วันรุ่งขึ้น ยูมะออกมารับยุยถึงบ้าน ตอนกดอินเตอร์โฟน ในใจคิดว่า “ก็ไม่ได้ร้อนตัวนะแต่เป็นไปได้หวังว่าจะยังไม่เจอพ่อแม่ของยุยตอนนี้”
สรุปว่า หลังจากกดไปสักพัก ได้ยินเสียงฝีเท้าลงมา ประตูถูกเปิดแง้มออกเล็กน้อย ยุยโผล่หัวมาให้เห็นจากช่องนั้นนิดเดียว
“โย่ อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อ..อรุณสวัสดิ์”
เมื่อเปิดประตูออกมาแล้ว พบว่า วันนี้ยุยยังคงแต่งตัวด้วยชุดแบบเมื่อวานคือเสื้อฮาก้าพร้อมฮู้ดปิดผม แม้ปากจะไม่พูดอะไร แต่เพียงมองตาก็เห็นภากายส่งมาชัดว่า “วันนี้จะไปที่ไหนเหรอ”
ยุมะเห็นสภาพยุยที่ยังคงบุคลิกขาดความมั่นใจเหมือนเดิมม มองว่าพาไปเที่ยวที่เจอคนเยอะตอนนี้ยังไม่น่าจะพร้อม
“วันนี้ไปเล่นเน็ตค่าเฟ่เร้านเดิมดีมั้ย”
“อืม”
ยุยตอบรับสั้นๆ แต่สีหน้าท่าทางตื่นเต้นยินดี แสดงว่าการตัดสินไปที่เดิมเป็นเรื่องที่ถูก
ทั้งสองคนเดินทางไปด้วยกัน ระหว่าเดินทาง ยุยยังคงใช้มือหนึ่งเอาฮุ้ดปิดผม อีกมือหนึ่งจับแขนเสื้อเดินตามหลังผมเหมือนเมื่อวานเปี๊ยบ
แต่แน่นอนว่า เส้นผมสีขาวของยุยเป็นจุดเด่นจริง ระหว่างสวนทาง มีบางคนหยุดยืนมองด้วย ยิ่งทำให้ยุยทำตัวลีบกว่าเก่า ดึงฮุ้ดปิดแน่นกว่าเดิม สีหน้าหวาดกลัว คงนึกถึงภาพในอดีตที่โดนแกล้งเรื่องทรงผม
ยูมะเห็นอาการยุยไม่สู้ดีจึงชวนคุยเรื่องไอเท็มที่ดรอปจากบอสเมื่อวานว่าจะเอาไปทำไรดี เพราะไอเท็มที่ดรอปมา ยูมะเอาไปใช้อะไรไม่ได้
พอคุยเรื่องเกม สีหน้ายุยเปลี่ยนไปในทางที่ดี คุยเล่นกันเรื่องไอเท็มในเกมว่าจะมอบไอเท็มแลกกันกับยุย
พอเดินไปคุยไป ไม่นานก็ถึงร้านเน็ตที่เดิม ยูมะจองห้องคู่แบบเดิม เดินไปด้วยกันกับยุย พอถึงห้องปุ๊บ ยุยนั่งเก้าอี้คอม เป่าปากถอนใจโล่งอกราวกับเพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา
“ฮะฮะ เพิ่งมาร้านนี้ได้สองครั้งแต่รู้สึกเหมือนที่นี่เป็นบ้านอีกหลังไปละ”
ยูมะกล่าวแซวยุย พอยุยฟังจบ เธอรีบหยิบสมาร์ทโฟนพิมพ์แชทตอบกลับ
“กะแล้วเชียว การออกมานอกบ้านเป็นอะไรที่ไม่ไหว ใช้พลังงานเยอะ เหนื่อยแท้”
ยุยพิมพ์จบส่งสติกเกอร์ตัวละครอนิเมะทำท่าเหนื่อย เล่นเอายูมะอมยิ้ม พิมพ์แชทตอบกลับไป
“คุยตรงมันยากสุดท้ายพิมพ์แชทก็ง่ายกว่าอยู่ดีสินะ”
“อืม พิมพ์แชทมันสบายใจและเร็วกว่าด้วย หรือมันไม่ดีเหรอ”
“เปล่า อยากทำอะไรก็เต็มที่เลยเอาที่สบายใจครับ”
ยุยส่งสติกเกอร์ขอบคุณกลับมา
เอาจริงๆยูมะอยากให้คุยด้วยปากตัวเองมากกว่า ไม่งั้นคงแก้เรื่องสื่อสารไม่เก่งไม่ได้ แต่สภาพยุยตอนนี้ที่แค่ออกมาข้างนอกยังลำบากขนาดนี้ ถ้าเร่งรีบบังคับยุย ผลออกมาน่าจะแย่มากกว่าดี ค่อยเป็นค่อยไปน่าจะเหมาะกว่า
ยุมะพิมพ์แชทตอบกลับ
“ชั้นชินแล้วล่ะ แต่ก็นะ ถ้ามองจากภายนอกใครมาเห็นเราต้องคิดว่าเราไม่รู้จักแน่”
“คนอื่นมองยังไงก็ช่าง ผมชอบยูมะนะ”
ห๊ะ
ยูมะแอบสะดุ้ง คือรู้แหละว่าชอบ ในความหมายยุยมันไม่ใช่ชอบเชิงชู้สาวแน่ แต่ว่าการที่เด็กผู้หญิงสักคนบอกว่า “ชอบ” มันก็ทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ เปลี่ยนเรื่องคุย
“เข้าเกมเลยมั้ย”
“อืม ลุยโลด”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เล่นเกมด้วยกันเหมือนเมื่อวาน แต่ที่ต่างคือบรรยากาศ
หากเทียบกับเมื่อวาน ในวันนี้ทั้งสองคนสนิทกันมากกว่าเดิม ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ก็ไม่รู้สึกแย่ บางเวลายูมะแอบเหลือบมองยุย เห็นเธอยิ้มและหัวเราะมีความสุช แค่นี้เขาก็ดีใจมากแล้ว
ถึงแม้ชีวิตจริงยุยจะเป็นคนขี้กลัว แต่ในฐานะเกมเมอร์ คนละเรื่องเลยเพราะเธอมีฝีมือจริง สกิลเพลย์ การตัดสินใจล้วนอยู่ในระดับสุดยอด การเล่นเกมกับคนเก่งมันก็เพื่มความสนุกอยู่แล้ว
หลังจากเล่นเกมไปได้หลายชั่วโมง ทั้งสองคนมีอาการเหนื่อยล้าตาแห้ง ยูมะเลยเสนอว่าพักสักแปบละกัน
ยุยเห็นด้วย พยักหน้าเล็กน้อย
ยูมะเดินออกไปข้างนอกแปบหนึ่งก่อนกลับมา
“เอ้านี่ ผ้าร้อน เอาประคบตาช่วยแก่อาการล้าได้นะ”
“อืม..ขอบคุณ..นะ”
ยุยรับผ้าร้อนมา แต่เธอยังไม่ประคบ ทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนมองยูมะ
“มีอะไรรึเปล่า”
“…ชั้นได้รับ..ความใจดีจากยูมะ.ฝั่งเดียว มันดีแล้วเหรอ”
“ห๊ะ?”
“…ยูมะ…วันนี้มาเล่นเกม…ด้วยกัน..แถมยังใส่ใจชั้น..หลายเรื่อง..แต่ชั้น..ไม่มีอะไร..ตอบแทนคุณสักอย่าง”
“เราเป็นเพื่อนกัน จะคิดเล็กคิดน้อยทำไม”
“แต่ว่า…”
ยุยยังคงมีท่าทีไม่สบายใจ ยูมะเดาว่าเธอคงคิดมากจริงแหละ ด้วยความที่ไม่มีเพื่อนมาก่อน +เป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองเลยมองว่าเรื่องนี้คือการสร้างความลำบาก ทั้งที่จริงแล้วเพื่อนกันทำแค่นี้มันจิ๊บๆ
ยูมะคิดหาหนทางพักหนึ่ง ก่อนเขินหน้าแดงนิดๆ แต่เก๊กเนียนตีหน้านิ่ง
“ถ้างั้นก็ ชั้นมีเรื่องหนึ่งจะขอร้องนาย”
“ด..ได้สิ”
“พรุ่งนี้ออกมาเที่ยวด้วยกันอีกนะ หรือถ้าไม่สะดวกจะเป็นวันมะรืนหรือวันอื่นก็ได้”
“เอ๋..จริงๆก็ว่างตลอดนะไม่มีกำหนดไปที่ไหนเลย แต่จะดีเหรอ”
ยุยยังคงมีท่าทีกังวลไม่เปลี่ยน ยูมะหัวเราะเล็กน้อยกล่าว
“ชั้นอยู่กับนายแล้วรู้สึกสนุก ที่นายคิดเผื่อเรื่องความรู้สึกชั้น ชั้นก็ดีใจ นายเป็นคนอ่อนโยน แถมเล่นเกมกับนายชั้นได้ไอเท็มดรอปดีๆเยอะมาก คิดว่านายก็น่าจะรู้สึกแบบเดียวกับชั้นนะ”
“แต่ว่า…”
“แล้วก็..ชั้น…คือ..ชั้นเองก็ชอบนายเหมือนกัน”
ยูมะเขินจัดจนพูดตะกุกตะกัก แต่ก็พูดออกไปจนได้ ยุยฟังจบ เธอตะลึงเบิกตากลมโต
“ชอบในฐานะเพื่อน ย้ำครับ ในฐานะเพื่อนนะ”
“อืม”
ถึงแม้ว่ายุยจะได้ยินคำว่า ในฐานะเพื่อน แต่เธอยังคงอึ้งอยู่ ยกสองมือแตะแก้มตัวเอง ใบหน้าแดงแป๊ด ก่อนหัวเราะออกมา
“แฮะแฮะแฮะ… ดีใจจัง…. ชั้นดีใจมากๆเลย”
สีหน้าท่าทางเธอคือดีใจมากจริง เล่นเอายูมะเขินอาย รีบบอกว่า
“นี่เป็นความรู้สึกจริงชั้นตามนี้แหละ เอืม…อืมม เรื่องนั้นช่างมันก่อน หมดเวลาพักแล้ว เข้าเกมกันเหอะ”
“อืม”
หลังจากนั้น ทั้งคู่เล่นเกมด้วยกันอีกหลายชั่วโมงก่อนจะออกจากร้านเกม
พอออกจากร้านเกม ปรากฏว่าวันนี้มีผู้คนสัญจรไปมามากเป็นพิเศษ พอยุยเห็นคนจำนวนมาก เธอมีอาการหวาดวิตกเหมือนเดิม
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยววันนี้ชั้นไปส่งเหมือนเดืม
“อืม”
***
จบCH3-1
ใครสนใจอ่านตอนถัดไปล่วงหน้า เรียนเชิญได้ที่เพจนะครับ ตอนนี้มีกิจกรรมแจกลูกเพจ อ่านนิยายแล้วได้เงินนะครับ
อยากอ่านไวกว่าใครนิดหนึ่ง คลิกติดตามเพจผู้แปลได้ตรงนี้เลยจ้า kurakon
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
