Love Code at the End of the Worldเล่มที่ 2 36(บทที่ 91) – ซิงชวนอยู่ทุกที่

เล่มที่ 2 ตอนที่ 36(บทที่ 91) – ซิงชวนอยู่ทุกที่

จากนั้น ฉันก็ได้รู้ว่าในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ไม่มีชุดชั้นใน ฉันไม่ได้หมายถึงเสื้อบางๆที่กั้นร่างกายกับเสื้อนอก แต่เป็นเสื้อใน ในเมืองโนอาห์เองก็ไม่มี ผู้หญิงจะใส่แต่เสื้อกล้ามรัดรูป ซึ่งฉันเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าในห้างสรรพสินค้าก็ไม่มี ตอนนี้ ฉันยังไม่ชินกับความจริงที่ว่าฉันไม่ได้สวมเสื้อใน มันให้ความรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างตลอดเวลา

ฉันหยิบชุดเดรสขึ้นมาดู และพบว่ามันมีการบุที่บริเวณหน้าอกซึ่งช่วยให้เวลาสงสัยจะรู้สึกนุ่มสบาย มันมีความหนาระดับหนึ่ง เพื่อชดเชยส่วนที่ขาดหายของร่างกาย แต่ก็ดูกลมกลืนไปกับตัวเสื้อ จนไม่มีทางออกเลยว่าหน้าอกบุนวม ฉันชอบการออกแบบ มันดูเหมือนว่าโลกใบนี้จะไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อในแล้ว ไม่น่าแปลกใจที่ซิงชวนจะเข้าใจผิดว่าสายชุดชั้นในของฉันเป็นผ้าพันแผล

ฉันกวาดสายตามอง และจู่ๆก็มีบางอย่างสะดุดสายตาของฉัน เมื่อหันไปทางนั้น ฉันก็เห็นชุดกีฬาเต็มตัว และรู้สึกติดใจ

ชุดกีฬาสีดำรัดรูป น้ำหนักเบาทำจากวัสดุพิเศษ สีน้ำเงินกรมท่า ตัวชุดดูค่อนข้างแข็งแรง แถบสีแดงเรืองแสงพาดยาวตั้งแต่แขนไปจรดขากางเกง มีแถมเข็มขัดคาดเอว ไว้สำหรับเก็บกุญแจ รวมถึงแขวนกระเป๋าเครื่องมือ

ฉันรีบเดินเข้าไปหามัน และเห็นชุดกีฬาผ้านาโนตั้งอยู่ข้างๆ มันเป็นชุดที่ไว้สำหรับเดินป่า ดำน้ำ แข่งรถ หรือไม่ก็ทำกิจกรรมในที่แจ้ง มันมีความสามารถในการให้ความอบอุ่น กันน้ำ กันไฟฟ้า และยังมีคุณสมบัติอื่นๆอีกมากมาย

ชุดกีฬาถูกออกแบบมาเป็นอย่างดี มิฉะนั้น มันก็คงเอาไปใช้งานในด้านเดินป่าไม่ได้ ภาคส่วนใดส่วนหนึ่งเกี่ยวกับหิน เกี่ยวกับไม้ที่ยื่นออกมาจากหน้าผา เสื้อผ้าก็คงจะขาดง่าย

ฉันหยิบเสื้อผ้าออกมาดึง มันทั้งเบาและยืดหยุ่นสูง แต่กลับมีความหนา ดูกระชับ!!

*ปัง* ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างตกลงมาจากชั้นวาง หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ เส้นประสาทเกิดความตึงเครียด ฉันหันไปรอบด้วยความระแวง ไม่อยากพลาดทุกการเคลื่อนไหว

นอกจากฝุ่นที่ฟุ้งกระจายสะท้อนอยู่ในแสงแดด มันก็ไม่น่ามีใครอื่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าที่ว่างเปล่าแห่งนี้

*ตูม*มังกรน้ำแข็งพังทลายกำแพงอีกอัน

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก สงสัยว่าฉันจะกลัวไปเอง บางที แรงกระแทกที่รุนแรงจากชั้นบนก็อาจจะทำให้ของหล่นลงจากชั้นวางได้ ฉันอยู่ที่ใจกลางโซนกัมมันตรังสี ทั้งเมืองเป็นเมืองร้าง ใครจะมาอยู่ที่นี่ได้?

เมื่อฉันเห็นห้องลองชุด ฉันจึงออกคำสั่งว่า “ปิดกล้อง“

“คุณแน่ใจหรือไม่ว่าจะไม่ปิดเสียงด้วย เสียงของผู้หญิงตอนเปลี่ยนเสื้อเย้ายวนใจมาก“

“ราฟเฟิล!! โปรแกรมที่เราเขียนทำไมถึงได้ดูผิดศีลธรรมนัก?”

“ผมแค่เตือนด้วยความปรารถนาดี“น้ำเสียงมังกรน้ำแข็งดูสง่างาม “ผมเองครั้งหนึ่งก็เคยเป็นผู้หญิง“

“เงียบไปเลย ปิดให้หมด!!“

ในที่สุดมังกรน้ำแข็งก็หยุดพูด ถ้าเขาไม่ได้ตั้งใจเน้นย้ำ ฉันเองก็คงไม่คิดว่าตัวเองเป็นเด็กผู้หญิงคนอื่น น้ำเสียงของฉันตอนนี้เป็นเด็กผู้ชายวัยรุ่น ราฟเฟิลและแฮรี่ก็คงจะไม่สนใจ แต่ในเมื่อเขาเน้นย้ำ เราสามคนจึงเริ่มอึดอัด

ฉันอยากชุดกีฬานาโนเข้าไปในห้องลองเสื้อ ชุดกีฬาเต็มตัวจะต้องสวมจากด้านหลังเท่านั้น ทันทีที่ฉันดึงซิปขึ้น ชุดกีฬาก็แนบชิดติดลำตัวฉัน มันพอดีกับร่างกายของฉัน ทั้งยังให้ความรู้สึกสบายเป็นอย่างมาก ขณะที่ตัวของมันเองก็มีความยืดหยุ่นและแข็งแรง ดังนั้นฉันจึงเคลื่อนไหวได้สะดวกไม่มีติดขัดตรงข้อต่อส่วนใดเลย ว่าแต่ มันคงไม่ใช่เสื้อผ้าแบบเดียวกับที่ราชานกศพใส่หรอกนะ?

ฉันคว้ากองเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้ออกมาจากห้องลองเสื้อ จากนั้นก็เดินไปที่กระจก เอาเสื้อเก่าเช็ดฝุ่นที่กระจก เพื่อตรวจเช็คตัวเองที่อยู่ในชุดใหม่

ชุดกีฬาสีดำดูเรียบง่าย มันดูเท่ห์เหมือนชุดนักแข่ง และมีเสน่ห์เหมือนกับชุดนักประดาน้ำ โดยเฉพาะเส้นสีแดง 2 เส้นที่ตัดอยู่ขอบร่างกาย

วัสดุบริเวณหน้าอกออกแบบมาเพื่อให้หน้าอกของฉันดูกระชับเหมือนกล้ามเนื้อผู้ชายแทนที่จะเป็นหน้าอกของผู้หญิง นอกจากนี้ ฉันก็ยังคงสวมเสื้อกล้ามของเมืองโนอาห์ไว้ข้างใน ปิดบังหน้าอกของฉันที่ยังเป็นเด็กผู้หญิง

ฉันรัดที่คาดเอวเข้ากับชุดกีฬาตัวใหม่ ถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันคงจะพูดว่า “โอ้ เรานี่มันหน้าตาดีจริงๆ“

ส่วนชุดต่อสู้ของฉัน ฉันม้วนมันแล้วมาผูกไว้ที่เอว จากนั้นก็หยิบกล่องของขวัญดอกกุหลาบขึ้นมาปัดและกล่าวว่า “คุณผู้หญิง ได้โปรดรับกุหลาบแห่งความรักจากผมด้วย“ผ้าพันคอของฉันยิ่งทำให้ฉันดูเหมือนผู้ชายลึกลับ น่าดึงดูดในสายตาผู้หญิง

ฉันชื่นชมตัวเองที่อยู่ในกระจก น่าเสียดายจริงๆที่ฉันไม่ใช่ผู้ชาย ถ้าฉันเป็นผู้ชาย เจ้าหญิงอาร์เซนอลแสงสวยจะต้องเป็นของฉัน ส่วน ซิงชวน………ทันใดนั้นฉันก็มองเห็นหุ่นยนต์ในกระจก

ฉันถึงกับหยุดหายใจ!! เขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?!

หุ่นยนต์ได้มายืนอยู่ข้างหลังฉันแล้ว มันจ้องมองฉันผ่านกระจก!! ภายใต้หน้ากากสีเงิน มันดูเหมือนคนมีชีวิตอยู่จริงๆ

หัวใจของฉันเต้นรัว เอื้อมมือไปหยิบปืน เขาคือหุ่นยนต์ของเมืองพระจันทร์เงิน ถ้าหากระบบทำงาน นั่นก็หมายความว่า เมืองพระจันทร์เงินรู้ถึงการมีตัวตนของฉันแล้ว!!

“หลัวปิง?”ทันใดนั้นเสียงของซิงชวนก็ดังมาจากหุ่นยนต์!!

ฉันหันกลับไปมองด้วยความตกใจ ก่อนจะหันหน้าขึ้นมองหน้ากากสีเงินของหุ่นยนต์ “ซิงชวน?!”

“นั่นนายจริงๆหรอ!“น้ำเสียงของเขาดูตกใจและประหลาดใจเช่นกัน

หัวใจของฉันเต้นรัว ฉันขาดทั้งประสบการณ์และไหวพริบ เห็นได้ชัดว่า ก่อนหน้านี้ซิงชวนถามด้วยความสงสัย ซึ่งมันก็หมายความว่าเขาไม่แน่ใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นฉัน อย่างไรก็ตาม ฉันก็เผลอเรียกชื่อซิงชวนออกไปโดยไม่รู้ตัว มันก็เท่ากับว่าฉันยืนยันคำตอบให้กับเขาแล้ว!!

ฉันกัดฟันแน่นด้วยความเสียใจ มันต้องโทษที่ฉันเกลียดซิงชวนจนเกินเหตุ ทำให้ฉันไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้ ฉันสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่และถอนหายใจอย่างรุนแรงเพื่อให้ตัวเองสงบสติอารมณ์โดยไว ฉันจะต้องใช้สติ เพื่อสู้กับองค์ชายซิงชวนผู้ที่มองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?”เขาก้าวออกมาข้างหน้า หน้ากากสีเงินของเขามองฉันเหมือนว่ามีดวงตาเฉียบคมของซิงชวนอยู่ภายใต้หน้ากากนั่น

ฉันวางมือไว้ที่ซองปืน แสยะยิ้มตอบกลับ “หืม! เมืองพระจันทร์เงินแจกจ่ายรายชื่อของผมไปทั่วโลก ผมจะไปไหนได้อีก ไม่มีใครเข้ามาในที่นี้ได้ แน่นอนว่าผมก็ต้องอยู่ที่นี่!“

“เป็นไปไม่ได้ นายไม่ควรจะอยู่ที่นี่!“เขาพูดจากนั้นก็หยุดนิ่งไปชั่วคราว สีหน้าตื่นตัวของฉันสะท้อนให้เห็นบนหน้ากากสีเงินของเขา “นายเป็นเมต้าฮิวแมน!!” เขากล่าวสรุปด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์ “นายเป็นเมต้าฮิวแมน!! นายเป็นเมต้าฮิวแมน!! มิฉะนั้นมันเป็นไปไม่ได้!!“ตอนนี้เขากำลังตะโกน ฉันก็เชื่อว่าไม่มีใครยังสงบนิ่งได้หลังจากรับรู้พลังของฉัน ไม่เว้นแม้แต่องค์ชายซิงชวนที่มีการแสดงเป็นเลิศสมควรได้รับรางวัลออสการ์