Love Code at the End of the Worldเล่มที่ 2 51(บทที่ 106) – เรื่องสำคัญตอนออกภาคสนาม

เล่มที่ 2 ตอนที่ 51(บทที่ 106) – เรื่องสำคัญตอนออกภาคสนาม

*หนึ่งสอง! หนึ่ง สอง!*เรากำลังวิ่งไปที่หน้าผา มันมีโลกไร้พรมแดนกำลังรอเราอยู่

ดินแดนแห่งแรงสีแดงซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นภาพหน้าเศร้าสำหรับฉัน ตอนนี้มันกำลังทำให้เสวี่ยกี๋ เสวี่ยวหญิงและพี่สาวมีอาตื่นเต้น พวกเธอไม่เคยออกจากเมืองโนอาห์ พวกเธอเป็นเหมือนลูกสาวล้ำค่าที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีในอ่างน้ำทองคำ ไม่เคยได้แม้แต่จะก้าวเท้าออกจากเมือง ทุกคนตื่นเต้นแม้ว่าจะได้เห็นเพียงแค่มุมเดียวของโลกใบนี้

“อ๊าาาาา!!“เสี่ยวหญิงและพี่สาวมีอาร้องตะโกนอยู่บนหน้าผา จากนั้นพวกเธอก็กระโดดโลดเต้นกันอย่างคึกคัก แม้ว่าพื้นดินจะเป็นโคลนมีกลิ่นกรดอยู่ในสายลม พวกเธอก็ยังคงมีความสุขเหมือนว่าตัวเองได้ก้าวเข้าสู่โลกใบใหม่

ความแข็งแกร่งของเมต้าฮิวแมนแตกต่างจากคนทั่วไป พวกเขาคือมนุษย์ที่มีการวิวัฒนาการ แม้ว่าภัยพิบัติจะทำให้โลกถึงกาลอวสาน แต่มันก็ทำให้มนุษย์เกิดการวิวัฒนาการ

แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่สามารถวิวัฒนาการได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสติปัญญา และโชคชะตาที่ได้ถูกรับเลือก สำหรับคนอื่นๆที่โชคไม่ดี พวกเขาอาจจะพบเจอกับความตาย หรือไม่ก็กลายเป็นสัตว์ประหลาด เช่นนกศพ

หลังจากที่ฉันสมัครถึงพลังพิเศษของตน ร่างกายของฉันก็ประสบความเปลี่ยนแปลงที่น่าเหลือเชื่อ

การได้ยินของฉันคมชัดขึ้น การตอบสนองก็เร็วขึ้น ความแข็งแกร่งและการเคลื่อนไหวก็พัฒนาดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เดิมทีแล้วฉันกังวลว่าพลังของฉันอาจจะเหมือนหมิงหยูซึ่งเป็นเพียงความสามารถด้านสนับสนุน อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันว่องไวและแข็งแรงขึ้น ฉันเริ่มเชื่อแล้วว่าตัวเองสามารถสังหารศัตรูในแดนข้าศึกได้!!

เสวี่ยกี๋ยืนอยู่ข้างหน้าผากับฉัน เธอมองลงไปก้นเหวโดยปราศจากอารมณ์ใดๆบนใบหน้า ดวงตาสีซีดของเธอเปลี่ยนสีชมพูเนื่องจากสะท้อนสีดิน

“ฮาาาา!!“ทันใดนั้น เธอเบี่ยงมือขวาออกไปราวกับว่ากำลังชักดาบออกจากฝัก จากนั้นก็ชี้เป้าไปทางทิศเหนือและกล่าวว่า “พวกคนบาป!! ยอมรับผิดมาซะดีๆ!! พวกเราคือเหล่าขุนนาง มีหวาดหวั่นต่อความขลาดกลัว!!“

ร่างกายของฉันแข็งทื่อ

พี่สาวมีอาหัวเราะแล้วเดินไปข้างหน้า เธอจิ้มแขนเสวี่ยวกี๋โดยที่เธอยังคงแสดงท่าทางเหมือนหุ่นกระบอกโดยไม่สนใจพี่มีอา

เสวี่ยวหญิงมองไปทางเสวี่ยวกี๋ด้วยรอยยิ้มขบขัน

พี่สาวมีอาขยับมือของเสวี่ยกี๋ไปทางทิศตะวันตก และกล่าวว่า “เสวี่ยกี๋ เมืองภูติคราสอยู่ทางทิศตะวันตก เธอชี้ไปผิดทิศแล้ว“

เสวี่ยกี๋กระพริบตาแต่ยังคงสงบนิ่ง “โอ้” จากนั้นเธอก็หรี่ตา สายตาของเธอเหมือนแสงออโรร่าพุ่งตรงไปยังเมืองภูติคราสทางทิศตะวันตก คล้ายแสงเลเซอร์ยิงโจมตี

“เอาละสาวๆ กลับกันเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราจะมาที่นี่ทุกวัน เก็บเสียงตะโกนเอาไว้ใช้วันหลัง“ฉันพูด

“รับทราบ!!“ทุกคนตอบอย่างพร้อมเพียง นี่คือก้าวแรกของพวกเธอที่ได้ออกสู่โลกภายนอก มันยังคงห่างไกลจากโลกแห่งความเป็นจริง

ขณะที่เราวิ่งกลับ แฮรี่ก็ตามเราจนทำ ดูเหมือนเขาจะคุ้นเคยกับเส้นทางวิ่งออกกำลังกายของฉันมาก

“หมิงหยูเป็นอย่างไรบ้าง?”ฉันถาม

เขายิ้มและพูดว่า “เธอไม่เป็นไรแล้ว เธอกำลังพักและเธอก็บอกว่าเธอฝึกต่อไหว“

ฉันพยักหน้า หมิงหยูเป็นผู้ใหญ่แล้วมั่นคง เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอเป็นพี่สาว อาจเป็นเพราะบทบาทในฐานะผู้รักษา เธอจึงต้องเอาใจใส่และระมัดระวังเป็นพิเศษ

วันใหม่ในเมืองโนอาห์ เริ่มต้นขึ้นพร้อมกับการฝึกอบรมครั้งใหม่ของพวกเรา

ทีมช่างยังคงปฏิบัติงานในเมืองโนอาห์ต่อเนื่อง ทีมก่อสร้างก็ดูแลไม่ให้ไฟฟ้าถูกใช้ไปอย่างสิ้นเปลือง ทีมเกษตรคอยดูแลพืชผลสุก ทีมวิจัยก็สอนบทเรียนต่างๆให้เด็กๆ เพื่อรับรู้ถึงวัฒนธรรมในเมือง

มีเพียงแค่ทีมดีอาร์ที่อยู่ในสนามฝึก แฮรี่นั่งอยู่ข้างๆยิ้มให้ฉัน สายตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจ ฉันมองเขาและยิ้มอย่างมีเลศนัย คล้ายว่าเขากำลังรอให้ฉันทำผิดพลาด ทำให้ตัวเองอับอาย

ฉันขมวดคิ้วและหันไปมองสาวๆตรงหน้า หมิงหยูกลับมาสู่ทีมในสภาพที่ดีขึ้น ฉันรู้สึกได้ว่าแฮร์รี่กำลังจ้องมองที่หลังของฉัน ฉันต้องหาอะไรให้เขาทำ

“หน่วยสอดแนมมีประสบการณ์การทำงานภาคสนามที่ยอดเยี่ยม ตอนนี้ฉันขอเชิญหัวหน้าหน่วยสอดแนมมาแบ่งปันประสบการณ์ของเขากับเรา” ฉันหันไปมองแฮร์รี่ “แฮร์รี่!”

เขาอึ้ง ก่อนจะยิ้ม ลุกขึ้นและวิ่งมายืนข้างฉันอย่างรวดเร็ว เขาชำเลืองมองฉันด้วยท่าทางสนุกสนาน แต่เมื่อเขาหันไปมองสมาชิกดีอาร์ สีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึม แบบเดียวกับตอนที่พี่สาวเชอชื่อฝึกเรา

เขาเอามือไขว้หลัง พูดด้วยน้ำเสียงสดใสและชัดเจน “สิ่งสำคัญที่สุดในการออกสนามคือ….กลับมาได้อย่างปลอดภัย!!“

ทุกคนเริ่มจริงจังและตั้งใจฟังแฮรี่พูด

“พวกเธอต้องจำไว้ว่าทรัพยากรอะไรก็ช่างไม่สำคัญเท่าชีวิตของเธอ!!“สิ่งที่เขาเตือนฉันทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของผู้อาวุโสอลูฟา นี่คือหลักการของเมืองโนอาห์ ซึ่งทำให้ทุกคนอุ่นใจ

แม้แฮรี่จะบอกว่าผู้คนในโลกภายนอกถ้าไม่ตายก็เห็นแก่ตัว แต่สิ่งต่างๆในเมืองโนอาห์กลับแตกต่างออกไป ทุกคนแบ่งปัน ทั้งความใจดี อ่อนโยน โหยหาอนาคตที่สวยงาม…..ไม่มีใครเห็นแก่ตัว

ฉันเชื่อว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์จะไม่มีทางสูญพันธุ์

“ประการที่สอง อย่าบอกชื่อจริงของพวกเธอกับใคร อย่าบอกว่ามาจากไหน อย่าหลงเชื่อใครก็ตามจากโลกภายนอก!!“ฉันมองไปที่อแฮรี่ เขายังคงเคร่งขรึม “นี่คือสิ่งสำคัญที่สุด เมื่ออยู่ข้างนอก จงสังเกตให้มากที่สุด“แฮรี่ชี้ไปที่ตาของเขาก่อนจะชี้ไปที่ปาก “และพูดให้น้อยลง“

“รับทราบ!!“สาวๆขานรับ

“การเปิดเผยอะไรก็ตามเกี่ยวกับเมืองโนอาห์ จะนำมาซึ่งภัยอันตรายนับไม่ถ้วนแก่เมืองโนอาห์!! พวกเธอเข้าใจใช่ไหม?”

“เข้าใจแล้ว!!“

แฮรี่พยักหน้า “สุดท้าย ทำภารกิจให้สำเร็จและกลับมาด้วยชัยชนะ!!“แฮรี่มองด้วยความภาคภูมิใจ ความเคร่งขรึมของเขาจางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาชี้ไปที่ตราดาวสีเงินที่หน้าอกแล้วพูดว่า “ดูนี่สิ นี่คือหลักฐานความแข็งแรงของผม!!“

“ช่างเหอะ“นผลักเขาออกไปก่อนที่เขาจะพูดจบ เขากลายเป็นคนไร้สาระ นี่คงเป็นลักษณะเด่นของเขา

เขาถึงกับสะดุดจากนั้นก็ยืนข้างๆ พร้อมกับหัวเราะ

ฉันมองดูบรรดาสาวๆและถามว่า “ได้ยินที่กัปตันแฮรี่พูดหรือไม่?”

“ได้ยินค่ะ!!“

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ทุกคนก็คิดรหัสแทนตน!! เราจะใช้มันทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก!!“

“ค่ะ!!“ทุกคนแล้วดมความคิด

พี่สาวมีอาขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก เหมือนว่าการคิดรหัสชื่อจะเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับเธอ

ดวงตาของเสี่ยวหญิงเป็นประกาย เห็นได้ชัดว่าเธอมีชื่ออยู่ในหัวแล้ว

เสวี่ยกี๋มองไปข้างหน้าอย่างไร้ความรู้สึก

หมิงหยูดูสงบขณะที่เธอพยักหน้า

เวลาทำภารกิจจำเป็นต้องมีชื่อรหัส ตอนที่ฉันพูดกับพ่อ พวกเราก็ใช้ชื่อรหัสเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นชื่อจำพวกนกอินทรีย์ เสือขาว หรือไม่ก็ตอนแรก ตอนฉันอายุน้อย ท่านลุงเคยเรียกฉันว่าเจ้าเด็กน้อย

ตอนนี้ฉันเป็นกัปตันแล้ว เจ้าเด็กน้อย ฟังดูไม่เจ๋งเอาซะเลย