[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก 38 Volume 2 Chapter 4 มังกรตาเดียว Part 2

Part 2  

ฮิโระละสายตาจากซลอร์ตต้าที่ปลิวออกไป ฮิโระเดินไปหาลิซ

“ลิวไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ฮิ….ฮิโระ…”

ลิซหายใจแรงราวกับว่าพลังภูติของเธอจะควบคุมไม่ได้ ฮิโระที่เห็นแบบนั้นก็กอดคอเธอ

“เอาล่ะใจเย็นลงและหายใจเข้าช้าๆ ใช้เวลาในตอนนี้คิดถึงสิ่งที่สนุกสนานก็พอแล้ว.”

“อาณาเขต”นี้ยังเร็วเกินไปสำหรับเธอ แม้แต่อัลทิอุสที่ไดรับการขนานนามว่าเป็นอัจฉริยะก็ใช้เวลาสองปีในการอดทนต่อ “อาณาเขต”นี้ (T/N:อาณาเขต คือพลังแฝงของลิเวียธาน)

ลิเวียธานกำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย…….ฮิโระจ้องมองดาบสีแดงที่ตกลงข้างเธอ

“ฮิโระ ฉัน――.”

“ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลย ตั้งความมุ่งมั่นอันแรงกล้าเอาไว้เพื่อไม่ให้เกิดภาระต่อร่างกาย”

ถ้ามันพยายามทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น ฮิโระขอปฏิเสธมันในตอนนี้ ให้เธอรักษาความมุ่งมั่นเอาไว้ใจจนกว่าเธอจะพร้อมที่จะตอบรับลิเวียธาน

ฮิโระให้ลิซนั่งลงบนพื้นในขณะที่ลมหายใจของเธอสงบลง

“ปล่อยให้ส่วนที่เหลือเป็นหน้าที่ของชั้นเอง ชั้นจะรีบจบศึกนี้เอง.”

ฮิโระยืนขึ้นมองไปข้างหลัง

“แกเป็นใคร…?”

รอยยิ้มของฮิโระนั้นดูน่ากลัวขึ้นเมื่อเขาเห็นซลอร์ตต้าที่เข้าใกล้เขา

“เหหหหหหหหหห~ดูค่อนข้างแข็งแกร่งเลยนะ แล้วถ้าเจอแบบนี้ล่ะ!”

ชายเสื้อคลุมสีดำของฮิโระเต้นรำไปในอากาศ และเขาหลบด้วยการเคลื่อนไหวอันน้อยนิดกระแทกคมดาบสีเงินไปอย่างสุดแรง

“อึก ข้าถามเจ้าอยู่นะ?”

เนื่องจากฮิโระไม่เร็วพอซลอร์ตต้าจึงสามารถหลบเลี่ยงได้

“ห๊ะ!”

ต่อมาฮิโระที่วาดวิถีดาบอย่างแม่นยำและเล็งคมดาบไปยังจุดสำคัญของซลอร์ตต้า การโจมตีนั้นเขาก็หลีกเลี่ยงได้เช่นกัน แต่ก็ประสบความสำเร็จในการเฉือนผิวหนังของซลอร์ตต้าแบบตื้นๆ

ซลอร์ตต้าโต้กลับแต่ฮิโระหันร่างไปด้านข้างเพื่อหลบ ดาบใหญ่ที่ฟาดลงมาในแนวตั้งจบลงด้วยการเฉียดปลายจมูกของเขา จากนั้นฮิโระก็โจมตีซลอร์ตต้าที่ประหลาดใจทันที

“ตายซะ!”

“อั่ก!?”

ซลอร์ตต้ากำลังถูกล้อเล่นด้วยการโจมตีที่ช้าและมั่นคงของฮิโระ อย่างไรก็ตาม เขาต้องตั้งสมาธิ ถ้าเขาเผลอแม้แต่นิดเดียวคอได้หลุดออกจากบ่า ซลอร์ตต้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไล่ตามการโจมตีของฮิโระอย่างสิ้นหวัง

จากนั้นการเตะรอบตัวจากฮิโระก็กระแทบแก้มของซลอร์ตต้า ร่างใหญ่โตของเขาเซไป เขาเช็ดเลือดออกจากมุมปากของเขาและจ้องมองฮิโระ

“หืม………ไม่คิดเลยว่าจะเจอคนที่มาได้ไกลขนาดนี้ โดนขัดอีกแล้วเหรอเนี่ย…”

ซลอร์ตต้าปัดผมม้าขึ้นด้วยความรำคาญ

“ดูเหมือนว่าจะโชคไม่ดีเลยนะ”

ฮิโระเห็นคริสตัลสีม่วงที่ฝังอยู่บนหน้าผากของเขาที่ถูกซ่อนเอาไว้และเปิดเผยให้เห็น

ในทางกลับกันฮิโระผ่อนคลายและดูเป็นธรรมชาติจนใครๆก็คิดว่าเขากำลังลดการป้องกันลง

แต่เผ่าปีศาจนั้นไวต่อความรู้สึก

มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะไปถึงได้แม้จะผ่านการต่อสู้มาหลายปีแล้วก็ตาม ในความเป็นจริงเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจที่เด็กหนุ่มแผ่รังสีอันน่ากลัวออกมาได้

“คุคุ ฮ่าฮ่าฮ่า นี่คือสิ่งที่เรียกว่าพรสวรรค์ตามธรรมชาติ!”

ปีศาจตนนั้นไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ได้เมื่อรู้ว่านักรบที่เก่งกาจเช่นนี้อายุน้อยกว่าเขามาก จากนั้นเขาก็เหวี่ยงดาบใหญ่ของเขาซึ่งสูงพอๆกันกับเขาราวกับโบกกิ่งไม้

ดาบใหญ่คำรามในอากาศรวบรวมฝุ่นพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่มีผ้าปิดตา ฮิโระตอบด้วยการเคลื่อนไหวเล็กๆ เพียงแค่ยกดาบสีขาวเงินขึ้นมา ประกายไฟลอยไปตามคมดาบเมื่อดาบใหญ่ปะทะกับคมดาบสีขาว

“โฮ่ว รับได้ด้วยรึ พ่อหนุ่ม!”

ซลอร์ตต้าเปิดช่องว่างขนาดใหญ่เมื่อโดนบล็อค อย่างไรก็ตาม ซลอร์ตต้าได้ใช้แรงของดาบใหญ่เพื่อต่อยไปที่ดวงตาของฮิโระ

มันควรจะเป็นจุดบอดสำหรับชายหนุ่มแต่

“โชคไม่ดีหน่อยนะที่มันไม่ใช่จุดบอดของชั้น.”

ฮิโระสามารถหลีกเลี่ยงมันได้ด้วยการหลบเพียงน้อยนิด อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ได้สร้างช่องว่างให้กับฮิโระ ถ้านี่เป็นคนปกติอาจจะคว้าโอกาสนี้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นการหลอกล่อ

“ถ้าเป็นแบบนั้นข้าก็คงจะต้องทำให้เจ้าตาบอดจริงๆ”

เขาขุดนิ้วเท้าลงไปในทรายและเหวี่ยงขาขึ้นราวกับจะยกตัวเอง ทรายจำนวนมากลอยขึ้นต่อหน้าต่อตาฮิโระ ในระหว่างนี้ ซลอร์ตต้าก็พุ่งออกมาและรักษาระยะห่าง แต่เขายังคงรู้สึกอึดอัดและมองลงไปที่แขนขวาของเขา

“ดีใจที่ข้าไม่ได้เข้าไปตามคำเชิญของเจ้า…”

นี่เป็นครั้งแรกที่เคยเจออะไรแบบนี้ เมื่อเขาเงยหน้าอีกครั้ง ฝุ่นที่ปกคลุมวิสัยทัศน์ของฮิโระก็ถูกกวาดออกไปในพริบตา

เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของซลอร์ตต้า เขากยกไหล่ขึ้นและเช็ดขอบปาก

“ขอชื่มชมจากใจแม้ว่าจะเป็นศัตรูก็ตาม แต่เจ้าที่ไปถึงจุดสูงสุดของการต่อสู้ได้ตั้งแต่อายุยังน้อยได้ยังไง? ยังไงก็ตามข้าไม่มีเวลามาชมเจ้านานนัก”

สายตาของชายทั้งสองมองข้ามกัน พวกเขาต่างอ่านเกมล่วงหน้า จากนั้นก็ก้าวมาข้างหน้าสองก้าว ผู้ชนะจะสามารถคาดเดาการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาจะไม่เคลื่อนไหวแบบสุ่มสี่สุ่มห้า ทั้งคู่มีสมาธิกับการเคลื่อนไหวในครั้งแรกโดยทำให้พวกเขาเค้นสมองคิด

“ฮ่าฮ่าฮ่า——แบบนี้ก็ดีนี่ ไม่รู้สึกอะไรแบบนี้มานานแล้ว อดไม่ได้ที่จะสนุกกับการต่อสู้เพื่อความอยู่รอดและความตาย ข้าไม่เคยรู้สึกถึงความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจมาก่อน!”

แรงสั่นสะเือนของนักรบทำให้ซลอร์ตต้า—————สั่นสะท้านด้วยความดีใจ

“มาฆ่ากันจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่งดีกว่า เฮ้ย “มังกรตาเดียว” คนที่ยืดหยัดเป็นคนสุดท้ายคือผู้ชนะ เข้าใจง่ายใช่ไหมล่ะ ชื่อของข้าคือ กาด้า เมเทโอ!”

เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของเขาให้เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว จากนั้นปลายดาบใหญ่ของเขาซึ่งสูงเท่าลำตัวของเขาก็ถูกฝังอยู่ในทราย ฮิโระมองไปหนึ่งครั้งและยักไหล่

“ชั้นล่ะงงจริงๆว่าทำไมเผ่าปีศาจถึงชอบการต่อสู้ ชั้นไม่อยากให้เกิดการฆ่าฟันโดยไม่จำเป็น.”

แต่ตรงกันข้ามกับคำพูดของเขา ฮิโระมีรอยยิ้มอันแสนดุร้ายบนใบหน้า

การแสดงออกบนใบหน้าของเขาไม่เหมาะกับวัยเลย———–ลิซที่เห็นมองเขาด้วยความเป็นห่วง ฮิโระมองเธอที่อยู่ข้างๆและระงับเจตนาฆ่าของเขา

“แต่ตอนนี้เริ่มจะหงุดหงิด เพราะแกทำให้ข้าต้องบาดเจ็บ”

ต่อไปความว่างเปล่าเข้ามาครอบงำชายหนุ่ม เขาจมลงไปในเหวแห่งความมืดและปลดอารมณ์ทั้งหมดออกไป

ฮิโระยกแขนขวาไปที่หน้าอกยกดาบสีขาวเงินไปในแนวนอนและชี้ปลายดาบไปที่ศัตรู ครู่ต่อมาก็เกิดประกายไฟระหว่างทั้งสองเสียงแหลมสูงดังก้องไปทั่วสนามรบ

ไม่มีใครที่จะยอมกันและกันทั้งคู่ต่างเล็กช่องว่างของศัตรู อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างของความสามารถพวกเขาเริ่มชัดเจน กาด้าเริ่มช้าลงเมื่อเทียบกับความเร็วของฮิโระที่เพิ่มขึ้น บางทีอาจตัดสินได้ว่ามันอันตรายที่จะวัดพลังกัน

“…นั่นอะไรน่ะ เจ้ากำลังปกปิดพลังอันมหาศาลที่ถูกปลดปล่อยออกมางั้นเหรอ แต่ไม่มีการกล่าวถึงดาบนั้นในวรรณกรรมหรือประวัติศาสตร์ใดๆ อย่างน้อยนั่นก็ไม่เคยมีอยู่ในที่ข้าอ่านเลย.”

ซลอร์ตต้าที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และดวงตาของเขาดูเหมือนจะมองแทงทะลุหัวใจของเขา

“มังกรตาเดียว ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าไปได้สิ่งนั้นมาจากไหน?”

“พรของ “เบเบนสเลฟ” คือ “คลื่น” พรของ “ลิเวียธาน” คือ “พละกำลังเหนือมนุษย์” สมบัติล้ำค่าทั้งห้าของโลกแต่ละชิ้นมีลักษณะพิเศษเป็นของตัวเอง ไม่มีชิ้นไหนที่เหมือนกัน ถ้าเช่นนั้นก็พอจะนึกออกแล้วใช่ไหม.”

ฮิโระพูดต่อด้วยสีหน้าชวนนึกถึง

“ถ้างั้นชั้นจะโชว์ให้เห็นเอง.”

หลังจากหายใจเข้าเล็กน้อย ฮิโระก็ยกเอ็กซ์คาลิเบอร์ขึ้นสู่ท้องฟ้าและพุ่งไป

“ห๊ะ?”

กาด้าตกใจ แต่แล้วแสงอันศักดิ์สิทธิ์ก็เข้ากระทบเขา

แสงศักดิ์สิทธิ์————การโจมตีอันรุนแรงที่เกิดจากความเร็วสูงของ “ความเร็วศักดิ์สิทธิ์” ที่เร็วจนทิ้งเสียงของโลกไว้เบื้องหลัง

หลังจากต้านมันไว้ได้ กาด้าวาง “เบเบนสเลฟ” ไว้ข้างหน้าเขา แต่แขนขวาของเขาลอยขึ้นและเลือดพุ่งออกมา ก่อนที่จะทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง กาด้าถูกแสงจากดาบโจมตีเรื่อยๆ

ไม่สามารถหยุดหรือหลีกเลี่ยงได้ และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดในพริบตา

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกห์!”

กาด้าพยายามสวนกลับแต่ไม่มีทางที่เขาจะต่อกรศัตรูที่มองไม่เห็นได้และไล่ตามภาพลวงตาของฮิโระอย่างสิ้นหวัง ความเปล่งประกายของประกายแสงเพิ่มมากขึ้นราวกับว่ากำลังจะเยาะเย้ยเขาและจำนวนบาดแผลก็เพิ่มขึ้นมาก

“ข้างหลังต่างหากล่ะ”

ฮิโระโผล่เข้าทางด้านหลังกาด้าและเตะไปที่หลังของเขา เขากำลังจะปลิวไป แต่กาด้าก็ปล่อยพลังเวทย์ออกมาใช้ทรายเพื่อต้านแรงกระแทก

“อั๊ก!”

ขณะที่กาด้ากัดฟันและพลิกร่างของเขา คมดาบของ “เบเบนสเลฟ” ก็เฉือนอากาศอันมืดมนออกไป แต่ก่อนที่จะเข้าใกล้ฮิโระก็หลบได้

“ฮ่าห์ ! ต่อให้เป็นเจ้าก็คงเคลื่อนไหวในอากาศไม่ได้หรอก!”

ราวกับว่ากำลังรอโอกาสนี้ กาด้าแทง “เบเบนสเลฟ” เข้าหาฮิโระ

“น่าเสียดาย ที่ชั้นทำได้”

ฮิโระทำให้อาวุธภูติปรากฏใต้เท้าของเขา ใช้มันเป็นฐานที่มั่นและตั้งท่าฟาดฟันลงมาด้วยแรงมหาศาล

“――ชิ!”

กาด้าที่ถูกบังคับให้ป้องกัน ก็เดาท่าทางของฮิโระไม่ถูก แม้ว่าจะหยุดดาบเขาไว้ได้ กำปั้นก็จะลอยมา แม้ว่าจะหลบกำปั้นได้ แต่การเตะก็จะโดนเข้าที่ท้อง หากจับขาได้ดาบก็จะจ่อไปที่คอของเขา

“บ้าเอ้ย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป”

ขณะที่กาด้าระบายความหงุดหงิดออกมา เขาก็พยายามโจมตีอย่างสิ้นหวัง แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะฟันใส่ในทิศทางที่ผิดพลาด

ภายใต้แสงแดดที่ร้อนระอุ การเคลื่อนไหวอันรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจะลดพลังกายของเขามากขึ้น ภายในไม่กี่วินาทีกาด้าก็มีเหงื่อท่วมตัวและมีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก และเขาก็คุกเข่าลงราวกับว่าเขาถึงขีดจำกัดแล้ว

ฮิโระที่ตระหนักเห็นกาด้า หายใจแรงและซ้ำแล้วซ้ำเล่า และชี้เอ็กซ์คาลิเบอร์ไปที่พื้น

“…ชั้นว่าพอได้แล้วมั้ง?”

“อย่ามาพูดบ้าๆ ข้ายังสู้ไหว!”

มันแย่เกินไป ฮิโระถอนหายใจกับการที่ได้รับการตอบกลับแบบไม่คิด

“งั้นเหรอ ชั้นอุตสาห์คาดหวังให้นายยอมแพ้และยอมจำนน”

หลังจากเช็ดเหงื่อที่ออกจากใบหน้าแล้ว ฮิโระก็ใช้เวลาสักครู่เพื่อหายใจและมองไปรอบๆ

“โอร่าาาาาาาาาาา!”

ทหารของมหาจักรวรรดิแกรนท์กำลังไล่ฆ่าศัตรู พวกเขาลากศัตรูลงมาจากอูฐและล้อมพวกเขาเป็นกลุ่มทำให้กลุ่มกบฏเริ่มแตกแยก

“อย่ากลัว ! พวกเรามีเทพแห่งสงครามอวยพรอยู่”

ในชุดเกราะหนักๆเขาเป็นตัวแทนนำผู้คน กองทัพจักรวรรดิที่สี่ผู้พิทักษทางตอนใต้ของมหาจักรวรรดิแกรนท์

ผู้บังคับบัญชาการคนสี่สองของกลุ่มแรกถูกฆ่าตาย อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้เสียขวัญกำลังใจและสู้อย่างที่เคยทำมา นอกจากนี้ ปีกทั้งสองของกองทัพจักรวรรดิที่สี่กำลังปิดล้อมฝั่งกบฏอย่างสมบูรณ์

จากนั้นเสียงตะโกนและเสียงกรีดร้องของทหารฝ่ายศัตรูดังก้องไปทั่วสนามรบ กลิ่นของความตายและคาวเลือดผสมกับลมพัดผ่านจมูก

ฮิโระหันหลังให้กับนรกแห่งนี้ พูดกับซลอร์ตต้า

“ยิ่งไปกว่านั้น นายไม่เหลือพลังพอที่จะดึงพลังของดาบจักรพรรดิปีศาจได้อีกแล้ว.”

ฮิโระนั้นเคยต่อสู้กับผู้ใช้ดาบปีศาจในอดีตมามากมาย แต่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เอาชนะได้ง่าย เขาคนนั้นใช้ เจ้านี่ได้โหดกว่านี้และสามารถหยุดการเคลื่อนไหวของฮิโระได้ แม้ว่าการป้องกันของเอ็กซ์คาลิเบอร์จะช่วยเพิ่มความสามารถทางกายภาพให้กับฮิโระอย่างมาก แต่ก็ไม่มีทางที่ฮิโระจะเอาชนะผู้ถือครองดาบจักรพรรดิปีศาจได้ง่ายขนาดนี้ ถ้าเทียบกับเมื่อก่อน แถมผู้ใช้สมัยก่อนก็ยังแข็งแกร่งจนสามารถดึงพลังของดาบจักรพรรดิปีศาจมาได้ถึงขีดสุด เรียกได้ว่าเป็นยุคมืดสำหรับเผ่ามนุษย์เลย

“ก็ไม่รู้หรอกว่าไปได้ดาบจักรพรรดิปีศาจมาได้ยังไง แต่ชั้นเดาว่าตอนนี้นายกำลังสูญเสียมันไป ต่อให้ชั้นไม่บอก นายก็คงรู้อยู่แล้วใช่ไหม”

“…แน่นอน อันที่จริงข้าก็คิดจะยอมแพ้ ข้ารู้เหตุผลอย่างชัดเจนอยู่แล้ว แต่ข้าก็ต้องสู้ต่อไป”

“นายเอาชนะชั้นไม่ได้หรอก ถ้าไม่สามารถดึงพลังของดาบจักรพรรดิปีศาจได้”

นอกเหนือจากพันปีที่แล้วทวีปกลางปัจจุบันถูกครอบครองโดยเหล่าภูติ

แต่ว่าไม่มีภูติในราชอาณาจักรลิชไทน์ แต่ถึงกระนั้นพลังเวทย์ก็ผสมกับอนุภาคจนทรงพลังได้มากขนาดนี้ ไม่ว่าจะมีหินเวทย์สักกี่อัน เขาก็ไม่สามารถแสดงพลังที่แท้จริงได้ในทวีปกลางที่มีพลังภูติหนาแน่น

นอกจากนี้หากไม่สามารถดึงพลังที่แท้จริงของดาบจักรพรรดิปีศาจออกมาได้ก็เอาชนะฮิโระไม่ได้

“ดังนั้นชั้นอยากให้นายยอมแพ้ แน่นอนว่าจะไม่ทำอะไร”

นั่นเป็นเรื่องโกหก ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ในอนาคตหากพวกเขาขัดขืนก็ไม่มีทางเลือก หากบอกพวกเขาตามความจริงจะมีแต่ให้เขารั้นหัวชนฝามากกว่า

ไม่ว่าจะมองทะลุคำโกหกหรือไม่ กาด้าก็ไม่พยักหน้า แต่ตอบด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

“ฮืมมม ถ้าเอาชนะข้าด้วยกำลังมันน่าจะง่ายกว่านะ”

ฮิโระคาดหวังเขาให้พูดแบบนั้น ดังนั้นจึงคาดการณ์การเคลื่อนไหวต่อไป นั่นคือการทำลายเจตนาในการต่อสู้ของเขา ในการทำแบบนั้นต้องทำให้เขาได้สติ

“ไม่ใช่ว่านายมีคนที่นายต้องปกป้องอยู่เหรอ?”

กาด้ายังคงไร้อารมณ์ แต่ฮิโระไม่พลาดเพราะเห็นเขาไหล่กระตุกเล็กน้อย

“ภายในค่ายหลักคงมีใครสักคนที่สำคัญกับนายมากสินะ?”

มีหลายครั้งที่ระหว่างการต่อสู้กาด้าเสียสมาธิ ตอนนี้ก็เหมือนกัน แม้ว่าจะตกอยู่ในอันตราย แต่ก็ยังเฝ้ามองทางด้านหลัง

“หุบปาก!”

กาด้าจ้องมองเขาโดยไม่ซ่อนอารมณ์โกรธ ราวกับสารภาพออกมา

ฮิโระคิดถึงเรื่องนั้นและพูดด้วยท่าทางจริงจัง

“ลิซ พอจะยืนไหวไหม?”

“เอ๋ อืม ตอนนี้ค่อนข้างโอเคแล้ว.”

“ถ้างั้นชั้นอยากให้เธอไปที่ค่ายหลักของศัตรูและพาตัวหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของพวกนั้นมา”

เมื่อฮิโระพูดแบบนั้นตามที่คาดไว้กาด้าไม่ยอมง่ายๆ

“คิดว่าข้าจะปล่อยให้ไปงั้นเเรอะ?”

จิตวิญญาณการต่อสู้ของกาด้าเพื่มมากขึ้น และพื้นที่รอบตัวเริ่มบิดเบี้ยว ฮิโระรู้สึกได้ถึงพลังเวทย์ที่หลั่งไหลออกมา ผิวหนังของเขารู้สึกราวกับว่าความร้อนกำลังเผาไหม้

ฮิโระค่อนข้างตกใจ เพราะเป็นเรื่องผิดปกติที่กาด้าจะใส่ใจเผ่าอื่นมากกว่าตัวเอง โดยพื้นฐานแล้วเผ่าปีศาจมักจะดูถูกเผ่าอื่นๆ

อย่างน้อยเมื่อหนึ่งพันปีที่แล้วการเลือกปฏิบัติต่อเชื้อชาติโดยเผ่าพันธุ์ปีศาจนั้นค่อนข้างโดดเด่นมากกว่าเผ่าอื่นๆ พวกเขามองเผ่าอื่นเป็นทาสและดูหมิ่น พวกเขาอ้างว่าเผ่าปีศาจแข็งแกร่งกว่าเผ่าอื่นๆ อาจกล่าวได้ว่าเป็นความเย่อหยิ่งนี้ทำให้พันธมิตรสี่เผ่าพันธุ์โค่นล้มพวกเขา ในหมู่เผ่าปีศาจ กาด้าถึงเป็นกรณีที่แปลกประหลาด  

“ลิซ ชั้นอยากให้เธอทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่กับชั้น.”

ค่ายหลักของกองทัพกบฏถูกล้อม หากเป็นแบบนั้นผู้นำของฝ่ายตรงข้ามจะถูกฆ่าตาย หากกดดันมากเกินไปพวกเขาจะไม่ยอมจำนน ดังนั้นการต่อสู้จะดำเนินต่อไปจนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งล่มสลาย

ในแผนการใหญ่หากสิ่งใดไม่เป็นที่ปรารถนา ทุกอย่างจะพังไม่เป็นท่าแม้แต่กองทัพจักรวรรดิที่สี่ก็ไม่สามารถต้านทานราชอาณาจักรลิชไทน์ที่จะลุกขึ้นต่อสู้ได้

(เพื่อให้ได้เปรียบ พวกเราต้องหลีกเลี่ยงความเสียหายสำคัญ)

ในการทำเช่นนั้นชัยชนะเป็นสิ่งจำเป็นที่ขุนนางที่เป็นฝ่ายกลางไม่มีที่ว่างสำหรับการคัดค้าน ดังนั้นสิ่งสำคัญลำดับแรกคือการทำให้กลุ่มกบฏยอมจำนน สิ่งที่ดีที่สุดควรทำคือการสกัดกั้นกองทัพราชอาณาจักรลิชไทน์ที่จะบุกมาในภายหลัง

“ลิซ ขอร้องล่ะ”

“อืมได้สิ”

เธอกระโดดขึ้นหลังม้าและมุ่งหน้าไปยังค่ายหลักของศัตรู

“ไม่ยอมให้ไปหรอกน่า!”

กาด้ากำลังจะไล่ตามเธอไป แต่ฮิโระยืนอยู่ตรงหน้าและชี้เอ็กซ์คาลิเบอร์มาที่เขา

“คิดว่าชั้นจะปล่อยให้นายไล่ตามเธอไปงั้นเหรอ เพราะงั้นชั้นจะจับนายไว้ตรงนี้แหละ”

แรงจูงใจของเขานั้นเป็นที่รู้กันดี ลิซน่าจะทำได้ดีในการจับตัวหญิงสาวคนนั้นมา

“ฮืมมม ถ้าต้องการจะจับข้า อย่างน้อยก็ต้องตัดขาข้าทั้งสองข้าง!”

ฮิโระหลบไปด้านข้างของกาด้าที่กำลังพุ่งเข้ามา

“มาจบเรื่องนี้กันดีกว่า ช่วยหลับไปสักพักได้ไหม?”

ฮิโระเข้าใกล้กาด้าแล้วกระแทกกำปั้นใส่ใบหน้าของเขา เขาคว้าคอของกาด้าและกระแทกเข่าไปที่ท้องของเขา หันหลังกลับเตะเข้าไปที่สันคอของกาด้า

“อั๊ก.”

ฮิโระคว้าใบหน้าของกาด้าที่ส่ายไปมาแล้วล้มลง ฝุ่นจำนวนมากก่อตัวขึ้น ทำให้เขาต้องปัดฝุ่นเหล่านั้นที่มาเกาะเสื้อผ้าของเขา  จากนั้นกาด้าก็ล้มฟุบลงไปบนกองทราย

เมื่อกาด้าที่หมดสติอยู่ข้างๆ ฮิโระจึงบอกทหารที่อยู่ใกล้เคียง

“มัดเขาให้แน่นเพื่อไม่ให้หนีไปได้”

จากนั้นเขาก็หยิบเอ็กซ์คาลิเบอร์ขึ้นมา ฮิโระยังโจมตีใส่กลุ่มกบฏที่คิดต่อต้าน

“ฮี้!?”

“มันมาแล้ว!”

เมื่อพวกเขาเห็นว่ากาด้าแพ้แล้ว พวกกบฏก็ตัวสั่นไปด้วยความกลัวอย่างมาก บางคนพยายามจะหนี แต่พวกเขาทำไม่ได้เพราะโดนล้อใ

“ใครที่คิดจะหนี เตรียมใจตายไว้ได้เลย เพราะหัวของพวแกจะหลุดออกจากบ่า!”

หากพวกเขาหนีไม่ได้ ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องต่อต้าน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน และพวกเขาก็ถูกฆ่าตายในพริบตา

ทุกครั้งที่มีคลื่นดาบ จะมีเสียงกรีดร้องและเลือดกระเซ็นไปทั่ว กองเลือดจำนวนมากก่อตัวขึ้นในทะเลทรายและเมื่อศัตรูจมลง พันธมิตรของฮิโระก็ตะโกนก้องด้วยความดีใจ

เมื่อถึงเวลากองศพจำนวนมากก็ก่อขึ้น เสียงตะโกนก็ดังขึ้นจากแนวรบที่สอง เมื่อตระหนักได้ถึงความพ่ายแพ้ของเหล่ากบฏพื้นที่โดยรอบก็เริ่มไร้การต่อต้าน

“…เอาล่ะตอนนี้ก็รอให้ลิซพาเธอมา”

สนับสนุนค่าเล่ม ค่าข้าว ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วแต่ตามสะดวก