[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก 57 Volume 3 Chapter 1 ปัญหาใหม่ End Chapter

Part 5

งานเลี้ยงจบลงโดยไม่มีปัญหาใดๆนอกเหนือจากการพูดคุยสัพเพเหระของไวเคานต์เวิร์สต์ โดยทั่วไปก็เป็นที่น่าพอใจ หลังจากพาฮิโระและคนอื่นๆไปที่ห้องของพวกเขาแล้ว ไวเคานต์เวิร์สต์ก็กลับไปที่ห้องของเขาด้วยความอารมณ์ดี

“เอาล่ะตอนนี้มาตัดสินใจกันเถอะว่าพวกเราจะนอนที่ไหน”

“ทำไมท่านพี่โรซ่าถึงต้องนอนกับพวกเราด้วย?”

“ไม่ๆ ลิซเองก็ไม่ควรมานอนกับชั้นด้วยเช่นกัน”

ตอนนี้ฮิโระถูกประกบด้วยคู่หูพี่สาวน้องสาวที่ประกบเขาเป็นแซนวิชกำลังทะเลาะกันเรื่องที่นอน

“ตามที่มาสเตอร์รูมกล่าว พวกเราไม่ได้เจอกันมานาน ดังนั้นลิซกับฉันควรจะนอนด้วยกัน แต่ว่าพวกเราต้องตื่นแต่เช้าตรู่ พวกเราก็เลยนอนด้วยกันสามคนเลยดีกว่าเนอะน้องพี่.”

ฮิโระพูดไม่ออกหลังจากได้ยินข้อเสนอเช่นนั้น แต่ก่อนที่เขาจะขัดจังหวะ ลิซก็พูดขึ้น

“อุมุ……….นั่นก็จริงนะคะท่านพี่โรซ่า ถ้างั้นท่านพี่โรซ่ายังชอบนอนข้างหน้าต่างเหมือนเดิมไหมคะ?”

“อืม พี่ยังชอบเหมือนแหละ พี่ชอบสถานที่ๆมองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนเวลานอนน่ะ”

“หืมมม ถ้างั้นฉันจะเป็นฝ่ายนอนใกล้กับประตูเองกันมีเหตุฉุกเฉินฉันจะได้ตอบโต้ได้ทัน…”

“ถ้างั้นก็ตกลงกันแล้วนะ เอ่อนั่นสินะคะ เจ้าของห้องอย่างฮิโระเองก็คงต้องนอนตรงกลางระหว่างพวกเรา.”

“อืม ฉันคิดว่าแบบนั้นก็ไม่น่าห่วงเท่าไรนะคะ.”

ทั้งสองขึ้นไปบนเตียงและต่างมองฮิโระราวกับอ้อนให้เขามานอน

“อ๊ะ พอดีชั้นมีบางอย่างที่ต้องทำ ทั้งสองคนเข้านอนก่อนได้เลย.”

“หาววววววววว ……..งั้นเหรอ? ถ้าอย่างงั้นฉันขอนอนก่อนนะง่วงมากเลย.”

เพราะเป็นพี่น้องกันล่ะมั้ง จึงมีนิสัยคล้ายกันขนาดนี้ และเมื่อห่มผ้าห้ม ก็หลับไปอย่างรวดเร็วลิซหลับอย่างมีความสุข พวกเธอทั้งคู่ต่างเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล แถมยังเหนื่อยจากการดื่มเหล้าด้วย และพวกเธอก็ต้องให้ความสำคัญกับการนอน

หลังจากยืนยันว่าทั้งสองหลับแล้ว ฮิโระก็ออกจากห้องอย่างเงียบๆ จากนั้นมองไปยังความมืดที่ปกคลุมทางเดิน ฮิโระเลยพูดออกไป

“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ?”

ราวกับตอบสนองต่อเสียงของเขา ได้ยินเสียงเหล็กกระทบกันในความมืด

“ห่วยแตกสุดๆไปเลย ถ้าแค่ภาษีหนักยังพอช่วยได้”

สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาคือร่างใหญ่ๆของกาด้า มองไม่เห็นใบหน้าของเขาเพราะความมืด แต่จากเสียงของเขา ฮิโระพอจะบอกได้ว่าเขากำลังไม่พอใจอย่างมาก

“หือ แล้วมันทำเรื่องโง่ๆแบบไหนลงไปกันล่ะ?”

ฮิโระได้สั่งให้กาด้าตรวจสอบพื้นที่รอบๆซุยค์ล่วงหน้า

“หลังจากรีดภาษีแบบขูดเลือดขูดเนื้อแล้วก็ให้พวกทหารปลอมเป็นโจรปล้นสะดมหมู่บ้าน.”

“มีหลักฐานแน่ชัดไหม?”

“เมื่อพวกเราแวะไปที่หมู่บ้าน ก็มีคนคอยสังเกตการณ์ แม้จะค่อนข้างหงุดหงิด แต่ปล่อยมันรอดไปได้ แต่ยังเร็วเกินไปที่จะสันนิษฐานว่าไวเคานต์เวิร์สต์เป็นคนทำ.”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นมาบังคับให้พวกมันมารวมตัวกับไวเคานต์เวิร์สต์กันดีกว่า”

“แต่ว่าจะทำยังไงให้พวกมันเปิดปากพูดล่ะ?”

“น่า น่า มีหลายวิธีที่จะทำให้พวกนั้นพูด.”

หลังจากพูดเช่นนั้น ฮิโระกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของไวเคานต์เวิร์สต์เมื่อเขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติก็หยุด

“กาด้า ถอยไป”

หลังจากที่เขาพูดเช่นนั้น ฮิโระก็หยิบเอ็กซ์คาลิเบอร์ออกมาและกระโจนเข้าไปในความมืดมิด สักครู่ต่อมาประกายไฟก็เกิดขึ้นพร้อมกับเสียงแหลมสูงของดาบที่ปะทะกัน

เสียงของคมดาบแตกหักดังก้องไปทั่วทางเดิน อย่างไรก็ตามฮิโระไม่หยุดแค่นั้น เขาม้วนตัวและเหวี่ยงเอ็กซ์คาลิเบอร์ไปทางซ้าย

“อ๊ากกกกกกก!!?”

“ชั้นจะไว้ชีวิตแกหากแกตอบคำถามชั้นสองสามคำถาม”

ภายใต้แสนจันทร์ที่ส่องมาจากหน้าต่างร่างของชายที่ถูกฮิโระเหยียบย่ำปรากฏขึ้น ที่ด้านล่างของเขาลำตัวของชายอีกคนหายไปตั้งแต่คอกำลังมีเลือดฉีดกระจายไปทั่ว

“ทำได้ดีมาก”

กาด้ามาหาฮิโระพร้อมกับชื่นชม

“ฝั่งนี้เองก็เจอเหมือนกัน ดูเหมือนจะมีมือสังหารถูกส่งมาสามคน”

ฮิโระพยักหน้ารับคำพูดของกาด้า ขยับเท้าออกจากมือสังหารที่เสียแขนซ้ายและมองไปที่หน้าของเขา

“ถ้ายอมบอกข้อมูลที่เป็นประโยชน์ให้กับพวกเรา แกจะไม่ต้องเสียส่วนไหนของร่างกายไปอีก พวกแกต้องการอะไร?”

มือสังหารตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดแสนเย็นชา และรอยยิ้มก่อตัวบนใบหน้าเขา แม้ว่าปากจะกระตุก

“ “พระบิดา” ของเราจะให้พวกคนโง่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดชั่วนิรันดร์ “พระบิดา” ของเราจะมอบความทุกข์ทรมานชั่วนิรันดร์ และจะมอบสันติสุขให้กับประชาชน!”

เลือดสดๆพุ่งออกจากใบหน้าของชายคนนั้นที่ตะโกนออกมา เขาหมดแรงและล้มลงกับพื้น แอ่งเลือดกระจายไปทั่วโถงทางเดิน

ฮิโระตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ และเขาตรวจสอบทันทีว่ามือสังหารยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่มือสังหารตายแล้ว

“…พวกมันไม่ใช่มือสังหารธรรมดางั้นเหรอ?”

“ใช่แล้วพวกมันเป็นมือสังหารจากกลุ่มดินแดนทมิฬแห่งความตาย.”

ฮิโระมองไปที่ปลายทางเดินเขาเห็นดริกส์ยืนอยู่ตรงนั้น

“เป็นเวลากว่าสามร้อยปีแล้วที่ชื่อของพวกมันถูกกล่าวขานเป็นครั้งแรก มีความอดอยากครั้งใหญ่ที่สุดในมหาจักรวรรดิแกรนท์ในเวลานั้น ขุนนางและเจ้าดินแดนต่างขูดรีดภาษีจากประชาชนแบบลากเลือด ยั่วยุให้เกิดการก่อจลาจล บุกรุกดินแดนอื่นๆและการกระทำผิดอันชั่วช้ามากมาย พวกมันออกอาละวาด และสังหารจักรพรรดิที่ไม่สามารถแก้ไขวิกฤตในครั้งนั้นได้.”

ดริกส์เข้าใกล้ฮิโระเขานั่งลงโดยหันหลังพิงกำแพง

“นี่เป็นครั้งเดียวในประวัติศาสตร์ของมหาจักรวรรดิแกรนท์ที่องค์จักรพรรดิถูกลอบสังหาร ดังนั้นพวกมันจึงได้รับสมญานามว่า “ดินแดนทมิฬแห่งความตาย” แพร่กระจายไปทั่วทวีปกลาง”

เมื่อฮิโระเห็นดริกส์ที่เหงื่อไหลมาก เขาก็ขมวดคิ้ว

“นี่นายได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ?”

“ก็ได้แผลมาบ้างครับ แต่มันเป็นแค่รอยขีดข่วนเท่านั้น เหตุผลของเหงื่อนี่ก็เป็นเพราะกระผมหนีพวกมันมา”

“เป้าหมายของมันไม่ใช่พวกเรา แต่เป็นนายทหารชั้นสองดริกส์เหรอ?”

“ครับดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น ตอนที่กำลังค้นหาหลักฐานอยู่ก็เจอพวกมันเข้าดูเหมือนพวกมันจะเล็งกระผมเอาไว้และเข้าโจมตีครับ.”

ดริกส์โยนห่อกระดาษที่ผูกไว้ด้วยเชือกให้กับฮิโระ

“ดูเหมือนว่าไวเคานต์เวิร์สต์จะทำสัญญากับพ่อค้าทาส บันทึกการค้ามนุษย์อยู่ในซองนี้ และแม้แต่สินบนจากเหล่าพ่อค้า และยังมีวีรกรรมชั่วๆอีกมายมายที่มันได้กระทำ ทุกอย่างอยู่ในเอกสารซองนั้นครับ.”

ด้วยหลักฐานทั้งหมดในมือ ฮิโระสามารถใช้มันเพื่อต่อรองกับไวเคานต์เวิร์สต์ได้ มันจะง่ายที่จะไปถึงเป้าหมายของเขา ฮิโระพยายามขอบคุณดริกส์ที่พยายามอย่างหนัก แต่เสียงกรีดร้องที่ตัดผ่านความมืดทำให้เขาต้องเปลี่ยนความสนใจ

“หรือว่าจะเป็น―?”

หัวใจของฮิโระเต้นแรง เขากระโจนไปข้างหน้าและตัดสินใจในทันที

“กาด้ามากับชั้น ดริกส์ไปปลุกโรซ่ากับลิซให้ตื่นเร็วๆเข้า!”

ขณะที่วิ่งไปในทิศทางที่เสียงกรีดร้องดังขึ้นพวกเขาก็เห็นแสงสว่างในความมืดสลัว ดูเหมือนว่าประตูห้องของไวเคานต์เวิร์สต์เปิดอยู่และมีแสงส่องออกมา

เมื่อฮิโระไปถึงที่นั่นก็พบกับคนรับใช้หนึ่งคนนั่งหน้าซีดอยู่หน้าประตูทางเข้า

“สายเกินไปแล้วเหรอ…?”

เมื่อฮิโระเข้าไปในห้องก็เห็นว่าไวเคานต์เวิร์สต์ตายอย่างสยดสยอง

“ดวงตาทั้งสองข้างถูกบดขยี้และสมองก็ถูกทำลายในเวลาเดียวกัน นั่นต้องเป็นพวกมือสังหารชั้นสูงแน่นอนที่ทำแบบนี้.”

กาด้าที่ตามฮิโระมาพูดเช่นนั้น และเขาก็หอบหายใจ

“ถ้างั้นจะเริ่มการล็อคดาวน์เมืองเลยไหม? บางทีอาจจะไม่ใช่ฝีมือของไอ้สามคนนั้น.”

“ไม่ได้หรอก ทำอะไรไม่ได้เลยพวกมันสามารถหนีไปทางไหนก็ได้เพราะเมืองนี้ไม่มีกำแพงเมือง”

ฮิโระเอาผ้าคลุมร่างของไวเคานต์เวิร์สต์และพบบางสิ่งตกข้างๆมันเป็นตุ๊กตาดินเหนียวหัวขาด ซึ่งฮิโระหยิบมันขึ้นมาและมองด้วยท่าทางสงสัย

“นี่คืออะไร? กาด้านายพอจะรู้อะไรไหม?”

“ไม่ใช่ตุ๊กตาดินเหนียวที่ถูกปั้นขึ้นโดยลูกของไวเคานต์เวิร์สต์เหรอ?”

“เขายังไม่มีลูกเลย”

ถึงแม้เด็กจะปั้นสิ่งนี้ขึ้นมาแต่มันก็ดูน่าขนลุก

หลังจากมองไปที่ตุ๊กตาดินเหนียว พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้ารีบร้อนมาจากโถงทางเดิน ไม่นานหลังจากนั้น โรซ่า ก็โผล่มาข้างหลังเธอมีทหารที่เป็นคนคุ้มกันและดริกส์

“นาย! นายปลอดภัยดีรึเปล่า?”

โรซ่าดูตื่นตระหนกมาก—จากนั้นเธอก็เข้ามากอดฮิโระ

“ดิฉันดีใจเหลือเกินที่นายปลอดภัย ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ รู้สึกปวดตรงไหนรึเปล่า?”

“ชั้นไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ทำไมโรซ่าถึงดูตื่นตระหนกแบบนั้นล่ะ?”

“ก็ได้ยินว่าพวก “ดินแดนทมิฬแห่งความตาย” บุกเข้ามาท่านดริกส์เล่าให้ฉันฟัง”

โรซ่าตรวจสอบร่างกายของฮิโระ แต่แล้วเธอก็เห็นตุ๊กตาดินเหนียว ฮิโระที่เห็นเธอมองก็ยกตุ๊กตาขึ้นมาและถามโรซ่า

“รู้รึเปล่ามันหมายถึงอะไร?”

“มันเป็นตู๊กตาดินเหนียวที่เลียนแบบ “พระบิดา” ซึ่งได้รับการบูชาในฐานะเทพเจ้าสำหรับพวก “ดินแดนทมิฬแห่งความตาย” พวกมันกล้ามาก ปกติมันจะทิ้งเอาไว้ในที่เกิดเหตุฆาตกรรมเพื่อเป็นหลักฐานว่าเป็นฝีมือพวกมัน”

ถ้าเป็นแบบนั้น ดูเหมือนจะไม่สมเหตุสมผลที่เก็บเอาไว้ แม้ว่าจะคาดหวังว่าพวกขุนนางใหญ่โตจะก่อเหตุวินาศกรรมบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้คิดเลยว่าจะใช้มาตรการรุนแรงขนาดนี้

จะเอายังไงต่อจากนี้ แผนการผิดพลาดไปหมด เดิมทีเขาวางแผนจะใช้ไวเคานต์เวิร์สต์เป็นหุ่นเชิดโดยใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนของเขาและวางแผนจะทำลายขุนนางส่วนกลาง

“แต่ไวเคานต์เวิร์สต์ถูกสังหาร หมายความว่าขุนนางคนใหม่จะถูกเลือกตั้งจากขุนนางส่วนกลาง”

โรซ่าพูดอย่างกังวล ฮิโระตบไหล่ของเธอให้มั่นใจ

“ไม่ต้องกังวลหรอกโรซ่า ต้องขอบคุณดริกส์ที่ทำให้เรายังได้เปรียบอยู่”

แม้การลอบสังหารจะสำเร็จ แต่พวกเขาล้มเหลวในการทำลายหลักฐาน

“ไม่ได้คิดว่าจะง่ายตั้งแต่แรก พวกมันจ้าง “ดินแแดนทมิฬแห่งความตาย”เพื่อให้มั่นใจว่าพวกมันจะกำจัดหลักฐานและสังหารไวเคานต์ มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น.”

เหตุผลที่พวกมันจ้างพวกนี้แทนที่จะใช้กองกำลังส่วนตัวของมันเองเพราะกลัวว่าจะโดนติดตาม แต่ถึงกระนั้นมันก็ใช้มือสังหารชั้นสูงมาฆ่าปิดปากและทำลายหลักฐาน

“กาด้า ดริกส์.”

เมื่อฮิโระเรียกชื่อพวกเขา พวกเขาก็เข้ามาใกล้และคุกเข่าลง

“กาด้าอยากให้นายไปที่กองทัพที่ตั้งแคมป์อยู่ด้านนอกและเตรียมตัวออกเดินทางทันที.”

“ตามบัญชา”

กาด้ายืนขึ้นและรีบออกไปจากโถงทางเดิน

“ดริกส์ชั้นอยากให้นายมุ่งหน้าไปเมืองหลวตอนนี้พร้อมกับคนคุ้มกัน ต้องการให้นายรายงานเรื่องนี้และส่งหลักฐานทั้งหมดให้อธิการบดีกิลล์.”

ฮิโระยื่นห่อกระดาษที่ผูกด้วยเชือกให้ดริกส์ ซึ่งเป็นจุดอ่อนของขุนนางส่วนกลาง

“กระผมจะไปส่งสิ่งนี้ให้ถึงมืออธิการบดีกิลล์ แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม.”

ด้วยสีหน้าจริงจัง ดริกส์ออกไปจากโถงทางเดินพร้อมกับทหารสองสามนาย

ตอนนี้มีฮิโระ โรซ่า และทหารที่คุ้มกันเธอ

“เอ่อ แล้วลิซอยู่ไหนเหรอครับ?”

“หลังจากที่เธอตื่นขึ้นเธอก็พาทหารออกไปลาดตระเวนรอบคฤหาสน์ทันที เธอเป็นห่วงนายก็จริง แต่เธอบอกว่ามีหน้าที่ต้องทำ”

ขระที่โรซ่าพูดแบบนั้น ลิซก็เข้ามาในห้องพร้อมเซอร์เบอรัส

“ฉันปลุกคนรับใช้ทั้งหมดและให้พวกเขามารวมกันที่ห้องโถงเรียบร้อยแล้ว แถมยังส่งทหารสี่นายไปตระเวนรอบคฤหาสน์ หากมีคนน่าสงสัยจะแจ้งให้ทราบโดยทันที.”

“ขอบคุณมากเลยนะลิซ ช่วยได้มากเลยล่ะ ชั้นเองก็ส่งกาด้าไปข้างนอกแล้ว ดังนั้นกำลังเสริมจะมาเร็วๆนี้.”

“อืม ดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บสินะ…….ดีใจนะที่ฮิโระไม่ได้รับบาดเจ็บ.”

ขณะมองไปที่ร่างของฮิโระ ลิซยืนยันว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บและกอดเขา

“ฉันเองก็อยากเป็นประโยชน์ให้กับนายบ้างนะรู้ไหม?”

ฮิโระยิ้มต่อเธอที่กำลังออดอ้อน

“ชั้นไม่เป็นไรน่า ดังนั้นดีใจมากเลยที่เธอเตรียมตัวรับมือกับสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว”

หากลิซตัดสินใจมาหาฮิโระเลย เขาคงดุลิซไปแล้วที่ละเลยความปลอดภัยของเหล่าข้ารับใช้ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“ฮิโระแอบคิดว่าฉันโง่อยู่รึเปล่า?”

“เปล่าหรอก แต่บางครั้งเธอก็แอบทำตัวบ๊อง.”

“นายมันแย่ที่สุด แอบคิดกับสาวๆแบบนี้เหรอ?”

แน่นอนสิ แม้เธอจะเป็นสมาชิกของราชวงศ์ จึงไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีคุณสมบัติ แต่เธอยังมีประสิทธิภาพอีกด้วย ไม่ได้ด้อยไปกว่านายพลที่ยิ่งใหญ่ที่เธออยากจะเป็นเลย

“ขอโทษที ล้อเล่นเฉยๆอย่าโกรธกันเลยนะ”

ฮิโระหัวเราะขณะที่ลิซพองแก้มด้วยความไม่พอใจ

“หืมมมมมม ก็ได้ แต่จะทำยังไงต่อไปดีล่ะ?”

“พวกเราจะปล่อยให้เลขานุการของที่นี่จัดการและจะออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น พวกเราต้องรีบจากไปก่อนข่าวลือแปลกๆจะเกิดขึ้น แน่นอนพวกเราจะคอยจับตาดูสิ่งต่างๆ…”

หากเป็นความจริงเขาคงอยากจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของขุนนางตะวันออกสักคนมารับหน้าที่นี้ แต่นั่นอาจสร้างปัญหาให้กับขุนนางส่วนกลางโดยไม่จำเป็น มันจะดีกว่าถ้าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอธิการบดีกิลล์

“ถ้าอย่างนั้นคุณผู้หญิงทั้งสองท่านควรเข้านอนได้แล้วครับ เดี๋ยวที่เหลือกระผมจะจัดการเอง”

“แต่ว่า…”

“ลิซ เรื่องนี้ให้เขาจัดการเถอะ หากเธอไม่นอนจะแต่งหน้าไม่สวยเอานะ”

ฮิโระพยักหน้ากับคำพูดของโรซ่า

“เธอเป็นเจ้าภาพในงานวันรุ่งขึ้นนะ คนจำนวนมากจะมองเธอ ดังนั้นอย่าสร้างความประทับใจแย่ๆอย่างการอดนอนสิ”

ฮิโระกระตุ้นให้ทั้งสองคนออกไปและอยู่ในห้องตามลำพัง

“…”ดิแดนทมิฬแห่งความตาย” งั้นเหรอ?”

ฮิโระหันมามองที่มือเขา มีตุ๊กตาดินเหนียวที่มือสังหารทิ้งไว้เบื้องหลัง