาระ เธออาจจะต้องอยู่โดยไม่มีความสุข“ไม่น่าเชื่อว่าแฮรี่จะพูดเรื่องแบบนี้ได้ “ตั้งแต่ที่พวกเราได้โตมาพร้อมกับเธอ เราควรจะส่งเสริมเธอไปในที่ที่มีความสุขไม่ใช่เหรอ!!“แฮรี่วางมือบนไหล่ราฟเฟิล สายตาของเขาจับจ้องใบหน้าอันบอบบางอย่างเคร่งขรึม

ราฟเฟิลเงยหน้าและกระพริบตา ก่อนจะก้มหน้าด้วยความเศร้า “มันก็ขึ้นอยู่กับซิงชวนว่าเขาจะชอบเธอหรือไม่ ไม่อย่างนั้น เจ้าหญิงอาร์เซนอลจะไม่มีทางมีความสุข“

ราฟเฟิลคิดถึงจิตใจของเจ้าหญิงอาร์เซนอล มากกว่าแฮรี่ที่พร้อมจะผลักดันให้เธอไปอยู่กับซิงชวน

“หยุดเลย นี่มันเร็วเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องนี้!! จะมากังวลอะไรกัน ฉันก็แค่ถามเฉยๆ“ฉันมองทั้งสองคนที่กำลังมองตรงมาหาฉัน

ฉันจ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชา “อย่ากังวลเรื่องเจ้าหญิงอาร์เซนอลกับซิงชวนมากนัก!! ถ้าเธอต้องอยู่กับซิงชวน เธออาจจะอยู่กับพวกนายด้วย ซิงชวนคนชั่วๆแบบนั้น เขาจะมีปัญญาหาความสุขมาให้เจ้าหญิงอาร์เซนอลได้อย่างไร? หึ!!“ฉันหันหลังกอดอกเดินจากไป ซิงชวนจะไปชอบใครได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นองค์ชายของเมืองพระจันทร์เงิน ทุกเมืองมีวัฒนธรรมการแต่งงานที่แตกต่างกัน ใครจะไปรู้ บางทีเขาเองก็อาจจะสามารถแต่งงานมีภรรยาหลายคนได้

“ไวฟุ!! ไวฟุ!! ผมเข้าใจแล้ว ผมไม่สนแล้ว!!“แฮรี่เข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ผมผิดเอง อย่าโกรธเลย ผมจะไม่พูดถึงคนคนนั้นอีก“

ฉันมองเขาอย่างไม่ใยดี ขณะที่เขายิ้มให้ฉันและหันไปเรียกราฟเฟิล “ราฟเฟิล ไปกันเถอะ“

ฉันหยุดดูราฟเฟิลส์ เขาหน้าแดง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาแอบมองมาที่ฉันแล้วก้มหน้าลงอีกครั้ง เขาเหมือนกวางเขินอาย เมื่อมองไปที่เรือนกระจกข้างๆพวกเรา เขาก็พูดว่า “ไปกันก่อนเลย ผมอยากจะดูต้นกล้าอ่อนอีกสักรอบ“

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปกันก่อน“แฮรี่เดินไปข้างหน้าเอามือไขว้ศีรษะ

ฉันมองราฟเฟิล เขาก้มหน้าเดินตรงไปที่เรือนกระจก เหมือนเขาไม่กล้าสบตาฉัน ราฟเฟิลกำลังคิดอะไรอยู่? ทำไมเขาถึงขี้อาย?

น่าแปลก

ฉันรู้ว่าแฮรี่และราฟเฟิลแปลกไปตั้งแต่พวกเรากลับมาจากโคร

ทว่าฉันก็ไม่ได้คิดมาก และมุ่งหน้าเดินกลับไปพร้อมกับแฮรี่

บริเวณโดยรอบเงียบลงเพราะความมืด ข้าวสาลีสีดำของทั้งสองฝ่ายแกว่งไปมาเหมือนผี ฉันเองไม่กล้ามองได้แต่รีบวิ่งผ่าน

มีอุโมงตรงไปยังเมืองโนอาห์อยู่ด้านหน้า ภายในอุโมงค์ยังคงเปิดไฟสลัวเสมอ

ขณะที่เราเดินกลับแฮรี่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินตามหลัง ฉันสัมผัสได้ถึงเวลาที่เขามองฉันอย่างแผ่วเบา

ฉันหยุดแล้วหันกลับไปมองเขา มองทะลุเข้าไปในดวงตาของเขา “แฮรี่ นายมีอะไรจะบอกฉันหรือไม่?”

“เธอรู้ได้อย่างไร?” ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาเบิกกว้างขณะหัวเราะ

“ก็เพราะนายแอบมองฉันอยู่ไง“

แฮรี่กระพริบตายิ้มอย่างชั่วร้าย “เธอรู้ได้ไงว่าผมกำลังมองเธออยู่ ถ้าหากเธอเองไม่แอบมองผมด้วย? โอ้ เธอกำลังแอบมองผม ฮ่าฮ่าฮ่า“เขาหัวเราะเยาะเย้ย

ฉันมองเขาด้วยแววตาเย็นชา “เหมือนว่าฉันมีตาหลังงั้นหรอ? เพราะว่าฉันรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองอยู่ตลอดไง“

เขาหยักคิ้ว รอยยิ้มยิ่งดูเป็นปีศาจมากกว่าเดิม “นั่นก็หมายความว่าเรามีจิตใจผูกพันกัน เธอคือภรรยาของผม เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ผมจะต้องมองเธอ“

ฉันโคตรจะโมโห “ฉันไม่น่าถามเลยทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่านายเป็นคนไร้สาระ” ฉันหันหลังเดินต่อ

ไม่ว่าจะพยายามเร่งฝีเท้ามากเท่าไหร่ ฉันก็สลัดเขาไม่ได้ เราสองคนอยู่ฝั่งเดียวกัน และห้องนอนของเขาก็อยู่ตรงข้ามห้องของฉัน ทันทีที่เปิดประตู เราก็จะเจอหน้ากัน

“หลัวปิง“ทันใดนั้นเขาก็พูด

ฉันไม่สนใจแล้วเดินต่อ จนกระทั่งมาถึงเขตห้องพักของเรา

“เธอเกิดวันไหน?”เขาถาม

ฉันหยุดเดิน วันเกิดของฉัน? ฉันก้มหน้าขมวดคิ้ว “จำไม่ได้แล้ว“

“เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วยัง“เขาเดินมาข้างหน้าฉัน ดวงตาบ่งบอกถึงความอยากรู้อยากเห็น ขณะที่มองฉันด้วยความประหม่า