[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก 41 Volume 2 Chapter 4 มังกรตาเดียว Part 5

Part 5

ปีกซ้ายของกองทัพจักรวรรดิที่สี่ที่เสร็จสิ้นการวางกำลังโดยหันหน้าไปทางทิศตะวันออก แต่ขวัญกำลังใจของทหารต่ำมากเนื่องจากถูกบังคับให้เดินทัพและต่อสู้โดยไม่ได้พักผ่อน ถึงกระนั้น ก็ไม่มีเสียงบ่นอิดออดใดๆ กองทหารยังคงเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ หากเป็นพวกทาสถูกเกณฑ์มาคงแตกกระเจิงกันไปหมดแล้ว

ทางปีกซ้ายมีบรรยากาศตึงเครียดเพราะมีเจ้าหญิงลำดับที่หกเป็นผู้รับผิดชอบ ผมสีแดงของเธอจะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและแสดงท่าทางอ่อนล้าภายใต้ดวงอาทิตย์ แต่นั่นก็ไม่ได้ลดทอนเสน่ห์ในตัวเธอเลย รูปลักษณ์ที่ร่าเริงของเธอซึ่งอยู่ในคราบนักรบ ช่วยทำให้ขวัญกำลังใจของทหารมีมากขึ้น

“เฮ้อออ…”

ลิซถอนหายใจด้วยความรำคาญ เธอเป็นเหมือนภรรยาที่รอสามีกลับมาจากสนามรบ———-หรือเหมือนแม่ที่รอลูกกลับมา

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะพี่สาว พี่ชายน่ะสุดยอดมากเลยใช่ไหมล่ะ?”

ตรงหน้าของเธอมีเด็กสาวคนหนึ่ง ผิวสีน้ำตาล แต่ถูกซ่อนใต้เสื้อคลุมขนาดใหญ่ นอกจากนี้ ฮู้ดที่คลุมติดกับเสื้อคลุมบดบังใบหน้าของเธอ ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเธอ เธอเป็นผู้นำทัพกบฏกองทัพปลดแอค ดังนั้นมีหลายคนที่แค้นเธอและราชอาณาจักรลิชไทน์ก็อยากจะฆ่าเธอให้ตาย กองทัพจักรวรรดิที่สี่เองก็เช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลที่เธอต้องอยู่ภายใต้การดูแลของลิซจากคนที่คิดจะแสวงหาผลงาน

“นั่นสิน้าาาา ฉันเป็นห่วงเขาเพราะเขาเป็นคนที่บ้าบิ่น ฉันหวังว่าฮิโระจะไม่ได้รับบาดเจ็บ.”

“ไม่มีอะไรต้องกังวลสำหรับไอ้หนูนั่นหรอก.”

ทริสตอบโต้คำพูดของลิซ

“ข้าเองก็จะบอกว่าไม่ต้องห่วงหมอนั่นหรอก แม้ว่าข้าจะเป็นศัตรู แต่ก็เข้าใจถึงความแข็งแกร่งเขาดีเพราะเคยสู้กับเขามาก่อน…”

ถัดจากทริสคือกาด้าในแง่ของรูปร่างหน้าตาเขาอายุยี่สิบต้นๆ แต่ความจริงก็คือเขาเป็นซลอร์ตต้าและอายุมากกว่าร้อยปี

“แต่การหยุดการรุกคืบของศัตรูด้วยตัวเองนั้นมันบ้าบอมากเลยนะ ลองคิดดูสิยังไงมันก็น่าห่วงอะ.”

ลิซที่กำลังจะพูดจนจบประโยค ก็เจอกับชายหนุ่มที่เธอกังวลเป็นอย่างมากเพราะเขากลับมาหาเธอแล้ว ยังมีระยะห่างกันอยู่บ้าง แต่ใบหน้าของชายหนุ่มก็แสดงอาการเหนื่อยล้า

ลิซคว้าถุงน้ำของเธอและพูดขึ้น

“หลีกทางหน่อย ให้เขาเข้ามา!”

ไม่นานหลังจากนั้น ฮิโระก็มาหาลิซ ลิซยื่นถุงน้ำให้เขาอย่างเงียบๆ และหลังจากขอบคุณเธอแล้ว ฮิโระก็ดื่มมัน

เมื่อลิซเห็นฮิโระดื่มมันในอึกเดียว เธอก็อุทานออกมา “หวาาาาา”

ตอนนี้ฮิโระกำลังดื่มน้ำจากถุงน้ำของเธอ ซึ่งเธอดื่มมันไปหลายครั้ง บางทีความหมายที่เธอจะหมายถึงนั้นทำให้เธอหน้าแดงแจ๋ เช่นเดียวกับสีผมของเธอ

“อ๋าาาาาาาาาาาาาา~~~~?”

ลิซกุมหัวขณะที่แสดงความเขินอายขณะที่เธอส่งเสียงออกมา ฮิโระได้แต่สงสัยที่ลิซแสดงท่าทีแปลกๆ

อย่างไรก็ตามเขาสังเกตเห็นเจตนาฆ่า ทริสจ้องมองฮิโระด้วยสีหน้าไม่พอใจ ฮิโระกลืนน้ำลายด้วยความสับสน เขาเช็ดน้ำจากมุมปากและมองไปรอบๆราวกับจะแสร้งทำตัวใสซื่อ

“หืมมม พวกเรามีทั้งหมดเท่านี้เหรอ?”

“เออออออออออ๋?”

ลิซดูเหมือนจะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของเขา

“เอ๋ อยากได้น้ำมากกว่านี้งั้นเหรอ เดี๋ยวฉันจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้แหละ !”

เธอพูดด้วยความเข้าใจผิดและพยายามจะออกไปหาน้ำเพิ่ม ฮิโระรีบหยุดเธอ

“ไม่ ไม่ ใจเย็นลิซ ไม่ใช่แบบนั้น มันยังเหลืออยู่ แค่นี้พอแล้วน่า สงบสติหน่อยสิ?”

“…งั้นเหรอ งั้นเหรอ ล้อเล่นสินะ”

ลิซเอามือออกจากบังเหียนและเริ่มลูบหัวของมิลล์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

มิลล์ซึ่งยอมให้ลูบหัวอย่างเงียบๆ เธอมองด้วยความสงสัย หลังจากนั้นไม่นานก็ส่งเสียงประท้วง

“พี่สาวมันเจ็บนะคะ!”

“ขอโทษที แต่ผมของเธอดูน่าลูบมากเลย!”

“ไม่เห็นจะน่าลูบตรงไหนเลยค่ะ”

“ไม่จริงสักหน่อย!”

ลิซไม่ฟังเธอและยังลูบหัวมิลล์ต่อไป แม้ว่าฮิโระจะมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ แต่ก็สามารถเข้าใจได้ว่าตอนนี้เธอกำลังโกรธ

เขาอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นสภาพของลิซที่พยายามกลบเกลื่อนความอาย

“อะแฮ่ม! องค์หญิง เจ้าหนูนี่อาจจะถามว่าพวกเรามีทหารทั้งหมดแค่นี้งั้นเหรอครับ?”

ทริสเคลียร์ลำคอและยื่นมือช่วยเหลือลิซ

“แน่นอน ฉะฉะฉะฉะฉันรู้อยู่แล้วน่า!”

ลิซปล่อยมิลล์และชี้นิ้วไปทางฮิโระ

“เฮ้อร้อนเกินจนทำอะไรไม่ถูกเลย !” ลิซกล่าว

ฮิโระยิ้มเจื้อนๆและส่ายหัว

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นความผิดของชั้นเองที่ไม่ยอมอธิบายให้ถี่ถ้วน.”

“…นี่พวกนายเคยเครียดบ้างปะเนี่ย?”

ฮิโระแสร้งทำไม่ได้ยินคำพูดของกาด้า จากนั้นก็ถามคำถามอีกครั้ง

“ดังนั้น……นี่คือทัพทั้งหมดที่พวกเรารวบรวมได้? ทหารสำรองอยู่ไหนล่ะ?”

มีเพียงปีกซ้ายเท่านั้นที่ถูกสร้างขึ้นและเตรียมพร้อมสำหรับการจู่โจม

ก่อนออกจากที่นี่ ฮิโระส่งข้อความไปหานายพลไคโลให้ส่งหน่วยสำรองมาเป็นปีกขวาให้กับทัพของฮิโระ แต่ว่าไม่มีหน่วยสำรองถูกส่งมาเลย ทางด้านหลังปีกซ้ายมีทหารที่ได้อาวุธจากเหล่ากบฏและถูกรวบรวมเอาไว้เยอะมาก หลายๆคนกำลังนั่งพักเอาแรงอยู่

“ถ้ามีใครมีข้อเสนอ ชั้นไม่รังเกียจหรอก แต่”

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่มีแผนจะทำอะไรเลย แต่พวกนั้นกำลังลดการระวังตัวลง พวกนั้นต่างเต็มไปด้วยอีโก้หนาๆจนไม่ยอมฟังคำสั่งใคร

ลิซเปิดปากพูดต่อฮิโระที่สงสัย

“อืม เขาบอกว่าเขาเป็นผู้บัญชาการ เขาจะไม่รับฟังคำสั่งจากใครแม้จะเป็นเจ้าชายลำดับที่สี่ก็ตาม”

ลิซเอานิ้วชนเข้าหากันและทำหน้าขอโทษ

“ฉันเองก็ส่งจดหมายไปสองสามครั้งแล้ว แต่ได้รับแจ้งว่าทหารม้าสองพันนายที่ฉันนำทัพอยู่ก็น่าจะเพียงพอสำหรับการบุกเข้าราชอาณาจักรลิชไทน์ที่กำลังอ่อนแอ ฉันไม่สามารถเกลี้ยกล่อมพวกเขาได้ ขอโทษด้วยนะ”

“เข้าใจแล้ว ไม่ใช่ความผิดของลิซหรอกนะ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้.”

ลิซดูหดหู่และก้มหัว อาจเป็นเพราะฮิโระพูดอย่างตรงไปตรงมา ฮิโระรู้สึกได้ถึงความโกรธของทริสที่พร้อมจะชักดาบออกมาได้ทุกเมื่อ

ฮิโระไม่กล้ายืนยันว่าเขาโกรธเพราะตอบสนองต่อคำพูดของลิซหรือเพราะฮิโระเกาะแกะลิซมากเกินไป

“…ลิซ สำหรับตอนนี้กลับไปที่ค่ายหลักก่อน ชั้นคิดว่ามันคงจะดีที่ไปพบนายพลไคโลตัวต่อตัว และมันจะเป็นเรื่องยากที่ชั้นจะไปคุยโดยที่ไม่มีลิซ ขอพึ่งพาหน่อยนะ.”

ลิซดีใจที่ฮิโระพึ่งพาเธอ

“ได้สิ ไว้ใจฉันได้เลย!”

ลิซยิ้มแย้มราวกับดอกไม้ผลิบาน ฮิโระโล่งใจและตบหน้าอกของเขา

“ฉันจะแสดงให้เห็นเองถึงสิ่งดีๆที่ฉันสามารถทำได้”

“ไม่แค่แนะนำสั้นๆก็พอ”

“จะพามิลล์ไปด้วยไหม?”

กาด้าถามด้วยความหงุดหงิด

“จากที่ฟังสิ่งที่พวกนายคุยกัน ข้าคิดว่านายพลไคโลเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ มันอาจจะอันตรายเกินไปที่จะพามิลล์ไปด้วย?”

“แต่ถ้าพวกเราไม่พาไป นายอาจจะหนีไปกับเธอได้”

ลิซมองกาด้าไปด้านข้าง และสายตาของเธอแสดงความเย็นชาพร้อมความขยะแขยง

“ฉันไม่ยกโทษให้นายหรอกนะที่พาเด็กน้อยตัวแค่นี้มาทำสงคราม ดังนั้นฉันจะพาเธอไปด้วย ฉันไม่อยากให้นายพาเธอไปทำสงครามอีก”

กาด้ายักไหล่พึมพำว่า “กล่าวหากันแรงไปแล้ว”

และฮิโระเป็นคนเดียวที่สังเกตเห็นอาการของมิลล์ จากมุมมองของฮิโระเขาสามารถของเห็นใบหน้าของมิลล์ที่ดูเศร้าๆได้ แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเพราะสิ่งที่ลิซพูดมันถูกต้อง เธอเป็นเด็กฉลาด

ฮิโระจึงตัดสินใจดำเนินบทสนทนาต่อเพื่อไม่ให้เกิดบรรยากาศอึดอัด

“คุณทริส ปล่อยให้พวกทหารได้พักผ่อนกันก่อนเถอะครับ”

“แน่ใจเหรอไอ้หนุ่ม ราชอาณาจักรลิชไทน์อาจจะเข้ามาโจมตีเรา”

“มันกลับกันเลยครับ หากกองทัพที่เหลือกำลังพักผ่อนแล้วมีแค่ปีกซ้ายที่ตื่นตัว พวกเขาจะรู้ว่าสายบัญชาการเราถูกขัดขวางและจะบุกเข้ามาโจมตีได้.”

“อืม แต่ว่าถ้าเราไม่ระวังตัวเอาไว้ พวกมันจะไม่ยิ่งกล้าบุกเข้ามาอีกเหรอ?”

“ก็มีโอกาสเป็นไปได้ หากพวกมันกล้าพอที่จะเข้าใส่พวกเรา แต่คราวนี้ศัตรูของเราไหวพริบดี ตอนที่ชั้นไปซื้อเวลาหมอนั่นก็สังเกตการณ์จนจบ นอกจากนี้ สำหรับพวกทหารและก็ม้าด้วยให้เขาได้พักกันเถอะ.”

ความจริงที่ว่าเขาเคยต่อสู้กันครั้งหนึ่งแต่ฝ่ายเขาก็ไม่ได้เดินเกม หากกองทัพของมหาจักรวรรดิแกรนท์ไม่เคลื่อนไหว พวกเขาคงจะต้องสงสัย มันเป็นการคำนวณอันผิดพลาดในส่วนของนายพลไคโลที่ไม่เต็มใจที่จะส่งกองกำลังสำรองออกมา แต่ในทางกลับกันมันมีประสิทธิภาพในการทำให้ศัตรูระแวงมากขึ้น เมื่อทริสมั่นใจ ฮิโระก็เข้าหาสวิฟเดรค

“อืม ถ้างั้นก็ขอฝากด้วยล่ะ”

“อืม โดนฝากมาขนาดนี้ เอาล่ะถึงเวลาไปคุยกับนายพลไคโล!”

ทริสตบหลังฮิโระอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังค่ายหลัก