Love Code at the End of the Worldเล่มที่ 2 47(บทที่ 102) – อดีตของเมืองโนอาห์

ไม่ใช่แบบเธอแน่นอน มิฉะนั้น เขาก็คงพาเธอกลับไปที่เมืองพระจันทร์เงินแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า….“พี่สาวมีอาหัวเราะ

“เดี๋ยวก่อนนะ ว่าแต่ซิงชวนแวะเวียนมาบ่อยหรือไม่?”ฉันมองไปที่พวกเธออย่างใจจดใจจ่อและพวกเธอก็พยักหน้า

“บ่อยนะ ปีละครั้ง“เสี่ยวหญิงตอบอย่างร่าเริง “พวกเขาจะไปเยี่ยมชมเมืองใหญ่ๆในทุกเขตที่พวกเขาไป จากนั้น พวกเขาก็จะให้ความช่วยเหลือกับเมืองที่ยากจน“

“ช่วยเหลือผู้คน?!” ฉันพูดว่ามันไม่น่าเชื่อมาก เมืองพระจันทร์เงินจากคำพูดของเสี่ยวหญิงเหมือนพวกนักบุญ ที่เป็นคอมมิวนิสต์

“ฮ่าฮ่า พวกเราต้องขอบคุณเธอ เขาถึงมาตั้ง 2 ครั้ง!“เสี่ยวหญิงขยิบตาและยิ้ม “น้องหลัวปิง เราได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ เธอช่วยบอกพวกเราได้หรือไม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น? เธอขโมยของจากเมืองพระจันทร์เงินมาจริงเหรอ? หรือว่าเธอจะเป็นอาชญากรที่หลบหนีมาจากเมืองพระจันทร์เงิน?”

“ไม่ใช่ว่าหลัวปิงสูญเสียความทรงจำไปหรอกหรือ? ตอนนี้เธอเป็นคนของเมืองโนอาห์แล้ว พวกเราไม่สนว่าเมื่อก่อนเธอจะเป็นใคร! แต่ตอนนี้เธอเป็นกัปตันของเรา!“พี่สาวมีอาดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ

“ฉันเองก็อยากรู้ นี่เป็นครั้งแรกที่องค์ชายซิงชวนเสด็จมาเพื่อตามหาคนแบบเป็นการส่วนตัว ฉันรู้สึกว่าระหว่างองค์ชายซิงชวนและหลัวปิงจะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น โอ้! หรือว่าองค์ชายซิงชวนจะชอบน้องหลัวปิง!“ดวงตาของเสี่ยวหญิงเบิกกว้างราวกับว่าเธอได้พบความลับอันยิ่งใหญ่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“เธอมันโง่!! ตอนองค์ชายซิงชวนเจอหลัวปิง ตอนนั้นเธอถูกเข้าใจว่าเป็นผู้ชาย!!“พี่มีอาดันหัวเสี่ยวหญิง “อืม!! งั้นองค์ชายซิงชวนก็คงจะชอบผู้ชาย ดังนั้นพวกเธอทุกคนหมดโอกาสแล้ว!! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า………“พี่มีอาหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“ไม่!!“เสี่ยวหญิงเอามือบังหน้าทำท่ากลัว “องค์ชายซิงชวนจะชอบผู้ชายไม่ได้!“

“ฮ่าาา!!“ขณะที่เสี่ยวหญิงกำลังร้องไห้ เสวี่ยกี๋ก็ลุกขึ้นยืนชกหมัดขวาไปในอากาศ พวกเรามองไปที่เธอ และเธอก็หันมาเผชิญหน้ากับพวกเรา เธอจิกเท้าขวาวางมือเท้าสะเอวขณะที่เธอทำท่าต่อยหมัดเสยคาง มองเอียง 45 องศาและพูดว่า “พวกคนชั่ว!! จงยอมรับการชำระบาปของข้า!“

พวกเราที่เหลือ 3 คนสะดุ้งลุกขึ้นยืนข้างเตียง

เสวี่ยกี๋ถอนกำปั้นและมองมาที่พวกเรา “เป็นไงบ้าง? สุนทรพจน์กล่าวเปิดนี้ดีไหม?”

พวกเราสามคนยังคงอึ้ง จากนั้นพี่มีอาก็ส่ายหน้าและตอบว่า “ไม่ เปลี่ยนมัน!“

“ไม่?”เสวี่ยกี๋ขมวดคิ้วและนั่งลง เธอวางมือบนเข่าแล้วฝันกลางวันอีกครั้ง

ฉันอึ้งไปเลย “ไม่ใช่ว่าตอนที่พี่เสวี่ยกี๋เงียบมันเป็นเพราะเธอเย็นชาหรือ?”

“ฮ่าฮ่า!! เธอโดนหลอกแล้ว!!พี่มีอาตบหลังฉัน “เธอมักจะนึกถึงคำปราศรัยเปิดตัวของเธอเสมอ“

“โอ้“

“เสวี่ยกี๋“พี่มีอาเรียกเสวี่ยกี๋ สายตาที่เธอมองกลับมาเย็นชาและอารมณ์เหมือนหุ่นไม้ พี่มีอายิ้มและถามว่า “ฉันอยากจะออกไปข้างนอกเพื่อจะได้ไปตามหาผู้ชายคนอื่นๆแล้วเธอล่ะ?”

เสวี่ยกี๋กระพริบตามองเสี่ยวหญิง “แล้วเธอล่ะ?”

“ฉันอยากจะเห็นโลกภายนอก!“เสี่ยวหญิงตอบอย่างตื่นเต้น

เสวี่ยกี๋ก้มหน้าแล้วคิดสักพักใหญ่ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นตอนที่เธอเงยหน้า “ฉันต้องการไปที่เมืองภูติคราสเพื่อล้างแค้น“เธอพูดอย่างใจเย็น อย่างไรก็ตาม คำพูดของเธอก็ทำให้ห้องเงียบสงัด

พี่มีอาไม่ได้พูดอะไรอีกในขณะที่เสี่ยวหญิงก็เงียบเช่นกัน

เสี่ยวหญิงหายใจเข้าและหายใจออก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน “ฉันขอตัวไปนอนก่อน พรุ่งนี้มีการฝึกอบรม“

“อืม“พี่มีอาตอบ เธอตบไหล่ฉันแล้วเดินไปที่เสวี่ยกี๋และเสี่ยวหญิงแล้วเดินตามพวกเธอไป ทั้ง 3 คนเหมือนจมอยู่ในความเงียบ

แม้เสวี่ยกี๋จะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ทำให้บรรยากาศหนักขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มันเกิดอะไรขึ้นกับเสวี่ยกี๋ เมืองโนอาห์ผ่านอะไรมาบ้าง? ทำไมคนอื่นๆถึงมีพ่อแม่ แต่ทำไมของพวกเธอฉันไม่เห็นเลย?

ฉันเดินออกจากประตูห้องยืนอยู่ที่ทางเดิน มองไปรอบเมืองใต้ดินที่กำลังหลับไหล

ที่หางตาของฉันมองเห็นร่างใครบางคนกำลังมองมา ฉันตกใจมากและรีบหันไปดูชัดๆ เขาก็คือแฮรี่ ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเข้ามาใกล้ เขายืนพิงประตูขางอเหยียดกำแพง

เขากำลังทำท่าคิด เช่นเดียวกับฉันที่กำลังสงสัยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“นายมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ฉันมองไปที่เขา

เขาทำหน้าจริงจังและมองมาที่ฉัน จากนั้นเขาก็เหมือนจมอยู่ในห้วงความคิดและกล่าวว่า “ก็นานพอสมควร ผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนที่พี่มีอาพูดถึงเรื่องที่ซิงชวนอาจจะชอบเธอ“เขาเดินไปข้างหน้าเพียงราวบันได ครั้งนี้เขาแตกต่าง ความเงียบของเขามักจะตามมาด้วยข่าวร้ายเสมอ

“พ่อแม่ของเสวี่ยกี๋“แฮรี่พูด ดวงตาสีอำพันของเขาบอกถึงความเศร้าโศก “เสียสละตนเพื่อเมืองโนอาห์“

“อะไรนะ?”ฉันรู้สึกเจ็บปวดใจ เสวี่ยกี๋เป็นเด็กกำพร้า

“ไม่เพียงแต่เสวี่ยกี๋ มีอา เสี่ยวหญิง ไค วิลเลี่ยม……“ขณะที่เขาพูดชื่อออกมา มือของเขาก็กำหมัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเขากำลังสั่นด้วยความโกรธและความเกลียดชัง ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้มาทำให้ฉันนึกถึงเหอเล่ย “บิล เซีย มอสซี มูริม โจอี้ และคนอื่น“

ฉันมองไปที่สีหน้าอารมณ์โกรธของเขา มันซ้อนทับกับเหอเล่ยพอดีพอดี มันคือความโกรธและความเกลียดชังที่เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน ฉันอดไม่ได้ที่ต้องยกมือไปตบไหล่แฮรี่

เขาหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อสงบสติอารมณ์ เมื่อเขาลืมตาใบหน้าของเขาก็สงบลงแล้ว “ก่อนที่เธอจะมา เมืองโนอาห์ไม่ได้อยู่ที่นี่“เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบา เขาสงบสติอารมณ์ได้เร็วกว่าเหอเล่ยมาก “ในช่วงอพยพ ย้อนกลับไปตอนที่เสวี่ยกี๋และคนอื่นๆยังเด็ก กลุ่มอพยพของพวกเราหลงเข้าไปในกองทัพใหญ่ของเมืองภูติคราสที่เพิ่งทำการสังหารหมู่มา รถบรรทุกของพวกเขาเต็มไปด้วยซากศพเปิ้อนเลือด“แฮรี่ใบหน้าซีด ความทรงจำทำให้เขาหวาดกลัว เสียงและไหล่ของเขาเริ่มสั่นเกินการควบคุม “ในกรงของนักโทษ มีทั้งเด็กและผู้หญิง พวกมันโจมตีเราทันที พ่อและแม่ รวมไปถึงเมต้าฮิวแมนคนอื่นๆเข้าต่อสู้กับพวกมัน มันเป็นสงครามที่น่าเศร้า“

เขาก้มหน้า กุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด เขาพิงราวบันไดพักใหญ่และไม่ได้พูดอะไรต่อสักคำ

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเมืองโนอาห์ที่ฉันเห็นไม่ใช่อาณาจักรที่แสนสะดวกสบายและสงบสุขเสมอไป ครั้งหนึ่ง ภูเขาก็เคยมีประสบการณ์ในอดีตที่น่าสะพรึงกลัวมาก่อน ความสงบสุขที่เกิดขึ้นตอนนี้เกิดขึ้นมาจากการเสียสละชีพของผู้กล้า ที่จะคงอยู่ไว้แค่เพียงชั่วคราว ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะเจอกับพวกภูติคราสอีกครั้งเมื่อใด และสงครามจะเกิดขึ้นเหมือนเดิมอีกหรือไม่