[LN]ในเมื่อฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนายแล้ว งั้นฉันก็ควรจะเป็นแฟนนายแล้วนะ ?บทที่1.3 – ทำไมถึงเป็นสีแดงกุหลาบล่ะ?

บทที่1.3 – ทำไมถึงเป็นสีแดงกุหลาบล่ะ?
 

[ โอเค ! เรียบร้อยแล้ว ]
 

ผมตั้งผ้าใบบนขาตั้งและเตรียมอุปกรณ์อื่นๆ แล้วก็เปลี่ยนมาใส่ชุดเอี๊ยมที่ไม่ต้องกังวลว่าจะเลอะเทอะ

ที่นี่คือห้องศิลปะ และตอนนี้มีแค่ผมคนเดียว หลังเลิกเรียน ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่เพื่อวาดภาพ
 

ถึงโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดอิโตซุมิที่ผมเรียนอยู่จะไม่มีชมรมศิลปะ แต่โรงเรียนก็ให้ผมใช้ห้องนี้เป็นกรณีพิเศษ

ถ้าปีนี้ผมทำผลงานไม่ได้ ก็อาจจะเสียสิทธิ์ในการใช้ที่นี่ ถ้าเป็นแบบนั้น ก็คงช่วยไม่ได้

ในมุมหนึ่งของห้องศิลปะ มีถ้วยรางวัลตั้งแสดงอยู่ โดยมีคำว่า “รางวัลชนะเลิศ” สลักอยู่บนฐาน

ถ้วยรางวัลนี้ ผมได้มาตอนฤดูร้อนปีที่แล้ว ในการแข่งขันศิลปะแห่งชาติที่จัดขึ้นเป็นครั้งแรกเพื่อเฟ้นหา “ศิลปินมัธยมปลายที่ดีที่สุดของญี่ปุ่น” ในหมวดจิตรกรรมสีน้ำมัน

เหตุผลที่ผมสามารถใช้ห้องศิลปะนี้ได้ก็เป็นเพราะความสำเร็จนี้เป็นหลัก

พูดตามตรง ยังคงแปลกใจที่ได้รางวัลนี้ตั้งแต่ปีหนึ่ง คงเป็นโชคซะมากกว่า

[ ..ภาพสำหรับงานแข่งเหรอ? ]

ผมบ่นกับตัวเองพร้อมเกาหัว

ตอนนี้เป็นกลางเดือนมิถุนายน กำหนดส่งผลงานเข้าแข่งขันคือช่วงต้นเดือนสิงหาคม ซึ่งผมควรจะเริ่มวาดแล้ว

ผมรู้อยู่ แต่…เฮ้อ…

ภาพที่ผมกำลังวาดอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ภาพสำหรับการแข่งขัน มันเป็นอีกภาพหนึ่งที่รู้สึกว่าต้องทำให้เสร็จก่อน ไม่ว่ายังไงก็ตาม

[ …ใช่สิ….ไม่ดีกว่า ]

ผมตัดสินใจทำงานที่กำลังวาดอยู่ตอนนี้ให้เสร็จก่อน ภาพสำหรับการแข่งขันเอาไว้ทีหลัง ไม่ว่าจะคิดมากแค่ไหน คำตอบก็เหมือนเดิมเสมอ

หลังจากตบแก้มเบาๆ ด้วยสองมือ ผมก็จับพู่กันและยกพาเลตขึ้นมา

[…]

พอผมเริ่มวาดภาพความรู้สึกถึงเวลาของผมก็หายไป

[ อืม…และ… ]

เมื่อสติของผมกลับมาจากโลกของภาพวาดสู่ความเป็นจริง ผมก็ยืดตัวออก

── ว้าว ทำไปได้เยอะเหมือนกันนะเนี่ย

เมื่อดูนาฬิกาบนผนัง เวลาผ่านไปประมาณสองชั่วโมง ภาพวาดใกล้จะเสร็จแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี

[ อืม…เอ๋? อ๊ะ แย่ล่ะ! ]

ขณะที่กำลังเพลิดเพลินและพอใจกับภาพ ผมก็สังเกตได้ถึงเสียงจากนอกหน้าต่าง

ผมรีบไปที่หน้าต่างและเช็คดูข้างนอก ตามที่คิดไว้ ฝนกำลังตกอยู่

ผมเปิดหน้าต่างและยื่นมือออกไป ฝนไม่ได้หนักมาก ตรงสนามฝั่งตรงข้าม ทีมเบสบอลยังคงฝึกซ้อมอยู่เหมือนกับจะบอกว่า “นี่ไม่ถือว่าฝนตกด้วยซ้ำ”

แต่ฝนก็คือฝน… ไม่ได้เอาร่มมาด้วยสิ !

ต้องเดินกลับบ้านจากที่นี่ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาที ต่อให้เป็นแค่ละออง ก็เปียกโชกก่อนถึงบ้านแน่ๆ

ถึงภาพที่วาดจะดีมาก แต่สถานการณ์นี้ไม่ดีเลย

[ อา…แย่จัง ]

ผมไม่ค่อยมั่นใจในสภาพร่างกายตัวเอง ถ้าเปียกฝนระหว่างทางกลับบ้านอาจทำให้สุขภาพแย่ลงได้ง่ายๆเลย

มันจะรบกวนการวาดภาพของผม

พ่อแม่ของผมเสียไปหลายปีแล้ว ปู่ย่าตายายก็อยู่ไกลออกไป ผมอยู่คนเดียว ไม่มีสมาชิกครอบครัวที่มารับผมได้

[ …ทำไงดี? ]

ยังไงก็เถอะ ในสถานการณ์นี้ ตัวเลือกเดียวของผมอาจจะต้องวิ่งฝ่าฝนก่อนที่ฝนจะหนักขึ้น

แต่พอกำลังจะยอมรับชะตากรรมนั้น…

[ คูยะ อยู่มั้ย~!? ขอเข้าไปได้มั้ย~!? ]

เสียงเคาะ ก๊อกๆๆ! กับ เสียงที่ร่าเริง ก็ลอยมา

[ หือ? อ่า ฉันอยู่ เข้ามาได้เลย ]

[ อ๊ะ ดีจังที่ยังอยู่! ขอโทษที่รบกวนนะ! ]

คนที่เปิดประตูเข้ามาคือนักเรียนหญิงคนหนึ่ง

ดวงตาที่เบิกกว้างของเธอเต็มไปด้วยพลังงาน และผมสีสว่างของเธอก็ยิ่งขับให้ดูมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น

แม้จะตัวเล็ก แต่รูปร่างของเธอก็มีส่วนโค้งเว้าที่เหมาะสมเปล่งประกายเสน่ห์แลดูสุขภาพดี

แต่สิ่งที่ทำให้ผมจับตามองมากที่สุดคือท่าทางที่เหยียดตรงและเรียบร้อยเสมอของเธอ มันเผยให้เห็นถึงการเลี้ยงดูที่ดีและความละเอียดอ่อนที่ไม่อาจซ่อนอยู่ภายใต้ความร่าเริงของเธอ

เมื่อเห็นสิ่งที่เธอถืออยู่ในมือ ผมก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

[ …อ๊ะ นั่น ]

[ ใช่! ดีใจจังที่คูยะยังไม่กลับ ฉันมาทันเวลาสินะ! ]

เด็กสาวพูดพร้อมกับยกมือที่เธอถือร่มอยู่ขึ้น

[ กลับบ้านด้วยกันเถอะ! ร่มนี้ใหญ่พอสำหรับเราสองคนนะ! ]

รอยยิ้มเจิดจรัสปรากฏขึ้นบนใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่สามารถเห็นได้ชัดจากระยะร้อยเมตร แม้จะฝนตกและท้องฟ้ามืดครึ้ม แต่น่าแปลกที่รอบตัวเธอกลับดูสว่างไสว

[ ช่วยได้เยอะเลย! ขอบคุณนะ ซุยกะ! ]

ซุยกะ อาโดะ 

เธอเป็นนักเรียนปีหนึ่ง รุ่นน้องของผมหนึ่งปี และเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม

[ ขอโทษที่ต้องให้นายถือร่ม…]

[ ให้ฉันถือเถอะ ฉันตัวสูงกว่าเธอนะ ]

เราสวมรองเท้าที่ทางเข้าและเดินไปภายใต้ร่มหนึ่งคันผ่านลานโรงเรียนที่ฝนตก โรงเรียนมีพื้นที่กว้าง เพราะงั้นประตูโรงเรียนจึงอยู่ค่อนข้างไกล

[ เธอทำอะไรอยู่จนถึงตอนนี้เหรอ ซุยกะ ]

[ ฉันกำลังอธิบายควิซให้เพื่อนในห้อง แล้วก็ไปช่วยทีมบาสเกตบอลหญิง แล้วก็มีงานสภานักเรียนด้วยนิดหน่อย ]

[ เหมือนเดิมเลยนะ ถูกดึงไปทุกที่เลย ได้กลับบ้านพร้อมกับคนที่ฮ๊อตนี้ รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรเลย โชคดีขนาดไหนกันนะ? ]

[ นายไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก! ]

[ ฉันคิดอยู่นะ , รู้สึกขอบคุณเธอมากเลย ! ]

[ อ๊า อะ อ๊า–วะ ว๊าาา-! หยุดเลยนะ คูยะ! ]

ผมเอามือวางบนหัวเธอและยีผมนุ่มๆของเธอเบาๆ แล้วเธอก็ทำหน้าบึ้งและจ้องผม

 [ พอได้แล้ว ! ]

สีหน้าของซุยกะชัดเจนและน่ารักเสมอเลย

[ เป็นที่นิยมจริงๆสินะ แม่คนดัง ]

[ นั่นไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไรเลย….]

ถึงเธอจะถ่อมตัว แต่ซุยกะก็เป็นที่รู้จักกันดีในโรงเรียน แม้จะเพิ่งอยู่ปีหนึ่งก็ตาม เธอเป็นที่รักและชื่นชมของทุกคน

ถึงผมจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอ ก็ยังคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

ร่าเริงและสดใส เป็นคนขยันที่จริงจัง และยังเป็นนักเรียนอันดับต้นๆ ของทุกวิชา นอกจากนี้เธอยังเก่งกีฬาทุกประเภทที่เล่น

ชมรมกีฬาต่างๆ เลยเรียกร้องให้ไปช่วยเพราะความสามารถด้านกีฬาของเธอ

ทักษะการสื่อสารของเธอโดดเด่น ทำให้เธอเป็นเพื่อนกับทุกคนในทุกระดับชั้นเป็นที่รักและได้รับการยอมรับ เธอยังถูกชวนเข้าคณะกรรมการสภานักเรียนตั้งแต่เข้าเรียนใหม่ๆ

พอมาคิดๆ ดูแล้ว ก็น่าประทับใจทีเดียว

นั่นคือเด็กสาวที่ชื่อ อาโดะ ซุยกะ