Love Code at the End of the Worldเล่มที่ 2 40(บทที่ 95) – กลับอย่างปลอดภัย

เล่มที่ 2 ตอนที่ 40(บทที่ 95) – กลับอย่างปลอดภัย

มังกรน้ำแข็งเริ่มเดินทางกลับสู่เมืองโนอาห์ กลับสู่ดินแดนที่แสนแห้งแล้งอีกครั้ง

ฉันนั่งอยู่ในห้องนักบิน จ้องมองมือของฉันท่ามกลางความเงียบ มือของฉันกลับมาเป็นมือคนปกติ แสงสีฟ้าหายไปนานพักใหญ่แล้ว มันเหมือนกับหยดหมึกที่ตกลงไปในทะเลแสงสีฟ้า มันค่อยๆจมหายไปในผิวหนังของฉัน สายเข้าไปในร่างกายอย่างไร้ล่องลอย

ฉันหันมองไปรอบๆ และมองเป็นห้องเก็บสัมภาระด้านหลัง ขณะที่มังกรน้ำแข็งขับยานอวกาศ ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตูห้องเก็บของ ฉันคิดอะไรบางอย่างชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นวางชิดกับผนังห้องเก็บสัมภาระสีขาว แล้วมันก็เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ จุดแสงสีฟ้าค่อยๆปรากฏขึ้น พรั่งพรูออกมามากมายภายในวินาทีนั้น มันมีจำนวนมากกว่าปริมาณที่อยู่ในอ่างเก็บน้ำ เกือบทั้งผนังเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ทำให้ฉันคิดหวนคืนกลับไปถึงตอนที่ฉันเข้าห้องทดสอบ ห้องที่กำแพงบริเวณโดยรอบเปลี่ยนแปลงเป็นแสงสีฟ้า ตอนนี้ ผนังห้องเก็บสัมภาระทั้งหมดมีสภาพคล้ายกับผนังแสงในสวนอีเดน

ทันใดนั้น จุดแสงสีฟ้าก็เริ่มเคลื่อนตัวจากทั่วทุกทิศทาง จากพื้นด้านซ้ายด้านขวาและด้านบน มังกรน้ำแข็งถูกคลุมไปด้วยแสงสีฟ้า จุดแสงเชื่อมต่อกันกลายเป็นเส้นเลือดสีฟ้าไหลไปทั่วตัวมังกรน้ำแข็ง และสุดท้ายพวกมันก็มารวมตัวกันที่ฝ่ามือของฉัน ห้องโดยสาร ทั้งหมด เหมือนอยู่ท่ามกลางแสงไฟระยิบระยับบนห้วงอวกาศ

“โอ้ ผมรู้สึกเหมือนพึ่งอาบน้ำ สบายเหลือเกิน ผมไม่รู้สึกถึงอาการคันจากผลกระทบรังสีใดๆอีกแล้ว“มังกรน้ำแข็งกล่าว

แสงสีฟ้าหายไปในมือของฉัน แขนของฉันก็เริ่มเปล่งประกาย ฉันดึงแขนเสื้อขึ้น และมองเห็นแสงสีฟ้าไหลเข้ามาในตัวของฉัน ในที่สุดพวกมันก็จางหายไปเช่นกัน

ทุกครั้งที่แสงสีฟ้าปรากฏและหายไป กัมมันตรังสีเองก็หายไปด้วย ทั้งในอ่างเก็บน้ำ ในห้องทดสอบ ในสวนอีเดน ทุกกระบวนการเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ก็เกิดขึ้นกับร่างกายของมังกรน้ำแข็ง และห้องเก็บสัมภาระพี่เพิ่งออกมาจากใจกลางโซนรังสี

ฉันยิ้ม นี่คือพลังวิเศษอันยิ่งใหญ่ของฉัน

มังกรน้ำแข็งรวมร่างเข้ากับห้องนักบินหลักอีกครั้ง เมื่อฉันเข้าไปในห้องนักบินล่ะ จู่ๆแฮรี่ก็รีบวิ่งเข้ามาคว้าคอเสื้อฉัน ดันฉันชิดกำแพงห้องโดยสาร “เธออยากตายหรือไง? เธอรู้ไหมว่าก่อนหน้านี้เธอเกือบตายแล้ว!! เธอรู้ตัวบ้างไหม?!”เขาทั้งยินดีแล้วก็โกรธ

*แกร๊บ* ซิปที่คอเสื้อของฉันเปิดออกด้วยแรงมหาศาลของเขา

“แฮรี่! หลัวปิงเป็นผู้หญิงนะ! รีบปล่อยเธอ! แรงของนายจะทำให้เสื้อผ้าของเธอขาด“ราฟเฟิลกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ เขาพยายามจะยื่นมือออกมาผลัก แต่มันก็เป็นเพียงแค่ภาพ

แฮรี่ฟื้นคืนสติ ก้มหน้ามองลงไปด้านล่างโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขากลายเป็นสีแดงแจ๋ ฉันตบหน้าของเขาอย่างจัง “อย่ามาแตะตัวฉัน!“

*เพี๊ยะ* เขาถึงกับสะดุด และรีบปล่อยคอเสื้อของฉันหลังจากถูกตบ มีรอยแดง 5 จุดปรากฏขึ้นบนแก้ม มันคือรอยนิ้วทั้ง 5 ของฉัน เขาตกตะลึงจนยืนนิ่งสายตาว่างเปล่า

ฉันจ้องมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะที่ฉันรูดซิปเสื้อผ้าคืน ฉันเดินผ่านภาพ 3 มิติของราฟเฟิล ที่กำลังส่ายหน้า “เร็วเข้า รีบไปกัน! ซิงชวนรู้แล้วว่าฉันอยู่ที่นี่ ยานอวกาศของเมืองพระจันทร์เงินจะต้องมาถึงในไม่ช้า!“

“ใช่ ใช่ ใช่แล้ว รีบไปกันเลย“ราฟเฟิลกล่าว “มังกรน้ำแข็ง รีบออกมา!“

แฮรี่ยังคงหน้าแดงยืนตะลึงอยู่ที่เดิม

ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ของฉัน ทรงกลมแสงก็เริ่มห่อหุ้มร่างของฉัน ฉันสวมเสื้อกล้ามภายภายใต้ชุดกีฬา บางครั้งฉันก็ถอดเสื้อในออกระหว่างการฝึกฝน แฮรี่จึงไม่มีทางมองเห็นอะไร แต่ฉันก็ยังไม่พอใจ ที่เขาดึงเสื้อของฉัน ฉันเกลียดคนที่ดึงคอเสื้อของฉันมากที่สุด

มังกรน้ำแข็งออกบิน แฮรี่ถึงกับสะดุ้ง กลับมาสู่ความเป็นจริง เขานั่งลงแล้วมองไปด้านข้าง แก้มของเขายังคงมีรอยแดงจะฝ่ามือ

“ผมลืมไปว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิง“แฮรึ่กล่าว “ผมขอโทษ แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแต่เธอจะขัดคำสั่งของผมไม่ได้” เขาย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ฉันฉีกแผ่นใสออกจากคอและตะโกนด้วยน้ำเสียงที่กลับคืนความเป็นผู้หญิงว่า “มันหมายความว่ายังไง!!“

เขาขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ หน้าของเขายังคงแดง “หลัวปิง!! ผมเป็นกัปตันของเธอ ผมต้องรับผิดชอบชีวิตของเธอ!! ผมคงปล่อยให้เธอทำทุกอย่างตามที่ต้องการไม่ได้เพียงเพราะว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิง เมื่อเราต้องทำภารกิจ ผมคือกัปตัน เธอจะต้องทำตามคำสั่งของผมเสมอ!“เขาพูดยิ่งใหญ่เหมือนกับพวกผู้ใหญ่ทั้งที่เขาแทบจะไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลย

“แต่ฉันก็เป็นคนพลิกสถานการณ์พวกนั้น!“ฉันตอบโต้กลับ “ไม่เคยมีใครอยู่ที่นั่นมาก่อน!! นายกล้าพูดได้อย่างไรว่าคำสั่งของนายเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด!“ในสภาพแวดล้อมที่ไม่มีใครรู้จัก การเปลี่ยนแปลงไปตามสภาพแวดล้อมจะช่วยเพิ่มอัตรารอดของชีวิต

“แฮรี่ หลัวปิง พูดถูก“ราฟเฟิลพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ไม่เคยมีใครได้เข้าไปที่นั้น แม้แต่เมืองพระจันทร์กันก็ตาม ถ้าหากพูดถึงการสำรวจพื้นที่ที่เราไม่รู้จัก การผันแปรไปตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นย่อมต้องได้ผลกว่า“

“หุบปาก!!“แฮรี่ชี้นิ้วไปที่ราฟเฟิล “นายกำลังทำร้ายเธอทางอ้อม!! นายเขาออกปฏิบัติภารกิจไหม? นายกำลังทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย!!“

ราฟเฟิลหน้าแดง ก้มศีรษะ ก่อนจะหันมามองฉันและกล่าวว่า “แฮรี่ก็มีส่วนถูก เขาคำนึงถึงความปลอดภัยของเธอ!!“

แฮรี่กอดอก เก็บความโกรธเอาไว้อยู่ภายในใจ

ฉันมองตรงไปข้างหน้า ไม่สนใจเขา

ราฟเฟิลมองแฮรี่กับฉัน แต่ก็นิ่งเงียบ

“ผมเป็นคนพาเธอออกมา ผมก็ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบพาเธอกลับไป!!“แฮรี่เถียง “ตอนที่เธอเจอซิงชวน เธอควรจะยิงเขาทิ้ง!! ทำไมถึงได้เสียเวลาไปคุยกับเขา!“

“ถ้าฉันทำแบบนั้น แล้วฉันจะหนีออกมาได้อย่างไร!“

“หนี?!”แฮรี่เหลืออดพูดไม่ออก เขากัดฟันแน่น เอามือบีบที่ขมับเหมือนว่าฉันกำลังทำให้เขาปวดหัว

ฉันมองไปด้านหน้าและไม่มองเขาอีกเลย ฉันยอมรับว่าฉันอยากจะแก้แค้นซิงชวน ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะไม่ยิงเขาตั้งแต่แรก

“มันไม่ถูกต้อง“แฮรี่เหมือนจะสังเกตเห็นบางอย่าง และเขาก็เริ่มสงสัย “รังสี!“เขาลุกขึ้นยืน

เสียงตะโกนของเขามันทำให้ฉันต้องหันไปหาเขา “นายเป็นอะไร? ถึงได้ทำท่าทางตกใจแบบนี้“

เขาจ้องมองฉันและพูดด้วยความหวาดกลัวว่า “เธอเพิ่งกลับมาจากใจกลางเขตรังสี!! แล้วผม ผะ ผะ ผมก็เพิ่งสัมผัสตัวเธอ!” เขามองไปที่มือของเขาด้วยความตื่นตระหนก “ร่างกายของผมมันควรจะเน่าไปแล้ว แต่ทำไม ร่างกายของผมถึงไม่มีอะไรตอบสนองเลย“เขาเริ่มสับสนและตรวจสอบมือของตัวเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินว่าผู้ชายจะเนื้อเน่าถ้าหากสัมผัสตัวฉัน!

เมื่อพิจารณาจากสีหน้าการแสดงออกของเขา มันก็หมายความว่ารังสีเป็นสิ่งที่น่ากลัวและอันตรายมาก เขาบอกว่าเขาจะเน่าถ้าหากเขาสัมผัสฉัน เมื่อสัมผัสกับรังสีเข้มข้นผิวหนังของพวกเขาจะเน่าจริงเหรอ?

ฉันอาจจะทนต่อรังสี จนไม่รู้ถึงความเสียหายที่มันทำกับผิวหนัง ดังนั้นฉันจึงไม่รู้สึกกลัว

“แฮรี่ นายยังไม่รู้พลังพิเศษของหลัวปิงอีกหรือ?”ราฟเฟิลตื่นเต้นมาก “ลองคิดดูสิ! นายเองก็เห็นเหมือนกัน!“

แฮรี่กระพริบตาปริบๆและค่อยๆหันมามองฉัน

ฉันเหลือบไปมองเขาด้วยหางตา “จำได้ไหม นายบอกว่านายจะเนื้อเน่าหากสัมผัสฉัน ฉะนั้นอย่ามาแตะต้องฉันอีก“

“เอ่อ ไม่นะ ไวฟุ ผมไม่ได้จะหมายถึงแบบนั้น“

“อย่ามาเรียกฉันว่าภรรยาของนาย!“ฉันจ้องมองไปที่เขา “นายชอบโดนทำร้ายใช่หรือไม่?”

*อะแฮ่ม* เขาไอและลูบแก้มของตัวเองข้างที่ถูกฉันตบ จากนั้นก็ส่ายหน้าและยิ้มกว้าง

ฉันมองไปที่เขา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นผู้ชายหัวเราะเมื่อถูกตบตี