[LN] Inchara na Ore to Ichatsukitaitte Majikayo… 1.3

จะขอเปลี่ยนวิธีการพูดของพระเอกของเราหน่อยนะ..~

ต่อจากตอนก่อนนะ~

—เนื่องจากเธอใช้ชื่อเรียกของผมจริงๆ จึงไม่มีทางที่ผมจะเมินเฉยต่อเธอได้ … ผมเป็นคนโดดเดี่ยวและลำดับชนชั้นของโรงเรียนที่มีตำแหน่งต่ำกว่าเธออย่างเห็นได้ชัด ไม่มีทางที่ผมจะต่อต้านสิ่งนั้นได้

ผมมีความผิดปกติในการสื่อสารขั้นรุนแรง…ผมสามารถเล่นเกมใดก็ได้และเห็นค่าตัวเลขของตัวละคร แต่ความสัมพันธ์ของมนุษย์นั้นมากเกินไปสำหรับผมและตัวผมเองที่ไม่มีประสบการณ์ นั่นเป็นเหตุผลใหญ่และส่งผลเสียต่อความผิดปกติในการสื่อสาร ผมรู้ดีว่าตัวเองเป็นคนโดดเดี่ยวที่ไม่พยายามแก้ไขอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

“…ทำยังไงดี..”

“ชิซึกิคุง กำลังถามฉันใช่มั้ย..”

“…..”

“เกี่ยวกับ…เส้นทางในอนาคตของฉัน”

เธอพูดและเริ่มหน้าแดงอย่างโกรธจัด

จากที่ไหนสักแห่ง ผมได้ยินเสียงนักเรียนที่กำลังตื่นเต้นหลังจากโรงเรียนเลิกเรียนแล้วในวันนั้น เสียงอื่นๆ จากภายนอกอาคารเป็นเสียงของชมรมเบสบอล และผมก็ได้ยินเสียงรถบรรทุกขับผ่านโรงเรียนไปด้วย และถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เสียงเหล่านั้นก็รู้สึกห่างไกลและไม่จริง โลกค่อยๆ ถูกแต่งแต้มด้วยสีส้มที่แผดเผา ทำให้ใบหน้าของคาสุกะเป็นสีนั้น ขณะที่ริมฝีปากของเธอปริตัวขึ้นราวกับกลีบดอกไม้เปิดออก…

“ของฉัน….”

“ของเธอ…?”

“มันคือ ..การได้เป็น…ภรรยา”

….

…ฮะ?

“ภรรยา..”

“~~~!”

คาสุกะหน้าแดงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ และพยักหน้าเบาๆ

น่ารัก…ไม่ ไม่ ไม่ เดี๋ยว! แค่ยอมรับความจริงว่าเธออยากเป็นภรรยา ซึ่งค่อนข้างจะน่าสงสัยในอาชีพการงาน แต่ถ้าเธอต้องการอย่างนั้นจริงๆ แล้วผมควรจะสนับสนุนเธอแบบไหน!?

“…ฟ-ฟังนะ ฉันต้องยืนยันเรื่องนี้อีกที เธอลากฉันมาที่นี่ แล้วก็ให้ฉันเข้าร่วมชมรมของเธอ เธอต้องการให้ฉันช่วยสนับสนุนเส้นทางในอนาคตของเธอ…ใช่ไหม..”

“ช-ใช่..”

ดวงตาของคาสุกะเต็มไปด้วยความร้อนแรงและความหลงใหลแปลกๆ

“…ดังนั้นความปรารถนาของเธอในอนาคต…คือการได้เป็นภรรยาใช่มั้ย..”

“…ใช่”

เรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร? ผมแค่คิดลึกเกินไปในเรื่องนี้ใข่ไหม? ถ้าผมคิดผิด มันคงน่าอายมากแน่ๆ ความคิดของผมในตอนนี้ ไม่ได้แค่อวดดีเกินไปเหรอ? แต่…

“งั้น…เธอมีแผนจะให้ฉันช่วยอะไร”

“ม….”

ขณะนั้น คาสุกะเงยหน้าและ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยแรงกระตุ้นอย่างมาก มองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่ใกล้จะร้องไห้ออกมา ผมมองดูเธอที่สั่นระริกและขนตายาวด้วยความงุนงง ลมหายใจที่ตึงเครียดของเธอถูกส่งมาถึงผมทันที

….ทำให้ผมรู้สึกประหม่าเหมือนกัน แล้วเธอก็วางมือขวาไว้ข้างหน้าหน้าอกของเธอ

“…ฉ-ฉัน…คาสุกะ ฮินะ คนนี้ …เคยชอบ..นาย..มาตลอด ชิซึกิ คุโจคุง”

…………เอ๊ะ…ผมถูกสารภาพแล้ว!? ผม!? คาสุกะ ฮินะ!? คาสุกะน่ารัก น่าเอ็นดู ใจดี เรียนเก่ง กีฬาเก่ง ผู้หญิงในอุดมคติของทุกคนสารภาพกับผมแล้ว…

ใครกันที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นคนต่ำต้อยที่สุดในโรงเรียน? ไม่ต้องพูดถึง…การแสดงออกของเธอราวกับหญิงสาวที่หลงอยู่ในความรัก ขณะที่เธอมองตรงมาที่ผม… เป็นเวบาครูหนึ่ง..

ผมเงียบสนิท แค่เพียงพยายามจัดระเบียบความคิดของผม

“ถ้างั้น…”

“อ-“

“~~! เพราะงั้น…เพื่อที่จะเป็นภรรยาของชิซึกิคุง ฉันต้องการการสนับสนุนจากคุณ…ฉันจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับสิ่งที่คุณชอบและสิ่งที่คุณไม่ชอบ…ดังนั้นการที่คุณเข้าร่วมชมรมเป็นวิธีที่เร็วที่สุดใช่ไหม!?”

“…อย่าบอกนะว่า..”

“ชิซึกิคุง! เพื่อที่จะเป็นภรรยาในอนาคตของคุณ ฉันต้องการเรียนรู้และเป็นที่รักของคุณ! ได้โปรด..ให้ฉันได้เป็นแฟนของคุณได้มั้ย!”

เธอพูดและพุ่งเข้ามากอดผมซึ่งยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้

“…..”

อย่างที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ หรือประกาศในระหว่างการพูดคนเดียว ผมไม่คิดว่านี่เป็นกับดักหรือคำสารภาพในเกมการลงโทษ นี่ไม่ใช่ข้อพิสูจน์เชิงตรรกะใดๆ เป็นเพียงความรู้สึกของผมเอง แต่ผมเห็นจากการจ้องมองของเธอว่าเธอจริงจังกับเรื่องนี้ และคาสุกะจะไม่ยอมให้มีการแกล้งทำอันตรายที่อาจสร้างความบาดหมางให้กับผู้คนแน่นอน เราอาจจะไม่เคยคุยกันเลย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้ว่าคาสุกะเป็นผู้หญิงที่เก่งมาก

…อย่างไรก็ตาม ผมยังคงคิดว่าผมควรจะปฏิเสธ แน่นอน ถึงผมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ ที่ถูกกล่าวว่าไม่มีเหตุผลพิเศษที่จะพูดตกลงอย่างใดอย่างหนึ่ง แน่นอนว่าต้องมีคนคอยกระตุ้นให้ผมออกไปกับเธอไม่ว่าจะด้วยวิธีใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ แต่นั่นเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดจริงๆ หรือ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีอีกเหตุผลใหญ่ ถ้าผมมีแฟนมันเหมือนกับการถูกกักขังไว้ภายใต้เงื่อนไขความรัก ผมจะไม่ได้อยู่อย่างอิสระอีกต่อไป…

“ขอโทษนะ…เอ่อ..แต่ฉันคงไปกับเธอไม่ได้…”

“ฉันขอถามได้มั้ยว่า..ทำไม!?”

หลังจากนี้คาสุกะแยกจากผม เราคงสบตากันไม่ได้…

มีปัญหาในการพูดคุยกับผู้คนในขณะที่มองตาพวกเขา แม้ว่าท่าทางของเธอจะดูเหมือนน้ำตาจะไหลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วคาสุกะ ก็แสดงรอยยิ้มที่น่ายกย่อง

“ฉัน…ไม่ค่อยรู้เรื่องของเธอเท่าไหร่หรอกนะคาสุกะ แม้แต่คนที่มืดมนและโดดเดี่ยวอย่างฉันก็ไม่มีสิทธิ์เก็บเธอไว้ได้เพราะเธอน่ารัก หรือเพราะฉันสามารถอวดได้ว่ามีผมเป็นแฟน การออกเดทกับเธอโดยไม่มีความรู้สึกใดๆ เกี่ยวข้องแค่รู้สึกไม่ถูกต้อง ฉัน….ก็เลยทำไม่ได้”

“ถ-ถ้าอย่างนั้น!”

“หึม..!?”

“ทำไมวันนี้เราไม่ลองเป็นคู่รักแล้วก็ลองและออกเดตกัน! เดทหลังเลิกเรียน!”

“ฮะ วันนี้!”

“ใช่”

คาสุกะพยักหน้าสองครั้ง อาจเป็นการแสดงว่าสิ่งนี้สำคัญเพียงใด

“กับฉัน…เธอจะ—?”

“ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรพวกนี้มากนัก แต่ถ้าคุณไม่รู้เกี่ยวกับฉันมากขนาดนั้นจริง ๆ ฉันเองก็ต้องแสดงให้คุณเห็น!..”

เธอพูด สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้ว—

“สำหรับตอนนี้…เพื่อให้เราได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น…ไปเดทกับฉันนะ!”

จบ~~!!! บทที่1 บทต่อไปจะเป็นการออกเดทน๊ะ~