King propose 4 การแอบพบปะ Part 4

──หลังจากที่พวกมุชิกิใช้เวลาเต็มอิ่ม 3 ชม.กับเส้นทางที่เดินตรงๆ 30 นาทีก็ถึง 

ในที่สุด ก็มาอยู่ในสวนสาธารณะใกล้กับพื้นที่เป้าหมาย

ไม่รู้ทำไม ระหว่างทางถึงทั้ง window shopping ทั้งแวะ game center แถมยังไปบูทถ่ายรูป

แต่ถ้าตัดสิ่งเหล่านี้ออกไป ก็สามารถพูดได้ว่าดำเนินการได้อย่างราบลื่น

 

「…..คุโรเอะ ที่ๆผมเดินก่อนจะหลงเข้าไปในโลกแปลกๆ คือซอยที่อยู่ใกล้ๆนี่แหละครับ」

 

ทั้ง 3 คนนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ แล้วมุชิกิที่กำลังกินไอศกรีมที่ซื้อจากตู้อัตโนมัติ ก็กระซิบไปที่ข้างหูคุโรเอะด้วยน้ำเสียงที่เบาจนรูริไม่ได้ยิน
คุโรเอะพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนตรง

 

「คุณรูริ ขอไปห้องน้ำสักครู่นะคะ」

 

「อา อือ งั้นรอตรงนี้นะ」

 

「ค่ะ」

 

แล้วคุโรเอะก็หันมามองมุชิกิแวบหนึ่ง

มุชิกิเดาเจตนาได้ ลุกขึ้นจากม้านั่งตามคุโรเอะ

 

「งั้น ฉันไปบ้างดีกว่า」

 

「เอ๊ะ มุชิกิก็ด้วยเหรอ? ดื่มชาเยอะเกินไปหรือไง? ไหวไหม? เลิกเป็นจอมเวทย์ไหม?」

 

รูริเอียงคอแล้วพูดออกมา ดูเหมือนคำแนะนำให้ออกจากอุทยานจะกลายเป็นคำลงท้ายประโยคไปแล้ว

มุชิกิยิ้มขมๆแล้วโบกมือไปมา เดินตามคุโรเอะไปทางห้องน้ำสาธารณะ──แล้วออกจากสวนตรงจุดที่ถูกเงาปิด

จากนั้น ก็เร่งฝีเท้าเล็กน้อยเดินไปยังพื้นที่เป้าหมาย

 

「──ห่างจากรูริแบบนี้คงไม่เป็นสินะครับ?」

 

「ค่อนข้างอันตรายเลยค่ะ แต่เพราะปล่อยให้เห็นตอนตรวจสอบที่เกิดเหตุไม่ได้ก็เลยไม่มีทางเลือก รีบๆจัดการให้เสร็จแล้วกลับกันเถอะค่ะ」

 

พอคุโรเอะตอบคำถามของมุชิกิ มุชิกิก็พยักหน้าแล้วเริ่มออกวิ่ง 

ไม่นานก็มาถึงซอยที่คุ้นตา

 

「──แถวนี้สินะคะ」

 

คุโรเอะหยุดฝีเท้าลงแล้วมองไปรอบๆก่อนจะพูดออกมา มุชิกิตกใจตาโต

 

「ทำไมถึงรู้ล่ะครับ?」

 

「ด้วยเหตุผลบางอย่างค่ะ」

 

คุโรเอะตอบคำถามของมุชิกิเหมือนเป็นเรื่องแน่นอนที่สุด

ตำแหน่งกึ่งกลางระหว่างโรงเรียนกับบ้านพอดี จริงอยู่ที่วันนั้น เห็นทิวทัศน์แบบนี้ก่อนจะหลงเข้าไปในเขาวงกตแปลกๆ  

เพราะอยู่ห่างจากย่านคนเดินเล็กน้อยก็เลยไม่ค่อยเห็นผู้คน ทำให้ได้ยินเสียงกิ้งไม้ใบหญ้าที่ถูกลมพัดดังกว่าปกติ

 มองดูแวบแรก ก็เหมือนเป็นแค่ตรอกซอยธรรมดา…..บางที อาจจะมีวิธีที่มุชิกิไม่รู้ก็เป็นได้

 

「……….」

 

พอคุโรเอะมองไปรอบๆด้วยความระมัดระวังเสร็จ ก็คุกเข่าลงตรงนั้นแล้วเอานิ้วลูบพื้น

 

「──มาตรวจสอบแบบละเอียดกันดีกว่าค่ะ คุณมุชิกิ ขอยืมมือหน่อยค่ะ」

 

「ครับ จะให้ผมทำอะไรเหรอครับ?」

 

พอมุชิกิพูดออกไป คุโรเอะก็ยืนขึ้น เดินเข้ามาหามุชิกิ จากนั้นก็ต้อนมุชิกิเข้ากำแพงทั้งอย่างนั้น

 

「เอ่อ…..แบบว่า คุโรเอะ นี่คือ」

 

「ตามที่เดานั่นแหละค่ะ ──พอสับเปลี่ยนตัวตนกลับเป็นท่านไซกะ ช่วยกระจายพลังเวทย์ไปรอบๆด้วยค่ะ เราจะใช้สิ่งนั้นเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ขุดเอาเศษซากที่มีความยาวคลื่นระดับเดียวกันขึ้นมา
พอทำแบบนั้น น่าจะสามารถหาร่องรอยจากวิวรณ์บทที่ 4 ที่ถูกเปิดใช้ในช่วงเวลาเดียวกันได้ค่ะ」

 

「ต แต่ว่าในที่แบบนี้…..แถมยังมีรูริรออยู่ด้วย พอเปลี่ยนเป็นร่างคุณไซกะแล้วมันกลับร่างลำบากไม่ใช่เหรอครับ」

 

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงคุณมุชิกิก็ง่ายอยู่แล้ว」

 

「ใจร้าย」

 

「หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วส่งริมฝีปากมาได้แล้วค่ะ จะทำเป็นผู้หญิงให้เอง」

 

「วิธีพูดชวนเข้าใจผิ──อื๊อ!」

 

ระหว่างที่กำลังพูดก็ถูกกระชากคอเสื้อแล้วฝืนจูบเข้ามา

ทันใดนั้น ร่างกายก็รู้สึกร้อนผ่าวแล้วเริ่มเรืองแสงจางๆ──จากนั้นมุชิกิ ก็กลายร่างเป็นไซกะ

ในเวลาเดียวกัน เสื้อผ้าที่ทำจากด้ายวิญญาณก็เปลี่ยนเป็นของผู้หญิง

 

「──แม่มดสีสดใส คุโอซากิ ไซกะ คืนนี้ก็ปรากฏตัวบนโลกา!」

 

 「อะไรกันคะ คำพูดแนะนำตัวน่าอายแบบนั้น」

 

「เปล่าครับ คิดว่าของแบบนี้มีไว้น่าจะดีกว่าน่ะ」

 

「ไม่จำเป็นค่ะ ──ที่สำคัญกว่านั้น มาเริ่มกันดีกว่าค่ะ ช่วยไปยืนตรงกลางด้วย」

 

「ครับ แต่ว่า เอ…..กระจายพลังเวทย์นี่ทำยังไงเหรอครับ」

 

「ตามที่พูดไปก่อนหน้านี้ คุณมุชิกิยังไม่สามารถควบคุมพลังเวทย์ของท่านไซกะได้อย่างสมบูรณ์ และอยู่ในสถานะที่ปลดปล่อยพลังเวทย์ตลอดเวลาอยู่แล้ว 

ดังนั้นแค่ยืนอยู่เฉยๆก็เพียงพอค่ะ กลับกัน ช่วยอย่าทำอะไรที่ไม่จำเป็นด้วยค่ะ กลัวจะกลายเป็นแบบห้องเรียนวันก่อนเอา」

 

「ฮึ่ม」

 

มุชิกิตอบกลับสั้นๆแล้วเดินแบบเก๋ๆยังไปยังจุดที่ถูกบอกไว้ จากนั้นก็โพสท่าเหมือนนางแบบ

 

「แบบปกติก็ได้ค่ะ」

 

「เอ๊ะ แต่ว่า」

 

「ได้ค่ะ」

 

พอถูกพูดปัดใส่ มุชิกิก็ไหล่ตก อุตส่าโพสท่าที่ดูดีแล้วแท้ๆ

 

「ถ้างั้น จะเริ่มแล้วนะคะ」

 

คุโรเอะยื่นแขนข้างหนึ่งออกไปข้างหน้า แล้วสูดหายใจเข้า

 

「──วิวรณ์บทที่ 1 【วันแห่งการสืบสวน】」

 

ที่คอของคุโรเอะ มีตราสัญลักษณ์รูปเหมือนปลอกคอปรากฏขึ้น แล้วตาก็เริ่มเรืองแสงในเวลาเดียวกัน

 

「…..! คุโรเอะ นั่นมัน」

 

「 เป็นเวทย์ที่ใช้วิเคราะห์และตรวจสอบโครงสร้างของเป้าหมายค่ะ เห็นอย่างนี้แต่ก็เป็นจอมเวทย์ของอุทยานคนนึงนะคะ」

 

คุโรเอะพูด แล้วใช้ตาที่เรืองแสงจางๆโลมเลียบรรยากาศโดยรอบโดยมีมุชิกิเป็นศูนย์กลาง

 

 

「ฮึ้มฮึมฮืม  ฮึมฮึมฮืมฮื้ม──♪ 」

 

รูริที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งสวนสาธารณะ แกว่งขวดชาไปมาพลางฮัมเพลงอย่างสนุกสนาน

ของมันแน่อยู่แล้ว เพราะยังไงตอนนี้ ก็อยู่ในระหว่างเดทกับมุชิกิ

ครั้งล่าสุดที่ได้เดินด้วยกันแบบนี้กี่ปีแล้วนะ อาจจะตั้งแต่สมัยประถมเลยก็ได้

จริงๆแล้ววันนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ เพียงแค่เดินซื้อของชมเมือง แล้วกินนู่นกินนี่เท่านั้นเอง

แต่ว่า เพราะมีปัจจัยที่ชื่อว่ามุชิกิเพิ่มเข้ามา ทำให้รู้สึกสนุกจนหยุดไม่ได้

นับจากวันที่ถูกมุชิกิชวนจนถึงคืนก่อนหน้า รูริก็รู้สึกตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ

 

「…..เฮ้อ ไม่สิเดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ」

 

จริงอยู่ที่เดทกับมุชิกินั้นสนุก แต่เพราะเหตุผลนั้นจึงยิ่งปล่อยให้อยู่ใน〈อุทยาน〉ต่อไปไม่ได้ ถ้าเกิดดูคึกคักจนเกินไป จะกลายเป็นมุชิกิไม่รับฟังคำพูดของรูริอย่างจริงจัง

รูริตีหน้าตัวเองเบาๆเหมือนเป็นการตักเตือน แล้วหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่กลางสวนสาธารณะ

 

「อาเระ? ท่านพี่กับคุโระเอะ ช้าจังแหะ…..」

 

จากนั้นก็พึมพำออกมา

แน่นอนว่าการยุ่มยามกับเวลาเข้าห้องน้ำของคนอื่นเป็นเรื่องเสียมารยาท โดยปกติ รูริก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องแบบนี้

แต่เพราะคราวนี้ มีจุดที่เรียกว่า『ไปด้วยกันสองคน』ที่ทำให้รูริกังวลใจกว่าปกติ

 

「….. อย่าบอกนะว่า」

 

แล้วตอนนั้น สมองของรูริก็ฉายภาพจินตนาการแย่ๆออกมา

 

──มุชิกิกับคุโรเอะที่เดินออกจากรูริ มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ แต่ว่าทันทีที่พ้นสายตาของรูริ

คุโรเอะก็เลียริมฝีปาก แล้วผุดรอยยิ้มหื่นกระหายออกมา──

 

(งั้นคุโรเอะ ไว้เจอกันนะครับ)

 

(ฟุฟุฟุ…..พูดอะไรกันคะ คุณมุชิกิ ในที่สุดก็ได้อยู่กันสองต่อสองทั้งที)

 

(หวา!? ทะ ทำอะไรน่ะครับคุโรเอะ! รูริก็อยู่ใกล้ๆแท้ๆ…..!)

 

(ก็ดีไม่ใช่หรือไงคะ ฉันทนดูคุณมุชิกิกับคุณรูริจู๋จี๋กันตลอดไปไม่ไหวหรอกนะคะ เอาล่ะ จะสอนความสุขที่แท้จริงให้ค่ะ)

 

(วะ หวา──! ช่วยด้วย รูริ──! รูริ───รูริ────(เอคโค่) )

 

「หนอยแน่คุโรเอะ! จะทำอะไรท่านพี่ของฉันกันหา…..!」

 

รูริตาเบิกโพลง บีบขวดน้ำแหลกคามือ แล้วเตะพื้นวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง

Favorite