Love Code at the End of the Worldเล่มที่ 2 46(บทที่ 101) – ความรักของสาวๆ

เล่มที่ 2 ตอนที่ 46(บทที่ 101) – ความรักของสาวๆ

แฮรี่และราฟเฟิลรีบปลีกตัวออกมาจากฝูงชน ราฟเฟิลกระโดดกอดหุ่นยนต์ของเขา แบบไม่อยากจะปล่อยเลย แฮรี่พยายามดันหุ่นยนต์กลับไปที่โกดังซ่อมบำรุง ซึ่งที่นั่นราฟเฟิลจะได้เริ่มชำแหละมันเหมือนทุกครั้ง

ทุกคนแบกรับความหวังที่มีต่อโบราณสถานโคร อย่างไรก็ตาม ถ้าหากไปเยือนโบราณสถานโครครั้งต่อไปมันจะประสบความสำเร็จอีกเหมือนเดิมหรือไม่?

ฉันเผยตัว ซิงชวนจะต้องส่งคนไปที่นั่นอย่างแน่นอน ฉันจึงเกิดความสงสัยว่าจะมีคนจากเมืองพระจันทร์เงินจะต้องส่งคนมายืนเฝ้าแน่

ลุงเมสันติดต่อพวกไคกับคนอื่นๆที่เดินทางไปยังเมืองเกราะฟ้า เมื่อพวกเขาทราบข่าวของพวกเรา พวกเราก็ได้ยินเสียงเชียร์ดังมาจากอีกฟากของเครื่องมือสื่อสาร

อย่างไรก็ตาม ลุงเมสันก็ไม่ได้บอกให้พวกเขากลับมาเลย แม้ว่าฉันจะเจอห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ในโครที่มีทรัพยากรครบทุกประเภท ส่วนคนของเมืองพระจันทร์เงินก็เคยเห็นฉันอยู่ที่นั่น เราจึงไม่ควรมุ่งหน้าไปที่นั่นอีกครั้งในอนาคตอันใกล้ ฉะนั้น ทรัพยากรของเมืองโนอาห์ก็ยังคงต้องการการแลกเปลี่ยนกับคนของเมืองเกราะฟ้า

ในห้องทดสอบ ฉันมองขึ้นไปที่หน้าต่างที่ๆราฟเฟิลกำลังมองมาที่ฉันด้วยความตื่นเต้น ซึ่งตัวฉันเองก็ประหม่า

ผู้อาวุโสอลูฟา เจ้าหญิงอาร์เซนอล ลุงเมสัน พี่สาวเช่อชื่อและแฮรี่ยืนอยู่ด้านหลังกระจกต้านรังสี จริงๆแล้ว หน้าต่างถูกสร้างขึ้นหลายชั้นและทุกชั้นก็ทำจากวัสดุพิเศษ มันสามารถซูมเข้าซูมออกได้ ดังนั้น ฉันจึงมองเห็นพวกเขาได้อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม กำแพงป้องกันรังสีบ้านได้แค่เพียงรังสีระดับ 9 ตามที่กลุ่มราฟเฟิลและทีมวิจัยคำนวณเท่านั้น

“หลัวปิง เธอพร้อมหรือยัง?”ราฟเฟิลถาม

ฉันพยักหน้า

ผู้อาวุโสอลูฟามองฉันด้วยสายตาคาดหวัง

เมื่อราฟเฟิลเปิดใช้งานการทดสอบการแผ่รังสี ภายในห้องทดสอบทั้งหมดก็เริ่มปกคลุมไปด้วยแสงสีน้ำเงิน มันค่อยๆกลืนกินฉัน ในโลกที่แสนเงียบงัน มีแค่เอลฟ์สีฟ้าเท่านั้นที่คอยดูแลฉัน

“ดูนั้น!! ผู้อาวุโสอลูฟา ปริมาณรังสีกำลังลดลง!“ภายนอกโลกสีฟ้า ฉันได้ยินเสียงราฟเฟิล

“เราเห็นแล้ว!! เราเห็นแล้ว!!“ผู้อาวุโสอลูฟาสั่นด้วยความตื่นเต้น “นี่ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความหวังของเมืองโนอาห์ แต่เป็นความหวังของคนทั้งโลก“

ในที่สุดพลังพิเศษของฉันก็เป็นที่รับรู้ ฉันเปรียบเสมือนพลังงานคริสตัลสีฟ้า ฉันสามารถดูดซับรังสีและตกผลึกรังสีจากนั้นก็ปลดปล่อยพวกมัน

อย่างไรก็ตาม หลังจากการทดสอบหลายต่อหลายรอบ ก็ยังไม่มีใครรู้ขีดจำกัดของฉัน การดูดซับพลังงานของฉันคืออะไร หรือว่าฉันจะสามารถดูดซับพวกมันไปได้อย่างไม่มีขีดจำกัด ถึงขนาด ราฟเฟิลก็คิดว่าฉันเปรียบเสมือนตู้คอนเทนเนอร์ และตู้คอนเทนเนอร์ก็มีขีดจำกัด ฉันจะต้องมีขีดจํากัดอย่างแน่นอน เพียงแต่ในห้องทดสอบของเมืองโนอาห์ยังไม่สามารถระบุขีดจำกัดของฉันได้

การแผ่รังสีระดับ 9 ในห้องทดสอบมีต้นกำเนิดมาจากพลังงานคริสตัลสีฟ้าที่อยู่ในเมืองโนอาห์ พลังคริสตัลสีฟ้าจะจำลองโซนการแผ่รังสี ภายใต้สถานการณ์พิเศษ มันจะตกผลึกรังสีและกลายมาเป็นคริสตัลพลังงานสีฟ้าจำลอง แน่นอนว่าตัวจำลองย่อมมีขีดจำกัด มันสามารถดูดซับแสงและรังสีที่เหมือนกับพลังงานสีฟ้าได้ แต่มันจะอยู่ในรูปแบบเพชรเม็ดเล็ก ที่ไว้สำหรับใช้งานง่าย

ตัวคริสตัลพลังงานสีฟ้าจำลองค่อนข้างปลอดภัยและจะไม่ระเบิด

คริสตัลพลังงานสีฟ้าจำลองในเมืองโนอาห์ถูกใช้ในห้องทดลองและเพื่อเปิดใช้งานอาวุธเท่านั้น พวกเขาจะไม่ใช้มันจนกว่าจะเข้าสู่ช่วงวิกฤตจริงๆ

เนื่องจากคริสตัลพลังงานไฟฟ้าจำลองมีขีดจำกัด มันจึงไม่สามารถทำการทดสอบได้อีกต่อไป ราฟเฟิลกังวลว่าพวกเขาอาจจะไปไม่ถึงขีดจำกัดของฉัน การทดสอบนี้จึงกลายเป็นเพียงการแสดงให้ผู้อาวุโสอลูฟาและผู้มีพลังคนอื่นๆได้เห็นพลังของฉัน

เมื่อจบการทดสอบฉันก็กลับไปที่ห้อง ราฟเฟิลและนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆยังคงขะมักเขม้นอยู่กับงานของตน พวกเขาเริ่มวิเคราะห์ข้อมูลที่มังกรน้ำแข็งนำกลับมาจากโคร รวมไปถึงสิ่งลึกลับในโคร จำพวกวิญญาณ

ต่อหน้าสายตาของฉัน กลุ่มวิญญาณยืนอยู่ที่ช่องผนังอาคารเฝ้าดูพวกเราจากไป พวกเขาบางคนก็ดูเหมือนเด็กบางคนก็ดูเหมือนผู้ใหญ่ ในขณะที่บางคนเองก็ดูเหมือนผู้หญิงด้วยซ้ำไป เสียงโหยหวนของพวกเขา ช่างฟังดูเหมือนเสียงสะอื้น ในโลกที่แสนน่ากลัว มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่เปล่งแสง

ซิงชวนบอกว่าพวกเขาดูดกลืนพลังงาน ในตอนที่ฉันเผชิญหน้ากับพวกเขา ฉันรู้สึกได้เลยว่าพลังพิเศษของพวกเขานั้นคล้ายคลึงกับฉัน ร่างกายของภูเขาปกคลุมไปด้วยแสงเหลว พวกเขาดูดซับพลังเหมือนกับฉัน

ถ้าหากว่าฉันไปถึงขีดจำกัดของตัวเอง ร่างกายของฉันจะปกคลุมไปด้วยแสงสีฟ้าเหมือนกับพวกเขา? ฉันจะเรืองแสง?

ตอนที่ฉันสัมผัสกำแพงแสงในโคร ปริมาณรังสีดูเหมือนจะสูงมากดังนั้นแขนของฉันจึงเริ่มเปล่งประกายแสง ฉันเรืองแสงเหมือนกับพวกวิญญาณ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่ได้กลายเป็นวัตถุโปร่งแสงเหมือนพวกเขา พวกเขาดูว่างเปล่าราวกับวิญญาณมนุษย์ที่ไม่มีร่างกาย

ฉันมองดูมือของฉันขณะอยู่บนเตียง ฉันรู้สึกว่าพวกเขาเป็นมนุษย์เหมือนกับฉัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ได้สูญเสียสัญญาณแห่งชีวิตไป พวกเขาถูกขังอยู่ในโบราณสถาน พวกเขาคือชาวโคร

มือของฉันเริ่มสั่นและเย็น กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ฉันได้ฆ่าคนไปแล้ว 2 คน

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่? ทำไมหน้าถึงได้ซีดจัง?”มันคือเสียงของพี่มีอา

ฉันเก็บมือและมองไปที่ประตู พี่มีอา เสวี่ยกี๋และเสี่ยวหญิงทยอยเดินเข้ามา

“แล้วหมิงหยูละ?”ฉันมองไปที่พวกเธอ

“หมิงหยูยังคงหมกมุ่นอยู่กับกองยาที่เธอนำกลับมา จากสายตาและท่าทางของเธอแล้ว มันเหมือนกำลังบอกว่าเธออยากจะกินยาพวกนั้นทุกชนิดด้วยตัวเอง ฮ่าๆๆๆ“พี่มีอาพูดติดตลก เธอนั่งลงข้างๆฉันในขณะที่เสี่ยวหญิงคนนั่งอยู่อีกข้างของฉัน คนหนึ่งจับไหล่ฉันอีกคนจับแขนฉัน

เสวี่ยกี๋นั่งบนเก้าอี้ ตรงหน้าฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังฝันกลางวันหรือว่ากำลังคิดคำพูดดีๆอยู่

“ขอบคุณนะ!! กัปตัน!! ในที่สุดพวกเราก็ได้มีโอกาสออกไปข้างนอก!!“เสี่ยวหญิงกล่าวยังมีความสุข หน้าอกของเธอกดลงบนแขนของฉัน มันทั้งนุ่มนวลและกระเด้งขวางร่างของฉันไม่ให้เข้าถึงตัวเธอ

“สาวน้อย อย่าเพิ่งดีใจไป ข้างนอกมันอันตรายมาก!“พี่มีอากล่าว เสียงของเธอสดใสและชัดเจนเสมอ เธอมองออกไปนอกประตูราวกับว่าเธอสามารถมองเห็นโลกภายนอกได้ “กฎแห่งป่าจะมีผลบังคับใช้สูงสุด ทุกที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย พวกภูติคราส แล้วก็พวกผู้ชาย!!“พี่มีอากล่าวและยิ้มเยาะ ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนา คล้ายกับว่าเธอกำลังจินตนาการถึงพวกผู้ชายหล่อเหลา ร่างกายกำยำ

“คุมตัวเองหน่อย!“เสี่ยวหญิงกลอกตา “ทำไมผู้หญิงถึงได้มีนิสัยเสียแบบนี้! น้องหลัวปิง อยู่ให้ห่างจากพี่มีอา จะเป็นการดีที่สุด เธอมักจะพูดถึงผู้ชาย ทั้งทั้งที่มีไคและอีกหลายคนอยู่แล้ว พวกเขายังไม่พออีกเหรอ?”

“ฉันละเบื่อพวกเขาเหลือเกิน“พี่มีอาโบกมือด้วยความรังเกียจเยี่ยงราชินี “ในเมืองโนอาห์ก็ยังมีหนุ่มหล่ออยู่อีกมากมาย ว่าแต่เจ้าหญิงอาร์เซนอลจะแอบชอบใครอยู่นะ?”

“องค์ชายซิงชวน!“เสี่ยวหญิงปล่อยแขนของฉันและเอามือนาบแก้ม เธอถอนหายใจ ดวงตาสะท้อนให้เห็นถึงความหลงใหล “องค์ชายซิงชวนหล่อมาก ทุกครั้งที่เขามา ชาร์จาห์เองก็จะมาหาพี่เสวี่ยกี๋ด้วย เขาเองก็หล่อเหลาเอาการ! พวกผู้ชายของเมืองพระจันทร์เงินหล่อมาก!!“

ทุกครั้งที่เขามา…..

“พี่มีอา ว่าแต่องค์ชายซิงชวนชอบผู้หญิงแบบไหนหรอ?”เสี่ยวหญิงถามขณะที่หน้าของเธอแดงก่ำ