Love Code at the End of the World เล่มที่ 2 37(บทที่ 92) – ซิงชวนกล่าวอ้างอธิบาย

เล่มที่ 2 ตอนที่ 37(บทที่ 92) – ซิงชวนกล่าวอ้างอธิบาย

“วันนี้เต็มไปด้วยเรื่องน่าประหลาดใจ“ซิงชวนพูดด้วยอารมณ์อัดอั้น พร้อมกับหุ่นยนต์ที่ทำถ้าเอามือขึ้นมาถูขมับ จากนั้น หุ่นยนต์ก็ตัวแข็งทื่อ พยายามทำท่าทางสงบสติอารมณ์

ขณะที่หุ่นยนต์เอามือลง ซิงชวนมองฉันผ่านหน้ากากเงินของเขา “พระเจ้านำพาเรามาพบพาน และก็พรากเราแยกจากกัน ตอนนี้ พวกเราก็ได้กลับมาเจอกันใหม่ในดินแดนของพระเจ้า หลัวปิง พระเจ้าคงต้องการให้เราพานายไปด้วย“เขายื่นมือมาหาฉัน

“อย่ามาแตะตัวผม!!“ฉันหยิบปืนออกมา แล้วเล็งไปที่หน้าของหุ่นยนต์ เขาหยุดชะงักกลางอากาศ เบื้องหลังหน้ากากเป็นไปด้วยความเงียบงัน

ฉันหัวเราะยิ้มเยาะอยู่ภายใต้ผ้าพันคอ ขณะเริ่มเดินถอยหลัง “นายรู้ว่าเป็นผมได้อย่างไร?” ฉันสวมผ้าพันคอปิดใบหน้า ทำไมเขาถึงจำฉันได้?!

ดูเหมือนว่าด้านบนเองก็จะเงียบผิดปกติ ฉันเชื่อว่าราฟเฟิลและแฮรี่คงกำลังเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าของฉัน ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงหยุดทุกการเคลื่อนไหวของมังกรเงิน มิฉะนั้น เมืองพระจันทร์เงินจะรู้ตัวว่าฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

“ดวงตาของนาย“จู่ๆ ซิงชวนก็พูดออกมาหลังจากเงียบไปพักใหญ่ หน้ากากสีเงินของหุ่นยนต์สะท้อนใบหน้าของฉันที่คลุมด้วยผ้าพันคอ มันเหมือนจะมีสายตาของมนุษย์อยู่เบื้องหลังหน้ากากจับจ้องมาที่ฉัน “ดวงตาของทุกคนล้วนมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างกัน ในตอนแรก ผมเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ยังไงซะผมก็จำคุณได้“

ดีจริงๆ คงต้องโทษตัวเองเท่านั้นแหละที่ไร้ประสบการณ์

“เสียงของนายหายดีแล้วหรอ?”ซิงชวนน้ำเสียงดูอ่อนโยน เช่นเดียวกับครั้งแรกที่เขาเห็นว่าฉันไม่สวมรองเท้า เขาพยายามแทรกตัวเข้ามาอยู่ในหัวใจของเราด้วยการแสดงท่าทีห่วงใย

“มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนาย!!“ฉันจ้องมองเขาและเงียบอีกครั้ง

“ผมอยากจะขอโทษนายกับสิ่งที่เกิดขึ้น“เสียงที่ดูจริงใจดังก้องมาจากหุ่นยนต์

*หืม* ฉันขยับปืนออกห่าง “ออกไป!! อย่าให้ผมต้องเจอนายอีก!!” ฉันเดินผ่านร่างใหญ่โตของเขา *ปัง* หุ่นยนต์จับข้อมือของฉัน แรงจับของมันมหาศาลจนฉันไม่สามารถสลัดออกได้

“หลัวปิง ย้อนกลับไปตอนนั้น ผมแค่ต้องการจะทำให้นายกลัว“เขาหันกลับมามองฉัน และตามเรื่องไร้สาระโดยอธิบายด้วยความกังวลว่า “นายอยู่ในกระสวยหลบหนีที่ผมสามารถควบคุมได้จากระยะไกล ผมไม่ได้ตั้งใจจะส่งนายไปตาย ผมวางแผนจะไปหานาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่า กระสวยหลบหนีจะไปชนเข้ากับนกศพจนเกิดความเสียหาย“น้ำเสียงของเขาดูสำนึกผิดมากจนแยกแยะไม่ออกเลยว่ามันจริงหรือโกหก

เขากำลังบอกว่าไม่อยากให้ฉันตาย ซึ่งราฟเฟิลก็เคยบอกว่ายานอวกาศสามารถควบคุมกระสวยหลบหนีได้ และซิงชวนก็มาตามหาฉัน แม้ว่าเขาจะทิ้งฉันไป แต่เขาคงจะไม่ยอมทิ้งกระสวยหลบหนีแน่

หากรับตามอารมณ์ตอนนี้แล้ว มันน่าจะเป็นของปลอม ความวิตกกังวล ความสำนึกผิดและการโทษตัวเอง ทั้งหมดนั่นเป็นของปลอม

ฉันพยายามดึงมือออก แต่หุ่นยนต์ก็จับแน่น แรงของฉันจะเอาชนะหุ่นยนต์ไฮเทคได้อย่างไร?

“หลัวปิง พวกเราจะช่วยเธอเอง” ทันใดนั้นเสียงทุ้มของแฮรี่ก็ดังก้องในหัวของฉัน ฉันอยากจะตะโกนว่าไม่จำเป็นเพราะฉันไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของพวกเขา แต่ซิงชวนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันจะถ่ายทอดข้อความให้กับแฮรี่และคนอื่นๆได้อย่างไร

ซิงชวนเป็นคนเฉลียวฉลาด หากว่ามีคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือฉัน เขาจะรู้ทันทีว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ไปที่ตั้งพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ของโบราณสถานโคร ประจวบเหมาะกับเวลาที่เขาลุกขึ้นไปตรวจสอบเมืองโนอาห์ มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาสงสัยในตัวเมืองโนอาห์ตั้งแต่แรก

“หลัวปิง ผมมีหน้าที่รับผิดชอบเมืองพระจันทร์เงิน!!“เขายังคงอธิบายด้วยคำพูดจริงจัง ” ผมต้องรับผิดชอบชีวิตผู้คนในเมืองพระจันทร์เงิน ถ้าอยู่ๆ นายเจอคนแปลกหน้า แล้วนายพาคนแปลกหน้าเข้าบ้าน นายคิดว่าคนอื่นจะไม่สงสัยบ้างเหรอ? มันคือเรื่องธรรมดาของโลกใบนี้!“

“ผมเสียความทรงจำ!!“ฉันมองไปที่เขา “ผมไม่รู้เรื่องกฎอะไรทั้งสิ้น!! ตอนที่ผมลืมตาตื่น ผมรู้แค่ว่าผมเห็นนายกับเหอเล่ย!! ในตอนนั้นนายคือความหวังเดียวของผม ผมต้องการการรักษา!! แต่นายกลับอยากจะฆ่าผม!!“ฉันโกรธมาก ฉันต้องมองเขาทะลุผ่านหน้ากากสีเงินด้วยความโกรธ

เราจ้องหน้ากันนานมาก ฉันไม่อาจควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองได้ อาคารทั้งหลังเงียบสงัดเนื่องจากไร้ผู้คน

ทันใดนั้นเงาขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเหนือหลุมที่มังกรน้ำแข็งระเบิดใช้ระเบิดทาง แสงสีฟ้าจางๆ ส่องไปที่ร่างของมังกรน้ำแข็งราวกับสัตว์ร้ายที่รออยู่ในความมืดเพื่อตะครุบศัตรู

“ผมขอโทษ“หุ่นยนต์ของซิงชวนที่จับแขนของฉันก้มหัวลง “ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่านายจะสูญเสียความทรงจำจริงๆ!!“

“หึ” ฉันหัวเราะเยาะ “หลังแล้วก็ ผมก็ต้องขอบคุณที่นายเลือกทิ้งผม ไม่อย่างนั้น ผมคงไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองมันน่าสงสาร จนอยู่คนเดียวได้เป็นอย่างดี ผมไม่ต้องการ ความช่วยเหลือจากใคร!!“ฉันเน้นย้ำคำพูดสุดท้ายเพื่อเตือนให้ราฟเฟิลและแฮรี่รู้ว่าฉันไม่ต้องการให้พวกเขาช่วย ฉันเอาตัวรอดได้

แสงที่อยู่บนมังกรน้ำแข็งค่อยๆมืดสลัวจางหายไปกับเงามืดที่อยู่โดยรอบ

ซิงชวนเงียบไปอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบ มังกรน้ำเงินค่อยๆถอยหลังกลับไปยังรับคนอยู่นอกลานสายตาฉัน ฉันรู้ว่าพวกเขายังคงซ่อนตัวอยู่ด้านนอก ไม่ไปไหน

“ไม่มีทาง นายจะอยู่ที่นี้ไม่ได้ นายต้องไปกับผม ผมรู้ว่านายโกรธ แต่คนข้างนอกต้องการนาย!“เขาพยายามลากตัวฉัน น้ำเสียงของเขาดูจริงใจเหมือนตอนที่เขาอ้อนวอนเหอเล่ย เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นฮีโร่ ที่มีพลังในการช่วยเหลือมนุษยชาติ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันก็คงจะเชื่อใจเขาเพราะฉันรู้สึกว่าเหอเล่ยเป็นคนไร้เหตุผล ซิงชวนเชิญเขาไปที่เมืองพระจันทร์เงินด้วยความจริงใจ ด้วยพลังของเหอเล่ย มันจะเป็นประโยชน์ต่อผู้คนมากมาย ฉันจึงคิดว่าเขาเป็นคนจิตใจเย็นชาไม่ยอมไปกับซิงชวน

แต่ตอนนี้ ฉันเกลียดซิงชวนยิ่งกว่าความเกลียดที่เหอเล่ยมีเสียอีก ซิงชวนคงจะไม่รู้ว่าฉันได้ยินตอนที่เขาคุยกับชาร์จาห์ในเมืองโนอาห์ เขาอยากจะฆ่าฉัน!! นอกเหนือจากยานกระสวยหลบหนีของเขาแล้ว เขาไม่สนใจเลยว่าฉันจะอยู่หรือตาย!! เขาแสดงความเหี้ยมโหดไร้ปรานีเพียงเพราะเขาไม่พอใจฉัน!

ตอนนี้ เขาช่วยเหลือฉันไม่ใช่เพราะเขาต้องการฉัน แต่มันเป็นเพราะว่าเขาต้องการจะใช้ฉันเป็นบันไดเพื่อผลประโยชน์ของเขา

ฉันจ้องมองเขา “ไม่ ผมไม่ไป!!“

“นายยังไม่เข้าใจ ที่นี่อันตราย นายจะต้องออกมา!!“จู่ๆเขาก็ยื่นมือมาอุ้มฉัน พร้อมกับเสียงดัง *ฟึบบบ* ปีกคู่หนึ่งปรากฏขึ้นที่หลังของเขา

“หลัวปิง เราจะโจมตีทันทีถ้าหากเขาบินออกจากตัวอาคาร ไม่ต้องกังวล เขาจะไม่ทันสังเกตเห็นเรา“แฮรี่กล่าว พวกเขามีแผนของพวกเขาอยู่แล้ว

บ้าเอ้ย!! เขาจะต้องสังเกตเห็นพวกนายแน่ถ้าหากพวกนายลอบโจมตี

“ไม่!!“ฉันรีบตะโกน เพื่อตอบกลับแฮรี่ “ผมคิดมาโดยตลอดว่านายคือคนที่อันตรายที่สุด!! ซิงชวน!!“ฉันยิงปืนอัดเข้ากลางหน้าอกหุ่นยนต์ เกิดเป็นแสงระเบิดดัง *ปัง* หุ่นยนต์ ถอยหลังกลับด้วยแรงกระแทก ฉันเองก็กระเด็นถอยหลัง พยายามใช้ขาทั้งสองข้างพยุงร่างกาย

หุ่นยนต์ของซิงชวนก้มมองรูโหว่ที่เกิดขึ้นกลางหน้าอก ฉันมองเห็นแผงวงจรไฟฟ้ากระพริบอยู่ข้างใน หุ่นยนต์จากเมืองพระจันทร์เงินเป็นหุ่นที่มีคุณภาพสูงจริงๆ! กระสุนนัดเดียวฆ่ามันไม่ตาย!!