[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก 19 Chapter 5 การลืมตาตื่นของเทพเจ้าแห่งสงคราม Part 1

Part 1

ย้อนเวลากลับไปก่อนหน้านี้เล็กน้อย――.

ลมแรงพัดผ่านและฝนตกหนักที่กระทบผิวหนัง บนหลังคาของหอคอยป้อมปราการเบิร์กผู้คนทั้งหลายต่างพูดอะไรไม่ออก

พวกเขารู้สึกราวกับหายใจไม่ออกเพราะว่าบรรยากาศกดดันจากทุกด้าน หญิงสาวผมสีแดงที่อยู่ถัดจากฮิโระมองไปที่สนามรบ เลิกคิ้วด้วยความเป็นห่วง

“ฮิโระแบบนี้ไม่แย่เอาเหรอ…?”

“ไม่หรอก ตอนนี้ยังพอจะไหวอยู่…”

ฝ่ายศัตรูตกอยู่ในความวุ่นวาย และสิ่งเดียวที่ต้องทำคือเด็ดหัวนายพลศัตรู แม้ว่าจะชะลอทัพเพราะฝนตกหนัก แต่กองทัพ “อัศวินดำจักรวรรดิ”ที่นำโดยออร่าก็ไม่ได้เสียขบวนทัพเลยแม้แต่น้อย

(มีศัตรูเหลือประมาณแปดพันนาย หือออออออ…)

สถานการณ์ปัจจุบันยังเป็นโอกาสสำหรับเราที่จะล่าพวกนั้นได้ทันการ ฝั่งนี้มีเพียงพันกว่าคนแต่โดนป่วนจนทำอะไรไม่ถูก

การซ่อนตัวท่ามกลางสายฝนตกหนัก พวกนั้นอาจจะไม่สังเกตเห็นถึงพวกเรา แม้ว่าจะรู้ตัว แต่ตอนนี้สายบัญชาการก็ค่อนข้างจะยุ่งเหยิงมาก

――ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องบุก

ชั้นมองไปที่ลิซเมื่อตัดสินใจได้ แต่เธอไม่ได้อยู่ข้างชั้นอีกต่อไปนั่นเพราะเธอวิ่งไปหาลุงของเธอ

ตัดสินจากข้อเท็จจริงที่เธอกำลังเสนอบางสิ่งบางอย่างเธออาจจะรู้สึกแบบเดียวกับฮิโระ เมื่อเห็นว่าคิออร์กพยักหน้าและถ่ายทอดคำสั่งไปที่เหล่าทหาร ฮิโระจึงมองไปที่สนามรบอีกครั้ง

“พวกเขาจะล้มฝั่งศัตรูได้ไหมนะ?”

ขณะนั้นเอง “เนตรภูติสวรรค์” ที่จับภาพชัยชนะที่มาจากสนามรบ แต่แล้วมังกรดำนั้นก็แยกออกเป็นสองส่วนราวกับว่าเจอกำแพงขนาดใหญ่และเริ่มตั้งแนววงกลมในแดนของศัตรู

“…ทำไมถึงไม่หนีกันล่ะ?”

ฮิโระวางมือลงบนกำแพงและโน้มตัวขึ้นเกร็งสายตาของเขา เขาสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น แต่ข้อมูลมันเยอะเกินไป และเขาไม่ทราบข้อมูลที่แน่นอน

(ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกนอกจากไปด้วยตัวเอง)

ไม่มีเวลามาลังเลแล้ว เขาปีนกำแพงฮิโระมาถึงขอบ เขาสามารถเห็นทหารที่เคลื่อนไหวอย่างเร่งรีบ มันเป็นขนาดความสูงที่ตกลงมาก็ตายไป

“ฟู่วววว…”

หลังจากหายใจเข้า ฮิโระก็ตัดสินใจกระโดดลงไป

“ฮิโระ!!”

ลิซกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นฮิโระตกลงไปจากหอคอย เสียงฝนกลบเสียงเธออย่างรวดเร็วและฮิโระไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ

(…ถ้ามัวแต่ลงบันไดอาจไม่ทันการ.)

แรงโน้มถ่วงดึงดูดเขาเข้าหาพื้นดิน เขารู้สึกว่าอวัยวะของเขาถูกดันขึ้นไปข้างบน ฮิโระดึง”ดาบภูติจักรพรรดิสวรรค์”ออกมาทันทีที่ปลายฝักดาบโผล่ออกมาฮิโระก็ใช้มันเป็นฐานและกระโดด ทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำเล่าจนเหมือนเขาวิ่งไปในอากาศ

บนพื้นดินเห็นทหารหลายนายวิ่งมุ่งหน้าไปยังสนามรบ ลิซและคนอื่นๆเองก็ใช้บันไดเพื่อลงมาชั้นล่าง

ฮิโระลงจอดกับพื้นหลังจากกระโดดข้ามประตูหน้านำหน้าพวกของเขาไปหนึ่งก้าว

มีเสียงโห่ร้องมาจากฝ่ายเดียวกัน ไม่มีเวลาหรือความจำเป็นที่จะต้องอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้

ด้วยดาบสีขาวเงินในมือฮิโระพุ่งตัวราวกับวิ่งผ่านทุ่งหญ้า วิ่งผ่านมันอย่างราบรื่นโดยไม่ติดอยู่ในโคลน เมื่อเขาวิ่งมาถึงสนามรบก็เจอกับศัตรูจำนวนมาก

นี่คือเส้นทางที่ “อัศวินดำจักรวรรดิ” พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเปิดทาง หลังจากพบช่องว่างขนาดใหญ่ฮิโระก็พุ่งเข้าใส่มัน

“โทษทีนะกำลังรีบ!”

แสงวูบวาบกระทบเข้าด้านหลังศัตรูที่บดบังเส้นทางของเขา ก่อนที่เลือดจะกระเซ็นไปทั่วทั้งพื้นที่พรากชีวิตศัตรูที่ขวางทางให้เปิดทาง ศีรษะของศัตรูหลุดลอยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ด้วยดาบที่เปล่งประกาย ทหารธรรมดาตายก่อนที่จะรู้สึกตัว

“แกเป็นใครกันวะ?!”

หัวหน้าหน่วยของศัตรูรู้สึกตัวแล้วและเหวี่ยงดาบใส่ฮิโระ

“ฟู่ววววว!”

เขาหลบแล้วเฉือนไปทางด้านข้าง ดาบของศัตรูหักครึ่งจากตรงกลาง คมดาบตกลงสู่พื้น หัวหน้าหน่วยศัตรูกลายเป็นซากและถูกฝังอยู่ในโคลน ศัตรูรอบตัวต่างสับสน

ฮิโระวิ่งไปข้างหน้าอีกครั้งโดยไม่รอให้ศัตรูได้ตั้งสติ ต้องขอบคุณพรของ “ดาบภูติจักรพรรดิสวรรค์” ความเร็วขนาดนี้เป็นไปไม่ได้เลยสำหรับคนธรรมดา

ในที่สุดเขาก็เห็นร่างของออร่าได้ด้วยสายตาของเขา เมื่อมองไปยังหญิงสาวที่ตัวเปื้อนโคลนและทรุดตัวลง ดวงตาของฮิโระก็เต็มไปด้วยความโกรธ

ตามที่ฮิโระคาดการณ์เอาไว้ มิติตรงหน้าเปิดออกราวกับตอบสนองต่อเขา อาวุธภูติชิ้นหนึ่งโผล่ออกมาจากรอยแยกที่มีอัญมณีประดับอยู่ เขาหยิบด้ามจับขึ้นมาโดยไม่ลังเล และเขวี้ยงจนแทงทะลุข้อมือนายพลของศัตรู

ฮิโระพุ่งเข้าหานายพลฝั่งศัตรูที่ตื่นตระหนก ก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นก็วาด”จักรพรรดิสวรรค์”ไปทางด้านข้าง

“กุโอ้วววววววววววววววว―!?”

ความรู้สึกของคอที่ถูกตัดจากกระดูกยังอยู่ในมือเขา นั่นมันแน่นอนว่าศัตรูจะต้องตาย

“หืม ทำไมยังมีชีวิตอยู่อีกล่ะเนี่ย?”

ฮิโระหยุดและหันไปหานายพลฝั่งศัตรูราวกับตั้งคำถาม

“แกเป็นใครกันวะหะ?”

ฮิโระที่บุกเข้ามาอย่างกะทันหัน ไม่น่าแปลกใจที่ศัตรูจะตั้งคำถาม ฮิโระเพิกเฉยและมองไปที่คอของศัตรู มันเชื่อมติดกันแล้ว

“…ถ้าตัดอีกรอบดูสิจะต่อกลับได้ไหม.”

ฮิโระชี้”จักรพรรดิสวรรค์”ไปที่นายพลของศัตรู

“ไม่คิดจะบอกชื่อให้ข้าคนนี้ฟังงั้นรึ? งั้นข้าจะบอกชื่อของข้าให้แกฟังก็ได้ การที่แกได้รู้ชื่อคนที่ฆ่าแกมันเป็นสิ่งสำคัญนี่นะ.”

นายพลฝั่งศัตรูยิ้มอย่างดุร้าย

“เรย์ฮิลล์ เลแมร์ ลิชไทน์ ข้าคือเจ้าชายคนต่อไปของราชอาณาจักรลิชไทน์!”

เรย์ฮิลล์ประกาศชื่อของตัวเองและเหวี่ยงอาวุธภูติในแนวตั้ง ฮิโระรับมันด้วย “จักรพรรดิสวรรค์”และสะบัดมันกลับไป ประกายไฟเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง

“ข้าคนนี้เนี่ยนะแพ้ด้านกำลัง…?”

เรย์ฮิลล์ที่ถูกผลักจนถอยกลับกำลังสงสัยและมีเครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นบนหัว จากนั้นก็เหลือบมองฮิโระ

“…ดาบนั่นมันอะไร อาวุธภูติงั้นเหรอ?”

“ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องบอกแกหรอกนะ”

ฮิโระประหลาดใจเล็กน้อย นี่เป็นเพราะความแข็งแกร่งทางกายภาพของศัตรูนั้นสูงเกินจินตนาการของเขา แม้ว่าเขาจะสวนกลับได้ก็ตาม แต่ฮิโระก็ถอยห่างจากที่เดิมสองก้าว

“คุคุ ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ดี ไม่จำเป็นต้องพล่ามอะไรให้มากความ หลังจากที่ฆ่าเจ้าแล้ว ข้าจะตรวจสอบมันให้ละเอียดเลย.”

เรย์ฮิลล์เข้าหาฮิโระพร้อมกับฟาดดาบลงมาอย่างไร้วิถี

ฮิโระกระโดดออกจากพื้นหมุนตัวแทรกร่างเข้าไปตรงอกของเรย์ฮิลล์ เพื่อแทง “จักรพรรดิสวรรค์” แต่ก็โดนดักทางได้ง่ายๆ และความรู้สึกแปลกๆปรากฏขึ้นที่มือของเขา

ความสุขแพร่กระจายไปทั่วใบหน้าของเรย์ฮิลล์

“แม้ว่าจะดูน่าเกรงขาม แต่สิ่งที่แกมีก็แค่ความเร็วล่ะวะ.”

ด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปาก เรย์ฮิลล์ฟาดดาบอย่างรุนแรง แต่ว่าร่างของฮิโระที่พยายามขับไล่มันด้วย “จักรพรรดิสวรรค์”ลอยเบาๆ

(พละกำลังมากกว่าเมื่อกี้นี้อีก!)

ถ้ามีคนเฝ้าดูการต่อสู้ครั้งนี้จนตายพวกเขาจะคิดว่ายังไงชายหนุ่มคนนี้ก็ต้องปลิวไปแน่ๆ แต่ว่าฮิโระเบี่ยงวิถีดาบไปด้านข้างแล้วกระโดดกลับเพื่อสร้างระยะห่าง

ฮิโระพยายามควบคุมสถานการณ์ แต่เมื่อเขาหันมามองไปข้างหน้า――.

“――!”

เรย์ฮิลล์ก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

“ย๊ากกกกกกกกกกกห์!”

“อึก!”

ไม่กี่วิหลังจากที่เขาลงจอดพายุก็พัดผ่านศีรษะของเขาจากขวาไปซ้าย

หลังจากหลบการโจมตีฮิโระก็ดันจักรพรรดิสวรรค์ไปด้านหน้าแต่เรย์ฮิลล์เตะดาบของเขา และปลาบดาบชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า แขนของฮิโระถูกยกขึ้นเปิดช่องว่างขนาดใหญ่ให้ศัตรู

“ไอ้หนู มันจบแล้ว!”

คมดาบที่ทำให้อากาศส่งเสียงร้องราวกับสายฟ้าฟาดลงมาที่ดาบของฮิโระ อย่างไรก็ตามถูกปิดกั้นด้วยดาบสองเล่มที่ปรากฏขึ้นท่ามกลางรอยแยก

“อะไรวะ?!”

อาวุธภูติทั้งสองที่ถูกเก็บไว้ในโลกภูติผ่านจักรพรรดิสวรรค์เมื่อพันปีก่อน

อาวุธภูติทั้งสองชิ้นที่ทำหน้าที่ของเขาลุล่วงได้จากโลกนี้ไป และไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ระหว่างฮิโระและเรย์ฮิลล์

“ไอ้นั่นมันอะไรวะ?!”

เรยย์ฮิลล์ตกใจไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ตอนนี้แหละ!”

ฮิโระแทงจักรพรรดิสวรรค์ออกไปจากรอยแยกของมิติ

“อย่ามาเล่นตุกติกกันนะโว้ย!”

ส่งผลให้เกิดรอยเฉือนไปด้านข้างของเรย์ฮิลล์เท่านั้น

(การตอบสนองเองก็เร็วขึ้นเหรอเนี่ย.)

ถ้าเป็นเรย์ฮิลล์ก่อนหน้านี้ เขาคงหลบไม่ได้ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

(แถมการฟื้นตัวที่ไม่ธรรมดานั่นอะไร…?)

ข้อมือที่ถูกตัดไปก่อนหน้านี้กำลังงอกใหม่และบาดแผลด้านข้างก็สมานในทันที

(อาวุธภูติไม่น่าจะมีพรอะไรแบบนี้นี่)

เป็นไปได้ว่าอาวุธภูติจะเกิดการวิวัฒนาการขึ้นงั้นเหรอ แต่ไม่มีอาวุธไหนที่ให้พรแบบนี้กัน อย่างน้อยในความทรงจำของฮิโระไม่มี

(บางที…)

ฮิโระจำอะไรบางอย่างได้ แต่เรย์ฮิลล์ขัดจังหวะเขา

“รู้สึกตัวแล้วเหรอว่ามันแปลกๆ? คิดว่าจะฆ่าข้าได้งั้นเหรอ? โง่เง่า!”

เรย์ฮิลล์ซึ่งวางดาบไว้บนไหล่ชี้มาทางจักรพรรดิสวรรค์ที่ฮิโระถือ

“ก็ไม่รู้หรอกนะว่าดาบนั่นเป็นอะไร แต่ข้าสัมผัสได้ว่าเป็นหนึ่งในดาบทั้งห้าของมหาจักรพรรดิ ไม่ว่ากรณีใด พรจากอาวุธนี้จะช่วยเพิ่มความสามารถทางกายภาพให้อย่างมาก แต่ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งระหว่างบุคคลดังนั้น――.”

หลังจากหยุดชั่วครู่ เรย์ฮิลล์พูดต่อ

“อย่าตื่นเต้นเกินไปหน่อยเลยเพราะทำได้นิดหน่อยนะไอ้หนู เมื่อผู้ชายแข็งแกร่งเช่นข้าได้เห็นความอ่อนแอของแกจะถูกเปิดโปง หากพลังดั้งเดิมของแกอ่อนแอ “นั่น” ก็เป็นเพียง “ผู้ถือครอง”ที่ไร้ประโยชน์”!”

เมื่อพูดจบเรย์ฮิลล์ก็เปลี่ยนไป หลังของเขาบวมขึ้นและแขนก็หนายิ่งขึ้นไป

ในที่สุด “สาเหตุ”ของความแข็งแกร่งของนายพลฝั่งศัตรูฮิโระนึกออกแล้ว

“เข้าใจล่ะ…”

“หืออ?”

ฮิโระกระแทกจักรพรรดิสวรรค์ลงบนไหล่ของนายพลศัตรูและเฉือนออก

“ฟูฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ได้ผลหรอก!”

เรย์ฮิลล์ไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่เขาเหวี่ยงดาบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข จับคมดาบสีขาวเงิน ฮิโระจ้องมองเรย์ฮิลล์ราวกับว่ากำลังแข่งกับเวลา

“สิ่งที่แกพูดก่อนหน้านี้นั้นถูกต้อง แต่รู้ไหมว่าพลังของแกในตอนนี้――.”

“โอร่าาาาาาาาาาาาาา!!”

“อั่ก!?”

เรย์ฮิลล์เตะฮิโระ และร่างของเขาก็ปลิวไป เขากลิ้งลงกับพื้นหอบหายใจชั่วขณะหนึ่ง ความเจ็บปวดรุนแรงแทบจะฉีกร่างของเขา

ฮิโระหยุดลงเมื่อเข้าชนกับทหารศัตรูที่อาละวาดในสนามรบซึ่งสถานการณ์มันวุ่นวายสุดๆ ฮิโระค่อยๆลุกขึ้นยืน ไม่มีสีหน้าเย็นชาบนใบหน้าเขาอีกต่อไป แต่เป็นใบหน้าที่เหมาะกับวัยของเขา

“…ก็อยากรู้อยู่หรอกนะว่าเอา “ปีศาจ”มาใช้ได้ยังไง…”

ปลายหอกของทหารศัตรูที่สังเกตเห็นฮิโระลอยไปมาอย่างน่ากลัว หลังจากมองไปรอบๆพวกเขา ฮิโระก็พูดขึ้นอย่างใจเย็น

“แต่ก็อย่างที่รู้ๆกัน หากรู้วิธีใช้พลังของตัวเอง ก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาของแบบนั้นหรอกนะ.”

หลังจากที่ฮิโระโบกมือซ้ายดาบของเขาก็แทงเข้าหน้าอกของศัตรู “ทั้งหมด” ที่ล้อมรอบเข้า ศัตรูทุกคนได้แต่ตั้งตำถาม แต่โดยไม่รู้เหตุผลที่แน่ชัด ศัตรูทุกคนล้มลงกระอั่กเลือดตาย