[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก 10 Chapter 3 เบิกเนตร Part 3

Part 3  

“แน่ใจเหรอครับไปบอกลาเขาแบบนั้น?”

ทริสถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“อืม มันเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบาก ไม่จำเป็นต้องให้ฮิโระมามีส่วนร่วมเช่นนี้”

เขาเป็นคนที่ชอบธรรมในตัวเองไม่ว่าจะไปที่แห่งไหน เขาก็คงจะสู้ตราบจนวินาทีสุดท้าย นั่นเป็นเหตุผลที่เธออยากให้เขามีชีวิตอยู่ ความเมตตานั้นไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถใช้ที่นี่ได้

“พวกมันมากันแล้ว!!”

เมื่อลิซตะโกนใส่มวลสีดำที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า มันก็ย้อมท้องฟ้าจนมีแต่หมอกควัน วิธีที่มันตกลงมาเหมือนกับห่าฝนที่ถล่มลงมา

“ย่อตัวลงและยกโล่ขึ้น”

“โอ้วววว!”

ทันใดนั้นลูกธนูหลายพันลูกก็ตกลงสู่พื้น เสียงคำรามครอบงำทั้งสนามรบราวกับว่ามีก้อนลูกเห็บตกลงมา ลูกธนูจำนวนมากทะลุโล่ของทหารราบเกราะหนัก

“สร้างแนวป้องกัน!”

ลิซกระโดดลงมาและให้คำแนะนำ จากนั้นทหารราบหกคนที่เคียงบ่าเคียงไหล่กับทหารราบเกราะหนักผลักโล่และเตรียมพร้อมสำหรับศัตรูที่พุ่งมาจากด้านหน้า

ตอนนี้สนามรบที่พวกเรารบกันอยู่คือผืนดินแคบๆระหว่างหน้าผาทั้งสองด้าน

――สิ่งแรกที่ต้องทำคือใช้ข้อดีของพื้นที่เพื่อเอาชนะด้านจำนวนของอีกฝั่ง แม้ว่าจะมีสามพันนาย แต่ก็ไม่สามารถข้ามผ่านหน้าผาเล็กๆได้

ดังนั้นจึงกลายเป็นการต่อสู้ทางจุดยุทธศาสตร์ ลิซขว้างหอกใส่ศัตรูที่กำลังเข้ามาใกล้

“อ๊ากกกกกกกกกห์!”

แม้ว่ามันจะโดนเป้าหมาย แต่ศัตรูใหม่ก็ก้าวข้ามศพมา

“พลธนู ยิงได้!”

ทันทีที่ดาบภูติจักรพรรดิเพลิงฟาดไปในแนวตั้ง ลูกธนูที่ยิงในระยะประชิดก็เข้าเป้าทุกนัด

แนวหน้าของศัตรูกลายเป็นซากศพ ขัดขวางการเข้ามาและทำให้ทหารศัตรูในแนวหลังล้มลง อย่างไรก็ตาม การกระทืบพวกเขาลงไป ทหารศัตรูเองก็เริ่มจะเสียการทรงตัว

“โอ้ววววววววว!”

เสียงตะโกนดั่งก้องไปทั่วอากาศทำให้แก้วหูสั่นสะเทือน

“เจ้าหญิง ถอยออกมาครับ!”

ทหารราบเกราะหนักกัดฟันแน่นขณะที่เกร็งแขนการเปลี่ยนทิศทางของลมทำให้ฝุ่นปกคลุมเหล่าทหาร ครู่ต่อมาก็เกิดการปะทะกัน

“ฮ๊ากกกกกกกกกกห์!”

หลังจากฝุ่นที่ถูกพัดมาด้วยแรงลม ลิซตวัดดาบภูติจักรพรรดิเพลิงไปรอบๆเพื่อกำจัดฝุ่น ในขณะนั้นเองศัตรูก็โถมเข้ามาโจมตีพร้อมๆกัน

เมื่อลมอันรุนแรงพัดผ่านทำลายวิสัยทัศน์ สภาพแวดล้อมตรงหน้าลิซก็เต็มไปด้วยซากศพ ห่างออกไปไม่ไกลมีทริสที่กำลังฆ่าศัตรูด้วยหอก

“เจ้าหญิง ท่านอยู่ไกลเกินไปแล้ว รีบกลับมาเร็วเข้า!”

“แค่นั้นมันไม่ไหวหรอก เดี๋ยวฉันจะจัดการศัตรูตรงนี้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!”

ศัตรูเข้าหาลิซและขณะที่ผลักศัตรูลงจากทางเดินแคบๆ

“อุว๊ากกกกกกกกกห์!”

“ไม่มีทางที่การโจมตีแบบนั้นจะมาถึงตัวฉันหรอก.”

“อ๊ากกกกกกกกห์!”

เธอฟันทหารเหล่านั้นด้วยดาบในมือของเธอ

“กร๊อดดดดดดดดดด!”

“ก๊าซซซซซซซซซซซ!”

เซอร์เบอรัสเองกระโดดเข้างับคอศัตรู กระโดดใส่ศัตรูทีละคนเพื่อล่าเหยื่อ ขนสีขาวของเซอร์เบอรัสเปลี่ยนเป็นสีแดงในพริบตา

ลิซใช้ขาขวาเป็นศูนย์กลางพร้อมกับฟาดฟันดาบภูติจักรพรรดิเพลิงไปทางซ้าย

“ฟิ้ววววววววว!”

เธอฟันแขนของศัตรูที่พยายามเข้ามาจากด้านหลังเธอ

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!”

เธอเพิกเฉยต่อพวกปลาสิวปลาสร้อย เธอแทงศัตรูที่เข้ามาในระยะและฆ่าพวกมันอย่างไร้ความปราณี เธอใช้ประโยชน์จากความได้เปรียบทางยุทธศาสตร์สังหารพวกเขา

“อั่กกกกกกกกก!”

ในที่สุดเธอก็ตัวหัวศัตรูที่เสียแขนข้างหนึ่งไป

“ฉันจะเป็นคนซื้อเวลาให้เอง.”

เปลวไฟออกมาจากคมดาบสีแดงเข้มและกลืนกินพื้นที่

“อ๊ากกกกกกกกกกกกก!”

“เฮ้ยถอยเร็ว”

ทันทีที่กดดันศัตรูด้วยเปลวเพลิงทำให้ศัตรูส่วนใหญ่ต้องล่าถอยเพราะเปลวไฟที่โหมกระหน่ำ จนกลิ่นเหม็นไหม้กระจายไปทั่ว

ลิซวิ่งฝ่าวงล้อมและฆ่าศัตรูที่ขวางทางเธอและกลับไปรวมกลุ่ม เมื่อเธอมาร่วมกลุ่มกับทริส เส้นทางที่เต็มไปด้วยซากศพก็ถูกสร้างขึ้นมา

“องค์หญิงได้รับบาดเจ็บไหมครับ?”

“เฮ้อฉันไม่เป็นไรหรอก ยังมีศัตรูอีกมากมาย เราต้องเตรียมพร้อมสำหรับศึกถัดไป”

มีเวลาคิดเพียงเล็กน้อย ลิซก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงฮิโระ มันเป็นการจากลาที่แย่มาก เมื่อเธอนึกถึงใบหน้าอันแสนเจ็บปวดของฮิโระ เธอก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก ถ้าเธอได้พบเขาอีกครั้ง เธออยากจะขอโทษเขาจากใจจริง แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะมาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้การต่อสู้มันยังไม่จบ

(สงครามมันเพิ่งจะเริ่ม…)

ลิซหัวเราะเช่นนั้นพร้อมกับลูบหัวเซอร์เบอรัส เธอตัดสินใจว่าเธอจะเอาชีวิตรอดต่อไปยังไง

“ศัตรูบุกเข้ามาแล้ว!”

“ไปเตะก้นพวกมันให้ลงนรกกันไปเลย พลธนู ยิง ทหารราบเกราะหนัก เดินหน้า!”

แถวแรกของทหารราบเกราะหนักเคลื่อนที่ไปพร้อมกับโล่โดยไม่มีช่องว่างให้แทรก ตรงระหว่างช่องว่างของโล่มีพลธนูเล็งเป้าหมายไปทางศัตรู ศัตรูที่เห็นเช่นนั้นก็ต่างพากันตกใจ แต่ว่าพวกนั้นก็ยังรุดหน้ามาต่อ เพราะถ้าหยุดเดินก็จะโดนพันธมิตรที่อยู่ด้านหลังเหยียบย่ำเป็นบันได

เมื่อทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะกัน ทหารราบเกราะหนักยังคงรักษาแนวป้องกัน ในขณะที่มีหองสีเงินซัดฝ่ายศัตรูที่พยายามเข้ามา สุดท้ายก็เป็นเหล่าทหารราบเกราะหนักปลิดชีพศัตรู

เมื่อทหารเห็นกองทัพศัตรูพังทลายลงก็เปิดแนวป้องกัน ลิซ ทริส และทหารราบเกราะเบาก็บุกเข้าโจมตี กำจัดศัตรูที่ได้รับบาดเจ็บ และตัดกำลังรบจำนวนมาก

ในขณะเดียวกัน ทหารราบเกราะหนักแถวที่สองก็เข้าร่วมด้วย

“ได้เวลาโต้กลับ !”

ไม่มีอะไรที่เป็นแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ไปกว่าที่ผู้บัญชาการรบออกไปสู้แนวหน้าด้วยตัวเองอีกแล้ว ในความเป็นจริงไม่มีความกลัวอยู่บนหน้าของพวกเขา พวกเขาเพียงแค่อยากจะปกป้องเทพธิดาองค์นี้

แม้ว่าจะเสียเปรียบด้านจำนวน แต่พวกเขาก็แสดงความมุ่งมั่นอันกล้าหาญ จากมุมมองของศัตรูแล้วไม่มีอะไรลำบากไปกว่าการเจอทหารที่มีใจสู้

อย่างไรก็ตามสิ่งเดียวที่น่ากลัวสำหรับพวกเขาก็คือไม่รู้ว่าจะถูกศัตรูล้อมรอบเมื่อไร

“…ไม่มีทาง.”

ลิซสังเกตเห็นและพึมพำขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ใบหน้าเธอซีด เพราะทหารราบเกราะเบาเริ่มเคลื่อนพลไปข้างหน้าโดยทิ้งผู้บัญชาการไว้เบื้องหลัง

ทริสที่สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงหันกลับมาด้วยความสงสัย

“องค์หญิงได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึครับ!” (T/N: ขอสลับไปใช้องค์หญิงบ้างนะครับเพราะพิมพ์ง่ายกว่า)

“ทริส ข้างบน”

เสียงนั้นตะโกนก้องราวกับกรีดร้อง

“เร็วเข้ารีบตั้งโล่เร็ว เซอร์เบอรัสมานี่!”

เธอกอดเซอร์เบอรัสด้วยมือซ้ายและโบกแขนขวาเพื่อส่งสัญญาณให้พันธมิตรยกโล่ขึ้นตั้งรับ แต่ก็สายเกินไปแล้ว ทหารราบเกราะเบาต่างจ้องมองไปที่ท้องฟ้าด้วยความงุนงง  

ไม่กี่นาทีต่อมา ลูกธนูจำนวนมากก็ลอยมา การโจมตีของศัตรูไม่สนว่าจะโดนพันธมิตรหรือไม่เป็นเหมือนการกวาดล้างฝ่ายตัวเองไปในตัว ทำให้สนามรบวุ่นวายไปหมด ลูกธนูปักเต็มพื้นและกระจายไปทั่วทั้งสนามรบ จำนวนมันเยอะมากจนไม่รู้ว่าโดนมิตรหรือศัตรูไปกี่คนแล้ว

ความจริงที่ว่าไม่มีใครเคลื่อนไหวหมายความว่าทหารราบเกราะเบาสันนิษฐานได้ว่าถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น

“องค์หญิงไม่เป็นไรนะครับt?!”  

ลูกธนูสองสามลูกปักหลังของทริส แต่จากการเคลื่อนไหวดูจะไม่ใช่บาดแผลร้ายแรงหนัก สถานการณ์รบเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงและทหารราบเกราะหนักก็เข้าใจว่าสถานการณ์รบเริ่มหนักหน่วง

ทริสตะโกนก้องเพื่อให้กำลังใจเหล่าทหาร

“เหล่าทหารราบเกราะหนักรวมกำลังตั้วขบวนรบใหม่ เสริมความแข็งแกร่งไปทางด้านหน้าและยับยั้งศัตรูที่รุกรานเข้ามา!”

“ฮ่ะ!”

เขาลืมความเจ็บปวดที่แล่นผ่านหลังและออกคำสั่งและวิ่งเข้าไปหาลิซ

“พวกเราไม่ทันตั้งตัวเลย…”

ลิซแสดงสีหน้าเจ็บปวด และเธอดึงลูกศรที่ปักแขนซ้ายของเธอมาด้วยมือขวาโยนทิ้งไป ขณะที่เซอร์เบอรัสมองเลือดที่ล้นออกมาอย่างกังวล ลิซก็ลูบหัวเพื่อปลอบใจ ทหารราบเกราะหนักเริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้าและสร้างกำแพงเหล็กอย่างรวดเร็ว

“พวกเราต้องรักษาเขาทันที…”

“ไม่ต้องแค่พันแผลก็พอ ไม่เป็นไรหรอก นอกจากนี้กังวลเรื่องความเสียหายมากกว่า…”

“ฝากให้คนอื่นจัดการทีนะ.”

“หัวหน้าทริส!”

หนึ่งในทหารราบเกราะหนักเข้ามาขัดจังหวะ ทริสหันหลังกลับไปด้วยความโกรธที่โดนขัดจังหวะ

“มีอะไร?!”

“ศัตรูเริ่มเคลื่อนไหวแปลกๆครับ!”

เส้นเลือดปรากฏขึ้นบนหน้าผากของทริส เพราะรายงานมันดูไร้จุดหมายเกินไป

“ลงรายละเอียดให้มันชัดเจนหน่อยสิวะ!”

“แต่ว่า ดูนั่นสิครับ!”

ทหารชี้ไปยังฉากที่เข้าใจได้ยาก ทหารจักรวรรดิสองร้อยคนเรียงรายเป็นแถว แขนของพวกเขาถูกมัดไว้รอบหลัง

ชายคนหนึ่งจางกองกำลังศัตรูก้าวมาข้างหน้าผ่านช่องว่าง

“ชื่อของข้าคือ ไวน์ นาร์เมล ลิชไทน์(Vile Narmel Lichtine) และมีสิ่งน่าสนใจให้พวกแกได้รับชม.”

“มันคิดจะทำบ้าอะไร…”

ชายคนนั้นดึงดาบออกมาจากเอว และวางมันไว้บนไหล่ของทหารจักรวรรดิที่บังคับให้ก้มศีรษะอยู่ ทันทีที่ดาบเหล่านั้นฟาดฟัน ศีรษะของทหารจักรวรรดิก็กลิ้งไปตามพื้น

ชายคนนั้นเตะซากศพที่ตายไปแล้วและมองไปทางลิซด้วยรอยยิ้มบนมุมปาก

“โอ๊ะ องค์หญิงลำดับที่หกนี่! หากเจ้ายอมจำนนอย่างเงียบๆ ข้าจะหยุดการประหารชีวิตเจ้าพวกนี้ หากคิดขัดขืน ข้าจะตัดหัวพวกมันทั้งหมดทิ้ง!”

“มึงล้อกันเล่นใช่ไหมฮะ.”

ทริสที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ ลิซฟังอย่างเงียบๆ ราวกับเธอจะร้องไห้

“ข้าไม่สนใจหรอกว่าจะต้องทำวิธีไหนเพื่อให้ได้ตัวเจ้ามา ข้าจะจับเจ้ามาเป็นทาสของข้าให้ได้ และข้าจะคอยเอ็นดูตั้งแต่เช้าจรดเย็น แม้ในยามค่ำคืน ข้าก็จะไม่ให้เจ้าพักเลยล่ะ!”

หัวของทหารจักรวรรดิถูกตัดออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเป็นการแสดงปาหี่ที่ทำให้เหล่าทหารเสียกำลังรบ

“เอาล่ะเลือกซะสิ ! องค์หญิงลำดับที่หก เซเลีย เอสทรีย่า!”

ดาบเปื้อนเลือดส่องประกายท่ามกลางแสงแดด