Love Code at the End of the World เล่มที่ 2 27(บทที่ 82) – บินเดี่ยว

เล่มที่ 2 ตอนที่ 27(บทที่ 82) – บินเดี่ยว

“แล้ววิชาคณิตศาสตร์ระดับมอต้น?”ฉันตัดสินใจลดระดับหน่วยการเรียนรู้ลง 1 ระดับ

หนังสืออีกเล่มปรากฏตรงหน้าฉัน เมื่อฉันพลิกมันออก ฉันรู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นรูปทรงเรขาคณิตที่ฉันคุ้นเคย เห็นได้ชัดว่าผู้คนในโลกนี้มีสติปัญญาสูงกว่าโลกที่ฉันจากมา เมื่อตัดสินจากเมืองพระจันทร์เงินเพียงเมืองเดียว เทคโนโลยีของพวกเขาก็ล้ำหน้าเราไปไกลโข

ฉันอ่านหนังสืออยู่อย่างเงียบๆขณะที่แฮรี่หลับ ห้องโดยสารถูกห้อมล้อมไปด้วยความเงียบเป็นเวลานานมาก มันเงียบมากจนฉันเกือบลืมเลยว่ามีแฮรี่อยู่ด้วย ครั้งนี้เป็นครั้งที่เขาเงียบสุดตั้งแต่ที่ฉันเคยรู้จัก

“มีสัญญาณเชื่อมต่อเข้ามา“มังกรน้ำแข็งกล่าวรายงาน จากนั้นราฟเฟิลก็ปรากฏตัวบนหน้าจอของฉัน เขาดูตื่นเต้นที่ได้พบฉัน “สัญญาณเชื่อมต่อสำเร็จ!” เขามองไปด้านข้าง เหมือนว่ามีคนอื่นอยู่ด้านข้างด้วย จากนั้น ลุงเมสันก็เดินเข้ามายืนข้างราฟเฟิล

ลุงเมสันมองฉัน แล้วใบหน้าของเขาก็ซีดขาวเมื่อเขามองไม่เห็นแฮรี่ ” แฮรี่อยู่ไหน!“

“นอนหลับ“

“อะไรนะ?! ไปปลุกเขาให้ผม“ลุงเมสันคำรามด้วยความโกรธ

ฉันมองไปด้านข้าง แฮรี่ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ฉันมองกลับไปหาลุงเมสันและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร มันยังไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาบอกว่าเขาจะตื่นเมื่อเราไปถึง“

ลุงเมสันหน้ามืด

ราฟเฟิลมองไปทางลุงเมสัน “ลุงเมสัน ผมอยากจะตรวจสอบข้อมูลบางอย่างกับหลัวปิง“

ลุงเมสันเดินออกไปจากหน้าจออย่างไม่พอใจ ทันใดนั้นเขาก็โผล่หน้าเข้ามาแล้วก็ตะโกนว่า “บอกเขาให้ติดต่อผมทันทีที่เขาตื่น!“

“ค่ะ!“ฉันถึงกับตกใจ ลุงเมสันคำรามเหมือนสิงโตที่โกรธจัด

ราฟเฟิลหยิบหนังสือเล่มเล็กของเขาออกมา แล้วหันหน้ามาหาฉันด้วยสายตาเคร่งขรึม “หลัวปิง นี่เป็นครั้งแรกที่มังกรน้ำแข็งออกทำภารกิจ การรวบรวมข้อมูลสำหรับผมเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ดังนั้น โปรดแบ่งปันข้อมูลของมังกรเงินให้กับผมทุกเมื่อ“

“ได้เลย มังกรน้ำแข็ง นายได้ยินที่ราฟเฟิลพูดนะ“

“กำลังเตรียมถ่ายโอนข้อมูล เริ่มต้นการถ่ายโอน“ข้อมูลที่อยู่ตรงหน้าฉันเริ่มถ่ายโอนออกไปขณะที่ราฟเฟิลก็เหลือบมองด้านข้าง ซึ่งก็น่าจะเป็นจอแสดงผลการถ่ายโอนข้อมูล

“หลัวปิง เรากำลังเข้าสู่เขตโคร“มังกรน้ำแข็งกล่าว

“อะไรนะ? มันเร็วมาก!“ฉันมองออกไปด้านหน้าด้วยความตกใจ มังกรน้ำแข็งค่อยๆลดเพดานบิน หลังจากเราเคลื่อนตัวต่ำกว่าก้อนเมฆ ฉันก็มองเห็นดินแดนแห้งแล้ง มันช่างแตกต่างจากดินแดนสีแดงเข้มที่ฉันเคยเห็นก่อนหน้า สีของมันดูซีด และดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยฉันเกลือ ถ้าหากไม่พิจารณาถึงสีของมัน ก็ไม่มีอะไรอยู่ในลานสายตาเลย ไม่มีพืช ไม่มีน้ำ ให้ความรู้สึกเหมือนลอยอยู่ในทะเลหิมะ

“เธอน่าจะเข้าสู่พรมแดนเขตรังสีของโคร…..“ราฟเฟิลดูตื่นเต้นมากกว่าฉัน “ตอนนี้รังสีควรจะอยู่ที่ระดับ 3 ระดับต้านรังสีของมังกรน้ำแข็งอยู่ที่ระดับ 6 จากข้อมูลการสอดแนมครั้งก่อน ตอนเธอเข้าระดับ 6 เธอน่าจะเห็นป่า….“

มีป่า!!

“อย่างไรก็ตาม ต้นไม้ในป่าล้วนกลายพันธุ์เพราะกัมมันตรังสี พวกมัน….“

ทันใดนั้น สัญญาณของราฟเฟิลก็ถูกตัดไปจากหน้าจอ ฉันอึ้งเล็กน้อย มังกรน้ำแข็งปรากฏตัวด้านหน้าฉัน และชี้ไปที่ด้านข้างของฉันอย่างระแวง ฉันมองไปตามนิ้วมือได้เห็นแฮรี่ได้ลุกขึ้นมานั่ง สายตามองตรงไปข้างหน้า “เสียงดังมาก สนใจภารกิจด้วย!! ไม่มีใครส่งเธอมาที่นี่เพื่อสนทนา!“เขาก็ยังคงไม่หันมามองฉัน

“แฮรี่ เราจะไม่คุยกันหน่อยเหรอ? หรือว่านายจะสนใจแต่ภารกิจ“ฉันสีหน้ามืดมน

“ไม่มีเรื่องอะไรจะต้องพูด ผมต้องการจดจ่ออยู่กับภารกิจ“

“นายจะแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวไปเพื่ออะไร? ถ้าหากว่ามันเกี่ยวกับการที่ฉันต่อยนายเมื่อเช้า ฉันก็ขอโทษด้วย ในครั้งหน้า ได้โปรดอย่าเข้ามาใกล้ฉันอีก“

แฮรี่ยังคงมองตรงไปข้างหน้า “เปลี่ยนเป็นการบังคับด้วยมือ” เขาเข้าควบคุมระบบนำทางมังกรน้ำแข็งโดยเมินเฉยฉัน

ฉันเองก็โกรธแล้วเหมือนกัน เพราะฉันอุตส่าห์เริ่มต้นเป็นคนขอโทษก่อน แต่เขายังทำตัวดื้อรั้น ทำตัวไร้แก่นสาร

“เข้าสู่เขตแผ่รังสีระดับ 4…..”มังกรน้ำแข็งเตือน ฉันเริ่มกังวลและไม่สนใจแฮรี่อีกต่อไป ภารกิจสำคัญกว่า!!

พื้นที่สีขาวเบื้องหน้าที่เคยมีจางหาย เปลี่ยนเป็นสีดำ หญ้าเหี่ยวๆโตเป็นหย่อมๆ กระจัดกระจายไปทั่ว เจ้าหญิงอาร์เซนอลเคยกล่าวไว้ว่าพืชในเขตรังสีจะเกิดการกลายพันธุ์ ผู้ที่ไม่สามารถปรับตัวได้จะถูกรังสีฆ่า ส่วนผู้ที่รอด พันธุกรรมจะเกิดวิวัฒนาการ ดังนั้น แม้จะมีผลไม้ แต่ก็เอามารับประทานไม่ได้

“เข้าสู่เขตแผ่รังสีระดับ 5…..”

แสงกล้าปรากฏขึ้นตรงหน้า เมื่อเราบินเข้าใกล้ ฉันมองเห็นร่างของน้ำขนาดมหึมา!! ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขตแผ่รังสีที่มนุษย์อยู่อาศัยไม่ได้ จะมีทั้งน้ำและพืช ทุกอย่างดูไม่น่าอันตราย ซ้ำยังดูน่าดึงดูด

“เข้าสู่เขตแผ่รังสีระดับ 6….”ในที่สุดเราก็เข้าสู่เขตแผ่รังสีระดับหก ฉันมองเห็นสีเขียวเป็นยอด มันมีต้นไม้ มันคือป่าจริงๆ!!

แม้ว่าข้างหน้าจะเป็นป่าแต่ก็ไม่ได้หนาแน่นเหมือนกับป่าในโลกของฉัน ต้นไม้แต่ละต้นดูน่าขนลุก กิ่งก้านที่แผ่ขยายออกมาเหมือนกงเล็บแหลมคม รากที่ปูดโปน ขดเหมือนงูดำ แต่อย่างน้อยพวกมันก็เป็นต้นไม้

“เตรียมตัวแยกห้องโดยสาร“แฮรี่กล่าวกะทันหัน

ฉันมองไปที่เขา แยกอะไร?

ในตอนนั้นที่นั่งของฉันก็ค่อยๆเคลื่อนไปข้างหลังออกจากจุดเดิม ฉันขยับถอยห่างจากที่นั่งของแฮรี่ ประตูโปร่งใสยื่นออกมาจากพื้น ตัดกลางห้องนักบิน

ที่นั่งของฉันยังคงเลื่อนไปข้างหลัง ประตูแยกอีกบานโผล่ขึ้นตรงหน้า หลังจากประตูแยก 3 บานปรากฏ *ปัง* ที่นั่งของฉันก็ยึดติดกับพื้น จากนั้นห้องโดยสาร จากนั้นห้องโดยสารทั้งสองข้างก็เปิดออก แสงแดดสาดส่องเข้ามาจากข้างบน ให้ฉันได้สัมผัสกับโลกภายนอก

*แกร๊ก*ชิ้นส่วนแผ่นใต้พื้นของฉันแยกตัวออกจากห้องนักบินที่อยู่ตรงหน้า ฉันยังคงเดินถอยหลังไปไกลจากจุดที่แฮรี่อยู่ ตั้งแต่ต้นจนจบ แฮรี่เอาแต่มองไปข้างหน้า ประตูห้องโดยสารสีขาวปิดลง ฉันหันมองไปด้านหลัง ก็เห็นห้องนักบินขนาดเล็กเชื่อมต่อกับตู้เก็บของ ผนังของตู้เก็บของเป็นรูปไข่ล้อมรอบที่นั่งของฉันกลายเป็นยานขนาดเล็ก

ฉันมองไปข้างหน้าอีกครั้ง ห้องนักบินของฉันตอนนี้กลายเป็นตู้โดยสาร ส่วนห้องนักบินหลัก ประตูค่อยๆปิดต่อหน้าต่อตาฉัน วินาทีก่อนที่ประตูจะปิด แฮรี่รีบหันมาเหลือบมองฉัน เมื่อเราสบตากัน ฉันมองเห็นความรำคาญในดวงตาของเขา ตอนที่ฉันมองเขา เขาขมวดคิ้ว จากนั้นก็หันหลังกลับไป โดยไม่แม้แต่จะอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฉันฟัง!!

“หลัวปิง“ใบหน้าของมังกรน้ำแข็งปรากฏขึ้น “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอจะต้องบินเดี่ยว“

“อืม“มังกรน้ำแข็งทนทานรังสีระดับ 6 เท่านั้น กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ แฮรี่จะตกอยู่ในอันตรายถ้าหากพวกเราเข้าไปไกลกว่านี้ ฉะนั้น จากนี้เป็นต้นไป ฉันจะต้องขับยานเข้าไปในเขตใจกลางรังสีเพื่อควานหาทรัพยากรตัวคนเดียว