Love Code at the End of the Worldเล่มที่ 2 35(บทที่ 90) – หุ่นยนต์จากเมืองพระจันทร์เงิน

เล่มที่ 2 ตอนที่ 35(บทที่ 90) – หุ่นยนต์จากเมืองพระจันทร์เงิน

ชั้นยี่สิบหกทั้งชั้นเต็มไปด้วยยา พวกมันมีมากมายจนฉันไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหน นอกจากนี้ มังกรน้ำแข็ง ก็ไม่สามารถขนส่งของจำนวนมากกลับไปได้ภายในครั้งเดียว

ฉันควรทำอย่างไร?

ด้านหน้ามีโปสเตอร์ขนาดใหญ่แสงสะดุดตา ฉันจึงหันไปมองโดยไม่รู้ตัว และเห็นภาพชายหญิงเปลือยกาย!! ทั้งสองกอดกันลำตัวแน่นชิบ พร้อมกับสโลแกนที่เขียนว่า ความหรรษาบนเตียงจะเติมเต็มชีวิตให้มีความสุข

ฉันตัวแข็งทื่อหน้าแดงแจ๋ จากนั้นก็รีบเอามือปิดกล้องบนหมวก ฉันรู้ว่าราฟเฟิลและแฮรี่จะมองเห็นทุกอย่างได้จากกล้อง

“ช้าไปแล้ว…..พวกเขาเห็นหมดแล้ว“มังกรน้ำแข็งพูดล้อเลียน ฉันหน้าแดงกว่าเดิม

“โอ้ พวกเขาเองก็เหมือนกับเธอ อุณหภูมิร่างกายของเธอดูสูงขึ้น“มังกรน้ำแข็งกล่าว “ผมอิจฉาพวกคุณที่มีความรู้สึกนึกคิด แถมอุณหภูมิก็เปลี่ยนไปตามความรู้สึก ตอนที่คุณรู้สึกประหม่า โกหก หรือเขินอาย อุณหภูมิร่างกายของพวกคุณจะสูงขึ้น เมื่อมนุษย์ เข้าสู่กระบวนการผสมพันธุ์ อุณหภูมิร่างกายก็จะสูงขึ้น ฮอร์โมนจะเกิดการเปลี่ยนแปลง“

ฉันกลอกตามองและตัดพ้อเบาๆ ” ถ้าฉันยิงกระสุนใส่นาย อุณหภูมิตัวนายจะสูงขึ้นด้วยเหมือนกัน!!” ฉันอยากจะเผาแผงวงจรของเขา ดูว่าเขารู้สึกร้อนหรือไม่

“คุณหยาบคายมาก“มังกรน้ำแข็งพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ ก่อนที่เขาจะหยุดพูดในที่สุด

โปสเตอร์นี้ทำร้ายดวงตาของฉันจริงๆ

แม้ว่ามันจะเป็นภาพบาดตาบาดใจ แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ด้านล่างของโปสเตอร์ด้วยความอยากรู้ ชั้นวางด้านล่างโปสเตอร์ เต็มไปด้วยยาและผลิตภัณฑ์สำหรับผู้ใหญ่

ยาพวกนั้น ไว้สำหรับผู้ใหญ่

ฉันหันหลังและคลายมือออกจากกล้อง “มังกรน้ำแข็ง ที่นี่มียามากเกินไป ทางที่ดีควรจะให้ราฟเฟิลเป็นคนตัดสินใจ” ชั้นวางเป็นแบบเดียวกับชั้นล่าง โดยที่ชั้นวาง 3 ชั้นล่างจะเป็นหีบห่อเพื่อให้ลูกค้าได้หยิบสะดวก ส่วน 3 ชั้นบนจะเป็นผลิตภัณฑ์บรรจุกล่องกระดาษแข็ง ด้วยจำนวนยามหาศาล ฉันจึงไม่รู้ว่าควรเลือกอย่างไร มันคงจะดีกว่าถ้าให้ราฟเฟิลเลือก จากนั้นกรงเล็บมังกรน้ำแข็งก็เอื้อมไปคว้ากล่อง ซึ่งช่วยประหยัดเวลาได้มากกว่าการหยิบแบบหีบห่อแบ่งขาย

“ราฟเฟิลบอกว่าเดี๋ยวเขาจัดการเอง เขายังฝากผมมาบอกให้แจ้งกับคุณด้วยว่า คุณสามารถไปที่แผนกแฟชั่น แล้วเลือกเสื้อผ้าตามที่คุณชอบได้เลย“มังกรน้ำแข็งถ่ายทอดข้อความให้กับฉัน

ฉันแอบดูแผนกแฟชั่นแค่เพียงไม่กี่วินาที แต่ราฟเฟิลคงจะดูออก รู้ว่าฉันอยากจะเลือกเสื้อผ้า

ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ราฟเฟิลเป็นผู้ชายพิถีพิถันเอาใจใส่ อย่างไรก็ตาม ฉันก็นึกถึงผู้ชายอีกคนที่ช่างสังเกตและพิถีพิถันนั่นก็คือซิงชวน

ตอนที่ซิงชวนช่วยฉันใส่รองเท้า ฉันรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและห่วงใย แต่สุดท้าย เขาก็ทำลายภาพลักษณ์ที่เป็นคนอบอุ่น ด้วยมือของเขาเอง

โชคดีที่ฉันจะไม่ต้องเจอหน้าเขาอีกแล้ว

*ครึ้น* มังกรน้ำแข็งทำลายกำแพงบนชั้นที่ยี่สิบหกอย่างบ้าพลัง เพื่อเปิดทางให้ห้องสัมภาระเข้าไปข้างในได้ เมื่อประตูห้องสัมภาระเปิดออก หุ่นยนต์สอดแนม 2 ตัวก็บินออกไป กระจายตามชั้นวาง หยิบกล่องต่างๆด้วยกรงเล็บ

หุ่นยนต์สอดแนม และกรงเล็บเหล็กยุ่งอยู่กับการเคลื่อนย้ายกล่อง ฉันรีบกลับไปที่ชั้นยี่สิบห้า เมื่อฉันมาถึง แรงระเบิดจากข้างบนได้พัดพาเอาฝุ่นละอองที่ติดอยู่บนเพดานตกลงมารอบตัวฉัน

*แอ่ม* ฉันดึงผ้าพันคอขึ้นมารอบคอ มันเป็นผ้าพันคอลายดอกไม้แบบเดียวกับที่ราฟเฟิลมอบให้ฉัน

เมื่อฉันเข้าไปข้างใน ฉันก็สะดุดกับบางสิ่งบางอย่างและล้มลง

*อา!*

* ปัง! * ฉันล้มลงบนร่างสีขาวเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ตอนแรกฉันคิดว่าเป็นหุ่นลองเสื้อเพราะฉันอยู่ในแผนกแฟชั่น แต่เมื่อฉันมองใกล้ๆ ฉันก็เห็นหน้ากากสีเทาเงิน ไม่สิ! มันเหมือนหมวกกันน็อคที่มีหน้ากากอยู่ข้างหน้ามากกว่า มันดูเหมือนหุ่นยนต์!!

ฉันพยุงตัวเอง โดยดันที่หน้าอกหุ่นเย็นเฉียบ มันคือหุ่นยนต์จริงๆ!! หุ่นยนต์สีขาว!! หุ่นยนต์ที่เหมือนมนุษย์สวมหมวกกันน็อคสีขาว!!

ฉันกวาดสายตามองลงไปด้านล่าง ก่อนจะเห็นสัญลักษณ์เมืองพระจันทร์เงินที่แสนคุ้นเคยบนหน้าอก จู่ๆหัวใจของฉันก็เต้นรัว *ตุบ! ตับ! ตุบ! ตับ! ตุบ! ตับ!*

ทันใดนั้น แสงสีฟ้าในมือของฉันก็เริ่มกระพริบ ส่งผลให้หุ่นยนต์ลุกพรวดขึ้นมานั่ง ฉันเล็งปืนไปที่หุ่นยนต์ด้วยสัญชาตญาณ กลั้นลมหายใจอย่างวิตกกังวล

อย่างไรก็ตาม หุ่นยนต์ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไร มันกระตุก แล้วกลับไปนอนแน่นิ่งบนพื้นเหมือนเดิม

*ฟูวววว!!*

ฉันค่อยๆออกจากร่างของมันโดยที่ยังเอาปืนจ่อหัวของมัน เหมือนว่าแบตเตอรี่ของมันคงจะหมด ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเมืองพระจันทร์เงินจะทำร้ายฉันได้แย่ขนาดนี้ ฉันตกใจเพียงแค่เห็นสัญลักษณ์!! แม้แต่ร่างกายของฉันก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นเยือก

ฉันรู้สึกกลัวตัวเองที่ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ ฉันเตะหุ่นยนต์โดยคิดว่ามันเป็นซิงชวน บ้าเอ้ย ไอ้เมืองพระจันทร์เงิน!

ฉันเก็บปืน และหันหลังเดินออกห่าง มันคือหุ่นยนต์เมืองพระจันทร์เงิน นั่นก็หมายความว่าเมืองพระจันทร์เงินเคยมาที่นี่ แต่ทำไมหุ่นยนต์ถึง *ตาย*อยู่ที่นี่?

“ฉันเจอหุ่นยนต์เมืองพระจันทร์เงิน“ฉันรีบรายงานให้ราฟเฟิลกับแฮรี่ทราบขณะที่ฉันยังคงเดิน “มังกรน้ำแข็ง นายไม่รู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับโบราณสถานโครเลยหรอ?” เขาเคยบอกฉันตอนที่อยู่บนยานว่าเมืองพระจันทร์เงินเคยส่งหุ่นยนต์มาที่โคร แต่ก็ขาดการติดต่ออย่างลึกลับ

เจ้าแห่งเทคโนโลยีอย่างเมืองพระจันทร์เงิน ไม่มีทางปล่อยให้หุ่นยนต์ที่มีแบตเตอรี่ต่ำเข้ามาทำภารกิจในโบราณสถานอย่างแน่นอน พวกเขาย่อมต้องการข้อมูลจากตัวของหุ่นยนต์

“ผมเสียใจจริงๆ ผมเป็นเพียงปัญญาประดิษฐ์ในยานอวกาศเมืองพระจันทร์เงิน ผมไม่มีสิทธิ์เข้าถึงข้อมูลใส่รหัสของเซิร์ฟเวอร์หลัก ผมได้รู้เรื่องหุ่นยนต์ที่หายไปเพราะบทสนทนาระหว่างพลขับ“เขาเป็นปัญญาประดิษฐ์ที่มีความนึกคิดจริงๆ เขาสามารถแอบฟังเสียงซุบซิบนินทาได้ เพียงแต่เขาไม่เป็นมนุษย์

เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง *ครึ้น* ฝุ่นที่เคยเกาะเพดานบางส่วนก็ตกลงมาที่พื้น มังกรน้ำแข็งพยายามจะสร้างเส้นทาง เนื่องจากกรงเล็บของมันสามารถยืดหดได้จำกัด มันจึงไม่มีทางยืดมือไปทั่วห้างสรรพสินค้าได้ ดังนั้น มันจึงต้องเจาะรูกำแพงในบริเวณใกล้ที่สุดกับชั้นวาง เพื่อจะได้หยิบจับได้สะดวก

ฉันดึงผ้าพันคอปิดปากปิดจมูกให้แน่นขึ้นเพื่อกันฝุ่น ฉันถือกล่องดอกกุหลาบด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่เดินหน้าต่อ ในที่สุด ฉันก็สามารถเดินเล่นไปทั่วห้างสรรพสินค้าได้เหมือนกับผู้หญิงทั่วไป

ฉันคือผู้ซื้อเพียงคนเดียว และฉันก็สามารถซื้ออะไรก็ได้ที่อยากได้ ที่สำคัญที่สุดคือฉันไม่ต้องจ่ายเงิน นี่มันโคตรสุดยอดเลย!!

ฉันเดินผ่าน ฉันเสื้อผ้า ทุกตัว ล้วนสวยงามอย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแต่มันไม่เหมาะกับวันสิ้นโลก พวกมันเปราะบางเกินกว่าจะใช้งานได้จริง อย่างไรก็ตาม ฉันก็สามารถเลือกชุดกลับไปให้พวกผู้หญิงสวมใส่ระหว่างเล่นบอลได้ พวกมันจะช่วยสร้างสีสันให้กับเมืองโนอาห์ เสื้อผ้าที่มีเสน่ห์จะทำให้คนมีความสุข