“แล้วก็เรื่องสีผมของผม..”
ชวาร์สกล่าว เอามือแตะผมตัวเอง
“ตอนอยู่ประถม ผมถูกคนอื่นบุลที่เพราะสีผมนี้”
ยูมะรู้ถึงความลำบากใจ
เข้าใจเป็นอย่างยิ่งเลย
ตอนอยู่ประถม ถ้าคุณแตกต่างเรื่องสีผมโดดเด่นจนโดนรังแก มันไม่ใช่เรื่องแปลกใจเลยในสังคม
ยูมะที่เข้าใจถึงความเจ็บปวดของเพื่อนซี้ รู้ซึ้งเจ็บแทน
“แต่ก็นะ สีผมของผมแค่เห็นคนก็ขยะแขยง บางทีจะไปโทษคนแกล้งคงไม่ได้่”
“เรื่องนั้นมันไม่จริงสักหน่อย”
ยูมะหยุดแชท เปลี่ยนเป็นพูดในโลกจริง ยื่นมือคว้าไหล่ของชวาร์สที่สั่น เธอตกใจเปล่งเสียงกรี๊ดเบาๆ เบิกตากลมโตมองยูมะ
“นายโคตรน่ารักเลยต่างหาก เห็นครั้งแรกชั้นถึงมองไม่วางตา สีผมของนายสวยเหมาะกับนายมาก เหมือน…นางฟ้าไม่มีผิด…เพราะฉะนั้นชั้นคิดว่านายควรมีความมั่นใจมากกว่านี้นะ…เคมั้ย?”
ยูมะรู้สึกว่าพูดเองอายเอง แต่พอพูดแล้วมันหยุดความรู้สึกที่คิดในใจไม่ได้เลยสารภาพหมดเปลือก
ชวาร์สหน้าแดงแป๊ด หยิบโทรศํพท์ขึ้นมากดแชท
“ยูมะหน้าแดงแจ๋เลยนะ 55555”
ยูมะเปลี่ยนจากพูดในชีวิตจริง หันมากดแชทตอบ
“ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ555”
ยูมะคิดว่าถึงแม้ชวาร์ส เพื่อนสนิทที่เขาคิดว่าเป็นผู้ชาย แท้จริงแล้วเป็นผู้หญิงและมีสีผมสีขาว แต่แล้วไงล่ะ พอพิมพ์คุยกันในแชทมันก็ขัดเจนว่า ชวาร์สก้คือชวาร์ส ปากต้องแซ่บแบบนี้นิดๆแหละ
แต่ว่าฝั่งชวาร์ส ตอนนี้ดูมีท่าทีเหมือนเสียดายบางอย่าง
“เป็นอะไรไปนิ”
พอถูกถามใจแชท เธอมีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนแชทกลับ
“ผมคิดว่า ถ้าเป็นยูมะ ผมคงสามารถสนทนาในชีวิตจริงได้แม้สักนิดนึงก็ยังดี แต่ความเป็นจริงคือ สุดท้ายผมได้แค่สนทนาผ่านแชทเท่านั้น รู้สึกแย่มากเลย”
ก็นะ ชวาร์สออกมาพบผมในชีวิตจริงด้วยจุดประสงค์ว่าต้องการรักษาโรคสื่อสารคนอื่นไม่เก่ง
แต่ยูมะคิดว่า มันจิ๊บจ๊อยมาก ก่อนจะรักษาโรคสื่อสาร ชวาร์สควรมีความมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้เดี๋ยวก็ดีขั้นเอง
ชวาร์สไม่ได้มีปัญหาแค่เรื่องสื่อสาร ยังมีความกังวลเรื่องรูปลักษณ์สีผมด้วย ฉะนั้นมันจะแก้ไขทันทีเลยคงเป็นไปไม่ได้ เอาจริงๆแค่เธอกล้าที่จะออกมาพบผมในชีวิตจริง นั่นก็น่าชื่นชมมากพอแล้ว
ด้วยเหตุนี้ ยูมะกระตุ้นตัวเองด้วยการตบแก้มของเขา เขาสรุปความคิดตัวเองออกมาชัดเจน
สิ่งที่เขาตกใจมีเพียงแค่เพื่อนที่คิดว่าเป็นผู้ชาย แท้จริงแล้วเป็นผู้หญิง
ที่เหลือถึงเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ก็ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทของยูมะอยู่ดี และเพื่อมอบความกล้าให้เพื่อนคนนี้ที่อุตส่าลงทุนมาหาเขาในชีวิตจริง เขาต้องช่วยเธอเรื่องนี้ให้ได้
“ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่ว่านายจะกังวลเรื่องอะไรก็ตาม ไว้ใจให้ชั้นจัดการได้เลย”
ยูมะพิมพ์แชทจบ เดินไปตบหลังชวาร์สเบาๆเป็นเชิงว่าไม่ต้องเป็นห่วง ชวาร์สตะลึงเล็กน้อย มองหน้าเขา
ยูมะพิมพ์แชทต่อ
“เรื่องสื่อสารไม่เก่ง เดี๋ยยวชั้นช่วยนายเอง เป็นกำลังใจให้นะพยายามเข้า”
“ขอบคุณนะ แต่จะดีเหรอ ไม่รบกวนนายมากไปเหรอ”
“คิดเยอะ เราเป็นเพื่อนกันนะ ถูกมั้ย”
ชวาร์สอ่านแชทจบ น้ำตาไหลซึ้งใจ
ยูมะรีบกล่าว
“เอ่อ..เรื่องแค่นี้เองไม่ต้องร้องไห้ก็ได้ครับ”
“อืม.”
ชวาร์สยกแขนเสื้่อเช็ดน้ำตา พิมพ์แชทตอบ
“ขอบคุณนะ ผมดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับยูมะ”
“ยังไงก็ตาม หลังจากนี้มีที่ไหนที่เราสองคนอยากไปมั้ย”
“ผมไม่ค่อยรู้จักแถวนี้ ให้นายเป็นคนตัดสินละกัน”
“โอเคจัดไป”
ชวาร์สลุกขึ้นยืน เดินไปจับแขนเสื้อยูมะ
“เอ๋ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“อ…เอ่อ..คือว่า..อย่างน้อย..อยากจะ..หัดคุย..มากกว่านี้”
ชวาร์สเลิกพิมพ์แชท พูดออกมาจากปากตัวเองเสียงสั่น แต่นี่เป็นเสียงที่กลั่นจากความพยายามสุดชีวิต ดูจากท่าทีที่เกร็งขนาดนั้น
ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันของชวาร์สกับยูมะ เธอต้องเงยหน้ามองเล็กน้อย
“”ชั้น…ชื่อ..คา…คา…คามิ…..”
“ไม่เป็นไรครับ ค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้ก็ได้”
ชวาร์สฟังคำพูดยูมะจบ เธอสูดลมหายใจเข้าและออกลึกเสียงซู้ด ฮ่า ก่อนจะกล่าว
“ชื่อจริง…ของชั้นคือ…คามิชิโร ยุย ได้โปรด…เป็นเพื่อนกับชั้น..ด้วยนะคะ”
หลังพูดจบ ยุยหลับตาปี๋ ยื่นมือที่สั่นเทามาข้างหน้า
นี่คือการขอเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดในชีวิตท่ี่ยูมะเคยเห็นเลย
ยูมะหัวเราะเล็กน้อย ยื่นมือไปจับจับมือ
“ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกันครับ ผมสุงิยากิ ยูมะ ฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งด้วยนะครับ”
นี่คือจุดเริ่มต้นการรู้จักในชีวิตจริงครั้งแรกของ คามิชิโร ยุย และ สุงิกยากิ ยูมะ
*****
จบCH1-3
เรื่องนี้มีทั้งหมด7chนะครับ รออ่านไปเรื่อยๆฆ่าเวลาแหละ เรื่องนี้ปูความสัมพันธ์นานจริง แต่มันเรียลดีนะ ชอบความซื่อใสของน้อง
ใครสนใจอ่านตอนถัดไปล่วงหน้า เรียนเชิญได้ที่เพจนะครับ ตอนนี้มีกิจกรรมแจกลูกเพจ อ่านนิยายแล้วได้เงินนะครับ
อยากอ่านไวกว่าใครนิดหนึ่ง คลิกติดตามเพจผู้แปลได้ตรงนี้เลยจ้า kurakon
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
